[Fic iKON] Once Upon A Time #DoubleB[จบ]

ลำดับตอนที่ #13 : Episode 12

Episode 12

ตอนเช้ามืดของวันใหม่จินฮวานและจุนฮเวเดินเข้ามาในที่แห่งหนึ่งที่เรียกได้ว่าเป็นสุสานของเมือง ดาร่าใช้จินฮวานมาติดต่อกับบรรพบุรุษเพื่อจะถามเกี่ยวกับเรื่องของพวกนอกรีต แต่ด้วยความที่จินฮวานเป็นพ่อมดธรรมดา ยังไม่ได้รับพลังในการติดต่อกับบรรพบุรุษ เขาจึงต้องเอาสร้อยประจำตัวของดาร่ามาด้วยเพื่อใช้เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวในการติดต่อ

จินฮวานเดินตรงมาผ่านหลุมศพมากมายก่อนจะเจอลานกว้างที่ดูเหมือนไม่มีอะไรแต่พอเมื่อจินฮวานร่ายคาถาแท่นพิธีก็ปรากฏขึ้น จินฮวานนำสร้อยของดาร่าวางลงไปกลางวงกลมที่โรยไปด้วยเกลือ แล้วใช้มีดที่ถือมากรีดผ่ามือของตัวเองแล้วบีบให้เลือดหยดลงไปก่อนจะหลับตาร่ายคาถา

“เจ้าเป็นใครเด็กน้อย?” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูมีอายุมากดังขึ้นหลังจากที่จินฮวานร่ายคาถาเสร็จ เขาลืมตาขึ้นก่อนจะพบว่าตอนนี้เขาได้เข้ามาอยู่ในโลกของบรรพบุรุษแล้ว

“ผมชื่อจินฮวาน เป็นตัวแทนของคุณดาร่าครับ” จินฮวานตอบอย่างนอบน้อม

“ทำไมเธอถึงส่งเจ้ามาล่ะ?” ผู้หญิงคนเดิมถามขึ้น

“เธอไม่ว่างเลยให้ผมมาแทนครับ” จินฮวานตอบก่อนจะมองไปรอบๆ

“ถ้างั้นเจ้าอย่างรู้เรื่องอะไรเด็กน้อย?” เธอถามขึ้น

“ทำไมพวกนอกรีตถึงเข้ามาในเมืองนี้ได้ล่ะครับ?”

“เพราะพวกเราปล่อยให้เขาเข้ามา” คำตอบที่ได้มาทำให้จินฮวานอึ้งไปชั่วขณะ

นี้หมายความว่าพวกบรรพบุรุษมีส่วนรู้เห็นอย่างนั้นหรอ

“ทำไมพวกคุณถึงทำแบบนั้น รู้ไม่ใช่หรอครับว่าพวกนั้นมันอันตราย”

“พวกเราไม่อยากให้เด็กคนนั้นอยู่ในเมืองนี้ ถ้าเด็กคนนั้นเป็นของเขา เขาสัญญาว่าจะกำจัดพวกแวมไพร์หมาป่าออกไปจากเมืองนี้เป็นการตอบแทนพวกเรา” ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมา

“พวกคุณบ้าไปแล้วหรอ?! ถ้าเขาได้ตัวฮันบินไปพวกคุณก็รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น”

“พวกเราแค่ช่วยเปิดทางให้เขาไม่มีอะไรมากกว่านั้น”

“แค่พวกคุณเปิดทางให้เขาเข้ามาเอาตัวฮันบินก็ผิดมากแล้ว ช่วยเถอะ ช่วยกั้นเขาออกไป” จินฮวานร้องขอ

“พวกเราคิดว่าเราให้คำตอบที่เจ้าอยากรู้แล้ว เพราะงั้นเจ้าไปได้แล้วเด็กน้อย!” หญิงแก่ร่ายคาถแต่จินฮวานร่ายคาถากลับมาสู้เพราะยังอยากจะถามอะไรมากกว่านี้

