KYUHAE SHORT FICTION ...LISTEN TO KYUHYUN&DONGHAE

ลำดับตอนที่ #14 : I swear...ღ

I swear

 












 

ผ้าม่านสีครีมพลิ้วไหวไปตามสายลมเอื่อยๆ ของค่ำคืนที่มืดสนิทในเดือนพฤศจิกายน หน้าต่างบานใหญ่ถูกแง้มออกเพื่อรับเอาลมจากฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้จากต้นที่ค่อยๆเปลี่ยนสี ปลิวไสวออกจากต้นไปตามแรงลม ตกลงบนพื้นหญ้าสีเขียวสดในสวนหน้าบ้าน

เสียงเสียดสีกันหลายนาทีของเนื้อผ้าบนเตียงหลังใหญ่ บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของเตียงยังคงไม่ได้หลงเข้าสู่ห้วงนิทรา ทั้งๆที่ก็พ้นค่อนคืนไปแล้ว ใบหน้าขาวใสโผล่พ้นผ้าห่มนวมใบโต ร่างเล็กพลิกตัวหันหลังให้หน้าต่างเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็จำไม่ได้ของคืนนี้ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเปลือกตาบางจะปิดลงเสียที

RRRRrrrr

อุปกรณ์สื่อสารดีไซน์สวยสั่นครืดอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ทำเอาคนที่เพิ่งพลิกตัวต้องสะดุ้ง เสียงเพลงเรียกเข้าที่ตั้งไว้เฉพาะ ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ยอโพเซโย”

“ทงเฮ~” เสียงทุ้มที่ทงเฮคิดว่าเพราะแสนเพราะเอ่ยเรียกชื่อ

“หืม?”

“ยังไม่นอนหรอ”

“นอนแล้ว นายโทรมากวน” เสียงใสเอ่ยตอบ แม้จะรู้ก็ตามว่าปลายสายจำไม่เชื่อที่ตนพูด

“ดึกมากแล้วนะ”

“รู้แล้ว…ก็นอนไม่หลับนี่ คยูฮยอนก็เหมือนกัน ทำไมไม่นอน”

“คิดว่าฉันหลับลงหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยบอก สิ่งที่คิดว่าร่างบนเตียงนุ่มรู้อยู่แล้ว
“อากาศหนาวนะ ห่มผ้าอยู่รึเปล่า”

“อื้ม”

“ปิดหน้าต่างก่อนนอนด้วยนะ ฉันรู้ว่าทงเฮยังไม่ปิด เดี๋ยวจะไม่สบาย”

“รู้ดี…” ใบหน้าหวานอมยิ้ม ตวัดผ้าห่มที่คลุมตัวออกก่อนจะเดินไปปิดหน้าต่างตามคำสั่งของคนปลายสาย “ปิดแล้ว”

ร่างเล็กย้ายตัวเองกลับมานั่งจุ้มปุ๊กลงกับเตียงสีขาวอีกครั้ง ตัวบางสอดเข้าไปใต้ผ้านวมผืนหนาที่ยังคงมีไออุ่นจากเจ้าตัวอยู่

“…”

“ทงเฮ” เสียงทุ้มของคยูฮยอน แม้จะเอ่ยเรียกชื่อเขาซึ่งแปลว่าทะลอันสดใส แต่ทงเฮกลับรู้สึกว่ามันเป็นคำเรียกที่เศร้าอยู่ในที

“อะไร”

“พรุ่งนี้….”

“ทำไม?”

“พรุ่งนี้แล้วนะ”

“อื้ม……รู้แล้ว”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“ทงเฮ...”

“หืม”

“รักหรือเปล่า ที่ทำ…เพราะรักหรือเปล่า”

“ทำไม ถ้าฉันตอบว่าไม่รัก พรุ่งนี้นายจะทำลายงานแต่งงานของฉันหรือไงคยูฮยอน”

“ทงเฮ~”

“ฉันไม่ยอมเป็นเจ้าสาวที่ถูกทำลายวันแต่งงานหรอกนะ” เสียงใสเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดตลก แต่ดูเหมือนปลายสายจะไม่ตลกด้วยเมื่อสิ่งที่ได้กลับมาเป็นความเงียบ เสียงหัวเราะคิกจึงค่อยๆเงียบลง

“คยูฮยอนอย่าทำแบบนี้สิ พรุ่งนี้ฉันจะแต่งงานแล้วนะ ฉันจะเป็นเจ้าสาวแล้ว”

“ฉันรู้ทงเฮ ฉันรู้…”

“คยูฮยอน~”

“ฝันดีนะทงเฮ พรุ่งนี้นายจะเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด”

“ขอบใจนะคยูฮยอน”

.

