Dangerous รักอันตราย นายคุณชายจอมโหด (ฮัทแคน ft.ฮั่นส้ม)

ลำดับตอนที่ #14 : chapter 12. เป็นของฉัน แค่คนเดียว

Ha .ha  

            เช้าวันต่อมา

            ทุกคนมารวมตัวกันอยู่ที่บ้านของฮั่น เพื่อรอเวลาที่จะได้ไปเที่ยวทะเลกัน

            “พี่ฮั่น เราจะไปทะเลกันที่ไหนเหรอฮะ”  แคนถาม

            “ไปที่พัทยาไง ที่นั่นอยู่ไม่ค่อยไกลจากกรุงเทพเท่าไหร่ ทะเลก็สวย มีความสะดวกสบายมากด้วย”  ฮั่นตอบ

            “โอเคฮะ งั้นเราไปกันเลยก็แล้วกันเนอะ เดี๋ยวพี่ฮั่นเป็นคนนำทางนะฮะ พี่รุจกับแคนจะตามไป”  แคนเอ่ย เขาตัดสินใจที่จะไปกับรุจ

            “อืม...ได้สิ”  ฮั่นพูดเสียงเรียบ แม้จะอยากให้แคนไปกับเขามากแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

            “แล้วฮัทล่ะ จะไปยังไง”  แกงส้มถามฮัทบ้าง 

          “เดี๋ยวฉันขับตามไป จะไปกับเฟรม”  ฮัทพูด แคนหน้าเสียไปนิดหน่อย แต่ก็พยายามปรับสีหน้าให้ร่าเริงเป็นปกติ

            “ถ้าอย่างนั้นก็ตามนี้แล้วกัน แกงส้ม มากับพี่มา”  ฮั่นหันไปเรียกแกงส้ม ร่างบางเหวอนิดหน่อย  หันไปมองหน้าแคน แคนก็ส่งยิ้มทะเล้นๆมาให้

            “เอ้า...แกงส้ม มาเร็วๆสิ”  ฮั่นหันมาเรียกอีกรอบ แกงส้มจึงต้องเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

            “ปะแคน งั้นเราก็ไปกันบ้างเถอะ”  รุจพูดกับแคน ร่างบางพยักหน้า ก่อนที่จะเดินตามร่างสูงออกไป แต่ก็ไม่วายที่จะเหลือบมองฮัทแวบหนึ่ง สายตาที่นิ่งเรียบแต่ดุดันมองมาทำให้แคนต้องรีบหลบสายตาทันที

            ใช้เวลาเดินทางไม่นานเท่าไหร่นัก ทุกคนก็มาถึงที่หมายปลายทางกันอย่างปลอดภัย  เบื้องหน้าทุกคนในขณะนี้คือรีสอร์ทสุดหรูของเมืองพัทยา เมืองแห่งการท่องเที่ยวที่สำคัญของประเทศไทย

            “โอ้โห...หรูจังเลยพี่ฮั่น สุดยอดเลย”  แคนอุทานขึ้นมาเมื่อเห็นรีสอร์ทที่จะเป็นที่พักให้เขา

            “ใช่...ใหญ่จังเลย”  แกงส้มเห็นด้วย

            “เอ้า...มัวแต่ชื่นชมกันอยู่นั่นแหละ เข้าไปข้างในเร็ว” ฮั่นพูดแล้วเดินนำเข้าไปภายในรีสอร์ทแห่งนี้ ฮั่นเป็นคนจัดการห้องพักให้ทุกคน โดยแยกกันพักคนละห้อง เพื่อความสะดวกสบาย  

            “เอาล่ะทุกคน ไปเก็บของตามห้องของตัวเองนะ แล้วเดี๋ยวค่อยลงมาเจอกัน แล้วเราจะไปกินอาหารกลางวันกัน”  ฮั่นนัดหมายกับทุกคน ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเก็บข้าวเก็บของของตัวเองให้เรียบร้อย

            เมื่อมาถึงห้องพักของตนเองแล้ว แคนก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่มภายในห้องอย่างแรง

            “ฮ้า...เตียงนุ่มจังเลย”  แคนเอ่ยขึ้น ร่างบางปล่อยตัวเองให้นอนอยู่บนเตียงสักพัก จึงค่อยลุกขึ้นไปเก็บของและสำรวจรอบห้อง