“คิดอะไรกันอยู่ครับ เอาชีวิตเด็กคนนั้นไปให้เขาง่ายๆแบบนี้งั้นหรอ เห็นแต่ผลประโยชน์ตัวเองพวกคุณมันเห็นแก่ตัว!” แต่แล้วจินฮวานก็สู้พลังของแม่มดบรรพบุรุษไว้ไม่ไหวทำให้ตัวเขาค่อยๆทรุดลงก่อนจะเปลี่ยนเป็นนั่งคุกเข่าลงกับพื้น

ทางด้านของจุนฮเวที่เริ่มเห็นจินฮวานไม่ค่อยดีเขาเลยรีบวิ่งมาดูก็พบว่าจินฮวานมีเลือดกำเดาไหลออกมาเขาเลยรีบเรียกจินฮวาน

“พี่จินฮวาน พี่ต้องตื่นได้แล้ว พี่!” จุนฮเวเรียกจินฮวานพลางเขย่าตัวไปด้วยอย่างแรง เลือดกำเดาของจินฮวานเริ่มไหลออกมากขึ้นนั้นทำให้จุนฮเวต้องรีบปลุกจินฮวานให้ตื่นโดยเร็วที่สุด

เฮือก!!!

ตาของจินฮวานเบิกกว้างพร้อมกับสะดุ้งตื่นขึ้นมาจนตัวโยน จินฮวานหอบหายใจก่อนจะใช้มือปาดเลือดกำเดาที่ตอนนี้หยุดไหลไปแล้ว จุนฮเวรีบส่งผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าของเขาให้ก่อนจะประคองจินฮวานให้ลุกขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น?” จุนฮเวถามก่อนที่จินฮวานจะยื่นมือไปหยิบสร้อยของดาร่าแล้วทั้งคู่ก็พากันเดินออกไป

“พวกเขาเป็นคนเปิดทางให้พวกนอกรีตนั้นเขามา พวกเขาจะไม่ช่วยเราจุนฮเว พวกเขาจะไม่ช่วยเรา” จินฮวานบอกระหว่างทางที่เดินกลับไปที่รถ

นี้มันบ้าชัดๆ

“มาเถอะ ผมว่าพี่เหนื่อยมากแล้ว กลับบ้านกันเดี๋ยวผมไปส่ง” จุนฮเวบอกจินฮวานก่อนที่จินฮวานจะพยักหน้ารับแล้วทั้งคู่ก็ขึ้นรถก่อนจะขับออกไป

     ในหัวของจินฮวานยังคงคิดว่ามันดีที่แค่พวกบรรพบุรุษช่วยเปิดทางให้ ไม่ได้ช่วยอะไรไปมากกว่านั้น ถ้าพวกนั้นเกิดไปรับปากว่าจะนำตัวฮันบินไปให้เขามีหวังฮันบินคงต้องย้ายที่อยู่ใหม่แน่ๆ ยังดีขึ้นหน่อยที่ดูเหมือนจะมีทางแก้ไขแม้ตอนนี้ยังจะมองไม่เห็นเลยก็ตาม แต่ยังไงจินฮวานต้องหาทางออกเรื่องนี้ได้อย่างแน่นอน อยู่ดีว่าจะช้าหรือเร็ว

ààààà

            เช้าวันใหม่มาถึงฮันบินยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา ยังดีที่อากาศในช่วงนี้ไม่ร้อนมากหนัก มันเลยทำให้เขาใส่เสื้อแขนยาวได้อย่างสบายๆ ถึงเวลาที่เขาต้องไปเรียนแล้วล่ะนะ

คนตัวเล็กสะพายกระเป๋าเดินลงมาข้างล่างของตัวบ้านก็เจอกับจีวอนที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ห้องโถง ฮันบินเลือกที่จะไม่เอ่ยทักก่อนจะเดินไปที่ห้องครัวมองหายุนฮยองแต่ก็ไม่เจอ

