คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 13
“ยัไม่หลับอี... หรือว่าอยาให้เรา่วย ‘ทำให้หลับ’ ลไปริๆ...”
อ์ท้าวเธอฯทรแล้รัสประทานุออมา ้วยทรเห็นนาราธิาทรมีปิริยาแ็ทื่อในอ้อมพระรอย่าพระหทัยแลเินั ึทำให้พระอ์ทรอยาะ ‘แล้’ นาราธิาโมามน่ารัแ่ำลัแรรุร้ายานานี้นั!
“หลับๆ! เราะนอนหลับแล้ว!”
นาราธิาทรรีบหลับพระเนรทั้สอ้าล เมื่อทรไ้ยินำรับสั่อท้าวเธอฯที่รัสประทานมา ้วยวามรู้สึหวั่นเรแลหวั่นไหวในแววพระเนรทั้สอ้าที่ระยิบระยับแพรวพราวออ์ท้าวเธอฯ ที่ทรประทับบรรทมลเีย้า โยทรหันพระพัร์ลมามอสบเนรอนาอย่าทราั้น
“ีแล้ว... ว่า่ายๆ รีบๆนอน ะไ้โไวๆ นัรุน้อย! แล้วอย่าแม้แ่ะิารเล็บออมา... เพราะเราะโ้ลับ! ไม่ใ่แ่รอยเหมือน ‘แมว่วน’ นั่นแน่!”
อ์สันาาทร้มลรับสั่ระิบู่สำทับาโทษ โยทรรัสออมาแนบิ้าพระมับอนาราธิาในอ้อมพระร พร้อมับทรหลับพระเนรลแล้วทรถอนพระทัยอย่าเบาๆาม เมื่อทรเห็นเปลือพระเนรนาราธิายับยุยิเบาๆทำให้ทรทราบว่านาทรรับฟัวามที่รัสประทานมาอย่าแน่นอน
‘ิะ ! ำ็นัรุน้อย สอำ็หาว่าเป็นนัรุน้อย ! ประเี๋ยวรอให้เราหนีรอาเ้าเือบ้าๆเส้นนี้ให้ไ้่อนเถิ... แล้วะรู้ว่าเป็นเ็หรือไม่!!! เ้าูให่เ่า!’
นาราธิาทรหมายมาาโทษอ์สันาราหนุ่มในพระทัยอย่าทรุนเียว
ทา้านฝ่ายรุรา ท้าววีรปัษ์เวนไย์ที่ทรประทับปลอบพระนาเศแ้วัลยามเหสีสุรัแลสวาทิในห้อพระบรรทมอยู่นั้น...
“อ์เหนือหัวเพะ... อ์ฤวายุทรเส็มาทูลอเ้าเฝ้าเพะ” นาุท้าวั้นผู้ให่่อยๆลานเ่าเ้ามาราบทูลเบาๆ
“ฤวายุ... ฤวายุมารึ? ะทำเยี่ยไรันีเพะเส็พี่!”
พระนาเศแ้วัลยาที่ทรเพิ่ะหลับพระเนรลบรรทมหนุนพระเพลาพระสวามีเพราะทรเหนื่อยล้า ทรสะุ้พระทัยผุลุประทับึ้นนั่ หลัาที่ทรไ้ยินวามราบทูลอนาุท้าวั้นผู้ให่แทรเ้ามาในโสพระรร
“เย็นหทัยไว้น้อหิ... ประเี๋ยวพี่ะออไปพบับหลานเอ...”
อ์ท้าวเธอฯทรรัสปลอบพระมเหสี พร้อมับทรใ้พระหัถ์อันแ็แร่แ่สัมผัสอ่อนโยนเวลาประทับอยู่ับพระมเหสีแลพระธิายึ้นไปประทานลูบพระปษา์อพระนาเศแ้วัลยาเบาๆอย่าทรรัใร่ห่วใย แล้ววาพระหัถ์อี้าทับ้อนพระหัถ์อพระมเหสี พร้อมับทรบีบเบาๆเพื่อเป็นารประทานำลัใให้พระนา
บันั้น ‘อ์ฤวายุ’ พารุหนุ่มผู้สืบเื้อสายโลหิร่วมวศ์อ์ท้าวสุบรรเวนไย์พารุผู้เป็นให่สูสุในบรราพารุทั้ปว พระู่หมั้นอนาราธิาแ้วัสาลพระราธิาออ์ท้าววีรปัษ์เวนไย์ผู้ยิ่ให่เวหน ทรมีพระนมายุเริพระพรรษาย่าเ้าวัยรร์ ไ้ทรเส็มาเ้าเฝ้าท้าววีรปัษ์เวนไย์ แลพระนาเศแ้วัลยาึ่ทรมีศัิ์เป็นพระน้านา วิมานแ้วรันาั้นฟ้า
พระอ์ทรมีพระรูปโมามยิ่ว่าเทวบุรอ์อื่นมามายในสรวสวรร์ พระพัร์ประอบันึ้นมาอย่าพรหมท่านทรบรรสร้า โยเพาะพระเนรึ่เรียวึ่โที่ปลายหาออบพระเนรวัเียึ้น แลูให้เิวามรู้สึสามารถที่ะถูโบเี่ยวไ้เสมอลอเวลาที่ทรประทานพระเนรมอมานั้น เป็นเอลัษ์ประำพระอ์อพารุหนุ่ม
อ์ฤวายุพารุหนุ่มพระรูปโมรูปามทรมา วิมานแ้วรันาในวันนี้ ็้วยทรระลึแลิถึพระน้านาเศแ้วัลยาแลพระน้อนาแ้วัสาล ึ่เป็นพระาิวศ์พศาอ์น้อยๆ แลเป็นพระู่หมั้นอพระอ์เอที่ทรประทานวามรัใร่แลเอ็นูนายิ่นั!
