ตะวันเหนืออสงไขย ภาคลบล้างคำสาปต้นตระกูล

ลำดับตอนที่ #14 : ช่วงเวลาตอบคำถามของเด็กหญิงตะวันเรื่องทำมาหากิน(รีไรท์)

“ลูกยังอะไรสงสัยอีกไหม หากมีก็ถามออกมาเถอะ” หาญถามลูกสาวที่นั่งนิ่งด้วยความเป็นห่วง

“ชาวบ้านที่นี่ส่วนใหญ่มักทำอะไรเลี้ยงชีพกันหรือจ๊ะ” ตะวันเอ่ยถามเรื่องสำคัญ

“ส่วนใหญ่ชาวบ้านจะปลูกผัก ปลูกข้าวไว้กินเอง หรือไม่ก็รับจ้างทั่ว ๆ ไปตามบ้านเศรษฐีในตลาดหรือไม่ก็ไปรับจ้างแบกข้าว แบกเกลือ” หาญตอบผู้เป็นลูก

“แล้วที่นี่ไม่ปลูกข้าวขายกันหรือจ๊ะ” ตะวันถามขึ้นอย่างสงสัย

“ไม่ใช่เขาไม่อยากปลูก แต่ปลูกกันไม่ได้นะสิลูกเวลาน้ำฝนน้ำมากจนท่วมพอเข้าหน้าแล้งน้ำก็แห้งขอดดังนั้นบ้านไหนปลูกได้เขาก็จะเก็บเอาไว้กินหากบ้านไหนปลูกไม่ได้ก็ต้องซื้อ

เรื่องนี้หนูก็ลืมอย่างนั้นหรือ ตอนช่วงหน้าแล้งอรุณกับเกลอยังพากันลงไปจับปลาในคลองหน้าบ้านได้เลยน้ำแห้งมีแต่โคลน” หาญถอนใจอย่างหนักอก

“ที่นี่ไม่มีการสร้างเขื่อนหรือขุดลอกคลองเพื่อเก็บน้ำหรือจ๊ะ” เด็กหญิงถามขึ้นอย่างสงสัย

“เขื่อนคืออะไรหรือลูก คลองจะขุดอีกทำไมในเมื่อคลองก็มีผ่านหน้าบ้านอยู่แล้ว พอน้ำแห้งผู้ใหญ่ก็ให้ชาวบ้านมาทำสะพานไม้เป็นการเดินข้าม พอหน้าน้ำมาก็ใช้เรือเหมือนอย่างตอนนี้” หินเอ่ยถามหลานสีหน้างุนงงเขาแก่จนอายุปูนนี้ยังไม่เคยได้ยินคำแปลกที่หลานสาวพูดออกมาเลย

“เขื่อนก็เอาไว้สำหรับกักเก็บน้ำช่วงหน้าแล้งยังไงละจ๊ะ เวลาฝนไม่ตกจะได้ไม่ขาดน้ำ ส่วนการขุดลอกคลองก็เพื่อสำหรับเก็บน้ำเหมือนกันหรือไม่ก็ขุดบ่อภายในที่ดินของตนเอาไว้ทำการเกษตรหรือเลี้ยงปลา

การลอกคลองยังแก้ปัญหาน้ำท่วมได้อีกด้วยเพื่อเป็นการระบายน้ำไปทางอื่น ว่าแต่คลองบ้านเราไปสุดที่ไหนอย่างนั้นเหรอจ๊ะ” เด็กหญิงตอบคำถามปู่ตามที่ตนรู้ก่อนที่จะถามออกมาอีก

“จะไปยังคลองเล็กอีกทีจากนั้นก็ไปลงแม่น้ำใหญ่” เสือเป็นคนตอบคำถามหลานสาวเพราะเขาสนใจสิ่งที่หลานตัวน้อยพูด

เด็กหญิงครุ่นคิดหากว่าน้ำท่วมตามที่เธอมีลางสังหรณ์ก็น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคลองเล็กที่อาเสือบอก

เพราะมีความเป็นไปได้ว่าน้ำน่าจะไหลไม่ทันพอน้ำป่าหลากมาก็ทำให้น้ำท่วมได้โดยเฉพาะเวิ้งบ้านของปู่ที่เป็นแอ่งกระทะ

เด็กหญิงทดเรื่องนี้ไว้ในใจก่อนจะเปลี่ยนคำถามเป็นเรื่องช่องทางทำมาหากินแทน “แล้วคนที่มีฐานะส่วนใหญ่เขาทำอาชีพอะไรกันหรือจ๊ะ” หากอยากมีเงินจะต้องรู้ว่าคนมีฐานะของยุคนี้เขาทำอะไร