“ยุนฮยองไม่อยู่ นายคงต้องหาอะไรกินเอง”

เสียงของจีวอนดังขึ้นเมื่อรู้ว่าฮันบินกำลังหาใคร พอได้ยินแบบนั้นฮันบินก็เอากระเป๋าไปวางไว้ที่โต๊ะก่อนจะเริ่มหาอะไรในห้องครัวออกมากิน

เรื่องการทำอาหารเขาก็ไม่เก่งด้วยสิ หรือว่าจะกลับไปกินที่บ้านดีนะ

คิดแบบนั้นเลยเงยหน้ามองนาฬิกา แต่แล้วก็พบว่าถ้าไปตอนนี้คงได้เข้าเรียนสายแน่ๆ ฮันบินถอนหายใจออกมาก่อนจะหยิบขนมปังแผ่นขึ้นแล้วจัดการเอาแยมสตอเบอรี่ในตู้เย็นออกมาทาก่อนจะโป๊ะทับด้วยขนมปังอีกแผ่นแล้วคาบไว้ในปาก

“กินแค่นั้นอิ่มหรือไง?” จีวอนเอ่ยทักคนตัวเล็กที่กำลังจะเดินออกจากประตูบ้าน ฮันบินหันมาพยักหน้าทำตาแป๋วทั้งๆที่ยังคาบขนมปังนั้นอยู่ในปาก

“เอากุญแจรถมา” จีวอนลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปหาฮันบินแล้วแบมือไปตรงหน้าอีกคน ฮันบินส่ายหัวก่อนจะถอยหลังไปทันที

“ฉันบอกว่า ให้เอากุญแจรถมาให้ฉัน!” จีวอนเข้าไปใกล้ก่อนจะกระชากแขนฮันบินให้มาชิดตัวเองตัวเอง คนตัวเล็กเริ่มตัวสั่นก่อนจะรีบหยิบกุญแจให้

“ตามมา” หลังจากที่จีวอนเอากุญแจไปเจ้าตัวก็เดินนำหน้าฮันบินไปก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ฮันบินก็เดินตามไปอย่างเงียบๆพร้อมกับเคี้ยวขนมปังในปากไปด้วย

“ขึ้นมา” จีวอนสั่งก่อนที่จะขึ้นคร่อมสปอร์ตไบค์ของฮันบินราวกับกับเป็นรถของตัวเอง

“จะไปไหน ผมต้องไปโรงเรียน”

“ฉันบอกให้นายขึ้นมาก็ขึ้นมา อย่าถามมาก” จีวอนเอ่ยเสียงดุ

เดินไปดีมั้ยนะ ..

อย่าเสี่ยงเลยดีกว่าฮันบิน

ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะขึ้นซ้อนท้ายรถของตัวเองที่ตอนนี้มีจีวอนเป็นคนขับ จีวอนออกรถด้วยการกระชากตัวอย่างแรงทำให้คนด้านหลังเผลอมาเกาะไหล่ร่างสูงไว้แน่นเพราะกลัวตก จีวอนยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างพอใจก่อนจะมองฮันบินผ่านกระจกด้านขวาก็พบว่าคนตัวเล็กเอามือออกไปแล้ว

ฮันบินนั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ด้านหลังก่อนจะรีบกินขนมปังให้หมด แค่ชิ้นเดียวมันไม่ได้ช่วยทำให้เขาอิ่มเลยจริงๆ รู้แบบนี้เขาน่าจะเอามาอีกสองถามชิ้นก็ดี แล้วนี้ก็ไม่รู้ด้วยว่าจีวอนจะพาเขาไปไหน ถามก็ไม่บอก ฮันบินก็เลยอาศัยมองข้างทางก่อนจะพบว่ามันคุ้นตามากขึ้นเพราะมันเป็นทางที่เขาใช้ไปโรงเรียนประจำ

