ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : เรื่องของเรา
อนที่ 12
เรื่ออเรา
ีวิบนเาะไ่มุสอสามวันมานี้เี่ยว้อยมีอฟอยูแลเอาใใส่เป็นอย่าี
แม้ไม่ไ้นอนพัในโรพยาบาลแ่ราวับมีบุรุษพยาบาล้าห้อพัในโฮมสเย์ูแลลอ
วันนี้้อเท้าอเธอลับมาเป็นปิไม่้อพันผ้าอและสามารถเินเอไ้โยไม่้ออาศัยอฟอุ้มพาเธอไปไหน่อไหน
แม้เาเ็มใ แ่อย่าไร็รู้สึเรใอีฝ่ายไม่น้อย
นหายเ็บป่วย้าวเินลบันไโฮมสเย์ระมัระวัาั้นสอมาถึั้นหนึ่
รบริเวริมระเบียในร้านอาหารมอเห็นายหาและโ๊ะริมหน้า่าฝั่นั้นมีนสอนนั่อยู่
เท้าเรียวเล็หยุะัแฝัวเ้าหลบเร้นิผนัห้อหลัมอเห็นสาวเ้าอโฮมสเย์เอื้อมุมมือให่ออฟ!
ท่าทายาหยาูมีวามสุมาสัเารอยยิ้มบนใบหน้า
แถมอฟยับมือให่เบา ๆ ลบนหลัมือเล็ู่นั้นยิ้มอ่อนโยนให้ยาหยาเสียนหัวในแอบมอเ็บี๊ ๆ พิล
ยาหยาผุลุาเ้าอี้รีบวิ่ออมาหน้าห้ออาหารพลันสะุึเมื่อเห็นเี่ยว้อยยืนสีหน้าเลิ่ลั่แอบ้าประู
ท่าทาเ่นนี้ผู้หิ้วยันย่อมูันออให้้ออธิบายรัวเร็ว
“ุ้อยอย่าเพิ่เ้าใผิที่เห็นุอฟอยู่ับยาหยานะะ
ุอฟแ่่วยพูให้ยาหยาเ้าใวามรัมาึ้น
ยาหยา้อรีบไปามหัวใ ุ้อยุยับุอฟ่อนนะ”
เ้าอโฮมสเย์สาวรุนหลัเี่ยว้อยเ้าห้ออาหาร
แ่ราวับผลัให้ัวเธอเ้าสู่อ้อมอออฟที่ลุาเ้าอี้เินามออมายัุนี้หลัเห็นยาหยาหยุะัหน้าประู
“โอ๊ะ!”
นมแนบอว้าร้ออุทานเบา ๆ ไม่ทันทัทานใยาหยา็วิ่แ้นหนีหายไปเสียแล้ว
ส่วนอฟไ้ยินำอธิบายายาหยาบอเี่ยว้อยทุำ
เา็รับหน้าที่ทำวามเ้าใับู่หมายัวน้อย่อเอ้วยท่าทีแสนสบนิ่ ระออนในวแนนุ่มนวล ท่ามลาหัวใพอโที่รู้ว่ามีน ‘หึ’..
วาู่มทอทออ่อนโยนหลุบลสบมอวาโแ้มเรื่อหมายำถามบนใบหน้าเล็แหนเยวาามนแนบอว้าในอ้อมออนเอ
“มาับพี่่ะ แล้ว้อยะไ้ำอบที่อยารู้”
นถูโอบประอยินยอม้าวเินามารนำพาอเ้าอวแนโยไม่ื้อึ
เพราะเธอ้อารวามระ่าาเาเ่นัน เนื่อามันมีผล่อวามรู้สึส่วนลึ้าใน
“้อยูนั่นนะะ ผู้ายนนั้นื่อ ‘ปพี’ หรือ ‘ิน’ เาเป็นนรัอยาหยา่ะ”
วาโทอมอามปลายนิ้วี้เรียวเห็น้านหลัหนุ่มรูปร่าสูให่ยืนนิ่รริมหาเหม่อมอยัท้อทะเล
ไม่นาน็เห็นยาหยาวิ่เ้าสวมอเาาทา้านหลั
ภาพ่อานั้นนายทหารเรือปพีหมุนัวหันลับมาสบมอายาหยาที่้มหน้าเินอายรู่หนึ่ เธอึเย่ส้นเท้ายื่นหน้าหอมแ้มเาเป็นภาพสุน่ารัสำหรับเี่ยว้อย
านั้นภาพหวานลับถูัเป็นอฟยืนบบัเอาไว้
วาู่มหลุบลสบาับเธอแะประอเอวเล็ให้ลนั่เียันบนเ้าอี้ไม้ัวยาวริมหน้า่ารับลมทะเลโยอ่อน
“้อยทำวามเ้าใระหว่าพี่ับยาหยาใหม่นะะ”
“่ะ”
เี่ยว้อยพยัหน้าอบรับ ไม่มีวามแ่อนปราบนใบหน้าเล็และแววาอเธอสบนิ่
ทั้ที่ในหัวใเ้นรัวลุ้นระทึรับฟัน้ำเสียทุ้มนุ่มเล่าลำับเหุาร์ั้แ่เริ่ม้น
เริ่มาอฟลมาวิ่ออำลัายยามเ้ารับโอโน พบปพียืนนิ่ใบหน้าึมเศร้าอยู่รริมายหาึแวะถามไถ่
เพราะทหารเรือนนี้เป็นเพื่อนสนิทับน้อเยอเาและุ้นเยัน
นอานี้ผู้บริหารหนุ่มยัรู้อีว่าปพีเป็นนรัอยาหยาสาวาวเาะเ้าอโฮมสเย์แห่นี้อี้วย
“อ้าว! สวัสีิน ทำไมไม่เ้าไปหายาหยาล่ะมายืนทำอะไรรนี้?”
