ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 10:น้องข้าใครอย่าแตะ
สองวันถัดมา
\"แปลกนะทำไมถึงไม่เห็นพี่เคียวเฮเลยหล่ะ\" อิอากิพูดขึ้นมาขณะกำลังนั้งทานอาหารกลางวัน
\"เอ่อ นั้นสิ 2วันมานี้ไม่เห็นเลย\" โนริเอ่ยเออออ ออกมา แล้วต่างคนต่างก็พูดถึงเคียวเฮขึ้นมา มีแต่เซย์กิที่ได้แต่
นั่งเขี่ยน้ำแข็งในแก้วน้ำส้ม ขณะนั่งเหม่อไปเรื่อย
\"ว่าแต่วันเสาร์นี้ จะไปเที่ยวสวนสนุกอ่ะ อายะ เซย์กิไปด้วยกันมั้ย\" เรนะถามขึ้นมาพร้อมกับขยิบตาให้คนอื่น
\"ไปสิ ไปกับเคตะได้มั้ย\" อายะถามขึ้นมา
\"ได้สิ ฉันก็จะไปกับพี่ริวอิจิแหละ แล้วเซย์กิหล่ะ\" เรนะมองเซย์กิที่นั่งเหม่อลอย มือยังคงเขี้ยน้ำแข็งที่ละลายลงเรื่อยๆ
\"เซย์กิได้ยินมั้ยเนี่ย\" เรนะพูดขึ้นมา เซย์กิยังคงเหม่อต่อไปจนกระทั้ง เรนะตีหลังเซย์กิ
\"อ่า อะไรหรอ โทษๆไม่ได้ฟัง\" เซย์กิสะดุ้งขึ้นมา ทุกคนจ้องมองเธอเป็นสายตาเดียว กำลังคิดถึงใครอยู่เซย์กิ
\"อ้าว คืองี้วันเสาร์ไปเที่ยวสวนสนุกกันมั้ย\" เรนะถาม เซย์กิมองเรนะแล้วยิ้มเจือนๆ
\"อืม ไปสิ\" เซย์กิยิ้มแล้วกวาดสายตาทั่วโรงอาหาร เหมือนกำลังหาใครสักคน
\"มองหาใครอ่ะเซย์กิ\" อายะถาม เซย์กิยิ้มแล้วเดินไปเก็บจานข้าว ทิ้งอีก12ชีวิตจ้องมองอย่างงึนงง
\"เป็นอะไรของเขานะ\" นานะเอ่ยขึ้นมา เรนะกับอายะมองหน้ากัน แล้วต่างส่ายหน้าช้าๆ
ณ โต๊ะม้านั่งแก็งFlame
\"เฮ้ย ไอเคียวไปกินข้าวกัน ฉันหิวแล้ว\" ยูสุเกะตะโกนเรียกเคียวเฮ เคียวเฮนั่งท้าวคางมองท้องฟ้า
โดยไม่สนใจเสียงตะโกนของยูสุเกะ
\"เฮ้ย ไอเคียวได้ยินฉันมั้ย\" ยูสุเกะตะโกนอีกรอบ พร้อมกับตบหลังเคียวเฮจนเขาสะดุ้ง
\"อะไรๆ ทำไมต้องมาตีฉันด้วยหล่ะ\" เคียวเฮร้องโวยวายออกมาอย่างอารมณ์เสีย
\"อ้าว ไอเคียวไหงมาโวยวายใส่ฉันหล่ะ ไอเคียว แกเป็นไรวะ นั่งเหม่อมา2วันติดกันแล้วนะ\" ยูสุเกะตลาดกลับ
แต่เคียวเฮไม่สนใจกลับนั่งเหม่อต่อ
\"เฮ้ย ไอยู แกว่าไอเคียวเป็นไรวะ\" ยูสุเกะหันไปถามยูที่กำลังงงไม่แพ้กัน
\"ก็เหมือนเคตะน่ะแหละ ก็นายไปพูดอะไรไว้หล่ะ\" ยูพูดแล้วเดินไปทางโรงอาหารกับเซย์โงะ ทิ้งสองฝาแฝดให้งง
\"แกคิดเหมือนฉันมั้ยวะ ฮิซะ\" ยูสุเกะพูดขณะยังจ้องเคียวเฮ
\"น่าจะใช่อ่ะพี่ชาย\" ฮิซาโตะก็ยังจ้องเคียวเฮเช่นกัน
\"สงสัยจะชอบเซย์กิจริงๆฟระ\" ยูสุเกะยังคงจ้องต่อไป
\"เซย์โงะน่าจะดีใจนะที่มีคนมาหลงน้องเซย์กิ\" ฮิซาโตะพูด
\"นั้นดิ นานๆทีจะมีคนมาหลงอ่านะ\" ยูสุเกะพูดแล้วทั้งสองก็พากันไปที่โรงอาหารโดยทิ้งเคียวเฮเอาไว้แบบนั้น
เวลาเลิกเรียน
\"เย้ๆ วันนี้จาได้กลับไปเล่นคอมแย้ว วิ้งๆ\" มิมิรุนกระโดดไปมารอบสนามหญ้า แต่แล้ว มีบุคคล4คน เดินเข้ามาล้อมเธอไว้
\"เฮ้ย หลบไป ฉันกำลังดีใจอย่าเพิ่งขัด\" มิมิรุนเห็นท่าจะไม่ดี เลยมองทั้ง4ด้วยสายตานักเลงเต็มที่แต่ไม่เป็นผล
