คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 2 พรากเพื่อเจอ 6/6
อาจารย์ตรีทิพย์ยิ้มละไมแล้วก้าวนำไปยังลิฟต์โดยสารโดยมีนิสิตสองคนเดินตาม
คนที่ดีใจที่สุดเห็นจะเป็นพลอยพิมพ์ ส่วนมานิลาตอบตกลงอย่างเสียไม่ได้
ทั้งสามเดินออกจากลิฟต์โดยสารเมื่อถึงชั้นบนสุดซึ่งเป็นห้องอาหารที่รวบรวมอาหารนานาชาติจากเชฟฝีมือดีเอาไว้
บริกรนำลูกค้ากลุ่มใหม่ขึ้นบันไดไปสู่ชั้นดาดฟ้า
แล้วพาไปยังโต๊ะที่วิวดีที่สุด
จากตรงนี้สามารถมองเห็นวิวเมืองของกรุงเทพมหานครได้ครบทั้งสามร้อยหกสิบองศา
แสงสุดท้ายของวันกำลังจะหมดลง บรรยากาศควรค่าแก่การจดจำยิ่งนัก
“ไม่ต้องเกรงใจนะ
ห้องอาหารรวมทั้งโรงแรมนี้เป็นของครอบครัวคนที่อาจารย์รู้จัก”
คำบอกไม่ได้ลดความเกรงใจของมานิลาลงได้เลย
แม้แต่พลอยพิมพ์ก็เริ่มเกรงใจขึ้นมาบ้างแล้วเช่นกัน
และแม้เจ้าของร่างท้วมนึกอยากจะหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ในกระเป๋าขึ้นมากดชัตเตอร์บันทึกภาพวิวสวย
ๆ มากแค่ไหนก็ไม่สามารถทำได้เพราะพอมองลงไปข้างล่างแล้วเริ่มเกร็งไปหมด
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะพี่พลอย” มานิลากระซิบถามคนที่นั่งชิดระเบียงแก้วอย่างเป็นห่วง
“พะ...พี่ เอ่อ เสียวไส้น่ะมะลิ”
“คะ ?”
พลอยพิมพ์หลับตาพะยักพเยิดไปยังด้านล่าง
มานิลาเข้าใจได้ทันทีว่าเป็นเพราะอะไร...กิตติศัพท์เรื่องกลัวความสูงของหญิงรุ่นพี่ไม่เป็นสองรองใคร
“กลัวก็อย่าไปมองสิพลอย
มานั่งข้างอาจารย์นี่มา”
ราวกับกลัวท่านจะเปลี่ยนใจ
พลอยพิมพ์รีบลุกจากเก้าอี้ตัวที่นั่งอยู่แล้วเดินขาสั่นมานั่งเก้าอี้ข้าง ๆ
คนชวนทันที
“แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อยค่ะอาจารย์”
หญิงสาวเป่าลมออกจากปากดังฟู่
ไม่นานบริกรก็นำเมนูอาหารมายื่นให้
อาจารย์ตรีทิพย์และพลอยพิมพ์ช่วยกันเลือกอาหาร ส่วนอีกคนทำเพียงรับมาถือไว้
นัยน์ตาเศร้ามองตัวอักษรสีทองบนเล่มเมนูอาหารสีน้ำเงินเข้มราวกับจะท่องชื่อนั้นให้จำจนขึ้นใจ
‘Blue Jasmine Restaurant by Akirah Sky
Hotel’
มือบางลูบทุกตัวอักษรด้วยความรู้สึกบางอย่างที่แล่นมาจุกอก
มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถบอกใครบนโลกได้เลย
“มะลิล่ะ จะกินอะไรดี”
เจ้ามือถามคนที่เอาแต่นั่งเงียบ “มะลิ”
“คะ...ค่ะ” หญิงสาวหลุดจากภวังค์ทันที
“จะกินอะไรดี สั่งเลยนะ”
“หนูกินเหมือนพี่พลอยก็ได้ค่ะอาจารย์”
พลอยพิมพ์ได้ยินเช่นนั้นก็จัดการสั่งอาหารพร้อมเครื่องดื่มให้รุ่นน้องอย่างเต็มใจ
“ชอบบรรยากาศที่นี่ไหมมะลิ”
ระหว่างรออาหาร อาจารย์ตรีทิพย์ก็ถามมานิลาซึ่งเงียบผิดปกติ
“เห็นอยู่แต่ในห้องแล็บ อาจารย์เลยอยากให้ออกมาเปิดหูเปิดตา มองเห็นอะไรในมุมกว้าง
ๆ บ้าง”
“ชอบค่ะ ขอบคุณมากนะคะอาจารย์”
หญิงสาวยิ้มให้ แต่ก็เป็นยิ้มที่ดูพยายามปั้นขึ้นเพื่อไม่ให้คนมองผิดสังเกต
