KYUHAE SHORT FICTION ...LISTEN TO KYUHYUN&DONGHAE

ลำดับตอนที่ #13 : Love Light ..ღ [2]

 

Love light 2 ..ღ

พอปิดเทอม ช่วงใบเกรดออก เชวทงเฮก็วิ่งวุ่น หาที่ซ่อนสมุดพกไปทั่ว สมองอันน้อยนิดพยายามนึกถึงสถานที่ที่แม่บังเกิดเกล้าแล้วก็คุณนมจะไม่บังเอิญไปเจอมันเข้าอย่างทุกที

“ลุงสตาร์ค ทงเฮฝากสมุดพกไว้ที่บ้านลุงสตาร์ค ก่อนได้ป่าว”

“บ๊อก!!”

“ได้งั้นหรอ ลุงสตาร์คจะไม่เอาไปให้คุณแม่ คุณป๊า แล้วก็คุณนมใช่ป่ะ!”

“บ๊อก บ๊อก !!”

“สัญญาแล้วนะ สัญญาลูกผู้ชาย คำไหนคำนั้นนะ”

“บ๊อก บ๊อก บ๊อก!”

“เยี่ยมเลยหมาน้อย~” ทงเฮจัดการยกบ้านสุนัขที่อยู่ในสวนหน้าบ้านขึ้น ก่อนจะลงมือขุดดินให้ลึกพอที่สมุดพกเล่มบางที่ซ่อนเกรดอัน(ไม่)สวยหรูของทงเฮเอาไว้ จากนั้นก็จัดการวางสมุดพกลงไป แล้วกลบดินทับ ตามด้วยค่อยๆ ลากบ้านสุนัขกลับเจ้ามาทับคืนที่เดิม

“ลุงสตาร์คอยากฉี่ใส่ก็ตามสบายเลยนะ ทงเฮไม่โกรธ”

.

.

.

.

สองวันมานี้ ทงเฮมีชีวิตอยู่ในบ้านด้วยความสุขกับคำว่าปิดเทอม แต่พอเข้าวันที่สาม บรรยากาศในบ้านก็อึมครึมแปลกๆ วันนี้แม่ไม่ได้กำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างทุกวัน คุณป๊าก็ไม่ได้ดูทีวี ส่วนคุณนมที่ปกติต้องวุ่นวายอยู่ในครัวก็มานั่งรวมตัวกับคุณป๋าแล้วก็คุณแม่ อยู่ที่ห้องนั่งเล่น

“อ..อะไร กันหรอฮะ วันนี้มีอะไรพิเศษหรอ”

“นั่นสินะ วันนี้มีอะไรพิเศษคะคุณ” น้ำเสียงของแม่ดูปกติ แต่รอยยิ้มของแม่มันเย็นๆชอบกลนะทงเฮว่า

“ทงเฮ คุณป๊าจำได้ว่า…ที่โรงเรียน…ประกาศผลการเรียนแล้วนี่นะ”

“เอ่อออออ….นั่นสิฮะคุณป๊า ทงเฮก็ว่างั้น ทงเฮอยากรู้เกรดของตัวเองจะแย่ ทำไมยังไม่ได้สมุดพกน้า~”

“นั่นสินะ คุณป๊าก็อยากรู้…ก็เลย โทรไปที่โรงเรียนของทงเฮ คุณครูใหญ่ก็บอกว่าทางโรงเรียนส่งสมุดพกมาให้เมื่อสามวันที่แล้ว”

“จริงหรือฮะ!! ตอนนี้มันอยู่ในตู้จดหมายแน่เลย คุณนมฮะ คุณนมยังไม่ได้ไปดูตู้จดหมายที่บ้านเราใช่มั๊ยฮะ”

“นมดูแล้วค่ะคุณหนู แต่ว่าไม่พบเลย”

“หาย! มันต้องหายระหว่างการขนส่ง ทงเฮว่ามันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆเลยนะฮะคุณป๊า ไปรษณีย์นี่ไม่ดีจริงๆเลย”

“นั่นสินะ คุณป๊าว่าจะโทรไปว่าเขาสักหน่อย แต่โชคดีนะ ทางโรงเรียน เค้ามีข้อมูลการเรียนของนักเรียนทุกคนอยู่ในคอมพิวเตอร์ คุณครูประจำชั้นของทงเฮก็เลยส่งแฟกซ์ใบเกรดของทงเฮมาให้คุณป๊าแล้ว”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ตายใน 5         4         3      2    1 …….

