ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 11: เชื่อในตัวฉัน(ได้โปรด >/l\\
วันเสาร์ ณ สวนสนุกแห่งหนึ่งในโตเกียว
เป็นอีกที่หนึ่งที่เด็กๆหลายคนใฝ่ฝันอยากจะไปพอๆกับโตเกียวดิสนีย์แลน
และแม้แต่วันรุ่นหรือผู้ใหญ่ต่างก็มาที่นี้เช่นกันร่วมถึง
“วันนี้อากาศดีจังเลย” อายะยืนยืดเส้นหลังจากที่นั่งในรถไฟมานาน
“อื้มนั้นสิอากาศดี ว่ามั้ยเรนะจัง” ริวอิจิพูดพลางยื่นหน้าไปหอมแก้มเรนะหนึ่งที
“อื้ม แล้วเซย์กิเป็นอะไรอ่ะ นั่งหน้าเป็นศพอืดตั้งแต่ในรถไฟแล้ว” เรนะตบหลังเซย์กิเป็นการเรียกสติ(แบบซาดิส)
เซย์กิหันมามองเรนะ แล้วจับหมวกคาดสีแดงลงมาบังหน้า
“ก็ง่วงนี้นา ปกติฉันตื่น10โมงที่ไหนกัน ฉันตื้นตอนบ่าย ดันลากฉันมาตั้งแต่10โมง” เซย์กิพูดพลางขยี้ตา
ฮิโรกิมองแล้วแอบหัวเราะเบาๆ
“เหมือนไอฮิโระเลย นอนได้ทุกที่ นอนก็เต็มอิ่มแท้ๆ พอเจอที่เงียบๆเข้าหน่อยหลับไปเลย” ริวอิจิยิ้ม
แต่เซย์กิกลับหน้าบึ้งลงไปอีก ทั้งทีๆเธอเป็นคนที่ยิ้มง่าย ร่าเริง บ้าบิ่น แต่วันนี้กลับไม่มีอารมณ์เอาซะเลย
“เซย์กิอ่า ยิ้มหน่อยสิ อย่างทำหน้างี้ดิ เราเครียดตามเลยนะ” อายะพูดเสียงอ้อนหวังเซย์กิจะใจอ่อน
“อาๆ ก็ได้ๆ ยิ้มก็ได้” เซย์กิพูดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก็เธอเห็นมิมิรุน
“อ้าวมี่จังนี้ เฮ้!!!! มิมิรุน” เคตะน้อยหันไปตะโกนเรียกมิมิรุนที่กำลังเดินอยู่ข้างๆหนุ่มน้อยปากแดงสวมแว่นตาดำ
มิมิรุนหันมาแล้วชูสองนิ้วให้ทุกคน จากนั้นก็ลากหนุ่มน้อยคนนั้นเข้ามา
“หวาดดี เรนะ หม่าม้าเซย์กิ อายะ พี่เคตะน้อย พี่ริวอิจิ พี่ฮิโรกิ” มิมิรุนยิ้มแล้วหันไปโค้งให้รุ่นพี่ทั้ง3
“แล้วนี้ใครหรอ มี่จัง” เรนะหันไปมองหนุ่มน้อยคนนั้น เขายิ้มแล้วถอดแว่นออก
“ผมโชองไงคร๊าบบบบ สวัสดีรุ่นพี่ทั้ง3คร๊าบ” โชองยิ้มร่าเริง แล้วโค้งให้รุ่นพี่ทั้ง3 ส่วนเรนะ เซย์กิ อายะโค้งให้เขา
“แล้วนี้ไหง มาเที่ยวกับมิมิรุนเนี่ย” ฮิโรกิพูดถามโชองขึ้นมา
“ก็เป็นค่าตอบแทนที่ผมไปช่วยมิมิรุนเมื่อวันก่อนไงครับ” โชองพูดอย่างนอบน้อม แล้วยิ้มให้ฮิโรกิ ฮิโรกิยิ้มกลับ
“งั้นก็ไปด้วยกันเลยสิ” เคตะน้อยถามขึ้นมา
“อื้ม เอาสิครับ จะได้สนุก” โชองตอบ แล้วทั้ง4คู่ก็เดินไปด้วยกัน ทั้ง8สนุกสนานกับการเล่นเครื่องเล่นหลายๆอย่าง
ทั้งหวาดเสียว ทั้งพาดโพน แต่ที่น่าแปลก ก็คนที่เลือกเครืองเล่นแต่ละอย่างเป็นเรนะ เธอเล่นแบบสนุกสนาน
แต่กับริวอิจิ เขาแถบจะลมใส่
ตอนนี้ทั้ง 8ก็มานั้งพักทานของว่าง
“ใครจาเอาไอติมมั้ง เดี๋ยวจาไปซื้อ” มิมิรุนจับหมวกแล้วหันมาถามคนอื่นๆ เรนะนั่งหอบเล็กน้อยข้างริวอิจิที่นั่งปาดเหงื่อ
