วันงานเต้นรำ..กับคำพูดของเดรโก มัลฟอย

ลำดับตอนที่ #14 : ไม่รัก หรือ แค่รัก

หลงัจากตื่นขึ้นมาจากการเสียใจเฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มกลับไปทำอะไรให้เป็นปกติ..หมั่นอ่านหนังสือ ทบทวนบทเรียนและยังหา สมาชิกเข้าร่วม

ส.ร.ร.อ.แต่ยังไงจิตใจที่แตกร้าวของเธอยากที่จะเป็นปกติได้ยิ่งนัก  

    อากาศหนาวเริ่มปกคลุมทั้งปราสาท หิมะเต็มไปหมดนอกโรงเรียน เธอเห็นเพื่อนๆรวมทั้งรอน และแฮร์รี่ขว้างปาก้อนหิมะกันอย่างสนุกสนานแต่เธอก็ยังอดคิดถึงเรื่องเมื่อคราวก่อนไม่ได้ ดวงตาของเขาช่างแตกต่างกับคนที่เธอเคยรู้จักเมื่อเดือนที่แล้ว มันเป็นสีฟ้าอย่างเช่นเคยแต่ดูช่างล่องลอยนัก

   "เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ นั่งเหม่อมานานแล้วน่ะ" แฮร์รี่ถามด้วยความเป็นห่วง

"ช่าย ตั้งแต่พวกเราเริ่มเล่นยันเลิกเลย "รอนเป็นพยาน

"เอ่อ คือฉันก็แค่นั่งคิดอะไรนิดๆหน่อยๆน่ะ คงไม่เป็นไรหรอกจิงไหม"เฮอร์ไมโอนี่แก้ตัว

"อืม งั้นก็ไม่เป็นไร" เธอรอดจนได้

"เอ้อ รอนพรุ่งนี้แล้วซิน่ะที่เราจะได้ไปฮอกมีด"

"ช่ายแล้ว มีแต่ขนมและขนมเท่านั้น ว่าแต่เธอล่ะเฮอร์ไมโอนี่ จะไปพร้อมพวกเราเลยหรือป่าว"รอนหันไปหาเฮอร์ไมโอนี่ก็เธอชอบปลีกตัวมาร้านหนังสือทุกที

"เอ่อ ฉันต้องไปร้านหนังสือน่ะ เราปีสุดท้ายแล้วจิงไหม"เธอตอบแบบคนที่ใจลอยเค้าทำกัน

"อืม"เพื่อนรักทั้งสองรับคำอย่างเบื่อหน่ายแล้วก็เดินเข้าตัวปราสาทไป แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะไม่ตามพวกเขาเข้า ก็ข้างนอกเนี่ยเริ่มหนาวขึ้นทุกที

   แต่เธอก็ต้องไปสะดุดกับร่างของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย และที่สำคัญเขาเป็นคนที่เธออยากจะลืมนักลืมนา

"มัลฟอย"เธอกระซิบกับตัวเอง ทำไมเขาถึงมาวิ่งกลางหิมะอยู่คนเดียวน่ะ ไอ้ลูกยักษ์2ตัวนั่นไม่มาด้วยหรือไง แล้วทำไมเขาจึงวิ่งมาทางเธอล่ะ คงไม่ได้มาหาเรื่องเธออีกน่ะ

"เฮ้ เกรนเจอร์ ยัยบ้าเอ้ย"เขาตะโกน

"แหกๆ ทำ-ไม-เธอ-ไม่-ยอม-เข้า-ประชุม-ฮ่ะ"เขาหอบอย่างแรง เหงื่อเต็มหน้าเลย เฮอร์ไมโอนี่ก็ยิ่งตกใจไปอีก เธอรีบหยิบน้ำฟักทองที่เอาออกมาจากห้องโถง

"เอ้า"เธอยื่นนำนั่นให้เขา

"เอ้อ ขอบใจ"เขารับมาอย่างว่าง่าย มันหมดในอึกเดียว

"เธอมาอยู่นี่เอง ศาสตราจารย์มักกอนากัลเรียกประชุมพรีเฟกน่ะ เธอไม่เข้าประชุม ฉันเลยต้องมาบอกเธอน่ะ ว่า...เราต้องไปเข้าค่ายที่เวิลคัพตอนช่วงปิดเทอมด้วยล่ะ"มัลฟอยพูดอย่างรัวเร็ว

"แล้วทำไมถึงต้องไปล่ะ"เธอถาม

"อืม ก็ผลงานของพวกเราแต่เธอทำน่ะสิจึงได้รับคัดเลือก "เขายักไหล่

"ได้ๆ มีเรื่องแค่นี้ใช่ไหม"ตอนนี้เธออยากเข้าปราสาทเต็มทนแล้ว อากาศหนาวมาก

"ยังๆ ฉันอุตส่าห์วิ่งมาแทบตาย"เขาว่า

"งั้นว่ามา"ปากของเธอเริ่มสั่นแล้ว

"มันก็ไม่มีอารายมาก"เสียงยานคางอีกแล้ว"คือเธอต้องไปฮอกมีดกับฉันพรุ่งนี้น่ะ ok บาย"แล้วเขาก็วิ่งจากไป ตะโกนกลับมา "หนาวน่ะว่าไหม"

"เฮ้อ ตาบ้านี่ไปเร็วมาเร็วดีแหะ"เธอเริ่มรู้สึกผ่อนคลาย แม้เขาจะไม่เหมือนเดิมแต่ก็ไม่ร้ายเท่าตอนที่เป็นศัตรูกัน