“มีอะไรจะแก้ตัวไหม เชวทงเฮ!!!” ประสานเสียง (~___~)

วนรถจนทงเฮปวดหัวแทบอาเจียน คุณแม่ยังสวยก็หักเลี้ยวรถอีกหนึ่งครั้ง วนรอบวงเวียนน้ำพุอีกหนึ่งที ก่อนจะจอดลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่

“13/09 หลังนี้แหละ”

“เฮ้อ ถึงสักที นี่ถ้าจะสร้างบ้านลึกขนาดนี้ละก็นะ ทงเฮว่าให้เค้าย้ายมาอยู่บ้านเราดีกว่า”

“พูดมากจริงๆเลยเชวทงเฮ เก็บของ แล้วไปกดกริ่งซะ”

“เน~~~”

กริ้ง กริ้ง~

นิ้วเรียวจิ้มกริ่งหน้าบ้านหลังใหญ่ ดวงตากลมโตสอดส่องไปรอบบ้านอย่างสนใจ บ้านสองชั้นที่ยังคงรูปแบบของสถาปัตยกรรมเกาหลีแต่ปรับแต่งให้ผสมรูปแบบโมเดิร์นเอาไว้ ทงเฮสอดส่องสายตาผ่านช่องว่างคืบเล็กๆระหว่างรั้วบ้าน รอบๆตัวบ้านปลูกต้นไม้เอาไว้ร่มรื่น แถมระหว่างทางเดินที่โรยด้วยก้อนกรวดหยาบๆ ก็มีสนามหญ้าสีเขียวกับดอกไม้สีสวยที่ปลูกเป็นแนวยาวทอดไปยังตัวบ้าน

“ใครครับ”

“ทงเฮเองครับซอนแซงนิม!”

ชาอุ่นๆสองถ้วย ถูกวางลงบนโต๊ะกระจกตัวเตี้ยในห้องรับแขก ทงเฮตัวน้อยยิ้มแฉ่งก่อนจะใช้สองมือประคองถ้วยชาขึ้นมาจิบ

“ชื่นใจจัง” ^ ^

คยูฮยอนยิ้มขำกับรอยยิ้มน่ารักของลูกศิษย์ ก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนเก่า

“หาบ้านเรายากรึเปล่าดารา”

“ก็นิดหน่อยน่ะ”

“แม่โกหก พาทงเฮหลงตั้งหลายรอบ วนไปวนมาจนทงเฮแทบอ้วกแน่ะซอนแซงนิม……….อ…อ๊ะ โอ้ยย ” ก้นนิ่มของคนช่างฟ้องยกตัวขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่ เพราะเนื้อนุ่มๆ โดนมือของแม่บิด

“ดื่มชาแล้วก็เงียบๆไปเลยทงเฮ……ขอบใจคยูฮยอนมากนะ ที่ยอมตกลงช่วยสอนให้ตาทงเฮน่ะ”

“พ่อเค้าก็ยุ่งกับเรื่องที่บริษัท ส่วนเรา…ตอนนี้วุ่นวายเรื่องร้านอยู่เลย จะส่งเจ้าตัวไปอยู่กับญาติที่อเมริกา ก็ดื้อแพ่งไม่ยอมไปท่าเดียว มีคยูฮยอนคนเดียวแล้วแหละ ที่จะช่วยลูกเราได้ ขอบใจอีกครั้งนะ”

“ไม่เป็นไร ยังไงดาราก็เป็นเพื่อนเรา เพื่อนช่วยเพื่อน เราเต็มใจ”

“เชื่อฟังคุณครูด้วยล่ะทงเฮ อย่าดื้ออย่าทำให้คุณครูปวดหัวเหมือนแม่รู้มั๊ย….คยูฮยอน ถ้าเจ้าทงเฮดื้อละก็ ตีได้เลยนะ พ่อเขาอนุมัติแล้ว”

“แม่!!”

