ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Just for you [2]
ตัวชั้นก็คือตัวชั้น แต่หัวใจของชั้นนั้นยกให้เธอไปนานแล้ว.....เธอจะรู้บ้างไหมนะว่าชั้นเฝ้าคิดถึงเธอ...ต้องการและโหยหาเธอขนาดไหน....ที่ชั้นต้องหลบหน้าและหลีกเลี่ยงเธอไม่ใช่เพราะว่าชั้นรังเกียจอะไรเธอ.....แต่ที่ชั้นทำลงไปนั้นเพราะว่าชั้นกลัวต่างหากล่ะ.....กลัวหัวใจตัวเองว่าจะถลำลึกไปกับเธอมากกว่านี้......จนทำให้เธอต้องเจ็บปวดหลายต่อหลายครั้ง.....ถ้าเป็นไปได้....ชั้นอยากที่จะรู้สึกกับเธอแค่ในฐานะเพื่อนรักและเพื่อนที่รู้ใจมากกว่าความรู้สึกอย่างคนพิเศษที่เปราะบางแบบนี้...
“นานะ! นานะ! ทำใจดีๆไว้นะ!!” อายาโกะเรียกชื่อของอีกฝ่ายที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงคนไข้ฉุกเฉินตลอดทางไปห้องผ่าตัดที่เตรียมการเอาไว้แล้วเรียบร้อย
ทันทีที่ห้องผ่าตัดปิดประตูลงเหลือเพียงร่างของหญิงสาวที่สวมเสื้อผ้าราคาแพงแต่ถูกชโลมไปด้วยสีแดงฉานของหยดเลือดที่กระเซ็นมาโดยตอนที่ร่างของคนอีกคนร่วงหล่นลงมากระแทกกับพื้น ใบหน้าที่มีคราบเลือดเปรอะอยู่นั้นไม่ได้ถูกล้างออกแต่กลับยิ่งเปรอะเปื้อนมากขึ้นเมื่อน้ำตาของเจ้าของใบหน้าไหลออกมาอาบสองแก้มและมือที่ถูกย้อมไปด้วยเลือดจนเป็นสีแดงกุมใบหน้าเอาไว้จนดูไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้หญิงสาวผู้นี้แต่งใบหน้าเช่นไรมาก่อนที่จะเกิดเรื่องน่าเศร้าเช่นนี้
หลังจากที่นั่งร้องไห้และพยายามที่จะทำใจให้เย็นลงสิ่งแรกที่ทำก็คือการหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กขึ้นมาและค่อยๆกดโทรออกด้วยมือที่สั่นเทาเกินกว่าจะกระทำสิ่งที่ต้องการได้อย่างแม่นยำ
“............ฮ.....ฮัลโหล....ชิอากิ....” น้ำเสียงที่สั่นเครือและการสะอึกสะอื้นเล็กๆทำให้ฝ่ายที่อยู่ปลายสายอดที่จะสงสัยและร้อนใจไม่ได้เมื่อคนที่เคยใจเย็นและไม่เคยร้อนรนอะไรขนาดน้ำเสียงสั่นแบบนี้มาก่อนอย่างอายาโกะกลับเป็นเช่นนี้
“....เกิดอะไรขึ้น! หรือว่าใครทำอะไรเธอ! ใจเย็นๆก่อนนะชั้นจะรีบจองตั๋วไปหาเธอเดี๋ยวนี้ล่ะ อายาโกะ” ทางฝ่ายของชิอากิที่อยู่ในช่วงหัวค่ำพอได้รับการติดต่ออันชวนน่าสงสัยและร้อนใจนั้นก็รีบที่จะออกจากบ้านไปโดยไม่ลืมที่จะพาสัตว์เลี้ยงตัวน้อยไปด้วย เมื่อเด็กสาวที่ได้รับฉายาว่าสัตว์เลี้ยงนั้นถามถึงสาเหตุที่ทำให้ร้อนใจของเจ้านายของตนก็ได้รับคำตอบเพียงว่า ทางอายาโกะนั้นเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นจึงต้องรีบไปหาอย่างด่วนที่สุดถึงขนาดที่ว่าทั้งตัวพกไปเพียงแค่กระเป๋าสะพายใบเล็กและพาสปอร์ตเท่านั้น
