Wonder Boys (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12: Past & Present (รักครั้งใหม่) ft. Kyuhyun x Sungmin

 

"อีกสองวันแล้วก็วันศุกร์...แล้วก็ปิดเทอมไม่ใหญ่..."

"...หัวใจไม่ว้าวุ่น!"เสียงหวานของแจจุงดังเสริมขึ้นมาทันทีที่ฮีชอลจบประโยคของตนเอง

"พ่อมึงสิ!"ร่างบางแหวกลับเบาๆอย่างหงุดหงิด

"คิมฮีชอล!!"เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อร่างบางผมแดงหลังห้องที่นั่งปั้นหน้าหงุดหงิดอยู่หลังห้องริมประตู เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงก่อนท่ะจะหันหน้ามามองอย่างงุนงง

เฮ้ย...ที่สบถด่าไอ้แจจุงเมื่อกี้ว่าเบาแล้วนะ?

ทำไมมันไปเข้าหูคนหน้าห้องได้วะ?

"ผมขอโทษครับ-///-"ร่างบางพูดเรียบๆอย่างเบาๆอย่างอายๆ

ชเวซีวอนกระตุกยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูในผู้สนทนาด้วยอย่างเป็นที่สุด มือหนาจัดเอกสารให้เข้าที่แล้วเดินมาหาร่างบางหลังห้อง

"ขอโทษเรื่องอะไรกัน?"ฮีชอลเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

"เห? ม ไม่ใช่ที่ผมด่าไอ้แจ..."

"เปล่า ฉันก็แค่อยากให้เธอไปถ่ายเอกสารให้ฉันหน่อย...ก็แค่นั้นเอง"ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อก่อนที่มือเรียวจับเอกสารจากมือหนาของร่างสูง

โอ้ยๆๆๆๆ เข้าใจผิดไปเอง! หน้าแตกเลย! น่าอายชะมัดเลย...โอ้ย คิมฮีชอล!!!

"ค ครับ"พูดอย่างตะกุกตะกักก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องท่ามกลางของความสงสัยของบรรดาเพื่อนร่วมห้อง

เพราะไม่เคยเห็นคิมฮีชอลเป็นอย่างนี้มาก่อนหนะสิ!!

ปกติเวลาโดนครูคนอื่นใช้จะด่ากลับซะหน้าหงาย...แต่พอเป็นชเวซีวอนแล้วทำไมยอมง่ายๆแถมหน้าแดงๆด้วย

ไปๆมาๆดูเหมือนว่าอาจารย์ซีวอนจะเริ่มมีแววชนะฮีชอลได้เสียแล้ว!

ดูอย่างบทสนทนาเมื่อกี้สิ! ร่างบางก็หน้าแตกหน้าแดงไปเสียแล้ว...

พูดถึงอาจารย์ซีวอน...

คนอื่นแทนตัวเองว่า‘ครู’แต่กับคิมฮีชอลคนเดียวเท่านั้นที่แทนตัวเองว่า‘ฉัน’...

ความสัมพันธ์ของสองคนนี้มันชักจะยังไงๆอยู่นะ!!!

ครืด ครืด ครืด

เสียงเครื่องถ่ายเอกสารดังมาจากห้องถ่ายเอกสาร คิมฮีชอลสาวเท้าเข้าไปในห้องก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆเมื่อพบว่ามีนักเรียนปี1หน้าตาหน่อมแหน้มสองคนยืนถ่ายเอกสารกันอยู่

"น้อง"เสียงหวานเรียก บุคคลทั้งสองคนหันมามองเรียบๆ

"อีกนานปะ? กว่าจะเสร็จ"ทั้งสองคนมองหน้ากันเลิกลั่นก่อนที่นักเรียนหญิงผมเปียจะตอบออกมาเสียงสั่นเล็กน้อย

"คงจะนานอะคะรุ่นพี่ เพราะอาจารย์จองกุกเขาให้เอาหนังสือเลขมาถ่ายเอกสารให้นักเรียน3คนหนะคะ"ไม่ว่าเปล่าก็ชูหนังสือเลขเล่มหนาขึ้นมาให้ร่างบางดู

ฮีชอลสบถพรืดออกมาอย่างไม่กลัวรุ่นน้องทั้งสองคนที่สะดุ้งและมองดูกิริยามารยาทหยาบคายของตนแบบหวาดๆ

"เป็นอันว่าพี่ต้องรอใช่ไหม"นักเรียนปี1ทั้งสองคนพยักหน้า คิมฮีชอลสบถออกมาอีกสองสามคำแล้วเดินไปนั่งบนโต๊ะว่างข้างหลังเครื่องถ่ายเอกสาร

เด็กนักเรียนหญิงปี1ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนที่จะหันกลับไปถ่ายเอกสารต่อ

ผ่านไป10นาทีแล้ว ดูเหมือนว่าหนังสือเลขที่นักเรียนปี1ทั้งสองคนช่วยกันถ่ายเอกสารตามคำสั่งนั้นจะไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย

คิมฮีชอลถอนหายใจอีกครั้งที่สองของวันนี้เมื่อเด็กสาวหันมามองแล้วด้วยสีหน้าสงสารปนเห็นใจแต่งานในมือของเธอเองก็ยังไม่เสร็จสิ้นเหมือนกัน

พลันดวงตากลมโตก็เหลือบไปเห็นเงาตะคุ่มๆที่กำลังเดินมาทางนี้ ไม่กี่อึดใจเจ้าของเงาใหญ่...ชเวซีวอน อาจารย์ประจำห้องและฝ่ายปกครองของตนก็เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องถ่ายเอกสาร

ดวงตาคมเข้มของร่างสูงมองหน้าฮีชอลเจ้าตัวดีก่อนที่จะเลิกคิ้วเป็นเชิงว่า‘ทำไมยังไม่ถ่ายเอกสารอีก’

คิมฮีชอลเบะปากแล้วเบ้หน้าไปข้างหน้าตน ซีวอนมองตามก็พบกับอุปสรรคขัดขวางการถ่ายเอกสารอยู่ ใบหน้าหล่อคมหันกลับมามองที่ร่างบางที่อ้าปากพะงาบๆเป็นประโยคว่า...

‘ช่วยหน่อยสิ’

ผู้สนทนาด้วยยิ้มกว้างก่อนที่จะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ มือหนายกขึ้นมาก่อนที่จะ...

ปังงงงงงงงงงงงงง...

ชเวซีวอนทุบประตูห้องถ่ายเอกสารเสียงดังทำเอานักเรียนหญิงปี1ทั้งสองคนหยุดการกระทำก่อนที่จะมองหน้าอาคันตุกะรูปหล่ออย่างอึ้งๆ

"อ อาจารย์ซีวอน"

เจ้าของชื่อกวักมือเรียกทั้งสองคน นักเรียนหญิงทั้งสองคนเลยต้องมาเสียมิได้ ทันทีที่ทั้งสองคนผละออกจากเครื่องถ่ายเอกสารแล้วคิมฮีชอลก็กระโจนลงจากโต๊ะและรีบเข้ามาเสียบต่อทันที

"พวกเธอสองคนทำอะไรกันหนะ?"นักเรียนหญิงผู้โชคร้ายมองหน้ากันเลิกลั่นก่อนที่คนผมเปียเจ้าเดิมจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวและสั่นๆเพราะน้ำเสียงและดวงตาอันดูเย็นชาของคุณครูคนนี้

"ถ ถ่ายเอกสารให้อาจารย์..."

"มีโน้ตอณุญาติใช้งานไหม?"ทั้งสองคนส่ายหน้าก่อนที่จะมองหน้าร่างสูงอย่างงุนงง

"กฏใหม่ของโรงเรียนหนะ ต้องมีโน้ตอณุญาติในการใช้งานเจ้าเครื่องถ่ายเอกสารนั่น"

"ม มันเป็นกฏตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคะ? อ อาจารย์ พวกหนูไม่ยักรู้?"เด็กสาวผมเปียใจกล้าถามเสียงสั่น

"ก็ตั้งแต่วินาทีนี้นี่แหละ"

นักเรียนหญิงทั้งสองคนหน้าเอ๋อทันที...ไม่ยักรู้แหะว่ามันตั้งกฏกันง่ายๆอย่างนี้เชียวหรือ?

ดวงตาคมเข้มเหลือบมามองทางร่างบางที่กำลังรีบถ่ายเอกสารอยู่บ้าง คิมฮีชอลหันมามองก่อนที่จะชูนิ้วสิบนิ้วขึ้นมาพร้อมกับอ้าปากพะงาบๆต่อ

'อีกสิบแผ่นจารย์...สิบแผ่น'

ซีวอนพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนที่จะหันมาจัดการกับนักเรียนหญิงปี1ตรงหน้าตน

"แล้วอาจารย์จองกุกสอนเป็นไงบ้าง?"

"ก ก็ดีคะ..."

"เหรอ? แล้ววิชาไหนที่ครูสอนใจดีที่สุดหละ?"

"อ อาจารย์คิบอมที่สอนวิชาภาษาอังกฤษหนะคะ"

"ไอ้หมอนั่นเหรอ? ไม่ค่อยแปลกใจ...สุภาพเรียบร้อย พูดน้อยขนาดนั้น แถมยังใจดีที่สุดอีกด้วย"

ปากก็พูดไปเรื่อยๆแต่ดวงตาคมเข้มกลับเหลือบขึ้นมามองร่างบางอีกครั้ง คิมฮีชอลอ้าปากพะงาบๆอีกรอบหนึ่ง

‘จารย์ อีกแผ่น’

ซีวอนรีบละสายตามามองนักเรียนหญิงทั้งสองคนต่อ

"เรื่องกฏถ่ายเอกสารเมื่อกี้หนะ..."

"คะ?"

"...ครูล้อเล่นนะ! ไม่มีอะไรทำอยากหลอกเด็ก แค่นี้แหละ แล้วเจอกัน"

พูดจบก็ออกไปจากห้องพอดีกับที่ฮีชอลคว้ากระดาษแผ่นสุดท้ายที่ออกมาจากเครื่องถ่ายเอกสารแล้วเดินออกไปนอกห้องทิ้งให้นักเรียนหญิงทั้งสองคนอ้าปากค้างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

นี่มันอะไรกันเนี่ย?!?!!!

"อะ นี่ฮะจารย์"มือเรียวยื่นเอกสารที่ไปถ่ายมาตามหน้าที่ให้ร่างสูง

 ชเวซีวอนยิ้มรับก่อนที่จะโน้มใบหน้าคมคายมาใกล้ๆใบหน้าหวาน จมูกโด่งเป็นสันสูดความหอมบนแก้มเนียนก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นริมฝีปากหนาที่ประทับบนแก้มเนียนแล้วรีบผละออกมาอย่างรวดเร็ว

"อ อาจารย์ น นี่มันโรงเรียนนะฮะ!"ฮีชอลหน้าแดงแจ๋พร้อมกับโวยลั่นเบาๆ มือเรียวยกขึ้นจับแก้มที่โดนหอมไป

"แล้วที่บ้านเราเคยทำมากกว่านั้นเหรอ?"ประโยคคำถามจากร่างสูงที่ตอกกลับทำเอาฮีชอลหน้าแดงขึ้นไปอีก

ก็เกือบหละ...คิมฮีชอลคิดในใจ

"ไม่รู้ด้วยหละ! ไอ้หื่นลามก!!!"พูดจบก็วิ่งนำหน้าซีวอนไปอย่างรวดเร็วทันที

"เฮ้ ฮีชอล!"สายไปเสียแล้ว เจ้าของชื่อวิ่งขึ้นบันไดหายไปเสียแล้ว

ซีวอนกระตุกยิ้มก่อนที่จะถอนหายใจอีกครั้ง

ปัดโธ่...นี่เขาต้องไปง้อใช่ไหมเนี่ย?

----------20%----------

"ไหนลองแปลประโยคนี้ให้หน่อยสิ กวอนโบอา"

"ม ไม่ทราบคะ"

"คิมจุนซูหละ?"

"ม ไม่ทราบเหมือนกันครับอาจารย์คิบอม"

"ไม่เป็นไรๆ...มีใครพอจะแปลประโยคนี้ได้บ้าง?"

"ผมครับ ผมครับ ผมครับ ผมครับ ผมคร้าบ!! ผมครับ ผมครับ ผมครับ ผม ผม ผม! ผมคร้าบบบ!!!!!!"

ทุกคนหันไปมองที่ต้นเสียงอย่างอึ้งๆแม้แต่อาจารย์สอนภาษาอังกฤษอย่างคิบอมยังยืนมองอย่างประหลาดใจสุดๆ ฮีชอล แจจุงและฝาแฝดนามซองมินเองก็หันไปมองเพื่อนซี้ตัวแสบอย่างงุนงงเช่นกัน

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ลีดงแฮยกมือตอบคำถามหนะสิ!!!

แถมยังตะโกนซะเสียงดังซะด้วย...ปกติถ้าไม่เรียกก็ไม่ตอบหรอก

"โอเคๆ ลีดงแฮ...แปลให้ทั้งห้องฟังหน่อยสิ"เจ้าของชื่อยิ้มร่าพร้อมกับลุกพรวดขึ้นมา ในมือถือหนังสือเอาไว้แล้วสูดลมหายใจก่อนที่จะพูดออกมา

"เพราะคุณอยู่สูงเกินไปสำหรับผม ผมเลยไม่กล้าที่จะมองขึ้นไป...เพราะผมรู้ว่าเราแตกต่างกันมาก ผมเลยไม่กล้าที่จะพูดออกไป ความลับในใจที่อยู่ข้างใน...ผมรักคุณ"

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งห้องเรียน ลีดงแฮมองบุคคลที่ยืนขึ้นเหมือนตนด้วยสายตาที่มีความหมายมากกว่านั้น ใบหน้าหวานออกห้าวของคิบอมขึ้นสีแดงระเรื่อก่อนที่จะกระแอมออกมาเบาๆ

"แปลได้ลึกซึ้งดี เก่งมากลีดงแฮ"

"ขอบคุณครับ...แต่ถ้าเป็นผม...ผมจะพูดออกไปนะครับ"คิบอมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

"ทำไมหละ?"

"เพราะเก็บไว้ข้างในคงอึดอัดแย่เลย อีกอย่างนะฮะ...ความลับไม่มีในโลก...ต่อให้จะเก็บไว้นานเท่าไหร่...สักวันหนึ่งมันก็จะต้องถูกเปิดโปงออกมาอยู่ดี"

"พูดอย่างกับว่านายแอบรักคนที่อยู่สูงกว่านายเลยนะลีดงแฮ"คิบอมพูดเล่นๆแต่สิ่งที่ได้รับจากคนตรงหน้าเป็นเพียงแววตาเศร้าสร้อยจนคิบอมรู้สึกใจหายวูบ

"ก็ผมเป็นอยู่นี่ครับ"

Because you’re too high for me, so I am too scare to look up. Because we’re so different, so I dare not to tell you. The secret in my heart...I love you.

"ได้ข่าวว่ามีผับเกย์แห่งหนึ่งแถวๆสีลามอะ ไปกันไหน? เขาบอกว่าพวกเคะนี่แบบ...บริการแบบขึ้นสวรรค์ชั้น7เลย!!!"

เสียงของโจคยูฮยอนดังขึ้นมา เพลย์บอยคาสโนว่าที่ดูภายนอกเป็นเพียงหนุ่มหล่อมาดขรึมแต่ใครจะรู้หละว่าภายในนั้นมีเสือสมิงตัวจริงที่ซ่อนอยู่

คิมคิบอมเดินเข้ามาในห้องปกครองเป็นคนสุดท้ายก่อนที่จะปิดประตูห้องเบาๆ ดวงตากวาดมองไปยังเพื่อนรักอีกสามคนในห้องปกครอง

จุงยุนโฮนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ดวงตาสีชาจับจ้องไปยังเพื่อนซี้ของตนอีกคนที่กำลังใช้ความพยายามในการชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อมชเวซีวอนที่นั่งหน้าเครียดตรงโต๊ะประจำตำแหน่งตน

"น่านะ ไปเป็นเพื่อนฉันนะซีวอนนะๆๆๆ"เจ้าของชื่อเงยใบหน้าคมคายมามองเป็นเชิงรำคาญเล็กน้อยก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ

"ไปกับยุนโฮดิ"ไม่ว่าเปล่าเบ้หน้าไปทางเจ้าของชื่ออีกคนที่ตวัดมามองก่อนที่จะพยักหน้าเป็นเชิงตกลง

"แล้วทำไมนายไม่ไปอะ?"คยูฮยอนหันมาถามร่างสูงอีกที

"ช่วงนี้ไม่เลยหวะ...ไม่รู้ทำไม"

"เฮ้ยๆ ไปเหอะนะ ไปปลดปล่อยเรื่องเครียดๆ รู้น่าว่ามึงเครียดเรื่องอะไร"ใบหน้าคมคายหันมามองคยูฮยอนทันที

"เรื่องอะ..."

