I'm prisoner ฉันมันแค่ฆาตกร {hanhyuk}

ลำดับตอนที่ #14 : [step8] the police hunt .. hush 100% ครบ!

การตามล่าที่ไม่สิ้นสุด ผมหนีหัวซุกหัวซุนแต่ดูเหมือนครั้งนี้ เส้นทางจะไม่ได้มีแค่ผมลำพังอีกเสียแล้ว

 

“ผมมีพี่ชายคนเดียวครับ แล้วก็ไม่คิดจะมีเพิ่ม”น้ำเสียงเรียบๆแต่แฝงเป็นความในถึงความทรงจำที่ทรมานตอบอย่างไม่ต้องคิด พี่ชายหรอ? มันมีไว้เพื่ออะไรกัน มอบความไว้ใจ สุดท้ายก็จบด้วยการทรยศหักหลัง

“นายยังไม่รู้จักฉันเลยฮยอกแจ รู้ได้ยังไงว่ามันจะเหมือนไนท์โฮลิค อ่อ… ไม่สิ อึนฮยอกต่างหาก”เสียงหวานเอ่ยน้ำเสียงระดับธรรมดาแต่กลับเป็นการบีบหัวใจของคนตรงหน้าให้เต้นระส่ำ รู้ด้วยงั้นหรอว่าพี่ชายคนนั้นคืออึนฮยอก รู้ว่าเขาเป็นไนท์โฮลิค.. ทำไมถึงรู้ได้มากขนาดนี้

“คุณรู้ได้ยังไง”



 

“เพราะการมองอย่างมีศิลปะทำให้คนเราสามารถคิดได้อย่างแตกต่าง.. คนโง่เท่านั้นที่มองเพียงหนึ่งครั้งแล้วเลือกตัดสิน”ซองมินว่าก่อนจะละสายตาออกจากร่างของฮยอกแจ

“ฉันไม่รู้หรอกว่าคนที่ชื่ออึนฮยอกนั่นสำคัญอะไร หรือมีความหมายอะไรกับนาย.. เพราะแม้แต่ศิลปะก็ไม่สามารถมองถึงใจของคนเราได้.. โดยเฉพาะกับนาย หึ! จะเดาทีไรก็เหมือนฉันกำลังหลงอยู่บนท้องฟ้าที่มืดมน.. ค่ำคืนที่มืดแต่กลับมีดวงดาวส่องระยับ ดาวที่ทำให้ฉันสับสนว่าแสงสว่างจากไหนจะพาฉันพบความจริงได้”



 

“คุณพูดอะไร? จะสื่ออะไรกันแน่”ร่างบางดูสนใจเรื่องที่คนตัวเล็กกำลังเล่า.. แววตาน่าหลงใหลจ้องลึกลงไปยังดวงตาคู่กลมสวยที่สั่นระริก…



 

“หากวันไหนนายแน่ใจในตัวฉัน ก็เรียกฉันว่าพี่แล้วกันนะ”

…………… the prisoner & police …………..

“ไอ้คยู ทำไมซองมินเข้าไปนานนักวะ ไม่ออกมาซะทีเนี่ย!”

“กูจะรู้ไหมล่ะห่า แม่งก็นั่งแดกลมอยู่ด้วยกัน เดี๋ยวกูนั่งญานหรือไม่ก็จุดธูปถามพ่อมึงให้เอาไหม!?”เสียงทุ่มนุ่มเอ่ยตอบ ความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นแวบเข้ามาในสมองอยู่หลายครั้ง มือหนาทำได้เพียงกำลูกบิดประตูหน้าห้องไว้แน่น

 

“เหี้ย ล่อถึงพ่อกูเลยนะมึง ไม่ลองจุดถามโครตพ่อโครตแม่มึงดูบ้างล่ะ!”ฮันกยองตอกกลับด้วยฝีปากที่พอตัว มือหนาทำท่าจะผลักประตูเข้าไป




 

“ไอ้เวร! อย่าเปิด เดี๋ยวซองมินเสือกโกรธขึ้นมาอีก”ร่างสูงของคยูฮยอนเริ่มลุกขึ้นบังประตูหนาไว้ทันที ขืนเปิดไปไม่ใครก็ใครได้ตายกันไปข้างหนึ่งแน่!



