[EXO]The Vow..ขอแค่ฉันได้รักนาย (HunHan)

ลำดับตอนที่ #14 : The Vow...12

� ���ร่างสูงล้มตัวลงนอนบนเตียงขนาดคิงไซต์ทันทีที่ถึงห้องพักสุดหรูของโรงแรมในสนามบินปล่อยให้คนตัวเล็กที่กำลังรื้อค้นของในถุงกระดาษที่เขาถือลงมาจากเครื่องอย่างสนใจราวกับเด็กตัวเล็กๆที่กำลังสนใจอยากรู้ว่าในถุงใบใหญ่ๆทั้ง5ใบนั้นมีอะไรใส่อยู่บ้าง

� ��“ของที่แฟนคลับให้มาตอนมาขึ้นเครื่องที่สนามบินน่ะ” ราวกับรู้ความคิดของอี้ชิง อู๋ฟ่านตอบก่อนจะต้องยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนตัวเล็กกำลังพองลมที่แก้มอย่างขัดใจ ซึ่งเรื่องขัดใจนั้นคงหนีไม่พ้นเรื่องที่เขาอ่านความคิดของเจ้าตัวออกเป็นแน่นอน “อี้ชิง” ลองเรียกดูแต่คนถูกเรียกยังคงนั่งนิ่งต่อไป

�






�“อี้ชิงอา”

� � � � “อะไร..” เสียงตอบแผ่วๆดังขึ้นเรียกรอยยิ้มน้อยๆให้กับคนทีนอนอยู่บนเตียงก่อนจะตบลงที่เตียงตรงพื้นที่ว่างๆข้างตัว คนตัวเล็กจึงค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งลงบนเตียงนุ่ม ยังไม่ทันที่จะได้ตั้งตัวร่างทั้งร่างก็ถูกดึงอย่างแรงจนหงายลงไปนอนบนเตียงข้างๆคนตัวใหญ่ที่รวบร่างบางๆเอาไว้แน่น

� � � � �“อู๋ฟาน..อ๊ะ..” �คนตัวขาวหดคอลงทันทีที่โดนเบาลมอุ่นๆมาที่ท้ายทอยจนรู้สึกจักจี้ขึ้นมา “ปล่อยได้แล้ว..อ๊ะ..อย่านะ..นี้..ฟังกันหน่อยสิ..อ๊ะ” ร่างขาวบางดิ้นไปมาในอ้อมกอดของคนขี้แกล้งที่ทั้งๆที่ก็รู้ว่าเขาเป็นคนบ้าจี้ขนาดไหนแต่ก็ยังคงเป่าลมมาที่ซอกคอและใบหูของเขาจนขนลุกไปทั้งตัวไม่ยอมฟังที่เขาพูดแม้แต่น้อย จนต้องพยามปัดป่ายมือบางไปด้านหลังหวังจะตีให้โดนคนตัวสูงแต่ก็ตีโดนแต่เพียงมวลอากาศที่เย็นช่ำ

� � � � ��อู๋ฟ่านยิ้มอย่างเป็นสุข เขาไม่ได้ยิ้มด้วยความรู้สึกแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ..5ปี..5ปีที่รอยยิ้มและความสุขของเขาถูกผลัดพลากมาไกลจากเขาแบบนี้...

� � � � ��ดวงหน้าหล่อเหลาซุกลงกับซอกคอขาวก่อนจะขบเม้มเบาๆด้วยกลัวว่าร่างที่ขาวราวหิมะจะมีรอยของเขาทิ้งเอาไว้ แต่ถึงแม้ว่าเขาจะขบเม้มมันเบาแค่ไหนก็มิวายที่จะเกิดเป็นรอยจ้ำสีกุหลาบบนผิวขาวซีดนั้น “อู๋ฟ่านมันจักจี้..อย่าทำอีกนะ” เสียงหวานที่สั่นเครือของคนตัวเล็กดังขึ้นพร้อมกับเสียงหอบหายใจเบาๆ ฟังดูก็รู้ว่าคนที่ไวต่อการสัมผัสแบบจาง อี้ชิงคงมีอารมณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว

� � � � � �ร่างสูงคลายอ้อมกอดของตัวเองออกเล็กน้อยก่อนที่คนตัวเล็กของเขาจะขยับพลิกตัวมาเผชิญหน้ากับเขา มือขาวบางยกขึ้นมาสัมผัสไปตามโครงหน้าอันหล่อเหลา ปลายนิ้วที่ติดจะเย็นชืดสัมผัสไปที่ดวงตาคู่คมทั้งสองข้าง ลากไล้มาที่โหนกแก้มได้รูป จมูกโด่งและริมฝีปากหนาสีชมพูอ่อน ซึ่งคนโดนสัมผัสได้แต่นิ่งราวกับจะซึมซับสัมผัสที่แสนอ่อนโยนนั้นเอาไว้

“อี้ชิงอ่า...”

“ชู่ว์.....”



�

� ��มือบางค่อยๆประคองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าเอาไว้ก่อนที่ใบหน้าสวยจะเงยหน้าขึ้นและขยับเข้าไปใกล้จนปลายจมูกแตะสัมผัสกัน ดวงตาคู่สวยจ้องมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาคู่คมของคนตรงหน้าที่จ้องกลับมาเหมือนจะมองลึกเข้าไปถึงข้างในจิตใจของเขา ราวกับเวลารอบตัวหยุดลงที่ตรงนี้..

� � � ��ริมฝีปากอวบอิ่มค่อยๆบรรจงประทับลงไปบนริมฝีปากหนาได้รูปของคนตรงหน้า ดูดดุนเบาๆสองสามครั้งแล้วผละออกให้ความหวานล้ำมันแผ่ซ่านอยู่ภายในใจ ก่อนที่ริมฝีปากหนาของคนตรงหน้าจะยื่นเขามาครอบครองริมฝีปากของเขาอีกครั้ง ลิ้นร้อนไล่เลียกลีบปากบางจนคนถูกรุกทนไม่ได้ค่อยๆแย้มเปิดโผลงปากหวานให้คนตรงหน้าเขามาเก็บเกี่ยวเอาความหวานจากข้างใน มือบางกอดคนตรงหน้าเอาไว้แน่นราวกับต้องการหาที่ยึดเหนี่ยวเมื่อเขารู้สึกถึงความโหวงในช่องท้องขึ้นมา ในขณะที่มือหนาก็ลูบไล้ใบหน้าสวยที่หลับตาพริ้มตอบโต้จูบของเขาอยู่

�


� � � � �จากความอ่อนโยนที่หวานล้ำค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความรุนแรงที่แสนจะร้อนแรง อู๋ฟ่านค่อยๆผละริมฝีปากของตนออก ลิ้นร้อนไล่เลียเอาหยาดน้ำใสๆที่ไหลย้อยออกมาตรงมุมปากของคนตัวเล็กที่กำลังจูบซับหยาดน้ำที่เปื้อนอยู่ที่มุมปากของเขาอยู่เช่นกัน ร่างสูงค่อยๆผละออกมา มาตระกองกอดคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา

��“รู้ไหมว่าฉันคิดถึงขนาดไหน..”

� � “รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงขนาดไหน..” คำถามของเขาได้รับแต่ความเงียบเป็นคำตอบ “นี้..เมื่อไหร่เราสองคนจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งนะอี้ชิง..”

� � “ฉันขอโทษ..” เสียงสั่นเครือที่แสนเบาดังขึ้น ร่างเล็กซุกใบหน้าเข้ากับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นจนน่าใจหายนั้น “เพราะความเห็นแก่ตัวของฉัน..ทำให้นายต้องเจ็บ..ฉันขอโทษ”

