BEHIND...[HaeEun ft. SJ]

ลำดับตอนที่ #14 : ♚ ( Chapter 9 ) Where? .

 นั่น!!!! น้ำมันมายังค่ะทุกคน (สวัสดีแฟนฟิกทุกคน)

55555 วันนี้ทักทายแบบอารมณ์ดีเนื่องจากไรเตอร์เกิดอาการรั่วก่อนจะจบตอน -  -*

บวกกับไปร่อนทวิตเตอร์เซอร์เวย์ว่าคนจะอ่านตอนนี้กันมั้ย *0*

(เหมือนจะเครียดจนเป็นบ้าไปแล้ว) สำหรับตอนที่แล้วที่ดราม่ามา

ตอนนี้ขอดรามาต่อค่ะ *0* ดราม่าหนักๆหน่วงๆ เอาพอหงุมหงิมกระริ้มใจค่ะ ^^

ไรเตอร์ไม่ขอพูดอะไรมากแล้ว เลื่อนลงไปอ่านตอนเก้าได้แล้วค่ะ ^^

ปล.ชอบไม่ชอบยังไงก็เม้นบอกกันได้นะคะ ตอนนี้เนื้อเรื่องดำเนินมาสู่ 30 เปอร์เซ็นสุดท้าย

ปมปปัญหาร้ายๆเริ่มจะแก้ออกแล้วค่ะ คุคุ

-----CHAPTER 9-----

[CHAPTER 9] DISTANCE

มันจบลงแล้วจริงๆน่ะหรือ...’ความรัก’

ตั้งแต่วันนั้นที่เขาหันหลังให้กับ ‘คำว่ารัก’ จนถึงตอนนี้มันก็ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วสินะ..

หนึ่งเดือนเต็มๆที่ฮยอกแจต้องทนอยู่กับความเหงา ความเปล่าเปลี่ยว ที่เขาเกลียดเข้าไส้ ไร้อ้อมแขนแกร่งที่คอยโอบกอด เสียงปลอบโยนที่กระซิบคำว่ารักข้างหู เขาต้องทนนอนฝันร้าย ร้องไห้อยู่คนเดียวในทุกๆคืนที่ผ่านไปช้าๆ

‘ทำไมมันทรมาณจังนะ..? มันคงดีกว่านี้ใช่มั้ยถ้าหากเขาตาย.. จะได้ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องรู้สึกเสียใจ ไม่ต้องคอยสงสัยว่าทำไมตลอดเวลาเกือบสิบปีที่อยู่บ้านหลังนั้น เขาถึงไม่รู้สึกระแคะระคายและทำไมทงเฮต้องเสแสร้งทำดี ทั้งๆที่รู้ดีว่าใครคือคนที่ฆ่าบิดามารดาเขาอย่างเลือดเย็น และเขาเชื่อว่า ลี ทงเฮ ต้องจะเกลียดเลือดในตัวเขาเช่นเดียวกับคนในตระกูล

“เย็นจัง..”ร่างเล็กพึมพำเบาๆพร้อมกระชับเสื้อคลุมตัวหนาเข้าหากัน สายลมในฤดูใบไม้ร่วงบนภูเขาสูงช่างเหน็บหนาวบาดผิวจนแสบไปหมด ฮยอกแจไม่ชอบอากาศแบบนี้เลย.. ฮยอกแจเกลียดมันมากที่สุด เกลียด...เพราะมันทำให้เขารู้สึกเหงามากกว่าเดิม ความเหงามันดูจะเพิ่มขึ้นทุกๆวัน...

...ฮยอกแจไม่ชอบเลย...

“อีกแล้วเหรอ”ฮยอกแจเอ่ยกับตัวเองเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆของหยาดน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้ม มือบางยกขึ้นเช็ดมันออกช้าๆ แต่ดูเหมือนว่ายิ่งเช็ดออกเท่าไร หยดน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมามากกว่าเดิม

ไหนใครว่าน้ำตามันจะหมดลงเมื่อเราร้องไห้จนพอแล้วไงล่ะ นี่มันยังไม่พออีกรึไงนะ ต้องให้เขาร้องไปอีกนานแค่ไหนกัน เมื่อไรจะเลิกร้องไห้เพราะทงเฮซักที..