“เรื่องนี้อาตอบได้ ตัวอย่างเช่นเศรษฐีโกมลเพราะอาเคยไปรับจ้างทำงานกับท่าน ที่เรือนของท่านมีเรือสำปั้นสวน ท่านก็เอาไว้ใช้รับซื้อพืชผลจากเมืองอื่นที่บ้านเมืองเราไม่มีนำมาขาย

และก็รับซื้อสิ่งของจากเมืองเราที่มีไปขายยังเมืองอื่น อีกทั้งท่านยังมีโรงค้าข้าวที่ตลาดท่าน้ำด้วย แต่ที่ท่านมีเงินขึ้นมาได้ก็น่าจะเป็นจากการค้าเกลือราคาเกลือหนึ่งไหเล็กก็ราคาหนึ่งสลึงเข้าไปแล้ว” เสือตอบหลานสาวตามที่รู้ออกมาอย่างละเอียด

“อย่างนี้แสดงว่าเกลือเป็นสินค้าหายากใช่ไหมจ๊ะ แล้วถ้าเราสามารถทำเองได้จะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า แล้วยังมีสินค้าอะไรอีกที่มีราคาแพง” เด็กหญิงถามพร้อมกับนั่งฟังด้วยความสนใจเพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เธอยังไม่เคยออกไปไหนเลย

“ตะวัน! หลาน / ลูกทำเกลือได้อย่างนั้นเหรอ” คนในครอบครัวต่างประสานเสียงเรียกชื่อเด็กหญิงผมจุกเสียงดัง แม้แต่เหล่าวิญญาณก็หันหน้ามองมาทางเด็กหญิงอย่างพร้อมเพียง

“ใช่จ้ะ แต่ว่าหนูจะต้องไปลองสำรวจดูก่อนว่าสถานที่ตรงไหนบ้างที่มีดินเค็ม” เด็กหญิงรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่ทุกคนส่งเสียงเรียกชื่อของเธอพร้อมกัน

ผู้ใหญ่ภายในบ้านรวมถึงเหล่าวิญญาณที่มีลูกหลานอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ต่างรู้สึกมีความหวังกันมากขึ้นหากสิ่งที่ ลูก / หลาน /เด็กผมจุกกล่าวออกมาแล้วทำได้จริงต่อไปคนในหมู่บ้านก็คงจะได้ลืมตาอ้าปากกันบ้าง

“เรื่องเกลือไม่ได้เป็นสินค้าหวงห้ามอะไร ใครจะนำมาขายก็ได้ แต่เนื่องจากเมืองที่ผลิตเกลืออยู่ห่างออกไปไกล การเดินทางก็ลำบาก และยังต้องใช้เรือที่สามารถรับน้ำหนักได้ดี เนื่องจากจะได้ขนมาได้คราวละมากได้ ดังนั้นส่วนใหญ่คนที่ทำจึงเป็นพวกเศรษฐีมีเงิน ส่วนของที่มีราคาแพงอีกก็จะมีน้ำตาล

น้ำมัน เนื้อสัตว์ หมากพร้าว เท่าที่แม่นึกออกก็มีเท่านี้แหละ เพราะเป็นสินค้าราคาแพงจะทำขนมทีต้องใช้เงินหลายบาท” สร้อยตอบลูกหลังจากที่ตนหายตกใจแล้ว

คนเป็นลูกนิ่งคิดหมากพร้าวนี่น่าจะคือมะพร้าว จะว่าไปรอบบริเวณนี้เธอก็ยังไม่เห็นสักต้นแต่ถ้าจะลองปลูกดูก็คงไม่เสียหาย

น้ำมันด้วยอย่างนั้นเหรอ หากสามารถปลูกถั่วลิสงได้เราก็ทำน้ำมันจากถั่วลิสงได้นี่ลองถามดูดีกว่าไม่รู้ว่าคนที่นี่จะรู้จักไหม

“แม่จ๋าที่หมู่บ้านเรามีการปลูกถั่วลิสงไหม” เด็กหญิงถามผู้เป็นแม่

“ถั่วลิ..อะไรของเอ็งไม่มีหรอกลูกมีแต่ถั่วดิน หลังจากที่เขาทำนากันก็มีคนเคยปลูกตอนนั้นเคยมีคนมารับซื้ออยู่ช่วงหนึ่ง