            ร่างบางเดินออกมาที่ระเบียงของห้อง เพื่อสูดอากาศ ที่ระเบียงห้องนี้สามารถมองออกไปเห็นทะเลสีฟ้าครามที่ไกลสุดลูกหูลูกตา แคนยิ้มออกมาอย่างสดชื่น

            “เฮ้อ...ชอบบรรยากาศแบบนี้จัง”  ร่างบางพูดกับตัวเอง

            และในขณะที่ร่างบางกำลังยืนชื่นชมธรรมชาติอยู่นั้น ก็รู้สึกได้ถึงแรงกอดจากด้านหลัง แคนสะดุ้ง พยายามที่จะดิ้นออกจากอ้อมแขนนั้น แต่ก็ไม่ได้ผล

            “จะดิ้นทำไม ผัวกอดหน่อยไม่ได้หรือไง”  เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูเล็กพร้อมกระชับวงแขนแกร่งให้แน่นขึ้นไปอีก

            “ปล่อยนะฮัท นายเข้ามาได้ยังไง”  แคนถามพร้อมกับพยายามแกะมือหนาออก

            “ก็เข้ามาทางประตูไง นายนี่ถามแปลกๆนะ”  ฮัทตอบกวนๆ

            “ปล่อยฮัท อย่าทำแบบนี้”  แคนบอก

            “ทำไมจะทำไม่ได้ เราเป็นสามีภรรยากันแล้วนี่ แค่กอดมันจะไปเสียหายอะไร”  ฮัทแกล้งพูดยั่วโมโหอีกฝ่าย

            “เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ปล่อยนะ”  แคนพยายามที่จะดิ้นออกจากอ้อมกอดแกร่งอีกครั้ง

            “แน่ใจเหรอว่าเราไม่ได้เป็นอะไร อย่าหลอกตัวเองเลยน่า” 

            “นายจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรฮัท”  แคนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ  หยุดการกระทำทุกอย่างของตนเอง ปล่อยให้ฮัทได้กอดตามใจชอบ

            “เพื่อความพอใจส่วนตัวของฉันยังไงล่ะ”  ร่างสูงตอบเสียงเรียบ

            “พอเถอะนะ แคนขอร้อง อย่าทำแบบนี้อีกเลย เรื่องของเรา ขอให้มันจบไป ไม่ต้องไปพูดถึงมันอีก ลืมมันไปได้ยิ่งดี”  แคนพูดเสียงแผ่ว  ฮัทคลายอ้อมกอดออก จับไหล่คนตัวเล็กให้หันมาเผชิญหน้ากับตนเอง

            “ไม่ นายจะลืมเรื่องของเราไม่ได้ จำเอาไว้ว่านายคือของฉัน ของฉันคนเดียวเท่านั้น”  ฮัทตะคอกใส่ร่างบาง แคนหลบหน้าร่างสูง

            “ขอร้อง ลืมมันไปซะเถอะ ตอนนี้ฮัทก็มีคนรักแล้ว แคนก็มีแฟนแล้ว ลืมเรื่องในอดีตซะ แล้วเริ่มต้นใหม่กับคนที่เรารักกันเถอะ”  แคนพูด เขาอยากให้เรื่องทุกอย่างมันจบ จะได้ไม่ต้องมาเจ็บแบบนี้อีก

            “คิดเหรอว่าฉันจะยอมให้นายไปมีความสุขกับคนอื่น จะบอกไว้ให้นะว่าตราบใดที่ยังมีฉันอยู่ นายจะไม่มีทางได้มีความสุขกับคนอื่น”  ฮัทตะคอกแล้วดึงร่างบางเข้ามาในห้อง พร้อมกับเหวี่ยงร่างเล็กลงบนเตียงกว้าง

            “จะ...จะทำอะไรน่ะฮัท”  แคนถามเสียงสั่น ร่างเล็กรีบยันตัวเองลุกจากที่นอน แต่ก็ถูกร่างสูงโถมทับร่างเสียก่อน

