คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 14
บันั้น นาบินทร์นาินหนุ่มไ้ทรฟื้นืนพระำลัพอที่ะทรเส็ลุึ้นประทับยืนแลทรำเนิน ทรไ้ำริิถึอ์พระอัยาที่่วเพลานี้ทรหายอ์ไปไม่เส็มาเยี่ยมแลทรมาหาพระอ์ ึทรเรียหานามันราุท้าวพระพี่เลี้ยมาเพื่อทรไ่ถาม
“มันรา... ทูลระหม่อมาทรเส็ลับา ‘้าบน’ แล้วหรือไม่?”
“พ่อเ้าอยู่หัว... ทรเส็ลับมาแล้วเพะ!” นามันรารีบราบทูลอย่ายินี เมื่อเห็นอ์นาินหนุ่มทรฟื้นืนพระำลัแลเริ่มทรแ็แรั่เ่นแ่่อนเ่า
“แล้วไยมิทรเส็มาหาเราบ้า?” อ์นาินหนุ่มทรรัสอย่าทรสสัยปนน้อยพระทัยเล็น้อยับอ์ท้าวเธอฯผู้เป็นพระอัยา
“รั้นพ่อเ้าอยู่หัวทรเส็ลับมา ็ทรรีบเส็มาหาพระนัานะเพะ! แ่พระนัาทรบรรทม้วยฤทธิ์ยา ึทรไม่รู้สึพระอ์”
“แล้วเพลานี้ทูลระหม่อมาเรา... ทรประทับอยู่ที่แห่ใ? เราะไปเฝ้า!”
อ์นาินหนุ่มทรหันไปรัสถามนาุท้าวพระพี่เลี้ย โยทรใ้พระสุรเสียแ่อนอย่าเอาแ่พระทัยเหมือนอนที่ทรเป็นพระนัาอ์น้อยๆที่ทรเฝ้าถามหาอ์สันารา ้วยทรอยาะเ้าเฝ้าแลทูลวามริบาอย่าับอ์พระอัยาเธอ...
“พ่อเ้าอยู่หัวทรประทับอยู่ในถ้ำแ้วเพะ ทรมีรับสั่ำับห้ามมิให้ผู้ใล่วละเมิเ้าไปในถ้ำแ้วนั้น โยเ็า!” นามันราทูลถวายบอวามามริ
“้วยเหุใเล่า? ถึทรรับสั่เยี่ยนั้น! ในเพลาปิ็แทบไม่มีผู้ใล้าเ้าไปเฝ้าอยู่แล้ว...”
อ์นาบินทร์ทรรู้สึสสัยในพฤิรรมอผู้ทรเป็นพระอัยาอย่ายิ่ รั้นทรรุ่นิอยู่นาน็ทรนึไม่ออว่า้วยเหุใันแน่อ์สันาา ึทรัสินพระทัย
“เราะไปเ้าเฝ้าทูลระหม่อมา!”
“มิไ้นะเพะพระนัา! พ่อเ้าอยู่หัวทรประทานรับสั่ห้ามโยเ็า!”
นามันราทีุ่เ่าอยู่ไ้รู้สึใับำที่เอ่ยออมาาพระโอษ์ออ์พระรานัาในอ์สันารา นาึรีบยืนมือออไปวย้อพระหัถ์ออ์นาินหนุ่มไว้แล้วทูลทัทาน
“ฮึ แม้แ่เราที่เป็นนัาเยี่ยนั้นรึ!? เราะ้อเฝ้าให้ไ้!”
นาบินทร์นาินหนุ่มทรหันพระพัร์มามอหน้านาุท้าวพระพี่เลี้ยั่วเสี้ยวเพลาหนึ่ แล้ว็ทรสะบั้อพระหัถ์อันาวผ่อออาารถือุมอนามันราุท้าวพระพี่เลี้ย ึ่ถวายารเลี้ยูพระอ์มาั้แ่ยัทรเป็นไ่อย่าไม่แรนั!
“พระนัาเพะ พระนัาๆๆ!”
นามันรารีบร้อเรียเพื่อทานทัทูล แ่็ไม่ทันร่าพระวรายอันสูให่าวผ่อที่ทรเพิ่ืนพระำลั แ่็ทรมีเรี่ยวแรมหาศาลว่านาราทั่วไป ึ่ทร้าวพระบาทำเนินออไปอย่ารวเร็ว!
“พวเ้า! รีบรุาม้ามาโยเร็ว!”
นามันรารีบหันไปสั่วามับพวเหล่านาำนัลและเหล่าทหารหานาราอรัษ์ เพื่อเร่ามไปห้ามอ์สันาราหนุ่ม ที่ทรฝืนพระราโอารแห่อ์พระอัยา...