\"ยัยเตี้ยหุบปากไปเลย เฮ้ยจับตัวนังเตี้ยนี้\" แล้วทั้ง4ก็ช่วยกันแบกมิมิรุนที่ร้องโวยวายไม่หยุด
\"เฮ้ยปล่อยนะ ปล่อย รู้มั้ยพี่ชายฉันใหญ่นะ พวกแกปล่อยนะ\" มิมิรุนดิ้นไปดิ้นมา
\"เฮ้ย เอาพลาสเตอร์ปิดปากมัน ก็เพราะพี่ชายเธอน่ะแหละ พวกฉันถึงต้องมาจับเธอ\" ชายหนุ่มร่างบางเอ่ยขึ้น
ทั้ง4จับมิมิรุนไปที่หลังโรงยิม แล้วมัดเธอเอาไว้แน่น
\"เอาหล่ะ คงไม่แผลงฤทธิ์แล้ว หล่ะ\"
\"โทรหาท่านซูบารุดิ บอกว่าได้ตัวน้องสาวเจ้าพ่อเด็กแนวแล้ว\"
มิมิรุนจ้องมองบุคคลข้างหน้าอย่างงึนงง สลับไปมา
ณ ห้องสมุด
\"ยามะชิตะคุงเกิดเรื่องใหญ่แล้ว\" บุคคลคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาโชองอย่างรีบร้อน
\"อะไรหรอ สายลับนัมเบอร์ M78\" โชองถอดแวนออกแล้วมองสายลับนัมเบอร์M78
\"มี่จัง ถูกลักพาตัว\" สายลับบอก
\"มิมิรุนหรอ แย่แล้ว ไปบอกรุ่นพี่มาซาโตะเร็ว แก็งเราคงทำอะไรไม่ได้\" โชองสั่ง สายลับนัมเบอร์M78 พยักหน้าแล้ววิ่งออกไป
\"อ้าวลืมถามว่าโดนจับไปไหน ตามหาเองก็ได้ฟระ\" โชองเก็บหนังสือแล้ววิ่งไปที่ห้องซ้อมเทควันโด
\"เซย์กิ มิมิรุนถูกลักพาตัว\" โชองวิ่งหน้าตาตื่นมาหาเซย์กิที่กำลังซ้อมเทควันโดตามปรกติ
\"เอ๋ มิมิรุนหรอ\" เซย์กิหันมาหาโชองที่กำลังหอบ ขณะยังคงเตะต่อไป
\"มิมิรุนโดนแก็งอะไรไม่รู้จับตัวไป ไปช่วยเร็ว!!!!!!\" โชองเปลี่ยนเป็นตะโกน
\"เดี๋ยวก่อน โดนจับตัวหรอ ที่ไหน\" เซย์กิหยุดเตะแล้วหันมามองโชอง
\"ตามฉันมาเร็ว\" โชองลากเซย์กิไปทั่วโรงเรียน แล้วมาหยุดที่หลังโรงยิม เพราะได้ยินเสียงร้องครางของมิมิรุน
\"ในเมื่อเธอเป็นน้องเจ้าบ้านั้น เธอก็ต้องโดนรับโทษแทนพี่ชายเธอ\" เสียงแตกหนุ่ม(อาจจะแก่)กำลังพูดเสียงโหด
ในมือของเขามีคัตเตอร์จ่อที่คอมิมิรุน
\"เฮ้ยๆ หยุดนะเว้ย แกจะทำอะไรลูกสาวฉัน\" เซย์กิตะโกนพร้อมกับเตะมีดออกจากมือของซูบารุ
\"จับนังนี้\" ซูบารุสั่งแต่เซย์กิเตะเหล่า4หนุ่มกลุ่มA.B.C กระเด็นไปแล้ว
\"หุ่นอย่างพวกนายอ่ะ ฉันเหยียบก็ตายแล้วหล่ะ\" เซย์กิหันไปด่าพวกA.B.C
\"เฮ้ย พวกแกที่เหลือก็ช่วยกันจับสิวะ\"
\"ครับๆ\"
เซย์กิตั้งท่าเตรียมเตะแต่ทว่า....
\"หยุดนะเว้ย ไอพวกKanjani\" เสียงแข็งกร้าวของมาซาโตะเอ่ยขึ้นมา
\"มาแล้วหรอ ไอ้เด็กแนว\"
\"อย่างข้าน่ะ เจ้าพ่อเว้ย จาปล่อยน้องสาวฉันดีๆ หรือจะโดนตื้บก่อน\" มาซาโตะตะโกนเสียงกรรโชก
\"ก็เข้ามาสิ พวกข้าไม่กลัวเว้ย\"
สิ้นเสียงนั้น การต่อสู้ก็เกิดขึ้น เซย์กิวิ่งเข้าไปช่วยมิมิรุนแล้ววิ่งไปหลบที่หลังต้มไม้ทีโชองกำลังหลบอยู่
\"หม่าม้า หมีดำจาเปงไรมั้ย\" มิมิรุนเอ่ยถามเซย์กิที่กำลังจ้องการต่อสู้อย่างไม่หล่ะสายตา
\"ไม่หรอระดับพี่มาซาโตะ ไม่มีทาง\" เซย์กิจ้องมองการต่อสู้
\"นั้นสิไม่เป็นไรหรอมิมิรุน\" โชองยกมือขึ้นมาลูบๆหัวมิมิรุน
“งั้น พี่หมีดำ กระทื้บมัน โทษฐานไม่ยอมเอาพลาสเตอร์ลายคิดตี้มาปิดปากนู๋” มิมิรุนตะโกนบอกมาซาโตะ
