รับวิจารณ์นิยาย สไตล์ เซเซดๆ.

ลำดับตอนที่ #14 : [send] Sweetheart สื่อรักชักใยหัวใจอินเลิฟ

เรื่อง : Sweetheart สื่อรักชักใยหัวใจอินเลิฟ

ผู้วิจารณ์ : SEI
อ่านเรื่องนี้ : คลิกที่นี่

ก่อนอื่นขอออกตัวเป็นธรรมเนียมว่าเราไม่ได้เป็นนักวิจารณ์มืออาชีพ เพราะฉะนั้นยังอาจวิจารณ์ได้ไม่ตรงจุดหรือยังขาดๆ เกินๆ อยู่บ้าง และมันก็ยังเป็นภาษาสไตล์การวิจารณ์ง่ายๆ ของเราที่มุ่งเน้นว่าจะเป็นประโยชน์สำหรับผู้รับการวิจารณ์บ้างไม่มากก็น้อยค่ะ

-โครงเรื่อง

จุดแรกที่ต้องขอเตือนเลยก็คือบทนำค่ะ เพราะบทนำเหมือนประตูเปิดสู่เนื้อเรื่อง ซึ่งถ้าหากผู้แต่งบรรยายเขียนในจุดนี้ได้ไม่ดีก็จะทำให้ผู้อ่านกดปิดจากหน้าบทความได้เลย และคงต้องบอกตามตรงว่าผู้แต่งยังคงทำในจุดนี้ไม่ดีพอ เพราะมันไม่มีความน่าสนใจเลยแม้แต่น้อย โดยที่เนื้อหาที่ผู้แต่งพรรณนามาทั้งหมดในบทนำนั้นสามารถสรุปได้เพียงคำเดียวว่า นางเอกหิว? พูดตามตรงว่ามันไม่น่าสนใจ ไม่ชวนดึงดูด และไม่มีเนื้อหาอะไรเลย

ส่วนในด้านธีมของเรื่องเองก็ยังดูคลุมครือไม่ชัดเจน เหมือนผู้แต่งไม่ได้กำหนดวางโครงเรื่องอย่างละเอียด เนื้อหาของเรื่องจึงดูสะเปะสะปะ ไม่มีปมมาคอยกำหนดทิศทางของเรื่อง จึงดูคล้ายเป็นการหยิบยกในสิ่งที่ผู้แต่งสนใจเอามาเขียนมากกว่าการดำเนินเรื่องตามพล็อตหรือโครงเรื่องที่วางไว้ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังถูกลอยแพอยู่กลางทะเล คลื่นเงียบก็ลอยไปเรื่อย คลื่นซัดก็พัดจม ประมาณนี้แหละค่ะ

และถ้าหากสังเกตถึงชื่อเรื่องที่ว่า Sweetheart สื่อรักชักใยหัวใจอินเลิฟ นั้นก็ยังดูเหมือนจะไม่ค่อยตรงตามประเด็นของเรื่องมากเท่าใดนัก เพราะดูเหมือน “พรหมลิขิต” ของคู่พระ-นางเรื่องนี้ดูโดดเด่นกว่าแผนการเป็นพ่อสื่อแม่สื่อ ของทั้งคู่ตามชื่อเรื่องซะอีกนะคะ

หรือถ้าหากกำหนดให้ธีมของเรื่องนี้เป็นพรหมลิขิตอย่างที่คู่พระ-นางแอบคิดกันเหมือนกันจริง ลองคิดดูแล้วกันค่ะว่าพรหมลิขิตที่เกิดขึ้นระหว่างสองคนนี้จะเป็น พรหมลิขิตที่เกิดขึ้นจริงๆ หรือเป็นเพราะผู้แต่งลิขิตขึ้นมาเอง เพราะจากเนื้อเรื่องดูเหมือนคนทั้งคู่จะมีความบังเอิญตรงกันหลายเรื่องมาก ซึ่งมันตรงกันเด๊ะๆ ตรงเป๊ะๆ ตรงเว่อร์ๆ ชวนให้คิดเป็นอย่างหลังมากกว่าอย่างแรก และด้วยความที่มันบังเอิญตรงกันไปหมดทุกเรื่องนี่เองที่ทำให้ คำว่า “พรหมลิขิต”ของทั้งสองคนนั้นดูเป็นเรื่องดาษๆ ที่เกิดขึ้นอย่างง่ายๆ ไป ซึ่งส่งผลให้จุดที่จะเป็นสีสันและจุดเด่นของเรื่องกลายเป็นความจืดชืดแทน เพียงเพราะผู้แต่งยึดติดกับ destiny มากเกินไปนั่นเอง

