[fic Harry Potter]กรง(ฉบับดั้งเดิม/วาย)

ลำดับตอนที่ #14 : ความจริงที่เลวร้ายที่สุดสำหรับแฮร์รี่(-_-)

"สายใยแห่งชีวิตชั้นกำลังจะขาดลง................. 
วิญญาณของชั้นจะหลุดจากกรงแล้วโผบินไป..................... 
แต่ลึกๆ ก็อยากให้เธอเป็นคนพาไป................. 
แล้วปลอบชั้นให้เคลิบเคลิ้มไปกับความไม่จริง..................... 

เพื่อให้ชั้นได้ลืมความจริงอันทรมาน................... 
ให้ชั้นได้ดิ่งลงสู่รักที่หอมหวาน..................... 
ให้สมกับที่รักเธอมานานแสนนาน...................... 
ให้ชั้นได้ร้องไห้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนออกจากกรง....................."

 

แฮรี่หยุดที่หน้าประตู เมื่อได้ยินเสียง ก่อนที่จะกลั้นใจเปิดออกแล้วเดินเข้าไปในห้อง  ก่อนจะวางของๆ ตนลงบนโต๊ะ พยายามไม่สนใจเซเวอรัสที่นั่งทอดอาลัยอยู่ริมหน้าต่างที่ติดลูกกรง  แฮร์รี่แทบจะขาดใจตาย ทั้งๆ ที่แต่ก่อนเค้ารู้สึกอย่างมากก็แค่รู้สึกผิด แต่ตอนนี้เค้าเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหวเมื่อเซเวอรัสเริ่มกลับไปนั่งข้างๆ หน้าต่างอีกครั้ง 

ทั้งๆ ที่ตามองไม่เห็น แต่มันก็ฉายความโหยหาอาลัยในอิสรภาพ 

แฮร์รี่มองภาพนั้นด้วยหัวใจที่บอบช้ำ .........นี่เค้าทำร้ายคนๆ นี้มากขนาดนั้นเลยเหรอ จริงๆ น่ะเหรอ........... 

ได้โปรด เลิกมองหน้าต่างเสียที ทั้งๆ ที่ตาก็มองไม่เห็นแล้วแท้ๆ ทำไมต้องทอดตาไปอย่างอาลัยแบบนั้น พอแล้ว พอที.........

.................................................................. 

.............................................. 

........................... 

"เซเวอรัส!!!!!!!!" แฮร์รี่ร้องขึ้นอย่างโมโหเห็นว่า ร่างบางจงใจกัดลิ้นตัวเอง "คุณทำบ้าอะไร หยุดนะ" 

"เธอต้องการชีวิตของชั้นไม่ใช่เหรอ" เสียงนั้นแห้งแหบ เพราะเดี่ยวนี้ แม้แต่น้ำก็ไม่ยอมดื่ม จนแฮร์รี่ต้องใช้กำลังบังคับ "ชั้นจะให้เธอ แล้วชั้นจะได้เป็นอิสระเสียที" 

มือของเด็กหนุ่มพุ่งเข้าไปบีบกรามอย่างแรงจนทำให้เซเวอรัสครางอย่างเจ็บปวด แต่เด็กหนุ่มเบรกแตกแล้ว การต่อต้านของเซเวอรัสทำให้เค้าซึ่งตอนนี้สภาพจิตใจย่ำแย่ถึงกับคุ้มคลั่ง 

"คิดจะตัดช่องน้อยแต่พอตัวเหรอ ไม่มีทาง เพราะผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไป จนกว่าคุณจะตายด้วยมือของผม  ได้ยินมั้ย!!!! ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปเด็ดขาด!!!!!" 

ร่างสูงจัดคนที่ตัวเล็กกว่ามากทุ่มลงกับพื้น ความเครียดและความหดหู่ทำให้เด็กหนุ่มบ้าคลั่ง คำสาปเซ็ตตรั้มซัมปร้าถูกส่งคืนเจ้าของอย่างรุนแรง  ส่งผลให้ร่างที่บาดเจ็บราวถูกฉีกเนื้อกายให้ขาดเป็นริ้วๆ บอบช้ำและยับเยินยิ่งกว่าเก่า

เซเวอรัสพยายามขัดขืน แต่ก็ไม่อาจจะสำเร็จเนื่องจากขาทั้งสองไม่เอื้อ แถมการขัดขืนก็ยังกลับกลายเป็นการยุให้แฮร์รี่รุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก  ร่างผอมกะหร่องจนชวนในสมเพชจึงได้แต่ดิ้นพล่านและกรีดร้องอย่างทรมาน ขณะที่เลือดสดๆ ไหลออกมาเฉกเช่นน้ำตาที่แทบจะเป็นสายเลือด 

"ไม่..... เจ็บ! พอที!" 

