Beautiful summerฤดูร้อนท้าลองหัวใจว่าใครจะรัก

ลำดับตอนที่ #13 : ฉันขอโทษ

12

ฉันขอโทษ

 

พาสกำลังเลี้ยวรถเข้าซอยบ้านฉัน และในที่สุดเขาก็ขับรถมาถึงที่บ้านของฉันจนได้ ตลอดระหว่างทางที่ผ่านมาเขาไม่ได้พูดอะไรเลย ซึ่งมันแตกต่างจากนิสัยเดิมของเขามาก อย่าบอกนะว่าเขาโกรธฉันน่ะแต่ว่าเท่าที่ฉันเคยรู้จักกับพาสมาเป็นเวลาสองอาทิตย์- -** ฉันยังไม่เคยเห็นพาสโกรธอะไรใครง่ายๆเลยอ่ะ

ฉันนั่งมองหน้าพาสจนกระทั่งเขาขับรถเข้ามาภายในรั้วบ้านของฉัน

“ถึงแล้ว”พาสพูดเสียงเรียบ

“อืม”ฉันพูดพลางปลดเข็มขัดนิรภัยออก ฉันทำท่าจะลงจากรถแล้วแต่ว่าพาสไม่ได้พูดหรือว่ารั้งฉันไว้เลย เพราะปกติเวลาฉันจะลงจากรถแต่ล่ะทีเขาก็จะต้องหยอดคำหวานเลี่ยนๆหรือไม่ก็ส่งยิ้มให้ฉันก่อนนี่

นี่มันแปลกนะ!

“นายจะลงก่อนมั้ย”ในที่สุดฉันเองก็ต้องตัดสินใจพูดขึ้นทำลายความเงียบ

“ไม่ดีกว่า”

“ลงมาพักก่อนเถอะ คุณแม่ก็อยากเจอนายน่ะ”ฉันพูด ฉันว่าฉันคงต้องถามพาสให้รู้เรื่องแล้วล่ะว่าเขาโกรธฉันหรือไม่

“ก็ได้”แล้วพาสก็ปลดเข็มขัดลงจากนั้นก็เดินลงจากรถพร้อมกับฉัน

“อ้าว!คุณลูกทั้งสองกลับมาแล้วเหรอจ้ะ^O^”คุณแม่ของฉันวิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

“อ่าค่ะ”ฉันตอบ

“ว้าย!พาสเป็นอะไรไปจ้ะทำไมที่แก้มแดงจัง”แม่ถาม โดนฉันกับมินนี่ตบมันจะไม่แดงได้ยังไงล่ะ- -**

“เปล่าครับ”พาสตอบอย่างนิ่งๆ

“ซัมเมอร์พาพี่เขาไปนั่งพักเร็ว”คุณแม่สั่ง ถึงไม่สั่งฉันก็ต้องทำอยู่แล้วล่ะ

แล้วฉันก็เดินนำหน้าพาสไปนั่งที่โซฟา พร้อมกับบอกเมด(คนรับใช้)ให้เอาน้ำกับขนมมาให้พาส

“เอ่อ เจ็บมากมั้ย”ฉันพูดพลางนั่งลงข้างพาส

“นิดหน่อย”ฉันว่าแดงขนาดนี้ไม่นิดหน่อยแล้วมั้ง

“ถ้าเจ็บมากนายก็บอกฉันมาเถอะ”

“ฉันบอกแล้วไงว่าเจ็บนิดหน่อย”พาสตอบแต่เขากลับไปสบตาฉันเลย

“ขอโทษ..”ฉันพูดเสียงเบา

“เธอว่าอะไรนะ”พาสหันมาถาม

“ฉันบอกว่าฉันขอโทษ”

“อะไรนะไม่เห็นได้ยินเลย”พาสพูดพลางเปามือมาป้องหูไว้

“ฉันบอกว่าขอโทษ”ฉันพูดเริ่มดังแล้วนะ

“ไม่ได้ยิน”