เวลากว่า 10 ชั่วโมงกลายเป็นเหมือนกับว่าเวลาผ่านไปนานปีเมื่อความว้าวุ่นใจเข้ามารุมเร้าว่าจะเกิดเรื่องคอขาดบาดตายอะไรขึ้นกับเพื่อนรักของตนรึเปล่าแถมการที่นั่งเครื่องบินอยู่นั้นไม่สามารถที่จะติดต่อสื่อสารกับอีกฝ่ายได้ เมื่อก้าวเท้าลงจากเครื่องบินชิอากิก็รีบที่จะติดต่อกับอีกฝ่ายทันทีและคำตอบที่ได้รับก็คือ นานะที่บอกตนว่าต้องอยู่ทำวิจัยในห้องทำงานกลับมานอนอยู่ในห้อง ICU ของโรงพยาบาลเพราะถูกรถชนจนแขนขวากับขาซ้ายหัก ซี่โครงหัก 3 ซี่ กะโหลกศีรษะร้าว อาการน่าเป็นห่วงจนเป็นตายเท่ากัน รอบข้างถูกห้อมล้อมไปด้วยเครื่องมือและอุปกรณ์พยุงชีวิตมากมายจนไม่ต่างอะไรกับมนุษย์ทดลองดีๆนี่เอง
“ทำไมยัยนี่เป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย” ชิอากิสบถเบาๆและกำมือเอาไว้แน่นจนสั่น
“....ป....เป็นความผิด....ของชั้นเอง....ชั้นน่าที่จะระวังตัวมากกว่านี้.....” อายาโกะที่ร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้งไปจากใบหน้าและขอบตาที่ช้ำจนเป็นรอยเห็นชัด ดวงตาก็ดูเหมือนกับไร้ชีวิตชีวามีเพียงความสิ้นหวังฉายอยู่เท่านั้น
“.......ไม่หรอก...ยัยนั่นน่ะ......แค่นี้ยัยยั่นน่ะ......ไม่เป็นอะไรไปง่ายๆอยู่แล้วล่ะน่า...” ถึงปากจะบอกถึงความไม่เป็นห่วงแต่ว่าน้ำเสียงของชิอากินั้นกลับสั่นเสียจนแม้แต่ทาช่าก็รับรู้ได้ถึงความเสแสร้งนี้
ทาช่าเดินไปหาอายาโกะที่นั่งไร้สิ้นความหวังเหมือนกับรูปปั้นแล้วโน้มตัวลงมาโอบกอดอีกฝ่ายเบาๆก่อนที่จะย่อตัวลงมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่ายและกุมมือคนตรงหน้าเอาไว้อย่างหลวมๆ
“........คุณอายาโกะคะ....พี่ทรีช่า....พี่สาวของชั้นน่ะค่ะ เคยบอกชั้นว่า คนเราสามารถที่จะขอให้ความต้องการสมหวังได้อย่างหนึ่งถ้าหากตั้งใจอธิษฐานขอสิ่งนั้นจากใจจริงนะคะ ถ้าหากคุณอายาโกะเชื่อมั่นแล้วอธิษฐานล่ะก็....คุณนานะจะต้องไม่เป็นอะไรแน่เลยค่ะ คุณอายาโกะ” ทาช่ายิ้มกว้างอย่างไร้เดียงสาพลอยทำให้ทั้งอายาโกะและชิอากิรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยในเวลาที่กดดันเช่นนี้
“.........แล้วเธอเคยอธิษฐานว่าอะไรล่ะจ้ะ ทาช่า” อายาโกะยิ้มอย่างฝืนๆออกมาพลางถามเด็กสาวตรงหน้ากลับ
“ร่างกายค่ะ” ทาช่าตอบกลับมาอย่างไม่คิดมากตรงข้ามกับอีก2 คนที่กำลังสับสนกับคำตอบของเด็กสาวคนนี้
“ชั้นอยากที่จะมีร่างกายที่สามารถปกป้องและโอบกอดคุณชิอากิได้ค่ะ” น้ำเสียงและรอยยิ้มที่ใสซื่อและไร้ความเสแสร้งของสัตว์เลี้ยงตัวน้อยทำเอาคนฟังถึงกับหน้าแดงไปตามๆกัน
“แล้วเธอล่ะ ชิอากิไม่ตอบทาช่าไปซะหน่อยเหรอ? เด็กน้อยคนนี้อุตส่าห์สารภาพรักเชียวนะ” อายาโกะที่ค่อนข้างผ่อนคลายลงมากแล้วแกล้งพูดแหย่คนที่นั่งข้างๆด้วยอารมณ์ขัน
