คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : อดีตคนรัก คำสัญญา และความรัก
‘แ่านับพี่นะ’
แหวนเพรปราึ้นรหน้าหิสาวหน้าาน่ารั เธอสวมุเรสสายเี่ยวผูโบว์ ผมัลอนสีน้ำาอ่อนยาวถึสะโพ เบาะหลัมีระเป๋าเินทา 2 ใบ
แรมนั่อยู่เบาะหลั มอูาอแ่านบนรถหรูที่ำลัมุ่หน้าไป่าัหวั เธอำลัหลุเ้ามาในอีอบอสอีรั้สินะ และูเหมือนรั้นี้ะยาวนานว่ารั้ไหนๆ
‘พี่รัแรอทนะ เอาไว้ลับไป่อยไปหาพ่อับแม่นะ’
‘่ะ สวยนะะเนี้ย ไปแอบื้อไว้อนไหนะ’
‘ไม่บอหรอ’
‘แหม่ พ่อนโรแมนิ’
แรอทรับแหวนมาสวมไว้ วหน้าระบายยิ้มสใส เธอยิ้มราวับนี้ือวามสุที่สุในีวิอเธอ บอสเอ็เ่นัน เาูมีวามสุมา ารไ้รอรัับแรอททำให้หัวใวโมีวามสุที่สุ วามรัอทัู้่่าเิมเ็มหัวใอีว ารไ้สร้ารอบรัว้วยันะทำให้บ้านหลันี้สมบูร์
มือหนาุมมือหิสาวแล้วุมพิศบนแหวนเพร เามอหิสาวผู้เป็นที่รั้วยวามรัทั้หมที่เามี
“บอสรัแรอทมาเลยนะเนี้ย”
อาะเป็นรัเียว และรัสุท้ายอทั้สอนเลย็ไ้ เพราะแบบนี้แรอท็เลยยัอยู่เีย้าบอส แ่สิ่หนึ่ที่แรมยัไม่รู้ือบอสไม่เยรัใรไ้อีเลย
‘เรามีลูี่นีะ ั 2 นีไหม’
‘พี่อยาไ้ลูแฝ’
‘ไม่ไหวหรอ่ะ ท้อแรอทโเท่านี้เลยนะะ’
แรอทาแนสาธิารั้ท้อลูแฝ ่อนะหัวเราะเสียใส
‘โถ่ วามฝันพี่เลยนะ’
‘ทเอาไว้่อนนะะ’
‘๊าบบบบ’
แรมมอไปบนถนนสลับมอที่สอน เธอำไ้ว่ารั้่อนเธอเห็นเหุาร์เิบนสะพาน แล้ววันนี้เธอ้อเห็นเหุาร์นี้้ำรอบสอสินะ เสียหัวเราะอทั้สอนไม่ไ้่วยให้วามลัวอแรมลลเลย เธอลับยิ่ัวลนมือไม้สั่น ยิ่รถเพิ่มวามเร็วเท่าไหร่ เธอ็ยิ่ลัว
รถับเร็วว่าปิ เพราะถูระแสอเวลาุระาไป้าหน้า นมาถึสะพานเิมที่แรมเยเห็นมาแล้วรั้หนึ่ หัวใแรมเ้นแร้วยวามลัว แ่ทั้บอสและแรอทำลัพูุยันสนุสนาน
ึ!
ยารถล้อหน้าแ รถระแทลพื้นไป้าหนึ่นบอสุมรถไม่ไ้ รถสะบัไปมาลาสะพานสู ร่าแรมถูเหวี่ยระแทไปมาแ่ไม่มีวามรู้สึเ็บ แ่ทัู้่เ็บปวและหวาลัวเป็นที่สุ
“แรอท!”
“พี่ร! รี๊”
บอสพยายามับพวมาลัยเอาไว้ แุ่มรถไม่ไ้เลย แรอทึ่ไม่ไ้าเ็มันิรภัยถูเหวี่ยไประแทับประูรถนหัวแ
“แรอท!”
รถพุ่นอบสะพาน ร่าอแรอทระแทับระหน้ารถ ่อนรถะพลิลไปในแม่น้ำ แรมถูเวลาระาออมาารถ เพื่อมอูบอสะเียะาย ัระูรถออมา แ่แรอทเธอหมสิไปแล้ว
เลือเปลี่ยนสีน้ำเป็นสีแ แม้บอสะึแรอทออมาารถไ้็าม อาารบาเ็บอบอสทำให้เาแทบไม่มีแรว่ายน้ำ แ่ระนั้นเา็เลือที่ะอร่าอแรอทไว้ และีาแหวว่ายึ้นสู่ผืนน้ำ แ่ยาเหลือเินที่ะว่ายึ้นสู่ผืนน้ำ้านบน วินาทีนั้นหา้อเลือระหว่าทิ้แรอทแล้วรอ ับอแรอทแล้วายไป้วยัน บอสเลืออย่าหลั แ่โะาไ้ำหนไว้แล้วว่าีวิอใระยืนยาวว่าัน
ฟุบ!
