ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 6 : ความน่ากลัวของการเป็นเพื่อน 1/3
6 : วามน่าลัวอารเป็นเพื่อน
1/3
วามลัวทั้หมอผม ือ ารเป็นเพื่อนับเธอ ารเป็นเพื่อนับหมอนอิ ผู้หิที่เป็นแม่อลู
ธามเินลับเ้ามาในอนโอัวเอ ในะที่เาเินลับเ้ามาในอนโ ายหนุ่ม็ไ้พบับหมอนอิที่ำลันั่อุ้มหมอ ลูายัวเล็นั่เล่นอยู่บนโฟาอยู่ภายในห้อนั่เล่น หิสาวหันไปมอหน้าอายหนุ่มที่เพิ่เินเ้ามาในห้อ วาู่นั้นอายหนุ่มำลัับ้อมอหิสาว เธอำลัยิ้มและหัวเราะับารหยอลูาย
“ฮะ ฮ่าฮ่า ฮ่า วร้ายย ฮะ” เ้าหมอลูายอผมันหัวเราะเสียัอย่ามีวามสุ
ธามเินรเ้า้าหลัอหมอนอิ ายหนุ่มโอบอหิสาวา้านหลั เาเอาหน้าบลที่ไหล่อหิสาว
“ลับมาแล้ว” ผมระิบ้าๆหูอเธอ เธอหันมามอหน้าอผม
“พาลูไปนอน่อนเถอะ” ผมบอเธอเพราะมีเรื่อะุย้วย
“ไม่ไ้” เธอลับปิเสธผม
“ทำไม ?”
“เพราะวันนี้เราสามนะนอน้วยัน”
อะไรนะ ?
“ไม่ใ่แ่วันนี้...แ่ะเป็น่อไปนี้ เราสามนพ่อแม่ลูะนอน้วยัน” เธอพู้วยน้ำเสียทีู่ริัึ้นมา ู่ ๆ ็นอน้วยันสามนเนี่ยนะ
****************************
ถึะมีวามสสัยมามาย แ่สุท้าย็นอน้วยัน 3 น พ่อแม่ลูอยู่ี หมอำลันอนอยู่ึ่ลาระหว่าผมและหมอนอิ หมอนอิสวมุนอนสายเี่ยวสีาวระโปรยาว เราทั้ 3 น ำลันอนมอเพานห้อ ในห้ออผม...เพราะห้ออผมเป็นระเบียบที่สุแล้ว (ห้ออเธอโรร)
“ไม่เย...” ผมพูึ้นเพราะวามไมุ่้นิน ปินอนนเียวมันเลยไมุ่้น หรือถ้ามีหมอนอน้วย ผม็ยัไมุ่้นที่เอาลูมานอน้วยอยู่ี
“ู่ๆ ทำไมถึอยาเอาลูมานอน้วยล่ะ ?” ผมหันไปถามเธอ
เ็ายวัย 8 เือนพลิัวแล้วลุนั่มอหน้าธาม้วยวาลมโใสแป๋ว
“ป้อ…ป้อ” เ็ายัวน้อยเรียพ่ออเา
“็แ่อยานอน้วยัน มันะมีปัหาอะไรล่ะ ?” เธอพูึ้น้วยท่าทีทีู่สใส
ผมหันไปมอหน้าอเธอ
“ารนอน้วยันพ่อแม่ลู มันเป็นสิ่ที่วิเศษสุแล้วไม่ใ่เหรอ ?” เธอหันไปมอหน้าอหมอธาม
ผมพยัหน้ามัน็พอเ้าใอยู่หรอ
“ป้อ” หมอเรียพ่ออีรั้ เพราะธามไม่สนใเาเลย
“รับ” ธามอบรับลูายเสียหวาน
“ี่...ี่” อะไรี่นะ ?
หมอนอิรีบลุนั่พรวในทันที หิสาวเอื้อมมือไปับาเอลู
“ไม่ทันแล้ว” เธอหันมาพูับผม
อะไรไม่ทัน ?
ผม้มูาเอหมอ อนนี้ไ้พบว่าาเอลูายเปียุ่มไป้วยี่ อ๋อ...ที่เธอบอว่าไม่ทัน เป็นี่สินะ ลูายะี่แล้วเ้าห้อน้ำไม่ทันสินะ
‘เพียะ !’ เธอบแนอผมเสียัันเลยทีเียว
“อะไรเนี่ย ?” ผมอุทานึ้น้วยวามใ
“ลูเรีย...ทำไมไม่สนใ เอาแ่มอมาทีู่...” เธอหยุะัเพราะันพูำหยาบ่อหน้าลู
“ู...ู่” เ็ายัวน้อยเลียนแบบแม่อัวเอ
“ไม่ใ่แบบนั้นรับ” ผมรีบพูึ้น
“เี๋ยวแม่พาเ้าไปในห้อน้ำนะ” หมอนอิพูึ้นโยารอุ้มลูายัวน้อยลาเีย ่อนะเินเ้าไปในห้อน้ำ เธอ็หันลับมามอธาม
“รีบเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเลยนะ” เธอสั่ผมเปลี่ยนผ้าปูที่นอนะั้น
ความคิดเห็น