ลำดับตอนที่ #13
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [13] [ฟรอสต์กับอาการฮีท]
[13] [ฟรอส์ับอาารฮีท]
่อนวันที่าว่าอาารฮีทรั้แรอฟรอส์ะมาถึหนึ่วัน ฟรอส์็ไ้เริ่มเ็บัวทันที นั่นบ่บอถึวามัวลอฟรอส์เี่ยวับารฮีทรั้แรอัวเอไม่น้อย
ฟรอส์เป็นนพูน้อยและไม่่อยแบ่ปันวามัวลอัวเอให้ใรฟัมานั สโนว์และวินเอร์อรู้สึเป็นห่วไม่ไ้็เลยไปยืนเฝ้าหน้าห้อที่ฟรอส์ใ้่อนัวั่วราวเพื่อวามสบายใอพวเาและรวมถึฟรอส์้วย
“ถ้านายอยาไ้อะไรเรียพวเราไ้นะ” วินเอร์เาะประูและะโน
“นายลืมไปแล้วรึไว่าฟรอส์มีระเป๋ามิิอัวเอ” สโนว์พู
“เผื่อว่าฟรอส์ลืมเอาบาอย่าใส่ระเป๋ามิิไ” วินเอร์เอ่ย “ว่าแ่อาารฮีทอฟรอส์ะอยู่นานแ่ไหน?”
“ถ้าไม่มีอะไรผิปิ็น่าะแ่สามสี่วัน ไม่ยาวนานเป็นสัปาห์เหมือนนายหรอ”
สามวันผ่านไป
แ่ปราว่าสามวันผ่านไปฟรอส์็ไม่มีทีท่าว่าะีึ้นหรือออาห้อเลย เสียหอบอย่าทรมานอฟรอส์ัเล็ลอออมาา้าในห้อสร้าวามัวลให้สโนว์และวินเอร์ไม่น้อย
ทั้ที่ฟรอส์ใ้ยาระับฮีทไปแล้วแ่มันลับไม่ีึ้นเลย! ยาระับฮีททั่วไประับอาารฮีทอฟรอส์ไม่ไ้อย่าที่แพทย์บอไว้ไม่มีผิ
“อาารฮีทเยทำโอเม้าายรึเปล่า?” วามัวลทำให้วินเอร์ิมา เาถามสิ่ที่ัวลออมา
“โอเม้าลั่ไล่ปล้ำนไปทั่วนถูอันายนับรึเปล่า?” สโนว์นึถึ่าวที่เยไ้ยินผ่านหูมา
“ไม่นับสิ!”
“ั้น็ไม่เป็นไรหรอ ิใอฟรอส์เ้มแ็พอที่ะไม่ทำอะไรบ้าๆ นาย็เยผ่านมันมาแล้วน่าะรู้ีนะ” สโนว์็ัวลแ่เพราะทำอะไรไม่ไ้ึไ้แ่สบอารม์และเื่อใว่าฟรอส์ะผ่านมันไปไ้
“ถึอย่านั้น็อห่วไม่ไ้” วินเอร์ถอนหายใและนั่พิผนัเหมือนนหมแร สโนว์บไหล่ปลอบใ
ในะที่ทั้สอยันั่เฝ้าอยู่หน้าประูอยู่นั่นเอแพทย์ทหารที่เป็นนรวร่าายอพวเา็เินผ่านมาพอี
“ยัฮีทอยู่สินะ” แพทย์ทหารเอ่ย้วยท่าทาไม่แปลในั “ในเมื่อยาไม่่วยบรรเทาอาารเลย้อใ้วิธีอื่น”
“วิธีอะไร!” สโนว์และวินเอร์รีบะโนถามออมาพร้อมัน
“ใ้ลิ่นฟีโรโมนอัลฟ่าและปลปล่อยัวเอ” แพทย์ทหารล่าวบทุน็เียบไปสอวินาที่อนที่ะหันไปมอสโนว์อัลฟ่าเพียนเียวรนี้
“ัน่วยไ้เหรอ?” ไม่ใ่ว่าเธอเป็นอัลฟ่าที่พันาไม่สมบูร์หรอเหรอ?