“สวัสีรับพี่อฟ ผมเ้าไปหายาหยามาแล้วรับ และเธอปิเสธารแ่านับผมเพราะเหุผลว่าเธอไม่ีพอ
ผมพร้อมทำวามเ้าใับพ่อแม่ แ่ยาหยาเลือถอยวามสัมพันธ์อเราลับไปเป็นแ่เพื่อน ทั้ที่เรารััน”
ฟัอฟเล่ามาถึรนี้เี่ยว้อยเริ่มหวนิถึัวเอเลือหนีาเาถึแปปี แล้วอยารู้เหุผลอยาหยาบ้า
“ทำไมยาหยาถึมีวามิว่าัวเอไม่ีพอสำหรับุินละะ?”
“เพราะานะรอบรัวและารศึษา่ะ ยาหยาิว่าานะทาบ้านเธอปานลาไม่ร่ำรวยเมื่อเทียบับบ้านิน
ยาหยาบอนุปริาเป็นเ้าอโฮมสเย์เล็ ๆ แ่าาินเป็นนายทหารเรือยศนาวาโทมีอนาไล
เหุผลพวนี้ไม่มีวามหมายเลยหายาหยามอแ่ินเป็นผู้ายที่เธอรัและอยาใ้ีวิับเาลอไป”
“พี่อฟ็เลยมาุยับยาหยาให้อย่านั้นเหรอะ?”
“ใ่่ะ พี่บอยาหยาว่า ผู้ายอย่าเราไม่ไ้้อารผู้หิร่ำรวยมีานะทัเทียมันเสมอไปหรอ
‘ีพอ’ สำหรับินือารเอนที่ ‘พอี’ สำหรับเาและยาหยา็พอีสำหรับิน ไม่ว่าะรูปร่าหน้าา นิสัยใอ
ยาหยาเป็นผู้หิที่ินรัและมีวามสุที่ไ้อยู่ับเธอ นี่แหละนที่ีพอและพอีอิน”
“พี่อฟอธิบายเท่านี้ ยาหยา็เ้าใเลยใ่ไหมะ?”
“พี่อธิบาย่อว่า ีวินเรามันสั้นและนที่ใ่็ไม่ไ้เอัน่าย ๆ ในเมื่อยาหยาเอแล้วะปล่อยินไปเหรอ?