จีวอนขับรถไปเรื่อยๆก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในโรงเรียน พอรถของฮันบินเข้าไปในโรงเรียนทุกคนหันมามองทั้งสองคนกันไปตาเดียวหมด ฮันบินแอบเห็นคนที่มองและแอบซุบซิบกัน วันนี้คงต้องตอบคำถามอีกแล้วสินะ โดยเฉพาะเพื่อนสนิทของเขานาย จีวอนขับรถเข้าไปจอดที่ประจำของฮันบิน พอรถจอดสนิทคนตัวเล็กที่ซ้อนอยู่ด้านหลังรีบลงจากรถ

“อยากมาส่งก็บอกดีๆก็ได้” ฮันบินแกล้งพูดขึ้นโดยที่ไม่มองจีวอน

“อย่าสำคัญตัวเองมากไปขนาดนั้น” ไม่พูดเปล่าจีวอนยังผลักฮันบินให้ไปกระแทกกับรถข้างๆทั้งที่ทางมันก็เหลือออกจะเยอะ แล้วอีกอย่างฮันบินก็ไม่ได้ยืนเกะกะ ด้วยความหมั่นไส้ฮันบินแกล้งยกขาทำท่าเตะจีวอนอยู่ด้านหลังระบายความหงุดหงิดตัวเอง

“ทำไมมากับบ๊อบบี้ได้ล่ะ?” เสียงของจุนฮเวดังขึ้น ฮันบินเลยหันไปมองก็เห็นว่าจุนฮเวยืนอยู่ตรงทางที่จะเดินขึ้นตึกเรียน

“บ๊อบบี้มีธุระที่นี้ เลยมาด้วยกัน แค่วันเดียวเท่านั้นล่ะ”

“อากาศก็ไม่หนาว ใส่เสื้อแขนยาวมาทำไมวะ?” จุนฮเวถามฮันบินที่ใส่เสื้อแขนยาวแถมปิดคอ เพื่อนเขาไม่เคยแต่งตัวแบบนี้นอกจากวันนั้นเป็นหน้าหนาว

“อ๋อ…แค่กๆ..ฉันไม่ค่อยสบายน่ะ ที่เมื่อวานไม่มาเรียนไง” ฮันบินรีบแกล้งไอทันทีพลางส่งรอยยิ้มซื่อๆไปให้เพื่อนของตัวเอง ที่เขาลงทุนใส่เสื้อแขนยาวมาเพราะมันจะปิดรอยที่จีวอนทำไว้

ไม่อยากโดนถามหรอกว่ารอยอะไร ไปได้จากไหนมา

“หรอ? จะเชื่อแล้วกัน”

“เออ เชื่อเหอะน่า ฉันไม่เคยปิดบังอะไรแกอยู่แล้ว”

“จีนานคงยุ่งน่าดูเลยดิ คุณแม่ไม่อยู่ตั้งหลายวันแล้วพี่จินต้องทำงานแทนคุณแม่” ฮันบินเปลี่ยนเรื่องคุยระหว่างทางเดินไปห้องเรียน

“คงงั้นล่ะ ไปไหนในเมืองแกก็ระวังตัวด้วยล่ะ”

“ทำไมวะ?”

“ไม่มีอะไร แค่บอกให้ระวังตัวเฉยๆ” จุนฮเวนั่งลงตรงโต๊ะประจำก่อนที่ฮันบินจะนั่งลงตรงโต๊ะของตัวเอง ยังไม่ทันที่ฮันบินจะหันไปถามอะไรต่ออาจารย์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับเตรียมจะสอนพวกเขาซะแล้ว ฮันบินเลยได้แต่เก็บคำถามไว้ในใจก่อนจะเริ่มเรียน

ààààà

          จีวอนเดินเข้าไปในตึกที่เรียกว่าเป็นที่ทำงานของผอ.โรงเรียน ที่จีวอนมาที่นี้ก็เพราะว่ามีลูกน้องมาบอกว่าซิโค่เข้าไปคุยกับผอ.อยู่บ่อยครั้ง เขาก็ไม่รู้หรอกว่าพี่ชายตัวดีของเขามีแผนอะไร วันนี้ก็เลยจะมาถามให้รู้เรื่อง