แบบนี้ใช่ไหมที่ต้องการ..แบบนี้ใช่มั้ยถึงจะสาแก่ใจ?

ต้องให้เขาร้องไห้ ต้องให้เสียใจแบบนี้ใช่มั้ย นายถึงจะพอใจน่ะทงเฮ..

ทำไม..ทำไมไม่ฆ่าชั้นให้ตายตั้งแต่ตอนนั้น ให้ตายไปพร้อมๆกับพ่อแม่..

มันยังดีกว่าต้องมาทนรับรู้ว่านายทำทุกอย่างที่นายทำลงไปคือการหลอกลวง.

‘ครืดดด ครืดด’โทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ที่เขาซื้อมาใช้ติดต่อกับพี่ชายคนสนิทดังขึ้นทำลายความเงียบ ฮยอกแจรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ คำถามเชคความเรียบร้อยเหมือนดั่งทุกวันดังขึ้นปลายสาย ฮยอกแจตอบคำถามกลับอย่างขอไปที ในเวลานี้เขายังพร้อมที่จะพูดคุยกับใคร.

จองซูเป็นคนพาเขามาพักที่นี่ ตามคำขอร้องที่เขาอ้อนวอนหลังจากหนีทงเฮมาในวันนั้น บ้านหลังนี้เป็นบ้านพักตากอากาศขนาดกลาง ถูกตั้งอยู่กลางเขาสงบไกลห่างจากความวุ่นวายในตัวเมือง เป็นมรดกของปาร์ค จองมิน ที่มอบให้กับลูกชายคนเดียวของตระกูล

ฮยอกแจใช้ชีวิตที่นี่เพียงลำพัง แม่บ้านที่จองซูจ้างจะเข้ามาทำความสะอาดและทำอาหารให้เพียงแค่ช่วงเช้า และช่วงเย็นเท่านั้น เวลาวันทั้งวันของฮยอกแจจึงถูกใช้กับการนั่งมองวิวธรรมชาติรอบๆและคิดอะไรเงียบๆอยู่คนเดียว

“ฮยอกแจ...”เสียงทุ้มนุ่มนวลคุ้นหูดังขึ้นข้างใบหูเล็ก เรียกสติให้ฮยอกแจหันกลับไปมองด้วยความตกตะลึง ...ไม่อยากเชื่อสายตา...

...ทงเฮมาอยู่ตรงหน้าเขาได้ยังไง...

ฮยอกแจเชื่อว่าเขาต้องตาฝาดไปอย่างแน่นอน เขาเชื่อว่าไม่มีทางที่ร่างสูงตรงหน้าจะตามหาเขาเจอ ไม่มีทาง...ที่คนอย่างลีทงเฮจะยอมเสียเวลาทำงานอันมีค่าออกมามาตามหา ‘ของเล่นไร้ค่า’ อย่างลีฮยอกแจเสียหรอก

ไม่มีทางเชื่อหรอก..

“ทะ..ทง..ทงเฮ..”ร่างเล็กเอ่ยเสียงแผ่ว ร่างบอบบางทั้งร่างสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นไห้ สายตาพร่ามองภาพตรงหน้าไม่ชัดเจนเพราะม่านน้ำตาที่เอ่อคลอ

‘ไม่จริงใช่มั้ย...’ฮยอกแจหลับตาลงสนิท ปล่อยให้หยดน้ำตาไหลแทรกออกมาอาบแก้ม..

..ถ้าลืมตาขึ้นมาจะยังเห็นหน้าทงเฮอยู่มั้ยนะ..