.

.

เสียงไวโอลินหวานหู ดังแว่วเป็นเพลงรักหวานละมุน สีขาวบริสุทธิ์ของผ้าประกอบกับดอกไม้เมืองหนาวโทนหวาน เนรมิตงานแต่งกลางสวนให้ดูโรแมนติกดั่งงานแต่งงานบนสรวงสวรรค์ที่บรรดาเทพเทวาทั้งหลายเข้าร่วมอวยพร บรรดาแขกเหรื่อแต่งกายโทนสีขาวชมพู ตามคอนเซ็ปของงาน เสียงพูดคุยและใบหน้าปิติยินดีของคนในงานทำให้เจ้าสาวตัวน้อยในชุดทักสีโด้สีขาวบริสุทธิ์อดที่จะประหม่าไม่ได้

“ทงเฮ เป็นอะไร มือเย็นเชียว” ฝ่ามืออุ่นจับเข้าที่ฝ่ามือบางของว่าที่เจ้าสาวในอีกไม่กี่นาที อีทงเฮหันมามองคนข้างๆด้วยสายตาเว้าวอนพร้อมยู่ปากน้อยๆ

“ตื่นเต้นนะสิ” เสียงหวานว่า อีกคนเลยยิ้มละมุม มืออีกข้างที่ว่างหยิกแก้มใสที่ถูกเติมแต่งด้วยเครื่องสำอางบางๆ เพื่อทำให้ใบหน้าที่หวานสวยอยู่แล้วดูสวยขึ้นอีกเท่าตัว

“หายใจเข้าลึกๆนะ ทงเฮของฉันเก่งอยู่แล้ว”

“อื้อ แต่มันตื่นเต้นจริงๆนี่หน่าคิบอมอา”

“เจ้าสาวปอดแหกซะแล้ว แล้วเจ้าบ่าวจะทำยังไงล่ะทีนี้” ร่างสูงพูดติดตลก มือทั้งสองข้างกอบกุมใบหน้าสวย ดวงตาคมจ้องลึกลงไปที่ลูกปัดแก้วสุกสว่าง เคลื่อนใบหน้าคมเข้าไปใกล้ว่าที่เจ้าสาวคนสวย “วันนี้เป็นวันแต่งงาน มันจะเป็นวันที่วิเศษที่สุดของอีทงเฮและนาย….จะเป็นคนที่มีความสุขที่สุด เชื่อฉัน”

อุ้งมืออุ่นค่อยๆคลายออก จ้องมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้ดวงตาส่องประกายแห่งความสุข กลีบปากสีชมพูสวยคลี่ยิ้ม

“ขอบใจนะคิบอม”

“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นคิสที่แก้มเบาๆสักที” คนตัวสูงชี้นิ้วไปที่แก้ม อีกคนจึงทำหน้ายู่แล้วแลบลิ้นปลิ้นตาให้

“คิก”

“ทงเฮ คิบอมลูก ได้เวลาแล้วนะ ออกไปกันเถอะ”

“ครับ/ครับ”

กายบางในชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ เดินคล้องแขนกับชายวัยสี่สิบปีปลายๆผู้เป็นบิดา ส่วนในมือข้างขวามีช่อบูเก้แสนสวย ความรู้สึกประหม่าโจมตีอีกครั้ง เมื่อทุกย่างก้าวได้รับความสนใจจากแขกผู้ร่วมงาน นิ้วเรียวสวยบีบกันจนแน่นและรับรู้ได้ถึงความเย็นของมือทั้งสองข้าง

“ฟู่ว ใจเย็นไว้อีทงเฮ” บอกกับตนเองเบาๆ แล้วจึงค่อยๆแย้มยิ้มให้กับบรรดาแขกเหรื่อที่ต่างเข้ามารวมแสดงความยินดี ในหูทงเฮตอนนี้ช่างอื้ออึง จนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงที่ชมว่าเจ้าสาวของงานนี้สวยถึงเพียงใด

