>>OH! MY FRIEND อย่าไปยุ่งกับเขานะ~{2PM TeacBeom,KhunDong}

ลำดับตอนที่ #14 : Oh!>> หาย IN อเมริกา...

/> /> />

“ไอ้ย่น แกอย่ามาเกาะฉันได้มั้ย”

“ไม่เอาหรอก ถ้าผมไม่เกาะพี่ผมก็หลงน่ะสิ แถวนี้มันบ้านพี่นะ ไม่ใช่บ้านผม”

“- -* ถ้าแกไม่ปล่อยฉันจะ...”

“จะ...^^”

“...................”

“อ๊ากกก เจ็บนะพี่”

“ก็ถ้าปล่อยตั้งแต่แรกก็จบ”

“นึกว่าไม่อยากให้ปล่อยซะอีก”

“อยากโดนอีกหรือไง ไอบ้า ฮึ่ย!”

ไอ้ย่นมันเกาะแกะผมมาตั้งแต่ลงจากรถและ อะไรของมันนักหนาก็รู้นะว่าไม่เคยอยู่เมืองนี้อ่ะ แต่ก็ต้องเคยผ่านมาบ้างแหละ อย่ามาทำเป็นไร้เดียงสา  ฉันไม่ได้โง่นะเฟ้ยย ไอ้ย่น  เพราะเหตุนี้จึงทำให้มันโดนมรสุมฝ่ามือเข้าไปเต็มหน้ามันเลย  สมน้ำหน้า โดนตบบ่อยๆหน้าจะได้ตึงสักที

“นี่พี่ เมื่อไรจะถึงบ้านพี่สักทีอ่ะ”

“เดี๋ยวก็ถึง  แกจะบ่นทำไมวะ แกอยากมาเองไม่ใช่หรือไง”

“ก็มาเป็นเพื่อนพี่นั่นแหละ ใครจะปล่อยให้พี่มาคนเดียวเล่า”

“ไม่ต้องบ่นเลยเดี๋ยวก็ถึงแล้ว หุบปากเน่าๆของแกซะไอ้ย่น”

ก็บอกว่า อีกนิดเดียวเดี๋ยวก็ถึงไง บ่นอยู่นั่นแหละน่ารำคาญชะมัดเลย ทิ้งไว้นี่เลยดีมั้ยเนี่ย  ว่าแต่ว่าบ้านผมอยู่ตรงไหนล่ะ  จำได้ว่าอยู่แถวๆนี้นี่นา หลังไหนนะ เดินวนมาหลายรอบและ อยู่ตรงไหนเนี่ย นี่หรือผมเริ่มความจำเสื่อม  โอ้ววว  ไม่นะ  ผมยังหนุ่ใอยู่เลย ถึงแม้จะแก่กว่าพวกมันก็ตามแหละ เพิ่ง 23 เองนะ  ผมไม่อยากความจำเสื่อมนะ TT  โอ๊ะ  เจฮัน~ น้องรักมาได้เวลาพอดีเลย ฉันหาบ้านไม่เจอ TT

“โย่ววว  เจฮัน น้องรัก”

“อ้าว  พี่มาทำอะไรที่นี่อ่ะ”

“มาเล่นสงกรานต์มั้ง มาหาแกกับพ่อแม่นั่นแหละ”

“อ้อ เหรอ  นี่แฟนพี่เหรอ หล่อดีเนาะ ก๊ากกก”

“ไอ้เด็กบ้า  ไอ้แทคเว้ย แกก็รู้จักมาทำเป็นอินโนเซ้นท์”

“ฮ่าๆๆ  ก็แค่แกล้งเล่นทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยเล่า”

“ก็มัน.....”

“พี่แทค  หวัดดีคร้าบบ ผมเจฮันนะ ......”

“อื้มๆ หวัดดี ไปเราไปบ้านกันดีกว่านะ”

อ้าว เฮ้ยๆ! ไอ้บ้าสองคนนี้เข้ากันได้ดีจริงๆเลย  แล้วจะทิ้งฉันไว้คนเดียวหรือไง  ฉันไม่รู้ทางกลับบ้านนะเว้ย  รอด้วยเดี๋ยวฉันหลงทาง ไอ้ย่นไอ้บ้า  ไอ้เจฮัน ไอ้หน้าเหวี่ยงรอด้วย(<<ตัวเองก็เหวี่ยงมากกว่าน้องวะอีก ไปว่าเค้า) 