ในะที่ินพร้อมทำทุอย่าเพื่อให้ไ้อยู่ับยาหยา แ่ยาหยาลับเลือทอทิ้เา ปล่อยให้ินสู้อยู่นเียว
พี่ถามยาหยาว่าเ็บปวไหม? ที่เห็นิน้อเ็บปวเพราะารัสินใเลือวามทุ์แทนวามรัอยาหยา”
เี่ยว้อยเอี้ยวหันมอนอหน้า่าอีรั้เห็นปพีำลัเ็น้ำาให้ยาหยา่อนพวเาสวมอันแนบแน่น
“อนนี้ยาหยาเลือวามรั เลือทำามหัวใัวเอ เลือฝ่าฟันอุปสรรเีย้านรัอเธอแล้ว่ะ”
บทสรุปวามรัอยาหยาับปพีที่มีเสียออฟบรรยายอย่านุ่มนวล่าน่าประทับใเมื่อประอบับภาพู่รัสวมอมอสบายิ้มให้ันและบลรูบหวานล้ำ
วาโู่หวานลอไหวย้อนิถึวามรู้สึนเอั้แ่พบับอฟหลัเรียนบเิเรื่อราวระหว่าันมามาย
สิ่ที่เธอเลือือ ‘หนี’ และเาไม่เยเหน็เหนื่อยะ 'าม'
วามผูพันลึึ้ระหว่าันเิึ้นใน่ำืนผิพลายัรารึอยู่ในอูแห่วามทรำอยวนเวียนให้เธอิถึภาพหวานหวามเหล่านั้นอยู่ร่ำไป
หาทว่าเี่ยว้อยยัไม่แน่ใว่าวามผูพันระหว่าเธอับอฟเป็นเพียวามรับผิอบาม ‘หน้าที่’ หรือ ‘หัวใ’
วามิหยุลพร้อมวาโ้อนมอสบวาม
เพียสบาเ้าหัวใวน้อยใ้อ้าน้ายอเธอ็เ้นไหวในัหวะเรรวน่อเิอาารหวั่นไหวอ่อนหวาน
“้อยมีอะไระถามพี่เรื่อยาหยาอีไหมะ?”
เสียนุ่มออฟปลุเี่ยว้อยาภวั์วามิ ้อนวาโสบมออบวามยมุมปาโ้ึ้นน้อย ๆ เป็นรอยยิ้มที่อฟสัเเห็นว่าไปไม่ถึวา
“้อยเ้าใแล้ว่ะว่าระหว่าพี่อฟับยาหยาไม่ไ้เป็นอย่าที่้อยเห็น”
“แล้วเรื่ออเราล่ะะ ้อยมีอะไรอยาบอพี่ไหม?”
ถ้อยำถามาอฟราวับเานั่อยู่ลาใวน้อย พลาทบทวนว่าวรัสินใเลือทาไหน
ส่ผลให้วาโสบมอนรหน้ามีวามสั่นไหวไม่มั่นเอาเสียเลย
เี่ยว้อยลอบลืนน้ำลายลลำออย่ายาลำบาเหมือนมีอะไริอนพูไม่ออยามสบมอแววาอ่อนโยนรออยใเย็นไม่ันไม่าั้น
แ่ลับเป็นเธอันัวเอว่าวรบอ ‘เลิ’ พันธะสัา หรือ ลอเรียนรู้ ‘บ’ ันี?
“ือ ้อย..” ...
เรื่ออเรา
ีวิบนเาะไ่มุสอสามวันมานี้เี่ยว้อยมีอฟอยูแลเอาใใส่เป็นอย่าี
แม้ไม่ไ้นอนพัในโรพยาบาลแ่ราวับมีบุรุษพยาบาล้าห้อพัในโฮมสเย์ูแลลอ
วันนี้้อเท้าอเธอลับมาเป็นปิไม่้อพันผ้าอและสามารถเินเอไ้โยไม่้ออาศัยอฟอุ้มพาเธอไปไหน่อไหน
แม้เาเ็มใ แ่อย่าไร็รู้สึเรใอีฝ่ายไม่น้อย
นหายเ็บป่วย้าวเินลบันไโฮมสเย์ระมัระวัาั้นสอมาถึั้นหนึ่
รบริเวริมระเบียในร้านอาหารมอเห็นายหาและโ๊ะริมหน้า่าฝั่นั้นมีนสอนนั่อยู่
เท้าเรียวเล็หยุะัแฝัวเ้าหลบเร้นิผนัห้อหลัมอเห็นสาวเ้าอโฮมสเย์เอื้อมุมมือให่ออฟ!
ท่าทายาหยาูมีวามสุมาสัเารอยยิ้มบนใบหน้า
แถมอฟยับมือให่เบา ๆ ลบนหลัมือเล็ู่นั้นยิ้มอ่อนโยนให้ยาหยาเสียนหัวในแอบมอเ็บี๊ ๆ พิล
ยาหยาผุลุาเ้าอี้รีบวิ่ออมาหน้าห้ออาหารพลันสะุึเมื่อเห็นเี่ยว้อยยืนสีหน้าเลิ่ลั่แอบ้าประู
ท่าทาเ่นนี้ผู้หิ้วยันย่อมูันออให้้ออธิบายรัวเร็ว
“ุ้อยอย่าเพิ่เ้าใผิที่เห็นุอฟอยู่ับยาหยานะะ
ุอฟแ่่วยพูให้ยาหยาเ้าใวามรัมาึ้น
ยาหยา้อรีบไปามหัวใ ุ้อยุยับุอฟ่อนนะ”
เ้าอโฮมสเย์สาวรุนหลัเี่ยว้อยเ้าห้ออาหาร
แ่ราวับผลัให้ัวเธอเ้าสู่อ้อมอออฟที่ลุาเ้าอี้เินามออมายัุนี้หลัเห็นยาหยาหยุะัหน้าประู
“โอ๊ะ!”