จากนั้นก็หายไป เขาเอาเมล็ดมาแจก พอพวกเราปลูกกันมากราคาถูกลงก็เลยไม่มีใครปลูกอีก

แต่พ่อเห็นว่ามันทำให้ดินดี พ่อก็เลยปลูกต่อ ดีกว่าที่จะทิ้งเมล็ดมันไปโดยเปล่าประโยชน์ เพราะอย่างน้อยเอามาต้มกินก็อร่อยดีว่าแต่หนูถามทำไมเหรอ” คนเป็นพ่อตอบก่อนที่จะถามออกมาหรือว่าลูกเขาสามารถนำเจ้าถั่วนี่มาทำอะไรได้อีก

“ถั่วดินที่ว่ามีเมล็ดเรียงอยู่ในฝักสีน้ำตาลหรือเปล่าจ๊ะ” ตะวันถามถึงลักษณะของถั่วที่พ่อพูดออกมาซึ่งเธอคิดว่าน่าจะเป็นถั่วลิสง

“ใช่แล้วล่ะ ไม่รู้ว่าที่นี่มีไหม ไม่อย่างนั้นพ่อจะหยิบมาให้ดู” หาญตอบรับก่อนเปรยออกมา

“มี อยู่ในยุ้งเอ็งขึ้นไปหยิบมาให้หลานข้าดู” คงส่งเสียงออกไปท่ามกลางความว่างเปล่า

“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละจ้ะ” หาญสะดุ้งก่อนรับคำ จากนั้นชายหนุ่มก็รีบวิ่งเหยาะ ๆ ไปทางบันไดเรือนเก็บข้าวเปลือกทันที

คนในครอบครัวที่รอหาญต่างพากันมองหน้ากันไปมาเพื่อหาต้นเสียงว่ามาจากทางไหนด้วยความหวาดกลัวที่มีอยู่ แม้พวกเขาจะรู้ดีว่าเจ้าของเรือนไม่ทำอะไรพวกเขาก็ตาม

สร้อยเองก็มองหาผู้เป็นพ่อเช่นเดียวกัน ด้วยความคิดถึง แต่ก็จนใจเมื่อหล่อนมองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความว่างเปล่า จนกระทั่งหาญวิ่งกลับมา

“ตะวันนี่คือเมล็ดถั่วดินที่พ่อว่า” หาญแบมือออกให้ลูกสาวเห็นสิ่งที่อยู่ในมือ

ทำให้ตะวันฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ “ถั่วชนิดนี้เราสามารถนำมาทำน้ำมันได้” เด็กหญิงพูดขึ้นอย่างยินดี

“เรื่องจริงหรือลูก มันทำได้จริงอย่างนั้นเหรอ” หินถามหลานออกมาอย่างตื่นเต้น เขาอยู่มาจนจะลงโลงอยู่แล้วยังมีความรู้ไม่เท่าหลานสาวเลยนี่แสดงว่าท่านผู้นั้นคงจะเมตตาหลานสาวของตนมากเป็นแน่ถึงได้ให้ความรู้มามากมาย

“พ่อใจเย็นอย่าตื่นเต้นเกินไปนัก หากเป็นลมล้มพับขึ้นมาจะแย่เอา ดูแม่ยังนั่งนิ่งอยู่เลย อ้าวแม่..แม่ขอรับ” เสือหยอกพ่อก่อนจะหันหน้าไปมองทางแม่ ก็เห็นแม่นั่งนิ่งจนผิดสังเกตจึงได้เรียกแม่ของตนเสียงดัง

แม่ผู้ชราที่รู้สึกเหมือนตกอยู่ในความฝันหลังได้ยินคำกล่าวของผู้เป็นหลาน หล่อนจึงนั่งนิ่งเงียบจนกระทั่งลูกชายคนเล็กส่งเสียงเรียก หญิงชราจึงหลุดออกจากภวังค์

“ยายชีแหก เจ้าเสือเอ็งจะเรียกแม่เสียงดังทำไม หูข้ายังไม่หนวกตกใจหมด” คนเป็นแม่เอ็ดลูกชายพลางเอามือลูบอกตนปรอย ๆ 

“แม่จ๋าฉันเรียกแม่ตั้งนาน แม่ก็ไม่ตอบฉันก็เลยเรียกเสียงดัง ฉันขอขมาที่ทำให้แม่ตกใจจ้ะ” ลูกชายคนเล็กรู้สึกผิดตามที่พูดยกมือไหว้แม่อย่างลุแก่โทษ

“เอ่อ แม่ไม่เป็นอะไรหรอก แค่รู้สึกว่าเหมือนจะฝันว่าเจ้าตะวันบอกว่าทำน้ำมันได้มันจะจริงได้ยังไง หากบ้านเราทำได้พวกเราไม่กลายเป็นเศรษฐีหรอกหรือ” นิดคิดว่าตนฝันไปกล่าวขึ้น พลางยกผ้าเช็ดหน้าซับน้ำหมากมุมปากของตน

