BEHIND...[HaeEun ft. SJ]

ลำดับตอนที่ #13 : ♚ ( Chapter 8 ) Hate .

ฮ้าววว (หาวปากกว้างงับหัวทงเฮ =  =)

วันนี้แนนมาอัพรอบดึกอย่างที่ไม่เคยเป็น เนื่องจากแฟนฟิคเมนชั่นมาทวงเป็นจำนวนหลากหลาย ; A;

วันนี้ก็ขอให้ทุกคนเสพสุขกับดราม่าต่อเนื่องจากตอนที่แล้วกันค่ะ

แนนไม่ขอแพล่มอะไรมาก ราตรีสวัสดิ์ T^T

ปล.ชอบก็เม้น ไม่ชอบก็เม้น จุ้บๆ

-----CHAPTER 8 HATE-----

“ไปร้านอาหารที่ไหนน่ะ”ร่างเล็กเอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นว่าเส้นทางที่รถกำลังมุ่งไปไม่ใช่เส้นทางไปร้านอาหารที่ได้นัดกับทงเฮ

“คุณชายสั่งให้ผมห้ามบอกคุณฮยอกแจน่ะครับ”คยูฮยอนที่กำลังขับรถเอ่ยตอบคำถามเจ้านายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล อ่อนน้อม สายตาคมเหลือบมองสีหน้าของร่างเล็กผ่านกระจกมองหลัง

“เหอะ”ฮยอกแจส่งเสียงในลำคออย่างหงุดหงิด ก่อนจะเบือนหน้ามองออกไปด้านนอกรถ ปิดปากเงียบไม่พูดอะไรต่อ คิดถึงเรื่องราวความจริงที่สำคัญที่เพิ่งรับรู้จากปากจองซูเมื่อไม่นานก่อนหน้านี้ ร่างเล็กทิ้งตัวจมดิ่งในห้วงความคิดของตนเงียบๆ

'ครอบครัวนั้นน่ะ...ไม่ได้ดีอย่างที่นายคิดนะ ฮยอกแจ...'

ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าโตเองโง่ฮยอกแจเชิดใบหน้าเงยขึ้นฝืนไม่ให้หยาดหยดน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมาอาบแก้ม เขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เพิ่งรับรู้เมื่อสักครู่แม้แต่น้อย..แต่ถึงแม้ว่าไม่อยากเชื่อ แต่สิ่งที่เป็นหลักฐานยืนยันมันก็ทำให้เขาปฏิเสธไม่ความจริงไม่ได้

นี่สินะ..ที่เค้าเรียกว่า...'คนที่ไว้ใจ ทำร้ายกันมากที่สุด'

"ที่นี่น่ะเหรอ ที่เขาสั่งน่ะ"ฮยอกแจเลิกคิ้วมองหน้าคยูฮยอนผ่านกระจก เมื่อรถจอดลงสนิทที่หน้าภัตตคารอาหารฝรั่งเศสที่เขาแวะเวียนมาทานน้อยครั้งเพราะระยะเดินทางที่ห่างไกล และการบริการที่ไม่ถูกใจร่างเล็กมากเท่าไรนัก

"ครับ"

"อื้ม.."ฮยอกแจเปิดประตูรถออกก่อนจะก้าวลงเดินเข้าไปในร้านอาหารหรู บรยากาศดี ที่มักถูกเลือกเป็นสถานที่ดินเนอร์ของคนมีฐานะ

พนักงานต้อนรับยิ้มกว้างรับลูกค้าคนพิเศษที่เดินเข้ามาในร้าน ร่างเล็กกวาดสายตามองไปด้านใน เลิกคิ้วมองแทนคำถาม เพราะรู้ดีว่าทงเฮคงจะสั่งพนักงานเอาไว้เรียบร้อย

"เชิญทางนี้เลยครับคุณฮยอกแจ"พนักงานชายในชุดสูทเรียบร้อยผายมือให้ร่างเล็ก ก่อนจะเดินนำลูกค้าคนสวยไปยังโต๊ะที่จัดเตรียมไว้

ฮยอกแจกวาดสายตามองไปรอบๆตัวร้าน แม้ว่าร้านจะเปิดให้บริการ แต่กลับไม่มีลูกค้าคนอื่นมาทานอาหารในวันนี้ หรืออาจเรียกได้ง่ายๆว่าทงเฮจัดการเหมาจองทั้งร้านเอาไว้แล้ว

บรรยากาศในร้านวันนี้ถูกเปลี่ยนจากบรรยากาศอบอุ่นเรียบหรู เป็นบรรยากาศโรแมนติกหวานแหวว เปิดคลอด้วยเพลงแจ๊ซเบาๆ ผนังกำแพง บนโต๊ะอาหารทุกโต๊ะประดับด้วยดอกไม้สีแดงสด ตามทางเดินมีกลีบกุหลาบโปรยปรายไปทั่ว

...ดอกไม้ที่ฮยอกแจชอบมากที่สุด...

