รักได้ไหมพ่อคนไฮโซ?

ลำดับตอนที่ #13 : ทายาทคาสิโน

ธนาธรนำเรื่องที่หญิงสาวขอร้องมาปรึกษากับบิดา แต่อีกฝ่ายไม่เห็นด้วย เพราะเห็นว่าลูกชายเพียงคนเดียว เป็นทุกข์จะเป็นจะตายเพราะความรักที่มีต่อหญิงสาวคนนี้มาหลายครั้งแล้ว การใช้วิธีบีบบังคับอีกฝ่ายให้ยอมจ่ายหนี้ เรื่องราวความรักของลูกชายคงสมหวังไดัง่ายขึ้น

“อา..ธนา ลื้อจะยอมใจอ่อนให้อาหนูเวย์ทำไม? ถ้าไม่ใช้วิธีนี้แล้วเมื่อไหร่อีจะยอมแต่งงานกับลื้อ? ป๊าอุตส่าห์ลงทุนช่วยลื้อมาขนาดนี้แล้วนะ ถ้าหนนี้อีไม่ยอมแต่งอีก อีหาเงินมาคืนเราได้ ชาตินี้ลื้อก็อย่าหวังว่าจะสมหวังในความรักของลื้อ”

“โธ่ป๊า ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ที่ผมยอมให้โอกาสน้องเวย์ ก็เพราะไม่อยากให้น้องเวย์มองเราว่าใจร้ายเกินไป บีบบังคับเขามากเกินไปต่างหาก ผมก็อยากให้น้องมองผมดีในสายตาบ้าง ถึงยังไงเงินนั่นก็ไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ ต่อให้เวลาไปอีกสักปีสองปี ก็ยังไม่รู้ว่าน้องเวย์จะสามารถหามาคืนได้รึเปล่า เพราะฉะนั้น เราให้โอกาสให้เขาผ่อนเรามาเป็นงวดไปก่อน ยังไงพอนานไปก็คงท้อ พอเห็นว่าไม่มีทางทำสำเร็จ ก็ต้องยอมรับข้อเสนอของเราเอง แถมเงินป๊าก็ยังได้คืนอีก ได้ทั้งสองทางเลยนะป๊า” ชายสูงวัยคิดตาม

“ที่แท้ลื้อก็อยากทำให้อีประทับใจในความมีน้ำใจของลื้อนี่เอง ไอ้ลูกคนนี้ แผนสูงแถมยังคิดการณ์ไกล ได้ทั้งเงินคืน ได้ทั้งลูกสะใภ้ ดีๆ จะเอาอย่างนั้นก็ได้ อั๊วไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” ชายสูงวัยหัวเราะชอบใจ ที่มีแต่ได้กับได้

สำหรับธนาธรเขาชอบเวธิกามาตั้งแต่สมัยที่อีกฝ่ายยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายแล้ว หล่อนสวยใสสะดุดตา และเขาก็รักหล่อนตั้งแต่แรกเห็นเลยก็ว่าได้ เขาอายุมากกว่าหล่อนถึงห้าปี ตอนนั้นเพิ่งเรียนจบบริหารมาใหม่ๆ และเริ่มมาฝึกทำงานกับป๊าของเขา เห็นหล่อนที่สวมชุดนักเรียนมาตามพ่อที่บ่อนอยู่หลายครั้ง เขาสนใจจึงคอยหาโอกาสพูดคุยทำความรู้จัก หล่อนไม่เหมือนผู้หญิงหลายคนที่เขาเคยพบ ถ้าลองให้ผู้ชายที่มีเสน่ห์และดูดีอย่างเขาแสดงท่าทีสนใจชัดเจนขนาดนี้แล้ว แทบทุกรายเป็นต้องแสดงอาการหวั่นไหวออกมาให้เห็น แต่ไม่ใช่กับหล่อน เพราะเวธิกาไม่เคยมีทีท่าจะเขินอาย หรือแสดงท่าทีมีไมตรจิตตอบกลับมาเลย มีเพียงความนิ่งเฉย ไร้ความรู้สึก จนนานวันเข้าเขาอยากจะเอาชนะความท้าทายนั้น ยิ่งยาก เขายิ่งอยากได้มาครอบครอง แต่เขาไม่เพียงอยากได้แค่ตัวหล่อน หัวใจของหล่อนเขาก็ต้องการ