เซย์กิยืนท้าวม้านั่งข้างๆอายะ เคตะน้อยกับฮิโรกินั่งย่องๆ ส่วนโชองกำลังเดินไปหามิมิรุน
“อ่างั้น เอาช๊อกโกแล็ตนะ เรนะเอาอะไร” เซย์กิยกมือขึ้นสั่งแล้วหันไปมองเรนะ
“อื้ม เอาช๊อกโกแล็ตเหมือนกันนะ” เรนะสั่ง
“ฉันไม่เอานะ” อายะตอบ มิมิรุนพยักหน้า แล้วหันมายิ้มเป็นเชิงถามรุ่นพี่ทั้ง3 ทั้ง3ส่ายหน้า มิมิรุนยิ้มแล้วเดินไปซื้อไอศครีบกับโชอง
“ทำไมชอบไปไหนมาไหนด้วยกันนะนั้น” เซย์กิมองตาม
“พี่มาซาโตะสั่งมาชัวร์” เรนะตอบแบบฟันธง ใช่แล้ว มาซาโตะสั่งโชองมาว่าให้ดูแลน้องสาวของเขาให้ดี
เรนะนั่งพิงริวอิจิขณะรอไอศรีม ริวอิจินั่งโอบไหล่เรนะเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของพลางมองไปรอบสวนสนุก
เคตะน้อยลุกขึ้นไปแทรกกลางระหว่างอายะกับเซย์กิ ฮิโรกิลุกขึ้นมายืนข้างๆเซย์กิขณะแอบมองอยู่อย่างไม่ละสายตา
เซย์กิไม่ได้สนใจอะไร เอาแต่มองมิมิรุนที่กำลังเดินมาช้า ในมือถือไอศกรีมรสสตอเบอร์รี่ และช๊อกโกแล็ต
โชองถือรสสตอเบอร์รี่กับช๊อกโกแล็ตเช่นเดียวกัน
“อา ไอติมของหม่าม้า\" มิมิรุนยื่นไอศครีมให้เซย์กิ เซย์กิยื่นเงินแล้วรับไอศครีมมาเลียอย่างรวดเร็ว
ทั้ง8นั่งพักสักครู่แล้วเริ่มเดินหาเครื่องเล่นที่น่าสนใจพื่อที่จะเล่นต่อ
\"เล่นมาหมดแล้วอ่า เล่นอะไรต่อดี\" ริวอิจิคิด สักพักเรนะสะกิดริวอิจิแล้วชี้ไปที่บ้านผีสิง
\"เอ๋ จาเล่นหรอ\" ริวอิจิถามพลางมองหน้าเรนะ
\"อื้มๆ เรนะอยากเล่น\" เรนะยิ้มแล้วองคนอื่นด้วยสายตาประมาณว่า เล่นเถอะนะ
แต่คนที่รีบปฏิเสธทันควันคือ
\"ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่ชอบ\" เซย์กิขัดขึ้นมา
\"อ้าว ไมอ่ะเซย์กิ\" อายะถามขึ้นมา
\"ฉัน อ่าฉัน ฉันกลัวน่ะ ฉันไม่ชอบ\" เซย์กิหน้าแดงขึ้นมา ไม่มีใครเคยคิดเลยว่าอย่างเซย์กิจะกลัวการเข้าบ้านพี่สิง
\"เอาเหอะนะ เข้านะๆ\" เรนะอ้อนเซย์กิที่ยืนเหงื่อตก ถ้าเข้าจริงๆคงกรี๊ดเป็นกระเทยแน่
\"เข้ากับพี่ก็ได้ ไม่เป็นไร\" ฮิโรกิตบไหล่เซย์กิเป็นการเรียกขวัญแล้วยิ้ม
\"เอางั้นหรอ อ่าเข้าก็เข้า\" เซย์กิยืนนิ่ง กลัวเสียฟอร์ม
จากนั้นทั้ง8ก็ไปหยุดตรงทางเดินในบ้านผีสิง ที่จะมีให้เลือกเข้าห้อง4ห้อง
\"เอาหล่ะ ตามกติกา ต้องหาของสำคัญมาให้ได้ ใครจะเข้าไปก่อน\" ริวอิจิหันมามองทุกคน
\"ไม่ใช่ฉันหล่ะกัน\" เคตะน้อยปฎิเสธทันควัน
\"งั้น เข้าเป็นคู่นะ อื้ม(อ่านใบหน้าประตู)หาแหวน เรนะขอไปก่อน\" เรนะยิ้มแล้วลากริวอิจิเข้าห้องที่3
ภายในห้องนั้น มืดสนิท มีเพียงหลุมศพสองฝั่ง