ดวงตาคู่สวยค่อยๆลืมขึ้น กระพริบตาสองสามครั้งรับกับแสงสว่างที่กระทบกับประสาทสัมผัส

‘ว่างเปล่า’

“ฮ่ะๆๆ”ร่างเล็กแค่นหัวเราะพร้อมยกยิ้มสมเพชในความคิดของตัวเอง ยังจะหวังลมๆแล้งๆอะไรอยู่อีกนะ ทั้งๆที่ก็บอกตัวเองไว้แล้วแท้ๆว่าเขาไม่มีทางมา แต่ทำไมมันยังหวังบ้าๆแบบนั้นกันล่ะ ถ้าหากว่าเขารู้ว่านายอ่อนแอ และคิดถึงเขามากขนาดนี้ เขาคงจะยิ้มเยาะหัวเราะร่า แถมยังด่าซ้ำว่านายเป็นคนโง่ เป็นตัวตลกที่ไม่เคยจะจดจำบทเรียนน่ะสิ

‘หยุดบ้าสักทีเถอะ ลีฮยอกแจ...’

ในขณะเดียวกัน ด้านทงเฮก็ต้องทำหน้าที่ดูแลการงานที่บริษัท และธุรกิจลับของตระกูลเหมือนอย่างเคย หากสิ่งที่เปลี่ยนไปคือความมุ่งมั่นตั้งใจในการทำงานที่ถดถอย ทุกๆครั้งที่มีประชุมก็ไม่มีสมาธิจดจ่อกับเรื่องที่กำลังฟัง ปัญหาเล็กใหญ่ที่เกิดขึ้นทั้งในธุรกิจทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง เขาก็มอบหมายให้มินโฮเป็นคนจัดการทั้งหมด

ร่างกายที่เคยแข็งแกร่ง ทนทานต่อความเจ็บป่วย ก็ทรุดโทรมลงทั้งบุคลิกภาพภายนอกที่แสดงออกให้เห็นชัดและสุขภาพภายในที่เจ้าตัวเองก็รับรู้ดี จากคนที่ใช้เวลากับการฝึกซ้อมต่อสู้ หรือออกกำลังกาย กลายเป็นคนที่หยิบแตะแอลกอฮอล์ขึ้นมาดื่มเคียงอาหารแทนน้ำเปล่า

เพียงเพราะมันเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้เขาดำดิ่งสู้ห้วงนิทราได้ในแต่ละคืน ไร้ร่างกายนุ่มที่เขาจะได้โอบกอดถ่ายทอดความอบอุ่นซึ่งกันและกัน ไร้กลิ่นหอมหวานเฉพาะตัวที่หลงไหล ไร้เสียงไพเราะที่ดังคลอเคลียพร่ำบอกถึงความรักความห่วงใยที่มีให้กัน

การตื่นขึ้นในแต่ละวันช่างเป็นเรื่องยากสำหรับเขา เมื่อต้องลืมตาขึ้นมารับรู้ความจริงว่าเตียงของเขามันช่างกว้างเกินไปเมื่อข้างกายมีแต่ความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่

เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ฮยอกแจพูดในวันนั้นแม้แต่น้อย ไม่เข้าใจเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น อยากรู้ว่าฮยอกแจไปฟังอะไรมา ทำไมจู่ๆถึงหาว่าเขาโกหกเสแสร้ง เขาไปทำอะไรผิด ทำอะไรให้ไม่พอใจ จนถึงขนาดที่ร่างเล็กต้องหนีไปโดยที่เขาไม่อาจจะไขว่คว้ารั้งกลับมาได้

‘มันมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราอย่างนั้นเหรอ..’

บางครั้งทงเฮก็แอบคิดหวังอยู่ในใจ หวังให้สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ฝัน แต่มันอาจจะเป็นฝันที่ยาวนาน ที่เขาอาจจะต้องตื่นขึ้นมาคนเดียวอีกแบบนี้นานนับปี แต่ในที่สุดมันก็ต้องมีวันหนึ่งที่ฮยอกแจจะกลับมา ..กลับมาหาเขาอีกครั้ง..