            “ก็จะทบทวนความจำให้ไง ว่านายเป็นของฉัน แค่คนเดียว”  พูดจบ ใบหน้าหล่อก็โน้มลงไปประกบริมฝีปากของตนเองลงบนริมฝีปากของร่างบางทันที ร่างสูงบดขยี้ริมฝีปากของตนกับริมฝีปากบางของแคนอย่างรุนแรง จนรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวของเลือด ร่างบางพยายามทุบอกแก่งเพื่อให้ร่างสูงหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนนี้ แต่ก็ไม่เป็นผล

            “อื้อ...”   ร่างบางได้แต่ครางอยู่ในลำคอ เพราะริมฝีปากยังไม่เป็นอิสระ ร่างสูงผละออกจากริมฝีปากบาง แล้วซุกไซร้ที่ลำคอของร่างบางต่อ มือหนาสอดเข้าไปภายในเสื้อเชิ้ตของร่างบาง ลูบไล้เรือนกายที่เนียนนุ่ม  น้ำใสไลออกมาจากดวงตาคู่สวย

            “พอ...พอแล้วฮัท”  แคนจับแขนร่างสูง พลางบอกให้หยุด

            “แล้วถ้าฉันไม่พอ นายจะทำอะไรฉันได้”  ฮัทไม่ยอมหยุดการกระทำของตนเอง พยายามที่จะปลดอาภรณ์ของคนตัวเล็กให้ออกจากร่างบาง

            ก็อกๆๆๆ

            “แคน เก็บของเสร็จหรือยัง”  เหมือนเป็นเสียงสวรรค์ของร่างเล็กดังขึ้น เป็นเสียงของรุจนั่นเอง ฮัทผละออกจากร่างบางอย่างอารมณ์เสียเล็กน้อย  ร่างเล็กรีบลุกขึ้น จัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่เรียบร้อย  พลางปาดน้ำตาออก

            “แคน เป็นอะไรหรือเปล่า แคน”  รุจร้องเรียก พร้อมเคาะประตูห้องดังขึ้น ร่างเล็กรีบเดินไปเปิดประตูให้ทันที

            “อ้าว พี่รุจ มีอะไรหรือเปล่าฮะ”   ร่างบางพยายามทำน้ำเสียงให้สดใสมากที่สุด

            “เป็นอะไรหรือเปล่าแคน พี่เรียกตั้งนาน เอ๊ะ!!!...แล้วนี่ ปากไปโดนอะไรมา ทำไมแตกแบบนี้”  รุจถามขึ้นเมื่อสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ บนริมฝีปากบาง

            “อ่อ...ไม่มีอะไรหรอกฮะ แคนเดินชนกระจกน่ะ”  นี่เป็นคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้นที่สุด แต่ตอนนี้แคนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว จึงได้บอกไปแบบนั้น

            “แล้วเดินท่าไหนของเราเนี่ย แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า”  รุจถามด้วยความเป็นห่วง

            “ไม่เป็นอะไรแล้วฮะ ว่าแต่พี่รุจมีอะไรหรือเปล่าฮะ”  แคนถาม

            “พี่จะมาบอกว่าไปกินข้าวกันได้แล้ว เขารอกันอยู่ด้านล่าง”  รุจตอบ  

            “งั้นเราไปกันเลยเนอะ”  แคนรีบก้าวออกมาจากห้องแล้วปิดประตู ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับรุจ  ร่างสูงของฮัทก็เดินตามออกมา สายตาคมมองไปที่ทั้งสองคน

            “ไม่มีทางที่นายจะรักใครได้ นอกจากฉัน ฉันจะทำให้นายรักฉันคนเดียว”  ร่างสูงพูดเสียงเด็ดขาดกับตัวเอง โดยที่สายตายังตงจับจ้องอยู่ที่สองคนด้านหน้าที่เดินเคียงข้างกันไป

            “พี่ฮั่น เราจะกินอะไรกันเหรอ”  แคนถามขึ้นเมื่อเดินมาถึงพี่ชายแล้ว

            “มาทะเล ก็ต้องกินอาหารทะเลสิ แล้ว...ปากไปโดนอะไรมา”  ฮั่นถาม อย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นรอยแผลบนริมฝีปากบาง