บรรยากาศในนั้น ทั้งมืด ทั้งเยือกเย็น และมีกลุ่มควันเคลื่อนในอากาศ
\"พี่ริว พี่ว่า ผีมันจามายังไงเนี่ย\" เรนะมองซ้ายมองขวาระแวงเล็กน้อย แต่ก็ยังคงเดินต่อไป
ฟ้าววววววววววววววว~
บางอย่างเคลื่อนที่อย่างเร็ว เฉียดหน้าเรนะไป เรนะลูบใบหน้าตัวเอง แล้วก็พบกับ เลือด
\"หงะ เซย์กิเห็นกรี๊ดเสียงกระเทยแน่เลย\" เรนะเช็ดเลือดที่กระโปรง แล้วหันไปมองริวอิจิที่กำลังอึ้ง
\"เรนะ ดูนั้นสิ\" ริวอิจิชี้ แล้วดวงตาของเขาค่อยๆสั่นเทา
\"เฮ้ย\" เรนะตกใจสุดขีด ซากศพกว่าร้อยลุกขึ้นมาแล้วกำลังเดินมาทางทั้งสอง
\"เรนะ\" ริวอิจิจับมือเรนะที่กำลังสั่นอย่างแน่น
\"พี่ริว\" เรนะหันมาสบตาริวอิจิ
\"วิ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง\" ทั้งสองประสานเสียง ร่วมกันวิ่งกันเต็มที
ระหว่างทางริวอิจิวิ่งหายไป ทิ้งเรนะให้ยืนเอ๋อ
\"อ้า พี่ริวๆๆๆ อยู่ไหนอ่า\" เรนะมองหา แม้จะกลัวไม่มาก แต่ก็ตกใจมากทีเดียว
เรนะเดินไปเรื่อย แล้วก็เห็นศพ ลักษณะเน่าเฟะไปหมด หนองไหลเยิ้มเป็นทาง
เรนะยืนนิ่งด้วยอาการช๊อก ศพนั้นหยุดตรงหน้าเรนะ แล้วยกมือขึ้น
หนองสีเหลือง ไหลเยิ้มมาโดนหน้าเรนะ
\"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด\" เรนะร้องไหล หนองแสนจะน่าขยะแขยงไหลเยิ้มบนหน้าเรนะ
เรนะถูออกอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งไปทางออก โดนเหมือนจะลืมแฟนตัวเองไปเลย
ทางริวอิจิ
\"เรนะ เรนะ\" ชายหนุ่มตะโกนเรียกสุดที่รักเท่าไรก็ไม่เจอ
\"อ่ะ\" ฝ่ามือหนึ่ง จับไหล่เขาไว้ ริวอิจิหันไมองแล้วแทบช๊อก
\"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก\" ริวอิจิพบกับศพพี่เหลือแค่หัว ไส้ที่ไหลออกมา และฝ่ามือลอยกลางอากาศ
ตอนนี้กำลังอยู่บนไหล่เขา แต่ที่หน้าสยองคือ หนอง และแผลเน่า เขามองที่มือ แล้วเห็นแหวนเพชรสีแดง ส่องประกาย
บนนิ้วที่มีแต่หนอง ริวอิจิ ค่อยๆดึงแหวนออกมาแล้ว
ริวอิจิฝืนบัดออก แล้ววิ่งอย่างรวดเร็ว โดยเหมือนจะลืมเรนะไปแล้ว
\"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก\" ริวอิจิร้องเสียงหลง ก็มือ ย้ำว่ามือ ไม่มีอย่างอื่น มาเกาะเต็มตัวเขา ดั่งตุ๊กแก
ริวอิจิฝืนแกะออกแล้ววิ่งสุดชีวิต
ด้านนอก
\"ป่านนี้จะเป็นไงมั้งเนี่ย\" อายะก้มลงมองนาฬิกา
\"เข้าไปนานแล้วนะ\" มิมิรุนบ่น
\"ม่ายยยยยยยยยยยยย ไปไกลๆน้าาาาาาาาาาาาาาาา\" เสียงร้องเรนะดังออกมาใกล้ประตูทางออก
โครม!!!!!!!!!! เรนะผลักประตูสุดแรง
\"เฮ้ย!!!!!!!\" ทุกคนร่วมใส่กันร้อง เรนะออกมาพร้อมกับฝูงหนอนเต็มตัวไปหมด!!!!!!!!!!
