My Passion, My Lust [fic.Johnny's Jr. yaoi]

ลำดับตอนที่ #14 : My Passion, My Lust - 12

My Passion, My Lust – 12

“อย่าทำให้ฉันแทบขาดใจตายแบบนี้อีกจะได้มั้ย” ฝ่ามืออุ่นลูบไล้ที่ข้างแก้มเนียนใส ดวงตาสีอ่อนพริ้มหลับลงรับสัมผัสแผ่วเบาจากร่างที่คร่อมทับ คาเมะขืนตัวขยับอย่างอึดอัด วงแขนกว้างกดรั้งร่างบางให้อยู่กับที่

...อย่าหลอกตัวเองต่อไปอีกเลยนะคนดี...

...ฉันแค่อยากรับรู้ถึงความหวานในรสรักของเรา...

จินค่อยๆ ปลดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายออกเรื่อยๆ ผิวขาวเนียนละเอียดราวหินอ่อนกระทบแสงโคมไฟที่หัวเตียง 

“เดี๋ยว” ริมฝีปากสีสดเม้มลงเล็กน้อยด้วยความอาย สายตาคมจ้องมองเหมือนกับต้องการจะจดจำรายละเอียดทุกอย่างของเรือนร่างนี้

“ฮึ่ก” คาเมะสะดุ้งเฮือก เมื่อริมฝีปากหนาจรดลงที่แผ่นอกบอบบางและทิ้งรอยแดงจัดระเรื่อย

“อ๊ะ...มะ...เดี๋ยว” รอยจูบไล้ต่ำลงไปเรื่อยจนถึงหน้าท้องแบนเรียบ ร่างเล็กบิดตัวหนี สัมผัสรุกเร้าที่เขามอบให้มันรวดเร็วซะจนพาลตั้งตัวไม่ติด

“ฉันรออีกต่อไปไม่ไหวแล้วนะ” จินกระซิบ รู้ดีว่ารุกคาเมะเร็วแค่ไหน เป็นใครก็คงรู้สึกแปลกๆ เหมือนกันนั่นแหละที่จู่ๆ เพิ่งเจอหน้ากันแล้วโดนลากขึ้นเตียงทันทีเลยแบบนี้ “นะ”

น้ำเสียงอ้อนๆ ในช่วงท้ายแทบทำให้คนฟังละลายไปกับความปรารถนาที่มากมายจนเกินจะยั้ง ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตาใส แต่ไม่ใช่เพราะความเสียใจหรือดีใจ หากเป็นเพราะความร้อนที่คนตัวโตเป็นต้นเหตุอยู่ในตอนนี้

“จิน” เสียงหวานเอ่ยเรียกอย่างอ่อนใจ

...รู้แล้วล่ะ...มั่นใจแล้ว...ฉันต้องการนายคนเดียวเท่านั้น...

...อาคานิชิ จิน...

จินเบียดตัวเข้ามาใกล้จนชิด ผิวลื่นๆ ของคาเมะทำเอาเขาคลั่งไปหลายหน รู้สึกได้ว่าร่างเล็กร้อนแค่ไหน และตัวเขาเองร้อนแค่ไหน มือใหญ่เลื่อนกองผ้าระเกะระกะที่คนตัวเล็กดึงมาห่มให้พ้นทาง ใบหน้าคมคายโน้มลงสูดกลิ่นหอมหวานกระตุ้นประสาทสัมผัสทั้งหมด คาเมะงุดหน้าหนีเขินๆ จมูกโด่งซุกที่ต้นคอขาวสะอาด แขนสองข้างกอดรั้งเอวบางไว้แน่น

...จะไม่มีวันปล่อยอีก...

...ไม่มีวัน...

...นับจากนี้...และตลอดไป...

“อือ” 

คาเมะขืน...ต้องการน่ะใช่...แต่จินน่ากลัว...แบบนี้ทุกทีเลย...มือเรียวดันไหล่หนาขึ้น พยายามจะพลิกตัวไปทางอื่น ดวงตาสีเข้มจ้องมองเหมือนกับจะกินเข้าไปทั้งตัวซะอย่างนั้น...ฉันไม่ใช่ของของนายนะ...