            “เอ่อ...เดินชนกระจกน่ะพี่ฮั่น ไม่มีอะไรหรอก”  แคนบอกปัด

            “ทำไมซุ่มซ่ามจังเลยเรา ถ้าเป็นอะไรมากกว่านี้จะทำยังไงล่ะ” 

            “แฮ่...นิดหน่อยเองไม่เป็นไรหรอกฮะ  เราไปกินข้าวกันดีกว่า”

             “เอ่อ...เดี๋ยวค่ะ”  เสียงของหญิงสาวหนึ่งเดียวดังขึ้น ทุกคนมุ่งความสนใจไปที่เธอทันที

            “มีอะไรหรือเปล่า เฟรม”  ฮั่นถาม

            “มีใครเห็นฮัทบ้างมั๊ยคะ”  หญิงสาวถามถึงฮัท ทุกคนต่างมองหาฮัท แต่ก็ไม่พบ

            “นั่นสิ ฮัทมันไปไหนของมันเนี่ย”  ฮั่นเอ่ยขึ้น พลางมองหาน้องชายตัวดี

            “อ๊ะ!!! นั่นไงฮะ”  แกงส้มเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นร่างสูงของฮัทกำลังเดินเข้ามา

            “มาช้านะฮัท”  ฮั่นเอ่ยแซว  ร่างสูงยิ้มน้อยๆ

            “ครับ พอดีติดธุระที่จะต้องสะสางนิดหน่อยน่ะ”  ฮัทพูด สายตาเหลือบมองร่างบางที่แสร้งมองอย่างอื่นอยู่

            “ธุระอะไรของแก แล้วทำเสร็จหรือยัง”  ฮั่นถามอย่างสงสัย มีธุระอะไรที่ฮัทต้องทำ

            “ยังไม่ทันได้ทำเลยพี่ ดันมีมารเข้ามาขวางเสียก่อน”  ฮัทตอบ

            “เอ่อ...แคนว่าเรารีบไปกินข้าวกันดีกว่า หิวมากเลย อยากกินอาหารทะเลใจจะขาดแล้ว”  ร่างบางรีบเบี่ยงประเด็น หันไปดึงฮั่นให้ออกเดินทันที

            “ไปก็ได้ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอกแคน ไปกันเถอะทุกคน”  ฮั่นหันไปเรียกทุกคนให้เดินตามมา

            ฮั่นพาทุกคนมายังร้านอาหารที่อยู่

            ภายในตัวรีสอร์ทแห่งนี้ เป็นร้านอาหารทะเล ที่อยู่ติดกับทะเล บรรยากาศดีมาก มีลมเย็นพัดผ่านตลอดเวลา

            “เอาล่ะ อยากสั่งอะไรก็สั่งเลยนะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”  ฮั่นพูด เรียกเสียงเฮได้จากแกงส้มและแคน

            “งั้นผมสั่งไม่ยั้งเลยนะฮะ”  แกงส้มว่า พลางเปิดดูเมนูอาหาร แล้วหันไปสั่งกับพนักงาน

            “พี่รุจจะกินอะไรเหรอฮะ”  แคนหันไปถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างตนเอง โดยที่ฝั่งตรงข้ามเป็นฮัทที่นั่งอยู่กับเฟรม

            “พี่กินอะไรก็ได้ แล้วแต่แคนเลย”  รุจตอบ

            “งั้นเดี๋ยวแคนสั่งเลยก็แล้วกันนะฮะ”  แคนว่าพลางดูเมนูอาหาร

            “เฟรมจะกินอะไรครับ เดี๋ยวฮัทสั่งให้”  ฮัทหันไปถามหญิงสาวสวยที่นั่งอยู่ข้างๆ

            “แล้วแต่ฮัทเลยค่ะ เฟรมกินได้หมด”  หญิงสาวตอบกลับมา

            “โอเคครับ”  ฮัทพูดแล้วสั่งอาหารกับพนักงาน เมื่อสั่งอาหารกันเรียบร้อยแล้ว พนักงานร้านก็เดินไป ทุกคนบนโต๊ะคุยกันอย่างสนุกสนาน ยกเว้นแต่เพียงฮัทที่นิ่งเงียบ และเอาแต่มองร่างบางที่นั่งอยู่ตรงข้ามไม่วางตา