\"ช่วยด้วยๆๆๆ\" เรนะร้อง ไม่นานริวอิจิก็ตามออกมา
\"อ๊ากกกกก ม่ายๆๆๆ เฮ้ยเรนะ\" ริวอิจิร้องโวยวาย แล้วตกใจกับเรนะที่กำลังกลิ้งไปมาบนพื้นเพราะหนอน
ความจริงเป็นแค่แสงสะท้อนที่กระทบกับเศษผ้าสีขาว ทำให้มองเป็นสีเขียว ทุคนช่วยกันปัดๆ ผ้านั้นออกไป
\"แง้ๆ มันน่าขยะแขยง ไม่ๆ\" เรนะร้องโวยวาย ขณะที่กอดริวอิจิแน่น ริวอิจินิ่ง แล้วโอ๋เรนะ
ที่เหลือมองหน้ากัน
\"ใครจะเข้าต่ออะ\" โชองถามขึ้นมา
\"งั้นฉันหล่ะกัน วันนี้ไอ้เคะตายเป็นตายฟระ\" เคตะน้อยทำท่ามุ่งมั่นสุดฤทธิ์
\"เคตะจ๋า นี้เราเข้าบ้านพี่สิงนะ ไม่ใช่ไปรบ\" อายะขัดขึ้นมา ทั้งคู่เข้าห้อง1
\"สิ่งที่ต้องหา นาฬิกา เอาหล่ะไปได้แล้วอายะ\"
ภายในนั้น เหมือนบ้านธรรมดาที่มีแต่แสงสีม่วง
\"เคตะ เราจะเจออะไรมั้งเนี่ย\" อายะเริ่มระแวง
\"ไม่รู้สิ\" เคตะน้อยพูดสายตามองไปรอบๆ
\"นั้นไง นาฬิกาเห็นแล้วๆ\" เคตะน้อยยิ้มแล้ววิ่งไปหมายจะคว้า แต่ว่า
โครม!!!!!!!
