I'm prisoner ฉันมันแค่ฆาตกร {hanhyuk}

ลำดับตอนที่ #13 : [step7] when..cry agian 100%

ฉันไม่ได้ร้องไห้แค่น้ำตามันกำลังไหลลงมาอีกครั้ง.. และอีกครั้ง เหมือนจะคอยย้ำเตือนตัวฉันให้รู้ว่า ตัวเองอ่อนแอแค่ไหน




แกร่ก..  เสียงกุกะดังขึ้นในห้องนอนที่เคยเป็นของหญิงสาว ร่างบางบนเตียงกว้างเสรีระบอบบางราวกับเจ้าหญิงนิทรา.. แต่บัดนี้เจ้าตัวคงคิดว่า ไม่ตื่นเลยเสียยังจะดีกว่า ความเหนื่อยล้าอ่อนเพลียทั้งจิตใจและร่างกายทำให้ฮยอกแจแทบจะไม่รู้สึกตัวตามสัญชาติญาณเหมือนทุกๆครั้ง เสียงเบาๆจากการกระทำของผู้บุกรุกจึงไม่ได้ทำให้ร่างบางตื่นจากห้วงนิทราแต่อย่างใด

“หลับเป็นตายเชียวนะ..”

ยามรุ่งเช้าของอีกวัน   เสียงแดดส่องประกายสาดเข้ามาทางหน้าต่างของห้องกว้าง มันเพียงลอดผ้าม่านสีทึบมาเล็กน้อยแต่ก็พอจะทำให้คนความรู้สึกเร็วอย่างฮยอกแจรู้สึกตัวขึ้นมา ดวงอาทิตย์ที่สดใส.. กลับทำให้ฮยอกแจหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก มันหมายถึงขณะนี้เขายังคงมีชีวิต..ที่ทรมาน

“ยังไม่ตายอีกหรอ”เสียงหวานยิ้มเหยียดให้กับตัวเอง ความรู้สึกเจ็บที่บริเวณด้านหลังยังคงไม่หายไป ตาคู่สวยมองบนผ้าปูเตียงกว่าที่มีคราบเลือดแห้งๆของตนทับรอยเลือดสีหม่นๆรอยเดิมของเจ้าของห้อง ตายไปแล้วแต่ไม่ใช่ฝีมือของเขา.. อีกทั้งผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้บริสุทธิ์เท่ากับว่าอึนฮยอกได้ผิดสัญญาที่ให้ไว้ต่อเขา

“จะลุกไปได้ยังไง”สายตากวาดมองไปรอบห้องก่อนจะหันมามองกุญแจมือสีเงินที่ถูกปลดออกไว้แล้ว..

“.. ออกไปได้แล้วสินะ”ใบหน้าหวานที่ดูเรียบเฉยกลับแฝงแววตาที่ดีใจไว้ลึกๆ คนตัวเล็กยันร่างของตัวเองขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปยังหน้าต่าง กลอนหน้าต่างทุกบานถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนา.. แต่ทว่าฮยอกแจก็พอจะรู้วิธีไขสลักของกลอนไว้บ้าง มือบางหยิบลวดเหล็กบนโต๊ะไม้ใกล้ๆขึ้นมาแล้วพยายามจะไขออก

แกร่ก!!  หลุดแล้ว

“จะหนีไปไหนอีก ฮยอกแจ!”เสียงทุ้มคุ้นหูที่ไม่อยากได้ยินที่สุดตอนนี้กลับดังขึ้นแทรกสมาธิของฮยอกแจ ร่างบางสะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนจะตีสีหน้าเรียบเฉย

“ฉันถามว่าจะไปคั่วผู้ชายที่ไหนอีก!!”ฮันกยองตะหวาดลั่น เขาเพิ่งตื่นจากการหมดฤทธิ์ของยานอนหลับชนิดแรง การรับตัวยานี้เข้าไปในปริมาณมากอาจทำให้คนคนหนึ่งหลับไปในห้วงนิทราตลอดกาล.. มือหนากระชากร่างของฮยอกแจให้ออกห่างจากหน้าต่างบานนั้น