ถ้าวันนี้ไม่มาสัมมนาวิชาการที่นี่
หากเลือกได้...ชั่วชีวิตเธอก็จะไม่ขอมาโรงแรมแห่งนี้
“พลอยเคยเห็นแต่รีวิวในเน็ตค่ะ
ไม่คิดเลยว่าเกิดมาจะได้มานั่งกินอาหารหรู ๆ บนนี้ด้วย รักอาจารย์ที่สุดเลยค่ะ” พลอยพิมพ์ป้อยอ
แล้วมองวิวรอบ ๆ แต่เลือกที่จะมองไปไกล ๆ แทนที่จะมองลงต่ำเหมือนเมื่อครู่
ไม่เช่นนั้นคงได้ขาสั่นตัวสั่นอีกเป็นแน่ “วิวสวยดีนะมะลิ ดูสิ”
มานิลามองตามนิ้วชี้ของหญิงรุ่นพี่
แม้ไม่เคยขึ้นมาบนนี้มาก่อน แต่เธอก็รู้ดีเชียวละว่าวิวจากตรงนี้สวยขนาดไหน น่าแปลกที่พอได้ขึ้นมาจริง
ๆ กลับไม่มีความตื่นเต้นหรือยินดีเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่ ‘ห้องอาหารบลูจัสมิน’ บนชั้นดาดฟ้าของ ‘โรงแรมอคิราห์สกาย’
ติดหนึ่งในสิบห้องอาหารที่วิวสวยที่สุดในประเทศไทย
แน่นอนว่าไม่ใช่อยากกินอาหารหรืออยากชมวิวก็ก้าวเท้าเข้ามาได้เลย
แต่ทุกอย่างต้องเกิดจากการจองคิวล่วงหน้านานเป็นอาทิตย์หรืออาจจะเป็นเดือนหากตรงกับช่วงวันหยุดหรือเทศกาลพิเศษ
และเธอก็รู้ด้วยว่าการได้มานั่งอยู่ที่นี่ในตอนนี้
อาจารย์ที่ปรึกษาเตรียมการมาอย่างดี ไม่ใช่แค่นึกหิวกะทันหันอย่างที่ท่านบอก
“สวยดีค่ะพี่พลอย” มานิลาตอบอย่างเสียไม่ได้
“ด้านล่างเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา
ลองมองดูสิพลอย” อาจารย์ตรีทิพย์เสนอ
“พลอยขอบายค่ะอาจารย์
เดี๋ยวโรคกลัวความสูงกำเริบขึ้นมาอีกค่ะ แต่จะว่าไป
ที่นี่เหมาะแก่การมาฉลองความสำเร็จให้มะลินะคะอาจารย์
ขนาดห้องอาหารยังชื่อว่าบลูจัสมินเลยค่ะ”
“จริงด้วย อาจารย์ก็เพิ่งนึกได้”
พลอยพิมพ์พูดแซวโดยมีเจ้ามือมื้ออาหารเป็นแนวร่วม
แต่นั่นกลับทำให้มานิลาหน้าเผือดสี หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองหายใจได้ไม่ทั่วท้อง
ก้อนอะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้แล่นขึ้นมาจนแน่นจุกอกไปหมด
แม้เตรียมตัวมาดีตั้งแต่รู้ว่าโรงแรมนี้คือโรงแรมที่ต้องมาสัมมนาทางวิชาการ
ทว่าพอได้ยินประโยคซึ่งเป็นดังตัวเร่งปฏิกิริยาจากรุ่นพี่แล้ว
เธอก็ตระหนักได้ว่าที่เตรียมตัวเตรียมใจมามันช่างน้อยนิดเหลือเกินหากเทียบกับสิ่งที่ได้เจอ
ขณะที่ทุกคนกำลังมองวิวเพลิน ๆ
อาหารที่สั่งไว้ก็ทยอยมาเสิร์ฟ เมนูสุดท้ายถูกวางลงตรงหน้ามานิลา ไม่ใช่ด้วยมือของบริกรอย่างเช่นของอาจารย์ตรีทิพย์กับพลอยพิมพ์
แต่เป็นมือผู้หญิงคนหนึ่ง
“นี่ของหนูใช่ไหมจ๊ะ”
มานิลาเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง
และก็ต้องตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่เป็นใคร
เปลือกตาบางกะพริบถี่ ๆ หวังไล่น้ำร้อน
ๆ ที่มาคลอหน่วยให้ไหลกลับไปข้างใน แต่ดูเหมือนยากเหลือเกินเพราะดันมีก้อนแข็ง ๆ
ที่เกิดจากความคิดของรุ่นพี่ก่อนหน้านี้ขวางทางเอาไว้
ความคิดเห็น