PLAYING WITH FIRE ♡ #เฉิงจัส #หนงคุน IdolProducer

ลำดับตอนที่ #13 : PLAYING WITH FIRE : 12 (REWRITE)

          จัสตินฮวงมองท้องฟ้าที่ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา เบื้องหน้าเป็นแค่ป่าที่ยังไม่ได้ถูกแทนที่ด้วยตึกสูงใหญ่เหมือนที่อื่นๆในจีน มันเป็นอีกเหตุผลว่าทำไมจัสตินชอบหนีความวุ่นวายขึ้นมาอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียน เพราะมันเป็นสถานที่เดียวในโรงเรียนที่ไร้ผู้คนและมีความสงบจนทำให้มีเวลาคิดเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น

          สีฟ้าครามกับแดดอ่อนๆทำให้ต้องยิ้มออกมา เพราะยังมีความเป็นเลือดผสมระหว่างแวมไพร์กับหมาป่าถึงได้ชอบออกมาเจอแดดบ้าง ถ้าเป็นแค่แวมไพร์อย่างเดียวคงไม่ชอบเจอแดดเท่าไหร่ มันไม่ได้เผาจนผิวไหม้เหมือนในหนังแต่ทว่ามันทำให้ผิวขาวซีดแดงเถือกจากการถูกแดดเลียมากกว่าสิ่งมีชีวิตใดๆในโลก

          ฟ่านเฉิงเฉิงชอบอยู่ในที่มืดๆประจำจนบางครั้งจัสตินก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าลากต้นตระกูลไปไหนมาไหนตอนกลางวันที่แดดร้อนจนแทบจะละลายทุกอย่างได้ อีกฝ่ายจะผิวแดงขนาดไหนแอบอมยิ้มกับภาพต้นตระกูลตัวแดงในหัว

          แกร่ก..

          เสียงเปิดประตูเรียกให้จัสตินหันไปมองตามสัญชาตญาณ และใครบางคนที่จัสตินไม่ชอบขี้หน้าเท่าไหร่ก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ดูยังไงก็ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย

          “ว่าไงคนของต้นตระกูล มายืนทำอะไรตรงนี้คนเดียว”

          “ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องบอกนาย” จัสตินตอบก่อนจะเดินหนีเพราะไม่อยากจะต้องมาต่อปากต่อคำกับคนที่เขาไม่ชอบขี้หน้า

          “แล้วเรื่องพ่อนายฉันควรจะต้องบอกนายไหมนะ”

          จัสตินหันขวับดวงตากลมจ้องมองหน้าของหลัวเจิ้ง ดวงตาของอีกฝ่ายดูจริงจังและมันบอกว่าไม่ได้พูดเล่นเลยสักนิด

          “พ่อของฟ่านเฉิงเฉิงเป็นคนสั่งให้ไปฆ่าพ่อนาย”

          สายลมเย็นพัดผ่านตัวไปแต่จัสตินยังยืนนิ่งอยู่กับที่ มือเรียวกำเข้าหากันอย่างโกรธแค้นยิ่งได้เห็นรอยยิ้มของหลัวเจิ้งก็ยิ่งแค้น

          “นายฆ่าพ่อฉัน!” จัสตินตะคอกสุดเสียง

          “จุ๊ๆ ไม่ใช่ฉันคนอื่นต่างหาก ฉันก็แค่มองพ่อนายตายอย่างทรมานก็เท่านั้น”

          จัสตินพุ่งเข้าหาหลัวเจิ้งออกแรงผลักอีกฝ่ายจนกระเด็นชนกำแพง หูเล็กๆโผล่ขึ้นมาพร้อมเขี้ยวแหลม ใบหน้าน่ารักตอนนี้มีแต่ความโกรธแค้นจนพร้อมจะฉีกแวมไพร์ตรงหน้าเป็นชิ้นๆ หลัวเจิ้งพุ่งเข้าหาจัสตินบ้าง ปล่อยหมัดเข้าที่ท้องจนจัสตินตัวขดงอแต่ก็ยังลุกขึ้นมาสู้กับแวมไพร์ที่ประสบการณ์การต่อสู้เยอะกว่า

          พลั่ก!