วันนี้อากาศแจ่มใสอย่างที่ควรจะเป็น คยูฮยอนจึงจะเริ่มบทเรียนของตนที่สวนเขียวๆ หน้าบ้าน ร่างสูงบอกให้ทงเฮเอาหนังสือเรียนไปรอเขาไว้ที่โต๊ะ ก่อนที่เจ้าตัวจะไปจัดการอะไรบางอย่างแล้วตามออกมา

เซตของว่างถาดใหญ่ถูกยกมาจากครัวด้วยคุณครูหน้าหล่อ ทงเฮที่เห็นแบบนั้นแทบจะกวาดเอาหนังสือเรียนบนโต๊ะทิ้งซะให้หมด แล้วนั่งกินของว่างกับซอนแซงนิมแทน

“วันก่อนครูไปหาซื้อของว่างมาให้ทงเฮ แต่เบเกอรี่เจ้าอร่อยเค้าปิดน่ะ วันนี้เลยมีแค่ขนมปังกับน้ำชา”

“อ่า…แย่จัง แต่ไม่เป็นไรฮะ ทงเฮชอบเหมือนกัน ทงเฮชอบชาที่สู๊ดดด~”

เห็นสีหน้าท่าทางที่แสดงออกมาของทงเฮแล้ว คยูฮยอนก็หัวเราะในลำคอ ทงเฮช่วยคยูฮยอนยกของว่างออกจากถาด ตากลมโตที่ถอดแบบมารดามาไม่มีผิดเพี้ยนจ้องมองขนมปังนานาชนิดด้วยความตื่นเต้น

“จะกินก่อนก็ได้นะ” คยูฮยอนบอก ดูจากท่าทางแล้วทงเฮน่าจะอยากกินขนมมากกว่ามาติว มือเล็กจึงเอื้อมไปหยิบขนมปังก้อนกลมเข้าปากทันทีที่ได้รับอนุญาต

พอเคี้ยวตุ้ยๆเสร็จ ก็คว้าเอาแก้วน้ำบนโต๊ะมากกระดกดื่ม ความหวานหอมของรสชาซีลอนไหลผ่านคอ ทงเฮตวัดลิ้นเลียคราบน้ำชาที่ติดอยู่ตรงมุมปากแล้วคลี่ยิ้มสวยให้คุณครู

“อร่อยจัง…ซอนแซงนิมชงเองหรอ”

“ครูซื้อมา” พอคยูฮยอนตอบแบบนั้น หน้าทงเฮเลยหดเหลือสองนิ้ว นึกว่าซอนแซงนิมจะใจดีขนาดลงมือชงชาให้ทงเฮชิมเอง และกะว่าจะขอสูตรกลับไปทำดื่มเองที่บ้าน

“ล้อเล่น ครูทำเอง ชอบใช่มั๊ย เดี๋ยวก่อนกลับครูจะชงให้เอาไปทานที่บ้าน”

“ไม่เป็นไรฮะ เดี๋ยวทงเฮมาทานที่บ้านซอนแซงนิมทุกวันเอง ^^”

.

.

เห็นดวงตากลมใสที่ตอนนี้ใกล้จะปิดเต็มที คุณครูหน้าหล่อจึงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา เข็มสั้นก็กำลังจะเดินไปทักทายกับเลขสองแล้ว คยูฮยอนเลยเอื้อมมือมาปิดหนังสือภาษาอังกฤษลง

“พักก่อนแล้วกันนะ ครูเมื่อยแล้ว” ทงเฮพยักหน้าเห็นด้วยกับคยูฮยอนอย่างที่สุด ซอนแซงนิมน่าจะเมื่อยได้ตั้งแต่สองชั่วโมงแล้วนะฮะ ทงเฮง่วงนอนจะแย่

“หิวมั๊ย ครูจะไปทำอะไรให้ทาน”

“ซอนแซงนิมทำกับข้าวได้ด้วยหรอฮะ”

“ได้สิ ครูอยู่คนเดียวนะ ไม่ทำเองใครจะทำให้”

“แฟนงัย….อ่า งั้นก็แสดงว่าซอนแซงนิมยังไม่มีแฟน” คยูฮยอนคลี่ยิ้มให้ทงเฮนิดหน่อย ก่อนร่างกายสูงใหญ่จะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าครัว

ทงเฮพูดอะไรผิดรึปล่านะ?