“หืม?....เรื่องนี้แบบนี้ชั้นว่าชั้นไม่บอกจะดีกว่านะ” ชิอากิเหยียดยิ้มมุมปากพลางเหลือบหางตามองดูสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่แสดงสีหน้าอยากรู้อยากเห็นจนออกนอกหน้า
“ฮะ ฮะ ฮะ เธอพูดซะทาช่าหูตกเลยนะ ชิอากิ” อายาโกะหัวเราะร่าเมื่อทั้งเพื่อนรักของตนและเด็กสาวรุ่นน้องจะพร้อมใจกันยิงและรับมุขตลกใส่กันเพื่อให้ตนสบายใจ
“สบายใจขึ้นบ้างรึยังล่ะ อายาโกะ” ชิอากิยิ้มนิดๆ
“อืม ขอบใจนะ ชิอากิ ทาช่า ” อายาโกะเช็ดหยดน้ำตาที่ซึมออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างออกและยิ้มตอบอีกฝ่าย
“แต่ตอนนี้ชั้นก็ต้องมาหนักใจเรื่องที่ว่าจะบอกทางบ้านของนานะยังไงนี่สิ”
“...........เรื่องนั้นเดี๋ยวชั้นจัดการเองก็แล้วกัน” ชิอากิถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาจากกระเป๋าถือใบเล็ก
“......ขอฝากด้วยนะจ้ะ ชิอากิ” อายาโกะพูดอย่างเหนื่อยใจแต่ก็ยังคงฝืนยิ้มออกมาอีกฝ่ายที่มองกลับมาด้วยหางตายิ้มเล็กน้อยและยกมือขึ้นโบกไปมา
อีกไม่กี่ชม.ก็จะถึงเวลารุ่งเช้าของวันใหม่ร่างบางก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่หน้าห้อง ICU โดยที่ไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหนโดยไม่จำเป็นและไม่แตะต้องน้ำและอาหารเลยซักนิดเหมือนกับจะลงโทษตัวเองที่ทำให้อีกฝ่ายมีสภาพเช่นตอนนี้ ไม่แตะต้องแม้กระทั่งสิ่งที่เพื่อนรักอีกคนของตนเอามาให้ด้วยความเป็นห่วงจากใจจริงเพราะกลัวว่าผู้ที่นั่งนิ่งเป็นรูปปั้นนี้ร่างกายจะทรุดโทรมไปก่อนที่ฝ่ายที่ยังคงนอนอยู่จะลืมตาขึ้นหรือไม่
“ขอบใจนะจ้ะ ทาช่า แต่ว่าชั้นยังไม่รู้สึกหิวเลยล่ะ” ร่างบางตอบปฏิเสธไปทั้งที่ร่างกายเหนื่อยอ่อนจนเห็นได้ชัด
“แต่ว่า....คุณอายาโกะยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวานไม่ใช่เหรอคะ? อย่างน้อย...ดื่มนมก็ยังดีนะคะ” สัตว์เลี้ยงตัวน้อยพยายามที่จะให้หญิงสาวตรงหน้าได้กินหรือดื่มอะไรบ้างแต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งความพยายามนี้ก็ล้มเหลวตลอด
“ไม่เป็นไรจริงๆ...อีกอย่างชั้นก็สัญญาจะไปทานข้าวกับนานะแล้วซะด้วยสิ ถ้าหากชั้นทานก่อนแล้วนานะตื่นขึ้นมาก็น่าสงสารแย่สิ” ว่าแล้วร่างบางก็ลูบหัวเด็กสาวตรงหน้าก่อที่จะกลับไปนั่งเป็นรูปปั้นอีกครั้ง
แต่....คำตอบของอายาโกะนั้นถึงกับทำเอาทาช่าเกือบจะหลุดปากพูดประโยคที่ฟังดูต้องห้ามในสถานการณ์ตอนนี้ออกไปเสียแล้วว่า..... ‘ถ้าหากคุณนานะไม่ฟื้นขึ้นมาล่ะ? คุณอายาโกะก็จะพยายามอดอาหาร ทรมานร่างกายของตนจนตายตามอีกฝ่ายไปเช่นนั้นเหรอ?’ เมื่อคิดถึงความเหมาะสมในถานการณ์อันตึงเครียดเช่นนี้แล้วความคิดนี้ทำเอาคนที่คิดนั้นอยากจะเอาหัวไปโขกกำแพงเพื่อทำโทษตัวเองเสียเหลือเกินที่มีความคิดแย่ๆแบบนี้ผุดขึ้นมาเสียได้