            “ฮัทคะ เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่เห็นพูดอะไรเลย” เฟรมถามชายหนุ่ม

            “เปล่าครับ ฮัทไม่ได้เป็นอะไร”  ร่างสูงตอบ แล้วยิ้มให้หญิงสาว  แคนมองรอยยิ้มที่ฮัทให้เฟรม เขาอยากเป็นคนที่ได้รอยยิ้มแบบนั้นบ้าง

            “แคน...แคนครับ แคน”  รุจเรียกร่างบางที่ข้างกายตน

            “ห๊ะ!!! พี่รุจว่าไงนะฮะ”  แคนที่เพิ่งรู้ตัวว่ารุจเรียกก็ถามกลับไป

            “เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเหม่อ”  รุจถาม

            “ไม่ได้เป็นอะไรฮะ อาหารมาแล้ว”  แคนหันไปเห็นอาหารมาพอดี  อาหารทะเลมากหน้าหลายตาทุกเสิร์ฟลงบนโต๊ะ

            “โอ้โห น่ากินจัง”  แกงส้มเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นหน้าตาอาหารทะเลมากมาย

            “กินให้เต็มที่ไปเลยแกงส้ม”  ฮั่นบอก ร่างบางหันมายิ้มให้ฮั่น แล้วจัดการตักอาหารขึ้นมารับประทานอย่างเอร็ดอร่อย

            “กินนี่นะแคน ปลาสามรส อร่อยนะ” รุจตักปลามาใส่ในจานข้าวของแคน ร่างบางยิ้มขอบคุณ

            “เฟรม กินอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวฮัทตักให้”  ร่างสูงก็ไม่ยอมแพ้ หันไปถามหญิงสาว

            “ไม่เป็นไรฮัท เดี๋ยวเฟรมตักเอง”  หญิงสาวบอก แต่ฮัทก็ไม่ฟัง

            “ไม่เป็นไรครับ เราเป็นแฟนกันนี่ เดี๋ยวฮัทตักให้”  ฮัทเน้นตรงคำว่าแฟนอย่างชัดเจน พร้อมทั้งตักอาหาร ไปใส่จานข้าวให้หญิงสาว แคนเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง แฟนงั้นหรอ แล้วแคนล่ะฮัท นายจะทำร้ายจิตใจของฉันไปถึงไหนกัน

            การรับประทานอาหารมื้อนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี

            “เอาล่ะ ทีนี้จะทำอะไรกันต่อ”  ฮันถามขึ้นมาหลังจากที่รับประทานอาหารกันเสร็จแล้ว

            “มาทะเลก็ต้องเล่นน้ำทะเลสิฮะ”  แกงส้มเอ่ยขึ้น

            “อืม...จะไปเล่นกันตอนนี้เลยเหรอ”  ฮั่นถามต่อ

            “อื้อ...เล่นตอนนี้เลย”  แกงส้มพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ที่มานี่เพราะอยากเล่นน้ำทะเลใจจะขาด

            “เอางั้นก็ได้ ไปเล่นกันสิ”  ฮั่นตอบตกลง แกงส้มก็กระโดดโลดเต้นทันที

            “เย่ๆๆๆ ไปเร็วพี่แคนไปเล่นน้ำกัน”  แกงส้มรีบเข้ามาลากแคนไปลงทะเลทันที

            “ช้าๆหน่อยก็ได้แกงส้ม ทะเลมันไม่หนีไปไหนหรอกน่า”  แคนพูด

            “เอาน่า เร็วๆๆๆ”  แกงส้มยังคงลากแคนวิ่งไปที่ทะเล เมื่อถึงน้ำทะเลแล้ว แกงส้มก็จัดการผลักร่างเล็กของแคนให้ล้มลงในน้ำทะเล แล้วระเบิดเสียงหัวเราะลั่น

            “หน็อย!!! ไอ้แกงเน่า กล้าแกล้งพี่เหรอ ได้”  แคนรีบยันกายลุกขึ้นแล้ววิ่งไล่แกงส้มที่วิ่งหนีไปทันที

            “พี่แคน ผมขอโทษ ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้วคร้าบบบบ”  แกงส้มวิ่งหนีไปก็ตะโกนไป