“ถึะเป็นอัลฟ่าที่พันาไม่สมบูร์แ่็ยัปล่อยฟีโรโมนไ้” แพทย์ทหารล่าวราวับรู้วามิอเธอ “อีอย่าุเหมาะที่ะเป็นน่วยเหลือเพราะารเป็นอัลฟ่าที่ไม่สมบูร์ะทำใหุ้ะไม่มีอาารรัทนลุ้มลั่ทำร้ายเพื่อนโอเม้าอุ”
“ะว่าไปอนที่พวเราอยู่ใ้ินนั่น…” วินเอร์นึย้อนไปพลาพึมพำออมา สโนว์มีอาารเหมือนะรัทอนที่ถูฟีโรโมนอเาระุ้น็ริแ่็ไม่เยาสิเลยและอีอย่าลิ่นฟีโรโมนอ่อนๆ อสโนว์่วยทำให้เาสบึ้นมาริๆ
“ั้นันะเ้าไป่วยฟรอส์แล้วัน” สโนว์เอ่ยหลัาัสินใในเสี้ยววินาที
“ีเลย แ่มัน็ยัมีเรื่อที่วรระวัเ่นัน นั่น็ือโอเม้าบานไม่อบถูฟีโรโมนออัลฟ่า่ม เพราะั้นถ้าเามีอาาร่อ้านุ็วรถอยออมา” แพทย์ทหารเือน สโนว์พยัหน้ารับอย่าเร่รั
านั้นแพทย์ทหาร็่วยไุแห้อที่ฟรอส์ััวเอไว้้าในเพื่อให้สโนว์ไ้เ้าไปเพราะอนนี้ฟรอส์ไม่มีแรหรือสิมาพอะลุึ้นมาเปิประูให้เธอไ้
“ฟรอส์” สโนว์เอ่ยเรียฟรอส์ที่ำลันอนัวอยู่บนเียแ่ั้แ่ที่เธอเินเ้ามาในห้อวาสีฟ้าอเา็ยั้อมอมายัเธออย่าไม่ยอมละสายา สโนว์รู้สึ้าวาไม่ออเล็น้อยเมื่อวาที่ราวับหมาป่าหิวโหยนั่น้อมอมา เธอเินเ้าไปยืนอยู่้าเียอเาอย่าระมัระวั “ฟีโรโมนอันเหมือนะ่วยนายไ้นะ”
ฟรอส์นิ่เียบอยู่นาน่อนที่เาะ่อยๆ ปล่อยผ้าห่มที่ลุมัวเอออและยื่นมือออมารวบัวอสโนว์เ้าไปอ เมื่อเห็นว่าฟรอส์ไม่ไ้แสท่าที่อ้านสโนว์็หันหน้าไปพยัหน้าเป็นสัาให้ับแพทย์ทหารและวินเอร์ที่รอูอยู่หน้าประู
แพทย์ทหารเห็นว่า้าในไม่น่าะมีปัหาอะไรเาึปิและล็อประูอีรั้ แ่ในั่วะที่ประูะปิลวินเอร์ที่ไ้มอเ้าไปในห้อ็ไ้บัเอิสบาับฟรอส์เ้าพอี เาเห็นสายาอันเย็นาแ่แฝวามรุนแรราวับะมีระเบิปะทุออมาทุเมื่อ
วินเอร์เือบวิ่เ้าไปึสโนว์ออมาแล้ว แ่เา็รั้ัวเอไว้อย่ารวเร็วและมวิ้วอย่าสับสน
ทำไมเาถึอยาะึสโนว์ออมาัน สโนว์ำลั่วยฟรอส์ไม่ให้ทรมานอยู่นเียวนะ
วินเอร์ิและสะบัหัวไล่วามุนออและยืนเฝ้าหน้าห้อ่อไป แพทย์ทหารเหลือบมอวินเอร์เล็น้อย่อนที่ะเินาไปพร้อมับส่ายหัว
วามสัมพันธ์อสามน…สัวันสามนนั้นะเ้าใวามรู้สึและวามรู้สึที่ับ้อนอัวเอไ้ไหม็ไม่รู้ น่าลุ้นนเหนื่อยใริๆ
ภายในห้อฟรอส์อร่าอสโนว์ไว้แน่นราวับ้อารวามอบอุ่น แ่แท้ริแล้วร่าายอฟรอส์ร้อนมา สโนว์รับรู้ถึผิวอันร้อนผ่าวที่ราวับไฟอเาผ่านเสื้อัวบาอเธออย่าัเน มันทำเธอร้อนไป้วยเลย