“พี่โชอง ฝากพาลูกมี่จังไปที่ปล่อยภัยนะ ไปให้ไกลจากที่นี้ มันอันตราย
เดี๋ยวเซย์กิจะไปหาพี่เซย์โงะกับน้องๆ” เซย์กิดันมิมิรุนเข้าไปหาโชอง เป็นเชิงบอกให้พาเธอไป แล้วยิ้ม
โชองยิ้มกลับแล้วกอดคอมิมิรุนเป็นการปลอบ เซย์กิค่อยๆลุกขึ้นเดินออกไปช้าๆ
“มิมิรุน เซย์กิรู้ตัวหรือเปล่าว่าวิ่งมาทั้งชุดเทควันโด” โชองมองตาม มิมิรุนก็เช่นกัน
“ไม่น่าจะรู้ ชั่งเหอะ พี่โชอง ออกไปจากตรงนี้ดีกว่า” มิมิรุนค่อยๆลุกขึ้นแล้วดึงโชองขึ้นมา
แล้วทั้งสองก็เดินออกไปจากบริเวณนั้น ทิ้งแก็งBader v r love together และแก็ง Kanjani ให้สู้กันตรงนั้น
แก็งFlame
“พี่เซย์โงะ” เซย์กิตะโกนเรียกเซย์โงะหลังจากที่เปลี่ยนเสื้อกลับเป็นชุดนักเรียนแล้ว
เธอเห็นเพียงน้องสาวของเธออีกสองคนที่กำลังนั่งรอซย์โงะอยู่เช่นกัน
“มากิ โอกิ พี่เซย์โงะหล่ะ” เซย์กิหันไปถามน้องสาวแท้ๆทั้งสอง ทั้งสองส่ายหน้า
“ถ้าพี่เซย์โงะอยู่พวกนู๋คงไปรอที่รถพี่เซย์โงะแล้ว” มากิตอบ เซย์กิจึงมองไปรอบๆเพื่อมองหาเซย์โงะ
“งั้น เอาไงดี เดี๋ยวโทรถามพี่เซย์โงะแล้วกัน ไม่ไหวเลย เรียนมหาลัยแล้วยังไม่ตรงต่อเวลาอีก” เซย์กิบ่นขณะคว้านหามือถือขึ้นมา
แล้วกดเบอร์เซย์โงะ
(“ฮัลโหล”)
“พี่เซย์โงะอยู่ไหนอ่ะ นี้ใจคอจะปล่อยน้องๆเจ้าของบ้านที่พี่อยู่ให้รอหรอ”
(“โทษๆ งั้นรอไปก่อนนะ ไอเคียวเฮมันยังอยู่ไม่ใช่หรอ ไม่เห็นหรอ”)
“ไม่เห็นนี้คะ” เซย์กิหันไปมองรอบๆ
(“อ้าว ก็พี่บอกมันเองว่าให้อยู่เป็นเพื่อนหน่อย แย่จริงๆเลย งั้นรอไปก่อนหล่ะกัน”) ตู้ด...ด...ด
“นี้ มีใครเห็นพี่เคียวเฮมั้ย” เซย์กิถามน้องๆพลางกวาดสายตาไปทั่วบริเวณนั้น
แต่ไม่พบใครเลย ไม่พบชาวแก็ง Flame
“เห็นคะ แต่พอพี่มาก็เดินหนีไปเลย” โอกิตอบ เซย์กิยิ่งงงเข้าไปใหญ่
“เอ๋?” เซย์กินั่งลงข้างๆน้องๆ ในหัวเอาแต่คิดเรื่องเมื่อสองวันก่อนตลอด
“เซย์กิ มากิ โอกิ พี่มาแล้วๆ” เซย์โงะวิ่งเข้ามาหาน้องๆที่กำลังจ้องเขาแบบแถบจะกินเลือดกินเนื้อ
“ดีนะ ที่มาทันไม่งั้นพี่เป็นห่านย่างแน่” น้องๆทั้งสามจ้องเซย์โงะพร้อมกับหักนิ้วไปด้วย
“อย่าเพิ่งสิจ้ะน้องๆ รีบกลับบ้านกันน้า~ เด็กๆ” เซย์โงะยิ้มแล้วรีบพาน้องๆขึ้นรถแล้วกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
เพราะกลัวน้องๆจะไปฟ้อง ซารุวาตาริ มิกิ แม่ของเซย์กิ มากิ โอกิที่เป็นน้าของเซย์โงะนั้นเอง
บ้าน โองาตะ
(“พี่ริว วันเสาร์นี้ไปเที่ยวสวนสนุกกันนะ”)
“เอ๋ วันเสาร์หรอ อื้มไปสิ พี่ไปได้อยู่แล้วหล่ะ”
(“ดีจัง พี่ริวจี้ใจดีจัง อื้มพี่ริว ฝากชวนพี่ฮิโรกิด้วยนะ”)
“เอ๋จะชวนหรอ”
(“ก็ใช่นะสิ ก็เรนะชวนเซย์กิไปด้วย ก็เลยจะชวนพี่ฮิโรกิไปด้วย”)
“หรอ อื้มได้ๆ น่าดีใจกับเซย์กินะ นานๆทีจะมีคนหลงมาชอบ”
(“ก็ใช่นะสิ พวกฉันก็เลยจะช่วยพี่ฮิโรกิไง”)
“อื้ม...เรนะ”
(“ค่ะ?”)