"คิมฮีชอล!!!"

จุงยุนโฮ คิมคิบอมและโจคยูฮยอนพูดออกมาพร้อมเพรียงกันเล่นเอาเลือดสูบฉีดขึ้นใบหน้าของซีวอนโดยทันที

ช่วงนี้รั่วออกมาจนพวกนี้มันรู้กันหมดเลยเหรอฟะ?!?!!

เฮ้ออออออ...จะว่าไปแล้วตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อตอนเช้าก็ไม่ได้คุยกับร่างบางเลย

เจอกันก็เดินเชิดหน้าจากไปเลย

แล้วนี่ตูจะง้อยังไงฟะY_____Y?!?!!!

"แล้วนายหละคิบอม? จะลองไปไหม?"คยูฮยอนหันมาถามเจ้าของชื่อที่ส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับยิ้มแห้งๆ

"ไม่อะ...วันนี้มีประชุม"

"คิบอมมันก็งี้แหละ เคยไปเที่ยวกลางคืนที่ไหนหละ...นานๆทีถึงจะไป =[]="ซีวอนและคยูฮยอนต่างพากันพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

"ตกลงไปกันสามคนใช่ไหม? ฉัน ยุนโฮแล้วก็ไอ้ซีวอน"เจ้าของชื่อคนสุดท้ายเงยหน้าขึ้นมามองอย่างค้อนๆ

"ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะเว้ย"

"สายไปแล้วมึง"คยูฮยอนพูดเรียบๆพร้อมกับสายตาแห่งชัยชนะ จุงยุนโฮหัวเราะเสียงดังลั่นพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วหันมามองชเวซีวอน

"บอกช้าเกินไปมั้ยมึง?"

----------30%----------

ROCKSHIT Y Pub_________*

"สามคน...รอสักครู่นะคะ"หญิงสาวเจ้าของร้านพูดพร้อมกับหันกลับไปมองภายในผับชื่อดังที่ตกแต่งด้วยโทนสีม่วงเป็นโทนหลัก ภายในผับเปิดเสียงเพลงดังกระหึ่ม ตรงกลางมีฟลอร์เต้นรำที่มีเหล่าแดนเซอร์และลูกค้าจำนวนมากออกไปวาดลวดลาย ที่สำคัญ...99%ของคนในผับนี้...เป็นผู้ชาย!!!

ดวงตาของหญิงสาวกวาดมองไปรอบๆผับอย่างรวดเร็วเพื่อเสาะหาโต๊ะที่ว่างตามจำนวนคน

"เชิญโต๊ะสามข้างในสุดด้านขวามือเลยคะ"พูดจบหญิงสาวก็ผายมือเข้าไปในร้านพร้อมกับยิ้มหวานให้แขกรูปหล่อทั้งสามคนของเจ้าหล่อน

"ครับ เฮ้ย ไปกันซีวอน คยูฮยอน"เจ้าของชื่อทั้งสองคนที่อยู่ด้านหลังพยักหน้าก่อนที่จะเดินตามจุงยุนโฮเพื่อนซี้ของตน

"อ้ะ เสี่ย! ตอนนี้ไม่ด้ายน้าาาา~"เสียงหวานที่คุ้นเคยหูของร่างสูงโปร่งดังเข้าโสตประสาทมาจากด้านซ้าย คยูฮยอนหยุดเดินแล้วรีบหันไปตามต้นเสียงก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างออกมาอย่างประหลาดใจ

ลีซองมินในเสื้อยืดสีแดงแจ๋และกางเกงขาสั้นสีดำกำลังนั่งออเซาะชายหนุ่มหน้าหื่นอยู่หนึ่งคน ใบหน้าหวานเอนซบหน้าอกของผู้ชายคนนั้นพร้อมกับยิ้มหวาน...แต่ดวงตากลับฉายแววรังเกียจอย่างสุดขีด

"เฮ้ย เสี่ย ครบ30นาทีแล้ว หมดเวลาๆ time’s up!"เสียงห้าวของบุคคลอีกคนหนึ่งดังขึ้นมา คยูฮยอนรีบหันไปมองอีกครั้งก่อนที่จะเบิกตากว้างไม่แพ้กับตอนเจอซองมินเมื่อกี้

ลีดงแฮในเสื้อยืดสีดำและกางเกงขาเด้พสีแดงเดินมาพร้อมกับฉุดให้ฝาแฝดของตนลุกขึ้น ลีซองมินยิ้มหวานราวกับขอบคุณที่มาช่วยตนจากชายหนุ่มหื่นๆข้างๆตน การแต่งตัวของซองมินทำให้ดูสวยขึ้นราวกับพริตตี้ตามผับตามบาร์...ส่วนของดงแฮแทนที่จะสวยกลับกลายเป็นหล่อขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ!!!

พูดง่ายๆเลย...คนหนึ่งสวยอีกคนหนึ่งหล่อ!

"เสี่ย หมดเวลาแล้ว...ต่อเวลาอีก30นาทีผมคิดเพิ่มอีกแสนวอนนะ"

ชายวัยกลางคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น‘เสี่ย’รีบพยักหน้าก่อนที่จะรีบควักเงินสดแสนวอนแล้วยื่นให้ชายหนุ่มขาเด้พสีแดง ลีดงแฮกระตุกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับคว้าเงินจากมือของชายหนุ่ม

"เสี่ย ขอผมพาซองมินไปเสริมสวยแป๊ปนะ กลับมารับรอง...เช้งแว้บกว่าเดิม!!"พูดจบก็โอบไหล่ฝาแฝดของตนเดินหายไปหลังร้าน

โจคยูฮยอนเฝ้ามองจนประตูหลังร้านปิดลงก่อนที่จะเดินไปยังโต๊ะตัวเองแล้วนั่งลง

"เมื่อกี้มองไรวะคยูฮยอน"ชเวซีวอนถามทันทีที่เพื่อนซี้ของตนทิ้งตัวลงบนเก้าอี้นุ่ม

"ป่าว...แค่เจอคนที่ถูกใจแล้ว"

"โหๆ เหยียบผับนี้ไม่ถึงห้านาทีมึงจะไปเปิดห้องแล้วเหรอวะ?"จุงยุนโฮแซวเสียงดังพร้อมกับศอกเพื่อนซี้ของตน คยูฮยอนหัวเราะเบาๆพร้อมกับดวงตาที่ฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมา

"ใช่เลยเพื่อนรัก"

"ดงแฮ...ฉันไม่อยากทำแล้ว..."เสียงหวานบ่นอย่างรังเกียจ ยิ่งให้นึกถึงเหตุการณ์ที่โดนแตะเนื้อต้องตัวเมื่อครู่แล้วก็ยิ่งอยากจะกลับบ้านไปแล้วอาบน้ำขัดตรงส่วนี่โดนจับไปซักร้อยรอบ!

ฝาแฝดรูปหล่อถอนหายใจเบาๆ

"ซองมิน...นายเป็นมืออาชีพนะ...เดี๋ยวมันก็ผ่านๆไปเอง"เจ้าของชื่อถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะเอามือตีหน้าตัวเองสองรอบแล้วยิ้มหวาน

ดวงตากลมโตของบุคคลตรงหน้าสบตาฝาแฝดของตนก่อนที่จะมีหยาดน้ำใสก่อตัวขึ้นบนเบ้าตา

ทำงานตามผับแบบนี้...แถมไม่ใช่งานธรรมดาๆแบบพวกเด็กเสิรฟ์เสียด้วย...

งานที่น่าสะอิดสะเอียน...แต่ที่ต้องทำเพราะเงินเดือนดีมากบวกกับฐานะทางบ้านที่ไม่ดีอยู่แล้ว...

งานของเขา...ขายบริการทางเพศ...หรือที่เรียกกันง่ายๆว่า...ขายตัว

อันที่จริงทั้งเขาและดงแฮก็ไม่ค่อยชอบงานแบบนี้เท่าไหร่หรอก...

แต่เพราะหนี้สินที่พ่อแม่ที่แยกทางกันมีให้ทำให้เขาและดงแฮต้องช่วยกันทำงานหาเงินมาใช้หนี้และประทังชีวิต

"ดงแฮ...เมื่อไหร่พวกเราจะรวยกันสักทีหละ?"เสียงหวานเรียกชื่อคนตรงหน้า

"คงอีกนาน...ซองมิน! ไปกันได้แล้วๆ "เจ้าของชื่อพยักหน้าอย่างเศร้าสร้อยก่อนที่จะหลับตาเพื่อทำใจอยู่พักใหญ่

ลีซองมินลืมตาขึ้นมา ดวงตากลมโตที่เคยฉายแววเศร้าบัดนี้กลายเป็นแววคนดูมีความมั่นใจ ร่างอวบเดินผ่านดงแฮเพื่อกลับเข้าไปในร้านโดยไม่หันมามองฝาแฝดของตนที่เดินตามมาข้างหลังแม้แต่น้อย

ถึงจะเป็นงานที่น่าสะอิดสะเอียนแค่ไหน...แต่สักวันหนึ่งมันก็ต้องจบ...

สักวันหนึ่งนี่นานแค่ไหนกันนะ?

"น้องๆ คนที่ใส่เสื้อยืดสีแดงกับกางเกงสีดำขาสั้นนั่นใครเหรอ?"คยูฮยอนชี้นิ้วถามบริการคนหนึ่งเมื่อเห็นบุคคลทั้งสองเดินออกมาจากหลังร้าน

"อ่อ นั่นลีซองมินครับ ดังสุดๆ ตัวแรกลูกค้าของผับเราเชียวนะครับ...คุณลูกค้ารูปหล่อสนใจเหรอครับ"

‘ลูกค้ารูปหล่อ’สะดุ้งนิดๆก่อนที่จะยิ้มอย่างเอียนๆไปให้แล้วพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"อือ...เปิดห้องให้ฉันด้วย"

"โห ลูกค้ารายนี้นี่คงจะรวยล้นฟ้าแน่ๆเลย"เสียงหวานของบุคคลข้างๆเรียกให้ลีดงแฮที่กำลังนั่งคุยกับลูกค้าหันมามอง

"ทำไมอะ?"

"เปิดห้องที่โรงแรมห้าดาวตรงหน้าปากซอย"

"เฮ้ย จริงดิ!!!"

"ฉันเคยโกหกที่ไหนหละ?"

"อ่อๆ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะซองมิน"

เจ้าของชื่อยิ้มหวานเป็นคำลาก่อนที่จะสะพายกระเป๋าของตนแล้วเดินออกไปจากหลังร้าน ดงแฮมองแฝดของตนก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ

ไม่รู้ทำไม...รู้สึกว่าพรุ่งนี้จะไม่ได้เจอกับซองมิน...

ลีซองมินยืนอึ้งอยู่ภายในประตูทางเข้าโรงแรมห้าดาวระดับหรู

เคยผ่านๆมาบ้าง ข้างนอกว่าหรูแล้วนะ...ข้างในนี่โคตรอลังการงานสร้าง!!!

"คุณลีซองมินใช่ไหมคะ?"เสียงใสของพนักงานสาวตรงประชาสัมพันธ์ดังขึ้น เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะรีบพยักหน้าอย่างอายๆ

"คุณค...คุณลูกค้ารออยู่ที่ห้อง3303ชั้น3นะคะ"

ใบหน้าหวานพยักหน้าอย่างพอควรก่อนที่จะเดินตรงไปที่ลิฟต์ มือเล็กกดปุ่มชั้น3

ห้อง3303 ชั้น3...ห้องที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตเขาตลอดไป...

เลข3303สีทองโชว์หราหน้าประตูห้องสีขาว ซองมินยืนทำใจสักพักก่อนที่จะเคาะประตูห้องเบาๆสองสามครั้ง

"เข้ามา"

เสียงทุ้มต่ำที่ร่างอวบจำได้ว่าเคยได้ยินที่ไหนดังลอดประตูบานขาวมา มือเล็กจับกลอนลูกบิดก่อนที่จะถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย

วันนี้ก็คง...ต้องขายตัวอีกแล้วสินะ...

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด...

"สวัสดีลีซองมิน"

"อาจารย์คยูฮยอน?!?!!!!"

----------50%----------

เจ้าของชื่อนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงสีขาวขนาดใหญ่ ดวงตาสีเข้มมองมายังอาคันตุกะผู้มาใหม่

ซองมินรีบดึงประตูห้องมาแล้วอ่านเลขที่ห้องอีกครั้ง

3303...เหมือนเดิม

เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย?!?!!!

 "อ อจารย์คยูฮยอน?! มาทำอะไรที่นี่?"

 "ก็มาใช้บริการนายไง^^"

 "แต่ จ จารย์...เป็นอาจารย์นะ"

 "แต่ตอนนี้มันเลิกงานแล้วนี่นา...ฉันก็แค่คาสโนว่าคนหนึ่งเท่านั้นเอง"

ไม่มีคำตอบจากคนตรงประตูที่ยืนมองอย่างอึ้งๆ

"ทำงานของนายหน่อยสิ"

ลีซองมินถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะเดินมาอย่างกล้าๆกลัวๆ มือหนาของคยูฮยอนดึงซองมินให้เซมาล้มลงบนเตียงก่อนที่จะจัดการขึ้นคร่อมตาม

"จารย์!?!?"

คนที่อยู่ข้างบนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มเข้ามาข้างๆหูของซองมิน

"เห็นเขาว่านายเป็นดาวของทางร้านเชียวนะ...อยากรู้เหมือนกันว่าทำไม..."

---------------------------------------

NC KyuHyun x SungMin

อยากอ่านส่งเมล์มาได้ที่... kidnapisa@hotmail.com

---------------------------------------

แสงแดดยามเช้าลอดเข้ามาทำให้ต้องค่อยๆลืมตาออกมาดูก็พบกับใบหน้าหล่อของคนที่มีอะไรด้วยกันเมื่อคืนนอนหลับตาอยู่ข้างหน้าตนชนิดใกล้กันจนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ ซองมินเหลือบไปมองยังมือหนาที่โอบกอดตนเอาไว้

"ตื่นแล้วเหรอลีซองมิน"เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้าพูดพร้อมกับลืมตาขึ้นมาจ้องหน้ากัน

"เห็นลืมตาแบบนี้คงหลับมั้งครับ"คยูฮยอนกระตุกยิ้มอย่างมีความสุข

"กวนตีนแต่เช้าเลยนะ"

"ครับ ขอบคุณที่ชมครับ=[]="คน‘กวนตีน’พูดพลางยกแขนแกร่งออกจากตัวแล้วลุกขึ้นยืน

"ซองมิน"

ใบหน้าหวานหันมามองอย่างงุนงง โจคยูฮยอนลุกขึ้นนั่งหลังพิงหัวเตียงแล้วมองมาทางตน

"นายจะว่าอะไรไหม...ถ้าฉัน...อยากจะให้นายมีอะไรกับฉันคนเดียว..."

"จารย์จะซื้อตัวผมว่างั้น?"

ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าเป็นคำตอบ ลีซองมินหัวเราะออกมาราวกับเป็นมุขที่งี่เง่าที่สุดในโลก

"ก็ถ้าจารย์รวยล้นฟ้านะ"

โจคยูฮยอนกระตุกยิ้มราวกับผู้ชนะ มือหนาเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์ตรงหัวเตียงตน นิ้วยาวกดเบอร์ใครบางคนก่อนที่จะยกขึ้นมาแนบหู

"ฮัลโหล...อ้า! คุณอึนเหรอ?"

