Loving...Brother [Fic Sj yaoi ] KengHai ( HanHae )

ลำดับตอนที่ #14 : HBD :) LEE Donghae 15-10-09+ Loving...brother [CHAPTER 12 ] :: 100%

Happy  Birth  Day

พี่ดงเฮ...อายุ23แล้ว วว วว

แก่ลงไปหนึ่งปี แต่ก็ยังคงความน่ารักไว้เสมอ ^^

วันนี้ก็เป็นวันเกิดของพี่ดงเฮใช่ม้า โฮกฮาก - -

ก็ขอให้พี่มีความสุขมากๆ

และขอให้น่ารักแบบนี้ เป็นที่รักของ คิบอมตลอดไปเน้อ~

อยู่กับพวกเราชาว เอล์ฟ ไปนานๆ 

(ห้ามแต่งงาน ฮึๆ ล้อเล่น~ แต่ถ้าแต่งกับคิบอมละก็ ขอเป็นเพื่อนเจ้าส(บ่)าวนะคะ ฮุฮุ )

..............................................

 

ถ้าไม่มีดงเฮ....ก็ไม่ใช่ซุปเปอร์จูเนียร์

พี่คือ นี่โม่ตัวน้อยของเรา

และเป็นนีโม่ตัวน้อย ของฟิคเรื่องนี้ด้วยน้า 

 

HAPPY BIRTH DAY

MY NEMO   MY DONGHAE

NO! DONGHAE …. NO! SUPREJUNIOR  

……………………………………

Chapter 12

            “ ดงเฮ หลับรึยัง? “ ฮันเกิงถามดงเฮที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียง “ ตอบหน่อยสิ “

 

“ ยังฮะ..ผมนอนไม่หลับ “ ดงเฮพูดเสียงสั่นอยู่ใต้ผ้าห่ม

 

“ โผล่หน้ามาคุยกันหน่อยสิ “ ฮันเกิงดึงผ้าห่มออก ทันทีดึงออกไปดงเฮก็เอานีโม่ขึ้นมาปิดตาทันที “ ยังร้องอยู่อีกเหรอเนี่ย “

 

ฮันเกิงค่อยๆขึ้นไปบนเตียง แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ ก่อนจะค่อยๆดึงเอาตุ๊กตาที่ดงเฮใช้ปิดตาอยู่ออกไป ดวงตาที่บวมเป่งและแดงก่ำของดงเฮ  แสดงถึง การร้องไห้อย่างหนัก ดงเฮซุกหน้าลงกับออกแกร่งของฮันเกิงก่อนจะปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ฮันเกิงกอดดงเฮแน่น ทั้งชีวิตฮันเกิงไม่เคยกอดใครเลยแม้แต่ คิบอม น้องชายของเขาเอง 

 

“ พี่ฮะ...ผมขอโทษ ฮือๆ “ ดงเฮพูดเสียงสั่น  “ อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวนะ “ ดงเฮกำเสื้อของฮันเกิงแน่น  คิดมากขนาดนี้เลยเหรอ? ฮันเกิงคิดในใจ 

 

“ เจ้าตัวเล็ก “ ฮันเกิงลูบหัวอย่างอ่อนโยน “ พี่ชายเค้าไม่ทิ้งเราหรอกนะ “ ดงเฮหยุดร้อง ก่อนจะค่อยเงยหน้าขึ้นมอง

 

“ รู้ได้ยังไงฮะ ? “ ดงเฮปาดน้ำตาทิ้ง และเขยิบออก 

“ พี่ก็เคยทะเลาะกับคิบอมนะ “

 

“ พี่คิบอมน่ะเหรอฮะ “

 

“ ใช่ ทะเลาะกันแรงมาก ขนาดปาข้าวของใส่กันเลย “ ฮันเกิงยิ้มน้อยๆเมื่อถึงอดีตที่ผ่านมา

“ เรื่องอะไรฮะ “

 

“ เรื่อง อมยิ้ม ^^ “ ฮันเกิงหัวเราะ “ เราก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าพี่ติดอมยิ้ม ตอนนั้นพี่ก็อายุเท่าเราอ่ะแหละ กินอมยิ้มทั้งวัน เวลาเรียนก็อม เวลาทำงานบ้านก็อม ก่อนนอนก็อม วันนึงกินเป็นสิบอัน “  

“ โห ฟันไม่ผุแย่เหรอฮะ “

 

“ ช่วงนั้นคิบอมกำลังเรียนสุขศึกษามั้ง เรื่องการแปรงฟัน รักษาฟันเนี่ยแหละ พอกลับมาบ้าน เห็นพี่กำลังกินอมยิ้ม มันก็ดึงอมยิ้มจากปากพี่ไป  แล้วก็บอกว่า ‘กินมันอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวฟันก็ผุ บลาๆๆๆ’ “