“พี่รักเธอนะ ฝันดีนะเรนะจัง”
(“ค่ะ เรนะก็รักพี่นะ แค่นี้นะคะ”)
“จ้า ฝันดีนะ”
(“เช่นกาน ริวจี้ จุ๊บๆ”)
บ้านคาเนโกะ
\"พี่เคียวเฮ นู๋อยากให้พี่เซย์กิมาบ้านอ่ะ มาสอนนู๋วาดรูปพี่ชวนให้นู๋หน่อย\" นู๋น้อยหน้ากลมวิ่งเข้ามาหาพี่ชายด้วยท่าทางร่าเริง
เคียวเฮที่นอนนิ่งบนเตียงหันมามองยูนะช้าๆ
\"ขอโทษนะ พี่คงทำตามที่ยูนะจังขอไม่ได้หรอก พี่...พี่... ยูนะออกไปก่อนนะ\" เคียวเฮลุกขึ้นมาแล้วยกแขนขึ้นบังตา
ยูนะเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
\"ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้ด้วย\" เคียวเฮนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่เงียบๆ
ยูนะเดินนั่งหน้าจ๋อยตรงหน้าบ้าน แต่แล้วก็พบกับบุคคลที่เธอเพิ่งจะเอ่ยถึง
\"ยูนะจัง เปิดประตูให้พี่หน่อยสิคะ\" เซย์กิเกาะประตูรั่ว แล้วเรียกยูนะ ยูนะยิ้มกว้างแล้ววิ่งออกไปเปิดประตูให้เซย์กิ
เซย์กิอุ้มยูนะขึ้นมากอด
\"จ้ำม่ำเมื่อเดิมเลยนะ ยูนะจัง\" เซย์กิจิ้มๆแก้มยูนะ
\"พี่มาทำไมหรอคะ\" ยูนะถามขณะเขี่ยๆผมเซย์กิเล่น
\"พี่มาหาพี่เคียวเฮน่ะ อยู่หรือเปล่า\" เซย์กิถาม
\"อยู่คะ อยู่บนห้อง เดี๋ยวนู๋พาไปนะ\"
\"อื้มจ้า\"
\"ว่าแต่ พี่เคียวเฮเป็นอะไรไม่รู้คะ ร้องไห้ทุกวันเลย\" ยูนะพูดแล้วยกมือขึ้นจะเคาะประตู
\"เดี๋ยวยูนะจัง พูดใหม่สิคะ พี่เคียวเฮร้องไห้หรอ\" เซย์กินั่งย่องๆจ้องยูนะ
\"ใช่คะ เป็นมา2วันแล้ว\" ยูนะพูดเซย์กิยิ่งงงเข้าไปใหญ่
\"หรออื้ม งั้นพี่ขอคุยกับพี่เคียวเฮนะยูนะจัง\"
\"ค่า นู๋ไปก่อนนะ\" ยูนะยิ้มแล้ววิ่งลงไปชั้นล่าง
เซย์กิไม่เปิดประตู เพิ่งแค่เปิดไว้นิดๆ
ภายในห้องสีขาวนั้น บนเตียงใหญ่สีขาวสะอาด ปรากฎร่างหนุ่มน้อยร่างใหญ์นอนนิ่งบนเตียง
เซย์กิจึงค่อยๆย่องเข้าไปในห้องนอนเคียวเฮ
แล้วนั่งบนข้างเตียงจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของเคียวเฮ
ดวงตาที่เหมือนพยายามฝืนปิดไว้
\"พี่เคียวเฮ\" เซย์กิกระซิบเบาๆ แต่เคียวเฮไม่ตื่น
เคียวเฮลืมตาขึ้นช้าๆ พบแววตาห่วงใยของเซย์กิ จึงรีบหันศีรษะไปด้านอื่น
\"มาทำไม เซย์กิ\" เคียวเฮฝืนพูดเสียงเย็นชา ทั้งๆที่น้ำตากำลังไหลออกมาช้าๆ
\"ก็ ไม่เจอพี่เลยนิ คิดถึงพี่นะ\" เซย์กิวางมือไว้ข้างลำตัวเคียวเฮ แต่เขาปัดมันออก
\"พี่น่ะ...เซย์กิ พี่ฮิโรกิเขาชอบเธอ ฉันไม่อยากขัดขวาง พี่มันตัวอุปสรรคของเขา พี่ก็ต้องทำแบบนี้แหละ
ถึงพี่จะเจ็บนะ แต่พี่ก็ต้องทำ คำสั่งของยูสุเกะ พี่ฝืนไม่ได้ ถึงพี่จะอยู่ในแก็ง แต่พี่อาจจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนก็ได้
เซย์กิพี่ขอโทษนะ\" เคียวเฮพูดสลับเสียงสะอื้น
\"...\" เซย์กินั่งนิ่ง \"เพราะพี่ฮิโรกิใช่ไหม ถึงเป็นแบบนี้ ใช่ไหมพี่เคียวเฮ\"
\"...\"
\"เซย์กิเกลียดรุ่นพี่ฮิโรกิ\" เซย์กิกำหมัดแน่น \"ขอร้องหล่ะ ถึงเซย์กิจะไม่ชอบที่พี่เล่นอะไรแบบนั้นกับเซย์กิ แต่เซย์กิขาดพี่ไม่ได้\"
เซย์กิดึงตัวเคียวเฮให้ลุกขึ้น แล้วกอดเขาแน่น จนเคียวเฮงง
\"เซย์กิไม่ใช่ทอมอย่างที่คนอื่นคิดนะ เซย์กิชอบพี่ ชอบพี่จริงๆ เซย์กิไม่ได้ชอบน้องริซาโกะ
ไม่ได้ชอบรุ่นพี่ฮิโรกิ เซย์กิชอบพี่\" เซย์กิพูดออกไป จนเคียวเฮอึ่ง งง เขานิ่ง แล้วผลักเซย์กิออกไป
\"อย่าทำแบบนี้เซย์กิ ไปซะ ไปซะเถอะ!!!!!\" เคียวเฮกำหมัดแน่น แล้วตะโกนทั้งน้ำตา
\"...\"
\"ไปซะเซย์กิ ได้ยินที่พี่พูดมั้ย พี่จะไม่โผล่มาให้เธอเห็นหน้า คนที่คู่ควรกับเธอน่ะคือรุ่นพี่ฮิโรกิเข้าใจมั้ยเซย์กิ\"
\"แต่ พี่เคียวเฮ เซย์กิไม่ได้ชอบรุ่นพี่ฮิโรกินะ ยังไงเซย์กิก็ไม่ไป\"
เพี้ยะ!!!!! ฝ่ามือเคียวเฮกระทบหน้าเซย์กิเต็มๆ จนเธอหน้าหันไปเลย
\"ไปซะ!!!! อย่าชอบพี่ เกลียดพี่ซะเถอะนะเซย์กิ\"
เซย์กิตัวสั่นค่อยๆลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องเคียวเฮช้าๆพร้อมเสียงสะอื้น
ทำไมเป็นแบบนี้ เพียงเพราะรุ่นพี่ฮิโรกิหรอ เคียวเฮถึงทำกับเซย์กิแบบนี้
ทำไมกัน...
