PLAYING WITH FIRE ♡ #เฉิงจัส #หนงคุน IdolProducer

ลำดับตอนที่ #14 : PLAYING WITH FIRE : 13 (REWRITE)

เฉินลี่หนงก้มลงจูบหน้าผากของแวมไพร์ที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ แวมไพร์ไม่ชอบนอนแต่เมื่อใช้พลังกายเยอะก็ต้องพักผ่อนเพื่อให้ร่างกายได้ฟื้นฟูความแข็งแรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผ่านเรื่องแบบนั้นมาด้วยแล้วกับหมาป่าอย่างเขาช่ายสวี่คุนยิ่งต้องพัก เพราะทุกครั้งที่ทั้งคู่ร่วมรักกันปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันรุนแรง เร้าร้อน จนบางทียังแอบกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บ

หลังจากทะเลาะกันครั้งนั้นช่ายสวี่คุนเปลี่ยนไปจนบางทีลี่หนงยังคิดว่านี่คือฝันไป ดวงตากลมสีเข้มมองคนรัก

ใช่…

ตอนนี้เขากับช่ายสวี่คุนเป็นคนรักกันแล้ว แบบที่ไม่ใช่แค่ต่างคนต่างมีความสุขกับเรื่องอย่างว่ามันกลายเป็นความรักจริงๆ หลังจากคืนนั้นที่แวมไพร์รุ่นพี่มาง้อเขาถึงห้องด้วยใบหน้าเศร้าๆกับตาแดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตา สวี่คุนยอมเขาเปิดใจมากขึ้นแถมยังบอกรักอีกต่างหาก

“ขอบคุณนะครับ” พูดจบก็กดจมูกลงบนแก้มนิ่มของแวมไพร์ที่หลับอยู่แผ่วเบา

ยังไม่ทันจะล้มตัวนอนเสียงออดหน้าประตูเรียกความสนใจของลี่หนง เขาถอนหายใจออกมาพลางบ่นใครสักคนที่ยืนอยู่หลังประตูตอนนี้ ฝนตกหนักแถมยังไม่น่าจะเป็นเวลาที่ใครมาหาด้วยซ้ำ ประตูเปิดออกใครสักคนที่ลี่หนงไม่เห็นมาเกือบอาทิตย์ยืนหนาวสั่นอยู่ตรงหน้า เปียกตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนไปกระโดดน้ำเล่นมาทั้งชุดที่ใส่อยู่

หมาป่าหนุ่มส่ายหน้าก่อนจะมองหน้าเพื่อนสนิทที่หายหน้าหายตาไม่ยอมไปเรียนเป็นอาทิตย์แถมยังหนีออกจากบ้านอีกต่างหาก

“รีบเข้ามาเลยเป็นครึ่งแวมไพร์ใช่ว่าจะไม่ตายเพราะความหนาวนะจัสติน”

เจ้าของชื่อเดินเข้าไปในห้องแม้มันจะทำให้พื้นเปียกแต่ก็ไม่ได้ทำให้เจ้าของห้องหงุดหงิด เฉินลี่หนงยักไหล่ให้เขาก่อนจะชี้ไปที่ห้องน้ำ

“เดี๋ยวหยิบเสื้อผ้าให้ ไปอาบน้ำเลย”

“พี่สวี่คุนอยู่หรอ”

ลี่หนงพยักหน้า “นอนหลับอยู่”

“ฉันมากวนนายไหม”

“ไม่หรอกน่าไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวนายไม่สบายคนของนายไม่เป็นอันกินอันนอ…”

“ฟ่านเฉิงเฉิงไม่ใช่… ไม่ใช่ของฉัน”

ลี่หนงถอนหายใจออกมาก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทที่ยืนก้มหน้าอยู่ไม่ไกล เอื้อมมือไปแตะที่ไหล่เบาๆ

“นายหนีมันไม่ได้หรอกเพราะมันเกิดขึ้นแล้ว ยิ่งหนีก็ยิ่งเจ็บแล้วก็นะฝ่ายนั้นใช่ว่าจะมีความสุข ฟ่านเฉิงเฉิงคนที่นายมองว่ามีทุกอย่างผ่านอะไรมาเยอะกว่าที่นายคิดอีกนะจัสติน”

ช่ายสวี่คุนยืนกอดอกมองแวมไพร์ลูกผสมที่นอนหลับอยู่บนโซฟากลางห้อง เขาเจอสภาพฟ่านเฉิงเฉิงมาก่อนหน้านี้แย่พอกัน ยิ่งพอมาเจออะไรแบบนี้ทำให้นึกถึงตอนที่เขากับฟ่านเฉิงเฉิงรักกันจุดจบมันก็คล้ายๆแบบนี้ จบไปตลอดกาลซึ่งมันไม่ยุติธรรมกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่สวี่คุนคิดว่าตัวเองโชคดีที่ได้มาเจอลี่หนงหมาป่าตัวโตที่ชอบมาตามป้วนเปี้ยนใกล้ๆ

ฟ่านเฉิงเฉิงโดนคาดหวังมาตลอดอีกฝ่ายทำเป็นไม่รู้สึกอะไร แม้กระทั่งวันที่ต้องเลิกกันวันที่เขาขอให้ทุกอย่างจบลงฟ่านเฉิงเฉิงทำได้แค่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เป็นต้นตระกูลน่าเห็นใจกว่าที่ใครๆคิด สวี่คุนรู้ดีว่าบิดาตัวเองเลวร้ายแค่ไหน เลือดเย็นแถมยังชอบขัดขวางความรักของคนอื่น

แวมไพร์ผู้ส่งที่น่ารังเกียจ….