จีวอนเดินขึ้นบนไดขึ้นไปชั้นบน ระหว่างทางขึ้นบนไดไปนั้นเขาเห็นซิโค่เข้าไปในห้องผอ. มุมปากยกยิ้มอย่างพอใจที่ได้เห็นแบบนั้น

“หึ”

สมแล้วที่เป็นพ่อมด ห้องนี้ถูกร่ายมนต์ไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมาจากห้อง มันทำให้จีวอนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ลำพังจะเปิดประตูเข้าไปถามคงไม่ได้เรื่องอะไรแน่ๆ เขาเลยตัดสินใจยืนกอดอกรอซิโค่อยู่หน้าประตูห้องแทน

“อ้าวน้องชาย มาแอบฟังแบบนี้มันดูไม่มีมารยาทนะ” ซิโค่เอ่ยทักพร้อมกระตุกยิ้มให้ พอเดินออกมาจากห้องเขาก็เห็นน้องชายตัวดีของตัวเองมายืนอยู่ตรงนี้ซะแล้ว

“มาทำอะไรที่นี้?”

“ฉันก็แค่อยากมาคุยกับเพื่อนเก่าก็แค่นั้น”

“ไม่ยักกะรู้ว่ามีเพื่อนอยู่ที่นี้ด้วย” จีวอนพูดพลางใช้หางตาเหลือบไปมองผอ.ที่นั่งมองอยู่

“ยังมีอีกหลายเรื่องที่นายไม่รู้น้องชาย หัดเปิดหูเปิดตาซะบ้างนะ” ซิโค่ยืนมือจะมาตบบ่าจีวอนแต่ว่าเจ้าตัวก็ปัดมือซิโค่ออกไป

“จะพูดว่าแกนำฉันไปแล้วงั้นสิ..หึ”

“จะว่าแบบนั้นก็ได้นะ แต่ฉันบอกไว้ก่อนว่านายควรจะปกป้องของๆนายให้ดี เพราะมันมีคนที่อยากได้มากกว่าฉัน ไปล่ะ ฉันมีอะไรต้องทำอีกเยอะ”พอพูดจบซิโค่ก็เดินผ่านตัวจีวอนไป

“อ๋อ แล้วนายเคยคิดถึงคนเก่าๆมั้ยบ๊อบบี้” ก่อนจะเดินจากไปซิโค่หันมาพูดประโยคนี้กับเขาพร้อมรอยยิ้ม

จีวอนหันไปมองแผ่นหลังของซิโค่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าใครที่อยากได้ฮันบิน แต่ตอนนี้อยากรู้แค่ว่าใครมาเป็นตัวแทนของมันก็มากกว่าจีวอนเดินลงบนไดมาก่อนจะเดินไปตามตึกเรียนแล้วเดินมาอยู่ตรงหน้าห้องเรียนห้องหนึ่งที่ฮันบินเรียนอยู่

จีวอนอยู่ตรงประตูหลังกำลังมองฮันบินที่ตั้งใจเรียนจดสิ่งที่อยู่หน้ากระดานลงสมุด ผิดกับจุนฮเวที่นั่งอยู่ข้างๆในเวลานี้แอบฟุบหลับไปแล้ว

‘ออกมานี้’

จีวอนตั้งสมาธิก่อนจะพูดในใจหวังว่าฮันบินจะได้ยิน มันได้ผลเพราะคนตัวเล็กสะดุ้งเบาๆก่อนจะเริ่มใช้สายตามองไปรอบๆก่อนจะเจอจีวอนที่อยู่ตรงประตูหลังห้อง ฮันบินสบตากับจีวอนอยู่แปปหนึ่งก่อนจะแกล้งทำเหมือนไม่ได้ยินแล้วหันไปตั้งใจเรียนต่อ