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
\"แปลกนะทำไมถึงไม่เห็นพี่เคียวเฮเลยหล่ะ\" อิอากิพูดขึ้นมาขณะกำลังนั้งทานอาหารกลางวัน
\"เอ่อ นั้นสิ 2วันมานี้ไม่เห็นเลย\" โนริเอ่ยเออออ ออกมา แล้วต่างคนต่างก็พูดถึงเคียวเฮขึ้นมา มีแต่เซย์กิที่ได้แต่
นั่งเขี่ยน้ำแข็งในแก้วน้ำส้ม ขณะนั่งเหม่อไปเรื่อย
\"ว่าแต่วันเสาร์นี้ จะไปเที่ยวสวนสนุกอ่ะ อายะ เซย์กิไปด้วยกันมั้ย\" เรนะถามขึ้นมาพร้อมกับขยิบตาให้คนอื่น
\"ไปสิ ไปกับเคตะได้มั้ย\" อายะถามขึ้นมา
\"ได้สิ ฉันก็จะไปกับพี่ริวอิจิแหละ แล้วเซย์กิหล่ะ\" เรนะมองเซย์กิที่นั่งเหม่อลอย มือยังคงเขี้ยน้ำแข็งที่ละลายลงเรื่อยๆ
\"เซย์กิได้ยินมั้ยเนี่ย\" เรนะพูดขึ้นมา เซย์กิยังคงเหม่อต่อไปจนกระทั้ง เรนะตีหลังเซย์กิ
\"อ่า อะไรหรอ โทษๆไม่ได้ฟัง\" เซย์กิสะดุ้งขึ้นมา ทุกคนจ้องมองเธอเป็นสายตาเดียว กำลังคิดถึงใครอยู่เซย์กิ
\"อ้าว คืองี้วันเสาร์ไปเที่ยวสวนสนุกกันมั้ย\" เรนะถาม เซย์กิมองเรนะแล้วยิ้มเจือนๆ
\"อืม ไปสิ\" เซย์กิยิ้มแล้วกวาดสายตาทั่วโรงอาหาร เหมือนกำลังหาใครสักคน
\"มองหาใครอ่ะเซย์กิ\" อายะถาม เซย์กิยิ้มแล้วเดินไปเก็บจานข้าว ทิ้งอีก12ชีวิตจ้องมองอย่างงึนงง
\"เป็นอะไรของเขานะ\" นานะเอ่ยขึ้นมา เรนะกับอายะมองหน้ากัน แล้วต่างส่ายหน้าช้าๆ
ณ โต๊ะม้านั่งแก็งFlame
\"เฮ้ย ไอเคียวไปกินข้าวกัน ฉันหิวแล้ว\" ยูสุเกะตะโกนเรียกเคียวเฮ เคียวเฮนั่งท้าวคางมองท้องฟ้า
โดยไม่สนใจเสียงตะโกนของยูสุเกะ
\"เฮ้ย ไอเคียวได้ยินฉันมั้ย\" ยูสุเกะตะโกนอีกรอบ พร้อมกับตบหลังเคียวเฮจนเขาสะดุ้ง
\"อะไรๆ ทำไมต้องมาตีฉันด้วยหล่ะ\" เคียวเฮร้องโวยวายออกมาอย่างอารมณ์เสีย
\"อ้าว ไอเคียวไหงมาโวยวายใส่ฉันหล่ะ ไอเคียว แกเป็นไรวะ นั่งเหม่อมา2วันติดกันแล้วนะ\" ยูสุเกะตลาดกลับ
แต่เคียวเฮไม่สนใจกลับนั่งเหม่อต่อ
\"เฮ้ย ไอยู แกว่าไอเคียวเป็นไรวะ\" ยูสุเกะหันไปถามยูที่กำลังงงไม่แพ้กัน
\"ก็เหมือนเคตะน่ะแหละ ก็นายไปพูดอะไรไว้หล่ะ\" ยูพูดแล้วเดินไปทางโรงอาหารกับเซย์โงะ ทิ้งสองฝาแฝดให้งง
\"แกคิดเหมือนฉันมั้ยวะ ฮิซะ\" ยูสุเกะพูดขณะยังจ้องเคียวเฮ
\"น่าจะใช่อ่ะพี่ชาย\" ฮิซาโตะก็ยังจ้องเคียวเฮเช่นกัน
\"สงสัยจะชอบเซย์กิจริงๆฟระ\" ยูสุเกะยังคงจ้องต่อไป
\"เซย์โงะน่าจะดีใจนะที่มีคนมาหลงน้องเซย์กิ\" ฮิซาโตะพูด
\"นั้นดิ นานๆทีจะมีคนมาหลงอ่านะ\" ยูสุเกะพูดแล้วทั้งสองก็พากันไปที่โรงอาหารโดยทิ้งเคียวเฮเอาไว้แบบนั้น
เวลาเลิกเรียน
\"เย้ๆ วันนี้จาได้กลับไปเล่นคอมแย้ว วิ้งๆ\" มิมิรุนกระโดดไปมารอบสนามหญ้า แต่แล้ว มีบุคคล4คน เดินเข้ามาล้อมเธอไว้
\"เฮ้ย หลบไป ฉันกำลังดีใจอย่าเพิ่งขัด\" มิมิรุนเห็นท่าจะไม่ดี เลยมองทั้ง4ด้วยสายตานักเลงเต็มที่แต่ไม่เป็นผล