“ถึะ้อฝ่าฝืนพระรับสั่ แ่หลาน็ะ้อเ้าเฝ้าเพื่อทูลวามริให้ทูลระหม่อมาทรทราบให้ไ้! หลานไม่อยาะทำผิไปมาว่านี้อีแล้ว พระเ้า่ะ!” อ์นาบินทร์นาินหนุ่มทรรัสออมาอย่าทรหมายมุ่!
ถัออไปาอุทยานอไม้นานาพรรอ้าหมู่แนวพระำหนัน้อยให่่าๆระหว่าทั้สอ้าทาารเส็ไปยัถ้ำแ้วสถานที่ทรหมายมุ่ไว้ออ์นาินหนุ่มนั้น เมื่อแลูออไปะเห็นแนว้นไม้สูให่เ็มไปลอทา ที่ทอทอเาเป็นแนวร่มรื่นแทบรึ้มสลัวทั้ที่อยู่ใน่วเพลาลาวัน ึ่ทำให้มีวามรู้สึที่หวั่นเรในหทัยแ่ผู้พบเห็นทุน
เมื่อทรพระำเนินมาาบริเวทาหลัพระราวัและหมู่ทิวไม้สูให่ที่แ่ันันโึ้นเ็มทั้สอ้าทาออ์สันารามาไม่ไลนั ในพระัษุเนรทั้สอออ์นาินหนุ่ม ็พลันปราทิวเาสูให่ทิวหนึ่ทอัวให่ยาวราวับพระวรายอันให่โอพานาราผู้ยิ่ให่
“หลานอพระราทานพระอภัย... พระเ้า่ะ ทูลระหม่อมา!”
อ์นาบินทร์ทรพึมพำับพระอ์เอ้วยสุรเสียเบาๆ พลาทรประนมพระหัถ์ึ้นระหว่าพระอุระอันึเ็มไป้วยพระล้ามเนื้อมามายึ่แ็แร่ามเผ่าพันธุ์แห่วศ์นาราั้นสู เพื่อทรสาธยายมนราเปิประูถ้ำแ้วที่แ็แร่ั่หินผาแลให่โ... ในเพลาปิถ้ำแ้วแห่นี้เป็นสถานที่้อห้ามสำหรับผู้อื่น แ่มาบันี้นั้นสถานที่แห่นี้ลายลับเป็นสถานที่้อห้ามสำหรับอ์นาินหนุ่มพระรานัา ้วยพระรับสั่ห้ามแห่อ์สันารา!
“รืน!”
ภายในถ้ำแ้วแพรวพรรรายายเรือ มะล่าเมลือบรรเิประเสริสร้า นาแ้วัสาลราธิาพารุ พร้อมพระทรยุทธ์ธีรสุวัน์ ทรบรรทมสวัสิ์ประทับร่วมบรรถร์ ภายในห้อนอนบรรทมให่ ล้อมไล่ไ่เ็มไป้วยหมู่ม่าน พลิ้วผ่านสะบััระแสพระพาย พระเศาทรสยายเ็มายหมอน ท้าวเธอฯทรนอนอยูู่่เีย้า โยนาหาร้าึ่วามอบอุ่น ธ ทรรุ่นาย่ายอประทาน อย่าาบ่านสุหวานผ่านรารีาล...
อาาศและอุหภูมิภายในถ้ำแ้วแห่อ์สันาา่อน้าะเย็นื้น นาแ้วัสาลราธิาพารุที่ทรเยประทับอยู่แ่บนวิมานในท้อนภาย่อม้อทรรู้สึหนาวพระวรายึ้นมา
“อือ...”
นาราธิาทรยับวรายอันบอบบาเ้าหาไออุ่น้าพระอ์ โยทรหารู้ัวไม่ว่าพระอ์ุพระพัร์เ้าับพระอุระออ์สันาาผู้ยิ่ให่... อริแห่พระอ์!
“...”
เมื่อทรไ้รับรู้สัมผัสที่ทรยับายเ้าประิแนบนาบมาทั้พระอินทรีย์แห่นาราธิา อ์ท้าวเธอฯึทรรีบลืมพระเนรึ้นทอพระเนรมอนาราธิา เพราะสัาิาารระวัอ์อนาราและสัว์น้อยให่ทั่วไป
“เส็แม่... ลูหนาว... เพะ”
นาราธิาทรละเมอเอ่ยโอษ์พึมพำถ้อยำเรียหาพระมาราออมา้วยสุรเสียอันแผ่วเบา แ่ัวาล่านเ้าไปในพระราหฤทัยแห่สัาิาวามเป็นผู้ให้ำเนิแลเลี้ยูออ์สันาา
“เส็แม่... หนาว...”