 

“โกรธก็โกรธดิ เค้าโกรธมึงไม่ได้โกรธกู สั่งกูไม่ให้เข้าไปซะเมื่อไหร่ล่ะ แค่บอกให้มึงเฝ้าประตูไว้เฉยๆ”

“เออ ก็จริงของมึง.. ก่อนเปิดลองชิมยาล้างห้องน้ำรสส้นตีนไวอากร้าของกูก็ก่อนไหม! ไอ้ควายนี่เล่นไม่รู้เวลา”ทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา สักพักก็ต้องกลับมานั่งที่แล้วถอนหายใจกันอีกครั้ง..

“รอก็รอวะ!”

พลึบ!!! พลั่ก~

 

“ไอ้โครตมหาเท่ฮันบรรลัยครับ มึงได้ยินเสียงอะไรมั้ย”นิ้วยาวสะกิดร่างสูงข้างๆให้ฟังในสิ่งที่ตนได้ยิน เสียงที่เหมือนการตกกระทบของวัตถุหรือสิ่งของบางอย่าง..





 

“กูก็ได้ยินว่ะไอ้คยูฮยอนคนหล่อ เออ..แต่มึงอ่ะหล่อน้อยกว่ากูนิดนึงนะ”
 

“ไอ้สัสนี่! มึงยังมีเวลาเล่นอีก กูว่าเข้าไปดูเหอะว่ะ ใจกูไม่ค่อยดีเลย”ร่างสูงของเพื่อนรักทั้งสองค่อยๆเปิดประตูห้อง ICU นั้นออก

“….”

“งานเข้าโครตพ่อโครตแม่จริงๆแล้วไง โล่งอย่างกับป่าช้า!"ตาคมกวาดมองไปรอบๆห้องที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์การแพทย์ สำลีที่ชุ่มด้วยเลือด มีดคมกริบที่วางอยู่ข้างๆขวดแอลกอฮอล์ เข็มฉีดยา ไหมละลาย.. รวมถึงกองหยดเลือด แต่เงาของคนที่มองหากลับว่างเปล่า ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตแม้แต่เสียงลมหายใจ มือหนาค่อยๆหยิบผ้าพันแผลสีขาวบริสุทธิ์บนเตียงขึ้นมา ตัวอักษรที่แดงสดเพราะเลือดที่ซึมตามเนื้อผ้า ใจความเขียนไว้เพียงว่า..






'ไม่ต้องห่วง ฉันทำแผลให้ฮยอกแจแล้ว'






"ซองมินพาฮยอกแจหนี!"

…………… the prisoner & police …………..
 

“คุณพาผมออกมาทำไม.. ช่วยผมทำไม”เสียงของอีกคนถามขึ้นเมื่อรถคันหรูแล่นออกจากโรงพยาบาลแล้ว ร่างเล็กที่นั่งประจำที่คนขับส่งยิ้มบางๆให้ กุญแจรถที่เสียบคาอยู่ทำให้ใบหน้าหวานอมยิ้มน้อยๆ.. รถของคยูฮยอน


 

“เรียกว่าหนีดีกว่า"




 

“ก็ใช่ แต่เหตุผลที่คุณทำ..”คำถามที่ทำให้คนฟังรู้ว่าฮยอกแจยังไม่เชื่อใจตัวเองเท่าไหร่นัก

“เป็นหน้าที่ที่พี่ชายควรจะทำไม่ใช่หรอ ฉันก็ไม่รู้ว่ามีน้องชายมันต้องทำยังไงด้วยสิ”เสียงหวานตอบแล้วหันหน้ามองไปยังทางข้างหน้า มือเล็กยังคงควบคุมพวงมาลัยรถต่อไป

“ทั้งๆที่ผมเป็นลูกชู้ของพ่อคุณเนี่ยนะ?”



 

“ไม่หรอก ลองคิดในแง่ของนายก็ใช่อยู่ที่นายเป็นลูกของผู้หญิงคนนั้นแต่อย่างน้อยตอนนั้นแม่ฉันก็ตายไปแล้ว ผิดกับนายที่ตอนนั้นพ่อนายยังอยู่แต่แม่นายกับเล่นชู้กับพ่อฉัน.. ดังนั้นลองมองในแง่ของฉันสิ ตัวฉันมันเป็นลูกของชู้แม่ชัดๆ”ใบหน้าหวานตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย.. ไม่เจ็บหรือไงที่ต้องพูดแบบนั้น ตำหนิ ติเตียน ตอกย้ำปมด้อยของตัวเองช้ำๆ มันไม่เจ็บเลยงั้นหรือ..

