ลำดับตอนที่ #14
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บ้านใหม่ค่ะ!
ลี่เฟยไ้เินออมาาห้อเเล้วเอเมสาวสอพี่น้อที่ยืนรอน้านนอที่อนนี้ำลัถูายหนุ่มรุมล้อม เธอึเินเเหวเ้าไปเเล้วึัวอพวเธอออมา
"โอ๊ะโอ๋~ ไม่นึว่าะไ้เอเทพธิาเเถวนี้้วย ่าโีริๆเลยพี่น้อ"
ายหนุ่มทีู่ท่าทาอันธพาลถูใวามามอลี่เฟยเ้าอย่าั เาเลียริมฝีปา่อนที่ะ้อเธอ้วยสายาหื่นาม
'น่ายะเเยมา่ะ! ้อรีบหาทาออารนี้่อน'
"อาหลิน อาเหมย พวเธอามันมา"
เธอับมืออเมสาวทั้สอเเล้วรีบเินรไปที่ประูเพื่อะหนีออไป เเ่ลุ่มายหนุ่มอันธพาลลับมาวาั้นระหว่าทาพร้อมถืออาวุธในมือ
'ทำไมถึไม่มีใรเอะใับเรื่อเเบบนี้เลยล่ะะ!'
ลี่เฟยสำรวรอบๆ็เอับนมามายที่พยายามหลบเลี่ยา้านที่เธออยู่
"หินนั้น่าน่าสสาร เธอถูหมายาาฝ่ายอนุรัษ์อสมามฮันเอร์ะไ้"
"พวเลวพวนั้นมันอบสะสมหิามเเล้ว่อยทำลายทิ้โยที่ไม่มีใรทำอะไรมันไ้ เธอบเเล้วล่ะ"
ผู้นโยรอบส่ายหน้า้วยวามเสียาย ่อนะถอยออไปโยที่ไม่ทำอะไร
เวลานี้เธอ็สามารถรู้ไ้เเล้วว่า โลนี้ไม่่าาีวิ่อน ไม่สิ...เเย่ว่า้วย้ำ พวที่อบ่อวามเือร้อนโยไม่ลัวปัหา เเละพวที่บ้าอำนาอยี่นธรรมาอย่าไม่สนใารานเเละีวิอผู้น ลี่เฟยเธอ้มหน้าลพร้อมับรอยยิ้มที่เริ่มหายไป
'ันนึว่าะสามารถใ้ีวิร่าเริในเมือที่เ็มไป้วยผู้นเเห่นี้ไ้ ไม่ิเลยว่ามันะไม่่าับสถานที่อันสปรโสมม ถึะไม่นับรวมพวุประธานไป้วย็เถอะ'
้านหลัอเธอที่อนนี้สามารถรู้สึไ้ถึอาารสั่นเล็น้อย เธอ็หันไปถามเมสาวอเธอ้วยวามเป็นห่ว
"พวเธอเป็นอะไรหรือป่าว"
ลี่เฟยมอไปยัอาหลินับอาเหมย พวเธอมีอาารสั่นลัว่อนะพูออมาอย่าะุะั
"เป็นมัน...เป็นมันที่ทำใหุ้พ่อับุเเม่เือบาย่ะ"
นพี่อบออมาอย่าโรธึ สายามอไปที่ลุ่มาย้านหน้าอย่าหวาลัวปนเเ้นเือ
"เเ่นี้็มีเหุผลพอที่ะัารพวมันเเล้วล่ะ"
ลี่เฟยพูออมาโยที่บรรยาาศรอบ้านเริ่มเย็นลเรื่อยๆ วาอเธออนนี้เริ่มำมืล เส้นผมอเธอสยายออโยไร้เเรลม วามหุหิที่อนนี้เริ่มลายเป็นวามโรธ็ปะทุออมา
"ั้นพวเเ็หายไปะเถอะ"
เเ่่อนที่เธอะระเบิพลัิออมาอย่าสุำลั็มีนัรบในุเราะเินวิ่เ้ามาใ้สันาบระเเทลุ่มอันธพาลนสลบอย่ารวเร็ว ่อนะเินมาหาลี่เฟยที่อนนี้อารม์เริ่มเย็นล
'เมื่อสัรู่มันเิอะไรึ้นันะ!? ทำไมันถึวบุมอารม์อัวเอไม่ไ้เลย'
'อบโฮส์ สิ่นี้เิาารที่โฮส์ยระับเป็นยออมบี้ เป็นสัาิาิบเมื่อเิอาารหุหิอย่ารุนเเรโฮส์ะไม่สามารถวบุมัวเอไ้'
ุระบบเเสนรัอลี่เฟยโผล่มาอบเธออีรั้
'ไม่นึเลยว่าะมีผลเสียเเบบนี้้วย ราวหลัูเหมือนัน้อวบุมอารม์อัวเอให้ีว่านี้เเล้ว่ะ!'