“ฉันยังไม่ได้ออกไปไหนเลย จริงๆนะ”เสียงหวานพยายามอธิบายแต่ดูเหมือนคนตัวสูงจะไม่ฟังคำคัดค้านเลย มือหนาสองข้างบีบล็อกข้อมือบางไว้แน่น สีหน้าซีดเซียวของฮยอกแจไม่ได้ทำให้ร่างสูงสงสารหรือลดแรงบีบข้อมือนั่นลงเลยแม้แต่น้อย

“ก็เห็นๆกันอยู่ยังจะทำปากแข็ง! กล้าขัดคำสั่งฉันอยากตายนักหรือไง”เสียงทุ้มว่าย้ำเสียงกระแทกหนักลงที่คำว่า ‘ตาย’ อย่างชัดเจน

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ไปไหน อยากส่งฉันไปตายก็รีบๆเลยสิ ถ้าสงเคราะห์ได้จะเป็นบุญมาก!”เสียงหวานตะหวาดคืนบ้าง คำพูดที่สื่อได้ว่า ฉันก็อยากตายไปให้พ้นๆเหมือนกัน

“หึ..ทำบุญกับนายชาติหน้าคงได้เกิดเป็นหมาน่ะสิ ไม่ก็ไปเกิดร่อนๆเป็นสัมพเวสี!”ร่างสูงเอ่ยอย่างดูถูก สายตาของคนตัวเล็กกว่าดูแข็งกร้าวจนน่ากลัว มือเล็กกำแน่นยิ่งซีดขาวเพราะเลือดที่ไม่ไปเลี้ยงมันจากการกระทำของฮันกยอง

“ทำไม โกรธหรือไง? หรือจะเรียกพ่อของนายมาช่วย”เสียงทุ้มถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบฟังจากเมื่อครู่ก็รู้อยู่แล้วว่าฮันกยองไม่ได้ต้องการคำตอบ..

ผลัวะ!  หมัดหนักๆปะทะเข้าที่ใบหน้าคมข้อร่างสูง แรงกระชากตัวออกมหาศาลเมื่อครู่ทำให้ร่างสูงไม่ได้ตั้งตัวไว้ก่อนล้มลงตามแรงปะทะอีกที แรงโกรธ แรงโมโห แรงแค้น.. และ ความรู้สึกเสียใจ ทำไมต้องพูดถึงพ่อของฉัน!

“กล้ามากงั้นหรอ ลีฮยอกแจ!”

“ถ้ามีโอกาสฉันก็พร้อมจะฆ่านายได้ทุกเมื่อ แม้ว่าฉันจะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม!! จำใส่หัวของนายไว้ ฮันกยอง.. คนอย่างลีฮยอกแจจะฆ่านายด้วยมือเปล่า”ร่างบางประกาศก้าว ใบหน้าหล่อเพียงยกยิ้มได้รูปให้ด้วยความไม่เกรงกลัวคำพูดของร่างบางเลย ร่างสูงยันตัวขึ้นจากพื้นห้อง พร้อมปาดเลือดมุมปากออกช้าๆ

“ถึงวันนั้นนายคงจะกลายเป็นโรคขาดฉันไม่ได้แล้วล่ะ หึ!”

…………… the prisoner & police …………..

“ซองมินนัดผมมาแต่เช้าทำไมครับ”เช้านี้ที่กรมดูจะมีเรื่องตื่นเต้นให้ตำรวจชั้นน้อยใหญ่ได้วิเคราะห์การมาที่กรมแห่งนี้อีกครั้งของลูกท่านผู้บรรชาการสูงสุดอีกทั้งยังมาพูดคุยกับคยูฮยอนเสียด้วย เมื่อวานคยูฮยอนพาซองมินไปส่งถึงบ้านแต่มันก็เท่านั้น ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นอีกเลยแม้แต่น้อย..