                “ฉันบอกว่าฉันขอโทษไงเล่าไอ้บ้าพาส ได้ยินมั้ย ฉันบอกว่าฉันขอโทษ!!!”ฉันตะโกนใส่พาส ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เมดเดินมาเสิร์ฟขนมกับน้ำส้มพอดี ทำให้เมดหยุดชะงัก ท่าทางของเมดดูสั่นกลัว สงสัยคงเห็นตอนที่ฉันกำลังตะโกนอ่ะ

“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก วางของไว้แล้วจะไปทำอะไรก็ไปเถอะนะ^^”ฉันรีบปั้นหน้ายิ้มให้กับเมดทันที แล้วเมดก็เอาขนมวางไว้บนโต๊ะจากนั้นก็รีบวิ่งออกไปทันที

“ฮึๆ”พาสหัวเราะในลำคอเบาๆ

“หัวเราะอะไร น่าขำมากนักรึไง”ฉันถาม

“ถ้าไม่น่าขำฉันก็ไม่ขำหรอก”พาสพูดปนกลั้วหัวเราะ

“นี่นาย- -**”

“เอาล่ะๆ ตอนนี้ฉันได้ยินที่เธอบอกแล้วนะ”

“แล้วทำไมเพิ่งมาได้ยิน ได้ยินตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่องแล้วไม่ใช่รึไง”ฉันถามพลางหยิบขนมขึ้นมากินชิ้นหนึ่ง

“ก็ฉันนึกไม่ถึงนี่ว่าคนอย่างเธอจะพูดขอโทษฉันเป็นด้วย เห็นปกติว่าฉันตลอด”

“หุบปากไปเลย!”

“แล้วเธอนึกยังไงถึงได้มาขอโทษฉันเนี่ย”

“ก็นายเงียบอ่ะ”ฉันบอก

“หืม”

“ก็นายน่ะอยู่ๆก็เงียบไม่พูดอะไรกับฉันเลย มันไม่ใช่นิสัยของนายเลยนะพาส”ฉันบอกพลางถอดหมวกปีกกว้างที่ใส่มาตั้งแต่ที่งานเดินแบบออกแล้ววางไว้ข้างๆตัว

“แค่นี้เนี่ยนะ”พาสถาม

“ฉันก็นึกว่านายโกรธฉันน่ะสิ ปกติน่ะนายไม่เคยเงียบเลยนะ นายจะพูดกับฉันแทบตลอด”ฉันบอก

“ห่วงความรู้สึกฉันด้วยรึไง”

“ห่วงสิ ถ้าไม่ห่วงฉันก็ไม่ขอโทษนายหรอก เฮ้ย!”ฉันรีบเอามือปิดปากของตัวเอง ส่วนพาสก็นั่งยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์

“ถ้าห่วงก็ไม่ต้องเขินหรอก บอกมาตามตรงเหอะ”พาสพูดพลางยิ้มให้ฉัน

“บ้าเรอะ!”ฉันพูดแก้เขิน

“เขินจนหน้าแดงหมดแล้วนะรู้มั้ย^^”พาสพูดพลางยกมือขึ้นมาลูบผมฉันเบาๆ

“O///O”ไม่รู้เป็นอะไร ฉันรู้สึกขนลุกซู่ไปหมดเลยอ่ะ

“เวลาเธอเขินเนี่ยก็น่ารักดีนะ^^”พาสยิ้ม

“นะ นายพูดอะไร ขะ ของนายน่ะO///O”ฉันเขินจนพูดตะกุกตะกักไปหมดแล้วนะเนี่ย

“พูดความจริง”พาสตอบเสียงเรียบ

 “แล้วแก้มนายเป็นยังไงบ้างยังเจ็บอยู่มั้ย”ฉันถาม

“เจ็บสิแต่ไม่มากหรอก”

“อ๊ะ!O///O”แล้วอยู่พาสก็คว้ามือของฉันไปทาบกับแก้มของเขาอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยความที่ฉันตั้งตัวไม่อยู่ทำให้ฉันเซล้มลงไปเกือบทับพาส และตอนนี้ใบหน้าของเราสองคนก็อยู่ใกล้กันมากด้วย