 

“ พี่ก็เลย แย่งอมยิ้มมาจากมือคิบอม แล้วก็บอกว่า อย่ามายุ่ง “ ดงเฮตั้งใจฟัง “ วันต่อมา คิบอมเอาลังอมยิ้มที่พี่สั่งมาจากต่างประเทศ ไปเผาทิ้ง “

 

“ ห๊ะ! เผาทิ้ง “ ดงเฮเหวอ “ ใจร้ายจัง “

 

“ พอพี่มาเห็น พี่แทบร้องไห้ นั่นตังค์พี่ทั้งนั้น อุตส่าห์เก็บมาเลือดตาแทบกระเด็น อดมื้อกินมื้อ พี่ก็เลยชกมันไปทีนึง แต่มันก็ยังโยนอมยิ้มพี่เข้ากองไฟ พี่เลยขึ้นไปบนห้องมัน แล้วก็หยิบของรักของหวงของมันมา มันคือ...”

 

“ มันคือ... “

 

“ มันคือ แผ่นเกมส์ที่ไม่มีขายในเกาหลี ราคาแพงหูฉี่ แน่นอนว่าแพงกว่าอมยิ้มพี่ พี่ก็เลยโยนใส่กองไฟต่อหน้าคิบอม “

 

“ TT. “ ดงเฮอยากร้องไห้ ทำไมแกล้งกันแรงเงี้ย

 

“ พอมันเห็นว่าพี่โยนอะไรลงไปในกองไฟ มันก็เลยปาร้องเท้าใส่พี่ พี่ก็เลยขว้างหินแถวนั้นใส่มัน ทั้งแจกันเอย ขวดแก้วเอย  ร้องเท้าส้นเข็มของแม่พี่เอย   พี่กับคิบอมใช้ปากันหมด เล่นกันเลือดท่วม ถึงขั้นหามเข้ารพ.เลยนะ “

 

“ หว๋า~ “

“ พอพ่อแม่พี่รู้เข้า เขาก็ทำโทษพี่กับคิบอม ให้นอนห้องเดียวกัน  พี่อยากจะคัดค้านพ่อมาก แต่เจอสายตาอาฆาตจากพ่อ พี่ก็เลยต้องจำใจอยู่ “

ในเวลาเดียวกัน

 

 

“ ไปกินข้าวต้มกัน หิวอ่ะ “

 

“ กินอีกแล้วเหรอ ชั้นยังอิ่มอยู่เลย “ คิบอมรั้งแขนไว้

 

“ แต่ชั้นหิวอ่ะ..งั้นไปคนเดียวก็ได้ “ ฮยอกแจปล่อยมือ “ ไปเป็นเพื่อก็ยังดี..ใจร้ายอ่ะ “

 

“ อ้า..ไปก็ได้ แต่ชั้นไม่กินนะ “ คิบอมขัดไว้ก่อน

 

“ เออน่า.เดี๋ยวหยิบเป๋าตังค์ก่อน”  ฮยอกแจเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์ก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

“ ร้านนี้เนี่ยนะ “ คิบอมออกแนวอึ้งนิด เวลานี้ร้านข้าวต้มยังเปิดอยู่อีกเหรอ

 

“  ร้านนี้สำหรับคนที่ยังไม่อิ่มแบบชั้นและพวกเขา “ ฮยอกแจชี้มาที่ตนก่อนจะชี้ไปที่กลุ่มที่นั่งล้อมวงกินข้าวต้มกันอยู่ เสียงพูดคุย ของลูกค้า ช่วยทำให้เวลานี้ไม่เงียบเหงา “ ช่วงเวลา 4ทุ่มจนถึงเที่ยงคืน คนจะพลุกพล่าน ร้านนี้คนจะเยอะแบบสุดๆไปเลย “

 

“ ไอ้เยอะสุดๆไปเลย ของนายหวายความว่าไง “

 

“ ก็เยอะแบบต้องต่อแถวรอกันอ่ะ นายเข้าใจใช่มะ “

 

“ อือ.. “ คิบอมพยักหน้า “ ทำไมเค้าไม่กินมื้อเย็นให้อิ่มหล่ะ “

 

“ อยากรู้เดินไปถามตามโต๊ะเอาดิ่ ถามชั้นชั้นยังไม่รู้เลย มันหิวพิกล ตอนกลางคืนอ่านหนังสือเสร็จก็มากินกับดงเฮ 2 คน “

 

