(OS/SF) Unlimited Love ; TAETEN JAEDO JOHNIL ETC.

ลำดับตอนที่ #13 : JOHNIL : Rainy Sound

I don’t know what it is but I got that feeling

Waking up in this bed next to you, swear the room, yeah, it got no ceiling

If we lay, let the day just pass us by

I might get to too much talking, I might have to tell you something

1 ชั่วโมงที่แล้ว

            ยองโฮคนโจ๊กในชามเพื่อให้พอหายร้อนก่อนจะตักขึ้นมาแล้วยื่นไปที่ริมฝีปากของอีกคน แทอิลไม่ใช่คนดื้อดึงอะไรเลยอ้าปากกิโจ๊กอย่างว่าง่าย ยองโฮมองใบหน้าของอีกคนที่ตอนนี้มีแต่ความมึนงงก็ทุกสิ่งทุกอย่างรอบข้างเลยก็ว่าได้ มือก็ยังคงคอยตักโจ๊กป้อนให้อีกคนอย่างต่อเนื่อง

            “ทำไมเมื่อวานคุณไม่กินยาดักไว้”

            “ก็เมื่อวานผมเคลียร์เอกสารของฝ่ายธุรการจนดึกก็เลยลืมกิน”

            “ดื้อ”

            พอได้ยินแบบนั้นแทอิลเลยหันกลับมามองหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง เขาไม่ได้ดื้อสักหน่อยก็บอกอยู่ทำงานจนดึกเลยลืม

            “ผมไม่ได้ดื้อนะ”

            “คุณฝืนร่างกายตัวเองจนป่วยและไม่ยอมกินยามัวแต่ทำงาน นั้นแหละที่เขาเรียกว่าดื้อ”

            “คุณยองโฮ!”

            “แทอิลดื้อ”

            พอถูกอีกคนเรียกชื่อโดยที่ไม่มีคำว่า'คุณ'นำหน้ามันเลยทำให้แทอิลรู้สึกแปลกๆส่วนยองโฮเองก็เหมือนจะเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไป ได้แต่ยกมือขึ้นมาเกาแก้มตัวเองเบาๆ  ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากปากทั้งคู่ ยองโฮหยิบแก้วน้ำยื่นให้อีกคนถือเอาไว้ เขาหยิบถุงยาของเมื่อวานขึ้นมาแล้วหยิบซองยาต่างๆออกมาอ่านทำความเข้าใจ เขาเปิดซองยาที่เป็นยาแก้ไข้ออกมาส่งให้อีกคน แทอิลก็รับมาอย่างว่าง่ายมือสวยจับเจ้าเม็ดยาเม็ดเล็กเข้าปากตัวเองแล้วกินน้ำตาม แทอิลเป็นคนที่กินยายากเลยใช้เวลานิดหน่อยกับการที่กลืนยาลงคอ รสชาติที่ขมที่ยังคงติดอยู่ลำคอจนทำให้ต้องดื่มน้ำเข้าไปอีก ใบหน้าที่เหยเกด้วยความขมกับรสชาติยานั้นเรียกรอยยิ้มให้กับร่างสูงที่นั่งมองการกระทำของอีกคนอยู่

เนี้ย น่ารัก

บรรยากาศภายในห้องพักของแทอิลตอนนี้ค่อนข้างที่เย็นสบายจากเครื่องปรับอากาศที่ถูกปรับให้อยู่ในอุณหภูมิที่เหมาะ ส่วนด้านนอกตอนนี้ก็เริ่มมีเม็ดฝนโปรยปรายลงมาอีกครั้งในรอบวัน ยองโฮยังไม่ได้กลับห้องของตัวเองไปตอนนี้กำลังทำหน้าที่เป็นพ่อบ้านจำเป็น เขาอาสาขอทำความสะอาดห้องให้แทอิลด้วยเหตุผลว่า

'ห้องมันมีฝุ่นเดี๋ยวมันจะไม่หายป่วย'

5%

            อาการไข้ของแทอิลลดลงแล้วแต่ก็ยังถูกคนตัวสูงสั่งห้ามไม่ให้ทำอะไร ตอนนี้ทุกอย่างภายในห้องพักของแทอิลเลยถูกคนตัวสูงยืดเอาไว้ทั้งหมด ครั้งแรกที่เจอกันแทอิลคิดว่ายองโฮจะเป็นผู้ชายเที่ยวกลางคืนแต่พอเอาเข้าจริงๆยองโฮเป็นผู้ชายอบอุ่นมากเลยทีเดียว