 

“อย่ามองหน้าฉันอย่างนั้นสิ ฮยอกแจ.." ซองมินเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองเขาราวกับเกิดเรื่องประหลาด



 

“ไม่เจ็บเลยหรอที่ต้องว่าตัวเองแบบนั้น”

“เรื่องจริงไม่ใช่สิ่งที่เจ็บปวด ถ้าฉันหลอกตัวเองฉันต่างหากที่ต้องเจ็บกับการกระทำแบบนั้น เป็นเหมือนคนโง่ที่ทรยศได้แม้กระทั่งตัวเอง”รอยยิ้มที่ปรากฏซักครู่หนึ่งกลายเป็นใบหน้าที่เรียบดูชินชาอีกครั้ง

 

“รู้อะไรไหม สำหรับฉันน่าดีใจออกจะตาย..จะมีซักกี่คนบนโลกใบนี้ที่จะได้เกิดเป็นลูกชู้น่ะ”



 

ให้ตายสิ.. นี่เวลามันนำทางให้มาเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้วใช่ไหม เรื่องที่ผิดแปลกไปจากชีวิตของคนอื่น มุมมองที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วยากจะเข้าใจ.. หรือสิ่งทำจะทำให้ผมรู้สึกถึงมันได้จะมีแค่คำว่า เวลา และ ความรู้สึก



 

“คุณไม่กลัวคดีหรอ ผมไม่อยากเป็นหนีบุญคุณคนอื่นหรอกนะ”ฮยอกแจเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบของรถ รองเท้าหนังหุ้มส้นเหยียบเบรกรถเบาๆ





 

เอี๊ยด!    แล้วกระแทกเท้าจนสุดแรง ร่างบางแทบจะศีรษะชนกับกระจกหน้ารถยังดีที่มีเข็มขัดนิรภัยช่วยรั้งไว้ได้ ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะต้องกลับไปเย็บแผลเดิม.. ซ้ำยังอาจได้แผลฝากเพิ่มอีกด้วย



 

“จะให้กลับไปงั้นหรอ?”คนตัวเล็กหันมาถามด้วยน้ำเสียงเย็น

“ความจริงคุณก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้สักหน่อย”ตอบด้วยเสียงแผ่วเบา..ใบหน้าหวานของอีกคนดูจะไม่เห็นด้วยเลยแม้แต่น้อย

 

“พ่อฉันคุมคดีของนาย”



 

“กฎหมายไม่มีข้อยกเว้น.. ตอนนี้มันก็เหมือนคุณพาผมหลบหนี”

“ถ้านายต้องการฉันก็จะพานายกลับไป.. นายเป็นคนตัดสินใจทุกอย่างเองนะ ฮยอกแจ”ร่างบางได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆก่อนจะพยักหน้ารับคำ ซองมินมองใบหน้าที่ไม่สบายใจนั้นแล้วก็อดย้ำถามอีกไม่ได้

“นายต้องการแบบนั้นใช่ไหม”

“ครับ..”เลือกแล้ว ยามมีโอกาสเลือกเขาก็เลือกมันไปแล้ว หากจะกลับมาเสียใจมันคงไม่ต่างจากคนขี้ขลาด.. เมื่อเลือกที่จะทำให้คนมีพระคุณไม่เดือดร้อน ก็ต้องยอมรับความจริงและความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้นให้ได้  แม้บุญคุณนั้นจะเป็นแค่คำพูดและแววตาจริงใจนั่น มันก็มีค่าที่สุดสำหรับคนอย่างฮยอกแจแล้ว

…………… the prisoner & police …………..