เคตะน้อยสะดุดกับอะไรบางอย่าง
\"คะ คะ เคตะ\" อายะเสียงสั่น
\"อะไรหรออายะ\" เคตะน้อยมองอายะ แล้วมองไปที่ปลายเท้าตัวเอง
\"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก\" เคตะน้อยร้องโวยวาย รีบลุกขึ้นมา แล้วคว้านาฬิกามาจากกล่องสีแดง ที่เปื้อนเลือด
อายะกอดแขนเคตะแน่น แล้วหลับตาปี๋
\"เคตะ รีบไปเถอะ ไม่ไหวแล้ว ฉันกลัว\" อายะตัวสั่น เคตะมองไปรอบๆ
เหล่าซากศพสยองขวัญลุกขึ้นมาเต็มไปหมด เคตะน้อยพยายามมองหาช่องแทรกตัว
\"เวรแล้วไง มีแต่ศพ อายะจับฉันไว้นะ\" เคตะน้อยฝืนพูดความจริงแล้ว แทบจะร้องกรี๊ดเสียงเด็กผู้หญิง
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
ติดตามตอนต่อไปเนาะ ขอไปคิดบ้านผีสิงก่อน ไม่ได้เข้านาน
เป็นอีกที่หนึ่งที่เด็กๆหลายคนใฝ่ฝันอยากจะไปพอๆกับโตเกียวดิสนีย์แลน
และแม้แต่วันรุ่นหรือผู้ใหญ่ต่างก็มาที่นี้เช่นกันร่วมถึง
“วันนี้อากาศดีจังเลย” อายะยืนยืดเส้นหลังจากที่นั่งในรถไฟมานาน
“อื้มนั้นสิอากาศดี ว่ามั้ยเรนะจัง” ริวอิจิพูดพลางยื่นหน้าไปหอมแก้มเรนะหนึ่งที
“อื้ม แล้วเซย์กิเป็นอะไรอ่ะ นั่งหน้าเป็นศพอืดตั้งแต่ในรถไฟแล้ว” เรนะตบหลังเซย์กิเป็นการเรียกสติ(แบบซาดิส)
เซย์กิหันมามองเรนะ แล้วจับหมวกคาดสีแดงลงมาบังหน้า
“ก็ง่วงนี้นา ปกติฉันตื่น10โมงที่ไหนกัน ฉันตื้นตอนบ่าย ดันลากฉันมาตั้งแต่10โมง” เซย์กิพูดพลางขยี้ตา
ฮิโรกิมองแล้วแอบหัวเราะเบาๆ
“เหมือนไอฮิโระเลย นอนได้ทุกที่ นอนก็เต็มอิ่มแท้ๆ พอเจอที่เงียบๆเข้าหน่อยหลับไปเลย” ริวอิจิยิ้ม
แต่เซย์กิกลับหน้าบึ้งลงไปอีก ทั้งทีๆเธอเป็นคนที่ยิ้มง่าย ร่าเริง บ้าบิ่น แต่วันนี้กลับไม่มีอารมณ์เอาซะเลย
“เซย์กิอ่า ยิ้มหน่อยสิ อย่างทำหน้างี้ดิ เราเครียดตามเลยนะ” อายะพูดเสียงอ้อนหวังเซย์กิจะใจอ่อน
“อาๆ ก็ได้ๆ ยิ้มก็ได้” เซย์กิพูดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก็เธอเห็นมิมิรุน
“อ้าวมี่จังนี้ เฮ้!!!! มิมิรุน” เคตะน้อยหันไปตะโกนเรียกมิมิรุนที่กำลังเดินอยู่ข้างๆหนุ่มน้อยปากแดงสวมแว่นตาดำ
มิมิรุนหันมาแล้วชูสองนิ้วให้ทุกคน จากนั้นก็ลากหนุ่มน้อยคนนั้นเข้ามา
“หวาดดี เรนะ หม่าม้าเซย์กิ อายะ พี่เคตะน้อย พี่ริวอิจิ พี่ฮิโรกิ” มิมิรุนยิ้มแล้วหันไปโค้งให้รุ่นพี่ทั้ง3
“แล้วนี้ใครหรอ มี่จัง” เรนะหันไปมองหนุ่มน้อยคนนั้น เขายิ้มแล้วถอดแว่นออก
“ผมโชองไงคร๊าบบบบ สวัสดีรุ่นพี่ทั้ง3คร๊าบ” โชองยิ้มร่าเริง แล้วโค้งให้รุ่นพี่ทั้ง3 ส่วนเรนะ เซย์กิ อายะโค้งให้เขา
“แล้วนี้ไหง มาเที่ยวกับมิมิรุนเนี่ย” ฮิโรกิพูดถามโชองขึ้นมา
“ก็เป็นค่าตอบแทนที่ผมไปช่วยมิมิรุนเมื่อวันก่อนไงครับ” โชองพูดอย่างนอบน้อม แล้วยิ้มให้ฮิโรกิ ฮิโรกิยิ้มกลับ
“งั้นก็ไปด้วยกันเลยสิ” เคตะน้อยถามขึ้นมา