“ ลุงฮะ ...ข้าวต้ม 2 ไข่เค็ม2 ฟอง ผัดถั่วงอก 1 ชามฮะ “ ฮยอกแจตะโกน

 

“ อ้าว ฮยอกแจ วันนี้ไม่พาดงเฮมาเหรอ แล้วนี่ใครเนี่ย แฟนเราเรอะ ? “ ตาลุงชี้มาที่คิบอมพร้อมส่งยิ้มน้อยๆให้ฮยอกแจ “ งั้นวันนี้กินฟรีแล้วกัน วันนี้ฮยอกแจพาแฟนมา “

 

“ เฮ้ย! ลุงไม่ใช่แฟน เพื่อนเฉยๆ ลุง “ ฮยอกแจส่ายหัว

 

“ แหม! ไม่ต้องมาแก้ตัว ลุงรู้ ลุงมองตาเจ้าหนุ่มนี่ก็รู้แล้ว ว่าเจ้าหนุ่มนี่คิดยังไงกับเราน่ะ

ฮยอก “

 

            “ ลุง! ไปเลยๆ “ ฮญอกแจดันหลังลุงไปที่เดิม ที่เดินมา คิบอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของฮยอกแจ

 

            “ ที่ลุงเค้าพูดจริงรึเปล่า “ ฮยอกแจถาม

 

            “ จะบ้าเร๊อะ ไม่จริงหรอก “

 

            “ แล้วไป “  ฮยอกแจถอนหายใจ “ นายมีเบอร์ฮันเกิงมั๊ย “ ฮยอกแจถาม

 

            “ จะเอาไปทำไร “

 

            “ โทรถามเรื่องดงเฮ “ 

 

            “ โทรเครื่องนี้ รอคุยอย่างเดียวชั้นกดโทรออกให้แล้ว “ คิบอมยิ่นโทรศัพท์ของเขาให้ฮยอกแจ

 

           

RrrRrRRR~

 

“ ดงเฮ เดี๋ยวพี่มานะ ..ขอรับโทรศัพท์ก่อน “ ฮันเกิงลุกออกจากเตียงก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียง

 

“ฮาโหล มีอะไรคิบอม “

 

[ นี่ฮยอกแจเองนะ ]

 

“ อ้าวมีไร “

 

[ เรื่องที่ชกนายชั้นขอโทษนะ ]

 

“ ชั้นน่ะไม่เป็นไร  แต่น้องนายร้องไห้หนักมากเลยนะ ชั้นปลอบเค้าไปเมื่อกี้ “

 

[ ขอบคุณนะ...แค่นี้แหละ ]

 

“ เดี๋ยวอย่าเพิ่ง พรุ่งนี้มีสอบใช่มะ ชั้นของนายกับคิบอม แค่ครึ่งเช้าใช่ปะ “

 

[ ใช่! ทำไมอ่ะ ]

 

“ ฝากบอกคิบอมว่า พรุ่งนี้สอบเสร็จให้เอาโน๊ตบุ๊คของชั้นมาด้วย แล้วก็....นายไม่ว่าใช่มั๊ยถ้าชั้นจะซื้อมือถือให้น้องนายใช้อ่ะ “

 

[ ไม่หรอก เพราะคิบอมก็ให้ชั้นเอามาใช้เหมือนกัน ตอนแรกก็บอกว่าไม่เอาอ่ะนะ แต่คิบอมยัดเยี้ยดมาให้ก็เลยต้องใช่อ่ะ ]

 

“ หรอ? งั้นบอกคิบอมว่าพรุ่งนี้ให้แวะห้างซื้อไอโฟนสีขาวให้หน่อยแล้วเดี๋ยวมาเอาตังค์ที่ชั้น “

“ รู้แล้ว “  คิบอมเป็นคนพูด

“ อ้าว แล้วฮยอกแจอ่ะ ...เดี๋ยวก่อน ทำไมนายถึงอยู่กับฮญอกแจตอน 4ทุ่ม เนี่ย “

 

[  ฮยอกแจให้มานอนเป็นเพื่อน แต่นอนไม่หลับก็เลยชวนมากินข้าวต้ม สรุป เอาโน๊ตบุ๊คของพี่แล้วก็ไอโฟนสีขาวโอเค แค่นี้ใช่มะ บาย ติ๊ด!!! ]

 

“ วางเร็วจริงเลย ..ไม่เคยให้ชั้นวางก่อนบางเลย “ 

80%

 

 

 

 

   

 

 

“ ใครโทรมาฮะ... “ ดงเฮอย่า insert  เซ่!!!