            แทอิลนึกขึ้นมาได้ว่าผู้ชายร่างสูงคนนี้ก็มาอยู่กับเขาตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เที่ยงกว่าแล้ว อีกอย่างวันนี้คนตัวสูงก็ต้องเปิดร้านกาแฟที่อยู่ข้างคอนโดด้วย นึกได้แบบนั้นแทอิลก็แบกร่างของตัวเองลงจากเตียงเขาเดินไปตามทางเดินของห้องแล้วเจอกับคนตัวสูงที่ตอนนี้นอนคอพับอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขกของเขา แทอิลมองใบหน้าที่กำลังหลับอย่างสบายของอีกคน ตอนแรกกะว่าจะมาคุยเรื่องที่ไม่ไปเปิดร้านหรอแต่พอเห็นว่าอีกคนกำลังหลับก็เลยไม่อยากกวนเวลานอนของอีกคนดีกว่า ใบหน้าของคนตัวสูงที่กำลังหลับอยู่สามารถเรียกรอยยิ้มของแทอิลออกมาได้อย่างง่ายดาย เคยเจอแต่มุมหล่อๆของคนร่างสูงแต่ไม่เคยได้เจออีกคนในมุมแบบนี้มากสักเท่าไร จะว่ายังไงดีละ

            น่ารักแบบหล่อๆละมั้ง

            ฝนที่ตกลงมาอีกครั้งในช่วงเที่ยงวัน ไข้ที่มีก็ลดลงปอย่างเรื่อยๆส่วนคนตัวสูงที่หลับอยู่บนโซฟาตอนนี้ก็มีผ้าห่มผืนขนาดกลางห่มอยู่ แทอิลเดินไปหยิบกีต้าร์คู่ใจของตัวเองแล้วลากร่างกายของตัวเองไปนั่งตรงม้านั่งใกล้กับบานประตูระเบียงมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีฝนโปรยลงมา ยกกีต้าร์ขึ้นมาดีดให้เป็นทำนองที่ฟังแล้วสบายหู

            ร่างสูงที่นอนอยู่บนโซฟาก็เริ่มรู้สึกตัวจากการได้ยินเสียงกีต้าร์ของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนม้านั่ง ยองโฮลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเองและไม่ลืมหยิบผ้าห่มที่คิดว่าคนตัวเล็กน่าจะเอามาห่มให้ ยองโฮมองไปยังคนตัวเล็กที่กำลังนั่งดีดกีต้าร์อย่างสบายเหมือนกับว่าลืมอาการของตัวเองไปแล้ว จะว่ายองโฮโรคจิตก็ได้นะแต่เขาน่ะมองแทอิลมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วมองภายนอกเหมือนเป็นคนทั่วๆไปที่ไม่มีอะไรน่าสนใจแต่ยองโฮกลับคิดว่าคนตัวเล็กน่าสนใจจนเขาเองก็อยากทำความรู้จัก ไอ้เรื่องที่ว่าไปออกกำลังกายทุกๆเช้านั่นเขาเองก็เพิ่งมาออกช่วงที่เริ่มสักเกตเห็นคนตัวเล็กตื่นเช้าแล้วมักจะไปยืนรอรถบัสประจำทางนั้นแหละ พอได้ไปออกกำลังกายตอนเช้ามันก็เริ่มเจอคนตัวเล็กบ่อยขึ้นแต่ก็ไม่มีโอกาสได้คุยกันสักทีจนวันที่ฝนตกนั้นแหละถึงได้คุยกัน

            ก็ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยนินะ

            ยองโฮเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กก่อนจะเอาผ้าห่มมาคลุมที่ตัวของอีกคน แทอิลเองก็สะดุ้งตัวเบาๆเพริอีกคนเดินเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงอะไร ยองโฮที่เห็นท่าทางแบบนั้นก็อดยิ้มด้วความเอ็นดูไม่ได้

            “ผมเล่นกีต้าร์จนคุณตื่นรึเปล่า”

            “เปล่าครับ แล้วนี่ไข้ลดแล้วใช่ไหมครับ” ปากก็ถามคำถามแต่มือก็เลื่อนไปแตะเบาๆบนหน้าผากของอีกคนเพื่อวัดไข้เลยรู้ว่ามันก็ลดลงไปแล้ว

            “ลดลงแล้วครับ ขอบคุณนะครับที่มาดูแลน่ะ เกรงใจคุณจัง”

            “ฮ่าๆ ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ผมเต็มใจที่จะดูแลคุณอยู่แล้ว”

            “ครับ?”