\"ยัยเตี้ยหุบปากไปเลย เฮ้ยจับตัวนังเตี้ยนี้\" แล้วทั้ง4ก็ช่วยกันแบกมิมิรุนที่ร้องโวยวายไม่หยุด
\"เฮ้ยปล่อยนะ ปล่อย รู้มั้ยพี่ชายฉันใหญ่นะ พวกแกปล่อยนะ\" มิมิรุนดิ้นไปดิ้นมา
\"เฮ้ย เอาพลาสเตอร์ปิดปากมัน ก็เพราะพี่ชายเธอน่ะแหละ พวกฉันถึงต้องมาจับเธอ\" ชายหนุ่มร่างบางเอ่ยขึ้น
ทั้ง4จับมิมิรุนไปที่หลังโรงยิม แล้วมัดเธอเอาไว้แน่น
\"เอาหล่ะ คงไม่แผลงฤทธิ์แล้ว หล่ะ\"
\"โทรหาท่านซูบารุดิ บอกว่าได้ตัวน้องสาวเจ้าพ่อเด็กแนวแล้ว\"
มิมิรุนจ้องมองบุคคลข้างหน้าอย่างงึนงง สลับไปมา
ณ ห้องสมุด
\"ยามะชิตะคุงเกิดเรื่องใหญ่แล้ว\" บุคคลคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาโชองอย่างรีบร้อน
\"อะไรหรอ สายลับนัมเบอร์ M78\" โชองถอดแวนออกแล้วมองสายลับนัมเบอร์M78
\"มี่จัง ถูกลักพาตัว\" สายลับบอก
\"มิมิรุนหรอ แย่แล้ว ไปบอกรุ่นพี่มาซาโตะเร็ว แก็งเราคงทำอะไรไม่ได้\" โชองสั่ง สายลับนัมเบอร์M78 พยักหน้าแล้ววิ่งออกไป
\"อ้าวลืมถามว่าโดนจับไปไหน ตามหาเองก็ได้ฟระ\" โชองเก็บหนังสือแล้ววิ่งไปที่ห้องซ้อมเทควันโด
\"เซย์กิ มิมิรุนถูกลักพาตัว\" โชองวิ่งหน้าตาตื่นมาหาเซย์กิที่กำลังซ้อมเทควันโดตามปรกติ
\"เอ๋ มิมิรุนหรอ\" เซย์กิหันมาหาโชองที่กำลังหอบ ขณะยังคงเตะต่อไป
\"มิมิรุนโดนแก็งอะไรไม่รู้จับตัวไป ไปช่วยเร็ว!!!!!!\" โชองเปลี่ยนเป็นตะโกน
\"เดี๋ยวก่อน โดนจับตัวหรอ ที่ไหน\" เซย์กิหยุดเตะแล้วหันมามองโชอง
\"ตามฉันมาเร็ว\" โชองลากเซย์กิไปทั่วโรงเรียน แล้วมาหยุดที่หลังโรงยิม เพราะได้ยินเสียงร้องครางของมิมิรุน
\"ในเมื่อเธอเป็นน้องเจ้าบ้านั้น เธอก็ต้องโดนรับโทษแทนพี่ชายเธอ\" เสียงแตกหนุ่ม(อาจจะแก่)กำลังพูดเสียงโหด
ในมือของเขามีคัตเตอร์จ่อที่คอมิมิรุน
\"เฮ้ยๆ หยุดนะเว้ย แกจะทำอะไรลูกสาวฉัน\" เซย์กิตะโกนพร้อมกับเตะมีดออกจากมือของซูบารุ
\"จับนังนี้\" ซูบารุสั่งแต่เซย์กิเตะเหล่า4หนุ่มกลุ่มA.B.C กระเด็นไปแล้ว
\"หุ่นอย่างพวกนายอ่ะ ฉันเหยียบก็ตายแล้วหล่ะ\" เซย์กิหันไปด่าพวกA.B.C
\"เฮ้ย พวกแกที่เหลือก็ช่วยกันจับสิวะ\"
\"ครับๆ\"
เซย์กิตั้งท่าเตรียมเตะแต่ทว่า....
\"หยุดนะเว้ย ไอพวกKanjani\" เสียงแข็งกร้าวของมาซาโตะเอ่ยขึ้นมา
\"มาแล้วหรอ ไอ้เด็กแนว\"
\"อย่างข้าน่ะ เจ้าพ่อเว้ย จาปล่อยน้องสาวฉันดีๆ หรือจะโดนตื้บก่อน\" มาซาโตะตะโกนเสียงกรรโชก
\"ก็เข้ามาสิ พวกข้าไม่กลัวเว้ย\"
สิ้นเสียงนั้น การต่อสู้ก็เกิดขึ้น เซย์กิวิ่งเข้าไปช่วยมิมิรุนแล้ววิ่งไปหลบที่หลังต้มไม้ทีโชองกำลังหลบอยู่
\"หม่าม้า หมีดำจาเปงไรมั้ย\" มิมิรุนเอ่ยถามเซย์กิที่กำลังจ้องการต่อสู้อย่างไม่หล่ะสายตา
\"ไม่หรอระดับพี่มาซาโตะ ไม่มีทาง\" เซย์กิจ้องมองการต่อสู้
\"นั้นสิไม่เป็นไรหรอมิมิรุน\" โชองยกมือขึ้นมาลูบๆหัวมิมิรุน
“งั้น พี่หมีดำ กระทื้บมัน โทษฐานไม่ยอมเอาพลาสเตอร์ลายคิดตี้มาปิดปากนู๋” มิมิรุนตะโกนบอกมาซาโตะ