แล้วแบบนี้นิยายเรื่องนี้ควรจะใช้หัวข้อใดเป็นทิศทางธีมหลักของเนื้อเรื่องดี? แต่โดยส่วนตัวกำลังคิดว่าชื่อของนิยายเรื่องนี้กำลังขัดแย้งกับเนื้อหาหลักที่ใช้ดำเนินเรื่องอยู่พอสมควรค่ะ

-ภาษา สำนวน

การบรรยาย: การบรรยายค่อนข้างดีค่ะ ให้ความสำคัญกับเวลา ฉาก และสถานที่ เพียงแต่บางจุดยังสะดุดอยู่เล็กน้อย แต่หากมองในภาพรวมก็ถือว่าผ่านค่ะ

บทสนทนา: ขาดความลื่นไหลและความเป็นธรรมชาติพอสมควร อีกทั้งยังมีจุดติดขัดอยู่ เช่น ตอนที่ปีโป้พูดกับซูกัสว่า “ฉันเล็งมักกะโรนีกล่องนั้นอยู่นะ” แล้วพอพระเอกตอบกลับมาว่า “ฮะ” เธอก็พูดประโยคเดิมซ้ำอีกรอบ ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว นางเอกน่าจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบมากกว่านั้น อาทิเช่น “นี่! ฉันบอกว่าฉันเล็งมักกะโรนีกล่องนี้อยู่นะ” จะเห็นได้ว่าการเพิ่มคำขึ้นมาเพียงเล็กน้อยจะทำให้คำพูดเป็นธรรมชาติมากยิ่งขึ้น

ส่วนใหญ่จะเห็นแค่ในช่วงแรกๆ ที่พบปัญหาในเรื่องนี้ ส่วนในช่วงกลางๆ ถึงท้ายๆ มีการพัฒนาดีขึ้นมาก น่าชื่นชมทีเดียวค่ะ

คำผิด คำซ้ำ การหลากคำ: 

คำผิด : คำผิดส่วนใหญ่ที่พบมากมักจะเป็นคำที่ผู้แต่งใช้ผิดและพิมพ์ติดมือจนเป็นนิสัยค่ะ ส่วนที่รีบพิมพ์จนตกหล่นบ้างก็มีเช่นกันแต่ไม่มากนัก เซอ่านไล่จนจบเลยเก็บคำผิดมาฝากค่ะ เช่น นี่น่า-นี่นา/เฉียว-เฉี่ยว/แซบ-แซ่บ/แหบพร้า-แหบพร่า/นั้น-นั่น/หนาเต๊อะ-หนาเตอะ/แหล่ะ-แหละ/สลับสนุน-สนับสนุน/สะดุ้งโหย่ง-สะดุ้งโหยง/รี่รอ-รีรอ/ยิ้มแย่ม-ยิ้มแย้ม/งึกงัก-หงึกหงัก/นู่น-นู้น/เฉท-เฉด/กะตา-กะพริบตา/เสียงทุ่ม-เสียงทุ้ม/กวักไกว-ขวักไขว่/เป๋า-เป่า/พรมลิขิต-พรหมลิขิต/โอยครวญ-โอดครวญ/กรุ่มกริ่ม-กรุ้มกริ่ม/หลบลู่-ลบหลู่/ไม่ซึ่ง-ไม่มีซึ่ง/สนิมสนม-สนิทสนม/เจือนๆ-เจื่อนๆ/เจ็บแปร๊บ-เจ็บแปล๊บ/เหว่อ-เหวอ/ป่วนเปี้ยน-ป้วนเปี้ยน/ร่ำไร-รำไร/เจ้าตัง-เจ้าตัว/เอื้อมระอา-เอือมระอา//ฝ่ายลุก-ฝ่ายรุก/เขม่น-เขม็ง/ล่อ-ล้อ/หวงใย-ห่วงใย/เบิกตาโพล่ง-เบิกตาโพลง/ระรอก-ระลอก