สวนของคยูฮยอนสวยดี ทงเฮชอบ ร่างเล็กเลยลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจแล้วเดินชมสวนรอบๆ ดอกไม้ที่ซอนแซงนิมปลูกส่วนใหญ่จะเน้นไปที่ดอกสีฟ้าและสีขาว บังเอิญจัง ทงเฮชอบสีฟ้า…อ่า แม่ของทงเฮด้วย แม่ของทงเฮก็ชอบดอกไม้สีฟ้าเหมือนกัน ทงเฮสะดุดตากับพุ่มดอกไม้สวยสีฟ้าที่ล้อมรั้วไม้เตี้ยสีขาวแยกเอาไว้กับสวนบริเวณอื่น ดอกของมันสวยกว่าดอกไม้อื่นๆในสวน กลีบดอกกลีบเล็กๆคล้ายปีกผีเสื้อรวมกันเป็นช่อใหญ่ แข่งกันชูช่อสีฟ้าสดใสสวยเต็มรั้ว

นิ้วเรียวเล็กกำลังจะเอื้อมไปสัมผัสกับกลีบดอกไม้ แต่เสียงเหมือนมีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวดังอยู่ใกล้หูของคนที่กำลังชื่นชมความงามของดอกไม้เพลินๆ ทงเฮขมวดคิ้วทั้งสองข้างขึ้นมาชนกัน และไม่กี่วินาทีต่อมาทงเฮก็ได้คำตอบว่ามันคือเสียงอะไร

“ว้ายยยยยยยยยยย ย”

ร่างเล็กตีหน้ายุ่ง ยู่กลีบปากน้อยๆ แล้วพาตัวที่เปียกมะลอกมะแลก มาหยุดยืนที่กรอบประตูห้องครัวที่มีร่างสูงตั้งใจทำมื้อกลางวันอยู่

“ทงเฮ! ไปทำอะไรมา” คยูฮยอนเบิกตากว้าง จ้องมองตัวเล็กๆของลูกศิษย์ที่ตัวเปียกลู่ไปหมด

“ซอนแซ……………งนิ ม” T__T

คยูฮยอนหาเสื้อผ้าตัวใหม่มาให้ทงเฮเปลี่ยน ถึงไซส์มันจะไม่พอดีไปบ้างแต่ก็นับว่าโอเค เมื่อเทียบกับจะต้องให้ทงเฮใส่เสื้อผ้าลายการ์ตูนน่ารักเปียกๆของตัวเอง

“ครูลืมบอกไป สปริงเกอร์มันรดน้ำอัตโนมัติน่ะ โทษทีนะ”

“ฮะ…ไม่เป็นไร แต่มันเล่นจู่โจมทงเฮทุกทางขนาดนั้น โหดชะมัด”

“ฮ่ะๆ เอ้า เช็ดหัวด้วยสิทงเฮ เดี๋ยวเป็นหวัด” คยูฮยอนบอกคนที่แต่งเนื้อแต่งตัวเสร็จแล้วก็สะบัดหัวแรงๆ แทนการเช็ดศีรษะให้แห้งด้วยผ้าขนหนู เหมือนเจ้าโฮ่งๆ เพิ่งอาบน้ำเสร็จ

“ไม่เอาแล้วอ่ะ ซอนแซงนิมทำอะไรกินฮะ หอมจัง” ต่อมจมูกดีของทงเฮเริ่มทำงาน เท้าเล็กๆ เดินตามกลิ่นหอมของอาหารเข้าไปในห้องครัว นี่หรอ มื้อกลางวันของทงเฮ ^o^

“ทงเฮอยากกินแล้ว!” ร่างเล็กทำตาวาว คยูฮยอนส่ายหัวให้กับท่าทีซนๆของทงเฮ ก่อนร่างสูงจะเดินตามไปวางผ้าขนหนูผืนเล็กไว้บนศีรษะของร่างบาง

“เช็ดผมก่อนเลยทงเฮ ไม่งั้นอด” เสียงทุ้มเอ่ยบอก แต่มันเหมือนคำขู่เท่านั้นแหละ คยูฮยอนหยิบจานจากชั้นมาสองใบ จากนั้นก็ม้วนเส้นสีขาวใส่จานตามด้วยตักซอสสีส้มสวยราด

“สปาเก็ตตี้ ทงเฮชอบสปาเก็ตตี้!” ร่างเล็กฉีกยิ้มกว้างทันทีที่คยูฮยอนเสิร์ฟอาหารมื้อกลางวันตรงหน้า ‘ทงเฮชอบสปาเก็ตตี้ๆ’ ตั้งแต่ได้ยินเสียงใสพูดแจ้วๆวันนี้ คยูฮยอนก็ไม่เห็นว่าทงเฮจะไม่ชอบอะไรสักอย่าง