“พี่โชอง ฝากพาลูกมี่จังไปที่ปล่อยภัยนะ ไปให้ไกลจากที่นี้ มันอันตราย
เดี๋ยวเซย์กิจะไปหาพี่เซย์โงะกับน้องๆ” เซย์กิดันมิมิรุนเข้าไปหาโชอง เป็นเชิงบอกให้พาเธอไป แล้วยิ้ม
โชองยิ้มกลับแล้วกอดคอมิมิรุนเป็นการปลอบ เซย์กิค่อยๆลุกขึ้นเดินออกไปช้าๆ
“มิมิรุน เซย์กิรู้ตัวหรือเปล่าว่าวิ่งมาทั้งชุดเทควันโด” โชองมองตาม มิมิรุนก็เช่นกัน
“ไม่น่าจะรู้ ชั่งเหอะ พี่โชอง ออกไปจากตรงนี้ดีกว่า” มิมิรุนค่อยๆลุกขึ้นแล้วดึงโชองขึ้นมา
แล้วทั้งสองก็เดินออกไปจากบริเวณนั้น ทิ้งแก็งBader v r love together และแก็ง Kanjani ให้สู้กันตรงนั้น
แก็งFlame
“พี่เซย์โงะ” เซย์กิตะโกนเรียกเซย์โงะหลังจากที่เปลี่ยนเสื้อกลับเป็นชุดนักเรียนแล้ว
เธอเห็นเพียงน้องสาวของเธออีกสองคนที่กำลังนั่งรอซย์โงะอยู่เช่นกัน
“มากิ โอกิ พี่เซย์โงะหล่ะ” เซย์กิหันไปถามน้องสาวแท้ๆทั้งสอง ทั้งสองส่ายหน้า
“ถ้าพี่เซย์โงะอยู่พวกนู๋คงไปรอที่รถพี่เซย์โงะแล้ว” มากิตอบ เซย์กิจึงมองไปรอบๆเพื่อมองหาเซย์โงะ
“งั้น เอาไงดี เดี๋ยวโทรถามพี่เซย์โงะแล้วกัน ไม่ไหวเลย เรียนมหาลัยแล้วยังไม่ตรงต่อเวลาอีก” เซย์กิบ่นขณะคว้านหามือถือขึ้นมา
แล้วกดเบอร์เซย์โงะ
(“ฮัลโหล”)
“พี่เซย์โงะอยู่ไหนอ่ะ นี้ใจคอจะปล่อยน้องๆเจ้าของบ้านที่พี่อยู่ให้รอหรอ”
(“โทษๆ งั้นรอไปก่อนนะ ไอเคียวเฮมันยังอยู่ไม่ใช่หรอ ไม่เห็นหรอ”)
“ไม่เห็นนี้คะ” เซย์กิหันไปมองรอบๆ
(“อ้าว ก็พี่บอกมันเองว่าให้อยู่เป็นเพื่อนหน่อย แย่จริงๆเลย งั้นรอไปก่อนหล่ะกัน”) ตู้ด...ด...ด
“นี้ มีใครเห็นพี่เคียวเฮมั้ย” เซย์กิถามน้องๆพลางกวาดสายตาไปทั่วบริเวณนั้น
แต่ไม่พบใครเลย ไม่พบชาวแก็ง Flame
“เห็นคะ แต่พอพี่มาก็เดินหนีไปเลย” โอกิตอบ เซย์กิยิ่งงงเข้าไปใหญ่
“เอ๋?” เซย์กินั่งลงข้างๆน้องๆ ในหัวเอาแต่คิดเรื่องเมื่อสองวันก่อนตลอด
“เซย์กิ มากิ โอกิ พี่มาแล้วๆ” เซย์โงะวิ่งเข้ามาหาน้องๆที่กำลังจ้องเขาแบบแถบจะกินเลือดกินเนื้อ
“ดีนะ ที่มาทันไม่งั้นพี่เป็นห่านย่างแน่” น้องๆทั้งสามจ้องเซย์โงะพร้อมกับหักนิ้วไปด้วย
“อย่าเพิ่งสิจ้ะน้องๆ รีบกลับบ้านกันน้า~ เด็กๆ” เซย์โงะยิ้มแล้วรีบพาน้องๆขึ้นรถแล้วกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
เพราะกลัวน้องๆจะไปฟ้อง ซารุวาตาริ มิกิ แม่ของเซย์กิ มากิ โอกิที่เป็นน้าของเซย์โงะนั้นเอง
บ้าน โองาตะ
(“พี่ริว วันเสาร์นี้ไปเที่ยวสวนสนุกกันนะ”)
“เอ๋ วันเสาร์หรอ อื้มไปสิ พี่ไปได้อยู่แล้วหล่ะ”
(“ดีจัง พี่ริวจี้ใจดีจัง อื้มพี่ริว ฝากชวนพี่ฮิโรกิด้วยนะ”)
“เอ๋จะชวนหรอ”
(“ก็ใช่นะสิ ก็เรนะชวนเซย์กิไปด้วย ก็เลยจะชวนพี่ฮิโรกิไปด้วย”)
“หรอ อื้มได้ๆ น่าดีใจกับเซย์กินะ นานๆทีจะมีคนหลงมาชอบ”
(“ก็ใช่นะสิ พวกฉันก็เลยจะช่วยพี่ฮิโรกิไง”)
“อื้ม...เรนะ”
(“ค่ะ?”)