‘ในตอนนี้เขาเสียฮยอกแจไปจริงๆแล้วน่ะหรือ..’

“เจ้านายครับ วันนี้..”มินโฮเอ่ยขึ้นในระหว่างมื้อเช้าของคุณชายใหญ่ หากแต่ต้องหยุดคำพูดไว้เมื่อร่างสูงยกมือหนาขึ้นปราม

“วันนี้นายเข้าไปบริษัทแทนก่อนก็ได้ ไม่ได้มีประชุมสำคัญอะไรมาก เข้าไปดูเอกสารนั่นล่ะ ถ้ามีอะไรสงสัยก็เอากลับมาให้ชั้น วันนี้ชั้นไม่อยากออกไปไหน”ทงเฮสั่งเสียงเรียบ ขณะที่สายตากวาดไปบนข่าวหน้าธุรกิจบนหนังสือพิมพ์ในมือ

“ครับ..”มินโฮโค้งรับคำสั่งจากเจ้านายอย่างขัดไม่ได้ แม้มินโฮจะไม่ได้ศึกษาเล่าเรียนในด้านการบริหารธุรกิจ แต่นายใหญ่คนก่อนที่คอยสอนงานให้กับเขาบ้างตั้งแต่ช่วงอายุที่เขาพอฝึกงานได้ งานเอกสารเล็กๆน้อยๆที่ไม่จำเป็นต้องให้ทงเฮตัดสินใจ ก็กลายเป็นหน้าที่ของเขาไปโดยปริยาย

“มินโฮหุ้นบริษัทของเราเป็นยังไงบ้างน่ะ ทำไมข่าวนี่..”ทงเฮถามเสียงขุ่นพร้อมกับโยนหนังสือพิมพ์ในมือลงบนโต๊ะอาหาร เปิดหน้าข่าวที่ตัวเองสนใจอ่านให้ลูกน้องดู

“เอ่อ...คือ..สินค้าตัวใหม่ของบริษัท FCS ของตระกูลเชวได้เข้ามาตีตลาดมากเลยครับ สินค้าใหม่ของบริษัทเราก็ยังไม่ได้สรุปออกมาจนเสร็จสิ้นดี หุ้นส่วนส่วนใหญ่ก็เริ่มตระหนักถึงเรื่องนี้แล้วน่ะครับ เมื่อวานที่มีการประชุมคุณชายก็ได้ฟังเนื้อหาไม่ใช่หรือครับ”มินโฮเอ่ยอย่างเกรงๆ

“อืมม..แล้วมีบริษัทไหนที่ตกลงจะทำสัญญากับบริษัทเราไหม”

“เอ่ออ..พรุ่งนี้คุณชายมีนัดกับบริษัทคุณคิมครับ”

“อืม โอเค”ทงเฮตอบแบบขอไปที ทั้งๆที่สิ่งที่ลูกน้องพูดแทบจะไม่ได้เข้าไปในสมองของเขาเลยก็ตาม ถ้าหากทำได้เขาคงจะยกตำแหน่งประธานให้มินโฮแล้วออกตามหาฮยอกแจไปนานแล้ว

“คยูฮยอนได้ข่าวอะไรบ้างมั้ย”เอ่ยถามถึงลูกน้องอีกคนที่ได้มอบหมายหน้าที่สำคัญให้

“เอ่อ...ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลยครับ ที่รู้มีเพียงว่าวันนั้น ก่อนที่จะมาเจอคุณชาย คุณฮยอกแจไปพบกับคุณจองซู แต่ประวัติของคุณจองซูหาได้ลำบากมากครับ จะเจาะเข้าไปในระบบข้อมูลก็ทำไม่ได้ เพราะโดนบล็อกเอาไว้หนาแน่น เหมือนกับจงใจปิดเป็นความลับครับ”มินโฮเอ่ยตอบตามเท่าที่รู้