“คยูฮยอน..ฉันอยากเจอดาร์กโฮลิค”

“.. หมายถึงพวกเราจะไปบ้านของฮันกยอง”เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น ลึกๆในใจก็ตะขิดตะขวงใจอยู่ไม่น้อยว่าทำไมซองมินถึงต้องอยากเจอดาร์กโฮลิคนัก

“ไม่ได้หรือไง? แค่บอกก็ได้ว่าทางบ้านฮันกยองอยู่ไหน”เสียงหวานถามอย่างไม่สบอารมณ์นักกับอาการที่อ้ำอึ้งของคยูฮยอน.. ช่างน่าขัดใจเสียจริงๆ

“ผมพาไปก็ได้ครับ แต่คุณช่วยกรุณาอย่าบอกท่านซกจินนะครับ ว่าไอ้ฮันมันยังไม่ส่งนักโทษมาที่กรม”เขาได้บอกกับตำรวจนายอื่นไว้หมดแล้วจะกลัวก็แต่ซองมินนั่นแหละ

“ไม่พูดหรอกน่ะ! เร็วเข้าสิ”ร่างเล็กบอกเร่งพรางเดินนำหน้าไปก่อน โชคยังดีที่ตอนที่พ่อของซองมินต้องไปเข้าร่วมการประชุมขององค์การตำรวจในต่างประเทศ ทำให้พอจะปิดบังเรื่องราวได้ง่ายขึ้น

…………… the prisoner & police …………..

ร่างบางของลีฮยอกแจถูกลากถูกับพื้นห้องเพื่อไปยังห้องน้ำกว้าง ร่างบางพยายามจะดิ้นรนออกจากมือหยาบของร่างสูงแต่ด้วยเรี่ยวแรงที่ยังพักฟื้นไม่เต็มที่ทำให้ร่างบางจำต้องทิ้งตัวให้ฮันกยองลากไปอย่างทุลักทุเล

“หยุด! ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น”เสียงของร่างบางตะโกนลั่น สะโพกกลมที่กระทบกระแทกกับสิ่งของบนพื้นระหว่างทางทำให้มันเกิดอาการปวดขึ้นอีก

“หุบปาก! อย่ามาสั่งฉัน”เสียงทุ้มตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์เช่นกัน





 

“จะลากฉันไปไหน!!!!”

“ก็ทำความสะอาดของเหลือใช้ยังไงล่ะ เผื่อจะส่งไปให้คนอื่นเค้าใช้ต่อได้บ้าง”ฮันกยองตอบพรางกระตุกยิ้มมุมปากให้ เลือดสีสดค่อยๆไหลออกจากมุมปากได้รูปนั่นอีกครั้งก่อนที่ลิ้นร้อนสากจะเลียมันเข้าไป ร่างสูงกระชากร่างบางตามพื้นอย่างไม่ลดละจนถึงห้องน้ำโอ่โถง

“อย่างแรกที่ฉันควรทำคือล้างไอ้คราบโสมมที่นายไปมั่วมาซะก่อน”ร่างสูงว่าแล้วเอือมไปเปิดฝักบัวที่ติดกับผนังห้องน้ำลวดลายหินอ่อนสีเข้มตัดกับพื้นห้องที่สีขาวสว่าง ของเหลวสีใสทยอยกันไหลออกมาไม่หยุด มือหนาจิกกลุ่มเรือนผมนุ่มแล้วกระชากมายังตำแหน่งของฝักบัว

“หึ.. มันจะออกหมดไหมเนี่ย”

“แค่ก!  พอซักที ฉันไปทำอะไรให้นายห๊ะ!!!”ร่างบางสำลักน้ำที่ถูกปล่อยลงมาโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว ฮันกยองยังคงราดมันลงบนตัวของร่างบางถึงแม้ว่าจะรู้ว่าฮยอกแจกำลังสำลักน้ำอยู่ก็ตาม