ซองมินอ้าปากค้าง คุณอึนนี่...ผู้จัดการผับเขานี่!!!

"ครับ คือผมอยากจะขอซื้อตัวซองมินหนะครับ ไม่ทราบว่า..."

คยูฮยอนเงียบไปสักพัก ร่างอวบกระตุกยิ้มอย่างมีชัย

อะฮ่า! เป็นไงหละ ค่าตัวของฉันแพงใช่ไหมหละ?!?!

มีแต่คนคิดจะซื้อฉัน แต่พอได้ยินค่าตัวปุ๊ปก็พากันหน้าซีดทุกคน

"สองล้านวอน?"

อึ้งอะเด้ วะฮะฮ่า!!! >[]<!!!

"ก็แค่สองล้านวอน เดี๋ยวผมโอนเข้าบัญชีคุณให้นะครับ...ครับ ยินดีที่ได้ร่วมทำธุรกิจกับคุณเช่นกันครับคุณอึน ครับ สวัสดีครับ"

ซองมินยืนอ้าปากค้าง ใบหน้าหวานที่เคยขึ้นสีแดงอ่อนๆกลายมาเป็นซีดเผือดผิดกับคยูฮยอนที่หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

"อาบน้ำ แต่งตัว ไปกัน"

"อ้ะ! วันนี้มันวันพฤหัสนี่นา!!! โรงเรียน!!! โอ้ย โรงเรียนๆๆๆ จารย์! ทำไงดี...?!?!!!"ร่างอวบร้องลั่นออกมาทันทีที่นึกขึ้นได้ ใบหน้าหวานซีดลงไปกว่าเก่า

คยูฮยอนถอนหายใจเบาๆพอดีกับที่โทรศัพท์ของตนสั่น ร่างสูงโปร่งดูหน้าจอคนโทรเข้าพร้อมกับยกขึ้นมาแนบหูทันที

"กูกับลีซองมิน ปี4ห้องคิง วันนี้ลาเรียน"

ต้องเป็นอาจารย์ซีวอน ไม่ก็อาจารย์คิบอม ไม่ก็อาจารย์ยุนโฮโทรมาตามแน่ๆ - -a

"เออใช่! วันนี้มีสอนพวกห้องคิมฮีชอลใช่ไหม? เอางี้ กูฝากสั่งงานหน่อย หน้า65-70 ทำคำถามทุกข้อแล้วก็ก้อปไอ้diagram1-2ทุกหน้า...บอกพวกนั้นด้วยว่าส่งในชั่วโมง!!!"

เฮือก! ลีซองมินสะดุ้งกับงานที่คยูฮยอนฝากสั่งทางโทรศัพท์ทันที

"นับ่าเป็นบุญที่ได้ลาเรียนวันนี้ ไม่งั้นคงมือหงิกกับงานวันนี้แน่ๆ =________________=lll

ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองเมื่อคุยจบ ริมฝีปากหนายิ้มหวาน

"ไปอาบน้ำแล้วไปหาอะไรกินกัน"

คยูฮยอนและซองมินเดินออกมาจากโรงแรมหรู ทั้งสองคนเลี้ยวซ้ายเพื่อไปลานจอดรถ...

"คยูฮยอน!"

เจ้าของชื่อหันไปตามต้นเสียงก่อนที่ดวงตาคมจะเบิกกว้างอย่างตกใจและงุนงง

"เจสสิก้า...?"

หญิงสาวเจ้าของชื่อยืนพิงรถปอร์เช่ หล่อนในชุดสาวเดี่ยวสีขาวและกระโปรงยีนส์สีอ่อนที่โผล่ออกมาให้เห็นเพียงนิดเดียว หล่อนวิ่งมาทางร่างสูงโปร่งและร่างอวบที่ยืนมองอย่างงงๆ

"รู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่?"

"ถามซีวอนดูหนะคะ"

"ล แล้ว ม มาทำอะไรที่นี่?"หญิงสาวไม่ตอบแต่โผเข้ากอดคยูฮยอนทันที ซองมินยืนมองอย่างอึ้งๆ ไม่รู้ทำไมหัวใจที่เต้นตุบๆรู้สึกเจ็บปวดกับภาพที่เห็น

คยูฮยอนรีบผละออกจากอ้อมกอดของหญิงสาวทันที เจสสิก้ามองอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นักก่อนที่จะหันขวับมามองซองมินตาเขียวปัด

"เพราะคนนี้ใช่ไหมคยูฮยอน?!?!"ไม่ว่าเปล่านิ้วเรียวที่มีสีแดงแต่งเติ้มบนเล็กก็ชี้มายังร่างอวบ

"พูดเรื่องอะไรของเธอหนะเจสสิก้า?"คยูฮยอนถามพร้อมกับหันมามองทางซองมินและหันกลับไปมองหญิงสาวเจ้าของชื่ออีกครั้ง

"ก็คืองี้นะคะ..."เจสสิก้าลดมือลงมาแนบข้างๆตัวเองก่อนที่จะถอนหายใจแล้วช้อนสายตามามองชายหนุ่มข้างหน้าตน

"เจสอยากจะมาขอคยูฮยอนคืนดีหนะคะ"

ประโยคที่เหมือนมีดกรีดแทงในหัวใจของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

ถ้ามาขอคืนดี...ก็แสดงว่าต้องเคยเป็น...แฟน...กันมาก่อน

ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ

คยูฮยอนยืนนิ่งไม่พูดอะไร ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งถอนหายใจเป็นคำตอบ

"เจสต้องขอโทษที่ทิ้งคยูฮยอนไป...ตอนนี้เจสสำนึกผิดแล้ว...เจส...เจสรักคยูฮยอนจริงๆนะ"พูดพร้อมกับจับมือของเจ้าของชื่อตรงหน้า ซองมินเบือนหน้าหนีทันที

ไม่รู้ทำไมต้องเจ็บกับสิ่งที่เห็นและได้ยินด้วย...

ทำไมต้องเป็นคนๆนี้ ทำไมไม่เป็นคนอื่น...

ทำไมต้องคยูฮยอน...?

โจคยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวข้างหน้า

"ตกลงว่าไงคะคยูฮยอน?"

"เจสสิก้า...ฉัน..."

"อย่านะ!!!"ร่างสูงโปร่งและหญิงสาวหันขวับมามองต้นเสียงที่ยืนอยู่ข้างๆ

ลีซองมินยืนหน้าซีด ดวงตากลมมีน้ำตาคลอเบ้า ริมฝีปากสั่นระริก

ไม่รู้ทำไมรู้สึกเจ็บที่หัวใจจัง...

"ผ ผม...ข ขอตัวครับ ผ ผม...นึกได้ ว ว่าต้องไปโรงเรียน"ซองมินพูดพร้อมกับก้มหน้ามองพื้น

"ฉันโทรลาให้นายแล้ว"ร่างอวบสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยังคงก้มหน้ามองพื้นอยู่

"ต แต่ผมอยากไปนี่ครับ"

"นายเกิดบ้าอยากเรียนขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?"ไม่มีคำตอบจากคนตรงหน้า

ลีซองมินโค้งตัวพร้อมกับรีบหันหลังกลับแล้วเริ่มวิ่งโดยไม่สนใจเสียงของคยูฮยอนเลยแม้แต่น้อย

"คยูฮยอน! อย่าเพิ่งคะ!!!"เจ้าของชื่อที่ทำท่าว่าจะวิ่งตามซองมินไปรีบหันมามองตามเสียงเรียกของหญิงสาว

"อยู่กับฉัน...ให้โอกาสฉันแก้ตัว...อย่างน้อยวันนี้หนึ่งวัน...แล้วตอนเย็นคุณก็ให้คำตอบฉันก็ได้..."

ไม่มีคำตอบจากชายหนุ่มข้างหน้าตน มีเพียงใบหน้าคมคายที่พยักหน้าช้าๆ

----------75%----------

ลีซองมินวิ่งออกมาจากโรงแรมนั่นอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่สนว่าจะชนกับใครมาบ้าง ไม่มีแม้แต่คำขอโทษ มีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของตน

ร่างอวบชะลอความเร็วจากวิ่งมาเป็นเดินจนหลายเป็นหยุดเดินอยู่หน้าสวนเด็กเล่นแห่งหนึ่ง

ทำไมต้องร้องไห้ด้วย? ทำไมต้องเจ็บด้วย?

ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม?!??!!!

โทรศัพท์สีชมพูสั่นขัดจังหวะการด่าทอในความคิดของตัวเอง ซองมินรีบหยิบขึ้นมารับทันทีก่อนที่จะกรอกเสียงทักทายลงไป เสียงของปลายสายก็ดังแทรกขึ้นมาก่อน

//ซองมิน...เมื่อคืนแกไปนอนกับไอ้หมาคยูนั่นเหรอ ผู้จัดการเล่าให้ฟัง//"

"อ อือ"

//มันเป็นอาจารย์นะโว้ย! แล้วแกเป็นนักเรียนที่เรียนกับมันนะเว้ย!!! อีกอย่าง...ไอ้หมอนั่นคู่ปรับแกนะโว้ย เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย! อย่าไปนอนกับมันอีกนะ...ถึงมันจะรวยล้นฟ้าขนาดไหนก็ตามทีเถอะ!!!//

"อ เอ่อดงแฮ = =lll"

//อะไร?!?!//น้ำเสียงปลายสายค่อนข้างกระแทกกระทันอย่างเห็นได้ชัด ซองมินสูดลมหายใจรวบรวมความกล้าก่อนที่จะพูดออกไป

"เขาซื้อตัวฉันแล้ว"

ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่ไม่กี่อึดใจเท่านั้น

//อ่อ ไอ้หมอนั่นซื้อแกที่มีค่าตัวสองล้านวอนแล้วเหรอ? เออ...รวยสัดๆอะ...เฮ้ยย!!!  พูดจริงดิ?!?!!! โอ้ มาย ก้อด!! โอ้ แดม ฟักกิ้ง ชิท บิช~ มึง! มันซื้อตัวมึง?!?!!!!..."

และเสียงสบถด่าทอจากคนปลายสายก็ดังออกมาเรื่อยๆอย่างไม่หยุดหย่อน...ซองมินยืนฟังฝาแฝดของตนเงียบๆ

//ไอ้ห่าแม่ง! ไอ้บรรลัย...ไอ้...เออ ใช่?!?! วันนี้ไม่มาโรงเรียนเหรอ? แล้วเสียงเป็นอะไร ทำไมฟังเศร้าๆวะ?//

ร่างอวบถอนหายใจเป็นคำตอบก่อนที่จะเริ่มต้นเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังตั้งแต่เรื่องเมื่คืนยันเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อเจสสิก้า

"เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละดงแฮ...ฉัน..."

//แกอยู่ไหน?!?!//คนปลายสายถามเสียงเหี้ยม

"หา?"

//ถามว่าแกอยู่ไหน?//

"ส สนามเด็กเล่น"

//เออ ดีมาก! รออยู่ตรงนั้นนะ...เดี๋ยวฉันไปหา!!!//

ซองมินเก็บโทรศัพท์เข้ากางเกงตนแล้วเดินเข้าไปในสวนสาธารณะ

ร่างอวบหย่อนตัวลงบนชิงช้าเด็กเล่นสีแดงแล้วแกว่งเบาๆ

ความเงียบโรยตัวรอบๆร่างอวบที่ปล่อยทิ้งให้ตัวเองจมอยู่ดิ่งอยู่ในห้วงความคิดของตนเองเงียบๆ

ทำไมมีอะไรกับผู้ชายคนนี้ถึงต้องรู้สึกดี...

ทำไมต้องมอบOn Topครั้งแรกให้ผู้ชายคนนี้...

ทำไมถึงหวั่นไหวหน้าแดงๆใจเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะกับผู้ชายคนนี้...

ทำไมต้องเจ็บตรงหัวใจเวลาเห็นคนอื่นอยู่กับผู้ชายคนนี้...

ทำไมต้องเป็นผู้ชายคนนี้...

โจคยูฮยอน...

อาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์และรองอาจารย์ฝ่ายปกครอง

"ซองมิน!!!"เสียงหวานดังลั่นทำลายความเงียบรอบๆให้หายไป

เจ้าของชื่อสะดุ้งตัวพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามอง

คิมแจจุงเจ้าของเสียงเรียกเมื่อครู่วิ่งเข้ามาในสนามเด็กเล่นทันที ข้างหลังมีฝาแฝดลีดงแฮผู้ที่เริ่มจะออกแมนขึ้นเรื่อยๆวิ่งตามมา

"จรวดF16หรือไงเนี่ย? มากันโคตรเร็วเลย"ลีซองมินสบถออกมาเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นยืน

"แล้วนี่ฮีชอลล่ะ?"ร่างอวบถามถึงเพื่อนซี้อีกหนึ่งคน

"ไปเดินสยิวกับโบอา"แจจุงตอบเรียบๆ

"มันชวนไปเดินด้วย ไปกันปะ?"ดงแฮเสริมพร้อมกับมองหน้าแจจุงที่พยักหน้าเป็นเชิงว่าอยากไปสุดขีด

"เฮ้ย แล้วโดดเรียนกันแบบนี้พวกอาจารย์ซีวอนไม่โวยลั่นเหรอ?"แจจุงและดงแฮหัวเราะออกมาเบาๆ ร่างอวบมองคนตรงหน้าทั้งสองคนอย่างงุนงง

"ก็จารย์ซีวอน จารย์คิบอมแล้วก็ไอ้บักยุนโฮพอคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้สักแปปก็ตะโกนเฮ้ยออกมาเสียงดังลั่นแล้ววิ่งออกไปนอกโรงเรียนทั้งสามคนทันที"คนสวยรายงานพร้อมกับมองใบหน้าน่ารักของร่างอวบอย่างจำผิด

"นายว่ามันเกี่ยวกับเรื่องอีเจสสิก้าอะไรนั่นปะ?"คิมแจจุงหันไปถามคนข้างๆตนหลังจากที่เงียบและมองหน้าคนตรงหน้าอย่างจับผิด

ซองมินเงียบก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงเห็นด้วย

"เป็นไปได้ว่าจารย์คยูฮยอนโทรไปเล่าเรื่องให้พวกจารย์ซีวอนฟัง"ร่างอวบพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

"ซองมิน...นายชอบอาจารย์คยูฮยอนสินะ"

เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปมองคนสวยที่ถามคำถามเมื่อครู่

คิมแจจุงยิ้มหวานแทนคำตอบ

"ก็พูดเล่นๆ เผื่อนายมีใจให้จริงๆ"แจจุงพูดพลางหันหลังกลับแล้วเดินไป

"ไปเดินสยิวกัน! ฮีชอลกับโบอารออยู่โว้ย!!!"

 -----------85%-------------

สยิว ปลาร้าก้อน ,, ร้านไอติมสเว่นแซ่บ__________*

"มันน่าตบ น่าตบ น่าตบ น่าตบจริงๆ!!!"

เสียงหวานแหลมปรี้ดของหญิงสาวคนเดียวในกลุ่มแหวลั่นขึ้นมาทำเอาคนรอบๆหันมามองแล้วรีบหันกลับไปทันทีที่รู้ที่มาของต้นเสียง

"ตั้งแต่ออกจากโรงเรียนยันขึ้นรถเมล์ยันมาถึงสยิวยันมาอยู่ตรงนี้ ณ วินาทีนี้...แกเอาแต่พูดประโยคนี้อยู่ได้ มันน่าตบ น่าตบ น่าตบ น่าตบจริงๆ!!!"