"ุลี่เฟยสินะรับ ผมะพาุไปที่บ้านพัที่ถูัเรียมไว้"
'เือบไปเเล้วไหมล่ะรับ หาปล่อยให้ท่านผู้สูศัิ์ท่านนี้โรธเรว่าเมือนี้ะลายเป็นาปรัหัพัพอี'
เาถอนหายใอย่าโล่อ่อนะเินนำทาเธอออไป้านนอโยที่ไม่สนใพวอันธพาลที่นอนสลบอยู่ามพื้น เธอับมือเมสาวทั้สอนเเล้วเินามเาออไป
ผ่านไปไม่นาน พวเธอ็ไ้เินมาถึุหมายปลายทา รหน้าเธอเป็นบ้านโมเิร์นสีาวัำนาให่ มีสอั้น รอบๆล้อมไป้วยรั้วสู ระหว่าทาเ้ามีรูปปั้นสิโั้อยู่ ้าน้ามีสระน้ำนา 50×50 เมรที่ถูุไว้ สภาพโยรวมนับว่าหรูหรา
'ในที่สุ! ัน็ไ้ที่ที่อันริๆสัที'
ลี่เฟยอนนี้ำลัรู้สึภูมิใในัวเอที่ผ่านมาถึรนี้ไ้ ่อนะลาเมสาวทั้สอนเ้าไปสำรว้านในอย่ารวเร็ว
"นายลับไปเถอะ หลัานี้ันอสำรวบ้านเอ่ะ!"
เธอะนี้ไ้หลุออามาหิสาวผู้เย็นาลับมาเป็นัวนริๆอเธอเเล้ว็ไ้หลุปาพูออไปอย่าน่ารั
เาที่เห็นเเบบนั้นเลยะลึไปสัพั ่อนะหันหลัเินาไปเเบบเียบๆ
้านเมสาวสอพี่น้อที่อนนี้ำลัมอนายหิอเธอเเสอาารอยารู้อยาเห็นพร้อมับหันัวไปสำรวรอบๆ้วยสายาเป็นประาย็ไ้เเอบยิ้มออมาน้อยๆ
'นายหิ...น่ารั'
ลี่เฟยที่ำลัสำรว็ิอะไรไ้บาอย่า ่อนะเอ่ยถามระบบ
'นีุ่ระบบ สามารถทำให้ันนอนหลับเหมือนมนุษย์ปิไ้ไหมะ? ให้อยู่เยๆสามวันโยที่ไม่้อทำอะไรมันะน่าเบื่อ่ะ!'
'เรื่อนี้สามารถทำไ้ หลัานี้นถึอีสามวัน้าหน้าโฮส์ะสามารถนอนไ้ามปิ'
เมื่อเธอไ้ผลลัพธ์ที่้อารเเล้ว็เริ่มเินสำรว่อ เริ่มาห้อนั่เล่น ห้อน้ำ ห้อรัว สุท้าย็ือห้อนอน
'เียให่มา่ะ!'
รหน้าอเธอเป็นเียนาิไส์มีผ้าม่านบาสีม่วประับลวลายอุหลาบปิรอบ้าน อบเียถูประิษ์ึ้นาทอำาวอย่าปราีเป็นลวลายฟีนิ์
อึ!
ลี่เฟยลืนน้ำลายลอย่ายาลำบา ่อนะหย่อน้นลบนเียอย่าระมัระวั
'เล่นเอาะันไม่ล้านอนเลย่ะ ะหรูเินไปเเล้ว!'