“อื้ม เอาสิครับ จะได้สนุก” โชองตอบ แล้วทั้ง4คู่ก็เดินไปด้วยกัน ทั้ง8สนุกสนานกับการเล่นเครื่องเล่นหลายๆอย่าง
ทั้งหวาดเสียว ทั้งพาดโพน แต่ที่น่าแปลก ก็คนที่เลือกเครืองเล่นแต่ละอย่างเป็นเรนะ เธอเล่นแบบสนุกสนาน
แต่กับริวอิจิ เขาแถบจะลมใส่
ตอนนี้ทั้ง 8ก็มานั้งพักทานของว่าง
“ใครจาเอาไอติมมั้ง เดี๋ยวจาไปซื้อ” มิมิรุนจับหมวกแล้วหันมาถามคนอื่นๆ เรนะนั่งหอบเล็กน้อยข้างริวอิจิที่นั่งปาดเหงื่อ
เซย์กิยืนท้าวม้านั่งข้างๆอายะ เคตะน้อยกับฮิโรกินั่งย่องๆ ส่วนโชองกำลังเดินไปหามิมิรุน
“อ่างั้น เอาช๊อกโกแล็ตนะ เรนะเอาอะไร” เซย์กิยกมือขึ้นสั่งแล้วหันไปมองเรนะ
“อื้ม เอาช๊อกโกแล็ตเหมือนกันนะ” เรนะสั่ง
“ฉันไม่เอานะ” อายะตอบ มิมิรุนพยักหน้า แล้วหันมายิ้มเป็นเชิงถามรุ่นพี่ทั้ง3 ทั้ง3ส่ายหน้า มิมิรุนยิ้มแล้วเดินไปซื้อไอศครีบกับโชอง
“ทำไมชอบไปไหนมาไหนด้วยกันนะนั้น” เซย์กิมองตาม
“พี่มาซาโตะสั่งมาชัวร์” เรนะตอบแบบฟันธง ใช่แล้ว มาซาโตะสั่งโชองมาว่าให้ดูแลน้องสาวของเขาให้ดี
เรนะนั่งพิงริวอิจิขณะรอไอศรีม ริวอิจินั่งโอบไหล่เรนะเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของพลางมองไปรอบสวนสนุก
เคตะน้อยลุกขึ้นไปแทรกกลางระหว่างอายะกับเซย์กิ ฮิโรกิลุกขึ้นมายืนข้างๆเซย์กิขณะแอบมองอยู่อย่างไม่ละสายตา
เซย์กิไม่ได้สนใจอะไร เอาแต่มองมิมิรุนที่กำลังเดินมาช้า ในมือถือไอศกรีมรสสตอเบอร์รี่ และช๊อกโกแล็ต
โชองถือรสสตอเบอร์รี่กับช๊อกโกแล็ตเช่นเดียวกัน
“อา ไอติมของหม่าม้า\" มิมิรุนยื่นไอศครีมให้เซย์กิ เซย์กิยื่นเงินแล้วรับไอศครีมมาเลียอย่างรวดเร็ว
ทั้ง8นั่งพักสักครู่แล้วเริ่มเดินหาเครื่องเล่นที่น่าสนใจพื่อที่จะเล่นต่อ
\"เล่นมาหมดแล้วอ่า เล่นอะไรต่อดี\" ริวอิจิคิด สักพักเรนะสะกิดริวอิจิแล้วชี้ไปที่บ้านผีสิง
\"เอ๋ จาเล่นหรอ\" ริวอิจิถามพลางมองหน้าเรนะ
\"อื้มๆ เรนะอยากเล่น\" เรนะยิ้มแล้วองคนอื่นด้วยสายตาประมาณว่า เล่นเถอะนะ
แต่คนที่รีบปฏิเสธทันควันคือ
\"ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่ชอบ\" เซย์กิขัดขึ้นมา
\"อ้าว ไมอ่ะเซย์กิ\" อายะถามขึ้นมา
\"ฉัน อ่าฉัน ฉันกลัวน่ะ ฉันไม่ชอบ\" เซย์กิหน้าแดงขึ้นมา ไม่มีใครเคยคิดเลยว่าอย่างเซย์กิจะกลัวการเข้าบ้านพี่สิง
\"เอาเหอะนะ เข้านะๆ\" เรนะอ้อนเซย์กิที่ยืนเหงื่อตก ถ้าเข้าจริงๆคงกรี๊ดเป็นกระเทยแน่
\"เข้ากับพี่ก็ได้ ไม่เป็นไร\" ฮิโรกิตบไหล่เซย์กิเป็นการเรียกขวัญแล้วยิ้ม
\"เอางั้นหรอ อ่าเข้าก็เข้า\" เซย์กิยืนนิ่ง กลัวเสียฟอร์ม
จากนั้นทั้ง8ก็ไปหยุดตรงทางเดินในบ้านผีสิง ที่จะมีให้เลือกเข้าห้อง4ห้อง
\"เอาหล่ะ ตามกติกา ต้องหาของสำคัญมาให้ได้ ใครจะเข้าไปก่อน\" ริวอิจิหันมามองทุกคน
\"ไม่ใช่ฉันหล่ะกัน\" เคตะน้อยปฎิเสธทันควัน
