(Fic BTS) Dear [ Evil ] friend KookMin FT. VGA 18+

ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 14 : อ้อมกอดจากความรัก

บทที่ 14

: อ้อมกอดจากความรัก

บ้านจองกุก..

แก๊ก..!!!

ประตูถูกเปิดเข้ามา  ก่อนที่ผมจะล่ะสายตาออกจากหนังสือที่กำลังอ่าน  แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองเค้า

สายตาของคนๆนั้นมองกลับมาที่ผม ..ก่อนที่น้ำใสๆมันจะไหลออกมาจากนัยน์ตาของเค้าทั้งสองข้าง

“เป็นอะไร...” ผมถาม

“กูขอถามอะไรมึงหน่อยได้ไหมจองกุก”

“ตั้งแต่ที่มึงเลิกกับจีมินมา..มึงเองเคยคิดที่จะเอากูไปแทนที่ของมันมั้งไหม”

“คือว่ากู.....”

“ไม่ต้องตอบกูหรอก..เพราะว่าคำตอบที่มึงจะให้กู  กูรู้มันอยู่แล้ว..ขอโทษนะที่กูถามอะไรงี่เง่าๆออกไป”

หมับ...!!!

ผมรีบเดินเข้าไปดึงตัวยุนกิมากอดเอาไว้  พร้อมกับมือที่ยกขึ้นมาลูบหัวเค้าเบาๆ 

ในขณะที่ใบหน้าของยุนกิซบลงมาที่ไหล่ของผม  ผมไม่รู้หรอกนะว่าเค้าไปเจออะไรมา  หรือ กำลังคิดอะไรอยู่  แต่ในฐานะของแฟน ผมก็ต้องอยู่เคียงข้างเค้าไม่ใช่หรอ

ฮึก....ฮึก...ฮึก...ฮือ....!!!

เสียงสะอื้นของยุนกิดังที่ข้างหูของผมเบาๆ ในขณะที่มือของเค้ากอดผมเอาไว้แน่น..

เช้าวันรุ่งขึ้น...

ผมรีบตาตื่นขึ้นมาภายในห้อง  ก่อนที่จะเห็นยุนกิกำลังยืนหันหลังกอดอกอยู่ที่ริมหน้าต่าง  ท่าทางดูสงบอย่างที่ผมไม่แค่เห็นมาก่อน

อะไรกันที่ทำให้ยุนกิที่เคยร้อนเป็นไฟ ใจเย็นลงได้ขนาดนี้...!!!

ผมดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง  ก่อนที่จะก้าวเท้าเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหลังของเค้า

“ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง”

“เปล่า....กูก็แค่ไม่อยากหลับตา  แล้วคิดอะไรฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ก็เท่านั้นเอง”

ผมเดินไปโอบกอดยุนกิเอาไว้จากทางด้านหลัง  ก่อนที่น้ำตาของยุนกิจะหยดลงมาบนแขนของผม

,..............     

(ยุนกิ)

.

.

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปตามปกติ  ก่อนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นมาจองกุก กับ ไอ้จิน ที่กำลังนั่งทานอาหารร่วมกันกับผมอยู่

บรรยากาศมันเงียบ..ไม่มีใครพูดอะไรกันเลย ต่างคน ต่างนั่งทานส่วนของใครของมัน [หรือว่ามันเป็นเพราะผมอยู่ ]

(เรากลับมาคบกันใหม่เถอะนะแทฮยอง. )

(ขอโทษนะ..แต่กูไม่นิยมกลับไปกินของเก่า )

ปัก..

ผมวางส้อมที่ถืออยู่ในมือลง  ก่อนที่จองกุกกับไอ้จินจะเงยหน้าขึ้นมามองผม  ซักพักจองกุกก็เอื้อมมือของมันมากุมมือของผมเอาไว้ พร้อมกับแสร้งยิ้มให้

“ ทำอะไร..อยากเรียกร้องความสนใจจากน้องชายกูมากหรือไงถึงทำแบบนี้.. กลับมาก็สร้างแต่ปัญหา ทำไมถึงไม่ออกไปจากชีวิตของพวกกูให้มันพ้นๆน่ะ”

“ พี่จิน.”

“ชั่งเถอะจองกุก../ จินกูมีเรื่องอะไรจะบอก”

 .

ห้องโถงใหญ่...

 .