“นายฆ่าพี่ฉัน นั่นคือเหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันทำแบบนี้และมันมากพอแล้วที่จะเป็นเหตุผลสำหรับนาย!”เจ้าของใบหน้าหล่อเรียบสนิทราวกับไร้ความรู้สึกพูดขึ้น แววตาที่ไม่ได้สื่อถึงความแค้นเคืองหรือแม้แต่ความสงสาร.. อีกครั้งที่สติของฮันกยองล่องลอยไปไกลเกินจะเรียกกับมาได้ง่ายๆ มือหนาโยนฝักบัวทิ้งลงพื้นแล้วบีบเข้าที่ต้นคอขาวแน่น

“ปล่อย!! คะ..แค่ก  ไอ้สารเลว!!!!!!”เสียงหวานตะหวาดลั่น มือเล็กพยายามปัดป่ายมือหนาให้หลุดออก ลมหายใจที่ขาดห้วงและสั่นคลอนคอยเวลาจะดับอยู่ในไม่ช้า.. ช้าลง ช้าลงเรื่อยๆ เสียงหัวใจที่เต้นรัวไม่หยุดแต่ทำไมภาพทุกอย่างถึงเคลื่อนไปอย่างช้าๆ

ปรี้น !!!!!

 

“ไอ้ฮัน!!! มึงอยู่บ้านหรือเปล่าวะ” เสียงแตรรถของเพื่อนรักดังขึ้นเรียกสติของฮันกยองกลับมาได้อีกครั้ง เวลานี้แทบจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฮยอกแจจะได้หายใจ มือหนาค่อยๆคลายออก แววตาที่แข็งกร้าวกับแฝงไปด้วยความรู้สึกผิดเมื่อตนทำลายจรรยาบรรณของตำรวจอีกครั้ง..

ร่างสูงมองใบหน้าหวานแดงกล่ำอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปจากห้องน้ำทันที

ปัง!  เสียงประตูที่ปิดลงพร้อมกับร่างทั้งร่างของฮยอกแจที่ล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง ทรุดทั้งร่างกาย.. สาหัสทั้งจิตใจ เจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้เลย! มือบางจับแผ่นอกข้างซ้ายของตนที่เต้นไม่เป็นจังหวะ อยากตาย.. แต่ไม่อยากตายอย่างทรมาน รู้สึกได้ว่าน้ำตากำลังไหล หากแต่มันไหลรดลงบนหัวใจดวงนี้จนหมด.. ซึมเข้าไปจนไม่สามารถปลดปล่อยความเสียใจออกมาได้อีก






 

…………… the prisoner & police …………..

“มาทำอะไรของมึงวะ!”ร่างสูงเดินลงมากจากบันไดกว้างที่ทอดลงมาถึงห้องโถงขนาดใหญ่ของประดับห้องหรูหราชวนมองทำให้คิดถึงคนที่ออกแบบตัวห้องทันที.. ห้องที่เขากับพี่สาวช่วยกันแต่งจนสมบรูณ์ โต๊ะกว้างตัวเดิม เก้าอี้ไม้เนื้อดีอย่างที่ฮโยจูชอบ แจกันดอกไม้ที่นำดอกไม้สดมาประดับใส่ไว้ทุกวัน ดอกไม้สีชมพูผลิบานส่งกลิ่นหอมรัญจวนและสีสดสดใสชวนมอง คิดถึงและคิดถึงเหลือเกิน..

“กูพาซองมินมาเยี่ยมบ้านมึงว่าแต่มึงทำห่าอะไรมาวะเนี่ย เปียกอย่างกับตัวเหี้ยเล่นน้ำเลย”เสียงทุ้มน่าฟังเอ่ยถามขึ้นบ้าง ซองมินมองหน้าคยูฮยอนก่อนจะพูดออกมาบ้าง

“ความจริงจะมาหาดาร์กโฮลิคน่ะ เขาอยู่ไหนหรอ?”