การเดินทางสิ้นสุดลงเมื่อคนเป็นพ่อพาลูกชายตัวน้อยมาส่งถึงหน้าเวที พร้อมกับส่งต่อลูกชายสุดรักให้กับชายหนุ่มร่างสูงสง่าที่ยืนรอเจ้าสาวของตน

ใบหน้าคมแย้มยิ้มเมื่อได้พิจารณาใบหน้าของเจ้าสาวใกล้ๆ ใบหน้าขาวนวลกับรูปหน้าเรียวสวย แพขนตาสวยถูกดัดให้งอน บนแก้มใสเป็นสีชมพูอ่อนๆ กับกลีบปากอิ่มที่แวววาวด้วยลิปกลอสสีชมพู โครงหน้าหล่อจ้องมองใบหน้าหวานไม่วางตา ดวงตาคมสบกับนัยน์ตาหวานเชื่อมที่มองมาด้วยความเอียงอาย ร่างสูงต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการไม่ขโมยจุมพิตของเจ้าสาวก่อนถึงเวลา

พิธีกรรมแบบคริสต์ศาสนาดำเนินขึ้นเมื่อเจ้าบ่าวในชุดสูทสีขาวสง่าและเจ้าสาวแสนสวยหันหน้าเข้าสู่เวทีที่ประดับตกแต่งด้วยดอกไม้สีหวานนานาชนิด

“สวัสดีแขกผู้มีเกียรติทุกท่านที่มาเข้าร่วมเป็นสักขีพยาน ในความรัก ในพิธีที่เกิดจากความรักและคำมั่นสัญญา ของทั้งสอง ต่อหน้าเราผู้เป็นสักขีพยานในการกล่าวคำปฏิญาณของทั้งคู่กระผมชเวซีวอนจะเป็นตัวแทนในความรัก ความสัมพันธ์ ความผูกพัน… คำมั่นสัญญา และ พยานในความรักจากทุกท่าน เพื่อเป็นสักขีพยาน ในการกล่าวคำปฏิญาณของทั้งคู่ องค์ประกอบสำคัญของพิธีแต่งงานนี้ อยู่บนความรัก และ คำมั่นสัญญา ความรักคือสิ่งหล่อเลี้ยงชีวิต ที่ทำให้เราได้มีความสุข ได้พบเจอทุกข์ ความเจ็บปวด เติบโต สร้างแรงบันดาลใจ หรือแม้กระทั้งสร้างชีวิตใหม่ ความรักนั้นมีมากมายหลายนิยาม แต่สำหรับทั้งคู่ คงเป็นดังบทกวี บทนี้

“ความรักที่แท้จริง จะผ่านพ้นไม่ว่าอุปสรรค์ใดๆ จะไม่แปรเปลี่ยน¹
 ความรักจะเป็นเหมือน เสาเข็ม ที่ไม่มีวันสั่นคลอน แม้มีพายุพัดผ่าน
ความรักเป็นเสมือนดาวนำทาง ในคืนที่มืดมิด
ความรักไม่ผันเปลี่ยนตามกาลเวลา ความรักไม่แค่ชั่วยาว หรือสัปดาห์ แต่จะยั่งยืนจวบจนกาลปวสาน”
 

“ในนิยามของความรักที่หลากหลาย เมื่อความรักได้เดินทางผ่าน การเรียนรู้ ความเข้าใจ การบ่มเพาะ เติบโตจนถึง การตัดสินใจที่จะร่วมทุกข์ ร่วมสุขกัน”

 “อีทงเฮ ท่านจะรับ โจคยูฮยอน เป็นสามี ไม่ว่าจะยามสุข หรือยามทุกข์ มั่งมีหรือยากจน สบายดีหรือเจ็บป่วย และสัญญาว่าจะรัก เคารพ เชิดชูดูแลกันและกัน จนกว่าทั้งคู่จะตายจากกันไปหรือไม่”

“ รับครับ” เสียงหวานตอบออกไปพร้อมกับใจดวงน้อยที่เต้นรัว เสี้ยวหน้าคมหันมายิ้มให้เจ้าสาวของตนบางๆ

“ โจคยูฮยอน ท่านจะรับอีทงเฮ เป็นภรรยา ไม่ว่าจะยามสุข หรือยามทุกข์ มั่งมีหรือยากจน สบายดีหรือเจ็บป่วย และสัญญาว่าจะรัก เคารพ เชิดชูดูแลกันและกัน จนกว่าทั้งคู่จะตายจากกันไปหรือไม่”