ผมเดินตามไอ้จินเข้ามาในห้องนี้   ก่อนที่มันจะหยุดชะงัก  แล้วหันหน้ากลับมามองผม สายตาที่จ้องมองมานั้น.  มันทำให้ผมหวนกลับไปคิดถึงคำพูดของแทฮยองทันที

( ถ้ามึงอยากให้ใครคนนึงหยุดอยู่ที่มึง มึงก็แค่หยุดความร่านในตัวมึง ให้ได้ก็พอ  เพราะมันไม่มีใครอยากให้เมียตัวเองไปมั่วกับคนอื่นไม่เลิกแบบนี้หรอกนะ)

“ มีอะไรก็รีบพูดมา เดียวกูต้องรีบไปประชุมต่ออีก”

“กูกับพี่โฮซอก เราสองคนเป็นชู้กัน..”

O_O

ม่านตาของไอ้จินจ้องมองผมด้วยความตกใจ  พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มจะคลอออกมา ทันทีที่ได้ยินว่าคู่หมั้นของมันมาเล่นชู้กับผม

มือเรียวกำเข้าหากันแน่น...ก่อนที่มันจะชกลงมาที่มุมปากของผม  พร้อมกับทุบตีผม จนตัวผมล้มลงไปนอนกับพื้น..

“ทำไม..ทำแบบนี้ทำไม...มึงมายุ่งกับคนของกูทำไม ยุนกิ...”

(ไม่ว่ามึงเจอเรื่องอะไร..กูจะอยู่เคียงข้างมึงเองนะยุนกิ )

ผมคิดถึงคำพูดของแทฮยองอยู่ซักพัก...ทันใดนั้นเองที่จองกุกเอาตัวเข้ามาบังผมเอาไว้   ม่านตาของผมได้แต่จ้องมองเค้าด้วยความตกใจ

ไม่คิดว่าเค้าจะยอมเข้ามาปกป้องผม...แทนแทฮยอง

“หลบไปจองกุก...”

“พอเถอะครับพี่จิน..แค่นี้ยุนกิเค้าก็สำนึกผิดแล้ว ให้อภัยเค้าเถอะครับ ผมขอร้อง”

“ จองกุก...”

ทำไมกัน..ทั้งๆที่กูทำไม่ดีกับมึงเอาไว้ตั้งเยอะแล้วแท้ๆ

มึงจะเข้ามาปกป้อง..ขอร้องแทนกูทำไม  

“โธ่เว้ย..”  จินมันสบถออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด  ก่อนที่ก้าวเท้าเดินออกไป

ทันใดนั้นเองที่จองกุกหันหน้ามามองผม   ผมโผล่ตัวเข้าไปกอดเค้าเอาไว้ด้วยความสำนึกผิด

ก่อนที่จองกุกจะยกมือขึ้นมากอดตอบผมเอาด้วยความอ่อนโยน

“เข้ามาปกป้องกูเอาไว้ทำไม..ทำไมถึงไม่ปล่อยให้ไอ้จินมันตีกูให้ตายคามือมันเลยล่ะ”

“กูไม่ใจร้ายพอที่จะเห็นเมียความเองถูกตบตีต่อหน้าได้หรอกนะ..แค่มึงยอมกลับตัวเป็นคนใหม่ กูก็ดีใจแล้ว”

ผมล่ะตัวออกจากจองกุกเล็กน้อย  ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองเค้าทั้งน้ำตา

“ขอบใจนะจองกุก..แต่ที่กูกลับมาที่นี่ เพื่อจะมาลามึง กูขอคืนแหวนวงนี้ให้กับมึงนะ”  ผมถอดแหวนที่เคยผูกมัดผมกับจองกุกเอาไว้ออก ก่อนที่จะวางมันลงบนมือของเค้า “ แหวนวงนี้มันควรที่จะได้อยู่กับคนที่มึงรักจริงๆซักทีนะจองกุก  กูไปล่ะ”

ผมแสร้งยิ้ม ก่อนที่จะล่ะตัวออกมาจากเค้า

“ แล้วมึงจะไปไหนยุนกิ”

“กูจะไปอยู่ญี่ปุ่นกับพี่สาวกูซักพัก รู้สึกดีเมื่อไหร่ แล้วกูจะกลับมา ..โชคดีนะจองกุก”

.

.

1 เดือนต่อมา 

[ญี่ปุ่น]

ตึก

ตึก

!!

ปลายเท้าของผมหยุดอยู่กับที่  ก่อนที่จะเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบน  ดอกซากุระกำลังบานสะพรั่ง  ตอนรับฤดูใบไม้ผลิที่กำลังมาถึง

ผมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย  แล้วล่ะสายตาออกมาจากมัน  ก่อนจะก้าวเท้าเดินตามทางไปเรื่อยๆ

“ ผมแม่..พี่รินดูแลผมดีมากเลยครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ...ส่วนเรื่องงานก็ดีครับ  บริษัทนิตยาสารที่ผมกำลังทำงานอยู่ด้วย ใจดีมากเลย แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมดูแลตัวเองได้  คิดถึงแม่นะครับ”

ผมล่ะโทรศัพท์ออกจากหู  พร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากเบ้าตา  ก่อนที่จะเงยหน้ามองดูบรรยากาศที่อยู่เบื้องหน้า

( สู้ๆนะลูกยุนกิ ลูกเป็นคนเก่ง แม่ภูมิใจในตัวลูกมากนะ )

“แม่ครับ..”  ร่างบางสบถคำนั้นออกมาด้วยความคิดถึง  ก่อนที่จะเงยหน้ามองขึ้นบนฟ้าทั้งน้ำตา 

................................................................................