            “ไม่ให้อภัยโว้ย หยุดเดี๋ยวนี้นะมาให้ฉันเอาคืนซะดีๆ”  แคนตะโกนไปก็วิ่งไล่แกงส้มไปอย่างเอาเป็นเอาตาย ฮั่นมองน้องชายทั้งสองอย่างอารมณ์ดี

            “เฟรม ไม่ไปเล่นน้ำทะเลเหรอ”  ฮั่นถามหญิงสาวที่มาด้วย

            “ไม่ดีกว่าค่ะ เฟรมขอตัวไปพักผ่อนดีกว่า พอดีเมื่อคืนนี้ไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่”  หญิงสาวปฏิเสธ

            “เดี๋ยวฮัทไปส่งมั๊ย”  ฮัทอาสา

            “ไม่เป็นไรฮัท ฮัทอยู่นี่แหละ เฟรมไปเองได้ ไปก่อนนะคะ”  เฟรมบอกฮัท แล้วหันมาพูดกับฮั่น ก่อนที่จะเดินออกไป

            “แกนี่เลือกแฟนได้สวยจริงๆนะไอ้ฮัท”  ฮั่นพูดกับฮัท ฮัทก็ได้แต่ยิ้มรับ

            “พี่ฮั่น ช่วยผมด้วย พี่แคนมันจะฆ่าผมแล้ว”  แกงส้มวิ่งเข้ามาขอความช่วยเหลือจากฮั่น ซึ่งมีร่างเล็กของแคนวิ่งตามมาติดๆ

            “พี่ฮั่น จับแกงส้มไว้ให้หน่อย แฮ่ก แคนจะจัดการ”  แคนพูดไปก็หอบไป

            “เฮ้ยๆ  พี่ไม่เกี่ยว จัดการกันเองสิครับ”  ฮั่นรีบหนีออกจากทั้งสองทันที

            “โหย...พี่ฮั่นอ่ะ ไม่ช่วยผมเลย”  แกงส้มว่าแล้วออกวิ่งต่อ

            “ไอ้แกง หยุดเดี๋ยวนี้”  ถึงแม้จะเหนื่อยแค่ไหน แต่แคนก็ยังไม่ละความพยายามที่จะแก้แค้นแกงส้ม ยังคงวิ่งตามร่างของน้องชายคนสนิทต่อไป  ฮัทมองตามร่างเล็กไป รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อ เขายิ้มให้กับคามน่ารักของคนตัวเล็กอย่างลืมตัว และเมื่อรู้ตัว ก็รีบหุบยิ้มทันที

            “พี่ฮั่น เดี๋ยวผมกลับห้องก่อนนะ”  ฮัทบอกกับพี่ชาย ฮั่นพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่ฮัทจะเดินออกมา ร่างสูงหันไปมองร่างเล็กที่ยังคงวิ่งเล่นอยู่  คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

-----------------------------------------------------

มาอีกตอนนึงแล้ว ตอนนี้แอบสั้นเล็กน้อย (หรือเปล่า) ช่างเถอะ เค้าคิดไม่ออกแล้วนี่นา 
กะลังคิดไม่ตกว่าฟิคเรื่องนี้มันจะมีทั้งหมดกี่ตอน เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ =..=
มีแต่คนรอเอ็นซีฮั่นส้ม ไรเตอร์จะบอกว่า อ่า อ่า อ่า รอกันต่อไป =..= 
ก็แล้วทำไมไรท์กวนขนาดนี้นะ วันนี้เนี่ย งงกับตัวเอง ช่างเถอะๆ ขอบคุณคุณ เออเออ (อืม...ชื่อแปลกดี ฮ่าๆๆ)
ที่รอฟิคเรื่องนี้นะคะ แล้วก็อีกหลายๆคนด้วย เค้าอยากตอบเม้นนะ แต่ไม่มีความรู้ในการแคปคอมเม้น ก็เลยไม่สามารถตอบได้ หนูเสียใจ TT เอาเป็นว่าวันนี้พอแค่น้ดีกว่า เดี๋ยวจะโดนตบซะก่อน 555
ปล. เค้าแอบชอบคำว่าเสพติดฟิคเรื่องนี้นะ 555 บอกแล้วไรท์มันโรคจิต