ประโยคแรกพูดอย่างเบื่อๆปนราญ ประโยคสุดท้ายดัดเสียงแหลมล้อเลียนเพื่อนซี้สาวข้างๆตนที่พูดออกมาเมื่อกี้

ผู้ถูกล้อเลียนหันมาค้อนขวับใส่ผู้ล้อเลียน

"อะไร อะไร อะไร? อย่านะ อย่า อย่า อย่ามาค้อน~ อย่ามากมายนะแม่คุณ!!!"ดวงตากลมโตหรี่ลงแล้วเหลือบมองคนข้างๆตนพร้อมกับชี้นิ้วไปด้วย

"Shut Up คิมฮีชอล"หญิงสาวพูดเรียบๆ

เจ้าของชื่อหัวเราะเสียงดังลั่นพร้อมกับเงียบลงแล้วมองหน้าหญิงสาวเพื่อนซี้ด้วยสายตาเฉียบคมเหี้ยมๆ

"Kiss My Ass กวอนโบอา"

หญิงสาวเจ้าของชื่อหัวเราะเสียงดังลั่นบ้างแล้วค่อยเงียบลงพร้อกับสายตาโหดๆชนิดเฉียบคมที่ส่งไปให้ร่างบางหน้าหวานผมแดงข้างๆตน

"I’d love too...but sorry..."

กวอนโบอาถอนหายใจเบาๆแล้วมองหน้าเพื่อนซี้ข้างๆตนที่ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มก่อนที่จะยิ้มหวาน

"...I’m not Choi Siwon"

พรวดดดดดดดดดดดดด...

คิมฮีชอลสำลักน้ำทันที ร่างบางไอค่อกแค่กก่อนที่จะหันมามองเพื่อนสาวตาเขียวปัด

"ไปตายซะ"เสียงหวานสบถเบาๆ หญิงสาวเพียงแต่หัวเราะออกมาเบาๆผิดกับบุคคลสามคนที่นั่งตรงข้าม

"คิมแจจุง! ลีดงแฮ! ลีซองมิน! หุบปาก~"เจ้าของชื่อทั้งสามคนยังคงหัวเราะต่อไปเพียงเพราะสาเหตุเดียว...

คิมฮีชอลเสียรู้ให้กวอนโบอาเสียแล้ว

แถมยังเสียรู้เรื่องที่กำลังเป็นที่ซุบซิบนินทาไปทั่วโรงเรียนกันอยู่ด้วย

เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างคิมฮีชอลและชเวซีวอน!!!

ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ ริมฝีปากที่เคยอ้าปาดสบถด่าทอหุบลงพร้อมกับดวงตากลมโตที่เบิกกว้าง

โบอาที่สังเกตุปฏิกิริยาของเพื่อนซี้ตนรีบหันไปมองตาที่ดวงตากลมโตคู่นั้นมองไป หญิงสาวถอนหายใจออกมา

"โอ้ะโอ๋..."

"แขกไม่ได้รับเชิญ"

แจจุง ซองมินและดงแฮหันขวับไปมองตามสายตาของร่างบางทันทีก่อนที่ซองมินจะรีบหันกลับมาเป็นคนแรก

"ระยำ"ลีดงแฮสบถออกมาพร้อมกับหันกลับมาบ้าง

"บรรลัย"คิมแจจุงสบถเสียงหวานแล้วหันขวับกลับมาเป็นคนสุดท้าย

"โฮะๆ พรหมลิขิตจริงๆเสียด้วย...ของใครกันนะ? ของจารย์ซีวอนกับฮีชอล?"หญิงสาวพูดพร้อมกับเหล่และเอาศอกไปกระทุ้งเพื่อนซี้ข้างๆตนที่หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง

"หรือจารย์คิบอมกับดงแฮ"โบอาหันมามองเพื่อนซี้ของตนที่ยิ้มร่าอย่างพึงพอใจ

"จารย์ยุนโฮกับแจจุง?"เจ้าของชื่อสบถออกมาเบาๆ

"เอ้ะ...หรือว่า...จารย์คยูกับซองมิน?"คนถูกอ้างสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหลุบสายตาต่ำแล้วถอนหายใจเบาๆ

"ฉันว่าคงไม่ใช่..."

ลีซองมินถอนหายใจเบาๆ

"คงจะเป็นเจสสิก้าแทนฉัน..."

ปังงงงงงงงงงงงงงงงงง...

คิมฮีชอลตบโต๊ะเสียงดังลั่นพร้อมกับลุกขึ้นมา ทุกคนหันมามองพร้อมๆกับกลุ่มอาคันตุกะที่มาใหม่ด้วย

"ค คิมฮีชอล..."เสียงทุ้มเรียกชื่อร่างบางผมแดงที่ลุกขึ้นตบโต๊ะเสียงดัง

"เออ! ผมเอง!"เจ้าของชื่อพูดพร้อมกับตวัดสายตามามองอาคันตุกะทั้งห้า ฮีชอลสบตากับร่างสูงของชเวซีวอนก่อนที่จะละสายตาจากไปจ้องเขม็งที่หน้าหญิงสาวที่ยืนข้างๆคยูฮยอน

"พวกเธอ..."จุงยุนโฮดูเหมือนจะอึ้งไม่น้อยที่มาเจอแก็งสุดแสบนั่งกินไอติมอยู่ในร้านสเว่นแซ่บ

"จารย์จะแดก...เอ้ย จะกินด้วยไหมคะ?"กวอนโบอาถามเสียงใสพร้อมกับผายมือเป็นเชิงเชื้อเชิงแล้วหันไปสบตากับคิมฮีชอล

โบอาฉายรอยยิ้ม...อาบยาพิษเหมือนที่ร่างบางกำลังทำ

"เอ่อ พวกครูไม่.../ขอบคุณมากกวอนโบอา"ยุนโฮพูดขัดซีวอนที่ตั้งท่าจะปฏิเสธเพราะเขาเคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนหนะสิ!!!

เมื่อคิมฮีชอลอยู่กับกวอนโบอา...มันต้องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ!!!

"โอ้ะ ฉันต้องไปแล้ว...ขอโทษที คงต้องให้แกโซโล่เดี่ยวซะแล้วฮีชอล"โบอาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

"อะไรวะ? จะไปเซ็นทรัลเวอร์เหรอ? เฮ้ยๆๆ อยากไปกินMass Burgerมากมาย ว่างๆไปกันนะเว้ย"หญิงสาวพยักหน้าพร้อมกับยิ้มหวานแล้วเดินจากไป

"เอ้า จารย์กินไร?"คิมฮีชอลหันมาถามร่างสูงที่กำลังนั่งลงข้างๆตนเสียงใส

"ช้อกชิพกับโอรีโอโรยหน้าด้วยช้อกชิพครับ"ดวงตากลมโตเบิกกว้าง

"ฮ้าาาา...ชอบเหมือนกันเลยจารย์~~"ฮีชอลร้องเสียงหวาน คนข้างๆหันมามองอย่างงุนงง

"จริงเหรอ?"

"เอ้ะ จารย์...ก็ใช่ไง"ไม่ว่าเปล่ามือเรียวก็ยกจานไอติมให้ร่างสูงดู

"ผมก็ชอบน้า นี่ไง แหกตาดูสิครับ^^"

ชเวซีวอนยิ้มแห้งๆกับร่างบางข้างหน้า

"จารย์คยู...เอาไร?"ลีดงแฮถามเสียงแข็งกับบุคคลที่นั่งข้างๆซีวอนและนั่งตรงข้ามกับตน ข้างๆคยูฮยอนมีหญิงสาวคนเดิมนั่งเผยอปากยั่วยวนเขาอยู่

"ครูขอ..."

"ไอติมสตอเบอรรี่สองถ้วยคะ"เจสสิก้าขัดขึ้นมาพร้อมกับยิ้มหวานให้พนักงาน ทุกคนหันมามอง

"มึงชื่อจารย์คยูเหรอวะ ไอ้ฟาย"ดงแฮสบถด่าอย่างหงุดหงิดสร้างความแปลกประหลาดใจให้แก่เหล่าอาคันตุกะผู้มาใหม่เป็นอย่างมาก

แต่เจสสิก้ากลับสั่นหัวไปมาพร้อมกับทำปากขมุบขมิบเป็นเชิงล้อเลียนดงแฮกลับไป

"ก็คยูฮยอนชอบสตอเบอรี่ใช่ไหมคะ? ตอนที่เราคบกันคยูฮยอนก็สั่งไอติมสตอเบอรรี่กินกับเจสสองคนอย่างมีความสุขนี่คะ"แต่ละคำพูดที่หญิงสาวพูดอย่างกระแทกกระทั้นกรีดลงไปในหัวใจของผู้ที่นั่งฟังเงียบๆ

"ผมว่าจารย์คยูชอบ...ช้อกโกแลตฮะ"

ลีซองมินพึมพำเบาๆเป็นจังหวะเดียวกับที่ทุกคนพร้อมใจกันเงียบ เมื่อร่างอวบรู้สึกว่าทุกคนได้ยินที่ตนพูดก็เงยหน้าแดงๆขึ้นมามองอย่างอายๆ

"เอ่อ...ผมแค่เดา =///="ซองมินพูดเบาๆอย่างอายๆ

คยูฮยอนตาโตอย่าประหลาดใจพอๆกับเจสสิก้าและคนอื่นๆในโต๊ะ ร่างสูงโปร่งนิ่งอึ้งไปสักพักก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ

"รู้ได้ไงเนี่ยลีซองมิน?"

เจ้าของชื่อสะดุ้งแล้วมองหน้าคยูฮยอนที่นั่งเกือบๆตรงข้ามกับตนอย่างตกใจ โจคยูฮยอนยิ้มหวานอย่างอบอุ่น

"ฉันชอบช้อกโกแลตมากกว่าสตอเบอรรี่"

ความเงียบเข้าปกคลุมทุกคนในโต๊ะอีกครั้ง

"ต แต่...คยูฮยอนเคยบอกเจสนี่คะว่าชอบสตอเบอร์รี่ด้วย"หญิงสาวพูดทำลายความเงียบขึ้นมาพร้อมกับควงแขนชายหนุ่มแล้วมองหน้าซองมินอย่างโกรธๆและสมเพช

"ผมชอบ...แต่ช้อกโกแลตนี่ผมรัก...จากใจจริง..."

มีเพียงซองมินที่อมยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ใบหน้าหวานน่ารักขึ้นสีแดงระเรื่อฝาดๆ ดวงตากลมเงยขึ้นไปสบตากับดวงตากลมโตของคิมฮีชอลที่นั่งยิ้มอย่างรู้ใจตน

ฮีชอลส่งยิ้มหวานเป็นเชิงแซวร่างอวบเล็กน้อย ซองมินก้มหน้างุดอย่างอายๆ

คงจะมีเพียงฮีชอลกับเขาสินะ...ที่มีความคิดเข้าข้างตัวเองเช่นนี้

หากมองลึกลงไปอีก...จะเข้าใจ...

หากคิดเข้าข้างตัวเอง...จะเข้าใจ...

เจสสิก้าบอกว่าคยูฮยอนชอบ สตอเบอรรี่

แต่ซองมินบอกว่าคยูฮยอนชอบ ช้อกโกแลต

มันก็เหมือนกับว่ามีสองอย่างให้เลือก...

และคยูฮยอนก็เลือกช้อกโกแลต...ซึ่งหมายความว่าคยูฮยอนเลือก...

ซองมิน

คยูฮยอนบอกว่าชอบช้อกโกแลตมากกว่าสตอเบอรรี่นั้นหมายความว่า

คยูฮยอนชอบซองมินมากกว่าเจสสิก้า

และที่เจสสิก้าถามว่าคยูฮยอนเคยบอกว่าชอบสตอเบอร์รี่นั้น คยูฮยอนก็บอกว่า

‘ผมชอบ...แต่ช้อกโกแลตนี่ผมรัก...จากใจจริง...’

ก็หมายความว่า โจคยูฮยอนรักลีซองมิน...จากใจจริง

แต่สุดท้ายก็เป็นได้แค่ความคิดเห็นแก่ตัวเท่านั้นแหละ

‘ฉันว่าเขารักแกว่ะ’ริมฝากเรียวบางได้รูปทำปากขมุบขมิบเมื่อซองมินเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง

ร่างอวบตาโตพร้อมกับอ้าปากเล็กๆเป็นเชิงตกใจ

‘ถามให้ปะ?’ร่างบางทำปากขมุบขมิบต่อไป ซองมินส่ายหน้าทันทีอย่างรวดเร็วจนดงแฮที่นั่งข้างๆหันมามองอย่างงุนงง

"เป็นไรของมันวะ?"ดงแฮสบถออกมาเบาๆก่อนที่จะหันไปยิ้มหวานให้คิมคิบอมที่นั่งลงข้างๆตน

คิบอมยิ้มกลับหน้าแดงๆ

‘ฉันว่าเขายังรักเจสสิก้าอยู่’ลีซองมินทำปากขมุบขมิบกลับไปบ้าง

‘โอ้ยยยยยย!!!’คิมฮีชอลตะโกนแบบไม่มีเสียงพร้อมกับสะบัดหัวไปชนแขนแกร่งของร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ

ชเวซีวอนหันมามองอย่างงุนงงกับกิริยาของร่างบาง แต่ฮีชอลไม่สนใจ

‘กูว่ามันชอบมึง! กูรู้! กูถูก!’

‘แล้วถ้ามึงผิดหละ?’ซองมินทำปากขมุบขมิบกลับไป

‘กูไม่รู้ กูไม่สน กูต้องถูก!!! แล้วมึงคอยดูฝีมือคิวปิดคิมฮีชอล!’ไม่ทันที่ซองมินจะได้พูดอะไรต่อ ไอติมก็ถูกนำมาเสิร์ฟข้างหน้าของเหล่าอาจารย์และหญิงสาว

"คยูฮยอน ทานไอติมสตอเบอรรี่สิคะ"หญิงสาวพูดพร้อมกับตักไอติมสีชมพูหวานขึ้นมาแล้วนำมาจ่อที่ปากของร่างสูงโปร่ง

เจ้าของชื่อยิ้มแห้งๆก่อนที่จะอ้าปาก

"เหมือนตอนเป็นคบกันใหม่ๆเลยหวะ"ชเวซีวอนแซวขึ้นเล่นๆแต่ก็ถูกศอกของร่างบางผมแดงข้างๆศอกเข้าใส่เสียเต็มแรง

ใบหน้าคมคายหันไปมองอย่างงุนงงประมาณว่าตนทำอะไรผิด

"จารย์พูดอะไรไม่เป็นมงคล"คิมฮีชอลพูดเรียบๆพลางเบ้ใบหน้าหวานไปทางลีซองมินที่นั่งหน้าสลดอยู่ ซีวอนมองตามก่อนที่จะผงกหัวเป็นเชิงเข้าใจและขอโทษ ใบหน้าคมคายมีสีหน้าสลดราวกับเด็กๆที่ชอบงอแง

"ทุเรศ อย่าทำ"ร่างบางพูดเรียบๆพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกแล้วมองกิริยาของร่างอวบข้างหน้าตน

ครืดดดดดดดด...

ลีซองมินลุกขึ้นยืนพร้อมกับมองหน้าทุกคนที่มองตนอย่างงุนงง

"ผ ผมขอตัว ไปเข้า ห ห ห้องน้ำก่อนนะครับ"ขอบตาร่างอวบร้อนผ่าวกับภาพที่เห็น

ไม่อยากเห็น

ไม่อยากได้ยิน

ไม่อยากฟัง

ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น!!!

"ซองมิน!"คยูฮยอนตะโกนเรียกชื่อร่างอวบที่วิ่งหนีออกไปจากร้านอย่างรวดเร็วดังลั่น

มีเพียงเสียงกระดิ่งประตูที่ปิดลงช้าๆเป็นคำตอบ

"อาจารย์คยูฮยอนชอบซองมินป่าวครับ?"คิมแจจุงที่เงียบมานานถามทันทีที่ร่างอวบวิ่งจากไป เหล่าเพื่อนซี้และหญิงสาวที่นั่งข้างๆเจ้าของซื้อต่างพากันอ้าปากค้างอย่างตกใจ

ถามกันโพล่งๆงี้เลยเร้อะ?

"เอ่อ...คือ..."

"ว่าไงหละฮะอาจารย์โจคยูฮยอน"

ร่างสูงโปร่งก้มหน้านิ่ง

"ฉันก็...รู้สึกดี...อยากอยู่ใกล้ๆเขา..."

"งั้นจารย์ชอบซองมิน!"