          “คิดว่าจะสู้ได้หรอพวกหมายังไม่หย่านม” พูดจบก็ฟาดมือลงบนแก้มใสจนมันขึ้นรอยแดงเถือก

          “ก็ยังดีกว่าพวกแวมไพร์อย่างนาย พวกชั่ว เลว!” จัสตินถ่มน้ำลายผสมเลือดในปากทิ้ง

          หมัดหนักๆต่อยเข้าที่ใบหน้าของหลัวเจิ้งจนหัน ความโกรธครอบงำจนจัสตินไม่อาจหักห้ามไฟที่กำลังปะทุอยู่ในใจได้

          หลัวเจิ้งมองหมาป่าครึ่งแวมไพร์ด้วยความโมโห เขาหยิบมีดเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกงมันมีไว้ฆ่าแวมไพร์ ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นแวมไพร์แม้จะไม่ได้เต็มตัวการฆ่าด้วยสิ่งๆนี้ก็คงจะช่วยให้อีกฝ่ายทรมานช้าๆจนกว่าจะตาย

          “ตายซะเถอะ!”

          แวมไพร์หนุ่มพุ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็วแต่ร่างของอีกฝ่ายกลับลอยออกไปติดกำแพงเหล็กอย่างแรงก่อนจะร่วงลงกับพื้น

          ฟ่านเฉิงเฉิงปรากฏตัวขึ้นด้วยสีหน้าขึงขัง ดวงตาดุดันตวัดมองเจ้าลูกหมาของตัวเองก่อนจะเลยไปยังหลัวเจิ้งที่ค่อยๆลุกขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มมุมปาก เวลาไม่ถึงเสี้ยววินาทีตอนนี้ต้นตระกูลยืนบีบต้นคอของหลัวเจิ้งด้วยอารมณ์โกรธ

          “โกรธหรอที่ฉันมาบอกความจริงกับคนของนาย ในเมื่อนายก็รู้ว่าพ่อนายเป็นคนสั่งฆ่าพ่อของมัน” หลัวเจิ้งหัวเราะไม่หยุดเมื่อพูดจบ

          ต้นตระกูลออกแรงบีบจนคนที่กำลังหัวเราะต้องหยุด แรงมหาศาลแทบทำให้ขาดใจตายถ้าเฉินลี่หนงไม่โผล่เข้ามาห้าม หลัวเจิ้งใช้เวลานั้นหนีออกไป

          “ไม่คุ้มหรอกคุณชาย” ลี่หนงเดินเข้ามาแตะที่ไหล่แล้วมองเพื่อนสนิทที่ยืนตัวสั่นเทา

          “แต่มันสมควรตาย คนอย่างหลัวเจิ้งมันสมควรตายไปจากโลกใบนี้”

          “เหมือนพ่อนายไง! พ่อนายก็สมควรตายเหมือนกันฟ่านเฉิงเฉิง!”

…

          จัสตินไม่ได้กลับมาที่คฤหาสน์หรือแม้แต่คอนโด เขาร้อนรนก่อนจะเบาใจเมื่อเฉินลี่หนงโทรมาบอกว่าเจ้าลูกหมาอยู่ที่คอนโดของตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลามองท้องฟ้าในยามค่ำคืนเขาปล่อยให้สายลมเย็นพัดพาควันจากบุหรี่ราคาแพงปลิวลอยไปก่อนมันจะเลือนหายไปในอากาศราวกับไม่เคยมีตัวตน

