[จบ]CRAZYHOLIC | ปืนใหญ่ใต้ขอบฟ้า [SOHOT SM]

ลำดับตอนที่ #14 : CRAZY 12 #มือลั่น

CRAZY 12 #มือลั่น

ฉันกลับมาถึงคอนโดตัวเองตอนสองทุ่ม ความจริงวันวานมันชวนฉันค้างต่ออีกคืน แต่ไม่อยากรบกวนมันมากกว่านี้แล้วก็อยากอยู่คนเดียวด้วยจึงกลับห้องดีกว่า

ตอนนี้มีเรื่องให้คิดไม่ตกเต็มไปหมด บอกตามตรงว่าตารางชีวิตของฉันรวนมาก เมื่อตอนเย็นกำปั้นโทรมาหา บอกว่าเขาเพิ่งกลับจากต่างจังหวัด ตั้งใจว่าจะแวะมาหาฉันที่ห้อง แต่ฉันปฏิเสธไป เขาไม่ใช่คนงี่เง่า จึงไม่ได้รบเร้าอะไรมาก

‘มึงต้องคิดให้ดี ๆ นะฟ้า เรื่องมึงกับปืนมันเลยเถิดไปแล้ว มึงอาจแสร้งทำเป็นลืมได้ แต่ปืนมันไม่ทำแบบนั้นแน่ แล้วไหนจะกำปั้นอีก มึงยังคบกับเขาอยู่ จะทำยังไงต่อไปก็คิดให้ดี ๆ จะโกออนหรือมูฟออน มึงต้องเลือกสักทางนะ’

คำเตือนของวันวานยังวนเวียนอยู่ในหัว ไม่ใช่ว่าไม่รู้ ฉันรู้ดีเลยล่ะว่าจะปล่อยให้เรื่องนี้มันยืดเยื้อไม่ได้ ปืนใหญ่ไม่ใช่คนยอมใครง่าย ๆ เขามันยิ่งกว่าหมาบ้า! ถ้าหยุดเขาไม่ได้ สักวันกำปั้นต้องรู้เรื่องนี้แน่ และฉันก็ไม่อยากกลายเป็นผู้หญิงสารเลวในสายตาของเขาด้วย ยังไงเราก็เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ถ้าหากความสัมพันธ์นี้จะจบลงก็ขอให้มันจบแบบดี ๆ แบบที่ยังมองหน้ากันได้จะดีกว่า

ขอบฟ้า : พรุ่งนี้มาเจอกันหน่อยได้ไหม หลังเลิกเรียนเจอกันที่ห้องชมรมนะ

กำปั้น : ได้ แต่พรุ่งนี้ห้องชมรมปิดไม่ใช่เหรอ?

ขอบฟ้า : อือ กุญแจอยู่ที่เรา เดี๋ยวไปรอแล้วกัน

กำปั้น : โอเค

หลังจากนั้นเขาก็พิมพ์ถามฉันอีกหลายเรื่อง กินข้าวหรือยัง ทำอะไรอยู่ เหนื่อยไหม และ… คิดถึงเขาบ้างไหม ฉันตอบคำถามเขาทั้งหมด ยกเว้นคำถามสุดท้ายที่ทำเพียงส่งสติ้กเกอร์ยิ้มไปให้เท่านั้น

รู้สึกผิดจนพูดไม่ออกเลยแฮะ

ฉันปิดหน้าต่างสนทนากำปั้น แล้วหยุดสายตาลงที่แชทของปืนใหญ่ เขาส่งข้อความมาหาฉันเยอะมาก เป็นสิบ ๆ ข้อความเลย คงเป็นเพราะเมื่อเช้าติดต่อฉันไม่ได้ นิสัยตามจิกไม่ปล่อยนี่สมเป็นเขาดีจริง ๆ ฉันลังเลเล็กน้อย ปลายนิ้วเลื่อนไปมาว่าจะกดเข้าไปอ่านดีไหม ทว่ายังไม่ทันตัดสินใจโทรศัพท์ก็สั่นครืดซะก่อน ฉันตกใจจนมือลั่นกดรับสายโดยไม่ทันดู ก่อนจะนิ่งงันเมื่อเห็นรูปโปรไฟล์

…เป็นปืนใหญ่

เขามีจิตสัมผัสเหรอ? ทำไมโทรมาถูกจังหวะแบบนี้ล่ะ!

[ฮัลโหล… ได้ยินไหม? รับแล้วทำไมไม่พูดวะ]

ก็เพราะไม่ได้อยากรับไง แต่มือมันลั่น!

ฉันกลอกตาพลางแนบหูกับโทรศัพท์ ตอบรับปลายสายสั้น ๆ “อือ”

[อยู่ไหนแล้ว กลับห้องยัง?]