เธอ่อยๆใ้ร่าายทาบลไปบนเียให้เบาที่สุ เเล้วเลื่อนายอย่า้าๆไปหนุนหมอน
'อื้ม นุ่มมาเลย่ะ! เสียายที่ไม่มีหมอน้าเเฮะ'
เธอิถึหมอน้าระ่ายสีาวัวโปรอเธอาีวิ่อน เเล้วเริ่มย้อนวามทรำไปเรื่อยๆนเปลือาอเธอไ้ปิลไป
ัลับมาทา้านออาหลินเเละอาเหมยที่พึ่ทำวามสะอารอบๆเสร็็ยัไม่เห็นว่าลี่เฟยลมาสัทีเลยเินึ้นไปามหาเธอ พวเธอเินสำรวามห้อ่าๆ็ไม่เอนมาบที่ห้อนอนเป็นที่สุท้าย
เอี๊ย
พวเธอเปิประูออ็มอไปรอบๆ่อนะเห็นว่าม่านเียถูเเหวออไว้บาส่วน พวเธอึเินเ้าไปเเล้ว็เห็นภาพที่น่าบาา
นายหิอพวเธอนอนะเเหลับาพริ้ม ริมฝีปาสีมพูอ่อนยิ้มออมาเล็น้อยพร้อมับมีน้ำลายสีใสไหลออมา ผมสีเินบริสุทธิ์ปนทออลี่เฟยเเผ่สยายอย่าสวยาม อาภร์อเธออนนี้หลุลุ่ยออมาบาส่วนเผยให้เห็นไหล่าวบอบบาน่าทะนุถนอม
ทั้สอนที่เห็นสภาพอนายหิัวเอ็เิอาารเินอายึ้นมา เเ่็รีบเ็บอาารโยเร็ว เเล้วเินเ้าไปัเเอาภร์อลี่เฟยให้อย่าอ่อนโยน
'ไม่รู้ว่าีหรือร้ายันที่้อมารับใ้บุลที่อันราย่อหัวใเเบบนี้'
อาหลิน้อมอลี่เฟยอนหลับสนิท พยายามเ็บรายละเอียให้มาที่สุ ่อนะหันไปเห็นน้อสาวอเธอที่ยืนบิัวไปมา้วยใบหน้าที่ึ้นสี
"เห้อ อาเหมย เ็บอาารเถอะ"
เธอเอ่ยปาบอน้อสาวอัวเอ้วยวามเศร้า ที่ริเธอ็พยายามเ็บอาารอเธออยู่ เนื่อาเธอรู้ีว่านายหิอเธอเเ่าาพวเธอมาเเ่ไหน
//าไร์ไม่ไหวเเล้ว้า
"โอ๊ะโอ๋~ ไม่นึว่าะไ้เอเทพธิาเเถวนี้้วย ่าโีริๆเลยพี่น้อ"
ายหนุ่มทีู่ท่าทาอันธพาลถูใวามามอลี่เฟยเ้าอย่าั เาเลียริมฝีปา่อนที่ะ้อเธอ้วยสายาหื่นาม
'น่ายะเเยมา่ะ! ้อรีบหาทาออารนี้่อน'
"อาหลิน อาเหมย พวเธอามันมา"
เธอับมืออเมสาวทั้สอเเล้วรีบเินรไปที่ประูเพื่อะหนีออไป เเ่ลุ่มายหนุ่มอันธพาลลับมาวาั้นระหว่าทาพร้อมถืออาวุธในมือ
'ทำไมถึไม่มีใรเอะใับเรื่อเเบบนี้เลยล่ะะ!'