ตอนนี้เราสามคน ไม่สิ สองคนข้างหน้าและผมอยู่ข้างหลัง เดินมาถึงบ้านผมกันและ  อ๋อ ผมจำได้แล้ว บ้านผมหลังนี้นี่เองฮ่าๆๆ  หาตั้งนาน ไม่น่าล่ะ บ้านคุ้นๆ  ฮ่าๆๆ

“หวัดดีครับแม่  หวัดดีครับพ่อ  คิดถึงพ่อกับแม่จังเลย” ผมโผเข้าไปกอดพ่อกับแม่พร้อมกัน ก็คนมันคิดถึงนี่นา  อยากกอดแบบนี้นานๆจังเลย  คิดถึงที่สุดเลย

“หวัดดีครับ ผมก็คิดถึงพ่อกับแม่นะครับ” เฮ้ย! ไอ้ย่นมันทำอะไรของมันเนี่ย จะหวัดดีก็หวัดดีไปสิ จะกอดก็กอดไปไม่หวงแต่นี่ทำไมมันต้องมากอดตอนที่ผมกอดด้วยล่ะ  แบบนี้ก็เท่ากับว่ามันกอดผมด้วยน่ะสิ  ไม่น้า  ไอ้ย่นออกไปเลยไป๊  ผมดันมันออกไปแต่มันไม่ออกไปอ่า  และในที่สุด....

“อ่าๆ พอแล้วๆ รู้ว่าคิดถึงกันน่ะ แต่พ่อกับแม่จะหายใจไม่ออกกันแล้วนะ”

“เดี๋ยวพวกลูกนั่งเล่นกันไปก่อนนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่ไปเอาของว่างมาให้กิน”

เพราะเหตุนี้ไอ้ย่นมันถึงปล่อยผม  ไอ้นี่  คิดจะฉวยโอกาส  มันต้องเจอดี เดี๋ยวก่อนเถอะ รอให้พ่อกับแม่ไปก่อน  และในที่สุดก็ถึงเวลาแล้ว!

“ไอ้ย่น  แกอย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้อ่ะว่าแกคิดที่จะทำอะไร”

“อาร๊ายยย  ผมจะทำอะไร ป่าวซะหน่อย”

“ก็ที่แกกอด...”

“ก็แค่กอดพ่อกับแม่พี่นี่นา หรือว่าหวง”

“ไม่ได้หวง แต่ทำไมต้องมากอดฉันด้วยเล่า ห๊ะ! ไอ้ย่น”

“ก็พี่กอดอยู่อ่ะ จะให้ไปผลักพี่ออกหรือไงล่ะ”

“ฮึ่ย!  ไอ้ย่น”

“คร้าบบบ”

ผมเอาหมอนที่โซฟาตีๆๆๆไปที่มัน  หวังว่ามันจะเจ็บบ้าง  แต่มันก็แค่หมอนจะเจ็บได้ยังไง  ไม่แค่นั้นนะ  มันยังจับหมอนที่ผมตีแล้วดึงเข้าไปใกล้ๆตัวมันทำให้ตัวผมต้องถลาเข้าไปใกล้ๆตัวมันด้วย  ทำให้ตอนนี้หน้าของผมกับแทคอยู่ห่างกันแค่คืบเดียวเท่านั้น  เหตุการณ์แบบนี้ทำให้หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลย  ให้ตายสิ  แทคยอนค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆเรื่อยๆ และ...

“อะแฮ่ม!  ขอโทษนะ คือ พี่ๆครับ ผมยังอยู่ตรงนี้นะ” ผมกับแทคผละออกจากกันแทบจะทันทีที่ได้ยินเสียงเจฮัน  ลืมไปเลยว่าเจฮันก็นั่งอยู่ตรงนี้  แต่ก็ดีแล้วนี่ ที่มันขัดจังหวะ

“ผมไม่ได้ขัดจังหวะนะ แต่นี่มันกลางบ้านนะพี่ ถ้าพี่ต้องการก็ไปบนห้องพี่เจบอมสิ”

“ไอ้บ้าเอ๊ย!  ไม่ใช่สักหน่อยเจฮัน แกอยากตายใช่มั้ย ห๊ะ!”

“ผมก็แค่พูดไปตามที่ผม....”