ดื้ออีกแล้วสินะ …

จีวอนถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น ฮันบินที่กำลังจดสิ่งที่อยู่บนกระดานลงสมุดตัวเองอยู่ก็ละสายตามามองที่ประตูหลังก็พบว่าคนตัวสูงหายไปแล้วจึงหันไปตั้งใจเรียนต่อ

          หลังจากเลิกเรียนฮันบินก็นั่งเล่นอยู่กับจุนฮเวอยู่ที่โรงเรียน กว่าจะกลับก็ปาไปเกือบทุ่มกว่าแล้ว ระหว่างทางที่ขับรถกลับบ้านก็หวังว่ากลับไปจะไม่เจอจีวอนเพราะไม่งั้นเขาคงต้องโดนหาเรื่องอีกแน่ๆ

     คนตัวเล็กเตะขาตั้งรถลงก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปในบ้าน บ้านเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่ ถ้าจะให้เดายุนฮยองคงออกไปสังสรรค์ข้างนอก ส่วนจีวอนก็คงเหมือนกัน ร่างบางยิ้มกับตัวเองอย่างดีใจก่อนจะเดินขึ้นห้องตัวเอง แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็หุบลงอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นคนที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุดนั่งอยู่บนเตียงในห้องของเขา

สายตาของร่างสูงที่มองมาทำให้ขาของฮันบินก้าวไม่ออก ร่างเล็กยืนก้มหน้านิ่งมือกำกระเป๋าสะพายแน่นอยู่ที่หน้าประตูห้องของตัวเอง

“ตอนนั้นเรียกให้ออกมาทำไมไม่มา?” เสียงดุๆของจีวอนดังขึ้นทำให้ฮันบินไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามอง

“ก้มมองหาอะไร ที่พื้นมันน่ามองกว่าฉันหรือไง?”

ใช่ น่ามองกว่าเยอะเลยล่ะ

ฮันบินเถียงในใจ

“มานี้” จีวอนออกคำสั่งอีกครั้งแต่คนตัวเล็กก็ยังนิ่งอยู่

“หูไม่มีหรือไง บอกให้มาตรงนี้!” ดูเหมือนว่าจีวอนจะหมดความอดทนซะแล้ว ร่างสูงลุกขึ้นมาก่อนจะพุ่งเข้ามาหาฮันบินอย่างรวดเร็วพร้อมกับกระชากแขนเล็กให้ไปที่เตียง

“คุณปล่อยผมนะ” ฮันบินร้องบอกก่อนจะเอามือไปเกะมือของจีวอนที่ข้อมือออก

“ฉันถามทำไมไม่ตอบ!” จีวอนกระชากข้อมือคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ก่อนจะบีบมันเหมือนจะให้แหลกคามือ

“ก็ผมเรียนอยู่จะให้ออกมาหาคุณได้ยังไง”

“ถ้าฉันเรียกนาย นายก็ต้องมา”

“นิ คุณช่วยทำตัวให้มีเหตุผลหน่อยได้มั้ย?”

“เหอะ ทำตัวให้มีเหตุผลงั้นหรอ ได้ ตอนนี้ฉันหิว” ฮันบินสะบัดข้อมือแรงๆหวังว่าจะให้หลุดจากการจับกุมของจีวอนเมื่อรู้ว่าต่อไปคนตัวสูงจะทำอะไร

“เพราะงั้นฉันต้องกิน แล้วฉันก็จะกินเลือดนาย!”