“น้องเวย์ครับ พรุ่งนี้ว่างมาเจอกันหน่อยได้มั้ยครับ? พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” ชายหนุ่มต่อโทรศัพท์ถึงหญิงสาวทันทีหลังจากคุยกับบิดาจบ เขาอยากเจอหล่อนตอนนี้เลยด้วยซ้ำ อยากเห็นหน้าหวานๆ ดวงตากลมโตน่ารักนั่น แต่ก็อดทนรอถึงพรุ่งนี้ก่อนดีกว่า เขามีแผนการไว้แล้ว ว่าจะหาโอกาสใช้เวลาอยู่กับหล่อนให้นานๆสักหน่อย หลังจากอีกฝ่ายตอบรับ เขาก็วางสาย นั่งยิ้มอยู่กับตัวเองคนเดียวอยู่อย่างนั้น ถ้ามีใครมาเห็นภาพนี้ คงคิดว่าเขาบ้าไปแล้วแน่ๆ

ร่างสูงของธนาธรเปิดประตูรถรอรับอยู่ก่อนแล้วเมื่อเห็นหญิงสาวก้าวออกมาจากประตูรั้วบ้าน หล่อนผูกผมหางม้าง่ายๆ และอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวพับแขนถึงข้อศอกกับกางเกงยืนส์สีเข้มดูทะมัดทะแมงเหมือนทุกที แต่แค่นี้ก็ทำให้หญิงสาวดูสวยน่ามองสำหรับชายหนุ่มแล้ว และเพราะอีกฝ่ายมีเรื่องจะคุยด้วย หล่อนจึงยอมก้าวขึ้นนั่งรถเก๋งสีขาวคันนั้นไปอย่างไม่ลังเล

หลังจากรถแล่นมาสักพัก ก็มาจอดอยู่หน้าร้านอาหารพวงมณีซึ่งเป็นร้านอาหารขึ้นชื่อของที่นี่ เวธิกาก้าวเดินตามอีกฝ่ายไปแบบงงๆ ภายในร้านบรรยากาศหรู อาหารที่นี่คงจะแพงมาก หล่อนรู้ว่าสำหรับชายหนุ่มการเข้าออกที่ร้านอาหารแพงๆแบบนี้ เป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่สำหรับคนที่มีฐานะทางการเงินไม่มั่นคงอย่างหล่อน นี่เป็นครั้งแรก และมันทำให้หล่อนดูเคอะเขินกับสถานที่อยู่พอควร

พนักงานหญิงนำทั้งสองไปยังตำแหน่งโต๊ะที่ถูกจับจองไว้ ด้วยท่าทีสุภาพ เมื่อนั่งลงได้ ชายหนุ่มก็เปิดเมนูสั่งอาหาร และสั่งเผื่อหล่อนด้วย

“คุณธนามีธุระอะไร กรุณาพูดมาได้เลยนะคะ” หล่อนใจร้อนอยากรู้เรื่องที่ขอร้องอีกฝ่ายไว้ว่าจะสำเร็จหรือเปล่าเร็วๆ

“เราทานอะไรกันก่อนดีกว่านะครับ เรื่องนั้นเดี๋ยวค่อยคุยรายละเอียดกันทีหลัง” แล้วชายหนุ่มก็หาเรื่องชวนหล่อนคุยไปเรื่อย ไม่เว้นแม้แต่เรื่องดินฟ้าอากาศ หญิงสาวได้แต่เป็นฝ่ายรับฟังซะมากกว่า

หลังมื้ออาหารจบลงชายหนุ่มยังหาโอกาสพาหญิงสาวไปอีกหลายที่ เขารู้มาว่าหล่อนชอบเข้าวัดไปทำบุญ มีวัดสวยๆอยู่ที่หนึ่งไม่ไกลจากที่นี่มากนัก ชายหนุ่มจึงใช้โอกาสนี้พาหล่อนไป หวังว่าบุญกุศลที่ทำร่วมกันในครั้งนี้ จะส่งผลให้เขากับหล่อนได้มีชะตาต้องกันได้