            “ผมขอยืมกีต้าร์คุณหน่อยได้ไหม”

            “ด ได้ครับ”

            แทอิลส่งกีต้าร์ของตัวเองให้กับร่างสูง ยองโฮลงไปนั่งกับพื้นห้องแล้วจัดแจงท่ารั่งให้ถนัดต่อการดีดกีต้าร์ มือหนาบรรจงดีดลงบนคอร์ดกีต้าร์ให้เป็นเพลงที่เขามักชอบฟังแทอิลที่นั่งในจุดที่สูงกว่าก็ย้ายตัวเองลงมานั่งบนพื้นเช่นกันเขาเอาหัวตัวเองพิงกับม้านั่งสายตาก็มองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง

            ยองโฮเริ่มดีดกีต้าร์ให้เป็นเพลง เสียงทุ้มที่เอ่ยร้องเพลงสากลที่เขาชอบฟังออกมาแทอิลที่เริ่มได้ยินเสียงร้องก็หันมามองคนตัวสูง

You came into my life with no warning like a flash of light

And I was doing fine but as you came in, I watch my future rewrite

I‘m not ready, I am not prepared

I was so steady, on my feet but now I’m up in the air

            แทอิลว่ายองโฮที่กำลังดีดกีต้าร์อยู่ตอนนี้มีเสน่ห์มากเลยก็ว่าได้ ตัวเขาเองก็เคยฟังเพลงนี้อยู่เหมือนกันก็รู้ความหมายของเพลงนะแต่พอได้ยินคนตรงหน้าร้องแล้วมันก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นซะอย่างนั้น

It’s just you and me, with the world beneath our feet

We can see for miles up here

We can go wild up here

            พอเข้าท่อนนี้ใจก็เริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

It’s just me and you

Now we’re taking in the view

We can spend the rest of our days way up here just me and you

            ยองโฮเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนพร้อมกับร้องเนื้อเพลงที่เขาอยากจะบอกกับคนตรงหน้า ใบหน้าของแทอิลที่เริ่มขึ้นสีที่แก้มทั้ง2ข้างนั้นมันทำให้แทอิลดูน่ารักขึ้นมาโดยไม่ต้องทำอะไร

It’s just you and me, with the world beneath our feet

We can see for miles up here

We can go wild up here

It’s just me and you, now we’re taking in the view

We can spend the rest of our days way up here just me and you

            ยองโฮร้องเนื้อเพลงท่อนเดิมอีกครั้งเพื่อบอกกับแทอิลให้ชัดเจนว่าเขารู้สึกยังไง ในหัวสมองของแทอิลตอนขาวโพลนไปหมด หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงเสียจนกลัวว่ามันจะหลุดออกอย่างนั้นสำหรับคนอื่นมันอาจจูเหมือนไม่มีอะไรแต่สำหรับแทอิลแล้วตอนนี้มันรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก เนื้อเพลงที่ยองโฮร้องออกมาเหมือนกับกำลังจะบอกกับความว่า

แค่คุณกับผม เราทั้งคู่จะใช้เวลาที่เหลือไปด้วยกัน

“แทอิล”

“ค..ครับ”

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณรู้สึกเหมือนกับผมรึเปล่า”

กีต้าร์ที่ยองโฮอยู่ตอนนี้มันได้ถูกวางลงบนพื้นอย่างเบามือ สายตาที่มุ่งมั่นมองมาที่แทอิลพร้อมกับร่างของยองโฮที่ขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

“แต่ผมรู้สึกกับคุณจริงๆนะ”

“ร..รู้สึกอะไรครับ”

รู้สึกอยากตีปากตัวเองที่ไปถามอะไรแบบนั้น แทอิลที่ใบหน้าเริ่มขึ้นสีเรื่อยๆจนถูกคนตัวสูงเอามือมาลูบแก้มเนียนเบาๆด้วยความเอ็นดูพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นของยองโฮที่ทำเอาหัวใจดวงน้อยๆของแทอิลเต้นแรง

“อ่า..ยังไงดีละ เรา2คนก็เพิ่งรู้จักกันด้วยสินะ แต่ผมน่ะ...”