คิมฮีชอลสรุปออกมาเสียดื้อๆ ทุกคนหันไปมองร่างบางที่นั่งกอดอกแล้วจ้องหน้าคยูฮยอนอยู่

"ต แต่ฉันแค่กลัว...ว่าฉันอาจจะต้องเจ็บอีกครั้ง...เหมือนในสมัยก่อน...ล และตอนนี้ฉันก็ไม่รู้...ว่าฉันชอบใครระหว่างเจสสิก้าหรือซองมิน..."

โจคยูฮยอนสารภาพเสียงเศร้าสร้อย

จริงอยู่ที่เจสสิก้าเป็นรักแรกที่ทำให้เขาเจ็บปวดเจียนตาย

แต่ทุกครั้งที่มีซองมินอยู่เขามีความสุขเสียยิ่งกว่าอยู่กับเจสสิก้าเสียอีก

"ใครๆก็กลัวกันได้ ผมเองก็ยังกลัวเลย...ไม่ใช่เรื่องความรักโว้ย ดงแฮอย่างมองหน้าฉันแบบนี้เซ่ ไอ้เชี่ยยย~"ร่างบางโวยวายเสียงดังลั่นก่อนที่จะชูนิ้วด่าเพื่อนซี้ที่มองหน้าตนอย่างเจ้าเล่ห์และส่งยิ้มแซวๆไปให้

คิมฮีชอลสงบสติอารมณ์ก่อนที่จะหันไปมองร่างสูงโปร่งที่นั่งห่างตนไป

"จารย์...จารย์อย่าจมดิ่งกับอดีต อย่าขังตัวเองอยู่ในอดีตของตัวเองสิ...จารย์แก้ไขอะไรมันไม่ได้นี่"

"แต่ฉัน..."คยูฮยอนทิ้งช่วงเอาไว้ก่อนที่จะก้มหน้านิ่ง ร่างบางถอนหายใจเบาๆ

"ฮีชอลพูดถูกจารย์ ในเมื่ออดีตมันแก้ไขไม่ได้ จารย์ก็ปล่อยมันไปเลย...อย่ากลับไปดูมัน ปัจจุบันนี้จารย์มีใคร? ปัจจุบันนี้จารย์รู้สึกมีความสุขกับใครหละ?"

ทุกคนละความสนใจจากฮีชอลมายังร่างบางหน้าสวยอย่างแจจุงที่นั่งข้างๆยุนโฮ

"จารย์เชื่อผมเถอะฮะ...sooner or later...จารย์ก็ต้องรักใครคนอื่นอยู่ดี รักแรกก็อยู่ส่วนรักแรกสิฮะ รักที่สองจารย์ไม่คิดจะมีเหรอฮะ?"

ลีดงแฮที่นั่งเก้าอี้สองขาแล้วโยกไปโยกมาอย่างสบายอารมณ์พูดขึ้นมาพลางมองหน้าคนตรงข้ามตนที่ก้มหน้านิ่ง

โจคยูฮยอนถอนหายใจอีกรอบ

"หัวใจจารย์มันต้องการใครหละ?"

พองโตเวลาอยู่กับ...

มีความสุขเวลาอยู่กับ...

คิดถึงตลอดเมื่อจากกับ...

หัวใจของเขาร่ำร้องคนๆนั้น!!!

ครืดดดดดดดดดดดด...

ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากร้านไอติมทันทีท่ามกลางรอยยิ้มอย่างพึงพอใจของคิมฮีชอล คิมแจจุงและลีดงแฮเมื่อคำตอบของคยูฮยอนออกมา

หัวใจของโจคยูฮยอนต้องการลีซองมิน

"รักต้องห้ามระหว่างอาจารย์กับเด็กนักเรียนคู่แรก...เริ่มขึ้นแล้ว"เสียงทุ้มต่ำของชเวซีวอนดังขึ้นมาทำเอาทุกคนหันไปมองอย่างงุนงง

"คู่แรก? จารย์พล่ามอะไรของจารย์เนี่ย?"คิมฮีชอลถามพร้อมกับหันมามองอย่างงุนงง

"ก็ไม่แน่ อาจจจะมีคู่สองคู่สามคู่สี่ตามมาอีกก็ได้นะ..."ร่างสูงพูดยิ้มๆพร้อมกับสบตากับร่างบางข้างหน้า

ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อทันที

"อ่า เอ่อ...พ พูดบ้าอะไรของวะเนี่ย! จารย์!!! ถ้าจารย์ไม่กิน ผมกินแทนนะ จะละลายแว้วววว~"ร่างบางผมแดงพูดพร้อมกับมือเรียวที่เอื้อมไปตักไอติมของร่างสูงแล้วเอาเข้าปากทันที

ซีวอนมองตามยิ้มๆปนอึ้งๆเมื่อมือเรียวตักขึ้นมาอีกคำ ก่อนที่จะยกเข้าปาก ฮีชอลอ้าปากกว้างแล้วหลับตาเตรียมรับรู้รสชาติไอติมช้อกโกแลพชิพของโปรดตน...

หมับบบบบบบบบบบบบบ...

สิ่งที่ได้แทนที่จะเป็นรสหวานปนขมของไอติมช้อกโกแลตชิพแสนโปรดของสเวนแซ่บกลับกลายมาเป็นอากาศเปล่าๆ ดวงตากลมโตเบิกกว้างก็พบกับไอติมของตนที่ไปตกอยู่ในปากของร่างสูงข้างๆตนไปเสียแล้ว!!!

แถมช้อนนั้นยังเป็นช้อนที่เขาใช้กินอีกเสียด้วย...แบบนี้มันก็...

จูบทางอ้อมหนะเซ่!!!

"จะว่าไปแล้ว...ทำไมพวกนายโดดเรียนหละ?"ยุนโฮถามพร้อมกับเบนหน้าหนีภาพบรรยากาศหวานเลี่ยนของเพื่อนซี้ตนที่อมยิ้มอย่างพอใจและนักเรียนสุดแสบที่โวยวายเสียงดังกับเหตุการณ์เมื่อครู่

คิมแจจุงและลีดงแฮสะดุ้งก่อนที่จะหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มแฮ่ๆใส่กัน

"แล้วจารย์โดดทำไมหละ?"แจจุงถามย้อนกลับไป ยุนโฮหัวเราะเบาๆแล้วยิ้มกลับไป

"ก็เจสสิก้ามาขอคยูฮยอนกลับมาเป็นแฟนนี่ แต่ไอ้คยูฮยอนมันไม่แน่ใจตัวเองแล้วไง พวกฉันก็เลยพามันมาระบายทุกข์แต่เจสสิก้าดันตามติดมาเสียได้เนี่ย"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!"เสียงของหญิงสาวคนเดียวกรีดร้องขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนรับรู้ถึงการมีชีวิตอยู่ของตน

เจสสิก้าหน้าแดงสั่นอย่างโกรธจัด

พวกนี้ทำเหมือนกับว่าหล่อนไม่มีตัวตน เป็นเพียงแค่ธาตุอากาศ!!!

พวกนี้พูดโน้มน้าวคยูฮยอนให้ไปหาซองมินอะไรนั่นแทนหล่อน!!!

ไม่เคยมีใครกล้าเมินหล่อนได้ถึงขนาดนี้เลย!!!

"แดกดีๆไม่เป็นหรือไงหล่อนหนะ"

เสียงหวานเรียบของคิมฮีชอลดังขึ้นมาอย่างเย็นยะเยือกและน่ากลัวจนทุกคนสามารถสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงน่ากลัวของร่างบางแม้แต่เจสสิก้า

"คือมันเครียดจะตายห่าขนาดนั้นเลยเหรอวะไอ้การแดกไอติมหนะ? เครียดถึงหล่อนต้องกรี๊ดออกมาเลยหรือไงวะ? แค่หล่อนเอื้อมมือไปหยิบช้อน...ตักไอติม...เอาเข้าปาก แค่เนี้ย! ง่ายๆ!! ไม่มีการศึกษาก็ยังแดกได้เลยโว้ย!!!"

คิมฮีชอลตวาดเสียงดังอย่างหงุดหงิดพร้อมกับทำท่ากินไอติมประกอบไปด้วย

จุงยุนโฮและคิมคิบอมอึ้งทันที มีเพียงแจจุงกับดงแฮที่ยิ้มที่มุมปากเมื่อเพื่อนซี้เกิดอาการด่าไฟแล่บ และซีวอนที่กลั้นหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นยุนโฮและคิบอมที่ทำหน้าอึ้ง

เจสสิก้าอึ้ง!

"พอ พอ...จะด่าให้จำทางกลับบ้านไม่ได้เลยเหรอ?"ร่างสูงถามอย่างอ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้มที่ผ่านจากการกลั้นหัวเราะมา

"เหอะ จะเอาให้ไปคิดสั้นฆ่าตัวตายจากโลกใบนี้เลย จะได้ไม่หนักแผ่นดินอีกต่อไป!!!"ฮีชอลสบถออกมาก่อนที่จะหันไปมองหญิงสาวตาเขียวอีกครั้ง

"ถ้าหล่อนทำให้ซองมินกับจารย์คยูฮยอนทะเลาะกัน หรือทำให้ซองมินเจ็บ หรือคิดจะไปเป็นมือที่สาม...ฉันจะบอกอะไรหล่อนเอาบุญนะ...ฉัน คิมฮีชอล! นั่น คิมแจจุง โน่น ลีดงแฮ และที่ออกไปเมื่อกี้ ลีซองมิน...ยินดีที่ได้รู้จัก!!!"

หญิงสาวเบิกตากว้างทันที

คิมฮีชอล...หัวหน้าแก็งสยิว!!!

และอีกสามคนนั่น...คิมแจจุง...ลีดงแฮ...และลีซองมินนั่นอีก...

เอาเข้าแล้วไง! ดันไปมีเรื่องกับพวกแก็งสยิวซะแล้ว!!!

"เชิญ"มือเรียวของร่างบางผายออกไปทางประตูหน้าร้าน

"พูดดีๆอย่าให้ต้องใช้กำลัง"ดงแฮพูดบ้างพร้อมกับกระตุกยิ้ม เจสสิก้าลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินจากไปอย่างกระฟัดกระเฟียด

"แล้วพวกนายโดดเรียนนี่ จะให้พวกฉันจัดการยังไงดีเนี่ย"ยุนโฮถามน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ทันทีที่ประตูร้านส่งเสียงกริ่งดังขึ้นมาบ่งบอกถึงการจากไปของหญิงสาวนามเจสสิก้า

"อ้ะๆ อาจารย์ก็โดดเหมือนกัน คราวนี้ก็ถือว่าเจ๋าๆกันไปเด้!!!"แจจุงพูดบ้างพร้อมกับชี้หน้าหล่อของคนข้างๆตน

"ต้องถามซีวอนดูนะ"ร่างสูงพูดพลางเบ้หน้าไปทางเจ้าของชื่อที่นั่งมองร่างบางแย่งไอติมตนกินยิ้มๆ

"ก็ให้ๆไปก็แล้วกัน"

"เนื่องในโอกาสอะไร?"

ซีวอนยิ้มแห้งๆพร้อมกับดวงตาคมเข้มที่จับจ้องไปยังร่างบางผมแดงข้างๆตนที่อ้าปากกว้างจะกินไอติมที่แย่งมาจากตนได้

"วันที่คยูฮยอนจะมีความรักใหม่"

บัดซบที่สุด!!!

มือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของตนพลางเดินออกมาจากห้องน้ำ

"อาจารย์..."

ร่างสูงโปร่งตรงหน้าไม่พูดอะไรทั้งสิ้นเพียงแต่เดินุดุ่มๆเดินมาหาตนพร้อมกับคว้าตัวร่างอวบมากอด ใบหน้าหวานซบลงบนอกแกร่ง ดวงตาเบิกกว้างอย่างงุนงง

"อาจารย์คยูฮยอน..."เสียงหวานเรียกชื่อคนกอดแหบพร่า

"ลีซองมิน...ฉัน...คือว่าฉัน..."

"ผมทราบฮะ..."เจ้าของชื่อพูดพร้อมกับดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของร่างสูงโปร่ง หยาดน้ำใตที่เพิ่งแห้งไปกลับมาไหลอาบแก้มอีกครั้ง

ลีซองมินยิ้มหวานทั้งน้ำตาอย่างปวดร้าว

"...อาจารย์รักเจสสิก้า..."

"เคยรักต่างหาก!!!"

คนตรงหน้าพูดขัดเสียงดังลั่นจนร่างอวบสะดุ้ง

เคยรักงั้นเหรอ?

คยูฮยอนยิ้มแห้งๆอย่างอ่อนโยนและอบอุ่น มือหนาทั้งสองข้างจับมือเล็กทั้งสองข้างของซองมิน

"นายคิดถูกแล้วลีซองมิน"

ริมฝีปากเล็กยิ้มหวาน เจ้าของชื่อปล่อยโฮออกมาอีกระลอก

โจคยูฮยอนปล่อยมือเล็กมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานเบาๆอย่างนุ่มนวลพร้อมกับอมยิ้มที่มุมปาก

ซองมินเงยหน้ามาสบตากับสายตาจริงจังไม่ล้อเล่นเหมือนแต่ก่อน

หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ หน้าอกอึดอัด หายใจติดขัด

ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงฝาดๆ

ร่างสูงโปร่งสูดหายใจเข้า คำพูดบทสนทนาเมื่อครู่ดังก้องขึ้นมาในหัว

ใครๆก็กลัวกันได้

ฉันจะไม่กลัวความรักอีกต่อไปแล้ว เพราะฉันแน่ใจว่าคนตรงหน้าก็คิดแบบเดียวกับฉัน

จารย์...จารย์อย่าจมดิ่งกับอดีต อย่าขังตัวเองอยู่ในอดีตสิ...จารย์แก้ไขอะไรมันไม่ได้นี่

ฉันจะเดินออกมาจากหลุมดำแห่งอดีต จะเดินไปหาท้องฟ้าสีใสที่มีแสงอาทิตย์ทอประกายเจิดจ้าที่ๆมีคนตรงหน้ารอที่จะเดินไปตามถนนที่ปูลาดไปข้างหน้าด้วยกัน

ในเมื่ออดีตมันแก้ไม่ได้ จารย์ก็ปล่อยมันไปเลย...อย่ากลับไปดูมัน ปัจจุบันจารย์มีใคร? ปัจจุบันนี้จารย์รู้สึกมีความสุขกับใครหละ?

ปล่อยวางมันไป ไม่หันกลับไปดู ฉันจะยิ้มรับปัจจุบันอันสดใสที่ไม่เคยเหลียวมองเลย

จารย์เชื่อเถอะฮะ...sooner or later...จารย์ก็ต้องรักใครคนอื่นอยู่ดี รักแรกก็อยู่ส่วนรักแรกสิฮะ รักที่สองจารย์ไม่คิดจะมีเหรอฮะ

ลาก่อน...รักแรกของฉัน เจสสิก้า

สวัสดี...รักครั้งใหม่ของฉัน

ลีซองมิน

"ฉันชอบนาย ลีซองมิน"

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ฟิกนี้เฮคิ หรือ คิเฮก็ต้องติดตามกันต่อไปคะ แต่ทุกคนคงจะเริ่มเห็นกันลางๆแล้วน้าว่าอะไรเป็นอะไร ก็นะ...ซ็องเขียนคำเตือนเอาไว้แล้วนะ

คำเตือน*

ฟิกนี้เมะเย็นชา((อันนี้เป็นขนบธรรมเนียมฟิกวายส่วนใหญ่อยู่แล้ว - -lll))

"อีกสองวันแล้วก็วันศุกร์...แล้วก็ปิดเทอมไม่ใหญ่..."

"...หัวใจไม่ว้าวุ่น!"เสียงหวานของแจจุงดังเสริมขึ้นมาทันทีที่ฮีชอลจบประโยคของตนเอง

"พ่อมึงสิ!"ร่างบางแหวกลับเบาๆอย่างหงุดหงิด

"คิมฮีชอล!!"เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อร่างบางผมแดงหลังห้องที่นั่งปั้นหน้าหงุดหงิดอยู่หลังห้องริมประตู เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงก่อนท่ะจะหันหน้ามามองอย่างงุนงง

เฮ้ย...ที่สบถด่าไอ้แจจุงเมื่อกี้ว่าเบาแล้วนะ?