นมแนบอว้าร้ออุทานเบา ๆ ไม่ทันทัทานใยาหยา็วิ่แ้นหนีหายไปเสียแล้ว
ส่วนอฟไ้ยินำอธิบายายาหยาบอเี่ยว้อยทุำ
เา็รับหน้าที่ทำวามเ้าใับู่หมายัวน้อย่อเอ้วยท่าทีแสนสบนิ่ ระออนในวแนนุ่มนวล ท่ามลาหัวใพอโที่รู้ว่ามีน ‘หึ’..
วาู่มทอทออ่อนโยนหลุบลสบมอวาโแ้มเรื่อหมายำถามบนใบหน้าเล็แหนเยวาามนแนบอว้าในอ้อมออนเอ
“มาับพี่่ะ แล้ว้อยะไ้ำอบที่อยารู้”
นถูโอบประอยินยอม้าวเินามารนำพาอเ้าอวแนโยไม่ื้อึ
เพราะเธอ้อารวามระ่าาเาเ่นัน เนื่อามันมีผล่อวามรู้สึส่วนลึ้าใน
“้อยูนั่นนะะ ผู้ายนนั้นื่อ ‘ปพี’ หรือ ‘ิน’ เาเป็นนรัอยาหยา่ะ”
วาโทอมอามปลายนิ้วี้เรียวเห็น้านหลัหนุ่มรูปร่าสูให่ยืนนิ่รริมหาเหม่อมอยัท้อทะเล
ไม่นาน็เห็นยาหยาวิ่เ้าสวมอเาาทา้านหลั
ภาพ่อานั้นนายทหารเรือปพีหมุนัวหันลับมาสบมอายาหยาที่้มหน้าเินอายรู่หนึ่ เธอึเย่ส้นเท้ายื่นหน้าหอมแ้มเาเป็นภาพสุน่ารัสำหรับเี่ยว้อย
านั้นภาพหวานลับถูัเป็นอฟยืนบบัเอาไว้
วาู่มหลุบลสบาับเธอแะประอเอวเล็ให้ลนั่เียันบนเ้าอี้ไม้ัวยาวริมหน้า่ารับลมทะเลโยอ่อน
“้อยทำวามเ้าใระหว่าพี่ับยาหยาใหม่นะะ”
“่ะ”
เี่ยว้อยพยัหน้าอบรับ ไม่มีวามแ่อนปราบนใบหน้าเล็และแววาอเธอสบนิ่
ทั้ที่ในหัวใเ้นรัวลุ้นระทึรับฟัน้ำเสียทุ้มนุ่มเล่าลำับเหุาร์ั้แ่เริ่ม้น
เริ่มาอฟลมาวิ่ออำลัายยามเ้ารับโอโน พบปพียืนนิ่ใบหน้าึมเศร้าอยู่รริมายหาึแวะถามไถ่
เพราะทหารเรือนนี้เป็นเพื่อนสนิทับน้อเยอเาและุ้นเยัน
นอานี้ผู้บริหารหนุ่มยัรู้อีว่าปพีเป็นนรัอยาหยาสาวาวเาะเ้าอโฮมสเย์แห่นี้อี้วย
“อ้าว! สวัสีิน ทำไมไม่เ้าไปหายาหยาล่ะมายืนทำอะไรรนี้?”
“สวัสีรับพี่อฟ ผมเ้าไปหายาหยามาแล้วรับ และเธอปิเสธารแ่านับผมเพราะเหุผลว่าเธอไม่ีพอ
ผมพร้อมทำวามเ้าใับพ่อแม่ แ่ยาหยาเลือถอยวามสัมพันธ์อเราลับไปเป็นแ่เพื่อน ทั้ที่เรารััน”
ฟัอฟเล่ามาถึรนี้เี่ยว้อยเริ่มหวนิถึัวเอเลือหนีาเาถึแปปี แล้วอยารู้เหุผลอยาหยาบ้า
“ทำไมยาหยาถึมีวามิว่าัวเอไม่ีพอสำหรับุินละะ?”
“เพราะานะรอบรัวและารศึษา่ะ ยาหยาิว่าานะทาบ้านเธอปานลาไม่ร่ำรวยเมื่อเทียบับบ้านิน
ยาหยาบอนุปริาเป็นเ้าอโฮมสเย์เล็ ๆ แ่าาินเป็นนายทหารเรือยศนาวาโทมีอนาไล
เหุผลพวนี้ไม่มีวามหมายเลยหายาหยามอแ่ินเป็นผู้ายที่เธอรัและอยาใ้ีวิับเาลอไป”
“พี่อฟ็เลยมาุยับยาหยาให้อย่านั้นเหรอะ?”