แต่เด็กหนุ่มกลับยิ่งโถมพลังเวทย์ใส่เป็นชุดๆ ตราบจนอารมณ์มอดหมดลง  เด็กหนุ่มจึงรู้ตัวว่าตนอยู่ที่ไหนและทำอะไรอยู่
 

น้ำใสๆ ไหลออกมาจากตา นี่เค้าเป็นเป็นอะไรไป???   นี่เค้าทำอะไรลงไป!?!? ขอโทษๆๆ.......... แต่กลับไม่มีคำไปหลุดออกจากคอ  ร่างสูงได้แต่ทรุดกายลงข้างๆ แล้วร้องไห้เงียบๆ  เซเวอรัสสั่นระริก พูดทั้งน้ำตาอย่างลำบากยากเย็น 

"นี่เธอ........ ไม่คิดจะยกโทษ.......... ให้ชั้นจริงๆ เหรอ........ แฮร์รี่" 

เด็กหนุ่มไม่พูดอะไร เพียงแต่กอดร่างของอีกฝ่ายไว้แทนคำตอบทั้งหมด 

หากแต่................. เป็นคำตอบที่อีกฝ่ายไม่มีวันจะรับรู้.....................

"แค่ก...." 

"เซเวอรัส" 

เด็กหนุ่มยกหัวขึ้นจากข้างเตียงเมื่อ เซเวอรัสเริ่มไอเป็นเลือดอีก  แฮร์รี่เริ่มนึกบางอย่าออกเมื่อเห็นเลือดที่เริ่มไหลออกมาตามรู จมูก 

ใช่แล้ว........... ทุกครั้งที่เซเวอรัสมีอาการแบบนี้ เค้าจะเริ่มเสียอวัยวะไปเรื่อยๆ ทำไมค้าถึงโง่แบบนี้นะ......... พอคิดได้ดังนั้น แฮร์รี่ก็รีบหาผ้ามาห่อร่างผอมที่กำลังทรมาน แล้วพุ่งออกจากห้องสีขาวที่ที่ตนใช้กักขังอีกฝ่าย 

.............ไม่ได้อีกแล้ว เซเวอรัสจะย่ำแย่มากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว.................. 

*****************************************************

"เธอเป็นอะไรรึเปล่า"

"ไม่นี่จินนี่ มีอะไรเหรอ"

"ชั้นเห็นเธอนั่งรอแฮรืรี่ แล้วก็มองดูแหวน  มีอะไรรึเปล่า"

เฮอร์ไมโอนี่มองจินนี่อย่างครุ่นคิด ก่อนจะส่งแหวนให้จินนี่ "เธอคิดว่ามันมีอะไรแปลกๆ รึเปล่าล่ะ"

"แหวนที่ทำจากแก้ว ดูสวยแล้วก็เปราะบางดีนะ คนที่คิดจะให้แหวนนี้กับผู้หญิงน่ะ เค้าต้องเป็นคนที่อ่อนโยนมากแน่ๆ เลย"

"ดูที่แหวนสิ"

แล้วคราวนี้จินนี้ก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง "เซเวอรัส........ เซเวอรัส ให้ ลิลี่ งั้นเหรอ พูดเป็นเล่น  ก็ลิลี่นี่เป็น..."

"แม่ของแฮร์รี่  ใช่แล้ว"

งั้นคนในบทเพลงที่เศร้าสร้อยนั่น ก็เป็นเด็กผู้ชายที่พวกเธอคิดว่าสเนปเกลียดที่สุด  คือ......... แฮรี่นั่นเอง........

แต่แล้วเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นทำให้พวกเฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจวิ่งลงไปดู ก่อนจะต้องตกตะลึงอีกครั้งกับภาพของเด็กหนุ่มในกรอบแว่นที่มีแผลรูปสายฟ้าฟาดที่หน้าผาก ในอ้อมแขนคือร่างบอบบางที่บาดเจ็บยับเยินของศาสตราจารย์สเนป อดีตอาจารย์ของฮอกวอร์ตที่ทางกระทรวงกำลังประกาศจับอยู่

"ได้โปรด........ อย่าแจ้งกระทรวง......... ได้โปรด  ช่วย  ช่วยเค้าด้วย"

เฮอร์ไม่โอนี่และจินนี้ยืนนิ่งราวกับถูกสาป เพราะสิ่งที่เธอสงสัยแต่ไม่กล้าพูด........... สิ่งที่เธอกลัวมาตลอดกำลังปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

สเนปได้ได้ซ่อนตัวเลยตลอด 2 เดือนครึ่งที่ผ่านมา....................