“หนูทำได้จริงนะย่า เอาไว้พวกเราค่อยมาลงมือสร้างความร่ำรวยกัน ตอนนี้คงจะต้องช่วยกันหักร้างถางพงไปก่อน” หลานสาวยืนยัน

“ตะวัน อาจะเป็นลมหนูรู้ไหมน้ำมันราคาแพงมากพอกับเกลือเลยหากเป็นอย่างที่หนูว่า เมื่อไหร่คลอดลูกอาสะใภ้จะขอทำงานกับหนูด้วยนะ” กระถินหล่อนเชื่อสิ่งที่หลานสาวของสามีพูดหมดหัวใจ

เหตุใดเธอจึงเชื่อก็ไม่รู้ แต่การที่พวกเธอมาอยู่เรือนหลังนี้ได้ก็เป็นการพิสูจน์อะไรได้หลายอย่างว่าหลานสาวตัวน้อยไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

“ได้สิจ้ะ หนูรับรองว่าจะพาครอบครัวของเราให้ร่ำรวยไปด้วยกัน” เด็กสาวยิ้มให้อาสะใภ้สาว

หากไม่รวยน้องชายในท้องของอาจะกลายเป็นโจรกับอรุณนะสิไม่ได้เด็ดขาด เราต้องสร้างประโยชน์ให้กับคนอื่นเพื่อภารกิจอันยิ่งใหญ่ของครอบครัว

“ส่วนเรื่องน้ำตาลปู่เชื่อแล้วว่าหลานก็ต้องทำได้เหมือนกัน จะเหลือก็แต่หมากพร้าวที่หลานไม่น่าจะมีหรอกใช่ไหม” ปู่กล่าวออกมาพร้อมถามหยั่งเชิงหลานสาวคนโต

“คือหมากพร้าวหนูก็มีจ้ะ แต่ถ้าอยากมีกินตลอดเราต้องลองปลูกซึ่งหนูก็รู้วิธีปลูกเหมือนกันและยังมีพันธุ์มะพร้าวด้วย” หลานสาวตอบออกมาอย่างเขินอาย

ทางด้านวิญญาณเฒ่าที่อาศัยอยู่ต้นไทรหลังบ้านมองตาคงสลับกับใบหน้าเด็กผมจุกไปมาด้วยความสงสัย

“เอ็งเป็นอะไรเฒ่าไทรมองหน้าข้าสลับกับนังหนูแบบนี้หมายความว่ายังไงฮะ” อดีตหมอผีถามวิญญาณที่อยู่ภายในที่ดินอย่างไม่สบอารมณ์

“ข้าแค่แปลกใจว่าทำไมเอ็งมีหลานสาวที่เป็นที่รักของเหล่าเทพได้ก็เพียงเท่านั้น” วิญญาณเฒ่าไทรพูดจบก่อนจะหายตัวไปยังที่อยู่ของตน

“...” วิญญาณหมอผีคงก็ไม่รู้จะตอบคำถามแสนยากนี้ยังไงเหมือนกันจึงได้หายตัวตามไปติด ๆ ซึ่งตอนนี้คงเหลือไว้แค่รัก ยม และแม่ตานีที่ยังคงฟังการสนทนาของมนุษย์เหล่านี้ต่อไปด้วยความอยากรู้ว่าเด็กหญิงคนนี้จะมีอะไรให้พวกเขาแปลกใจได้อีก

เด็กชายอรุณที่เดินหายไปหลังจากที่ผู้ใหญ่สนทนากันตอนนี้เด็กชายผมแกละได้เดินกลับมายังที่พวกผู้ใหญ่นั่งอยู่

โดยในมือก็ถือสิ่งที่พี่สาวเคยให้เขาเคยลองกินมาก่อนกลับมาด้วยซึ่งเด็กชายตัวน้อยลากเจ้าสิ่งนี้มาตลอดทาง

“พี่สาว หนูไปเจอเจ้านี่มาด้วยกว่าจะหักมันลงได้เหนื่อยแทบแย่” น้องชายยิ้มอวดฟันหลอด้านหน้ากล่าวเมื่อเดินมาถึงบริเวณที่คนในครอบครัวนั่งอยู่

“อรุณ ลูกไปที่ไหนมาแล้วเอาต้นหญ้ายักษ์มาทำไม” สร้อยหันไปตามเสียงของลูกชายก่อนจะถามเด็กน้อยจอมซนที่ตอนนี้ทั้งตัวมอมแมมมีแต่โคลน