ขายาวของตำรวจทั้งสองก้าวลงบันไดด้วยเวลาอันรวดเร็วจนถึงลานจอดรถ สายตาคมทั้งสองคู่กวาดมองรอบๆเพื่อหารถของคยูฮยอน

“สัสฮัน! รถกูหายไปไหนวะ”เสียงุท้มเอ่ยอย่างหัวเสียเมื่อนึกได้ว่าควรจะขับรถออกตามหาตัวฮยอกแจกับซองมิน

“กูจะรู้กับมึงไหม! แล้วกุญแจรถมึงล่ะ”




 

“ชิบหาย.. หายจริงๆด้วย”คยูฮยอนบ่นพึมพำอย่างอารมณ์เสีย

 

“ควาย! ไว้ว่างๆเดี๋ยวกูจะไปถอนหญ้ามาให้มึงเคี้ยวเล่น ผู้บรรชาการรู้ได้เพิ่มดาวบนหัวให้มึงแน่!”เสียงุท้มสบถอย่างหัวเสียไม่กัน ร่างสูงดูกระวนกระวาย ไม่ใช่เสียดายรถแต่เสียดายเหยื่อดีๆนี่สิ ยิ่งหาตัวจับยากๆอยู่ด้วย..

ปรี๊น!!!!  ระหว่างที่ร่างสูงบ่นกันไปด่ากันมารอยู่นั้นรถคันที่ตามหาก็มาจอดตรงหน้า.. คนตัวเล็กบีบแตรไล่อย่างสนุกสนาน

 

“หยุด!!! ซองมิน จอดก่อนครับ”คยูฮยอนรีบวิ่งไปดักหน้ารถแล้วค่อยเดินไปข้างประตูทันที มือหนาพยายามจะเปิดประตูด้านนั้นออก

“....”



 

ก๊อก ก๊อก!!     เคาะก็แล้วอะไรก็แล้วร่างเล็กก็ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นเสียที

ก๊อก!      

“ลีฮยอกแจ ถ้านายยังไม่อยากเห็นศพตัวเองออกมาจากรถซะ!”ร่างสูงเคาะกระจกด้านของฮยอกแจเพียงหนึ่งเคาะ ก่อนมือหนากอดอกแน่น


 

“จะออกไปจริงๆหรอ?”ซองมินถามร่างบอบบางเบาๆ ดูเหมือนฮยอกแจจะใช่เวลาคิดอะไรบางอย่างอยู่

“ตอนนี้ยังมีโอกาสรอดนะ..”



 

“ผมเจอแบบนี้มาจนชินแล้วล่ะ ไอ้คำว่ารอดมันก็ใช้มาได้จนถึงทุกวันนี้”ฮยอกแจตอบก่อนจะค่อยๆเปิดประตูลงไป แทบจะทันทีที่มีมือหนามาล๊อกข้อมือบางไว้แน่น.. แน่นจนเนื้อที่ยังไม่สมานแทบปริ

“มองหน้าทำไม!”เสียงทุ้มตะหวาดเมื่อจ้องกับใบหน้าหวานที่ทำสายตาชำเลืองใส่

“ขอโทษแต่ปล่อยมือจากแผลฉันด้วย! ถ้าไม่อยากจ่ายค่ารักษาเพิ่ม”แม้ว่าแผลที่เพิ่งเย็บมาจะเจ็บสักเพียงใด ร่างบางก็ทำแค่พูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา.. แม้ว่าลึกๆในใจน้ำตามันกำลังจะไหลลงมาแล้วก็ตาม

“ฉันไม่สนหรอก หึ.. เอาตัวเข้าแลกสิแล้วฉันจะจ่ายให้หมด”


 

“นั่นเป็นสิที่นายต้องรับผิดชอบ”เสียงหวานเถียงกลับบ้าง ทำให้มือหนายิ่งออกแรงบีบมากกว่าเดิม

“ฮึ..”

 

“ปล่อยมือจากน้องชายของฉันด้วย ฮันกยอง”เสียงหวานๆแต่ทว่าฟังแล้วรู้สึกกดดันไม่น้อยของร่างเล็กดังขึ้นอีกครั้ง คู่สวยมองมือหนาที่จับข้อมือเล็กไม่วางตา

“น้องชาย..”เสียงทุ้มทวนคำคำนั้นอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจสิ่งที่ได้ยิน



 

“ปล่อย แล้วไม่ต้องว่าฮยอกแจด้วย ฉันเป็นคนพาฮยอกแจออกไปนั่งรถเล่นเอง”ร่างเล็กบอกก่อนจะปิดประตูรถของตัวเอง มือหนาของใครบางคนก็ล็อกร่างของซองมินให้ติดกับตัวรถทันที

“รู้ไหมว่าทำแบบนี้คุณอาจจะถูกจับ”คยูฮยอนถามแล้วเดินเข้าไปชิดร่างเล็กนั่นเรื่อยๆ เห้อ.. ต้องทำอะไรให้ทุกคนลำบากใจตลอดเลยหรือไง น่าเอาคืนให้เข็ด

 

“แล้วไง ฉันจะพาฮยอกแจหนีแล้วจะทำไม ไปบอกพ่อฉันเลยสิ!”