ไม่สิ ลิ่นฟีโรโมนอเาำลัทำเธอัวร้อนไป้วย่าหา สโนว์บีบมูหนีลิ่นป่าสนในฤูหนาว ลิ่นอเามันเย็นยะเยือมารัน้ามับลิ่นแสแอันร้อนแรอวินเอร์ แ่ไม่ว่าะเป็นลิ่นไหนเธอ็อยาปิมูหนีริๆ
แ่เธอะทำแบบนั้นไม่ไ้ เป้าหมายอเธอในอนนี้็ือปล่อยฟีโรโมนอัลฟ่าออมาเพื่อ่วยให้ฟรอส์สบล สโนว์ำใปล่อยมือออามูอัวเอเพื่อให้ลิ่นโอเม้าอฟรอส์ระุ้นฟีโรโมนอัลฟ่าอเธอให้ออมา
ฟรอส์อสโนว์แน่นมาึ้นเมื่อไ้ลิ่นฟีโรโมนที่ให้วามรู้สึนุ่มฟูในใ ฟรอส์ิว่าเริ่มเ้าใำบรรยายวามรู้สึอวินเอร์อนไ้ลิ่นอสโนว์แล้วล่ะ
ีมา…
ฟรอส์ผละใบหน้าออาไหล่อสโนว์และเยหน้ามอนที่ำลันั่ร่อมอยู่บนัอัวเอ
“ีึ้นรึเปล่า?” สโนว์เอ่ยถาม
ฟรอส์ที่เหมือนะสบว่าเมื่อรู่เล็น้อยพยัหน้าอบ
“แ่ันว่ามัน็ไม่ไ้ีึ้นเท่าไหร่” แม้ว่าฟรอส์ะไม่ไ้หายใหอบราวับำลัาอาาศหายใแล้ว แ่ทั้ร่าอเา็ยัร้อนนึ้นสีแ่ำและแท่ร้อนระหว่าาอเา็ยัแ็แทาอเธอที่นั่อยู่บนัอเาอยู่เลย “แพทย์ทหารนนั้นน่าะให้อุปร์่วยบรรเทามาให้นายแล้วไม่ใ่เหรอ?”
สโนว์มออุปร์่วยัวเอที่ระายอยู่บนพื้น แ่พวมันไม่มีร่อรอยอารถูใ้านอยู่เลยนอาวยาที่ถูินนเลี้ยไม่เหลือ
“ทำไมไม่ใ้” เธอถามฟรอส์ที่ยัเยหน้าและ้อมอเธอไม่ละสายา “มีอะไร?” เธอถาม ฟรอส์้มหน้าลและส่ายหัว
เาัริมฝีปาอัวเอและสูหายใเ้าลึ แ่ถึลิ่นอสโนว์ะ่วยให้ิใอเาสบมาึ้นและร่าายไม่เ็บปวทรมาน แ่มัน็ทำให้วาม้อารทาเพศอเามาึ้นเ่นัน เา้อารปลปล่อยัวเอ
ในะที่ฟรอส์ำลัพยายาม่วยเหลือัวเอเพื่อปลปล่อยวามอัอั้น สโนว์็พยายามปลปล่อยลิ่นฟีโรโมนอัวเอและนั่รออย่าสบ เมื่อเทียบับอนฮีทอวินเอร์ฟรอส์สบว่ามา ไม่ลอเลียนน่ารำา
“สโนว์…” ฟรอส์ระิบื่ออเธอเสียเบา
“มีอะไร” เาพึมพำเสียเบามา เธอึ้อ้มลไปถามและทันในั้นเธอ็รู้สึถึวามอ่อนนุ่มและร้อนระอุบนริมฝีปา เป็นเวลาแสนสั้น่อนที่ฟรอส์ะผละริมฝีปาออและ้มหน้าุไหล่อเธอ สโนว์นิ่เียบและเหม่อลอยเพราะำลัรุ่นิบาสิ่
บ่อยรั้ที่พวเธอะสัมผัสริมฝีปาอันและัน้วยริมฝีปาเพราะสำหรับพวเธอแล้วารที่ปาหรือลิ้นะสัมผัสันมันไม่ใ่อะไรที่มีวามหมายพิเศษเหมือนในยุ่อนวันสิ้นโลเลย มัน็แ่ปาแะันเอ เพราะั้นารูบปาันอพวเธอมันึเป็นเรื่อธรรมาไม่ว่าะเหุผลอะไร็าม
แ่ว่า…เมื่อรู่สโนว์รู้สึว่ามันมีบาอย่าที่ไม่เหมือนที่ผ่านมา มันเหมือนเป็นูบ…
เมาฟีโรโมนรึเปล่านะ?
