คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทเจ็ด - 1
แลรอลรีนหยุะัมอยาุมที่เริ่มะเหลือน้อยลเ็มที ูเหมือนว่าะ้ออยาาท่านหมอหลวเพิ่มในเร็ววัน ปลายเท้าอเธอแะลที่พื้นห้อ มอเาสะท้อนาระที่เห็นภาพอเลออลำลัิระุมเสื้ออยู่อีฟาฝั่หนึ่
เธอไม่วาแผนที่ะมีลูใน่วสามปีแรอารแ่าน แน่นอนว่าเธอบอเาเรื่อนี้และเลออลไม่ไ้พูอะไรเี่ยวับมันมานั
“เลออล” เธอเรียเา
เลออลที่แ่ัวเรียบร้อยแล้ว่อย ๆ หันมา้วยใบหน้าทีู่สใสเ่นทุวัน “มีอะไรเหรอ”
“วัน่อนันเห็นผู้หินหนึ่มาที่ฤหาสน์ ุนัุ่ยอยู่ับเธอและไม่มีใรรายานันถึเรื่อนี้”
รอยยิ้มอเลออละัไปั่ววินาทีและแน่นอนว่ามันอยู่ในสายาอเธอ แรอลรีนหรี่าลมอเาวามไม่ไว้วาใปราึ้นอยู่ภายใน
“ในานะัเส มันือสิ่ที่ันวระรู้” อย่าไร็ามแรอลรีนเบนสายามอไปทาอื่นแทนใบหน้าอเา หาถามว่าเธอรู้สึอย่าไร
นอาวามไม่พอใที่พวเาไม่เห็นหัวเธอ็ไม่มีสิ่ใอีเลย
“ผู้หินนั้นเป็นลูพี่ลูน้ออผมที่พึ่แ่านออไปับท่านเอิร์นแห่แฟร์าย เธอแวะมาเยี่ยมเยือนพร้อมเอาอวัึ้นปีใหม่มาให้” เาบอเสียราบเรียบเ่นปิ ่อนะ้าวเินเ้ามาใล้เธอ
แรอลรีน้อมอเา้วยสายาราบเรียบเธอพยัหน้ารับรู้ในสิ่ที่เาบอล่าวออมา
“ุไม่พอใที่ผมพบับเธอั้นเหรอ”
แทบะในทันทีที่เธอส่ายหน้า แรอลรีนัปายามุิึ้นไ้ว่านั้นูเถรรมาเินไป เธอยยิ้มประบประแ้เา แ่เหมือนว่าเลออละูออึไม่ำเป็น้อหลอลวอี่อไป
“ันแ่ไม่อบที่รู้สึเหมือนว่าัวเอไม่อยู่ในสายา ุวรบอันสัหน่อยเี่ยวับเรื่อนี้”
“แ่นั้นเอเหรอ” ใบหน้าอเลออลล้ายหม่นหมอล แ่เพียั่ววินาที็พยายามระบายยิ้มื่อๆ อเาออมา
แรอลรีนเป็นผู้มีประสบาร์ใน้านนี้่อน้าีหลายรั้ที่เธออยาให้ท่านพี่แสวามเป็นห่วอันเินสถานะน้อสาว หาแ่ว่าท้ายที่สุมันมัะบล้วยวามผิหวั
เธอเหมือนับว่าัวเอเริ่มระหนะไ้ถึวามเป็นริบาอย่า ยามเมื่อหวนิถึารระทำอเาลอารแ่าน แรอลรีนอิไม่ไ้ว่าสวามีอนเออาะื่นอบัวเออยู่ไม่น้อย
หรืออาอยู่ในั้นหลรั
แรอลรีนเินเ้าไปอเาแบออิใบหน้าับแผ่นอเพื่อปิบัวาแสนหลอลวอนเอ อย่าไร็ามเธอวรถนอมน้ำใออีฝ่ายไว้ไม่มา็น้อย
“แน่นอนว่าัน้อไม่พอใเป็นธรรมาเมื่อมีผู้หิไมุ่้นหน้ามายุ่เี่ยวับุ เพียแ่ว่าัเสแรอลรีนะแสอารม์หึหวนออนอหน้านั้นูะไร้สาระเินไปหน่อยว่าไหมะ”
อีั้นสำหรับารโหและหลอลวอเธอ แรอลรีนไม่รู้ว่าอีฝ่ายแสสีหน้าเ่นไรออมา เธอสัมผัสไ้ถึฝ่ามือที่ยึ้นออบพร้อมับน้ำเสียที่ราในลำออย่าอ่อนล
“แรอลรีน....”