ฉันไม่ตอบ แต่เงียบใส่ซะเลย จนปลายสายทำเสียงหงุดหงิด แถมยังขู่ว่าจะขับรถมาหากันด้วย ฉันถึงยอมปริปากพูด “ไม่ต้องมา อย่าวุ่นวายได้ไหมวะปืน ขอฉันอยู่คนเดียวหน่อยไม่ได้เหรอ ถ้าแกยังพูดไม่รู้เรื่องก็อย่าหวังว่าจะได้เห็นหน้าฉันอีก”

[…] คราวนี้ปืนใหญ่เงียบเสียงไปเลย ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ฉันเกือบคิดว่าสายหลุดแล้วเชียว ถ้าไม่ติดว่ายังได้ยินเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของเขาอยู่ หลังจากเงียบไปสักพักก็ได้ยินเขาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา [กินข้าวหรือยัง]

“ยัง”

[ไปกิน เดี๋ยวปวดท้อง]

ฉันเม้มปาก กำโทรศัพท์แน่น ทั้งที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่ปืนใหญ่พูดกับฉันแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้พอได้ฟังมันกลับรู้สึกแปลก ๆ

“รู้แล้ว แค่นี้ใช่ไหม ฉันจะได้วาง”

[เดี๋ยวก่อน]

“อะไรอีก” ฉันกลอกตาใส่ปลายสาย

[พรุ่งนี้ฉันจะไปหาที่คณะ]

ฉันนิ่งงัน ก่อนจะตั้งสติได้ “จะมาทำไม แกกับฉันเลิกเรียนไม่ตรงกันนี่”

[เดี๋ยวฉันโดดคลาสสุดท้าย] เขาพูดมาได้อย่างไร้หัวคิดสุด ๆ คิดจะโดดเรียนก็โดดเลยเหรอ ทำตัวเหลวไหลสมเป็นปืนใหญ่จริง ๆ

“ไม่ต้อง พูดให้มันรู้เรื่องนะปืน บอกแล้วไงว่าอย่าวุ่นวาย แกจะอะไรกับฉันนักหนาวะ ให้มันจบ ๆ ไปไม่ได้เหรอ ฉันเหนื่อยที่จะพูดเรื่องนี้กับแกแล้วนะ” ฉันพยายามคุมน้ำเสียงไม่ให้ใส่อารมณ์มากไปกว่านี้ แต่มันก็ทำได้โคตรยาก อารมณ์ฉันมันพลุ่งพล่านทุกทีที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับเขา

[ฝันไปเถอะว่าฉันจะยอมจบ เธอเป็นเมียฉันแล้ว อย่าหวังว่าจะไปจากฉันได้ง่าย ๆ]

“พอสักที! พูดไม่รู้เรื่อง!” ฉันโมโหมากจนกดตัดสายเขาทิ้ง แถมยังปิดเครื่องหนีด้วย

ปืนใหญ่ไม่กล้าบุกมาหาฉันหรอก โดนขู่ไปแล้วว่าห้ามมา ถ้ามาฉันจะหลบหน้าเขา เขารู้จักนิสัยฉันดีว่าพูดจริงทำจริง เพราะงั้นวันนี้ฉันก็สามารถอยู่ห้องได้อย่างสบายใจ

แต่ก็สบายใจได้แค่หนึ่งวันนั่นแหละ เพราะวันต่อมาหลังจากเลิกเรียน ฉันก็เจอกับร่างสูงของปืนใหญ่ที่โดดเรียนมายืนรอหน้าคณะจริง ๆ

ฉันรีบชะงักเท้ายืนหลบหลังป้ายไฟหน้าคณะ พวกวันวานจึงชะงักเท้าตาม เสียงพูดคุยของพวกมันเงียบลงพลางมองตามสายตาฉัน

“นี่มึงยังไม่เคลียร์กับปืนอีกเหรอ เห็นวันวานมันว่าพวกมึงมีเรื่องกันนี่” เจนจ๋ากระซิบถาม ฉันยังไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พวกมันฟัง มีแค่วันวานที่รู้เรื่องนี้

“กูไม่อยากเจอมันตอนนี้ ทำไงดี พวกมึงช่วยกูคิดหน่อยดิ” น้ำเสียงฉันร้อนรนแล้ว

“งั้นไปสนามกับกูไหม? หมอนั่นไม่น่าจะตามไปหรอกมั้ง” น้ำหนาวเสนอความคิดเห็น ฉันหันขวับไปมองมันทันที

“วันนี้มึงมีแข่งเหรอ?”

“มีเทสเฉย ๆ มึงจะไปกับกูไหมล่ะ” มันเลิกคิ้วถาม ครุ่นคิดนิดหนึ่งก่อนพูดต่อ “แต่วันนี้เฮียเรนมีแข่ง พวกเฮียก็เลยมากันครบ มึงอาจจะรำคาญหน่อย”

พอนึกไปถึงบรรดาพี่ชายสุดหล่อเหลาทั้งสามคนของน้ำหนาว ฉันก็หยุดคิดเล็กน้อย สายตามองไปทางร่างสูงในชุดนักศึกษาของปืนใหญ่

“โอเค งั้นกูไปกับมึง”

++++++

หลบเก่งงงงง เฮียก็ตามเก่งจ้าาา เอาซี้! ใครจะแพ้ ใครจะชนะ อยู่ทีมใครกันบ้างงงง

ฝากแท๊ก #เพื่อนเล่นจะเล่นเพื่อน ทวีตกันรัวๆ ได้เลยค่าาาาา ทวีต @Pankaow1009 หรือเพจ พันเก้า

อ่านกันแล้วช่วยกันคอมเม้นท์หน่อยนะคะที่รัก ขอฮีลใจจากทุกคนหน่อยค่าาา