  ร่างเล็กเช็ดผมให้พอเป็นพิธี จากนั้นก็สะบัดผ้าวางไว้ตรงเก้าอี้ข้างๆ รอให้คยูฮยอนนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วมือเล็กๆก็จับอาวุธขึ้นเตรียมพร้อม

“ทานละนะคร้าบบบบบบบบ”

พอดูดสปาเก็ตตี้เส้นยาวเข้าปากคำแรก ทงเฮก็ยิ้มพอใจ ฝีมือการทำอาหารของซอนแซงนิมยอดจริงๆ อร่อยสูสีกับร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่คุณป๊าของทงเฮชอบพาไปทานเลย เสียงดูดเส้นดังจ๊วบทำให้คยูฮยอนหันไปมอง คนตัวเล็กยิ้มเผล่ ลืมไปซะสนิทว่าต้องรักษามารยาทบนโต๊ะอาหาร

“อร่อยมากเลยฮะซอนแซงนิม…”

“ทงเฮชอบ” คยูฮยอนต่อประโยคให้สมบูรณ์ ร่างเล็กยิ้มอายที่ถูกคุณครูตัวสูงรู้ทัน

“อร่อยก็กินเยอะๆ จะได้โตไวๆ” คยูฮยอนบอก ประโยคกึ่งพูดเล่นพูดจริงทำให้ทงเฮย่นคิ้ว ….ทงเฮไม่ใช่เด็กนะฮะซอนแซงนิม อายุสิบเจ็ด มีบัตรประจำตัวประชาชนแล้วด้วย!

สปาเก็ตตี้ผัดซอสกุ้งสุดแสนอร่อยตามที่ทงเฮบอกถูกจัดการจนเกลี้ยง เสียงขูดจานดังตรงหน้าทำให้คยูฮยอนถามว่าจะเอาสปาเก็ตตี้เพิ่มอีกจานรึเปล่าแต่ทงเฮก็ยิ้มเกรงใจและบอกว่าไม่เป็นไร กระเพาะหลุมดำของทงเฮเต็มแล้ว

ตัวเอบีซี ยังตามมาหลอกมาหลอนทงเฮในช่วงบ่ายหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ ร่างสูงย้ายสถานที่สอนมาเป็นห้องนั่งเล่นที่เปิดโล่งให้ลมถ่ายเทสะดวก ทงเฮนั่งอยู่บนพื้นพรหมขนแกะนุ่มๆ จากที่นั่งตัวตรงในตอนแรก ตัวบางๆก็ค่อยๆเอนลงซบกับท่อนแขนแกร่งของคนสอนที่นั่งข้างๆ อย่างเนียนๆ

ตามกลมกวาดมองแพทเทินประโยคภาษาอังกฤษที่เขียนด้วยลายมือของคยูฮยอนบนกระดาษในมือ คุณครูคยูฮยอนสอนเรื่องนี้มาสี่ครั้งแล้ว แต่ดูเหมือนหลังจากที่ทงเฮอ่านจบ คุณครูต้องสอนรอบที่ห้าให้ทงเฮแล้วแหละ

“ตั้งใจหน่อยสิทงเฮ ไม่งั้นครูจะเอาขนมไปเก็บแล้วนะ” คยูฮยอนพูดขู่ เพราะรู้แล้วว่าสิ่งที่ทงเฮทำได้ดีว่าดื้อซนไปวันๆ คือการจัดการกับขนมทุกชนิดตรงหน้าด้วยกระเพาะหลุมดำ

“ง่า…ก็มันยากอ่ะ ทงเฮจำไม่ได้” ร่างบางทำเสียงงุ้งงิ้ง ทั้งๆที่หัวกลมยังคงเอนซบกับท่อนแขนของคุณครู

“ตั้งใจสิ ทงเฮต้องตั้งใจ ครูบอกทริคทงเฮไปหมดแล้วนะ”

“ก็ซอนแซงนิมเก่งอ่ะ แต่ทงเฮไม่เก่ง แม่เล่าว่าซอนแซงนิมเรียนเก่งมาก ตอนสอบเข้ามหา’ลัยก็เป็นที่หนึ่งเลย ไม่เหมือนทงเฮ ตอนสอบเข้ายูอิน ทงเฮได้ที่รองบ๊วย”

“แล้วยังไงต่อ”

“ป่าว แม่แค่บอกว่าซอนแซงนิมเก่ง…อ้อ แล้วซอนแซงนิมก็หายไป” ประโยคบอกเล่าจากปากของทงเฮทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบลง ทงเฮเงียบ รอว่าคยูฮยอนจะพูดอะไร ส่วนคยูฮยอนก็เงียบเพราะพูดไม่ออก

.