“ราบถวายบัม... เส็น้า พระเ้า่ะ!” อ์พารุหนุ่มทร้มพระอ์บัมพระหัถ์ถวายวามเารพแ่อ์ท้าววีรปัษ์
“ไหว้พระพุทธอ์เถิเ้า...”
อ์ท้าวเธอฯทรพยัพระพัร์เป็นเิรับารถวายวามเารพออ์พารุหนุ่มผู้มีศัิ์เป็นพระรานัาแลในอนาาลภายภาหน้า็ะทรอภิเษสมรสับพระราธิาในพระอ์แล้วเ้ามาเป็นพระเยวัร่วมวศ์วรรอีั้นหนึ่
“พระน้านา... แลน้อนาอ์น้อยเล่า? พระเ้า่า!” พารุหนุ่มทรรัสทูลถามอ์ท้าวเธอ เพราะทรประหลาในพระทัยที่ไม่ทรทอพระเนรเห็นพระนาเศแ้วัลยาแลนาราธิาแ้วัสาล ที่มัะทรรีบเส็เ้ามาเราเสียเื้อยแ้วอย่าีพระทัยทุรั้ที่พระอ์เส็มา
“พระน้านาอเ้าประทับพัอยู่ในห้อบรรทม้วยไม่่อยะรู้สึสบายอ์นั... เ้ามาเหนื่อยๆ ไปนั่พัแลุยันทา้านในเถิ... ฤวายุ”
อ์ท้าวเธอฯทรเลี่ยรัสประทานในำถามอพารุหนุ่ม และเบี่ยเบนวามสนใในราแรออไป ้วยทรนึสสารในอ์พารุหนุ่มที่ทรำเนินมา้วยวามเหนื่อยล้า เพื่อะพบพัรานาราธิาที่สูหายไร้ร่อรอยิามไป
“เส็น้า แล้วน้อนาอ์น้อย...” เมื่อทรเ้าไปประทับนั่ในพระำหนัแล้ว อ์ฤวายุึทรรีบทูลถามอ์ท้าวเธอฯ่ออย่าสสัยในพระหทัย
“ฤวายุ... เ้าฟัน้าให้ีๆ แลทำหทัยเย็นๆ...”
อ์ท้าวเธอฯทรระับพระสิอารม์ที่พลุ่พล่านในพระหทัย ้วยทรรัแลห่วในพระราธิา เปิพระโอษ์อันหนัอึ้ในเพลานี้่อยๆรัสประทานแ่อ์พารุหนุ่ม
“ลูอน้า... แ้วัสาลไ้หายไปไ้หลายเพลาวันแล้ว เพลานี้น้าแลพวทหารหายัามหา้นไม่พบเอ!”
อ์ฤวายุร้ออุทาน้วยทรพระทัยั่มีผู้ใมาวัวพระหทัยให้รู้สึเ็บแปลบ ทรสะุ้วรายผุพระอ์ึ้นยืน!
“น้อนาอ์น้อยหายอ์ไป!”
“าร์เป็นเ่นนั้นไ้เยี่ยไร? เส็น้า!” พารุหนุ่มทรยับพระวรายเ้ามาใล้อ์ท้าวเธอฯแล้วทรรัสถามอย่าร้อนรน
“น้า็ไม่รู้... พอรู้นัน ลูหิ็หายไปเสียแล้ว... อนนี้น้าำลัให้พวทหารหา้นหานาอยู่ แ่อนนี้ยัมิพบ!” อ์ท้าวเธอฯทรรัส้วยพระสุรเสียร้าวรานยิ่
“หลานะ่วยามหาน้อนาเอ พระเ้า่ะ! ริสิ... แล้วนานินรีนาน้อยนั้นเล่า เส็น้า... นามิรู้วามอันใเี่ยวับารหายอ์ไปอน้อนาอ์น้อยเลยรึ? พระเ้า่ะ”
พารุหนุ่มทรระลึถึนานินรีพระาิสาวอีนาที่อยอยู่้าายนาราธิาเสมอึ้นมาไ้!
“นั่นสิ! ั้แ่เิเรื่อารหายนไปอลูหิึ้นมา น้ายัมิไ้ไถ่ถามวามอันใับนา...”
