ขอเพียงใจรักมั่น真诚的爱[จบ]

ลำดับตอนที่ #13 : คนเมา

จูหยวนจางที่มองตามหลิวหลีที่ถูกอวี้เจินผลักจนกระเด็นออกนอกห้องไปถึงกับรู้สึกเคืองอวี้เจินผู้นี้ขึ้นมาอยู่หลายส่วน  เขาจึงเลือกที่จะออกมาจากที่ซ่อน

"อ๊ะ! ท่านรองแม่ทัพ  ท่านอยู่ข้างในนี้หรอกหรือ" อวี้เจินเอ่ยทักเสียงใสเมื่อมองเห็นจูหยวนจาง  แต่สีหน้าที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจของจูหยวนจาง ทำเอาอวี้เจินต้องยิ้มเก้อ

"เจ้า!"  จูหยวนจางเอ่ยเสียงกดต่ำด้วยสายตาดุดันโกรธเคืองฉายชัด  "ออกไป!"

เพียงประโยคสั้นๆพร้อมด้วยท่าทางน่ากลัวอย่างนั้น อวี้เจินถึงกับกล่าวสิ่งใดไม่ออกก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้องของเขาในทันที 

วันนี้เขาคงอารมณ์ไม่ดี  เอาไว้โอกาสหน้าค่อยมาสานสัมพันธ์ใหม่ก็แล้วกัน  อวี้เจินคิดได้แค่นั้น

            ถัดมาไม่ไกลจากที่พักของจูหยวนจาง

บัดนี้กำลังมีกลุ่มของทหารหลายนายกำลังล้อมวงสนทนาพาทีกันอยู่อย่างมีมิตรไมตรี

"เจ้าเป็นอะไรไปอาหลิ่ว  ใยทำหน้าคล้ายปวดท้องอีกแล้ว" อาต้วนขมวดคิ้วถามอาหลิ่วสหายของเขาอย่างสงสัยและห่วงใย หลังจากที่พาอาหลิ่วให้มานั่งรวมกลุ่มสังสรรค์กับบรรดาเหล่าทหารด้วยกันเพื่อทำความรู้จักกันในฐานะน้องใหม่

หลิวหลีเพียงหลุบตาลงพลางยิ้มให้อาต้วนเล็กน้อย  เขาเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ  

บางที....  

การอยู่ที่นี่อาจจะมีอะไรดีมากกว่าการตามติดจูหยวนจาง 

หลิวหลีคิดอย่างนั้นก่อนจะเผลอถอนหายใจคำโตออกมา "เฮ้อ!"

"อ้าว! เป็นอะไร  คิดถึงบ้านเรอะ"  ทหารอีกคนในกลุ่มเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นอาหลิ่วนั่งทำหน้าคล้ายปวดท้องจริงๆพร้อมถอนหายใจอยู่อย่างนั้น

หลิวหลีเพียงพยักหน้าหงึกๆ อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรนอกจากนี้

"อ่า... มันเป็นเรื่องธรรมดา  มา  มา  มาดื่มเหล้าเพื่อย้อมใจกันดีกว่า" ทหารอีกคนเอ่ยขึ้นพลางรินเหล้าลงจอกส่งให้อาหลิ่ว

หญิงสาวในคราบอาหลิ่วเพียงเอื้อมมือขึ้นยกจอกเหล้าเข้าปากแต่โดยดี  ยามนี้การปฏิเสธย่อมไม่ใช่การกระทำที่ดีนัก

เวลาผ่านไปซักพัก เมื่อจูหยวนจางไม่เห็นวี่แววว่าภรรยาของเขาในรูปแบบของอาหลิ่วจะกลับมายังที่พักของเขาอีก 

เขาจึงตัดสินใจเดินออกมาจากที่พักส่วนตัวเพื่อเมียงมองหาหลิวหลี  เขาเริ่มนึกห่วงขึ้นมาว่านางจะไปนอนที่ใดกันในยามค่ำคืนในสถานที่อย่างนี้ มีแต่บุรุษมากหน้าหลายตานี่

นางจะไปนอนรวมกันในที่พักของเหล่าพลทหารที่ทางค่ายได้เตรียมการหรือไม่  ถ้าเป็นอย่างนั้น  เขาจะเข้าไปอุ้มนางออกมาทันที

ในขณะที่จูหยวนจางกำลังเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยนั้น เสียงสรวลเสเฮฮาของเหล่าบรรดาทหารที่กำลังร่ำสุรากันเป็นปกติของค่ำคืนแรกของการรับทหารใหม่พลันแทรกเข้ามา  ชายหนุ่มเพียงหันไปมองเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยเท่านั้น

เนื่องจากช่วงนี้มิได้มีภัยสงครามใดๆ การอาศัยอยู่ในค่ายทหารที่แม้จะยังคงต้องรักษากฎระเบียบอย่างเข้มงวดแต่ก็ยังคงเป็นบรรยากาศที่มิได้ตึงเครียดแต่อย่างใด

ในขณะที่จูหยวนจางทำท่าจะเดินผละไป สายตาคมของเขาพลันเห็นใครบางคนกำลังยืนกอดคออยู่กับเหล่าทหารด้วยท่าทางเมามายและหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี

ให้ตายเถอะ!

นั่นอาหลิ่วใช่หรือไม่?

จูหยวนจางคิดพลางเดินปรี่เข้าไปหายังกลุ่มทหารพวกนั้นในทันที

"อ่ะ! ท่านรองแม่ทัพ มา มาขอรับ มาดื่ม..." บรรดาทหารเมื่อเห็นจูหยวนจางเดินเข้ามาจึงทำท่าคล้ายกับจะชวนชายหนุ่มดื่มเหล้า แต่ทว่าเมื่อเห็นสีหน้าคล้ายกับปวดท้องอีกคนของจูหยวนจางจึงชะงักถือจอกเหล้าหยุดค้างกลางอากาศ  

จูหยวนจางมิได้สนใจเหล่าทหารใครอื่น  ยามนี้ เขาสนใจอยู่เพียงแค่คนผู้หนึ่ง

"อาหลิ่ว!" จูหยวนจางเอ่ยเสียงต่ำไปทางหลิวหลีที่ยืนโงนเงนด้วยอาการมึนเมาใบหน้าแดงก่ำ  

"อ่า... ท่านรองแม่ทัพ  ไม่ทราบว่า อาหลิ่วมันทำความผิดอะไรไว้หรือขอรับ" เพื่อนทหารในกลุ่มกล่าวขึ้นอย่างรู้สึกเป็นห่วงสหายของตนเมื่อเห็นจูหยวนจางส่งสายตาฟาดฟันไปทางอาหลิ่ว

จูหยวนจางมิได้ตอบคำใด  มาดของผู้นำที่มักจะเคร่งขรึมของเขาทำให้บรรดาทหารพากันเงียบกริบ   

ชายหนุ่มยังคงเดินเข้าไปหาอาหลิ่วโดยไม่สนใจผู้ใด

"มากับข้า!" จูหยวนจางเอ่ยพลางกระตุกแขนของอาหลิ่วเพื่อดึงร่างนั้นให้ออกจากการกอดคอกับทหารคนหนึ่งในทันที 

หลิวหลีเพียงเดินตามแรงกระชากของจูหยวนจางไปอย่างงุนงง พลางโบกมือลาพร้อมด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มส่งไปทางเหล่าสหายทหาร 

บรรดาทหารจึงโบกมือลาคล้ายไว้อาลัยไปทางอาหลิ่วเช่นเดียวกัน 

พวกเขาคิดว่าอาหลิ่วคงทำความผิดเอาไว้จริงๆ เพราะวันนี้ทั้งวัน ช่วงที่ฝึกฝนกันนั้น มีเพียงอาหลิ่วที่ทำพลาดอยู่คนเดียวตลอดเวลา

            เวลาผ่านไปเพียงครู่

จูหยวนจางพาร่างที่กำลังเมามายของหลิวหลีเข้ามาภายในห้องพักของเขาอย่างฉุนเฉียว  นางดื่มเหล้า ทั้งยังกอดคออยู่กับพวกทหาร  เขาควรส่งนางกลับบ้านไปดีหรือไม่?

"สนุกมากหรือไม่?" จูหยวนจางถามขึ้นอย่างขัดเคืองขณะพาร่างของหลิวหลีไปนั่งลงบนเตียงนอนของเขา

หลิวหลีมองจูหยวนจางตาปริบๆอย่างมึนๆ ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆยอมรับ  แม้ว่านางจะกำลังมีอาการมึนเมาจากพิษของสุรา แต่นางยังคงจำจูหยวนจางได้เป็นอย่างดี

นางจำเขาได้ มีเพียงเขาที่มักจะอยู่ในห้วงคำนึงของนาง

"สนุกดี..." นางตอบเสียงอู้อี้อยู่ในลำคออย่างลืมตัวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดวงตาหวานเชื่อม

นางยังคงเอ่ยต่อเรื่อยๆตามความรู้สึก "ข้าชอบที่นี่..."