ทำไมมันไปเข้าหูคนหน้าห้องได้วะ?

"ผมขอโทษครับ-///-"ร่างบางพูดเรียบๆอย่างเบาๆอย่างอายๆ

ชเวซีวอนกระตุกยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูในผู้สนทนาด้วยอย่างเป็นที่สุด มือหนาจัดเอกสารให้เข้าที่แล้วเดินมาหาร่างบางหลังห้อง

"ขอโทษเรื่องอะไรกัน?"ฮีชอลเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

"เห? ม ไม่ใช่ที่ผมด่าไอ้แจ..."

"เปล่า ฉันก็แค่อยากให้เธอไปถ่ายเอกสารให้ฉันหน่อย...ก็แค่นั้นเอง"ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อก่อนที่มือเรียวจับเอกสารจากมือหนาของร่างสูง

โอ้ยๆๆๆๆ เข้าใจผิดไปเอง! หน้าแตกเลย! น่าอายชะมัดเลย...โอ้ย คิมฮีชอล!!!

"ค ครับ"พูดอย่างตะกุกตะกักก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องท่ามกลางของความสงสัยของบรรดาเพื่อนร่วมห้อง

เพราะไม่เคยเห็นคิมฮีชอลเป็นอย่างนี้มาก่อนหนะสิ!!

ปกติเวลาโดนครูคนอื่นใช้จะด่ากลับซะหน้าหงาย...แต่พอเป็นชเวซีวอนแล้วทำไมยอมง่ายๆแถมหน้าแดงๆด้วย

ไปๆมาๆดูเหมือนว่าอาจารย์ซีวอนจะเริ่มมีแววชนะฮีชอลได้เสียแล้ว!

ดูอย่างบทสนทนาเมื่อกี้สิ! ร่างบางก็หน้าแตกหน้าแดงไปเสียแล้ว...

พูดถึงอาจารย์ซีวอน...

คนอื่นแทนตัวเองว่า‘ครู’แต่กับคิมฮีชอลคนเดียวเท่านั้นที่แทนตัวเองว่า‘ฉัน’...

ความสัมพันธ์ของสองคนนี้มันชักจะยังไงๆอยู่นะ!!!

ครืด ครืด ครืด

เสียงเครื่องถ่ายเอกสารดังมาจากห้องถ่ายเอกสาร คิมฮีชอลสาวเท้าเข้าไปในห้องก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆเมื่อพบว่ามีนักเรียนปี1หน้าตาหน่อมแหน้มสองคนยืนถ่ายเอกสารกันอยู่

"น้อง"เสียงหวานเรียก บุคคลทั้งสองคนหันมามองเรียบๆ

"อีกนานปะ? กว่าจะเสร็จ"ทั้งสองคนมองหน้ากันเลิกลั่นก่อนที่นักเรียนหญิงผมเปียจะตอบออกมาเสียงสั่นเล็กน้อย

"คงจะนานอะคะรุ่นพี่ เพราะอาจารย์จองกุกเขาให้เอาหนังสือเลขมาถ่ายเอกสารให้นักเรียน3คนหนะคะ"ไม่ว่าเปล่าก็ชูหนังสือเลขเล่มหนาขึ้นมาให้ร่างบางดู

ฮีชอลสบถพรืดออกมาอย่างไม่กลัวรุ่นน้องทั้งสองคนที่สะดุ้งและมองดูกิริยามารยาทหยาบคายของตนแบบหวาดๆ

"เป็นอันว่าพี่ต้องรอใช่ไหม"นักเรียนปี1ทั้งสองคนพยักหน้า คิมฮีชอลสบถออกมาอีกสองสามคำแล้วเดินไปนั่งบนโต๊ะว่างข้างหลังเครื่องถ่ายเอกสาร

เด็กนักเรียนหญิงปี1ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนที่จะหันกลับไปถ่ายเอกสารต่อ

ผ่านไป10นาทีแล้ว ดูเหมือนว่าหนังสือเลขที่นักเรียนปี1ทั้งสองคนช่วยกันถ่ายเอกสารตามคำสั่งนั้นจะไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย

คิมฮีชอลถอนหายใจอีกครั้งที่สองของวันนี้เมื่อเด็กสาวหันมามองแล้วด้วยสีหน้าสงสารปนเห็นใจแต่งานในมือของเธอเองก็ยังไม่เสร็จสิ้นเหมือนกัน

พลันดวงตากลมโตก็เหลือบไปเห็นเงาตะคุ่มๆที่กำลังเดินมาทางนี้ ไม่กี่อึดใจเจ้าของเงาใหญ่...ชเวซีวอน อาจารย์ประจำห้องและฝ่ายปกครองของตนก็เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องถ่ายเอกสาร

ดวงตาคมเข้มของร่างสูงมองหน้าฮีชอลเจ้าตัวดีก่อนที่จะเลิกคิ้วเป็นเชิงว่า‘ทำไมยังไม่ถ่ายเอกสารอีก’

คิมฮีชอลเบะปากแล้วเบ้หน้าไปข้างหน้าตน ซีวอนมองตามก็พบกับอุปสรรคขัดขวางการถ่ายเอกสารอยู่ ใบหน้าหล่อคมหันกลับมามองที่ร่างบางที่อ้าปากพะงาบๆเป็นประโยคว่า...

‘ช่วยหน่อยสิ’

ผู้สนทนาด้วยยิ้มกว้างก่อนที่จะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ มือหนายกขึ้นมาก่อนที่จะ...

ปังงงงงงงงงงงงงง...

ชเวซีวอนทุบประตูห้องถ่ายเอกสารเสียงดังทำเอานักเรียนหญิงปี1ทั้งสองคนหยุดการกระทำก่อนที่จะมองหน้าอาคันตุกะรูปหล่ออย่างอึ้งๆ

"อ อาจารย์ซีวอน"

เจ้าของชื่อกวักมือเรียกทั้งสองคน นักเรียนหญิงทั้งสองคนเลยต้องมาเสียมิได้ ทันทีที่ทั้งสองคนผละออกจากเครื่องถ่ายเอกสารแล้วคิมฮีชอลก็กระโจนลงจากโต๊ะและรีบเข้ามาเสียบต่อทันที

"พวกเธอสองคนทำอะไรกันหนะ?"นักเรียนหญิงผู้โชคร้ายมองหน้ากันเลิกลั่นก่อนที่คนผมเปียเจ้าเดิมจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวและสั่นๆเพราะน้ำเสียงและดวงตาอันดูเย็นชาของคุณครูคนนี้

"ถ ถ่ายเอกสารให้อาจารย์..."

"มีโน้ตอณุญาติใช้งานไหม?"ทั้งสองคนส่ายหน้าก่อนที่จะมองหน้าร่างสูงอย่างงุนงง

"กฏใหม่ของโรงเรียนหนะ ต้องมีโน้ตอณุญาติในการใช้งานเจ้าเครื่องถ่ายเอกสารนั่น"

"ม มันเป็นกฏตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคะ? อ อาจารย์ พวกหนูไม่ยักรู้?"เด็กสาวผมเปียใจกล้าถามเสียงสั่น

"ก็ตั้งแต่วินาทีนี้นี่แหละ"

นักเรียนหญิงทั้งสองคนหน้าเอ๋อทันที...ไม่ยักรู้แหะว่ามันตั้งกฏกันง่ายๆอย่างนี้เชียวหรือ?

ดวงตาคมเข้มเหลือบมามองทางร่างบางที่กำลังรีบถ่ายเอกสารอยู่บ้าง คิมฮีชอลหันมามองก่อนที่จะชูนิ้วสิบนิ้วขึ้นมาพร้อมกับอ้าปากพะงาบๆต่อ

‘อีกสิบแผ่นจารย์...สิบแผ่น’

ซีวอนพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนที่จะหันมาจัดการกับนักเรียนหญิงปี1ตรงหน้าตน

"แล้วอาจารย์จองกุกสอนเป็นไงบ้าง?"

"ก ก็ดีคะ..."

"เหรอ? แล้ววิชาไหนที่ครูสอนใจดีที่สุดหละ?"

"อ อาจารย์คิบอมที่สอนวิชาภาษาอังกฤษหนะคะ"

"ไอ้หมอนั่นเหรอ? ไม่ค่อยแปลกใจ...สุภาพเรียบร้อย พูดน้อยขนาดนั้น แถมยังใจดีที่สุดอีกด้วย"

ปากก็พูดไปเรื่อยๆแต่ดวงตาคมเข้มกลับเหลือบขึ้นมามองร่างบางอีกครั้ง คิมฮีชอลอ้าปากพะงาบๆอีกรอบหนึ่ง

‘จารย์ อีกแผ่น’

ซีวอนรีบละสายตามามองนักเรียนหญิงทั้งสองคนต่อ

"เรื่องกฏถ่ายเอกสารเมื่อกี้หนะ..."

"คะ?"

"...ครูล้อเล่นนะ! ไม่มีอะไรทำอยากหลอกเด็ก แค่นี้แหละ แล้วเจอกัน"

พูดจบก็ออกไปจากห้องพอดีกับที่ฮีชอลคว้ากระดาษแผ่นสุดท้ายที่ออกมาจากเครื่องถ่ายเอกสารแล้วเดินออกไปนอกห้องทิ้งให้นักเรียนหญิงทั้งสองคนอ้าปากค้างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

นี่มันอะไรกันเนี่ย?!?!!!

"อะ นี่ฮะจารย์"มือเรียวยื่นเอกสารที่ไปถ่ายมาตามหน้าที่ให้ร่างสูง

 ชเวซีวอนยิ้มรับก่อนที่จะโน้มใบหน้าคมคายมาใกล้ๆใบหน้าหวาน จมูกโด่งเป็นสันสูดความหอมบนแก้มเนียนก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นริมฝีปากหนาที่ประทับบนแก้มเนียนแล้วรีบผละออกมาอย่างรวดเร็ว

"อ อาจารย์ น นี่มันโรงเรียนนะฮะ!"ฮีชอลหน้าแดงแจ๋พร้อมกับโวยลั่นเบาๆ มือเรียวยกขึ้นจับแก้มที่โดนหอมไป

"แล้วที่บ้านเราเคยทำมากกว่านั้นเหรอ?"ประโยคคำถามจากร่างสูงที่ตอกกลับทำเอาฮีชอลหน้าแดงขึ้นไปอีก

ก็เกือบหละ...คิมฮีชอลคิดในใจ

"ไม่รู้ด้วยหละ! ไอ้หื่นลามก!!!"พูดจบก็วิ่งนำหน้าซีวอนไปอย่างรวดเร็วทันที

"เฮ้ ฮีชอล!"สายไปเสียแล้ว เจ้าของชื่อวิ่งขึ้นบันไดหายไปเสียแล้ว

ซีวอนกระตุกยิ้มก่อนที่จะถอนหายใจอีกครั้ง

ปัดโธ่...นี่เขาต้องไปง้อใช่ไหมเนี่ย?

----------20%----------

"ไหนลองแปลประโยคนี้ให้หน่อยสิ กวอนโบอา"

"ม ไม่ทราบคะ"

"คิมจุนซูหละ?"

"ม ไม่ทราบเหมือนกันครับอาจารย์คิบอม"

"ไม่เป็นไรๆ...มีใครพอจะแปลประโยคนี้ได้บ้าง?"

"ผมครับ ผมครับ ผมครับ ผมครับ ผมคร้าบ!! ผมครับ ผมครับ ผมครับ ผม ผม ผม! ผมคร้าบบบ!!!!!!"

ทุกคนหันไปมองที่ต้นเสียงอย่างอึ้งๆแม้แต่อาจารย์สอนภาษาอังกฤษอย่างคิบอมยังยืนมองอย่างประหลาดใจสุดๆ ฮีชอล แจจุงและฝาแฝดนามซองมินเองก็หันไปมองเพื่อนซี้ตัวแสบอย่างงุนงงเช่นกัน

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ลีดงแฮยกมือตอบคำถามหนะสิ!!!

แถมยังตะโกนซะเสียงดังซะด้วย...ปกติถ้าไม่เรียกก็ไม่ตอบหรอก

"โอเคๆ ลีดงแฮ...แปลให้ทั้งห้องฟังหน่อยสิ"เจ้าของชื่อยิ้มร่าพร้อมกับลุกพรวดขึ้นมา ในมือถือหนังสือเอาไว้แล้วสูดลมหายใจก่อนที่จะพูดออกมา

"เพราะคุณอยู่สูงเกินไปสำหรับผม ผมเลยไม่กล้าที่จะมองขึ้นไป...เพราะผมรู้ว่าเราแตกต่างกันมาก ผมเลยไม่กล้าที่จะพูดออกไป ความลับในใจที่อยู่ข้างใน...ผมรักคุณ"

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งห้องเรียน ลีดงแฮมองบุคคลที่ยืนขึ้นเหมือนตนด้วยสายตาที่มีความหมายมากกว่านั้น ใบหน้าหวานออกห้าวของคิบอมขึ้นสีแดงระเรื่อก่อนที่จะกระแอมออกมาเบาๆ

"แปลได้ลึกซึ้งดี เก่งมากลีดงแฮ"

"ขอบคุณครับ...แต่ถ้าเป็นผม...ผมจะพูดออกไปนะครับ"คิบอมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

"ทำไมหละ?"

"เพราะเก็บไว้ข้างในคงอึดอัดแย่เลย อีกอย่างนะฮะ...ความลับไม่มีในโลก...ต่อให้จะเก็บไว้นานเท่าไหร่...สักวันหนึ่งมันก็จะต้องถูกเปิดโปงออกมาอยู่ดี"

"พูดอย่างกับว่านายแอบรักคนที่อยู่สูงกว่านายเลยนะลีดงแฮ"คิบอมพูดเล่นๆแต่สิ่งที่ได้รับจากคนตรงหน้าเป็นเพียงแววตาเศร้าสร้อยจนคิบอมรู้สึกใจหายวูบ

"ก็ผมเป็นอยู่นี่ครับ"

Because you’re too high for me, so I am too scare to look up. Because we’re so different, so I dare not to tell you. The secret in my heart...I love you.

"ได้ข่าวว่ามีผับเกย์แห่งหนึ่งแถวๆสีลามอะ ไปกันไหน? เขาบอกว่าพวกเคะนี่แบบ...บริการแบบขึ้นสวรรค์ชั้น7เลย!!!"

เสียงของโจคยูฮยอนดังขึ้นมา เพลย์บอยคาสโนว่าที่ดูภายนอกเป็นเพียงหนุ่มหล่อมาดขรึมแต่ใครจะรู้หละว่าภายในนั้นมีเสือสมิงตัวจริงที่ซ่อนอยู่

คิมคิบอมเดินเข้ามาในห้องปกครองเป็นคนสุดท้ายก่อนที่จะปิดประตูห้องเบาๆ ดวงตากวาดมองไปยังเพื่อนรักอีกสามคนในห้องปกครอง

จุงยุนโฮนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ดวงตาสีชาจับจ้องไปยังเพื่อนซี้ของตนอีกคนที่กำลังใช้ความพยายามในการชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อมชเวซีวอนที่นั่งหน้าเครียดตรงโต๊ะประจำตำแหน่งตน

"น่านะ ไปเป็นเพื่อนฉันนะซีวอนนะๆๆๆ"เจ้าของชื่อเงยใบหน้าคมคายมามองเป็นเชิงรำคาญเล็กน้อยก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ

"ไปกับยุนโฮดิ"ไม่ว่าเปล่าเบ้หน้าไปทางเจ้าของชื่ออีกคนที่ตวัดมามองก่อนที่จะพยักหน้าเป็นเชิงตกลง

"แล้วทำไมนายไม่ไปอะ?"คยูฮยอนหันมาถามร่างสูงอีกที

"ช่วงนี้ไม่เลยหวะ...ไม่รู้ทำไม"

"เฮ้ยๆ ไปเหอะนะ ไปปลดปล่อยเรื่องเครียดๆ รู้น่าว่ามึงเครียดเรื่องอะไร"ใบหน้าคมคายหันมามองคยูฮยอนทันที

"เรื่องอะ..."