.

.

.

.

.

“ครูขอออกไปสูดอากาศข้างนอกหน่อย ทงเฮก็อ่านต่อไปแล้วกัน เดี๋ยวครูมา”

“ฮ…ฮะ” ประโยคบอกเล่านั้นทำให้ทงเฮเข้าใจว่าตัวเองต้องเอาตัวออก น้ำเสียงเย็นๆ ฟังดูไม่อบอุ่นเหมือนเคยทำให้ทงเฮเลิกง้องแง้ง ร่างเล็กดันตัวขึ้นนั่งตัวตรงเมื่อคนที่เขาพิงกำลังจะลุกออกไป 

ด้วยความที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว แถมมีอายุมากกว่าเด็กชายในบ้านหลายปีนัก ทำให้คยูฮยอนแยกแยะออกในเวลาอันรวดเร็วว่าสิ่งไหนควรจะทำและสิ่งไหนไม่ควร ทงเฮก็พูดไปเรื่อยตามประสาเด็ก ไม่ได้คิดอะไรมากมายอย่างที่คยูฮยอนควรจะรู้สึก ร่างสูงจึงสูดหายใจลึก มองไปยังห้องนั่งเล่นที่ทงเฮกำลังพยายามตั้งใจเรียนอยู่

ทงเฮใจหายแวบเมื่อแผ่นหลังกว้างเดินออกไปยังรั้วหน้าบ้าน ทงเฮต้องเผลอพูดอะไรที่ไม่ควรพูด(ไปตามนิสัย)แน่ๆเลย ซอนแซงนิมถึงโกรธทงเฮขนาดหนีออกจากบ้านตัวเอง =[]= ทงเฮจะทำยังงัยดีล่ะ ถ้าซอนแซงนิมโกรธทงเฮ ซอนแซงนิมอาจจะไปฟ้องแม่ ฟ้องคุณนม ฟ้องคุณป๊า ทงเฮก็ต้องโดนคุณป๊าดุน่ะสิ ไม่เอาๆ ทงเฮไม่ชอบให้คุณป๊าซีวอนดุทงเฮเลย

และขณะที่หัวสมองน้อยๆกำลังใช้ความคิด ไอศกรีมแท่งก็ถูกยื่นมาตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว ทงเฮสะดุ้งหน่อยๆเพราะตกใจ แต่ก็รีบเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่เอามาให้นั้นเป็นใคร

“ซอนแซงนิม !”

“รีบๆกินเร็ว เดี๋ยวมันละลายนะ”

“ฮะ” ทงเฮรับไอศกรีมมาไว้ในมือ ยิ่งเห็นว่ามันเป็นรสชาเขียวของโปรดแล้ว กลีบปากจิ้มลิ้มก็ฉีกยิ้มเกือบถึงรูหู

“ไอศกรีมรสชาเขียว….”

“ทงเฮชอบ”

“คิก” ^^

ซนดาราแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นลูกชายตัวน้อยของเธอสวมชุดที่ต่างไปจากเมื่อเช้า หญิงสาวถามไถ่ความประพฤติของเจ้าตัวดีจากคุณครูสอนพิเศษกิตติมศักดิ์ แล้วคยูฮยอนก็ให้คำตอบที่ทงเฮสุดแสนจะชื่นใจเหลือเกินว่าทงเฮนั้นเป็นเด็กดีแสนดี~

ร่างเล็กจับจองพื้นที่เบาะข้างคนขับ ...เพราะเหนื่อยจากการเล่นซนทำตัวให้ซอนแซงนิมปวดหัวทั้งวันบวกกับท้องฟ้าที่มืดลง ทำให้เปลือกตาบางแทบจะปิดทันทีที่มารดาออกรถ

“แม่~”

“ว่าไงเชวทงเฮ”

“ซอนแซงนิมใจดีจัง ทงเฮชอบซอนแซงนิ…ม~” เสียงใสเอ่ยเบา ก่อนเปลือกตาจะปิดลงด้วยความเหนื่อยอ่อน ทงเฮซุกตัวลงกับผ้าห่มอุ่น แพรขนตาของคนที่หลับตาพริ้มเรียงตัวสวย จุดรอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะเข้าสู่ห้วงนิทรา

TBC..







 

cinna mon







04/06/55