ลี่เฟยสำรวรอบๆ็เอับนมามายที่พยายามหลบเลี่ยา้านที่เธออยู่
"หินนั้น่าน่าสสาร เธอถูหมายาาฝ่ายอนุรัษ์อสมามฮันเอร์ะไ้"
"พวเลวพวนั้นมันอบสะสมหิามเเล้ว่อยทำลายทิ้โยที่ไม่มีใรทำอะไรมันไ้ เธอบเเล้วล่ะ"
ผู้นโยรอบส่ายหน้า้วยวามเสียาย ่อนะถอยออไปโยที่ไม่ทำอะไร
เวลานี้เธอ็สามารถรู้ไ้เเล้วว่า โลนี้ไม่่าาีวิ่อน ไม่สิ...เเย่ว่า้วย้ำ พวที่อบ่อวามเือร้อนโยไม่ลัวปัหา เเละพวที่บ้าอำนาอยี่นธรรมาอย่าไม่สนใารานเเละีวิอผู้น ลี่เฟยเธอ้มหน้าลพร้อมับรอยยิ้มที่เริ่มหายไป
'ันนึว่าะสามารถใ้ีวิร่าเริในเมือที่เ็มไป้วยผู้นเเห่นี้ไ้ ไม่ิเลยว่ามันะไม่่าับสถานที่อันสปรโสมม ถึะไม่นับรวมพวุประธานไป้วย็เถอะ'
้านหลัอเธอที่อนนี้สามารถรู้สึไ้ถึอาารสั่นเล็น้อย เธอ็หันไปถามเมสาวอเธอ้วยวามเป็นห่ว
"พวเธอเป็นอะไรหรือป่าว"
ลี่เฟยมอไปยัอาหลินับอาเหมย พวเธอมีอาารสั่นลัว่อนะพูออมาอย่าะุะั
"เป็นมัน...เป็นมันที่ทำใหุ้พ่อับุเเม่เือบาย่ะ"
นพี่อบออมาอย่าโรธึ สายามอไปที่ลุ่มาย้านหน้าอย่าหวาลัวปนเเ้นเือ
"เเ่นี้็มีเหุผลพอที่ะัารพวมันเเล้วล่ะ"
ลี่เฟยพูออมาโยที่บรรยาาศรอบ้านเริ่มเย็นลเรื่อยๆ วาอเธออนนี้เริ่มำมืล เส้นผมอเธอสยายออโยไร้เเรลม วามหุหิที่อนนี้เริ่มลายเป็นวามโรธ็ปะทุออมา
"ั้นพวเเ็หายไปะเถอะ"
เเ่่อนที่เธอะระเบิพลัิออมาอย่าสุำลั็มีนัรบในุเราะเินวิ่เ้ามาใ้สันาบระเเทลุ่มอันธพาลนสลบอย่ารวเร็ว ่อนะเินมาหาลี่เฟยที่อนนี้อารม์เริ่มเย็นล
'เมื่อสัรู่มันเิอะไรึ้นันะ!? ทำไมันถึวบุมอารม์อัวเอไม่ไ้เลย'
'อบโฮส์ สิ่นี้เิาารที่โฮส์ยระับเป็นยออมบี้ เป็นสัาิาิบเมื่อเิอาารหุหิอย่ารุนเเรโฮส์ะไม่สามารถวบุมัวเอไ้'
ุระบบเเสนรัอลี่เฟยโผล่มาอบเธออีรั้
'ไม่นึเลยว่าะมีผลเสียเเบบนี้้วย ราวหลัูเหมือนัน้อวบุมอารม์อัวเอให้ีว่านี้เเล้ว่ะ!'
"ุลี่เฟยสินะรับ ผมะพาุไปที่บ้านพัที่ถูัเรียมไว้"
'เือบไปเเล้วไหมล่ะรับ หาปล่อยให้ท่านผู้สูศัิ์ท่านนี้โรธเรว่าเมือนี้ะลายเป็นาปรัหัพัพอี'
เาถอนหายใอย่าโล่อ่อนะเินนำทาเธอออไป้านนอโยที่ไม่สนใพวอันธพาลที่นอนสลบอยู่ามพื้น เธอับมือเมสาวทั้สอนเเล้วเินามเาออไป
ผ่านไปไม่นาน พวเธอ็ไ้เินมาถึุหมายปลายทา รหน้าเธอเป็นบ้านโมเิร์นสีาวัำนาให่ มีสอั้น รอบๆล้อมไป้วยรั้วสู ระหว่าทาเ้ามีรูปปั้นสิโั้อยู่ ้าน้ามีสระน้ำนา 50×50 เมรที่ถูุไว้ สภาพโยรวมนับว่าหรูหรา
'ในที่สุ! ัน็ไ้ที่ที่อันริๆสัที'
ลี่เฟยอนนี้ำลัรู้สึภูมิใในัวเอที่ผ่านมาถึรนี้ไ้ ่อนะลาเมสาวทั้สอนเ้าไปสำรว้านในอย่ารวเร็ว
"นายลับไปเถอะ หลัานี้ันอสำรวบ้านเอ่ะ!"