“ไม่” จินกดไหล่บอบบางไว้แน่น แววตาฉายแสงดุดันเหมือนเคย ซักพักจึงอ่อนลงก่อนจะย้ำคำมั่น “ฉันรู้ว่าพูดไปตอนนี้มันอาจดูไม่ดีเท่าไหร่...”

คนฟังนิ่ง จินดูอึกอักเล็กๆ แถมยังเป็นช่างเวลาอย่างนี้อีก

...น่ารักชะมัด...

เรียวปากบางเผลอขยับยิ้มจางๆ ร้อยวันพันปีไม่ค่อยจะพูดอะไรนัก (ทำอย่างเดียว>///<) แล้วมีเรื่องสำคัญอะไรรึไงนะ...คนอย่างท่านอาคานิชิถึงยอมเสียเวลาในตอนทำ (??) แบบนี้

“เอ่อ...”

โว้ย...ทำไมต้องมาพูดไม่ออกตอนนี้ด้วยเนี่ย...-*- 

คนมองแทบอยากหัวเราะแต่กลั้นเอาไว้ หันมาเล่นบทโหดแทน “ถ้านายไม่พูดตอนนี้ฉันเลิกจริงๆ ด้วย”

ร่างสูงถอนใจเบาๆ...เอาเข้าแล้วไง สุดท้ายเขาก็ใจอ่อนให้คาเมะอยู่ดีนั่นแหละ...

จินโน้มลงที่ข้างหู...พูดให้ฟังช้าๆ ชัดๆ ให้คนคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น...

“ฉันรักนาย”

คาเมะหลับตาลง รับรู้ความรู้สึกที่อีกฝ่ายมีให้ ขยับตัวซุกแผ่นอกกว้าง แขนเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นโอบต้นคอร่างสูง แล้วรั้งอีกฝ่ายลงมาจูบเบาๆ

“ห้ามคืนคำด้วย” เสียงใสอ้อน

รอยยิ้มจากจินเรียกความมั่นใจได้เป็นอย่างดี

**********

...ขอโทษนะ...ที่รักของฉัน...

...ขอโทษที่ฉันทำให้นายต้องเสียใจอีกแล้ว...

อาคานิชิ จิน นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง เจ้าตัวสวมกางเกงผ้าลูกฟูกขายาวสำหรับใส่นอนเพียงตัวเดียวปล่อยท่อนบนเปลือยเปล่า นิ้วทั้งสิบพร่างพรมลงบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว เครื่องคอมพิวเตอร์ส่องสว่างสาดไปตามระนาบแสง 

คาเมะยังคงหลับพริ้มอยู่บนเตียงหนานุ่ม นานๆ ครั้งจึงขยับตัวพลิกบ้าง แถมยังชอบดึงผ้าห่มออกอย่างรำคาญอยู่เรื่อย ทำให้จินต้องคอยห่มให้ใหม่เป็นระยะด้วยความเป็นห่วงว่าจะไม่สบายไปซะก่อน...เครื่องปรับอากาศก็ออกจะเย็นเฉียบขนาดนี้ แต่ร่างบางก็ยังคงดูหงุดหงิดกับการนอนหลับอยู่เล็กๆ 

“เชื่อเถอะ...ว่าฉันคนนี้จะอยู่เคียงข้างนายตลอดไป” ริมฝีปากหนาจุมพิตแผ่วเบาลงบนหน้าผากนวล ราวกับตัดสินใจทำอะไรบางอย่างที่ไม่อาจแก้ไขได้ลงไปแล้ว เสียงกระทบลงบนคีย์บอร์ดยังคงดังต่อเนื่องไปอีกเกือบยี่สิบนาที ก่อนที่เจ้าตัวจะยืนยันข้อมูลครั้งสุดท้าย

_ยืนยันการส่งไฟล์เสร็จสิ้น_


ยกเลิก                     ตกลง

จินคลิกลงไปโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิด

...จนถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าแกยังจะทำตัวเป็นคนแสนดีอยู่ก็ไม่ไหวแล้วล่ะ...คุซาโนะ...