“เงียบไปเลย  ไอ้บ้า ขึ้นห้องไปเลยไป๊”

“พี่จะได้อยู่กันสองต่อสองล่ะสิ  ผมรู้นะ ไปก้ได้ ไม่อยากเป็นหว้างขวางคออ่ะ”

“ไอ้ ไอ้...ไอ้@#$$^$#%$@%”

ผมด่ามันพร้อมกับปาบางสิ่งบางอย่างที่อยู่แถวนั้นใส่มัน  แต่ก็ไม่โดนหรอกนะ  น่าโมโหชะมัดเลย  แล้วมันก็ขึ้นไปบนห้องของมัน พร้อมกับที่แม่เอาของว่างมาให้พอดี  แต่ทำไมไอ้ย่นมันไม่คุยกับผมเลยล่ะ  ผมทำอะไรผืด หรือว่ามันเขิลเรื่องก่อนหน้านั้น ไม่น่าใช่นะ...

“แทค...นายเป็นอะไรหรือป่าว”

“พี่ปาอะไรใส่เจฮันน่ะ รู้ตัวบ้างมั้ย”

นั่นสิ  ผมปาอะไรนะ รู้แต่ว่ามันเป็นของแข็งเท่านั้น ผมเดินไปดูตรงราวบันไดที่ๆผมปาของสิ่งนั้นใส่เจฮัน  มันคือ........นาฬิกา  ตอนนี้มันแตกละเอียดเลย นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย

“เอ่อ แทคยอนฉันขอโทษนะ คือฉันไม่ได้ตั้งใจอ่ะ...คือ”

“นี่พี่รู้หรือเปล่าว่านาฬิกาเรือนนี้น่ะ กว่าผมจะได้มันมาน่ะลำบากแค่ไหน”

“ฉันรู้ว่า เรือนนี้น่ะนายใช้เงินก้อนแรกที่ทำงานได้ซื้อมันมา แล้วมันก็แพงด้วย แต่ฉัน...”

“ช่างเถอะ  ทิ้งๆมันไปซะ”

“แต่ แทคฉันขอโทษจริงๆนะ เดี๋ยวฉันซื้อใหม่ให้นะ”

“ไม่ต้องหรอก ผมจะกลับแล้วนะ”

“แทค...”

โธ่~ นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย  ผมรู้นะว่ามันมีค่ามากแค่ไหนน่ะ  แต่ว่าผมก็ขอโทษไปแล้ว ทำไมเค้ายังไม่หายโกรธนะ  ผมอยากจะร้องไห้จริงๆเลย  ทำไมผมเป็นคนแบบนี้นะ ใช้แต่อารมณ์ โดยไม่ดูให้ดีซะก่อน ฉันขอโทษจริงๆ อ๊กแทคยอน....

..................................................................................................................................................

“พี่คุน  พี่จะพาผมไปไหนอ่ะ”

“เอาน่า  อ่า ถึงแล้ว”

“อะไรเนี่ย”

“ก็พี่เห็นนายเคยบอกว่าอยากทำอะไรที่ท้าทยไม่ใช่เหรอนี่ไง”

“บันจี้จั้มพ์เหรอ  น่าสนเนอะ”

“พี่เคยขึ้นรึป่าว”

“ไม่เคยอ่ะ”

“แล้วพี่ไม่กลัวเหรอครับ”

“จะกลัวทำไม แค่มีนายอยู่พี่ก็ไม่กลัวแล้วแหละ”

“บ้า ^//////////^”

“ไปกันเถอะ Let’s go”

ตอนนี้ผมกับพี่คุนกำลังขึ้นมาอยู่ข้างบนแล้วมันสูงกว่าพื้นข้างล่างตั้ง 50 เมตรแน่ะ  ตอนนี้ที่กำลังขึ้นเนี่ย  ผมรู้สึกได้นะว่าพี่คุนตัวสั่น และก็จับมือผมแน่นไว้ตลอดเลย พี่เค้าต้องกลัวแน่ๆเล ไม่เป็นไร ผมจะปกป้องพี่คุนเองนะครับ

“พี่คุน พี่ไม่เป็นไรนะครับ” ผมจับที่เข่าพี่คุนแบบเบาๆ พี่คุนเริ่มสั่นน้อยลง

“อื้มๆ ^^”

“พี่ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมอยู่นี่แล้ว เดี๋ยวผมจะปกป้องพี่เอง”

“ขอบใจนะ อูยอง”

ตอนนี้เราขึ้นมาอยู่ ณ จุดสูงสุดของบันจี้จัมพ์แล้ว  ทีมงานของบันจี้จั้มพ์ได้เตรียมพร้อมสำหรับการกระโดดให้เราสองคนเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องไปยืนข้างหน้าด้วยกัน การกระโดดครั้งนี้จะเป็นการกระโดดคู่ คือกระโดดพร้อมกันสองคน ผมกับพี่คุน...