“ รับครับ” เสียงทุ้มตอบออกไปอย่างหนักแน่น เพื่อยืนยันแก่คนข้างกาย ดวงตาคมจ้องมองลึกลงไปยังนัยน์ตาสีสวย

“ ท่านมีสิ่งใดยืนยันความรักของท่าน”

“ ข้าพเจ้ามีแหวน… ผมสัญญาว่า ผมจะดูแล และทำความฝันของทงเฮให้เป็นจริง ผมสัญญาว่า ผมจะรัก จะร่วมทุกข์ร่วมสุข อยู่เคียงข้างกัน ในทุกโมงยามของชีวิต ผมสัญญาว่า ลูกของเราจะเติบโตในแสงแดด สายน้ำใส สายลมสดชื่น และในความรักของครอบครัวที่อบอุ่น ผมสัญญาว่า ผมจะทำทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อให้ทงเฮมีความสุข ผมจะเป็นแสงแดดอุ่น เมื่อคุณเหน็บหนาว ผมจะดูแลทุกคราวที่คุณอ่อนแอ แม้ผู้คนทั้งโลก จะไม่เชื่อในรักแท้ แต่ผมก็จะอยู่เพื่อรักคุณ ผมสัญญาว่า ถ้าโลกหน้าเราได้พบกัน ผมจะหาคุณให้พบเร็วกว่านี้ และจะรักและดูแล ตลอดไป”

สิ้นคำของร่างสูง บรรดาแขกเหรื่อต่างพากันปาดน้ำตาด้วยความซาบซึ้ง รวมถึงเจ้าสาวตัวน้อยที่นัยน์ตาใสแจ๋วตอนนี้คลอไปด้วยหยาดน้ำ ฝ่ามืออบอุ่นประคองมือเรียวข้างซ้ายขึ้น ก่อนจะค่อยๆ บรรจงสวมแหวนทองคำขาวแบบเกลี้ยง ซึ่งเป็นสัญลักษณ์แห่งรักนิรันดร์ลงบนนิ้วนาง

“ ท่านมีสิ่งใดยืนยันความรักของท่าน”

“ ข้าพเจ้ามีแหวน….เราสัญญาว่าจะดูแลคยูฮยอน และรักคยูฮยอนตลอดเวลา ทั้งเวลาที่เราตื่น และเวลาที่เราฝัน แล้วเราก็จะเติบโตและก็จะดูแลกันตลอดไป จะแก่เฒ่าไปด้วยกัน”

“ ด้วยอนุภาพแห่งความรัก และ คำมั่นสัญญา ข้าพเจ้าขอประกาศให้ คนทั้งสองเป็นสามีและภรรยากัน”  

“You may kiss the bride”

.

.

.

.

END

:’’))

อะไรว๊า???

แถมให้….

“ความรักของเรา แม้มันไม่ได้เริ่มต้นด้วยความรักจริงๆ ฉันกับทงเฮ เราต่างไม่พอใจที่ถูกคุณพ่อกับคุณแม่บังคับให้เราดูตัวกัน ฉันรู้ว่าที่เราทำไปเพราะเป็นเรื่องของธุรกิจ แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป ฉันได้รู้จักทงเฮมากยิ่งขึ้น มันทำให้ฉันรู้ว่า คนที่ตามหามาตลอดคือคนที่อยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ทงเฮเติมเต็มทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตฉัน รักและเป็นห่วงฉันอยู่ตลอด ฉันไม่รู้เลย ถ้าวันนั้นฉันหนีการดูตัวไปฉันจะต้องพลาดอะไรดีๆไปบ้าง…ขอบคุณพระเจ้าที่มอบทงเฮให้กับฉัน ฉันสัญญาว่าจะรักเจ้าสาวของฉันจากนี้และตลอดไป”

โจคยูฮยอน

ไม่งงนะ?

เวลามีน้อย ใช้สอยประหยัด ^ ^

หนีดีกว่า ฟิ้วววว ว

แฮปปี้เบิร์ธเดย์พี่ทงเฮคร่า <3

เอื้อเฟื้อความรู้เรื่องการแต่งงานโดย
weddingsweetandmelow J

1 โดย เชคเสปียร์

© Tenpoints !