หลังจากวันที่ฮยอกแจหนีไป ทงเฮก็สั่งให้คยูฮยอนออกตามหาฮยอกแจทันที หน้าที่ขับรถรับส่งหรือคุมงานต่างๆของคยูฮยอนจึงถูกโอนให้เป็นหน้าที่ของมินโฮทั้งหมด

“หืมมม..มันไม่แปลกไปหน่อยรึไง ลองสืบซิว่าครอบครัวนั้นทำงานอะไรน่ะ ท่าทางว่าจองซูจะไม่ใช่คนธรรมดาอย่างที่คิดไว้ซะแล้วนะ”

“ครับ คุณชาย”

“เดี๋ยวนะ หมอนั่นใช้นามสกุลปาร์คหรือเปล่าน่ะ ใช่ปาร์คจองซูที่ลงหนังสือบ่อยๆนั่นรึเปล่า”

“เอ่อ...ผมไม่ทราบครับคุณชาย”

“อะไรกัน! ทำงานกันประสาอะไร แค่ข้อมูลง่ายๆยังหากันไม่ได้ แบบนี้ไปกินหญ้าแทนควายดีกว่ามั้ย”ทงเฮตวาดลั่นด้วยความหงุดหงิด

“ขอโทษครับคุณชาย แต่ว่าทั้งผมและคยูฮยอนต่างไม่เคยเห็นหน้าของคุณจองซูที่คุณฮยอกแจเคยพูดถึงเลยครับ ทุกครั้งที่ไปรับคุณฮยอกแจ คุณจองซูก็มักจะกลับไปก่อนเสมอครับ”มินโฮยังคงเอยอย่างสุภาพ เขาเข้าใจดีว่าคุณชายของเขาไม่ใช่คนอารมณ์ร้าย มีเพียงเรื่องเดียวที่สามารถทำให้คุณชายหงุดหงิดโมโหได้มากขนาดนี้ นั่นคือเรื่องของคุณลี ฮยอกแจ คุณชายอีกคนของบ้าน

“หาไม่ได้ก็ต้องไปหา จองซูมันจะมีสักกี่ล้านคนในประเทศ หายังไงก็ต้องเจอล่ะน่ะ อย่าให้ชั้นต้องรู้สึกเสียดายข้าวสุกทีเลี้ยงพวกแกมาตั้งกี่ปีนะ!”ทงเฮตวาดกร้าวอย่าหัวเสีย ก่อนจะลุกจากโต๊ะอาหารเดินไปที่ห้องทำงานของตนทันที

“โธ่เว้ยยยย!!!”ร่างสูงตะโกนระบายออมาอย่างหงุดหงิด มือหนาปัดกองแฟ้มเอกสารบนโต๊ะอย่างนึกรำคาญ อะไรๆก็ดูขวางหูขวางตาไปหมด เขาเกลียดความรู้สึกนี้ที่สุด ทำไมมันถึงชักช้างุ่นง่านแบบนี้กันนะ ฮยอกแจ..นายไปอยู่ไหนกันนะ..

เมื่อสงบสติอารมณ์ทำใจได้สักพัก ร่างสูงก็คว้าโน้ตบุคเครื่องหรูเปิดขึ้น เขาไม่อยากให้ความโกรธที่มีครอบงำเขา จนไม่เป็นอะไรทำอะไร ในเวลานี้หากลูกน้องเขาทำไม่ได้ เขาก็ต้องพยายามทำมันเอง นิ้วเรียวเคาะคีย์ข้อมูลในสิ่งที่อยากรู้ พยายามเจาะเข้าไปในฐานข้อมูลสำคัญต่างๆที่พอนึกได้ แต่ยิ่งหาเท่าไรเขาก็ยิ่งหัวเสีย

เป็นไปตามที่มินโฮบอกจริงๆ ผู้ชายที่ชื่อ ‘จองซู’ ไม่ใช่คนธรรมดา คงเพราะการระวังตัวที่ดี ถึงไม่มีอะไรน่าสงสัยที่พอจะสืบค้นได้เลยว่าจองซูคนนี้คือใค

‘ฮยอกแจ..ทำไมการหาตัวนายมันถึงลำบากนักนะ..’