เมื่อผมมายืนอยู่ข้างหน้าแล้วผมมองลงไปข้างล่าง มันสูงมาก มันทำให้ผมเหมือนจะเป็นลม  ผมเริ่มกลัวแล้วนะ ทำไมมันสูงขนาดนี้ TT ผมกลัว~~~~

“อูยอง อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ กลัวเหรอ”

“(_ _)(- -)(_ _)”

ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่นี่แล้วไม่ต้องกลัว”

พี่คุนจับหัวผมไปซบอกของพี่คุน  ผมได้ยินเสียงหัวใจพี่คุนว่ามันเต้นแรงแค่ไหน พี่เค้าก็คงกลัวเหมือนกัน  ผมขอโทษที่ปกป้องพี่ไม่ได้เพราะผมก็เริ่มกลัวเหมือนกัน  แต่เมื่อผมเห็นพื้นข้างล่างแล้วมันสูงนี่นา ใครจะไปกระโดดได้เล่า แต่มาถึงขั้นนี้แล้วก็ต้องกระโดดอยู่ดีใช่มั้ย?

“อูยองมองหน้าพี่นะ” พี่คุนประคองผมให้มองหน้าพี่คุน

“เดี๋ยวพอพี่นับ 1 2 3 แล้วเราก็ตะโกนคำใดคำหนึ่งออกมา”

“ครับ”

“1..........2............3”

“ซารางแฮ~~~”

“ซารางแฮ~~~”

“ฟิ้ววววววววว”

ผมกับพี่คุนเหมือนลอยได้เลย  ตอนนี้ผมกับพี่คุนกอดกันอยู่เพราะต่างคนต่างก็กลัว  แต่เมื่อผมรู้ว่าคำที่เราสองคนตะโกนออกมาพร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมายนั้นมันก็ทำให้ผมหายกลัวได้เลย  แค่คำว่า รัก คำเดียวจากพี่คุนเท่านั้น  ผมก็ไม่กลัวอะไรแล้ว(มั้ง)

“อูยองพี่รักนาย พี่อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้”

พี่คุนกระซิบที่ข้างหูผมขณะที่เรากอดกันอยู่  ผมไม่ได้ตอบอะไรแค่กอดพี่คุนให้แน่นขึ้นและซบไหล่พี่เค้า  ผมก็อยากหยุดเวลาไว้เหมือนกัน  แต่ให้มันเดินต่อไปดีกว่าเราจะได้อยู่ด้วยนานๆ  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แค่มีพี่คุนอยู่ข้างๆเท่านั้น ผมก็จะไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ผมก็พี่คุนครับ...

..................................................................................................................................................

“นี่ชานซองไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวก็ไม่สบ่ยหรอก”

“ไม่อาววว  จะอาบกับโฮจังอ่ะ”

“อย่ามาทะลึ่ง ไปเร็วเดี๋ยวไม่สบาย”

“เป็นห่วงเค้าล่ะสิ โฮจังอ่ะ รักก็บอกเหอะ”

“ไปอาบน้ำ” ผมทำเสียงดุ และพยายามทำตาโตที่สุดเท่าที่จะทำได้

เฮ้อ~ ในที่สุดไอ้หมีชานมันก็ไปอาบน้ำซะที  ก็วันนี้น่ะไปเล่นไอซ์เสก็ตกับมันมา  ตอนท่ามันล้มนี่ฮาชะมัดเลย  จะว่าน่ารักก็น่ารักนะ  ตาตัวมันใหญ่อ่ะ ก็เลยเสียงดังไปหน่อย คิคิ

แล้วตอนกลับบ้านนะ มันดันเดินไปตรงที่เขาเทน้ำลงมาจากข้างบนห้องพักพอดี ทำไมไอ้หมีมันซวยแบบนี้นะ  ฮ่าๆๆ  เพราะแบบนี้ก็เลยต้องให้ไปอาบน้ำไง เดี๋ยวไม่สบายกันพอดี  ว่าแต่ใครเห็นพี่จุนซูบ้างนะ สงสัยไปเที่ยวบ้างล่ะมั้ง  ฮ่าๆๆ คงไม่อยากอยู่คนเดียวแหละเนอะ

“เสร็จแล้วเหรอ เร็วนะเนี่ย”

“ใครจะอาบน้ำนานสองชั่วโมงแบบใครบางคนล่ะ”