“นี่....ชิอากิ...ถ้าหากนานะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย.....เธอจะโทษว่าเป็นความผิดของชั้นไหม?” อยู่ๆร่างที่ใกล้จะเป็นเหมือนกับรูปปั้นก็ถามเพื่อนสาวของตนที่คอยเดินวนเวียนอยู่ใกล้ๆเสมอขึ้นมา
“.......ไม่หรอก.....ก็ยัยนี่น่ะอุตส่าห์เอาชีวิตของตัวเองมาเสี่ยงเพื่อที่จะปกป้องเธอนี่นา....ชั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะไปโทษหรือว่าโกรธเธอเลยซักนิด...........แถมสำหรับชั้น.....ยัยนี่มีพลังชีวิตมากกว่าแมลงสาปซะอีกนะเพราะงั้นก็ไม่ต้องห่วงไปหรอกน่า” ชิอากิยกแก้วกาแฟร้อนขึ้นมาจิบแล้วก็ส่งให้อีกฝ่าย
“.....ดื่มสิ....เธออยากที่จะตื่นตลอดเพื่อที่จะรอให้นานะรู้สึกตัวไม่ใช่เหรอ?” ถึงน้ำเสียงจะราบเรียบแต่หัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันนั้นก็ทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นห่วงตนแค่ไหน เมื่อรับแก้วกาแฟนั้นมาและดื่มเข้าไปแล้วนั้นแทนที่จะรู้สึกตาสว่างขึ้นกลับยิ่งทำให้รู้สึกง่วงนอนขึ้นมาอย่างประหลาดจนทนไม่ไหว
“....ชิ....อากิ.....เธอ......ใส่อะไร...........” ร่างบางหมดสติไปก่อนที่จะได้พูดจบประโยคและนอนฟุบลงไปยังโซฟาที่นั่งอยู่
“....ไม่ต้องเป็นห่วงนะ อายาโกะ...ชั้นแค่ให้เธอดื่มยานอนหลับเข้าไปเท่านั้นเอง อย่าโกรธเคืองชั้นเลยนะ ชั้นแค่ต้องการจะให้เธอพักผ่อนเท่านั้น” ชิอากิล้มลงมาลูบหัวของอีกฝ่ายและให้สัญญาณกับทาช่าเพื่อที่จะพาไปยังห้องพักฟื้นผู้ป่วยชั้นล่างที่ตนไปติดต่อเอาไว้เพราะอายาโกะไม่ยอมกินและนอนจนชิอากิทนมองแทบไม่ไหวและบอกให้ทางโรงพยาบาลมาให้น้ำเกลือผสมยานอนหลับเอาไว้เพื่อให้อีกฝ่ายได้พักผ่อนจนกว่าคนที่นอนอยู่ในห้อง ICU จะอาการดีขึ้น
“อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะคะคุณอายาโกะ คุณนานะจะต้องไม่ทิ้งคุณไปแน่นอนค่ะ...แล้วถ้าหากคุณภาวนาล่ะก็...คุณนานะจะต้องฟื้นแน่นอนเลยค่ะ” ทาช่ากระซิบข้างหูอายาโกะที่นอนหลับเพราะฤทธิ์ยาก่อนที่จะเดินตามเจ้านายสาวของตนออกไป
แต่เสียงของทาช่าที่อายาโกะไม่น่าจะได้ยินนั้นกลับดังก้องวนเวียนอยู่ภายในหัวที่ไร้ซึ่งสตินั้นไปมา
ได้โปรดเถอะ....พระเจ้า...
ลูกไม่เคยเชื่อถือในสิ่งศักดิ์สิทธิ์เช่นท่านมาก่อน......แต่ว่า.....
......ได้โปรด.......ได้โปรดเถอะ.....อย่าพรากคนสำคัญของลูกไปเลย.....อย่าพรากคนที่ลูกรักไปเลย....
........ไม่ว่าจะต้องแลกกับสิ่งใด....ไม่ว่าจะต้องสูญเสียสิ่งใด.....หรือแม้แต่สิ่งนั้นจะเป็นชีวิตของลูก......
ได้โปรด!.....ได้โปรด!......ได้โปรด!......ได้โปรด!.....คืนนานะมาให้กับลูกเถอะ......พระเจ้า....!!
ความคิดเห็น