\"งั้น เข้าเป็นคู่นะ อื้ม(อ่านใบหน้าประตู)หาแหวน เรนะขอไปก่อน\" เรนะยิ้มแล้วลากริวอิจิเข้าห้องที่3
ภายในห้องนั้น มืดสนิท มีเพียงหลุมศพสองฝั่ง
บรรยากาศในนั้น ทั้งมืด ทั้งเยือกเย็น และมีกลุ่มควันเคลื่อนในอากาศ
\"พี่ริว พี่ว่า ผีมันจามายังไงเนี่ย\" เรนะมองซ้ายมองขวาระแวงเล็กน้อย แต่ก็ยังคงเดินต่อไป
ฟ้าววววววววววววววว~
บางอย่างเคลื่อนที่อย่างเร็ว เฉียดหน้าเรนะไป เรนะลูบใบหน้าตัวเอง แล้วก็พบกับ เลือด
\"หงะ เซย์กิเห็นกรี๊ดเสียงกระเทยแน่เลย\" เรนะเช็ดเลือดที่กระโปรง แล้วหันไปมองริวอิจิที่กำลังอึ้ง
\"เรนะ ดูนั้นสิ\" ริวอิจิชี้ แล้วดวงตาของเขาค่อยๆสั่นเทา
\"เฮ้ย\" เรนะตกใจสุดขีด ซากศพกว่าร้อยลุกขึ้นมาแล้วกำลังเดินมาทางทั้งสอง
\"เรนะ\" ริวอิจิจับมือเรนะที่กำลังสั่นอย่างแน่น
\"พี่ริว\" เรนะหันมาสบตาริวอิจิ
\"วิ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง\" ทั้งสองประสานเสียง ร่วมกันวิ่งกันเต็มที
ระหว่างทางริวอิจิวิ่งหายไป ทิ้งเรนะให้ยืนเอ๋อ
\"อ้า พี่ริวๆๆๆ อยู่ไหนอ่า\" เรนะมองหา แม้จะกลัวไม่มาก แต่ก็ตกใจมากทีเดียว
เรนะเดินไปเรื่อย แล้วก็เห็นศพ ลักษณะเน่าเฟะไปหมด หนองไหลเยิ้มเป็นทาง
เรนะยืนนิ่งด้วยอาการช๊อก ศพนั้นหยุดตรงหน้าเรนะ แล้วยกมือขึ้น
หนองสีเหลือง ไหลเยิ้มมาโดนหน้าเรนะ
\"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด\" เรนะร้องไหล หนองแสนจะน่าขยะแขยงไหลเยิ้มบนหน้าเรนะ
เรนะถูออกอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งไปทางออก โดนเหมือนจะลืมแฟนตัวเองไปเลย
ทางริวอิจิ
\"เรนะ เรนะ\" ชายหนุ่มตะโกนเรียกสุดที่รักเท่าไรก็ไม่เจอ
\"อ่ะ\" ฝ่ามือหนึ่ง จับไหล่เขาไว้ ริวอิจิหันไมองแล้วแทบช๊อก
\"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก\" ริวอิจิพบกับศพพี่เหลือแค่หัว ไส้ที่ไหลออกมา และฝ่ามือลอยกลางอากาศ
ตอนนี้กำลังอยู่บนไหล่เขา แต่ที่หน้าสยองคือ หนอง และแผลเน่า เขามองที่มือ แล้วเห็นแหวนเพชรสีแดง ส่องประกาย
บนนิ้วที่มีแต่หนอง ริวอิจิ ค่อยๆดึงแหวนออกมาแล้ว
ริวอิจิฝืนบัดออก แล้ววิ่งอย่างรวดเร็ว โดยเหมือนจะลืมเรนะไปแล้ว
\"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก\" ริวอิจิร้องเสียงหลง ก็มือ ย้ำว่ามือ ไม่มีอย่างอื่น มาเกาะเต็มตัวเขา ดั่งตุ๊กแก
ริวอิจิฝืนแกะออกแล้ววิ่งสุดชีวิต
ด้านนอก
\"ป่านนี้จะเป็นไงมั้งเนี่ย\" อายะก้มลงมองนาฬิกา
\"เข้าไปนานแล้วนะ\" มิมิรุนบ่น
\"ม่ายยยยยยยยยยยยย ไปไกลๆน้าาาาาาาาาาาาาาาา\" เสียงร้องเรนะดังออกมาใกล้ประตูทางออก
โครม!!!!!!!!!! เรนะผลักประตูสุดแรง
\"เฮ้ย!!!!!!!\" ทุกคนร่วมใส่กันร้อง เรนะออกมาพร้อมกับฝูงหนอนเต็มตัวไปหมด!!!!!!!!!!