“มือเธออุ่นดีนะ”พาสพูดขึ้น

“อะอืม-///-”ฉันทำอะไรไม่ได้แล้วเพราะตอนนี้หัวใจฉันมันเต้นแรงมาก-[]-

“เป็นอะไรไป”พาสถาม

“ปะเปล่า”ฉันบอกพลางเอามือออกจากแก้มของเขา

“หน้าแดง”พาสพูดเบาๆ ทำให้ฉันเกือบเอามือจับแก้มของตัวเองไม่ทัน

“กลับได้แล้ว”ฉันบอก แล้วพาสก็เขยิบเข้ามาใกล้ฉันจากนั้นเขาก็สวมกอดฉันเอาไว้O////O

“อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้รึไง”พาสพูดขึ้นแล้วกอดฉันแน่นกว่าเดิม

“นี่นายปล่อยฉันน้า!!”ฉันโวยวายพลางดิ้นสุดชีวิต

“ไม่ปล่อย”

“อย่ามาเล่นอะไรบ้าๆกับฉันนะ!!”

“ไม่ได้เล่นแต่ทำจริง^^”พาสยิ้ม

“ปล่อยเซ่!!”ฉันยังคงโวยวายไม่เลิก

“ไม่”พาสพูดพลางยิ้มกริ่ม

“พาสจ้ะวันนี้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะ อุ๊ย!OoO”ระหว่างที่ฉันกำลังดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของพาสอยู่นั้นคุณแม่ก็เดินเข้ามาชวนพาสกินข้าวพอดี ดูเหมือนแม่ฉันจะตกใจมากเมื่อเห็นพาสกำลังกอดฉันอยู่ ทีนี้แหละพาสนายตายแน่!

“แม่ค่ะTOT”ฉันเรียกแม่

“น้ามณีรัตน์ว่ายังไงนะครับ”พาสถามย้ำแต่มือยังคงกอดฉันไม่ปล่อย

“เอ่อ พาสจะอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันมั้ยจ้ะ”แม่ฉันถาม

“อ๋อไม่ดีกว่าครับวันนี้ผมมีนัดกันแม่แล้ว^^”พาสยิ้ม ดีๆรีบๆไปเลย ชิ่วๆ-3-

“ระเหรอจ้ะ ไม่เป็นไร งั้นแม่ขอตัวก่อนนะ ขอโทษนะที่มาขัดจังหวะตามสบายจ้า!”ว่าแล้วแม่ก็รีบวิ่งออกไปเหลือเพียงฉันกับพาสแค่สองคน นี่แม่ไม่คิดที่จะช่วยฉันเลยใช่มั้ยT^T

“แม่T^T!!”ฉันตะโกนเรียกตามหลัง

“แม่ของเธอใจดีเหมือนกันนะเนี่ย”พาสพูดขึ้น

“ดีบ้าอะไรล่ะ ปล่อยนะ!”ฉันว่าแล้วฉันก็เอานิ้วเท้าจิกเท้าของพาสอย่างรุนแรงที่สุด

“โอ๊ย!!”พาสร้องลั่นแล้วก็ปล่อยฉันออก ฉันจึงรีบวิ่งหนีออกจากเขาให้มากที่สุด

“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาเล่นบ้าๆกับฉัน!”ฉันพูดแล้วก็เดินออกจากห้องรับแขกแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง ปล่อยให้พาสนั่งลูบเท้าของตัวเองอยู่ข้างล่างคนเดียว

แต่ว่าทั้งๆที่ฉันไม่ชอบการกระทำของพาสแล้วทำไมหน้าฉันต้องแดงด้วยนะ หัวใจก็เต้นแบบแปลกๆ นี่ไอ้หัวใจบ้าหยุดเต้นแรงๆเดี๋ยวนี้นะ แกอยากให้ฉันแพ้พนันรึไง นี่ๆฉันบอกให้หยุดไง ฉันพูดในใจพลางตีหน้าอกด้านซ้ายของตัวเองเบาๆ แต่ตีเท่าไหร่ๆหัวใจมันก็ยังเต้นแรงอยู่ดี นี่ฉันจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วนะ!!!