จูหยวนจางนั่งลงข้างๆร่างของหลิวหลีก่อนเอ่ยถามเสียงเครียด  "ชอบที่นี่รึ?"

หลิวหลียังคงพยักหน้าหงึกๆยอมรับ 

นางรู้สึกชอบที่นี่จริงๆ ตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่พวกทหารทุกคนดูแลเอาใจใส่นางเป็นอย่างดีและดีมาก

แม้ว่านางจะแสดงออกถึงความบกพร่องทางร่างกาย 

ความเป็นมิตรสหายซึ่งหาได้ยากยิ่งตอนอยู่ที่บ้าน

นางหาได้จากที่นี่

"เจ้ามิได้ตามข้ามาหรอกรึ" จูหยวนจางถือโอกาสถามหยั่งเชิงภรรยาของเขา

"ข้าตามท่านมาจริงๆ ข้าคิดถึงท่าน..." หลิวหลียังคงยอมรับตามจริงด้วยอาการมึนเมา 

"แต่ท่าน...ท่าน..." หญิงสาวเอ่ยแค่นั้นก่อนจะเม้มริมฝีปากเอาไว้จนเป็นเส้นตรง  

แก้มป่องๆสีแดงๆของหลิวหลีทำจูหยวนจางนึกเข่นเขี้ยว

"เมื่อไหร่..." หลิวหลีเอ่ยเสียงเบาออกอาการกระเง้ากระงอดอย่างลืมตัว

"ท่าน...จะชอบข้า..."

"ทำไม..." หญิงสาวยังคงบ่นพึมพำใส่หน้าจูหยวนจาง  "ทำไม...ข้าถึงโง่เช่นนี้"

จบคำหลิวหลีเพียงเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างเก็บข่มอารมณ์มากมาย ใบหน้าได้รูปยังคงขึ้นริ้วสีแดงระเรื่อ  ดวงตากลมใสยังคงหวานเชื่อมเหม่อมองใบหน้าของจูหยวนจางในระยะประชิด  

จูหยวนจางได้แต่ก้มหน้ามองใบหน้าของนางอย่างนั้นนิ่งงัน เขาจ้องมองนางอยู่อย่างนั้น

จนลมหายใจเป่ารดกันและกัน

            เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง

หลิวหลียังคงนั่งเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง พวงแก้มสีแดงระเรื่อพองขึ้นเล็กน้อย แม้จะมีหนวดมีเคราแต่ยามนี้กลับน่าเอ็นดูยิ่งนักในสายตาของจูหยวนจาง

"เจ้าโง่งมจริงๆ" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่มกว่าเดิมขณะยังคงนึกสนุกที่ได้กลั่นแกล้งภรรยาพระราชทานของตน "ข้าไม่เคยพบเจอใครโง่งมมากมายเช่นเจ้าจริงๆ"

หลิวหลีได้ยินประโยคนั้นจึงตวัดสายตามองค้อนชายหนุ่มตรงหน้า ริมฝีปากที่เม้มกันอยู่แล้วยิ่งเม้มกันแน่นขึ้น   หัวคิ้วขมวดเข้าหากันมุ่น แก้มป่องที่พองออกอยู่แล้วยิ่งพองมากยิ่งขึ้น

ยามนี้ใบหน้าของนางเริ่มน่าเกลียดแล้ว จูหยวนจางหัวเราะหึหึอยู่ในลำคอ ถ้าหากนางมิได้ติดหนวดติดเคราคงจะดูดีมากกว่านี้เป็นแน่

หญิงสาวยังคงบ่นพึมพำเสียงเบาด้วยประโยคเดิมๆซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น

จูหยวนจางทำได้เพียงนั่งกุมไหล่ของภรรยาเอาไว้ไม่ให้นางล้มจนศีรษะกระแทกบนพื้นเตียงนอน  เขายังไม่อยากให้นางนอนจึงขืนร่างบางของนางเอาไว้  

เขานึกอยากฟังนางบ่น

เขาอยากรู้ว่านางจะบ่นอะไร

สนุกดี...

ชายหนุ่มเพียงนั่งฟังหลิวหลีปลดปล่อยอารมณ์อยู่อย่างนั้น 

เขาเพียงนั่งมองนางอย่างนึกขัน