ร่างสูงแกร่งยืนรออยู่ที่โต๊ะในชุดสูททำงานเรียบร้อย เส้นผมสั้นสีดำธรรมชาติถูกเซตตั้งขึ้นรับกับใบหน้าหล่อเข้ม สายตาคมมองจ้องคนรักที่กำลังเดินเขามาหา ทงเฮยกยิ้มน้อยๆด้วยความยินดี 

"มาแล้วเหรอครับคนดี"ทงเฮเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยนในแบบที่ฮยอกแจชื่นชอบ

"....."ฮยอกแจปิดปากเงียบไม่ตอบกลับ เท้าเล็กก้าวเข้าหาร่างสูงจนร่างห่างกันเพียงช่วงตัว สายตามองใบหน้าคมนิ่ง แขนแกร่งของทงเฮเลื่อนไปโอบรอบเอวบอบบางของคนรักอย่างเคยชิน

"สุขสันต์วันคร..."

'เพี้ยะ'

เสียงกระทบกันของฝ่ามือบางและแก้มตอบดังขึ้นแทรกประโยคที่ร่างสูงต้องการเอ่ย ฮยอกแจตวัดมือตบใบหน้าหล่อจนหน้าหัน ทงเฮหันกลับมาจ้องดวงตาคู่สวยของคนรักอย่างไม่เข้าใจ แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นร่างบางในอ้อมกอดสลัดตัวออกห่าง สายตาที่มองตอบมาคล้ายกับศัตรูที่เกลียดชังกันมานานนับปี

"เป็นอะไรน่ะฮยอกแจ"ทงเฮถามเสียงเรียบ เขาเป็นคนชอบใช้เหตุผลในการตัดสินปัญหา และเขาก็อดจะโมโหไม่ได้หากจู่ๆคนรักตรงหน้ามาทำร้ายเขา แสดงท่าทางแปลกๆอย่างไม่มีสาเหตุ

"หลอกกันมานี่สนุกมากมั้ย ไอ้สารเลวทงเฮ"เสียงแข็งกร้าว และแววตายะเยือกเย็นราวกับไม่ใช่ฮยอกแจที่เขารู้จัก

"หลอก? เอาอะไรมาพูดน่ะ? มีเหตุผลหน่อยสิฮยอกแจ"ทงเฮปราม มือหนาเลื่อนขึ้นจับไหล่เล็กทั้งสอง

"อย่ามายุ่งกับฉัน! นายคงสนุกมากสินะที่เห็นฉันเป็นตัวตลกของนายตลอดเวลาน่ะ ลีทงเฮ! หัวใจนายมันทำด้วยอะไรน่ะ!!!!"ฮยอกแจตวาดกร้าว มือบางผลักอกแกร่งให้ถอยออกห่าง

ฮยอกแจในตอนนี้กำลังโมโห เขาพร้อมที่จะฆ่าร่างสูงตรงหน้าด้วยเรียวมือของเขา ไฟร้อนแห่งความโกรธากำลังแผดเผาหัวใจดวงน้อย

ฮยอกแจเกลียดการโกหก..โดยเฉพาะจากคนที่เขาไว้ใจ..

"หลอกใช้ความไว้ใจของฉันมันสนุกมากมั้ยลีทงเฮ ฉันรู้สึกผิดหวัง และรังเกียจนาย จนตอนนี้ไม่อยากจะเข้าใกล้นายซะด้วยซ้ำ! นายมันคนไร้หัวใจ มันต่ำเกินกว่าฉันจะเรียกว่ามนุษย์ซะอีก รวมถึงคนในตระกูลนายด้วย! ไอ้ชั่ว!!!! อื้อ..."ถ้อยคำด่าทอจากเรียวปากอิ่มทำให้ทงเฮกระชากร่างเล็กเข้ามาบดริมฝีปากเข้าหาอย่างรุนแรง

'เพี้ยะ'

แรงฟาดหนักๆจากฝ่ามือเรียวถูกมอบให้กับแก้มของร่างสูงอีกครา ฮยอกแจดิ้นหนีจากอ้อมแขนแกร่งสุดกำลัง ก่อนจะยกมือขึ้นถูเช็ดริมฝีปากของตนแรงเพื่อลบสัมผัสของทงเฮ

"ลีฮยอกแจ นายเป็นอะไรฮะ!?"ทงเฮตวาดเสียงแข็ง มือหนาจับไหล่บาง บีบแน่น เพื่อสยบให้คนดื้อจอมพยศอยู่นิ่ง

"เกลียด"ถ้อยคำสั้นๆ หากแต่ความหมายของมันกลับกรีดบาดลึกลงภายในใจ จนทงเฮรู้สึกชาวาบ เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากปากของคนรักเลยสักครั้ง...

...อะไรที่เกิดขึ้น ทำให้ฮยอกแจของเขาเปลี่ยนไปแบบนี้...

“ฮยอกแจ มันเกิดอะไรขึ้น อธิบายให้ฟังหน่อย”ทงเฮพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ หากเขายิ่งใจร้อน ผลีผลามทำอะไร เหตุการณ์คงจะเลวร้ายลงมากกว่านี้

“ทำอะไรไม่รู้ตัวอีกเหรอ.. หึ. แกคงจะโกหกทุกสิ่งทุกอย่างจนจำไม่ได้แล้วสินะว่าตัวเองได้ทำเลวอะไรลงไปบ้างน่ะ”

“ฮยอกแจ...”

“ไม่ต้องมาเรียกชื่อชั้นอีก ลีทงเฮ”

“ใจเย็นๆหน่อยได้มั้ย ชั้นไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ไม่ต้องเลยนะ!! เลิกโกหกตอแหลอีกแล้วทงเฮ! ชั้นเกลียดแก! เกลียดครอบครัวของแก. เกลียดทุกคนในบ้านของแก!!! เพราะพวกแกเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปจากชั้น...หลอกใช้ชั้น..นับจากวันนี้..จำไว้ในหัวสมองต่ำๆของแกไว้ด้วย ว่าแกจะไม่มีทางได้เห็นหน้าชั้นอีก!!!!!”ฮยอกแจประกาศกร้าว เรียวแขนเล็กดันอกแกร่งแรง จนทงเฮที่ไม่ทันตั้งตัวเซไปเล็กน้อย

ฮยอกแจใช้จังหวะที่ทงเฮเผลอหันหลังวิ่งออกจากร้านอาหารหรูทันที เรียวขาเล็กก้าวฉับๆ ไม่ฟังเสียงเรียกร่างสูงที่วิ่งตามหลังแม้แต่น้อย

ฮยอกแจไม่รู้ว่าต้องวิ่งไปทิศทางไหน จุดหมายปลายทางใด ตอนนี้สมองรับรู้เพียงแค่ เขาต้องวิ่งให้เร็วที่สุด วิ่งให้ไกล ต้องวิ่งหนีออกไปจากโลกของความหลอกลวง โลกที่มีแต่ความโสโครกโสมม โลกที่เต็มไปด้วยคำว่ารักที่เสแสร้งปั้นแต่งขึ้น

ฮยอกแจไม่อยากโง่อีกต่อไป เขาไม่อยากอยากเป็นตัวตลกให้ใครหัวเราะขำในสิ่งที่เขาทำเมื่อเขาเผลอ เขาไม่อยากเป็นคนที่ถูกมองว่าน่าสงสารที่ยืนหยัดขึ้นด้วยขาตัวเองไม่ได้ เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นไอ้งั่งที่อ่อนแอ เป็นไอ้ขี้แพ้ที่ทำได้เพียงแค่หนี ...ลีฮยอกแจคนนี้ มันเป็นคนที่น่าสมเพชจริงๆ...

ใช่...ฮยอกแจเป็นคนอ่อนแอ...

ฮยอกแจคนเดิมที่ถูกซ่อนไว้ภายหน้ากากของความเข้มแข็งมันยังไม่เคยไปไหน

ฮยอกแจคนที่อ่อนแอ คนที่ร้องไห้เสียใจ คนที่มีน้ำตา

ฮยอกแจคนที่ยอมแพ้กับความเจ็บปวด คนที่ไม่เคยยืนหยัดสู้อะไรด้วยตัวเอง

...มันไม่เคยจากไปไหนเลย...

หยาดน้ำตาใสๆที่เจ้าตัวพยายามกลั้นเอาไว้ตั้งแต่อยู่ในรถไหลลงอาบแก้มเนียนสวยราวกับทำนบแตก เขาไม่คิดแคร์ผู้คนที่เดินผ่านอีกแล้ว เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ไม่อยากคิดถึงอะไรอีกแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องรักษาภาพพจน์อะไรที่เคยถูกพร่ำสอนต่อไปอีกแล้ว

...นับตั้งแต่วันนี้ ลีฮยอกแจจะเริ่มเลือกทางเดินใหม่ด้วยตัวเอง...