อ์ท้าวเธอฯทรรำพึอย่าทรเพิ่ะนึึ้นมาไ้เ่นัน ้วยว่าทรวิัวลในอ์พระราธิามาเินไป นทรลืมนานินรีผู้มีศัิ์เป็นพระรานัาอีอ์ที่น่าะรู้วามเป็นไปอนาราธิาอย่าใล้ิทุย่าบาท แ่พอทริแล้ว็ทรนึไ้ว่า่วนี้นาไ้หายพัร์ไปนานนพระอ์เริ่มะแปลพระทัยบ้าเ่นัน!
“เ่นนั้น... เพลานี้เราไปถามนาพร้อมัน!” อ์ท้าวเธอฯทรพยัพระพัร์วนพารุหนุ่มเส็ไปยัำหนันาราธิาในทันใ!
้าฝ่ายนานินรี ึ่อาศัยพำนัับนาราธิาแ้วัสาล เมื่อนาไ้รู้่าวารมาออ์ฤวายุพารุหนุ่มที่นแอบื่นมแลอบแล้ว นาึรีบเร่รุออาำหนัมาแอบเฝ้าแหนมออ์พารุหนุ่ม้วยวามปิิยินีอยู่้าห้อที่อ์ท้าวเธอฯทรสนทนาับพารุหนุ่มอย่าเียบเียบ โยที่ไม่มีพระอ์ใทรรู้พระอ์
เมื่อนานินรีึ่มาแอบมอ ไ้ฟัารสนทนาแลรู้เรื่อที่อ์ท้าวเธอฯทรำริะเส็ไปทรถามนา เี่ยวับารหายอ์ไปอนาราธิา นาึรู้สึเรลัวแลร้อนรนึ้นมา!
‘แย่แล้ว! เราะทำเยี่ยไรี? แล้วเราะรู้ไ้เยี่ยไรเล่าว่าแ้วัสาลพระพี่นา หายอ์ไปไหน...’
นาหลบเลี่ยเร้นายถอยออมาาในพระำหนัอท้าวเธอฯ แล้วไ้เินวไปวนมา้าๆำหนั้วยยัไม่ล้าะลับเ้าไป เพื่อิหาทาออแลำอบให้นเออย่าวิหนั เพราะเรพบเออ์ท้าวเธอฯแลพารุหนุ่ม!
เมื่อนาเินวไปวนมาไ้สัเพลาหนึ่ รันสายานา็เยึ้นไปสะุับ่อล้วยไม้บน้นไม้ให่้าำหนันาราธิา ที่นาและนาแ้วัสาลทรอบนำลับออมาาป่าหิมพาน์ เพื่อทรเอามาปลูในอุทยานอพระอ์และรอบำหนันา
“หรือว่า... นาอาะลับไปที่ป่าหิมพาน์เพียลำพั แล้ว... แล้วเิเรื่อร้ายเหมือนเมื่อรานั้นึ้นอี!” นานินรีเอ่ยออมาับนเอ้วยเสียอันแผ่วเบาแลรู้สึหวิวหวั่นในหทัย!
“ถ้าาร์เป็นเ่นนั้นริ... เราวระทำันใี? วระทูลเส็ลุหรือไม่? ...แ่ถ้าเส็ลุทรทราบะ้อทรริ้วเรา้วยเป็นแน่แท้!”
นานินรีรุ่นิ้วยัวลหวั่นเรในพระราอาาาอ์ท้าววีปัษ์เวนไย์ ผู้มีศัิ์เป็นพระปิุลายิ่นั เนื่อ้วยพระมาราอนานินรีทรเป็นนิษา่าพระรามาราออ์ท้าวเธอฯ รั้นเมื่อพระมาราทรเริันษาถึาลแ่เวลาอภิเษสมรส ็ทรไ้ระทำารหนีารอภิเษับพระบิาออ์ฤวายุหนุ่มไปับบิาอนา ึ่เป็นเพียินนรธรรมานหนึ่!
แรเริ่มแ่เิมาล อ์ท้าวเธอฯทรริ้วแลถึั้นะทรัาับพระมาราอนา!แ่รั้นเมื่อพระมาราอนาทรมีนาอุบัิึ้นมาแลไ้เสียพระนม์ล ท้าวเธอฯึทรเสียพระทัยแลโศเศร้าเป็นยิ่นั... ึทรเมาแลำริอนาลับมาทรเลี้ยู โยแลับารที่อ์ท้าวเธอฯทรไม่เอาวามับทาฝ่ายพระบิานา... รานั้นบิาอนาึำ้อยอมพราานา เพื่อยุิวามัแย้ึ่อาะเิเป็นปัหาให่ามมาให้แ่เหล่าาิวศ์พศาไ้!
้วยเหุ้า้นนี้ นานินรีึ่ทรุบเลี้ยแลเลี้ยูู่ันมาับนาราธิาึรัแลเรลัวในอ์ท้าวเธอฯยิ่นั
‘แ่ถ้าเราไม่บอ... แล้วแ้วัสาลพระพี่นาเล่า? นาะเป็นายร้ายีเ่นใ?’
นานินรีไ้รุ่นิอย่ารวร่ำร่ำไห้ในใ ในะที่หทัยอนานั้น็เ้นรัวให้เรลัวเหมือนะหยุเ้นในทุะิ!
ความคิดเห็น