 

“งั้นคุณก็ควรระวังอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับน้องชายสุดที่รักด้วยนะครับ ดูท่าว่าจะไม่รอด..”ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์สายตาที่คยูฮยอนมองไปยังฮยอกแจมันยั่วโมโหซองมินได้เป็นอย่างดี

“คยูฮยอน นายจะเอาใครสักกี่คนก็ได้ ยกเว้นน้องชายของฉัน!”



 

“หึ ถ้าซองมินยอมแค่คนเดียวผมก็พอใจแล้ว เมื่อไหร่จะถึงวันนั้นล่ะครับ”มือหนาลูบต้นแขนขาวเบาๆ ส่วนแขนอีกข้างก็กันคนตัวเล็กให้อยู่กับที่

 

“ปล่อยฉันซะ! ก่อนที่จะคุยถึงข้อแลกเปลี่ยน!”เสียงหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระดากหู ฟังแล้วไม่อ่อนหวาน ไม่นุ่มนวลแต่มันกลับชวนให้อยากจะฟังเสียงเหลือเกิน



 

“ฮยอกแจนายเข้าไปในโรงพยาบาลก่อนไป”ร่างบางรีบสะบัดข้อมือเล็กออกเมื่อฮันกยองผ่อนแรงน้อยลง มือหนายอมปล่อยง่ายๆแต่กลับกระซิบอะไรบางอย่าง..

 

“คิดว่านายได้เป็นน้องของซองมินแล้วฉันจะไม่กล้าหรอ? ยังไงนายก็ยังเป็นลีฮยอกแจอยู่วันยังค่ำ!”

“ฉันคือดาร์กโฮลิค..”แววตาสีน้ำตาลปะทะกับสายตาคมคู่นั้น ต่างคนต่างมองด้วยสีหน้าเรียบๆแต่เต็มไปด้วยความน่ากลัว..






 

“นายคือเมียฉัน!”





 

…………… the  title & talk zone…………..




the title (ไตเติ้ล)

coming soon เป็นเนื้อหาส่วนหนึ่งของตอนหน้า..





 

"ผมว่าความจริงเราควรมีที่ที่ปลอดภัยกว่านี้ให้ดาร์กโฮลิคไปอยู่นะครับ คดีแรงแบบนี้อยู่ในคุกจะตายเอาง่ายๆ"



"หืม.. ลูกคิดว่าอย่างนั้นหรอ เซฟเฮ้าท์ของฮันกยองเป็นยังไงล่ะ"




"จะอยู่ที่ไหนนายก็หนีฉันไม่พ้นหรอกฮยอกแจ.. ยิ่งถ้าเป็นที่นั่นด้วย"





............................................................





แม่มึง ฮยอกจะเป็นคนดีอะไรตอนนี้ อีตอนที่หนีได้ก็ไม่หนีซะงั้น =[]= ถ้ามินแกกลัวโดนจบคงไม่พาฮยอกจ๋าหนีออกมาหรอกนะ น้องมินก็ออกรับแทนน้อง โฮะๆน่ารักจริงๆ < ได้ข่าวเรื่องนี้มินจิต เอาเหอะ ช่วงนี้ป๋าแรงและพูดตรงเสียเหลือเกิน แบบนี้คยูยังอายแทนกันเลยทีเดียว ป๋าค่ะนั่นหมอตรวจไม่ใช่หมอนวดนะเออ

ย้ำอีกที + ซองมินแกไม่ใช่พี่แท้ๆหรือเกี่ยวอะไรกับฮยอกแจ แต่แค่อยากลองมีน้องเลยเอาลูกชู้ของพ่อมาเป็นน้องซะงั้น ฟีลแบบอาร์ตเข้าเส้น 

Noda Sungt em