“แม่จ๋าที่น้องเอามาไม่ใช่หญ้าเจ้าสิ่งนี้เขาเรียกว่าต้นอ้อย เอาไว้ทำน้ำตาลได้ ว่าแต่อรุณน้องได้รับบาดเจ็บไหมใบมันคมเอาเรื่องอยู่นะ” คนเป็นพี่สาวพูดก่อนจะถามน้องชายที่แม้จะอายุน้อยกว่าเธอสองปีแต่รูปร่างใกล้เคียงกันด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เจ็บจ้ะ หนูเห็นมันล้มก็เลยเอาเท้าเหยียบ ๆ ให้มันหัก” เด็กชายกล่าวอย่างสุภาพตามที่พี่สาวเคยสอน

ผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ด้วยกันจึงได้พากันลุกมาจากแคร่ไม้ไผ่เพื่อมามุงดูเด็กชายกับต้นอ้อยที่อยู่ในมือ

ตะวันก็ไม่ปล่อยให้คนในครอบครัวสงสัยอยู่นาน เด็กหญิงจึงได้นำมีดขนาดพอดีมือตัดไปที่ลำต้นของอ้อยเป็นท่อนเล็กเท่าฝามือก่อนจะปอกเปลือกออก

จากนั้นเธอก็ส่งอ้อยที่ปอกเปลือกให้กับน้องชาย อรุณเองก็ไม่รอช้าเขารีบส่งอ้อยเข้าปากก่อนที่จะเคี้ยวสิ่งที่อยู่ในปากตุ้ย ๆ ท่ามกลางการจ้องมองของพ่อ แม่ ปู่ ย่าและอาทั้งสอง

เด็กน้อยเคี้ยวจนน้ำหวานของอ้อยหมดก็คลายเอาซากอ้อยในปากทิ้งลงพื้นดิน เขาทำซ้ำ ๆ จนกระทั่งอ้อยในมือหมดลง

“รสชาติเป็นยังไงบ้างลูก” หาญถามลูกชายคนเล็ก

“หวานอร่อยขอรับ” เด็กชายตอบตามจริงเนื่องจากเขายังติดใจในรสชาติของมันอยู่

ตะวันที่กำลังเคี้ยวอ้อยอยู่ในปากก็พยักหน้ายืนยันเห็นด้วยกับคำกล่าวของน้องชายดังนั้นคนในครอบครัวจึงได้พากันลองทำตามเด็กหญิงบ้าง

“อากระถินอย่ากินเยอะนะจ๊ะกินแค่อันนี้หมดก็พอ เพราะอาตั้งท้องน้องชายอยู่กินมากเกินไปไม่เป็นผลดี แต่กินแค่นี้ได้ไม่เป็นไร” เด็กหญิงยื่นอ้อยที่อยู่ในมือของตนให้กับอาสาว

ตุ๊บ! เสียงต้นอ้อยที่กำลังจะถูกตัดในมือของเสือหล่นลงไปกับพื้นอย่างน่าสงสาร หลังจากที่เสือได้ยินถ้อยคำของหลานสาวตัวน้อยที่วันนี้มีแต่เรื่องทำให้ตกใจ

“ตะวันหลานรัก อาจะได้ลูกชายอย่างนั้นเหรอ” ชายหนุ่มถามหลานสาวตัวน้อยที่กำลังเคี้ยวอ้อยอยู่ในปากอย่างเอร็ดอร่อย

“ใช่จ้ะอีกไม่นานก็คลอดแล้ว” ตะวันตอบก็จากที่ปู่เคยบอกเอาไว้ว่าลูกชายของอาเสือจะเกิดภายใต้โจโรฤกษ์หลังจากที่เธอศึกษามาก็เหลือเวลาอีกไม่มากนัก

แต่เด็กหญิงไม่ได้บอกกล่าวอะไรเพิ่มเติมเพราะเธอไม่รู้ว่าคนที่นี่มีความเชื่อเรื่องดวงดาวมากน้อยขนาดไหน

แต่สำหรับเด็กหญิงตะวันผู้มาจากโลกอนาคตคิดว่าการที่คนมาเกิดภายใต้ดวงดาวนี้ก็ใช่ว่าจะต้องเป็นโจรเสมอไป

อย่างน้อยในอนาคตเธอรับรองได้ว่าน้องชายทั้งสองจะต้องเป็นมหาเศรษฐีผู้ใจบุญและมีแต่คนนับหน้าถือตาแทนคำสาปแช่งอย่างแน่นอน

เพราะพี่สาวคนนี้จะเปลี่ยนชะตาให้น้องเอง เด็กหญิงคิดอย่างมุ่งมั่น