"คิมฮีชอล!!!"

จุงยุนโฮ คิมคิบอมและโจคยูฮยอนพูดออกมาพร้อมเพรียงกันเล่นเอาเลือดสูบฉีดขึ้นใบหน้าของซีวอนโดยทันที

ช่วงนี้รั่วออกมาจนพวกนี้มันรู้กันหมดเลยเหรอฟะ?!?!!

เฮ้ออออออ...จะว่าไปแล้วตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อตอนเช้าก็ไม่ได้คุยกับร่างบางเลย

เจอกันก็เดินเชิดหน้าจากไปเลย

แล้วนี่ตูจะง้อยังไงฟะY_____Y?!?!!!

"แล้วนายหละคิบอม? จะลองไปไหม?"คยูฮยอนหันมาถามเจ้าของชื่อที่ส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับยิ้มแห้งๆ

"ไม่อะ...วันนี้มีประชุม"

"คิบอมมันก็งี้แหละ เคยไปเที่ยวกลางคืนที่ไหนหละ...นานๆทีถึงจะไป =[]="ซีวอนและคยูฮยอนต่างพากันพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

"ตกลงไปกันสามคนใช่ไหม? ฉัน ยุนโฮแล้วก็ไอ้ซีวอน"เจ้าของชื่อคนสุดท้ายเงยหน้าขึ้นมามองอย่างค้อนๆ

"ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะเว้ย"

"สายไปแล้วมึง"คยูฮยอนพูดเรียบๆพร้อมกับสายตาแห่งชัยชนะ จุงยุนโฮหัวเราะเสียงดังลั่นพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วหันมามองชเวซีวอน

"บอกช้าเกินไปมั้ยมึง?"

----------30%----------

ROCKSHIT Y Pub_________*

"สามคน...รอสักครู่นะคะ"หญิงสาวเจ้าของร้านพูดพร้อมกับหันกลับไปมองภายในผับชื่อดังที่ตกแต่งด้วยโทนสีม่วงเป็นโทนหลัก ภายในผับเปิดเสียงเพลงดังกระหึ่ม ตรงกลางมีฟลอร์เต้นรำที่มีเหล่าแดนเซอร์และลูกค้าจำนวนมากออกไปวาดลวดลาย ที่สำคัญ...99%ของคนในผับนี้...เป็นผู้ชาย!!!

ดวงตาของหญิงสาวกวาดมองไปรอบๆผับอย่างรวดเร็วเพื่อเสาะหาโต๊ะที่ว่างตามจำนวนคน

"เชิญโต๊ะสามข้างในสุดด้านขวามือเลยคะ"พูดจบหญิงสาวก็ผายมือเข้าไปในร้านพร้อมกับยิ้มหวานให้แขกรูปหล่อทั้งสามคนของเจ้าหล่อน

"ครับ เฮ้ย ไปกันซีวอน คยูฮยอน"เจ้าของชื่อทั้งสองคนที่อยู่ด้านหลังพยักหน้าก่อนที่จะเดินตามจุงยุนโฮเพื่อนซี้ของตน

"อ้ะ เสี่ย! ตอนนี้ไม่ด้ายน้าาาา~"เสียงหวานที่คุ้นเคยหูของร่างสูงโปร่งดังเข้าโสตประสาทมาจากด้านซ้าย คยูฮยอนหยุดเดินแล้วรีบหันไปตามต้นเสียงก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างออกมาอย่างประหลาดใจ

ลีซองมินในเสื้อยืดสีแดงแจ๋และกางเกงขาสั้นสีดำกำลังนั่งออเซาะชายหนุ่มหน้าหื่นอยู่หนึ่งคน ใบหน้าหวานเอนซบหน้าอกของผู้ชายคนนั้นพร้อมกับยิ้มหวาน...แต่ดวงตากลับฉายแววรังเกียจอย่างสุดขีด

"เฮ้ย เสี่ย ครบ30นาทีแล้ว หมดเวลาๆ time’s up!"เสียงห้าวของบุคคลอีกคนหนึ่งดังขึ้นมา คยูฮยอนรีบหันไปมองอีกครั้งก่อนที่จะเบิกตากว้างไม่แพ้กับตอนเจอซองมินเมื่อกี้

ลีดงแฮในเสื้อยืดสีดำและกางเกงขาเด้พสีแดงเดินมาพร้อมกับฉุดให้ฝาแฝดของตนลุกขึ้น ลีซองมินยิ้มหวานราวกับขอบคุณที่มาช่วยตนจากชายหนุ่มหื่นๆข้างๆตน การแต่งตัวของซองมินทำให้ดูสวยขึ้นราวกับพริตตี้ตามผับตามบาร์...ส่วนของดงแฮแทนที่จะสวยกลับกลายเป็นหล่อขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ!!!

พูดง่ายๆเลย...คนหนึ่งสวยอีกคนหนึ่งหล่อ!

"เสี่ย หมดเวลาแล้ว...ต่อเวลาอีก30นาทีผมคิดเพิ่มอีกแสนวอนนะ"

ชายวัยกลางคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น‘เสี่ย’รีบพยักหน้าก่อนที่จะรีบควักเงินสดแสนวอนแล้วยื่นให้ชายหนุ่มขาเด้พสีแดง ลีดงแฮกระตุกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับคว้าเงินจากมือของชายหนุ่ม

"เสี่ย ขอผมพาซองมินไปเสริมสวยแป๊ปนะ กลับมารับรอง...เช้งแว้บกว่าเดิม!!"พูดจบก็โอบไหล่ฝาแฝดของตนเดินหายไปหลังร้าน

โจคยูฮยอนเฝ้ามองจนประตูหลังร้านปิดลงก่อนที่จะเดินไปยังโต๊ะตัวเองแล้วนั่งลง

"เมื่อกี้มองไรวะคยูฮยอน"ชเวซีวอนถามทันทีที่เพื่อนซี้ของตนทิ้งตัวลงบนเก้าอี้นุ่ม

"ป่าว...แค่เจอคนที่ถูกใจแล้ว"

"โหๆ เหยียบผับนี้ไม่ถึงห้านาทีมึงจะไปเปิดห้องแล้วเหรอวะ?"จุงยุนโฮแซวเสียงดังพร้อมกับศอกเพื่อนซี้ของตน คยูฮยอนหัวเราะเบาๆพร้อมกับดวงตาที่ฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมา

"ใช่เลยเพื่อนรัก"

"ดงแฮ...ฉันไม่อยากทำแล้ว..."เสียงหวานบ่นอย่างรังเกียจ ยิ่งให้นึกถึงเหตุการณ์ที่โดนแตะเนื้อต้องตัวเมื่อครู่แล้วก็ยิ่งอยากจะกลับบ้านไปแล้วอาบน้ำขัดตรงส่วนี่โดนจับไปซักร้อยรอบ!

ฝาแฝดรูปหล่อถอนหายใจเบาๆ

"ซองมิน...นายเป็นมืออาชีพนะ...เดี๋ยวมันก็ผ่านๆไปเอง"เจ้าของชื่อถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะเอามือตีหน้าตัวเองสองรอบแล้วยิ้มหวาน

ดวงตากลมโตของบุคคลตรงหน้าสบตาฝาแฝดของตนก่อนที่จะมีหยาดน้ำใสก่อตัวขึ้นบนเบ้าตา

ทำงานตามผับแบบนี้...แถมไม่ใช่งานธรรมดาๆแบบพวกเด็กเสิรฟ์เสียด้วย...

งานที่น่าสะอิดสะเอียน...แต่ที่ต้องทำเพราะเงินเดือนดีมากบวกกับฐานะทางบ้านที่ไม่ดีอยู่แล้ว...

งานของเขา...ขายบริการทางเพศ...หรือที่เรียกกันง่ายๆว่า...ขายตัว

อันที่จริงทั้งเขาและดงแฮก็ไม่ค่อยชอบงานแบบนี้เท่าไหร่หรอก...

แต่เพราะหนี้สินที่พ่อแม่ที่แยกทางกันมีให้ทำให้เขาและดงแฮต้องช่วยกันทำงานหาเงินมาใช้หนี้และประทังชีวิต

"ดงแฮ...เมื่อไหร่พวกเราจะรวยกันสักทีหละ?"เสียงหวานเรียกชื่อคนตรงหน้า

"คงอีกนาน...ซองมิน! ไปกันได้แล้วๆ "เจ้าของชื่อพยักหน้าอย่างเศร้าสร้อยก่อนที่จะหลับตาเพื่อทำใจอยู่พักใหญ่

ลีซองมินลืมตาขึ้นมา ดวงตากลมโตที่เคยฉายแววเศร้าบัดนี้กลายเป็นแววคนดูมีความมั่นใจ ร่างอวบเดินผ่านดงแฮเพื่อกลับเข้าไปในร้านโดยไม่หันมามองฝาแฝดของตนที่เดินตามมาข้างหลังแม้แต่น้อย

ถึงจะเป็นงานที่น่าสะอิดสะเอียนแค่ไหน...แต่สักวันหนึ่งมันก็ต้องจบ...

สักวันหนึ่งนี่นานแค่ไหนกันนะ?

"น้องๆ คนที่ใส่เสื้อยืดสีแดงกับกางเกงสีดำขาสั้นนั่นใครเหรอ?"คยูฮยอนชี้นิ้วถามบริการคนหนึ่งเมื่อเห็นบุคคลทั้งสองเดินออกมาจากหลังร้าน

"อ่อ นั่นลีซองมินครับ ดังสุดๆ ตัวแรกลูกค้าของผับเราเชียวนะครับ...คุณลูกค้ารูปหล่อสนใจเหรอครับ"

‘ลูกค้ารูปหล่อ’สะดุ้งนิดๆก่อนที่จะยิ้มอย่างเอียนๆไปให้แล้วพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"อือ...เปิดห้องให้ฉันด้วย"

"โห ลูกค้ารายนี้นี่คงจะรวยล้นฟ้าแน่ๆเลย"เสียงหวานของบุคคลข้างๆเรียกให้ลีดงแฮที่กำลังนั่งคุยกับลูกค้าหันมามอง

"ทำไมอะ?"

"เปิดห้องที่โรงแรมห้าดาวตรงหน้าปากซอย"

"เฮ้ย จริงดิ!!!"

"ฉันเคยโกหกที่ไหนหละ?"

"อ่อๆ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะซองมิน"

เจ้าของชื่อยิ้มหวานเป็นคำลาก่อนที่จะสะพายกระเป๋าของตนแล้วเดินออกไปจากหลังร้าน ดงแฮมองแฝดของตนก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ

ไม่รู้ทำไม...รู้สึกว่าพรุ่งนี้จะไม่ได้เจอกับซองมิน...

ลีซองมินยืนอึ้งอยู่ภายในประตูทางเข้าโรงแรมห้าดาวระดับหรู

เคยผ่านๆมาบ้าง ข้างนอกว่าหรูแล้วนะ...ข้างในนี่โคตรอลังการงานสร้าง!!!

"คุณลีซองมินใช่ไหมคะ?"เสียงใสของพนักงานสาวตรงประชาสัมพันธ์ดังขึ้น เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะรีบพยักหน้าอย่างอายๆ

"คุณค...คุณลูกค้ารออยู่ที่ห้อง3303ชั้น3นะคะ"

ใบหน้าหวานพยักหน้าอย่างพอควรก่อนที่จะเดินตรงไปที่ลิฟต์ มือเล็กกดปุ่มชั้น3

ห้อง3303 ชั้น3...ห้องที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตเขาตลอดไป...

เลข3303สีทองโชว์หราหน้าประตูห้องสีขาว ซองมินยืนทำใจสักพักก่อนที่จะเคาะประตูห้องเบาๆสองสามครั้ง

"เข้ามา"

เสียงทุ้มต่ำที่ร่างอวบจำได้ว่าเคยได้ยินที่ไหนดังลอดประตูบานขาวมา มือเล็กจับกลอนลูกบิดก่อนที่จะถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย

วันนี้ก็คง...ต้องขายตัวอีกแล้วสินะ...

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด...

"สวัสดีลีซองมิน"

"อาจารย์คยูฮยอน?!?!!!!"

----------50%----------

เจ้าของชื่อนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงสีขาวขนาดใหญ่ ดวงตาสีเข้มมองมายังอาคันตุกะผู้มาใหม่

ซองมินรีบดึงประตูห้องมาแล้วอ่านเลขที่ห้องอีกครั้ง

3303...เหมือนเดิม

เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย?!?!!!

 "อ อจารย์คยูฮยอน?! มาทำอะไรที่นี่?"

 "ก็มาใช้บริการนายไง^^"

 "แต่ จ จารย์...เป็นอาจารย์นะ"

 "แต่ตอนนี้มันเลิกงานแล้วนี่นา...ฉันก็แค่คาสโนว่าคนหนึ่งเท่านั้นเอง"

ไม่มีคำตอบจากคนตรงประตูที่ยืนมองอย่างอึ้งๆ

"ทำงานของนายหน่อยสิ"

ลีซองมินถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะเดินมาอย่างกล้าๆกลัวๆ มือหนาของคยูฮยอนดึงซองมินให้เซมาล้มลงบนเตียงก่อนที่จะจัดการขึ้นคร่อมตาม

"จารย์!?!?"

คนที่อยู่ข้างบนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มเข้ามาข้างๆหูของซองมิน

"เห็นเขาว่านายเป็นดาวของทางร้านเชียวนะ...อยากรู้เหมือนกันว่าทำไม..."

แสงแดดยามเช้าลอดเข้ามาทำให้ต้องค่อยๆลืมตาออกมาดูก็พบกับใบหน้าหล่อของคนที่มีอะไรด้วยกันเมื่อคืนนอนหลับตาอยู่ข้างหน้าตนชนิดใกล้กันจนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ ซองมินเหลือบไปมองยังมือหนาที่โอบกอดตนเอาไว้

"ตื่นแล้วเหรอลีซองมิน"เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้าพูดพร้อมกับลืมตาขึ้นมาจ้องหน้ากัน

"เห็นลืมตาแบบนี้คงหลับมั้งครับ"คยูฮยอนกระตุกยิ้มอย่างมีความสุข

"กวนตีนแต่เช้าเลยนะ"

"ครับ ขอบคุณที่ชมครับ=[]="คน‘กวนตีน’พูดพลางยกแขนแกร่งออกจากตัวแล้วลุกขึ้นยืน

"ซองมิน"

ใบหน้าหวานหันมามองอย่างงุนงง โจคยูฮยอนลุกขึ้นนั่งหลังพิงหัวเตียงแล้วมองมาทางตน

"นายจะว่าอะไรไหม...ถ้าฉัน...อยากจะให้นายมีอะไรกับฉันคนเดียว..."

"จารย์จะซื้อตัวผมว่างั้น?"

ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าเป็นคำตอบ ลีซองมินหัวเราะออกมาราวกับเป็นมุขที่งี่เง่าที่สุดในโลก

"ก็ถ้าจารย์รวยล้นฟ้านะ"

โจคยูฮยอนกระตุกยิ้มราวกับผู้ชนะ มือหนาเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์ตรงหัวเตียงตน นิ้วยาวกดเบอร์ใครบางคนก่อนที่จะยกขึ้นมาแนบหู

"ฮัลโหล...อ้า! คุณอึนเหรอ?"

ซองมินอ้าปากค้าง คุณอึนนี่...ผู้จัดการผับเขานี่!!!

"ครับ คือผมอยากจะขอซื้อตัวซองมินหนะครับ ไม่ทราบว่า..."

คยูฮยอนเงียบไปสักพัก ร่างอวบกระตุกยิ้มอย่างมีชัย

อะฮ่า! เป็นไงหละ ค่าตัวของฉันแพงใช่ไหมหละ?!?!

มีแต่คนคิดจะซื้อฉัน แต่พอได้ยินค่าตัวปุ๊ปก็พากันหน้าซีดทุกคน

"สองล้านวอน?"

อึ้งอะเด้ วะฮะฮ่า!!! >[]<!!!