เธอะนี้ไ้หลุออามาหิสาวผู้เย็นาลับมาเป็นัวนริๆอเธอเเล้ว็ไ้หลุปาพูออไปอย่าน่ารั
เาที่เห็นเเบบนั้นเลยะลึไปสัพั ่อนะหันหลัเินาไปเเบบเียบๆ
้านเมสาวสอพี่น้อที่อนนี้ำลัมอนายหิอเธอเเสอาารอยารู้อยาเห็นพร้อมับหันัวไปสำรวรอบๆ้วยสายาเป็นประาย็ไ้เเอบยิ้มออมาน้อยๆ
'นายหิ...น่ารั'
ลี่เฟยที่ำลัสำรว็ิอะไรไ้บาอย่า ่อนะเอ่ยถามระบบ
'นีุ่ระบบ สามารถทำให้ันนอนหลับเหมือนมนุษย์ปิไ้ไหมะ? ให้อยู่เยๆสามวันโยที่ไม่้อทำอะไรมันะน่าเบื่อ่ะ!'
'เรื่อนี้สามารถทำไ้ หลัานี้นถึอีสามวัน้าหน้าโฮส์ะสามารถนอนไ้ามปิ'
เมื่อเธอไ้ผลลัพธ์ที่้อารเเล้ว็เริ่มเินสำรว่อ เริ่มาห้อนั่เล่น ห้อน้ำ ห้อรัว สุท้าย็ือห้อนอน
'เียให่มา่ะ!'
รหน้าอเธอเป็นเียนาิไส์มีผ้าม่านบาสีม่วประับลวลายอุหลาบปิรอบ้าน อบเียถูประิษ์ึ้นาทอำาวอย่าปราีเป็นลวลายฟีนิ์
อึ!
ลี่เฟยลืนน้ำลายลอย่ายาลำบา ่อนะหย่อน้นลบนเียอย่าระมัระวั
'เล่นเอาะันไม่ล้านอนเลย่ะ ะหรูเินไปเเล้ว!'
เธอ่อยๆใ้ร่าายทาบลไปบนเียให้เบาที่สุ เเล้วเลื่อนายอย่า้าๆไปหนุนหมอน
'อื้ม นุ่มมาเลย่ะ! เสียายที่ไม่มีหมอน้าเเฮะ'
เธอิถึหมอน้าระ่ายสีาวัวโปรอเธอาีวิ่อน เเล้วเริ่มย้อนวามทรำไปเรื่อยๆนเปลือาอเธอไ้ปิลไป
ัลับมาทา้านออาหลินเเละอาเหมยที่พึ่ทำวามสะอารอบๆเสร็็ยัไม่เห็นว่าลี่เฟยลมาสัทีเลยเินึ้นไปามหาเธอ พวเธอเินสำรวามห้อ่าๆ็ไม่เอนมาบที่ห้อนอนเป็นที่สุท้าย
เอี๊ย
พวเธอเปิประูออ็มอไปรอบๆ่อนะเห็นว่าม่านเียถูเเหวออไว้บาส่วน พวเธอึเินเ้าไปเเล้ว็เห็นภาพที่น่าบาา
นายหิอพวเธอนอนะเเหลับาพริ้ม ริมฝีปาสีมพูอ่อนยิ้มออมาเล็น้อยพร้อมับมีน้ำลายสีใสไหลออมา ผมสีเินบริสุทธิ์ปนทออลี่เฟยเเผ่สยายอย่าสวยาม อาภร์อเธออนนี้หลุลุ่ยออมาบาส่วนเผยให้เห็นไหล่าวบอบบาน่าทะนุถนอม
ทั้สอนที่เห็นสภาพอนายหิัวเอ็เิอาารเินอายึ้นมา เเ่็รีบเ็บอาารโยเร็ว เเล้วเินเ้าไปัเเอาภร์อลี่เฟยให้อย่าอ่อนโยน
'ไม่รู้ว่าีหรือร้ายันที่้อมารับใ้บุลที่อันราย่อหัวใเเบบนี้'
อาหลิน้อมอลี่เฟยอนหลับสนิท พยายามเ็บรายละเอียให้มาที่สุ ่อนะหันไปเห็นน้อสาวอเธอที่ยืนบิัวไปมา้วยใบหน้าที่ึ้นสี
"เห้อ อาเหมย เ็บอาารเถอะ"
เธอเอ่ยปาบอน้อสาวอัวเอ้วยวามเศร้า ที่ริเธอ็พยายามเ็บอาารอเธออยู่ เนื่อาเธอรู้ีว่านายหิอเธอเเ่าาพวเธอมาเเ่ไหน
//าไร์ไม่ไหวเเล้ว้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น