          ฟ่านเฉิงเฉิงเกลียดที่ตัวเองมองเห็นอนาคตเพราะมันทำให้เขาขลาดกลัวเกินกว่าจะทำอะไรได้ ยิ่งจัสตินเป็นแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เขากลัวเหลือเกิน ถ้าจะต้องห่างกันและโดนเกลียดตลอดไปแค่คิดก็เจ็บแปลบที่อกทั้งที่ไร้หัวใจ หัวใจของเขาไม่ได้เต้นแวมไพร์ทุกตนเป็นแบบนั้น แต่เขาเจ็บจริงๆ

          การเป็นต้นตระกูลทำให้ฟ่านเฉิงเฉิงไม่มีเพื่อนมาตั้งแต่เด็กๆ บิดามักบอกว่าคนเหล่านั้นไม่เหมาะสมที่จะเป็นเพื่อนของเขา ช่องว่างในใจของชายหนุ่มมากจนบางครั้งมันทำให้เขาดำดิ่ง ยังดีที่ยังมีพี่สาวแต่ก็นั่นแหละบิดาจับทั้งคู่แยกกัน สร้างกำแพงขึ้นมารอบตัวของฟ่านเฉิงเฉิงกว่าจะรู้ตัวเขาก็ถูกขังอยู่ในกำแพงนั้นมองคนมากมาย

          การได้รู้จักช่ายสวี่คุนเป็นเรื่องดีอีกฝ่ายค่อยๆกะเทาะกำแพงทีละนิดจนมันพังลงในที่สุด ความรักแรกและเพื่อนสนิทมันทำให้เฉิงเฉิงคิดเสมอว่าช่องว่างในใจที่มีอยู่มันเล็กลงไปจนเกือบไม่มีเหลือ

          แล้วบิดาก็ก่อมันขึ้นอีกครั้ง พาคนที่อยู่ในกำแพงเดียวกันไปจากเขาและก่อมันขึ้นมาใหม่

          ความโดดเดี่ยวยังคงกัดกินถึงแม้จะมีเพื่อนสนิท ยังดีที่ข้างนอกกำแพงเขามีคนที่พอไว้ใจได้บ้าง อย่างน้องก็ฟ่านปิงปิง ไม่ก็ปู่ฝานหรือเฉินลี่หนง ในวันที่สวี่คุนออกไปจากชีวิตจากสถานะที่เป็นอยู่เขาคิดว่าทุกอย่างจบ

          จนกระทั่งได้พบจัสติน

          แรงบีบที่ไหล่ทำให้ต้นตระกูลที่กำลังตกอยู่ในความคิดหันไปมอง พี่สาวคนสวยลูบแผ่นหลังของน้องชายช้าๆอย่างปลอบประโลม

          “ไม่เป็นไรนะเฉิงเฉิงพี่อยู่นี่”

          ใครๆก็มักจะบอกว่าต้นตระกูลอย่างฟ่านเฉิงเฉิงคงไม่เคยเสียน้ำตาให้ใคร แวมไพร์ที่ใครๆก็ต่างหวาดกลัวกับอิทธิพลมากมายของครอบครัว ใครกันจะทำให้แวมไพร์หนุ่มมาดขรึมร้องไห้ได้

          และใครคนนั้น…

          ก็เป็นเพียงแค่ลูกครึ่งหมาป่ากับแวมไพร์

          เป็นแค่สิ่งมีชีวิตเล็กๆ

          แต่กลับมีอิทธิพลต่อหัวใจของฟ่านเฉิงเฉิงเหลือเกิน

tbc.

ขอโทษที่มาช้ามากเดือนนี้วิจัยเร่งมากค่ะ เสร็จแล้วก็มีงานอื่นต่อ

ยังไงก็อย่าเพิ่งลืมเรื่องนี้นะคะ แล้วก็เป็นกำลังใจให้คุณต้นตระกูลด้วยน้า

ฝากเชียร์เฉิงเฉิงกับจัสตินด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ

#เล่นกับไฟเฉิงจัส

B
E
R
L