“ควรโทรให้ฟ่านเฉิงเฉิงมารับไปนะ ไปเจอที่บ้านวันก่อนแย่พอกันเลย” สวี่คุนนั่งลงบนโซฟาที่ว่างพลางมองคนหลับ

“เขาไม่ยอมไงครับ จัสตินน่ะดื้อจะตายไป” ลี่หนงบอกแล้วเสยผมขึ้นลวกๆ

“ได้เชื้อหมามามันเลยดื้อหรือเปล่า ฮ่าๆ”

ประโยคนี้ทำให้เฉินลี่หนงหน้าเหวอจนดูตลก อดไม่ได้ที่ช่ายสวี่คุนจะหัวเราะจนตัวงอโดยไม่ทันเห็นว่าคนที่กำลังตกเป็นประเด็นลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว

จัสตินลุกขึ้นนั่งพิงโซฟาโดยที่ยังมึนงง เขากะพริบตาเพื่อปรับโฟกัสตรงหน้าและตื่นมาพร้อมกับเห็นรอยยิ้มกว้างของช่ายสวี่คุนและนี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นอะไรแบบนี้ อีกฝ่ายยักคิ้วให้เขาแล้วเบนไปหาเฉินลี่หนงที่ยิ้มอยู่ที่โซฟาตัวเล็กอีกตัว

“คุยอะไรกันอยู่หรอ”

เฉินลี่หนงหันไปมองคนรักที่พยักหน้าให้อย่างรู้กัน

“คุยเรื่องนายกับฟ่านเฉิงเฉิง” สวี่คุนตอบออกไปโดยไม่อ้อมค้อมเลยสักนิด

“ผมไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องเป็นประเด็น” จัสตินแย้งขึ้นมาพร้อมใบหน้าจริงจัง

ช่ายสวี่คุนถอนหายใจออกมาย้ายพาตัวเองไปนั่งข้างๆลูกผสมที่เขาเคยเกลียดแสนเกลียด มองใบหน้าน่ารักที่ฉายแววดื้อรั้นแววตาแข็งกร้าว หรือไม่แปลกที่เขาจะหมั่นไส้เจ้าลูกผสมนี่

“รักฟ่านเฉิงเฉิงไหม”

“…”

“ถ้าไม่รักก็หนีไปเลยไปให้ไกล แต่ถ้ารักจะบอกให้นะจัสตินว่าฟ่านเฉิงเฉิงเจ็บปวดไม่แพ้กันหรอก”

“แต่หมอนั่นไม่เจ็บเท่าผมหรอก คุณก็รู้พ่อผมถูกพ่อเขาฆ่าตาย” จัสตินตะคอกเสียงดังด้วยอารมณ์โมโห

“แล้วสองคนนั้นมันใช่คนเดียวกันไหมล่ะ แล้วนายเอาอะไรมาวัดว่าฟ่านเฉิงเฉิงเจ็บไม่เท่าที่นายเจ็บ” สวี่คุนถามกลับ

“…”

“นายเสียใจที่พ่อตายได้แต่คนที่นายควรจะโกรธคือพ่อฉันไม่ใช่ฟ่านเฉิงเฉิง นายคิดว่าเฉิงเฉิงจะเสียใจไหมที่ต้องแบกรับทุกอย่าง เขาเลือกนาย ปกป้องนายแล้วนี่คือสิ่งที่ตอบแทนให้งั้นหรอ ตลกชะมัดนายยังเด็กจริงๆเพราะนายไม่เข้าใจอะไรเลย ตามเกมพ่อฉันไม่ทันด้วยซ้ำ”

เฉินลี่หนงรีบลุกขึ้นมาห้ามแต่ถูกหยุดเอาไว้ สวี่คุนจับไหล่เล็กตรงหน้าเอาไว้แน่นมองดวงตาสีเข้มที่สะท้อนหน้าของเขาในดวงตากลมโตนั่นเศร้าจนอดไม่ได้ที่จะดึงเข้ามากอด

“ฟ่านเฉิงเฉิงรอนายอยู่นะรีบกลับไปหาหมอนั่นเถอะก่อนจะสายไป”

tbc.

สวัสดีค่ะมาต่อแล้วนะคะ แล้วก็สั้น แต่จะมาต่อเร็วขึ้นค่ะ เย้ๆ…

มันก็จะซีนอารมณ์นิดหน่อย ตอนนี้ไม่มีคุณพี่เฉิงนะคะ

ยังไงก็ช่วยเชียร์เฉิงเฉิงและจัสตินในการแข่งขันด้วยนะ มาส่งกำลังใจให้น้องกัน

วันนี้มีคำถามจะมาถามค่ะ

ฟิคเรื่องนี้จะมีประมาณ 18-20 ตอนจบ อยากถามว่ามีใครสนใจร่วมเล่มบ้างเอ่ย

ยังไงถ้าสนใจขอคนสนใจจริงๆนะคะ ก็เม้นบอกกันได้เลยค่ะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกดหัวใจและให้กำลังใจ

#เล่นกับไฟเฉิงจัส

B
E
R
L
I
N
❀