คำซ้ำ การหลากคำ : คำซ้ำสำหรับเรื่องนี้เป็นคำสรรพนามแทนตัวผู้พูด พบมากในบทนำและบทที่1 ถึงแม้ว่าผู้แต่งจะดำเนินเรื่องโดยใช้มุมมองของปีโป้ แต่บางประโยคสามารถเชื่อมต่อกันเป็นประโยคเดียวได้และสามารถใช้การหลากคำมาช่วยแทนการใช้คำว่า “ฉัน” เพียงคำเดียวได้ค่ะ จุดนี้ผู้แต่งจึงควรศึกษา แก้ไข และเลือกคำมาใช้อย่างเหมาะสม

:::การใช้คำยังมีแปลกๆ เป็นบางจุดเช่น “ถึงแม้แวบแรกที่เห็นฉันได้เต็มๆ ตา” และอีกจุดในประโยคเดียวกัน “แต่เมื่อฉันเข้ามาใกล้เรื่อยๆ” ซึ่งจากประโยคทั้งสองนี้สามารถเติมคำเข้าไปเพียงคำเดียวก็จะทำให้รูปประโยคดูสมบูรณ์ขึ้นได้ เช่น “ถึงแม้แวบแรกที่เขาเห็นฉันได้เต็มๆ ตา” และ “แต่เมื่อฉันเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ” จะเห็นได้ว่าประโยคสมบูรณ์มากขึ้น/และยังมีคำอื่นอีก เช่น กอดโดดโผเข้ากอด = โผตัวเข้าไปกระโดดกอด/แต่โดยส่วนตัวคิดว่าการขัดเกลารูปประโยคจะทำให้เกิดความสมบูรณ์มากที่สุด:::

ความถูกต้องของการใช้สัญลักษณ์ต่างๆ และซาวด์เอฟเฟค :  สัญลักษณ์ยังมีการใช้เครื่องหมายอัศเจรีย์ (!) แปลกๆ อยู่บ้าง/ซาวด์เอฟเฟคยังดูแปลกๆ ในบางจุด เช่น พลั๊ก-พลั่ก

-ตัวละคร

ด้านตัวละครนั้นยังดูแบนๆ ไม่ค่อยมีมิติ ไม่มีเอกลักษณ์และจุดเด่นให้ชวนประทับใจเท่าใดมากนัก ทั้งปีโป้ ซูกัส เมาส์ โจอี้ ต่างให้อารมณ์สมเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาๆ ไม่ชวนดึงดูดค้นหา ส่วนตัวละครที่มีมิติมากที่สุดก็หนีไม่พ้นจากนายชัวร์ค่ะ เพราะทิศทางอารมณ์ บุคลิก จุดเด่น ดูชัดเจนที่สุดแล้ว

-ความสมเหตุสมผล

บางจุดยังไม่ค่อยมีความสมเหตุสมผลนัก เช่น ในฉากที่ปีโป้โดนลูกวอลเล่ย์กระแทกที่ศีรษะ ในแง่ความเป็นจริงหากโดนลูกวอลเลย์กระแทกจนสลบ อาการแรกของคนที่เพิ่งฟื้นได้สติคงจะหนีไม่พ้นความมึนงงอย่างแน่นอน แต่ปีโป้กลับตื่นขึ้นมาพร้อมกับถามว่าเธอสลบไปนานแค่ไหน ทำให้จุดนี้ยังขาดความสมจริงอยู่ (ส่วนในด้านอาจารย์พยาบาลที่พูดคล้ายกับแช่งนักเรียนนั้น จะไม่ขอพูดถึงเพราะเป็นความจงใจของผู้แต่งที่ตั้งใจเขียนออกมาแบบนี้ ทว่าหากในความเป็นจริงลองคิดดูว่าสมควรหรือไม่ที่อาจารย์จะพูดคล้ายกับแช่งนักเรียนและยังแสดงท่าทีเฉยๆ มาก)