“ไม่ ไม่ได้นะครับ”ฮันบินร้องบอกอย่างขัดขืน

“เป็นไงคนดี ฉันพอดูมีเหตุผลบ้างรึยัง?” ร่างสูงพูดพร้อมแสยะยิ้มร้ายออกมา

“ปล่อยผม ขอร้อง ได้โปรดอย่าทำผมเลย” ฮันบินอ้อนวอนคนตรงหน้าเพราะยังไงเขาก็รู้ว่าถ้าดื้อดึงไปจีวอนไม่มีวันปล่อย ก็เลยอยากจะลองไม้อ่อนดูบ้าง 

แม้เปอร์เซ็นต์ในการรอดจะมีอยู่น้อยนิดก็ตาม

“โอ๋ๆ จุ๊ๆ ไม่เอาน่า มันไม่ได้เจ็บขนาดนั้นหรอกใช่มั้ย?” จีวอนปล่อยข้อมือของฮันบินก่อนจะจับคางของฮันบินให้มองหน้าเขา แต่ฮันบินรู้ว่าจีวอนกำลังจะทำอะไร

“ได้โปรด อย่าทำผม ผมสัญญาว่าจะเชื่อฟังคุณ” ฮันบินยังคงอ้อนวอนต่อไปแต่คนตรงหน้าไม่สงสารเขาเลยซักนิด

“ฉันก็สัญญาเหมือนกันว่าจะกัดนายเบาๆ ไม่ให้นายทรมานหรอกนะ” 

จีวอนบอกก่อนจะยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องไปในดวงตาคู่สวยตรงหน้าทำให้ฮันบินละสายตาจากดวงตานั้นไปไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าตัวเองกำลังจะโดนสะกดจิตก็ตาม

“ไม่น---“

“เอียงคอมาให้ฉันซะคนดีและฉันของสั่งให้นายอยู่นิ่งๆระหว่างที่ฉันฝังเขี้ยวลงไปในลำคอสวยของนาย” 

พอพูดจบประโยคร่างสูงก็จัดการถอดเสื้อคนตัวเล็กตรงหน้าแล้วโยนทิ้งไป ฮันบินเอียงคอขาวให้คนตรงหน้าโดยอัตโนมัติ เขารู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรแต่ขัดขืนที่จะไม่ทำไม่ได้เลย

“อึก..” เขี้ยวที่เจาะเข้าไปในคอของคนตัวเล็กมันทั้งเจ็บทั้งแสบไปหมด ร่างบางตัวสั่นเทาก่อนจะจับไหล่ร่างสูงไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยวไม่ให้ตัวเองลงไปกองอยู่ที่พื้น

คนตัวสูงกำลังมัวเมาไปกับรสเลือดที่หอมหวานตรงหน้า ลิ้นร้อนไล่เลียกวาดเลือดที่ไหลลงมาทุกหยดเข้าปากราวกับอยากจะดื่มกินให้หมดสิ้น จีวอนกัดลงไปที่ไหล่สวยเพิ่มอีกแผลก่อนจะดูดดุนที่ปากแผลนั้นอย่างใจเย็นพร้อมกับกัดย้ำๆลงไปเพื่อให้เลือดไหลออกมากกว่านี้

มันหอมหวานจนอยากจะกลืนกินทุกวัน ทุกเวลา ..

จีวอนยอมรับว่ารสเลือดของฮันบินไม่เหมือนคนอื่น มันทำให้เขากำลังติด ติดจนไม่อยากจะกินเลือดที่ไหนถ้าเลือดของคนๆนั้นไม่ใช่คิมฮันบิน

ลิ้นร้อนยังคงทำหน้าที่ของมันได้ดี มันยังลงไล้กวาดเลือดสีสดเข้าปากของร่างสูง ริมฝีปากหนากดจูบย้ำลงไปที่ปากแผลก่อนจะดูดดุนกลืนเลือดของร่างบางเข้าไปในลำคอ ตอนนี้จีวอนเหมือนคนที่ไม่รู้จักพอ

ยิ่งได้กลืนกินมากเท่าไรยิ่งไม่อยากหยุด

อยากได้มากกว่านี้ ไม่อยากจะแบ่งมันให้ใคร …

ฮันบินในเวลานี้เหมือนตุ๊กตาที่ทำได้เพียงยืนนิ่งๆยอมให้คนตรงหน้าดื่มกินเลือดของตัวเอง จีวอนไม่สนใจเลยสักนิดว่าฮันบินจะเป็นยังไง จะรู้สึกเจ็บมากแค่ไหน

มันเจ็บ เจ็บเหลือเกิน ..