�


� � �“ขอโทษทำไม..ความฝันของนายก็คือความฝันของฉัน..ฉันรู้ว่านี้คือสิ่งที่นายฝันถึงมาตลอด...นายบอกฉันว่าจะมาไล่ตามความฝันของนาย ตอนนี้ฉันก็กำลังไล่ตามความฝันของฉันอยู่เหมือนกันเพราะงั้นมันไม่ใช่ความเห็นแก่ตัวหรอกนะ” เสียงทุ้มที่คอยปลอบนั้นทำให้อี้ชิงดิ้นเบาๆ

� � �“แต่ฉันทิ้งนายให้อยู่คนเดียวที่จีน ปล่อยนายไว้ที่นั้นคนเดียว..ปล่อยให้นายรอ”

� � � “จำไม่ได้หรอว่าที่สนามบินเราสัญญาอะไรกันเอาไว้...ฉันบอกว่าจะไม่ขัดขวางความฝันของนายและนายก็พูดกับฉันว่าให้ฉันไปทำตามความฝันของฉัน เมื่อไหร่ที่ความฝันของเราทั้งสองคนเป็นจริงเราจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง นายทำได้แล้ว แต่ฉันยังทำตามที่สัญญาเอาไว้กับนายไม่สำเร็จเลย” อู๋ฟ่านมองร่างในอ้อมกอดของตนด้วยรอยยิ้ม

� �“นายต้องทำให้ได้นะ...” อู๋ฟ่านรู้สึกได้ถึงแรงสั่นน้อยๆจากอ้อมกอดของตน

� � � �“เอางี๊ไหม...เมื่อไหร่ที่ฉันเป็นที่ยอมรับของตลาดในอเมริกาได้ ฉันจะมารับตัวอี้ชิงไปอยู่ด้วยกัน..ถึงตอนนั้นต่อให้ฉันทิ้งทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่กับอี้ชิง ฉันก็จะทำ..ตกลงไหม..หื้ม..” จมูกโด่งเป็นสันค่อยๆกดลงไปบนกลุ่มเส้นผมหนานุ่ม

� � � �“ฉันรอนายอยู่นะ..ฮึก...รีบๆมา..ฮือ...มาอยู่ด้วยกัน..เหมือนเดิม..นะ” เสียงสะอื้นไห้ราวเด็กขี้แยดังขึ้นพร้อมกับความรู้สึกชื้นแฉะที่บริเวณอกของเขา ทำให้เขาต้องกระชับอ้อมกอดของตัวเองให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

คนตัวเล็กจะรู้ไหมนะว่าเสียงสะอื้นนั้นมันเสียดแทงเข้าไปถึงหัวใจของเขาให้ปวดร้าวจนแทบไม่อยากจากไปไหนอีก..

“ไม่ร้องนะ..เงียบเถอะอี้ชิง”

ไม่อยากให้วันพรุ่งนี้มาถึงเลย...

อยากจะหยุดเวลาเอาไว้แค่ตรงนี้ แค่ได้กอดร่างเล็กๆนี้เอาไว้อย่างแนบแน่น..เขาไม่ต้องการอะไรที่มากไปกว่านี้แล้ว

พระเจ้า...เมื่อไหร่เราสองคนถึงจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง...

เมื่อไหร่ความกลัวในหัวใจของผมที่ว่า จะต้องสูญเสียคนๆนี้ไปจะจางหายไปจากใจของผมกันนะ...

�

�

//////////////////////////////////
/ครบ100แล้วค่ะ//ปาดเหงื่อTvT
คริสเลย์ที่เหมือนจะหวานแต่ก็ยังไงดี กิ๊ฟก็พูดไปถูก555
เก็บไว้ต่อยอดในตอนหน้าล่ะกันค่ะ^^"

เม้นกันเยอะๆ อ่านกันเยอะๆนะค่ะ^^"

ปล.ตอนนี้พิมพ์ไปเกือบๆจะจบแล้วล่ะค่ะ คาดว่าที่พิมพ์อยู่อีกไม่เกิน7ตอนก็จบแล้วค่ะ : ) มีตอนจบอยู่2แบบที่คิดออก
แต่ไม่รู้ว่าจะเอาจบแบบไหนดี ก็ขอให้ติดตามกันต่อนะค่ะ : )