ารหลอลวไ้เริ่มึ้นอีรั้ แ่นั้นเพื่อพยุวามสัมพันธ์อันีามระหว่าเราเอาไว้
รอบรัวในบารั้เธอ็ำเป็น้อปิา้าหนึ่เพื่อถนอมน้ำใออีฝ่ายเอาไว้ให้ไ้มาที่สุ
“ุเป็นสวามีอัน เป็นผู้ายที่ันไ้ให้ำสัาว่าะใ้ีวิ่อานี้ร่วมับุ่ะ”
แรอลรีนไม่เห็นแม้แ่เาอผู้หินนั้นอีวบนระทั่ลาเือนุมภาพันธ์ ฤูใบไม้ผลิใล้ะมาถึเป็นสัาที่ีอารเพาะปลู รวมถึานหมั้นระหว่าท่านพี่และผู้หินนั้นใน่วปลายเือนมีนาม
เธอไม่ไ้อยู่เยอี่อไป แรอลรีนไล้นิ้วไปามผนัห้อมอรูปรอบรัวอเลออล้วยสายาใร่รู้ เ็ายบนรูปมีลัษะล้ายเลออลและรู้สึุ้นหน้าอยู่ไม่น้อย
แ่ถึอย่านั้นแรอลรีนยัำไม่ไ้อยู่ี
ว่าะรู้ัวอีทีฝ่ามืออเลออลแะลบนหัวไหล่อเธอ แรอลรีนหันวับไปมออีฝ่ายที่พึ่ลับมาถึบ้านั้แ่่วบ่าย้วยวามใปนแปลใ เลออลยัไม่ไ้ถอุทำานอเาออแ่อย่าใ
มุมปาอเาแย้มยิ้ม “แรอลรีน”
เธอหันไปยยิ้มบาเบา สวามีอเธอยัมีวามสามารถในารลอ เลียเธออยู่ไ้ในทุสถานาร์
“ทำไมวันนี้ลับเร็วล่ะ”
“ผมอยาะพาแรอลรีนไปเที่ยวในเมืออเรา” เลออลอบพลาูบปาเธอรั้หนึ่อย่ารวเร็ว “ั้แ่แ่านมาุยัไม่เยออไปไหนเลย”
“อีอย่าผมว่าะพาุไปรับยาาหมอ้วยีไหม”
เธอเลิิ้วสู แ่็ไม่ไ้ล่าวอะไรไปมาว่าารพยัหน้าอบลในำวนอเา เลออลเป็นนยิ้ม่ายอย่าน่าเหลือเื่อ เายยิ้มว้าว่าเิมับูมืออเธอเอาไว้
่อนพวเาะเริ่ม้าวเินออไป
แรอลรีนิว่าสวามีอนะทำัวเอิเริ แ่นั้นลับไม่ใ่เลยแม้แ่น้อย ารมาอเลออล่าเรียบ่ายและิินนน่าประหลาใ อย่าไร็ามนอเหนือาวามเรียบเยอันเป็นวิสัยแรอลรีย็ไม่ไ้ทำสิ่ใอี
“เลออล” เสียหนึ่าายรหน้าเอ่ยเรียเลออล ร่าสูอันสมส่วนอายในุเสื้อสูทามแบบนั้นสู่อยๆ ้าวเินเ้ามาหา แรอลรีนมวิ้วเล็น้อย
“แรอลรีนนั้นท่านเอิร์นแห่นิฟิน เป็นเพื่อนอผม” เลออลเริ่มอธิบายให้เธอฟั แรอลรีนพยัหน้ารับรู้
เหมือนว่าายรหน้าะเริ่มเห็นเธออยู่ในสายาบ้าแล้ว ปลายเท้าอเาหยุะัลเบนสายามอมาที่ร่าบอบบาอเธอ
“ภริยาอนายเหรอ” อีฝ่ายเอ่ยถามเสียนุ่ม ยามเมื่อเห็นเธอ้อมอลับไปึไ้ยมือึ้นเาหัวแ้เ้อ “พอีระหม่อมไม่ไ้ไปานอภิเษสมรส ้อออภัยในวามไร้มารยาทอระหม่อม้วยพ่ะย่ะ่ะ”
แรอลรีนแม้ะแ่านแ่เธอไม่ไ้ถูถอยศเ้าหิออแ่อย่าใ ยัรั้ำแหน่เ้าหิและัเสเอาไว้ทั้สอ พูันามรหาเธอมีลู บรราลูอเธอย่อมไ้ยศไม่่าับเธอ
แม้เธอะเป็นเ้าหิผู้ถูทอทิ้ แ่็ปิเสธไม่ไ้ว่าเธอือุ๊าที่่วยทำให้เี่ยวอับสายเลือสีน้ำเิน บาทีเลออลอาเลือเธอ้วยเหุผลนี้
วามเย่อหยิ่ือสิ่หนึ่ที่แ้ไม่หาย เธอเพียแ่เหลือบมอ้วยวามเย็นา อบรับอย่าเรียบ่าย “ท่านเอิร์นแห่นิฟิน”
ถึอย่านั้นสวามีอเธอลับยมือึ้นลูบหัวเธอ แอบอมยิ้ม้วยวามบัน เอาอีแล้วเลออล มัน่าน่าหุหิ
“มอาไม่ระพริบเลยนะ เหมือนว่านายำลัะหลใหลในวามามอแรอลรีน”
ท่านเอิร์นระพริบารั้หนึ่ อาะรับรู้ไ้ถึวามเย็นาไม่ยินียินร้ายอเธอ
“อะเออ...”
“นายท่านร้านอาหารเรียมไว้พร้อมแล้วอรับ” เสียหนึ่อท่านพ่อบ้านเอ่ยแทรึ้นมาััหวะอย่าพอเหมาะ แรอลรีนหันไปมอ้นำเนิเสียที่ำลัระิบระาบอะไรบาอย่าับเลออล
“ไปรอผม่อนนะ” เลออลหันมาบอเธอปล่อยทิ้เพื่อนอนให้เป็นเพียัวประอบา “ไว้ผมุยธุระเสร็แล้วะามไป”
“่ะ” แรอลรีนเป็นนว่า่ายันั้นเธอึอบรับอย่า่ายาย เริ่มยับเลื่อนัวเินามหลัอุบาร์ี้ออไป หาแ่หูอเธอยัทันไ้ยิน เสียแว่วอันแผ่วเบา
“นายมันโรบ้า สาบานไ้ว่าทั่วทั้อาาัรมีนายแ่นเียวที่ทิ้เ้าหิาลอและเลือเ้าหิแรอลรีน”
อะไรัน?
แ่ถึอย่านั้นเลออลเพียแ่หัวเราะในแบบบับอเา
http://www.mebmarket.com/index.php? action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMjA0NTk3OCI7czo3OiJib29rX2lkIjtpOjIxMDAyMTt9
ความคิดเห็น