ไม่รู้ว่าเป็นเวลากี่นาทีที่จีวอนกลืนกินเลือดของคนตรงหน้า ร่างสูงผลักออกจากซอกคอขาวก่อนจะปล่อยให้ร่างของคนตัวเล็กร่วงลงไปนั่งอยู่กับพื้น จีวอนเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างพอใจก่อนจะยกยิ้มมองคนที่นั่งอยู่ ฮันบินพยายามจะลุกขึ้นยืนแล้วแต่อยู่ดีๆเขาก็รู้สึกเหมือนเวียนหัวขึ้นมาเลยเลือกที่จะนั่งอยู่แบบนั้น

เพราะเสียเลือดมากแน่ๆ

“ขอบคุณสำหรับมื้อนี้นะคนดี” จีวอนพูดก่อนจะนั่งยองๆลงมาหาคนตัวเล็ก

“เฮ้ อย่าร้องสิน้ำตามันไม่ช่วยอะไรหรอกนะ” ร่างสูงจับหน้าคนตัวเล็กให้มองหน้าตัวเอง ดวงตาสวยมองหน้าของจีวอนที่ตอนนี้มีแต่คาบเลือดของเขา

“กินซะ” จีวอนกัดข้อมือของตัวเองก่อนจะยื่นมันมาให้ฮันบิน ร่างบางจับข้อมือหนามาก่อนจะกลืนเลือดของจีวอนเข้าไปอย่างว่าง่าย

“ต่อไปนี้ถ้าฉันอยากจะกินเลือดนาย นายห้ามขัดขืนฉัน” จีวอนพูดในขณะที่มองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย ฮันบินหันหน้าหนีก่อนที่จีวอนจะพูดประโยคถัดมา

“เพราะถ้านายขัดขืน แม่ของนาย เพื่อนของนายได้เจ็บตัวแน่”

ไม่มีประโยชน์หรอกที่มาขู่กันแบบนี้ …

เพราะยังไงจีวอนสะกดจิตเขาไปแล้วไงล่ะ …

“ราตรีสวัสดิ์นะ คนให้เลือดของฉัน”

จีวอนพูดก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไป คำหลังนั้นมันทำให้ฮันบินเจ็บปวดใจอย่างน่าประหลาด ร่างบางล้มตัวนอนบนพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน ทำไมชีวิตเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ ดวงตาปิดลงอย่างหนักอึ้งพร้อมกับปล่อยตัวเองให้เข้าสู่ห้วงนิทรา หวังว่าในความฝันยังคงมีเรื่องดีๆสำหรับเขาอยู่บ้างล่ะนะ

ààààà

To Be Continued

ààààà

Talk :: มาแล้ววว มีใครรออยู่ไหมหว่า เราอนุญาติให้เกลียดบ๊อบได้ค่ะ 55555555 ที่จริงตั้งใจแต่งให้ฮันบินเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ด่าเราได้แต่อย่าแรงเราเปราะบางนะ .-. 

ซิโค่มีแผนอะไรกันแน่  แล้วจินฮวานจะมีวิธีช่วยฮันบินยังไงกัน?

เนื้อเรื่องจะเป็นยังไงต่อฝากติดตามด้วยนะคะ อยู่กับเราก่อนเน้อ อย่าเพิ่งทิ้งกันไป TT

ฝากเข้าไปสกรีมในทวิตเตอร์ที่แท็ก >> #นิทานของฮันบิน ด้วยนะคะ

หวังว่าคงจะสนุกกับการอ่านฟิคของเรานะคะ เราพยายามแต่งออกมาให้ดีที่สุดเลย

เพื่อรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน ฝากเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะ ถ้าไม่สนุกก็ขอโทษด้วยนะคะ