หลังจากทำบุญ ไหว้พระขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทำให้เวธิการู้สึกสบายใจขึ้นมาก ทั้งคู่ยังคงไปให้อาหารนกและปลาร่วมกัน มีสระขนาดใหญ่ที่ถูกขุดไว้เพื่อเป็นเขตอภัยทานในนั้นมีปลามากมายหลายชนิด บางตัวมีขนาดใหญ่โตที่เห็นแล้วยังอดตกตะลึงไม่ได้ มีคู่รักหลายคู่กำลังนั่งจู๋จี๋กันไป ให้อาหารปลากันไป บางคนก็มาถ่ายภาพเก็บความสวยงามของสถานที่เอาไว้

เวธิกาแทบไม่รู้ตัวเลยว่า อีกฝ่ายได้แอบเก็บภาพของหล่อนไว้ในกล้องมือถือในยามที่หล่อนเผลอเพลิดเพลินกับบรรยากาศตรงหน้า

เพราะบรรยากาศผ่อนคลายงดงามตรงหน้า ทำให้ชายหนุ่มอดคิดจินตนาการไปไกลไม่ได้ หากเขาได้มีช่วงเวลาดีๆกับหญิงสาวตรงหน้าอย่างนี้ไปตลอดจะดีสักแค่ไหนนะ?

“ความจริงมีอีกวิธีที่น้องเวย์สามารถทำได้ โดยไม่ต้องลำบากหาเงินจำนวนนั้นมาใช้คืนก็ได้นะครับ”

จู่ๆชายหนุ่มก็พูดบางอย่างออกมา เวธิกามองสายตาที่อีกฝ่ายใช้มองหล่อนก็พอจะเดาออก

“ไม่เป็นไรค่ะ วิธีนี้ดีที่สุดแล้ว เวย์ขอเลือกผ่อนชำระเงินจำนวนนี้เป็นงวดๆตามที่ตกลงกันไว้ ขอบคุณคุณธนาธรมากนะคะที่ช่วยพูดกับเสี่ยให้”

“ทำไมล่ะครับ!? น้องเวย์ก็รู้ว่าพี่คิดยังไงกับน้องเวย์ พี่มันไม่ดีตรงไหนเหรอครับ? ทำไมถึงไม่สนใจพี่บ้าง?” ชายหนุ่มพูดราวกับจะตัดพ้อ หล่อนคงไม่รู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาเฝ้าคิดถึงแต่หล่อน ไม่เคยข้องแวะกับผู้หญิงคนไหน เก็บรักษาตัวเองไว้อย่างดีเพื่อหล่อนคนเดียวมาโดยตลอด

“ขอบคุณค่ะ แต่เวย์คงรับความรู้สึกเหล่านั้นไว้ไม่ได้ ต้องขอโทษคุณธนาธรด้วยนะคะ” หล่อนคิดว่าท่าทีของหล่อนก็ชัดเจนอยู่แล้ว แต่ในเมื่อมันยังไม่ได้ผล ก็คงต้องพูดให้มันชัดเจนขึ้นไปอีก

“เวย์ไม่เคยคิดกับคุณธนาธรเป็นอย่างอื่นเลย นอกจาก เป็นคนที่น่าคบหาที่มีน้ำใจมากๆคนหนึ่ง” หล่อนวางสถานะของเขาซะห่างไกล แค่คนรู้จัก? คนที่น่าคบหา? แต่สำหรับเขา เขาไม่ต้องการแค่นั้น ถึงจะรู้สึกหดหู่ แต่เขาก็ยังคงมีความหวัง สักวันเขาจะต้องเปลี่ยนใจหล่อนให้ได้!

เวธิกาเองก็รู้สึกไม่ค่อยดี อุตส่าห์มาทำบุญ แต่หล่อนคงไม่ได้บุญกลับไปหรอก เพราะหล่อนกำลังทำร้ายจิตใจชายหนุ่มตรงหน้า แต่อย่างน้อยก็ยังรู้สึกดีตรงที่ได้พูดความจริงออกไป ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิดมากขึ้นไปอีก