“เอ่อ.. งั้นหรอครับ”ฮันกยองยิ้มเฉื่อนๆให้.. จะให้บอกว่าลีฮยอกแจกำลังนอนอย่างสภาพคนใกล้ตายอยู่ในห้องน้ำงั้นหรอ

“เขาอยู่ไหน!?”เสียงหวานถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงห้วนๆตามภาษาคนใจร้อน

“ข้างบนครับ!”ร่างสูงรีบตอบก่อนที่จะเดินนำขึ้นไป ซองมินเดินตามไปอย่างเร่งรีบตามด้วยคยูฮยอนที่มัวแต่คิดเหตุผลที่ซองมินอยากเจอฆาตกรคนนั้นนัก

“ไหนล่ะ ฮันกยอง.. “

ห้องน้ำกว้างถูกเปิดออกช้าๆ  ภาพชวนตกใจทำให้ซองมินอึ้งไปซักครู่

เลือดสีสดเจื่อจางอยู่ในอ่างน้ำที่ถูกเปิดจนเต็ม ใบมีดโกนคมกริบถูกวางอยู่ข้างๆร่างของคนตัวผอมบาง ใบหน้าขาวซีดมีเลือดที่มุมปากเล็กๆ ลมหายใจของเจ้าของร่างกำลังโรยราลงทุกวินาที

“ทำห่าอะไรวะเนี่ย ไอ้เหี้ยคยูมึงไปออกรถเร็ว!”ฮันกยองที่ดูจะตกใจไม่แพ้กันรีบเร่งให้เพื่อนรักลงไปเอารถออกทันที ซองมินมองอยู่ห่างๆก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ร่างของฮยอกแจมากขึ้น

“ฮึบ!”แขนแกร่งยกร่างบางขึ้นจากพื้นห้อง ข้อมือบางที่โชกไปด้วยเลือดที่ไหลลงตามพื้นเป็นสาย คนตัวเล็กทำท่าเหมือนกำลังจะหมดสติ

“เพราะอะไรกันถึงต้องทำแบบนี้”ซองมินเอ่ยเบาๆแล้วเอานิ้วเล็กจุ่มลงในน้ำที่เจื่อด้วยของเหลวสีแดงเข้มจนกลายเป็นสีแดงจางๆ กลิ่นเลือดคลุ้งทั่วจนแทบอาเจียน นิ้วเล็กค่อยๆลากวนอยู่บนผิวน้ำ แล้วนำไปเขียนบนกระจกเงาช้าๆ  ‘secret’

โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดเป็นที่รักษาตัวของฮยอกแจ

“มึง ทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ!”

“กูจะไปรู้ไหมว่าแค่กูลงมาแล้วมันจะฆ่าตัวตายแบบนี้น่ะ!!”ตอบด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกไม่แพ้กัน ซองมินเพียงแค่นั่งรอเงียบๆอยู่หน้าห้อง ICU

คุณหมอที่ทำการรักษาเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ยังเป็นโชคดีนะครับที่ยังไม่ถึงเส้นเลือดที่สำคัญแต่ที่น่าตกใจมากกว่าก็คือร่างกายของคนไข้สะบักสะบอมมาก ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนไข้หรือเปล่าครับ?”เสียงแหบของคุณหมอหนุ่มเอ่ยถาม ฮันกยองหันมองหน้ากับคยูฮยอนก่อนจะตอบออกไป

“คือ..ผมเพิ่งมีเพศสัมพันธ์กับเค้าน่ะครับ รุนแรงไปหน่อยมันก็เลยเป็นแบบนี้ คุณหมอช่วยตรวจภายในให้ด้วยเลยแล้วกัน”

“อ่อครับ..”ร่างของคุณหมอเดินหายเข้าไปในห้อง ICU อีกครั้ง

“เฮ้ย! ไอ้ฮันมึงล่อซะขนาดนั้นเลยหรอวะ แม่งกูว่ารูได้ช้ำในชัวร์เลย”เสียงทุ้มถามขึ้นอย่างตกใจ ฮันกยองยิ้มบางๆให้

 

“ครั้งแรกก็เงี้ยแหละมึง”เสียงของร่างสูงตอบกลับอย่างเรียบๆ

“มึงพูดงี้แสดงว่ามีก๊อกสอง!?”