แต่สเนปอยู่กับแฮรี่ ในฐานะนักโทษของเค้า............

และเพราะอะไรบางอย่าง  น้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่และจินนี่ไหลออกมา  สภาพของสเนปตอนนี้  เหมือนเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายที่ถูกสัตว์ป่าตะปบมาไม่มี่ผิด

เดรโกพุ่งออกจากห้องผู้ป่วยทันทีทั้งๆ ที่ขาของตนเองก็ยังไม่หายดี  หลังได้ยินข่าวที่ตนรอคอยจากนางพยาบาล  แล้ววิ่งไปที่ห้องฉุกเฉิน  ทันพวกแฮร์รี่พอดี  เดรโกหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเห็นเซเวอรัส  สเนปนอนบนเตียงพยาบาลที่กำลังเข็นเข้าห้องฉุกเฉินในสภาพสาหัส

"เซเวอรัส!!!!" แฮร์รี่ที่วิ่งอยู่ข้างเตียงตะโกนโหวกแหวกพลางร้องห่มร้องไห้ "เซเวอรัสฮะ!!!"

มือเรียวบางยกขึ้นอย่างทรมาน ขณะที่กำลังกระอักเลือด  ยืนมาหาแฮร์รี่  ดวงตาสีดำที่เต็มไปด้วยน้ำตาฉายความเจ็บปวดทรมานอย่างสาหัส  และมือเรียวผอมนั้นก็ลูบน้ำตาออกจากใบหน้าของแฮร์รี่ช้าๆ

"เซเวอรัส........... ผมเสียใจ  ผมเสียใจ" แฮร์รี่กระซิบอย่างทรมาน ไม่คิดเลยว่ามันจะทรมานมากขนาดนี้

"อย่าร้อง.................."

"เซ.........."

"อย่าร้องไห้............ ลิลี่............. อย่าร้องไห้"

แฮร์รี่รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงมากลางอก  เมื่อกี้เซเวอรัสเรียกเค้าว่า.....................

"อย่าร้องไห้ลิลี่................ มันทำให้ชั้น.......... ทรมาน............" ร่างผอมพยายามยันตัวลุกจากเตียงอย่างยากลำบาก ขณะที่พวกนางพยาบาลช่วยกันกดร่างให้นอนบนเตียงอีกครั้ง "ได้โปรด............. ยิ้มให้ชั้น"

สิ้นคำร่างนั้นก็สิ้นสติซบลงกับอ้อมแขนของแฮร์รี่ทำที่กลังตกใจจนช๊อก  ก่อนที่พวกพยายาลจะช่วยกันดึงนั้นกลับไปนอนบนเตียงอีกครั้งแล้วเตียนเตียงเข้าห้องฉุกเฉิน

เดรโกวิ่งเข้ามายืนเคียงข้างแฮร์รี่ที่กำลังยืนตะลึงเหมือนรากงอก  ด้วยความหวาดหวั่นและงงจนจับต้นชนปลายไม่ได้ ด้วยความรู้สึกที่พิศวง "นายเจอศาสตราจารย์สเนปที่ไหน"

แต่ไม่มีคำตอบ  เพราะจู่ๆ แฮร์รี่ก็กรีดร้องสุดเสียงแล้ววิ่งไปที่ประตูแล้วร้องตะโกนฟุมฟายเรียกชื่ออาจารย์ที่ตนเกลียดที่สุดในโลกเหมือนคนบ้า

ตนนี้แฮร์รี่แน่ใจแล้วว่าตนสามารถยกโทษให้คนๆ นี้ได้ ของเพียงให้เค้าหายเป็นปกติเท่านั้น ร่างผอมสูงทรุดตัวลงกับพื้นแล้วร้องไห้เงียบๆ  ช่องว่างที่เคยบรรจุพ่อแม่  บรรจุดัมเบิลดอร์  และบรรจุซีเรียส  เวลามันบรรจุเซเวอรัสเข้าไปจนเต็ม  แฮร์รี่รักเซเวอรัสมากเหลือเกิน  มากจนไม่อยากให้เซเวอรัสต้องตายอีกต่อไปแล้ว