“เชอะ ที่นานเพราะมันจะได้สะอาดต่างหาก ใครจะซกมกแบบนาย มานี่เดี๋ยวเช็ดผมให้”

ชานซองขยับเข้ามาใกล้ๆผมเพื่อที่จะได้เช็ดผมได้สะดวกๆ

“คิคิ  โฮจังน่ารักจัง”

“-///////-“

“หน้าแดงด้วยแค่ชมนิดเดียวเอง” หมีมันพุดพร้อมหยิกแก้มผม เจ็บนะเห้ย 

“มันเจ็บนะ นี่แน่ะ!” ผมขยี้ๆไปที่หัวชานซอง เผื่อจะแห้งเร็วขึ้นด้วย

“เจ็บน้า  ใจร้าย”

“งั้นเหรอ  ถ้างั้นขอโทษนะ”

“..........................”

“จุ๊บ! หายงอนยัง” ผมจุ๊บไปที่แก้มชานซองเบาๆ

“^ ^ จุ๊บ!”ชานซองจุ๊บที่ปากผมเบาๆ

 ผมอึ้งไปสักพักแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เช็ดผมให้ไอ้หมีชานมันต่อ  ทำไมชานซองต้องทำตัวน่ารักด้วยนะ แล้วแบบนี้ใครจะทนไหว อิอิ  ถึงแม้ว่าคู่ผมจะไม่ใช่คู่หลักแต่ก็อยากให้ทุกคนรู้ไว้นะ  ว่าผมน่ะรักฮวางชานซองมากแค่ไหน คิคิ ชานซองฉันรักนายนะ หมีบ้า~

………………………………………………………………………………………………..

00:00

“นี่ทำไมจุนซูยังไม่กลับมาอีกล่ะ”

“นั่นสินี่มันดึกมากแล้วนะ เค้าไปไหนนะ”

“แต่พี่เค้าหายไปนานแล้วนะครับ หรือว่าจะหลงทาง”

“ใช่ๆ ที่นี่อเมริกานี่นา  ไม่ใช่เกาหลี”

“แล้วถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะ”

“ไม่นะ เราต้องตามหาจุนซู”

จุนซู~~~~~นายอยู่ไหน

.......................................................................................................................................................

I'M SORRY BUT I LOVE YOU นะ
ไรเตอร์มาช้าอีกแล้ว ขออภัยเป็นรอบที่ล้าน(เว่อไป)
คือมันแบบว่า เริ่มขี้เกียจ แต่เมื่อได้เขามาอ่านคอมเม้นแล้วนั้น
รู้เลยว่าจะขี้เกียจไม่ได้เลยพยายามรีบสุดยอดเลยนะ รีดเดอร์

ถึงตอนนี้แล้วอย่าลืมนะว่าเจย์กับแทคยังไม่ได้บอกรักกัน(แบบตรงๆ)
ส่วนคุนด้งนี่เค้าหวานจนจะกลืนกินกันอยู่แล้ว ชานโฮอีกคู่น่ารั๊ก
ส่วนซูซี่ที่รัก  เค้าหายไปไหนนะ ต้องรอติดตาม ต้องดูว่าจะหักมั้ย?
งงล่ะสิ  ถ้างงติดตามตอนต่อไป คิคิ รักไรเตอร์น้อยๆ แต่รักฟิคและ2PMและเจย์ให้นานๆ

ตอนนี้ไรเตอร์รู้สึกปวดตัวซีกขวามากมาย ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด
แต่ไม่อยากไปหาหมอหรอก เดี๋ยวหมอจะถามว่า...ไปทำอะไรมาทำไมถึงปวด
ซึ่งไรเตอร์เองก็ไม่รู้ ถ้ารู้จะไปหาหมอทำไมล่ะ จริงมั้ย? อิอิ
ไร้สาระจริงๆเลย ไรเตอร์คนนี้อิอิ

FINALLY คอมเม้นกันหน่อยเน้อ ประมานว่าทำไมถึงทำอย่างนั้น
ทำไมน่ารักแบบนี้  ทำไมแทคฮาแบบนั้น ทำไมเจย์รั่วแบบนี้
อะไรประมานนี้อ่ะ แค่นี้ก็รู้ว่ามีคนอ่านอยู่ จะได้มีกำลังกายและใจไง
รักนะจ๊ะ บ่ายสอง+รีดเดอร์+เจย์ ออม

I'M  WAITING  FOR...EVER