“พี่รักเธอนะ ฝันดีนะเรนะจัง”
(“ค่ะ เรนะก็รักพี่นะ แค่นี้นะคะ”)
“จ้า ฝันดีนะ”
(“เช่นกาน ริวจี้ จุ๊บๆ”)
บ้านคาเนโกะ
\"พี่เคียวเฮ นู๋อยากให้พี่เซย์กิมาบ้านอ่ะ มาสอนนู๋วาดรูปพี่ชวนให้นู๋หน่อย\" นู๋น้อยหน้ากลมวิ่งเข้ามาหาพี่ชายด้วยท่าทางร่าเริง
เคียวเฮที่นอนนิ่งบนเตียงหันมามองยูนะช้าๆ
\"ขอโทษนะ พี่คงทำตามที่ยูนะจังขอไม่ได้หรอก พี่...พี่... ยูนะออกไปก่อนนะ\" เคียวเฮลุกขึ้นมาแล้วยกแขนขึ้นบังตา
ยูนะเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
\"ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้ด้วย\" เคียวเฮนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่เงียบๆ
ยูนะเดินนั่งหน้าจ๋อยตรงหน้าบ้าน แต่แล้วก็พบกับบุคคลที่เธอเพิ่งจะเอ่ยถึง
\"ยูนะจัง เปิดประตูให้พี่หน่อยสิคะ\" เซย์กิเกาะประตูรั่ว แล้วเรียกยูนะ ยูนะยิ้มกว้างแล้ววิ่งออกไปเปิดประตูให้เซย์กิ
เซย์กิอุ้มยูนะขึ้นมากอด
\"จ้ำม่ำเมื่อเดิมเลยนะ ยูนะจัง\" เซย์กิจิ้มๆแก้มยูนะ
\"พี่มาทำไมหรอคะ\" ยูนะถามขณะเขี่ยๆผมเซย์กิเล่น
\"พี่มาหาพี่เคียวเฮน่ะ อยู่หรือเปล่า\" เซย์กิถาม
\"อยู่คะ อยู่บนห้อง เดี๋ยวนู๋พาไปนะ\"
\"อื้มจ้า\"
\"ว่าแต่ พี่เคียวเฮเป็นอะไรไม่รู้คะ ร้องไห้ทุกวันเลย\" ยูนะพูดแล้วยกมือขึ้นจะเคาะประตู
\"เดี๋ยวยูนะจัง พูดใหม่สิคะ พี่เคียวเฮร้องไห้หรอ\" เซย์กินั่งย่องๆจ้องยูนะ
\"ใช่คะ เป็นมา2วันแล้ว\" ยูนะพูดเซย์กิยิ่งงงเข้าไปใหญ่
\"หรออื้ม งั้นพี่ขอคุยกับพี่เคียวเฮนะยูนะจัง\"
\"ค่า นู๋ไปก่อนนะ\" ยูนะยิ้มแล้ววิ่งลงไปชั้นล่าง
เซย์กิไม่เปิดประตู เพิ่งแค่เปิดไว้นิดๆ
ภายในห้องสีขาวนั้น บนเตียงใหญ่สีขาวสะอาด ปรากฎร่างหนุ่มน้อยร่างใหญ์นอนนิ่งบนเตียง
เซย์กิจึงค่อยๆย่องเข้าไปในห้องนอนเคียวเฮ
แล้วนั่งบนข้างเตียงจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของเคียวเฮ
ดวงตาที่เหมือนพยายามฝืนปิดไว้
\"พี่เคียวเฮ\" เซย์กิกระซิบเบาๆ แต่เคียวเฮไม่ตื่น
เคียวเฮลืมตาขึ้นช้าๆ พบแววตาห่วงใยของเซย์กิ จึงรีบหันศีรษะไปด้านอื่น
\"มาทำไม เซย์กิ\" เคียวเฮฝืนพูดเสียงเย็นชา ทั้งๆที่น้ำตากำลังไหลออกมาช้าๆ
\"ก็ ไม่เจอพี่เลยนิ คิดถึงพี่นะ\" เซย์กิวางมือไว้ข้างลำตัวเคียวเฮ แต่เขาปัดมันออก
\"พี่น่ะ...เซย์กิ พี่ฮิโรกิเขาชอบเธอ ฉันไม่อยากขัดขวาง พี่มันตัวอุปสรรคของเขา พี่ก็ต้องทำแบบนี้แหละ
ถึงพี่จะเจ็บนะ แต่พี่ก็ต้องทำ คำสั่งของยูสุเกะ พี่ฝืนไม่ได้ ถึงพี่จะอยู่ในแก็ง แต่พี่อาจจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนก็ได้
เซย์กิพี่ขอโทษนะ\" เคียวเฮพูดสลับเสียงสะอื้น
\"...\" เซย์กินั่งนิ่ง \"เพราะพี่ฮิโรกิใช่ไหม ถึงเป็นแบบนี้ ใช่ไหมพี่เคียวเฮ\"
\"...\"
\"เซย์กิเกลียดรุ่นพี่ฮิโรกิ\" เซย์กิกำหมัดแน่น \"ขอร้องหล่ะ ถึงเซย์กิจะไม่ชอบที่พี่เล่นอะไรแบบนั้นกับเซย์กิ แต่เซย์กิขาดพี่ไม่ได้\"
เซย์กิดึงตัวเคียวเฮให้ลุกขึ้น แล้วกอดเขาแน่น จนเคียวเฮงง
\"เซย์กิไม่ใช่ทอมอย่างที่คนอื่นคิดนะ เซย์กิชอบพี่ ชอบพี่จริงๆ เซย์กิไม่ได้ชอบน้องริซาโกะ
ไม่ได้ชอบรุ่นพี่ฮิโรกิ เซย์กิชอบพี่\" เซย์กิพูดออกไป จนเคียวเฮอึ่ง งง เขานิ่ง แล้วผลักเซย์กิออกไป
\"อย่าทำแบบนี้เซย์กิ ไปซะ ไปซะเถอะ!!!!!\" เคียวเฮกำหมัดแน่น แล้วตะโกนทั้งน้ำตา
\"...\"
\"ไปซะเซย์กิ ได้ยินที่พี่พูดมั้ย พี่จะไม่โผล่มาให้เธอเห็นหน้า คนที่คู่ควรกับเธอน่ะคือรุ่นพี่ฮิโรกิเข้าใจมั้ยเซย์กิ\"
\"แต่ พี่เคียวเฮ เซย์กิไม่ได้ชอบรุ่นพี่ฮิโรกินะ ยังไงเซย์กิก็ไม่ไป\"
เพี้ยะ!!!!! ฝ่ามือเคียวเฮกระทบหน้าเซย์กิเต็มๆ จนเธอหน้าหันไปเลย
\"ไปซะ!!!! อย่าชอบพี่ เกลียดพี่ซะเถอะนะเซย์กิ\"
เซย์กิตัวสั่นค่อยๆลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องเคียวเฮช้าๆพร้อมเสียงสะอื้น
ทำไมเป็นแบบนี้ เพียงเพราะรุ่นพี่ฮิโรกิหรอ เคียวเฮถึงทำกับเซย์กิแบบนี้
ทำไมกัน...
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น