นาราธิาทรละเมออีรา พร้อมับทรอ้าท่อนพระรแลเอื้อมหัถ์เรียวน้อยาวผ่อเ้าไปโอบอพระวรายอันให่โแห่อ์สันาาธีรสุวัน์ ้วยทรสำัผิิว่าเป็นพระมาราในพระสุบิน
“เฮ้อ! มาราเ้าะัวให่เ่นเราหรือเยี่ยไร? ่าไม่ระวันเสียริ นารุน้อยเอ๋ย...”
อ์สันาาทรประทานพระเมาให้นาเป็นราแร... โยทรหยิบผืนผ้าห่มผืนน้อยมาแบ่ประทานห่มให้นา พร้อมทั้ทร ‘ประทานอ’ ให้นา เพื่อลายวามหนาวเหน็บ
“อย่าไรเสียเรา็เป็นทั้พ่อทั้แม่ให้นาบินทร์มาโยลอ เพลานี้เราะเป็นให้เ้าบ้า... ถือเสียว่าทำเพื่อเอาบุ! นาลูนลูาเอ๋ย...”
ทั้ที่อ์ท้าวเธอฯทรย้ำับพระอ์เอว่านาราธิาพารุในอ้อมพระรทรเป็นเหมือนเพีย ‘ลูนลูา’ แ่ทำไมในวามรู้สึแห่วามเป็นบุรุษเพศนั้นลับบ่บอว่าเป็นเ่นอื่นไปไ้!
“เฮ้อ! รั้นพออริๆแล้ว... ้วยเหุใ ‘ายอเ้า’ ึให้วามรู้สึ่าับำว่า ‘ลูนลูา’ นัหนอ? นาัวเล็!”
อ์สันาาทรรำพึ้วยพระหทัยที่เ้นส่ำไม่เป็นัหวะปินัับพระอ์เอเบาๆ พร้อมับทรบัับพระอ์เอให้หลับพระเนรลและบรรทมหลับไปให้ไ้!
แ่ในะที่อ์ท้าวเธอฯทรำลั่มพระทัยเพื่อทรบรรทมหลับให้ลนั้น ็ไ้เิเหุาร์อันนน่าหวาเสียวสั่นลอนพระหทัยอันแ็แร่เสมอมาอพระอ์ึ้น!
โยที่พระอ์เอมิทระาิ... นาราธิาแ้วัสาล็ไ้ทรเบียพระอุระอนาเอเ้ามานาบิับพระอุราอันเปลือยเปล่าแห่อ์สันาา ทำให้อ์ท้าวเธอฯทรรู้สึพระทัยนสะุ้สุพระวรายแล้วทรเบี่ยพระอุราถถอยหนี...
“ปึ!”
“!”
แ่อ์สันาาธีรสุวัน์็้อทรนิ่อึ้และลึะลานเป็นเหมือนอย่าผู้เบื้อใบ้ไปอีรา... ้วยว่าปลายผืนผ้าสไบห่มพระถันอนาแ้วัสาลนั้นไ้ไปเี่ยวับพระพาหุรัอพระอ์เ้า เมื่ออ์ท้าวเธอฯทรระทำารถถอยห่าออไปึทำให้ผืนสไบนั้นนั้นหลุามารยับพระวราย!
“โอ้... พระพุทธอ์เ้า้า...”
อ์พาสันาราาทรลอพระเนรเหลือบึ้นไปยัเหนือทิศ้านบนพระเศียร พลาทรอุทานออมา้วยพระสุรเสียที่ไม่เบา โยทรมีวามรู้สึที่ปนเปันไประหว่าารพระทัย วามอุธัแลละอายแ่พระทัยพระอ์เอ เมื่อทรมอเห็นเนื้อหนั่นนูนนวลแน่นที่เผยแผ่ออมาให้เห็นัประัษ์แ่สายพระเนรอันแวววับทั้สอแห่พระอ์!
“...”
นาแ้วัสาลเมื่อทรไ้ยินพระสุรเสียอุทานอันไม่เบาออ์ท้าวเธอฯึ่เ้ามารบวนพระสุบินอนา นาึทรลืมเนรุมฤาทั้สอวึ้นอย่าแปลพระทัยแลวย
“นอนลเสีย! เ้าูให่เ่า... เรา่ว!”
เมื่อนาแ้วัสาลทรรัสเสร็ นา็ไ้หลับพระเนรลแลบรรทมหลับ่อ โยที่ทรมิไ้เลียวพระทัยในพระริยาแห่อ์ท้าวเธอฯที่ทรอ้าพระโอษ์ะลึพระเนร้าอยู่เลยเพียสันิ!
ัไปลู... หนูแ้ว...
อย่าให้เสีย! เหอๆๆ
ความคิดเห็น