“…”

“สัส! แค่คืนเดียวมึงก็สอยไปสองรอบ กูว่าแหกแน่ๆ”สายคมเบิกโพลงกลับคำตอบที่ได้รับ ใบหน้าหล่อของเพื่อนรักยิ้มอย่างพอใจ ลิ้นร้อนลากเลียริมฝีปากของตัวเองเบาๆ

“กูไปดีกว่า เดี๋ยวแม่งติดเชื้อหื่นๆ”พูดทิ้งท้ายก่อนจะพาตัวเองเดินไปนั่งข้างกับซองมิน

“เมื่อกี๊หมอเค้าว่าไงบ้าง”เสียงเล็กถามคนที่นั่งข้างตนเบาๆ ขณะที่ใบหน้าหล่อค่อยๆขยับเข้ามาใกล้กับกลีบริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน

 

“ปลอดภัยครับ”ร่างสูงตอบก่อนจะฉวยจับมือนิ่มไว้หลวมๆมือหนาทั้งสองข้างกอบกุมมันขึ้นมาถูกับหน้าตักของตัวเอง

“เล่นเป็นเด็กเลยนะ นายกับฮันกยองรออยู่ข้างนอกก่อนได้ไหม”ร่างเล็กว่าพรางยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้

“ทำไมหรอครับ?”



 

“จะเข้าไปหาฮยอกแจ ช่วยกันอย่าให้ใครเข้าไปตอนที่ฉันอยู่ในนั้นด้วย แม้แต่ตัวนายเองก็เหมือนกัน!”เสียงหวานกำชับอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปยังห้อง ICU

“เฮ้ย! มึงซองมินเข้าไปทำอะไรวะ”ฮันกยองถามอย่างสงสัย คยูฮยอนเพียงแค่ส่ายหัวให้แทนคำตอบเท่านั้น

…………… the prisoner & police …………..

“คุณคะ ออกไปรอข้างนอกก่อนค่ะ!”เสียงของพยายามสาวรีบมาร้องห้ามทันที มือของเธอจับที่แขนทั้งสองข้างของซองมินแล้วพยายามจะพลักร่างเล็กออกมา

“ปล่อยฉัน..”



 

“ไม่ได้นะคะ เราไม่อนุญาตให้เข้ามาตอนนี้”



 

“บอกให้ปล่อยไง!”เสียงหวานบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ทว่ากลับแข็งกร้าวรวมถึงแววตาที่สะกดให้คนตรงหน้าหยุดการกระทำทั้งหมด

“พวกเธอออกไปให้หมด”ร่างเล็กออกคำสั่งก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ร่างของคนที่นอนอยู่บนเตียง ร่างบอบบางค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วกรอกลูกปัดสีน้ำตาลสวยไปมา..



 

“ฉันมีเรื่องจะพูดกับเค้าสองคน กรุณาออกไปก่อนและอย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำอีกครั้ง”น้ำเสียงน่ายำเกรงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ราวกับทุกคนในห้องนั้นเป็นทาสที่เชื่อฟังคำสั่ง ทั้งคุณหมอและพยาบาลพากันทยอยออกมาจากห้อง 

 

“รู้หรือเปล่าว่าฉันมาหานายเพราะอะไร”

 

“…” ฮยอกแจได้แต่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น เรียวดวงตาสวยกระพริบขึ้นลงช้าๆทำให้ซองมินพอจะรู้ว่าสิ่งที่พูดไปนั้น ฮยอกแจจะได้ยิน

 

“พ่อของนายเป็นเพื่อนของพ่อฉันแต่ก็น่าแปลกที่แม่นายไม่คิดอย่างนั้น..”คนตัวเล็กยังคงพูดกับร่างบางต่อไป มือเล็กค่อยๆรูปบนเรียวหน้าสวยได้รูปของอีกคน

 