\"ช่วยด้วยๆๆๆ\" เรนะร้อง ไม่นานริวอิจิก็ตามออกมา
\"อ๊ากกกกก ม่ายๆๆๆ เฮ้ยเรนะ\" ริวอิจิร้องโวยวาย แล้วตกใจกับเรนะที่กำลังกลิ้งไปมาบนพื้นเพราะหนอน
ความจริงเป็นแค่แสงสะท้อนที่กระทบกับเศษผ้าสีขาว ทำให้มองเป็นสีเขียว ทุคนช่วยกันปัดๆ ผ้านั้นออกไป
\"แง้ๆ มันน่าขยะแขยง ไม่ๆ\" เรนะร้องโวยวาย ขณะที่กอดริวอิจิแน่น ริวอิจินิ่ง แล้วโอ๋เรนะ
ที่เหลือมองหน้ากัน
\"ใครจะเข้าต่ออะ\" โชองถามขึ้นมา
\"งั้นฉันหล่ะกัน วันนี้ไอ้เคะตายเป็นตายฟระ\" เคตะน้อยทำท่ามุ่งมั่นสุดฤทธิ์
\"เคตะจ๋า นี้เราเข้าบ้านพี่สิงนะ ไม่ใช่ไปรบ\" อายะขัดขึ้นมา ทั้งคู่เข้าห้อง1
\"สิ่งที่ต้องหา นาฬิกา เอาหล่ะไปได้แล้วอายะ\"
ภายในนั้น เหมือนบ้านธรรมดาที่มีแต่แสงสีม่วง
\"เคตะ เราจะเจออะไรมั้งเนี่ย\" อายะเริ่มระแวง
\"ไม่รู้สิ\" เคตะน้อยพูดสายตามองไปรอบๆ
\"นั้นไง นาฬิกาเห็นแล้วๆ\" เคตะน้อยยิ้มแล้ววิ่งไปหมายจะคว้า แต่ว่า
โครม!!!!!!!
เคตะน้อยสะดุดกับอะไรบางอย่าง
\"คะ คะ เคตะ\" อายะเสียงสั่น
\"อะไรหรออายะ\" เคตะน้อยมองอายะ แล้วมองไปที่ปลายเท้าตัวเอง
\"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก\" เคตะน้อยร้องโวยวาย รีบลุกขึ้นมา แล้วคว้านาฬิกามาจากกล่องสีแดง ที่เปื้อนเลือด
อายะกอดแขนเคตะแน่น แล้วหลับตาปี๋
\"เคตะ รีบไปเถอะ ไม่ไหวแล้ว ฉันกลัว\" อายะตัวสั่น เคตะมองไปรอบๆ
เหล่าซากศพสยองขวัญลุกขึ้นมาเต็มไปหมด เคตะน้อยพยายามมองหาช่องแทรกตัว
\"เวรแล้วไง มีแต่ศพ อายะจับฉันไว้นะ\" เคตะน้อยฝืนพูดความจริงแล้ว แทบจะร้องกรี๊ดเสียงเด็กผู้หญิง
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
ติดตามตอนต่อไปเนาะ ขอไปคิดบ้านผีสิงก่อน ไม่ได้เข้านาน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น