อีกจุดก็คือทั้งปีโป้และซูกัสตกหลุมรักกันค่อนข้างไวมาก ทั้งๆ ที่ทั้งคู่ต่างก็ยังค่อนข้างสับสนในความรู้สึกของตัวเองอยู่พอสมควร โดยเฉพาะฉากจูบของทั้งคู่ที่โผล่มาไวมาก จนคนอ่านไม่ทันแม้แต่จะตั้งตัว แถมในเรื่องคู่พระ-นาง ก็ยังมีทีท่าแค่ชอบๆ บวกกับเขินอายกระบิดกระบวนกันอยู่เล็กน้อย ไฉนจึงข้ามขั้นกระโดดพรวดไปถึงจุดนั้นได้ (หรืออันที่จริงมาจากการตั้งใจเขียนฉากเซอร์วิสของผู้แต่งเอง?)

-การดำเนินเรื่อง/ความลื่นไหล/ความสนุกน่าติดตาม

การดำเนินเรื่อง: คงต้องบอกว่านิยายเรื่องนี้ค่อยๆ ดำเนินไปอย่างเรียบๆ ไม่ค่อยหวือหวอมากนัก อารมณ์เดียวกับน้ำในทะเลสาบเชียวล่ะค่ะ แต่หากเปรียบเป็นดนตรีก็น่าจะเป็นจังหวะ Andante ที่มีจังหวะเรียบเรื่อย ไม่เร่งเร้า เป็นไปอย่างเนิบๆ ค่ะ แน่นอนว่ามันต้องแฝงความอบอุ่นอยู่ในตัวด้วย J

ความสนุกน่าติดตาม: หากมองเฉพาะในแง่ของความสนุกและน่าติดตาม ถือว่านิยายของท่านสามารถนำเสนอได้ออกมาได้ดีในระดับหนึ่งเลยค่ะ เพราะสองตัวละครหลักอย่างปีโป้-ซูกัส มักจะมีเรื่องราวกุ๊กกิ๊กน่ารักๆ ชวนให้ผู้อ่านอมยิ้มตามไปกับเนื้อเรื่องได้เรื่อยๆ

-ภาพรวม/สรุป

โครงเรื่องยังขาดความชัดเจน ทิศทางของเรื่องดูไหลไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมายปลายทางเท่าใดนัก จุดดีของนิยายเรื่องนี้คืออารมณ์หวานๆ ของคู่พระ-นาง ที่ทำให้ผู้อ่านยังคงวนเวียนเปิดเข้าหน้าบทความอยู่บ้าง แต่แน่ล่ะ…ว่ามันยังไม่ถึงกับขาดไม่ได้ เพราะฉะนั้นแล้วข้อแนะนำของนิยายเรื่องนี้ก็คือ ควรวางโครงเรื่องให้แน่นอน กำหนดรายละเอียดและวางปมเนื้อหาให้น่าสนใจ รวมไปถึงการรีไรท์บทนำใหม่ให้ดูโดดเด่นและดึงดูดผู้อ่านให้มากขึ้น โดยส่วนตัวคิดว่าผู้แต่งมีความเอาใจใส่งานเขียนอยู่แล้ว อีกทั้งยังมีฝีมือที่พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จึงเป็นการดีหากจะลบจุดอ่อนของนิยายเรื่องนี้ ให้กลายเป็นจุดดีเสริมความน่าสนใจให้กับนิยายมากยิ่งขึ้น ยังไงก็ขอเอาใจช่วยเรนะคะ สู้ๆ!