ย้อนกลับไปที่ร้านอาหารอิตาเลียนหรู

“ครอบครัวนั้น...อาจไม่ได้ดีอย่างที่นายคิดนะ”ดวงตาสีชาของจองซูจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาสีนิลคู่สวยของน้องชายนิ่ง แววตาจริงจัง...บ่งบอกว่าพี่ชายของเขาไม่ได้กำลังล้อเล่น

“ครับพี่?”ฮยอกแจเลิกคิ้วตอบรับด้วยความสงสัย ใจดวงน้อยเต้นแรงจนฮยอกแจรู้สึกได้ มือบางที่กำลังถือช้อนส้อมกำเข้าหากัน เรียวเล็บจิกแน่นลงกับฝ่ามือขาว หากแต่ฮยอกแจไม่ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ได้รับ เขาอยากรู้ในสิ่งที่จองซูกำลังจะบอกมากกว่า

“นายเคยสงสัยไม่ใช่เหรอไง ว่าทำไมนายต้องมาทำงานที่บ้านพี่?”

ฮยอกแจไม่ได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใดตอบกลับ มีเพียงดวงตาคู่สวยที่มองใบหน้าอีกฝ่ายนิ่งเป็นคำตอบเท่านั้น บรรยากาศรอบกายยังดำเนินต่อไปตามครรลอง หากแต่บรรยากาศบริเวณโต๊ะของเขาทั้งสองกลับเงียบงัน ราวกับประสาทสัมผัสปิดกั้นทุกสิ่งเอาไว้ภายนอก  

“ก็...”

สิ้นประโยคจากเรียวปากบางของพี่ชาย ร่างทั้งร่างชาวาบไม่รับรู้สัมผัสอื่นใด หยาดหยดน้ำตาใสๆไหลผ่านแก้มเนียนช้าๆ หากแต่ฮยอกแจกลับไม่รู้สึกถึงความอุ่นร้อนของมัน มือเรียวยกขึ้นปิดปากอิ่มแน่น เสียงสะอื้นในลำคอดังแผ่ว ฮยอกแจพยายามกลั้นเสียงอันน่ารังเกียจเอาไว้

‘ไม่...ฮยอกแจจะต้องไม่ร้องไห้นะ นายโตแล้ว ต้องเลิกร้องไห้ได้แล้ว’เสียงอบอุ่นนุ่มนวลข้างใบหู ที่เคยปลอบโยนร่างบอบบางที่กำลังสั่นเทาเพราะแรงสะอื้นอยู่ที่มุมห้อง

สัมผัสอบอุ่นจากฝ่ามือแกร่งที่ลูบไล้ไปตามเรียวแก้ม เช็ดคราบน้ำตาที่ฮยอกแจเคยมีออก ปลายนิ้วเรียวที่เกลี่ยใต้ตา พร้อมเอ่ยบอกเขาว่า ‘ดวงตาสีนิลของเขาสวยที่สุดในโลก’

“คนที่ฆ่าพ่อแม่ของนายน่ะ...คือคนของตระกูลลี”

มือเรียวเลื่อนขึ้นปลดสร้อยคอเส้นบางที่เขาใส่ติดตัวไว้ตั้งแต่วันที่เขาพบเจอกับน้องชายตรงหน้าวันแรก สร้อยเส้นสวยที่มีจี้รูปร่างแปลกตาในความคิดของเด็กชายวัยเก้าขวบ

‘กระสุน..ที่มีลายสลักเป็นรูปมังกร’

“ตระกูลปาร์คเคยรู้จักกับตระกูลลี..และไอ้นี่..คือสิ่งที่พวกมันเอามาให้พ่อพร้อมกับตัวนาย ในฐานะทาสที่พวกมันรังเกียจยิ่งกว่าสัตว์เดียรัจฉาน”

...ความจริงที่แม้ไม่ได้ส่งผลจนถึงปัจจุบัน แต่มันก็ไม่อาจลบเลือน...

-----TO BE CONTINUE-----

จบแล้วค่ะสำหรับตอนนี้ T^T ดราม่ามั้ย??? ดราม่าไม่ดราม่าไรเตอร์เองก็น้ำตาตกเล็กๆ

เจ็บปวดใจเพราะความจริงที่ได้รับ ; A; ฮื้อออออ

ชอบก็เม้น ไม่ชอบก็เม้นค่ะ จุ้บิ