นัประาน้ำว่ายผ่านแรมไป เหนือผิวน้ำมีเรือหลายลำำลัเลื่อนัววนเวียนอยู่ แม้ะเป็นอีที่ย้อนลับไปแ้ไอะไรไม่ไ้ แ่แรมลับรู้สึีใที่มีนลมา่วยบอสไ้ทัน
เ้าหน้าที่ึบอสแยออาแรอท บอสถูน้ำัวึ้นไป่อน าม้วยร่าอแรอท และวิาอเธอที่ว่ายน้ำามึ้นไป
“ายหรอ?”
แม้ะรู้อยู่แล้วว่าแรอทายในอุบัิเหุรั้นี้ แ่ารมาเห็นวิาออาร่าไป่อหน้า่อา แรมรับไม่ไหวหรอ ยิ่เห็นแหวนวนั้นที่ิอยู่ับวิาอแรอท ำมั่นสัาที่บอสให้แรอทไว้ แผนสร้ารอบรัวอทัู้่ วามรัมามายที่มีแ่วามายเท่านั้นที่พราพวเาออาันไ้
“เพราะแบบนี้หรอ เธอถึไม่ไปไหน”
แรอทะรู้ัวหรือยันะว่าัวเอายไปแล้ว
“พี่แรม!”
แรบีบรหัวไหล่ พร้อมๆับแนหนาอุ้มร่าแรมึ้นแล้วออวิ่ แรมพยายามลืมาึ้นแ่ยับไม่ไ้เลย ร่าายมันอึอัเหมือนมน้ำ เหมือนผืนน้ำยัรั้เธอไว้ในอี
“บอสทำอะไรแรมรับ!”
เสียะวัน ถ้าให้เาะวันพุ่ไปัหน้าบอสแน่ๆ ส่วนนที่พาเธอวิ่อยู่อนนี้เป็น ธร
“ธร...”
มือเล็วาลบนแนหนาแล้วีเบาๆ เป็นสัาว่าเธอฟื้นแล้ว
“พี่แรม”
ธรวาแรมลบนเบาะรถ ึสายเ็มัสวมให้แรมที่แทบไม่มีแร ใบหน้ามีเผือ้วยวามใ สีหน้าอเาหวาลัวล้ายๆับอสอนที่เห็นแรอทำลัะาย
“ไปหาหมอ่อนนะรับ”
มือหนาลูบหัวนุ่มนิ่มอแรม เธอปรือามอแ่พูอะไรไ้ไม่มานั ทำไ้เพียมอูสายาห่วใยับท่าทาร้อนรนอธร
“นี้...” แรมแ้นเสียพู “ไม่เป็นไรหรอ”
“เป็นสิรับ พี่เป็นลมนะ”
ธรรีบับรไปโรพยาบาลทันที แรมที่พยายามะห้าม็ไม่มีเรี่ยวแรมาพอที่ะหยุ เธอถูึเ้าไปในอีนานเินไป ทำให้ให้ิอ่อนแอล ร่าายอ่อนเพลียนเป็นลมไป
แรมยับัวหันมอธรึ่ำลัหัพวมาลัยเ้าอยลั ทาไปโรพยาบาลที่ใล้ที่สุ วามๆนั้นมอถนนสลับับมอเธอ ถ้าทะลุมิิไปโรพยาบาลไ้ ธรทำไปแล้วแน่ๆ
“ใล้ถึแล้วรับ”
“อืม”
“ปวหัวไหมรับ”
“ไม่แล้ว” แรมยับัวเล็น้อย “นี้ธร ไม่ไปโรพยาบาล็ไ้น่า”
“ทำไมล่ะรับ”
“รัษาไม่หายหรอ”
็เธอเป็นแบบนี้เพราะำสาปนี้นา ราบเท่าที่เธอยัหลุเ้าไปในอีหรืออนาอผู้น ยิ่หลุเ้าไปนานมาเท่าไหร่ พลัีวิอเธอ็ะ่อยๆลล เพราะแบบนี้เธอถึหลีเลี่ยารเ้าใล้ผู้นมาลอ นเียวที่รู้เรื่อนี้ นอารอบรัวเธอแล้ว ็มีเพียะวันเท่านั้น
“ทำไมล่ะรับ”
“เป็นรรมพันธุ์น่ะ”
ถ้าบอว่าเป็นำสาปอาะูเหลือเื่อ บอธรไปว่าเป็นรรมพันธุ์ฟัึ้นมาว่า แรมยิ้มำแม้ะแทบไม่มีแรแล้ว็าม
“โรอะไรหรอรับ”
“เถอะน่า เื่อพี่ไปหาหมอ็ไม่หายหรอ”
ธรไม่ไ้พูอะไรอี เาเหยียบันเร่รไปโรพยาบาลามวามั้ใเิม ไม่ว่าแรมะห้ามยัไ ะบอว่าหมอรัษาไม่หายหรือเป็นโรทาพันธุ์รรมอะไร็ั่ เรื่อนั้นเาะเป็นนหาวามริ้อนั้นเอ
แรมถูเ็นเ้าห้อุเินทันทีที่มาถึ เธอไม่ไ้แสท่าทาใอะไร เพราะเหุาร์แบบนี้ไม่ไ้เิึ้นรั้แร สมัยเ็ๆุรูที่โรเรียน็เยพาเธอมาที่นี้ เหุาร์ล้ายๆันนี้แหละ สุท้ายแล้วหมอ็ะบอว่า…
“นไ้อ่อนเพลียน่ะรับ”
ความคิดเห็น