ยองโฮเว้นช่วงไว้ก่อนจะมองสอบตากับแทอิลเพื่อให้อีกคนรู้ว่าตัวเขาจริงจังมากแค่ไหน

“ผมน่ะ..ชอบคุณนะ ชอบคุณจริงๆ”

“ยังไม่ต้องคบกันก็ได้ เราลองศึกษาดูกันก่อนแล้วหลังจากนั้นผมให้คุณตัดสินใจเลยว่าจะเอายังไง”

แทอิลรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นลมไม่รู้เพราะไข้หรือเพราะคนตัวสูงตรงหน้าที่มาสารภาพว่าชอบเขากันแน่ จะว่ายังไงดีละแทอิลเองก็รู้สึกดีกับคนๆนี้เหมือนกันนะแต่พอโนสารภาพกันตรงๆแบบนี้มันก็รู้สึกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขินก็เขิน รู้สีกอยากเอาหน้าตัวเองที่มันกำลังแดงอยู่ตอนนี้มุดลงไปกับม้านั่งเสียให้รู้แล้วรู้รอด

“ค..คือ ผมเองก็รู้สึกดีกับคุณนะ”

ยองโฮมองอีกคนที่ตอนนี้ก้มหน้าจนคางชิดอก ท่าทางที่ไม่ว่าจะมองยังไงมันก็ดูน่ารัก

“ถ้าคุณบอกว่าให้เราศึกษากันไปก่อน..ผมก็คิดแบบนั้นมันก็ดีนะครับคุณยอ---“

            เสียงหวานได้ขาดหายไปเนื่องจากริมฝีปากที่กำลังจะเอ่ยชื่อของอีกคนออกมาได้ถูกริมฝีปากของเจ้าของชื่อประทับลงมา ไม่มีการรุกล้ำอะไรมีเพียงสัมผัสเบาๆที่อีกคนมอบให้แต่กลับทำให้รู้สึกอบอุ่นไปได้ทั้งตัวถึงแม้บรรยากาศข้างนอกจะมีฝนตกแต่ก็ไม่วสามารถทำให้บรรยากาศในห้องนั้นเย็นตามได้กลับมีแต่วามอบอุ่น

            “เรียกยองโฮเฉยๆเถอะนะแทอิล”

            “อ..อืม ยองโฮ อืออออ”

            และเป็นอีกครั้งที่ริมฝีของแทอิลถูกริมฝีปากของคนตรงหน้าประทับลงมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ต่างกับเมื่อกี้ที่มีเพียงแค่การสัมผัสกันเบาๆ ยองโฮประคองใบหน้าของแทอิลเอาไว้ปรับองศาให้ได้ที่เขาค่อยบรรจงจูบอย่างอ่อนโยน

          “ชอบคุณนะแทอิล”

            “ชอบคุณเหมือนกันครับ”

Talk; 2

มาอัพดึกอีกแล้ว จะโดนรีดเดอร์รุมมั้ย

ขอโทษด้วยที่มาอัพดึก แต่จบตอนแล้วจ้า รอตอนพิเศษกันด้วยมีให้แน่นอนนนนน

คู่ต่อไปเดากันนะ กัปตันพายเรือเร็วมาก

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามฟิคเรื่องนี้และเข้ามาอ่านกันนะคะ

ดีใจมากๆเลยตอนเห็นยอดอ่านกับยอดเฟบคือไม่คิดว่าจะเยอะมากขนาดนี้

ต่อจากนี้ไรท์ก็จะพยายามต่อไปเพื่อรีดเดอร์นะคะ

หากมีข้อผิดพลาดตรงไหนสามารถบอกกันได้เลยนะคะ

อยากเมาส์มอยเรื่องคู่ชิปก็สามารถมาเมาส์มอยกับไรท์ได้ที่แอคทวิตเตอร์ได้นะค่ะ

แจก: @ellze_xog หรือ #ฟิครักไม่จำกัดสตอรี่ กันได้เลย

เม้นให้กำลังใจหรือแนะนำอะไรกันได้เลยน้า ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของรีดเดอร์มากๆเลย

รักรีดเดอร์ทุกคนนะคะ

Enjoy Reading And Thank For Reading.

talk; 1

แงงงงงงง ไรท์ขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาอัพ 

ไรท์กำลังหาแรงบันดาลใจเขียนอยู่

ชวงนี้ไรท์มีเรื่องให้คิดเยอะ

ถ้าเกิดว่ามาอัพช้าไรท์ก็ขอโทษด้วยนะคะ

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่ยังอ่านฟิคของไรท์อยู่

หากมีขอผิดพลาดอะไรบอกได้เลยนะคะ ไรท์จะเอากลับไปแก้ไข

วันนี้ขอลงแค่นี้ก่อนแล้วจะรีบกลับมาต่อให้ค่ะ

B
E
R
L
I
N
❀