[ โซล]

ทุกอย่างดูจะสงบ..หลังจากที่ยุนกิไม่อยู่ 

เว้นแต่เพียงจิตใจของแทฮยอง  ที่มันเอาแต่คิดถึงใครบางคนที่เคยทำให้เค้าเจ็บ  แต่ก็ยังรักอยู่

(เรากลับมาคบกันใหม่เถอะนะแทฮยอง..กูรับปากว่ากูจะไม่ทำแบบนั้นกับมึงอีกแล้ว)

“ ยุนกิ”

“ห่ะ..มึงว่าอะไรนะแทฮยอง พอดีกูฟังไม่ถนัดน่ะ”

จีมินที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ เงยหน้าขึ้นมาถาม  ก่อนที่ร่างคมจะส่ายหน้า  แล้วแสร้งยิ้มให้

ก่อนจะจับหัวของจีมินเอนซบมาบนอกของเค้าต่อ

“เออนี่แทฮยอง. พอดีบริษัทของกูเค้าจะจัดทริปไปเที่ยวญี่ปุ่นกันวันอาทิตย์หน้า มึงไปกับกูนะ”

“แต่ว่า..”

“ไม่มีแต่..เพราะว่ากูจ้องตั๋วเอาไว้ในมึงแล้ว..น่านะ ถึงว่าไปเปิดหู เปิดตามั้งไง”

ร่างคมพยักหน้า  ก่อนที่จะหวนกลับไปคิดถึงเรื่องที่จองกุกบอกเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว

( มึงว่ายังไงนะจองกุก..ยุนกิขอเลิกกับมึงแล้ว ทำไมว่ะ)

(ไม่รู้เหมือนกัน..จู่ๆยุนกิมันก็เปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน เหมือนกับว่าไม่ใช่คนที่กูเคยรู้จัก แล้วก็เอาแหวนวงนี้มาคืนให้  แต่กูรู้สึกเหมือนว่ามันกำลังหนีอะไรบางอย่างอยู่)

ผมล่ะความคิดออกจากหัว  ก่อนจะก้มลงมองคนร่างเล็กที่กำลังนอนซบอกของผมอยู่   มือเรียวยกขึ้นมาลูบบนผมนุ่มๆของเค้าเบาๆ

ถ้ามึงรู้ว่าจองกุกไม่มีใครแล้ว...มึงยังอยากกลับไปหามันอยู่ไหมจีมิน

ผมหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง  ในขณะที่หัวของผมมันมีแต่เรื่องของยุนกิเต็มไปหมด

.

.

[ ญี่ปุ่น]

ผมกำลังยืนมองพระจันทร์ที่กำลังลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า  ก่อนที่จะหวนกลับไปคิดถึงวันเก่าๆที่ผมเคยใช้ชีวิตอยู่กับใครคนนึง ในวันที่พวกเราสองคนแทบจะไม่มีอะไรเลย  นอกจากกล้องตัวเดียวเท่านั้น

( ทำไมมึงถึงชอบถ่ายรูปล่ะแทฮยอง )

(ไม่รู้สึก..ไว้อ่านใจคนมั้ง)

งั้นหรอ...งั้นตอนนี้มึงลองอ่านใจกูดูซิ

ว่ากูรู้สึกยังไง...

“ ดึกแล้วเข้าบ้านเถอะยุนกิ ยืนตากน้ำค้างแบบนั้นมันไม่ดีนะ เดียวไม่สบายเอา”  จู่ๆ. เสียงของพี่สาวผมตะโกนออกมา

“ครับ พี่ริน”  ผมล่ะสายตาจากพระจันทร์ที่กำลังมองอยู่  ก่อนที่จะหันกับไปมองมันอีกครั้ง  “ ฝันดีนะแทฮยอง”

ผมเดินกลับเข้าไปในบ้าน  ก่อนที่แสงไฟจะดับลง..

 ตัดฉับ++++++++++++

อ่านจบแล้วอย่าลืม คอมเม้น โหวต แชร์ ให้ไรต์ด้วยนะคะ ^^.

 

เครดิต:Nleeนูน่าไรต์