 

“ คิบอมน่ะ...พี่บอกให้มันเอาโน้ตบุ๊คมาให้หน่อย วันพรุ่งนี้เรามาเรียนคอมกันดีกว่าเน๊อะ

 

“ เย้! ดีใจจัง พี่ฮันฮะ...ผมนอนไม่หลับ “ ดงเฮเปลี่ยนโหมด ริมฝีปากสีแดง กับแก้มอูมๆ ที่อมลมเอาไว้ ช่างเป็นภาพที่น่ามองสำหรับฮันเกิง กรูจะบ้า อย่าทำอีกนะ ไม่งั้นจะนับกด ฮันเกิงคิดในใจ

 

“ นอนได้แล้วไป ฝันดีครับ “

 

 

 

“ อร่อยมั๊ย “ ฮยอกแจแกว่งตะเกียบ ( อีกแล้ว )

 

“ ก็งั้นๆ.. “ คิบอมพูดอย่างไม่สนใจ

 

“ ก็งั้นๆ เหรอ ...เชอะ ปากก็พูดไป ดูดิถั่วงอกจะหมดอยู่แล้ว นายกินคนเดียวเลยนะ “ ฮยอกแจเอาตะเกียบชี้หน้า

 

“ ถ้าจะว่าชั้นก็ช่วยวางตะเกียบหน่อยเหอะ ขี้ปากนายจะกระเด็นใส่หน้าชั้นแล้ว “

 

“ ชิ.. คราวหน้าชั้นจะไม่พานายมากินแล้ว คราวนี้อุตส่าห์เลี้ยง “ ฮยอกแจเบ้ปาก “ หึ อยู่ที่บ้านบอกว่าอิ่ม ทีนี่หล่ะกินเอาๆ “

 

“ หยุดบ่นซะที “ คิบอมวางตะเกียบ พร้อมกับเงยหน้าขึ้น “ ชั้นปากไม่ตรงกับใจแล้วผิดตรงไหนห๊ะ...นายนี่มัน.. “ คิบอมลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไป

 

“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากฮยอกแจ คิบอมเดินออกไปไกลเรื่อย ๆ แต่ฮยอกแจก็คงยังนั่งอยู่ที่โต๊ะเช่นเดิม 

 

“ ลุงฮะ..เงินอยู่บนโต๊ะนะ “ ฮยอกแจรีบวิ่งออกไปทันที วิ่งผ่านทุกอย่างแม้กระทั่งคิบอม ที่เดินอยู่ 

 

“ จะรีบไปไหนอ่ะ “ คิบอมตะโกนถามคนที่วิ่งอยู่ข้างหน้า แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา

 

ฮยอกแจเปิดประตูบ้านก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงแล้ววางบางอย่างลงกับพื้น ก่อนจะรีบเดินเข้าบ้าน ทันทีคิบอมจะถึงตัวเขา

 

“ เปิดประตูฮยอกแจ นายปิดแบบนี้ชั้นเข้าไม่ได้นะ “ คิบอมเคาะประตู

 

“ ..... “ ไม่มีเสียงตอบกลับมาอีกเช่นเดิม

 

“ ถ้านายไม่เปิด ชั้นจะพังมันนะ...หนึ่../ กลับไปเหอะ .... “

 

“ ฮยอกแจ “

 

“ นายกลับไปเถอะ ...ชั้นง่วงแล้ว ชั้นอยากนอน “

 

 
WRITER SO SAD TT.
ขอโทษค่า แฟนฟิคที่รัก TT. 
ไม่ได้อัพมาตั้งนาน กราบขอโทษ
แอบป๊าเล่นๆ พอดีโดนทำโทษ TT^TT
อุส่าตห์แอบมาอัพ แฟนฟิครอนานมากแล้ว เลื่อนลงมาดูความเห็น
เจอคห. 84 เข้าไป TT. คร่ำครวญ ชั้นจะทำยังไงๆ TTOTT.

ตอนช่วงท้ายๆนี้ 
ดูคู่คิบอมและฮยอกแจ
ของเราจะเกิดทะเลาะกันเน๊อะ
อยากจะบอกว่าอันนี้มันแค่เริ่มเรื่องนะ^^
ตอนต่อไปต่างหากของจริงๆ

ปล. บางคนคงด่าไรเตอร์ไปแล้ว 
เอ๊ะ! ทำไมยังไม่มาอัพอีก รอนานแล้วน้า  
ถ้าไรเตอร์อัพช้ามากจนผิดปกติ  จะมาทวงฟิค หรืออยากจะคุยก็แอดกันมาได้

dek_wangmoung@hotmail.com
ไรเตอร์รอแฟนฟิคตรงนี้เสมอ ^^

เจอกันตอนหน้าค่า  ....