มือหนายกขึ้นปิดใบหน้าคมอย่างอ่อนเพลีย การใช้สายตาจ้องหน้าจอโน้ตบุคนานๆมันทำให้คนที่พักผ่อนน้อย ซ้ำยังไม่ดูแลสุขภาพอย่างเขารู้สึกล้าทั้งดวงตาและสมองที่ถูกใช้การหนัก นิ้วเรียวยาวกดวนที่ขมับช้าๆ ถึงแม้ไม่อยากหักโหม แต่เขาก็อยากจะได้ความคืบหน้าอะไรมากกว่านี้

นี่มันก็หนึ่งเดือนแล้ว..ที่ฮยอกแจหายตัวไปจากบ้านของเขา หาทางติดต่อทางไหนก็ไม่ได้ ทั้งโทรศัพท์มือถือ อีเมล์ หรือโซเชียลเนตเวิร์กที่เจ้าตัวชอบเล่น

 ไม่มีข้อมูลใดที่สามารถบอกได้เลยว่าตอนนี้คนรักของเขากำลังอยู่ที่ไหน หรือจะมั่นใจได้อย่างไรว่าฮยอกแจยังปลอดภัยดี เพราะเท่าที่เขารู้ ฮยอกแจไม่มีญาติคนไหนที่สามารถติดต่อได้ เพราะการที่ถูกตัดขาดจากโลกภายนอกตั้งแต่วัยเด็ก บวกกับที่คนตัวเล็กไม่มีสมบัติอะไรติดตัวแม้แต่น้อย สิ่งที่ติดตัวไป มีก็เพียงโทรศัพท์มือถือเครื่องจิ๋วกับกระเป๋าสตางค์ที่ในนั้นมีเงินสดพกอยู่เพียงเล็กน้อย ส่วนใหญ่ที่เจ้าตัวจับใส่กระเป๋าจะเป็นบัตรเครดิตและบัตรเอทีเอ็มเสียมากกว่า

แล้วแบบนี้..ฮยอกแจจะไปอยู่ที่ไหนได้..

...ฮยอกแจ..กลับมาหากันได้มั้ยคนดี...

กลับมาหาทงเฮได้มั้ยครับ...ที่รัก...

“โธ่เว้ย! มินโฮโว้ยย รับสิวะ!!! กูจะบอกข่าวอะไรทำไมมึงไม่รับ!!!! ไอ้เหี้ยมินโฮ”ร่างโปร่งที่ยืนหลบอยู่ข้างรถสีดำคันหรูสบถออกมาอย่างหัวเสีย สัญญาณแถวนี้ยิ่งไม่ค่อยจะดี ทำไมไอ้เพื่อนรักตัวดียังไม่ยอมรับสายเขาอีกนะ

-----TO BE CONTINUE-----

อ่ะคึ้ ไม่ต้องถามว่าใครเป็นคนพูดประโยคสุดท้าย ; A; ไม่มีตัวละครอะไรมาเล่นมุกสร้างปมเพิ่มแล้วค่ะ

คนๆนั้นแหละที่โผล่มาในเรื่องแล้ว -   -* ไม่ปล่อยให้แฟนฟิกปวดหัวหลังจากดราม่ามาทั้งตอน อ้ะคึอ้ะคึ

ชอบไม่ชอบยังไงก็เม้นกันน้อออ

ปล.ตอนหน้าอาจจะอัพช้าเพราะแนนจะปั่นร่านค่ะ -   -* (ไรเตอร์ที่เยี่ยมจริงๆ)

ปล.2 ถ้าใครเครียดกับฟิคแนนอย่างรุนแรง สามารถไปอ่านเกมร้ายเกมรักเวอร์ชั่นเฮอึน 83lineใน sweet grean ได้เลยนะคะ คึ้คึ้