สายาเลื่อนลอยเล็น้อยอสโนว์มอไปที่้นออฟรอส์ เี้ยวในปารู้สึันึ้นมา สโนว์รีบัฟันไว้ให้แน่นเพื่อไม่ให้ัวเอเผลอัลไป ึ่มัน้อใ้วามอทน่อน้ามาเลยทีเียวเพราะสิอเธอเหมือนะระัระายไม่เป็นระเบียบเลย
วามรู้สึมึนและวามรู้สึร้อนรุ่มในร่าายทำให้สโนว์เื่อ้าลและไม่อยาอบสนอ่ออะไรรอบัวอี เธอเพียโอนอ่อนไปามฟรอส์ เมื่อเาึเธอไปนอนอเป็นหมอน้าเธอ็ยอมเา เมื่อเาอให้่วยเหมือนที่วินเอร์เยอเธอ็ยอม่วย
วนเวียนอยู่อย่านั้นนระทั่อาารฮีทอฟรอส์หายไปในวันที่ห้า มันอาะเป็นเพราะว่ามีารเรียมพร้อมรับมือารฮีทไว้ล่วหน้าแล้ว อาารฮีทอเาึไม่ยาวนานเหมือนวินเอร์ นั่นถือว่าเป็น่าวีอสโนว์เลยทีเียว
ถึเธอะเป็นอัลฟ่าที่พันาไม่สมบูร์ แ่เธอ็เป็นอัลฟ่านะ! ฟีโรโมนอโอเม้าส่ผลับร่าายอเธอเหมือนัน ถึเธอะินยาสำหรับอัลฟ่าที่ทหารแพทย์ให้มาแล้ว็เถอะ แ่มัน็ไม่ไ้ทำให้เธอรู้สึสบายัวเท่าไหร่หรอ และอีอย่ามืออเธอเริ่มาแล้ว แม้ว่าฟรอส์ะไม่บ่นอยู่้าหูและลอเลียเธอนน่ารำาอย่าวินเอร์ แ่เา็่อวนมืออเธอนเธอหลับไม่ลเหมือนัน!
เมื่อ่วเวลาแห่ารอทนบลสโนว์็ล้มัวนอนเพื่อพัผ่อนทันที ไม่สนใฟรอส์ที่ำลัใ้ผ้าเปียเ็มือให้
“อโทษที่ทำให้ลำบา” ฟรอส์ระิบแผ่วเบา สโนว์ไม่ไ้ฟัมาว่านั้นเพราะนอนหลับไปแล้ว
ฟรอส์นั่มอสโนว์สัพั่อนที่เาะออไปาห้อเ็บัวหลัาที่ไม่ไ้ออมาลอสี่ถึห้าวันที่ผ่านมา เมื่อเปิประูออไปฟรอส์็เห็นวินเอร์นั่อยู่หน้าประู้วยสีหน้าที่ไม่ไ้แสอารม์ใๆ ทั้สิ้น นั่นทำให้เาูเหมือนสุนัเฝ้าประูในแวบแรที่เห็น
“อ๊ะ นายีึ้นแล้วสินะ” วินเอร์รีบลุึ้นยืนและเอ่ยถาม้วยรอยยิ้มามปิทันทีที่เห็นฟรอส์ออมาาห้อ
“อือ” ฟรอส์พยัหน้าอบ
“แล้วสโนว์ล่ะ?”
“นอน...อย่าเพิ่เ้าไปะีว่าเพราะลิ่นฟีโรโมนอัลฟ่ายัไม่าหายไปทั้หม” ฟรอส์เอ่ยเือนเมื่อเห็นวินเอร์ทำท่าะเินเ้าไปในห้อ
“ั้นเหรอ…ริสิ นายแพทย์ทหารบอว่าถ้านายออมาแล้วให้ไปรวร่าายเลย นายะไปหาหมอเลยรึเปล่า?”
ฟรอส์ัสินใที่ะไปรวร่าาย่อนและวินเอร์็ามไป้วย ึ่ารรว็ใ้เวลาไม่นานและผลรว็ออมาว่าฟรอส์ยัแ็แรีและารเิบโอเพศรอ็แ็แรีมาไม่มีปัหา…ไม่แน่ใว่าอย่าหลัวระรู้สึีใรึเปล่า
“แล้วพวุไ้ิเรื่อบอน์ไว้รึเปล่า” แพทย์ทหารถามึ้นมาอย่าะทันหันถึเรื่อารับู่ ฟรอส์และวินเอร์ะัและเียบไปพร้อมัน “พวุวรบอน์ะีว่านะ สำหรับโอเม้าที่สมบูร์อย่าพวุะมีปัหาเรื่ออาารฮีทมา ถ้ามีเรื่อไม่าฝันเิึ้นในสนามรบมันอาะทำให้พวุไม่สามารถรอลับมาไ้อี”
แพทย์ทหารไ้ล่าวเือนไว้เ่นนั้น ฟรอส์และวินเอร์่า็ิและัสินใไ้ในใแทบะทันที
ผู้สนับสนุนสูงสุด
ผู้สนับสนุนคนล่าสุด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น