“คุณหมายถึงอะไร”เสียงหวานพยายามเอ่ยขึ้นแม้จะเป็นน้ำเสียงที่บางเบาราวกับจะล่องลอยหายไปในอากาศ เมื่อได้ยินคำว่าพ่อ

“นายไม่รู้จริงๆหรอว่าคนที่เป็นชู้กับแม่นายน่ะ พ่อฉันไง ลีฮยอกแจ!”ซองมินตะหวาดเสียงดังค้านกับกริยาที่ยิ้มออกมาน้อยๆ

“..ตำรวจคนนั้นงั้นหรอ…”

“ใช่ แม่นายรอคอยให้แม่ของฉันตายเพราะเธอรู้ว่าแม่ของฉันเป็นโรคมะเร็ง แต่ตัญหาของแม่นายมันมากเกินไปจนเอาพ่อนายมาทำผัวแทนผัวเก่าที่หนีไป หึ.. แม่นายน่ะ ฆ่าพ่อนายเพราะพ่อของฉัน แม่นายต้องการจะกำจัดพ่อของนายทิ้งซะ!”

“ผมรู้แล้ว! คุณเลิกพูดซะทีเถอะ”เสียงหวานของฮยอกแจสั่นเครือทันที ปมด้อยเรื่องครอบครัวของเขายังคงกังวานอยู่ในหู เสียงสะอื้นและน้ำตาลูกผู้ชายของพ่อ..

“แต่ฉันไม่โกรธหรอกนะ เพราะตอนนั้นแม่ฉันก็ตายไปแล้ว”มือเล็กเคลื่อนไปลูบเรือนผมนุ่มอย่างเบามือ

“และที่ฉันมาหานายก็แค่อยากจะรู้ว่าการมีน้องชายมันรู้สึกยังไงเท่านั้นเอง”

…………… the  title & talk zone…………..




the title (ไตเติ้ล)

coming soon เป็นเนื้อหาส่วนหนึ่งของตอนหน้า..





 

“คยูนายจะเอาใครสักกี่คนก็ได้ ยกเว้นน้องชายของฉัน!”

 

“ถ้าซองมินยอมแค่คนเดียวผมก็พอใจแล้ว เมื่อไหร่จะถึงวันนั้นล่ะครับ”มือหนาลูบต้นแขนขาวเบาๆ

คิดว่านายได้เป็นน้องของซองมินแล้วฉันจะไม่กล้าหรอ? ยังไงนายก็ยังเป็นลีฮยอกแจอยู่วันยังค่ำ






............................................................





มีมือก็เม้น

ครบ 100%  โฮะๆ ฮิฮิ อัพแล้วนะ อย่าบ่นกันล่ะ~  ตอนนี้มินน่ารัก >[]<   

# เห็นหลายคนงง ฟิคเรื่องนี้แม่งก็ตลอดเลย ฮ่าๆ อธิบายๆ คือ แม่ฮยอกมีอะไรกับพ่อของอึนคนแรกทั้งๆที่รักพ่อของมิน แต่พ่อของมินไปแต่งกับแม่ของมินไง พอเสร็จแล้ว พ่อของอึนก็ทิ้งแม่ฮยอกไปแต่แม่ฮยอก็เริ่มรักพ่อของอึนแล้วแหละ จากนั้นแม่ของฮยอกก็ได้กับพ่อของฮยอกแล้วพอแม่ของมินตายอ่ะแม่ของฮยอกก็เลยอยากจะกลับไปหาพ่อของมิน เลยฆ่าพ่อฮยอกทิ้งซะ มินกับฮยอกแจไม่เกี่ยวกันทางสายเลือดเลย สรุปคือ



1. พ่อของอึน+ แม่ฮยอก = อึนฮยอก



2. พ่อของฮยอก+แม่ฮยอก = ฮยอกแจ



3. พ่อมิน + แม่มิน = ซองมิน < ไม่มีความสัมพันธ์ทางญาติ

คิดถึงคนชื่อฮันเกิงโว้ย!!

t em