“ใ่่ะ พี่บอยาหยาว่า ผู้ายอย่าเราไม่ไ้้อารผู้หิร่ำรวยมีานะทัเทียมันเสมอไปหรอ
‘ีพอ’ สำหรับินือารเอนที่ ‘พอี’ สำหรับเาและยาหยา็พอีสำหรับิน ไม่ว่าะรูปร่าหน้าา นิสัยใอ
ยาหยาเป็นผู้หิที่ินรัและมีวามสุที่ไ้อยู่ับเธอ นี่แหละนที่ีพอและพอีอิน”
“พี่อฟอธิบายเท่านี้ ยาหยา็เ้าใเลยใ่ไหมะ?”
“พี่อธิบาย่อว่า ีวินเรามันสั้นและนที่ใ่็ไม่ไ้เอัน่าย ๆ ในเมื่อยาหยาเอแล้วะปล่อยินไปเหรอ?
ในะที่ินพร้อมทำทุอย่าเพื่อให้ไ้อยู่ับยาหยา แ่ยาหยาลับเลือทอทิ้เา ปล่อยให้ินสู้อยู่นเียว
พี่ถามยาหยาว่าเ็บปวไหม? ที่เห็นิน้อเ็บปวเพราะารัสินใเลือวามทุ์แทนวามรัอยาหยา”
เี่ยว้อยเอี้ยวหันมอนอหน้า่าอีรั้เห็นปพีำลัเ็น้ำาให้ยาหยา่อนพวเาสวมอันแนบแน่น
“อนนี้ยาหยาเลือวามรั เลือทำามหัวใัวเอ เลือฝ่าฟันอุปสรรเีย้านรัอเธอแล้ว่ะ”
บทสรุปวามรัอยาหยาับปพีที่มีเสียออฟบรรยายอย่านุ่มนวล่าน่าประทับใเมื่อประอบับภาพู่รัสวมอมอสบายิ้มให้ันและบลรูบหวานล้ำ
วาโู่หวานลอไหวย้อนิถึวามรู้สึนเอั้แ่พบับอฟหลัเรียนบเิเรื่อราวระหว่าันมามาย
สิ่ที่เธอเลือือ ‘หนี’ และเาไม่เยเหน็เหนื่อยะ 'าม'
วามผูพันลึึ้ระหว่าันเิึ้นใน่ำืนผิพลายัรารึอยู่ในอูแห่วามทรำอยวนเวียนให้เธอิถึภาพหวานหวามเหล่านั้นอยู่ร่ำไป
หาทว่าเี่ยว้อยยัไม่แน่ใว่าวามผูพันระหว่าเธอับอฟเป็นเพียวามรับผิอบาม ‘หน้าที่’ หรือ ‘หัวใ’
วามิหยุลพร้อมวาโ้อนมอสบวาม
เพียสบาเ้าหัวใวน้อยใ้อ้าน้ายอเธอ็เ้นไหวในัหวะเรรวน่อเิอาารหวั่นไหวอ่อนหวาน
“้อยมีอะไระถามพี่เรื่อยาหยาอีไหมะ?”
เสียนุ่มออฟปลุเี่ยว้อยาภวั์วามิ ้อนวาโสบมออบวามยมุมปาโ้ึ้นน้อย ๆ เป็นรอยยิ้มที่อฟสัเเห็นว่าไปไม่ถึวา
“้อยเ้าใแล้ว่ะว่าระหว่าพี่อฟับยาหยาไม่ไ้เป็นอย่าที่้อยเห็น”
“แล้วเรื่ออเราล่ะะ ้อยมีอะไรอยาบอพี่ไหม?”
ถ้อยำถามาอฟราวับเานั่อยู่ลาใวน้อย พลาทบทวนว่าวรัสินใเลือทาไหน
ส่ผลให้วาโสบมอนรหน้ามีวามสั่นไหวไม่มั่นเอาเสียเลย
เี่ยว้อยลอบลืนน้ำลายลลำออย่ายาลำบาเหมือนมีอะไริอนพูไม่ออยามสบมอแววาอ่อนโยนรออยใเย็นไม่ันไม่าั้น
แ่ลับเป็นเธอันัวเอว่าวรบอ ‘เลิ’ พันธะสัา หรือ ลอเรียนรู้ ‘บ’ ันี?
“ือ ้อย..” ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น