"ก็แค่สองล้านวอน เดี๋ยวผมโอนเข้าบัญชีคุณให้นะครับ...ครับ ยินดีที่ได้ร่วมทำธุรกิจกับคุณเช่นกันครับคุณอึน ครับ สวัสดีครับ"

ซองมินยืนอ้าปากค้าง ใบหน้าหวานที่เคยขึ้นสีแดงอ่อนๆกลายมาเป็นซีดเผือดผิดกับคยูฮยอนที่หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

"อาบน้ำ แต่งตัว ไปกัน"

"อ้ะ! วันนี้มันวันพฤหัสนี่นา!!! โรงเรียน!!! โอ้ย โรงเรียนๆๆๆ จารย์! ทำไงดี...?!?!!!"ร่างอวบร้องลั่นออกมาทันทีที่นึกขึ้นได้ ใบหน้าหวานซีดลงไปกว่าเก่า

คยูฮยอนถอนหายใจเบาๆพอดีกับที่โทรศัพท์ของตนสั่น ร่างสูงโปร่งดูหน้าจอคนโทรเข้าพร้อมกับยกขึ้นมาแนบหูทันที

"กูกับลีซองมิน ปี4ห้องคิง วันนี้ลาเรียน"

ต้องเป็นอาจารย์ซีวอน ไม่ก็อาจารย์คิบอม ไม่ก็อาจารย์ยุนโฮโทรมาตามแน่ๆ - -a

"เออใช่! วันนี้มีสอนพวกห้องคิมฮีชอลใช่ไหม? เอางี้ กูฝากสั่งงานหน่อย หน้า65-70 ทำคำถามทุกข้อแล้วก็ก้อปไอ้diagram1-2ทุกหน้า...บอกพวกนั้นด้วยว่าส่งในชั่วโมง!!!"

เฮือก! ลีซองมินสะดุ้งกับงานที่คยูฮยอนฝากสั่งทางโทรศัพท์ทันที

"นับ่าเป็นบุญที่ได้ลาเรียนวันนี้ ไม่งั้นคงมือหงิกกับงานวันนี้แน่ๆ =________________=lll

ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองเมื่อคุยจบ ริมฝีปากหนายิ้มหวาน

"ไปอาบน้ำแล้วไปหาอะไรกินกัน"

คยูฮยอนและซองมินเดินออกมาจากโรงแรมหรู ทั้งสองคนเลี้ยวซ้ายเพื่อไปลานจอดรถ...

"คยูฮยอน!"

เจ้าของชื่อหันไปตามต้นเสียงก่อนที่ดวงตาคมจะเบิกกว้างอย่างตกใจและงุนงง

"เจสสิก้า...?"

หญิงสาวเจ้าของชื่อยืนพิงรถปอร์เช่ หล่อนในชุดสาวเดี่ยวสีขาวและกระโปรงยีนส์สีอ่อนที่โผล่ออกมาให้เห็นเพียงนิดเดียว หล่อนวิ่งมาทางร่างสูงโปร่งและร่างอวบที่ยืนมองอย่างงงๆ

"รู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่?"

"ถามซีวอนดูหนะคะ"

"ล แล้ว ม มาทำอะไรที่นี่?"หญิงสาวไม่ตอบแต่โผเข้ากอดคยูฮยอนทันที ซองมินยืนมองอย่างอึ้งๆ ไม่รู้ทำไมหัวใจที่เต้นตุบๆรู้สึกเจ็บปวดกับภาพที่เห็น

คยูฮยอนรีบผละออกจากอ้อมกอดของหญิงสาวทันที เจสสิก้ามองอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นักก่อนที่จะหันขวับมามองซองมินตาเขียวปัด

"เพราะคนนี้ใช่ไหมคยูฮยอน?!?!"ไม่ว่าเปล่านิ้วเรียวที่มีสีแดงแต่งเติ้มบนเล็กก็ชี้มายังร่างอวบ

"พูดเรื่องอะไรของเธอหนะเจสสิก้า?"คยูฮยอนถามพร้อมกับหันมามองทางซองมินและหันกลับไปมองหญิงสาวเจ้าของชื่ออีกครั้ง

"ก็คืองี้นะคะ..."เจสสิก้าลดมือลงมาแนบข้างๆตัวเองก่อนที่จะถอนหายใจแล้วช้อนสายตามามองชายหนุ่มข้างหน้าตน

"เจสอยากจะมาขอคยูฮยอนคืนดีหนะคะ"

ประโยคที่เหมือนมีดกรีดแทงในหัวใจของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

ถ้ามาขอคืนดี...ก็แสดงว่าต้องเคยเป็น...แฟน...กันมาก่อน

ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ

คยูฮยอนยืนนิ่งไม่พูดอะไร ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งถอนหายใจเป็นคำตอบ

"เจสต้องขอโทษที่ทิ้งคยูฮยอนไป...ตอนนี้เจสสำนึกผิดแล้ว...เจส...เจสรักคยูฮยอนจริงๆนะ"พูดพร้อมกับจับมือของเจ้าของชื่อตรงหน้า ซองมินเบือนหน้าหนีทันที

ไม่รู้ทำไมต้องเจ็บกับสิ่งที่เห็นและได้ยินด้วย...

ทำไมต้องเป็นคนๆนี้ ทำไมไม่เป็นคนอื่น...

ทำไมต้องคยูฮยอน...?

โจคยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวข้างหน้า

"ตกลงว่าไงคะคยูฮยอน?"

"เจสสิก้า...ฉัน..."

"อย่านะ!!!"ร่างสูงโปร่งและหญิงสาวหันขวับมามองต้นเสียงที่ยืนอยู่ข้างๆ

ลีซองมินยืนหน้าซีด ดวงตากลมมีน้ำตาคลอเบ้า ริมฝีปากสั่นระริก

ไม่รู้ทำไมรู้สึกเจ็บที่หัวใจจัง...

"ผ ผม...ข ขอตัวครับ ผ ผม...นึกได้ ว ว่าต้องไปโรงเรียน"ซองมินพูดพร้อมกับก้มหน้ามองพื้น

"ฉันโทรลาให้นายแล้ว"ร่างอวบสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยังคงก้มหน้ามองพื้นอยู่

"ต แต่ผมอยากไปนี่ครับ"

"นายเกิดบ้าอยากเรียนขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?"ไม่มีคำตอบจากคนตรงหน้า

ลีซองมินโค้งตัวพร้อมกับรีบหันหลังกลับแล้วเริ่มวิ่งโดยไม่สนใจเสียงของคยูฮยอนเลยแม้แต่น้อย

"คยูฮยอน! อย่าเพิ่งคะ!!!"เจ้าของชื่อที่ทำท่าว่าจะวิ่งตามซองมินไปรีบหันมามองตามเสียงเรียกของหญิงสาว

"อยู่กับฉัน...ให้โอกาสฉันแก้ตัว...อย่างน้อยวันนี้หนึ่งวัน...แล้วตอนเย็นคุณก็ให้คำตอบฉันก็ได้..."

ไม่มีคำตอบจากชายหนุ่มข้างหน้าตน มีเพียงใบหน้าคมคายที่พยักหน้าช้าๆ

----------75%----------

ลีซองมินวิ่งออกมาจากโรงแรมนั่นอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่สนว่าจะชนกับใครมาบ้าง ไม่มีแม้แต่คำขอโทษ มีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของตน

ร่างอวบชะลอความเร็วจากวิ่งมาเป็นเดินจนหลายเป็นหยุดเดินอยู่หน้าสวนเด็กเล่นแห่งหนึ่ง

ทำไมต้องร้องไห้ด้วย? ทำไมต้องเจ็บด้วย?

ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม?!??!!!

โทรศัพท์สีชมพูสั่นขัดจังหวะการด่าทอในความคิดของตัวเอง ซองมินรีบหยิบขึ้นมารับทันทีก่อนที่จะกรอกเสียงทักทายลงไป เสียงของปลายสายก็ดังแทรกขึ้นมาก่อน

//ซองมิน...เมื่อคืนแกไปนอนกับไอ้หมาคยูนั่นเหรอ ผู้จัดการเล่าให้ฟัง//"

"อ อือ"

//มันเป็นอาจารย์นะโว้ย! แล้วแกเป็นนักเรียนที่เรียนกับมันนะเว้ย!!! อีกอย่าง...ไอ้หมอนั่นคู่ปรับแกนะโว้ย เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย! อย่าไปนอนกับมันอีกนะ...ถึงมันจะรวยล้นฟ้าขนาดไหนก็ตามทีเถอะ!!!//

"อ เอ่อดงแฮ = =lll"

//อะไร?!?!//น้ำเสียงปลายสายค่อนข้างกระแทกกระทันอย่างเห็นได้ชัด ซองมินสูดลมหายใจรวบรวมความกล้าก่อนที่จะพูดออกไป

"เขาซื้อตัวฉันแล้ว"

ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่ไม่กี่อึดใจเท่านั้น

//อ่อ ไอ้หมอนั่นซื้อแกที่มีค่าตัวสองล้านวอนแล้วเหรอ? เออ...รวยสัดๆอะ...เฮ้ยย!!!  พูดจริงดิ?!?!!! โอ้ มาย ก้อด!! โอ้ แดม ฟักกิ้ง ชิท บิช~ มึง! มันซื้อตัวมึง?!?!!!!..."

และเสียงสบถด่าทอจากคนปลายสายก็ดังออกมาเรื่อยๆอย่างไม่หยุดหย่อน...ซองมินยืนฟังฝาแฝดของตนเงียบๆ

//ไอ้ห่าแม่ง! ไอ้บรรลัย...ไอ้...เออ ใช่?!?! วันนี้ไม่มาโรงเรียนเหรอ? แล้วเสียงเป็นอะไร ทำไมฟังเศร้าๆวะ?//

ร่างอวบถอนหายใจเป็นคำตอบก่อนที่จะเริ่มต้นเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังตั้งแต่เรื่องเมื่คืนยันเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อเจสสิก้า

"เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละดงแฮ...ฉัน..."

//แกอยู่ไหน?!?!//คนปลายสายถามเสียงเหี้ยม

"หา?"

//ถามว่าแกอยู่ไหน?//

"ส สนามเด็กเล่น"

//เออ ดีมาก! รออยู่ตรงนั้นนะ...เดี๋ยวฉันไปหา!!!//

ซองมินเก็บโทรศัพท์เข้ากางเกงตนแล้วเดินเข้าไปในสวนสาธารณะ

ร่างอวบหย่อนตัวลงบนชิงช้าเด็กเล่นสีแดงแล้วแกว่งเบาๆ

ความเงียบโรยตัวรอบๆร่างอวบที่ปล่อยทิ้งให้ตัวเองจมอยู่ดิ่งอยู่ในห้วงความคิดของตนเองเงียบๆ

ทำไมมีอะไรกับผู้ชายคนนี้ถึงต้องรู้สึกดี...

ทำไมต้องมอบOn Topครั้งแรกให้ผู้ชายคนนี้...

ทำไมถึงหวั่นไหวหน้าแดงๆใจเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะกับผู้ชายคนนี้...

ทำไมต้องเจ็บตรงหัวใจเวลาเห็นคนอื่นอยู่กับผู้ชายคนนี้...

ทำไมต้องเป็นผู้ชายคนนี้...

โจคยูฮยอน...

อาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์และรองอาจารย์ฝ่ายปกครอง

"ซองมิน!!!"เสียงหวานดังลั่นทำลายความเงียบรอบๆให้หายไป

เจ้าของชื่อสะดุ้งตัวพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามอง

คิมแจจุงเจ้าของเสียงเรียกเมื่อครู่วิ่งเข้ามาในสนามเด็กเล่นทันที ข้างหลังมีฝาแฝดลีดงแฮผู้ที่เริ่มจะออกแมนขึ้นเรื่อยๆวิ่งตามมา

"จรวดF16หรือไงเนี่ย? มากันโคตรเร็วเลย"ลีซองมินสบถออกมาเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นยืน

"แล้วนี่ฮีชอลล่ะ?"ร่างอวบถามถึงเพื่อนซี้อีกหนึ่งคน

"ไปเดินสยิวกับโบอา"แจจุงตอบเรียบๆ

"มันชวนไปเดินด้วย ไปกันปะ?"ดงแฮเสริมพร้อมกับมองหน้าแจจุงที่พยักหน้าเป็นเชิงว่าอยากไปสุดขีด

"เฮ้ย แล้วโดดเรียนกันแบบนี้พวกอาจารย์ซีวอนไม่โวยลั่นเหรอ?"แจจุงและดงแฮหัวเราะออกมาเบาๆ ร่างอวบมองคนตรงหน้าทั้งสองคนอย่างงุนงง

"ก็จารย์ซีวอน จารย์คิบอมแล้วก็ไอ้บักยุนโฮพอคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้สักแปปก็ตะโกนเฮ้ยออกมาเสียงดังลั่นแล้ววิ่งออกไปนอกโรงเรียนทั้งสามคนทันที"คนสวยรายงานพร้อมกับมองใบหน้าน่ารักของร่างอวบอย่างจำผิด

"นายว่ามันเกี่ยวกับเรื่องอีเจสสิก้าอะไรนั่นปะ?"คิมแจจุงหันไปถามคนข้างๆตนหลังจากที่เงียบและมองหน้าคนตรงหน้าอย่างจับผิด

ซองมินเงียบก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงเห็นด้วย

"เป็นไปได้ว่าจารย์คยูฮยอนโทรไปเล่าเรื่องให้พวกจารย์ซีวอนฟัง"ร่างอวบพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

"ซองมิน...นายชอบอาจารย์คยูฮยอนสินะ"

เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปมองคนสวยที่ถามคำถามเมื่อครู่

คิมแจจุงยิ้มหวานแทนคำตอบ

"ก็พูดเล่นๆ เผื่อนายมีใจให้จริงๆ"แจจุงพูดพลางหันหลังกลับแล้วเดินไป

"ไปเดินสยิวกัน! ฮีชอลกับโบอารออยู่โว้ย!!!"

 -----------85%-------------

สยิว ปลาร้าก้อน ,, ร้านไอติมสเว่นแซ่บ__________*

"มันน่าตบ น่าตบ น่าตบ น่าตบจริงๆ!!!"

เสียงหวานแหลมปรี้ดของหญิงสาวคนเดียวในกลุ่มแหวลั่นขึ้นมาทำเอาคนรอบๆหันมามองแล้วรีบหันกลับไปทันทีที่รู้ที่มาของต้นเสียง

"ตั้งแต่ออกจากโรงเรียนยันขึ้นรถเมล์ยันมาถึงสยิวยันมาอยู่ตรงนี้ ณ วินาทีนี้...แกเอาแต่พูดประโยคนี้อยู่ได้ มันน่าตบ น่าตบ น่าตบ น่าตบจริงๆ!!!"

ประโยคแรกพูดอย่างเบื่อๆปนราญ ประโยคสุดท้ายดัดเสียงแหลมล้อเลียนเพื่อนซี้สาวข้างๆตนที่พูดออกมาเมื่อกี้

ผู้ถูกล้อเลียนหันมาค้อนขวับใส่ผู้ล้อเลียน

"อะไร อะไร อะไร? อย่านะ อย่า อย่า อย่ามาค้อน~ อย่ามากมายนะแม่คุณ!!!"ดวงตากลมโตหรี่ลงแล้วเหลือบมองคนข้างๆตนพร้อมกับชี้นิ้วไปด้วย

"Shut Up คิมฮีชอล"หญิงสาวพูดเรียบๆ

เจ้าของชื่อหัวเราะเสียงดังลั่นพร้อมกับเงียบลงแล้วมองหน้าหญิงสาวเพื่อนซี้ด้วยสายตาเฉียบคมเหี้ยมๆ

"Kiss My Ass กวอนโบอา"

หญิงสาวเจ้าของชื่อหัวเราะเสียงดังลั่นบ้างแล้วค่อยเงียบลงพร้อกับสายตาโหดๆชนิดเฉียบคมที่ส่งไปให้ร่างบางหน้าหวานผมแดงข้างๆตน

"I’d love too...but sorry..."

กวอนโบอาถอนหายใจเบาๆแล้วมองหน้าเพื่อนซี้ข้างๆตนที่ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มก่อนที่จะยิ้มหวาน

"...I’m not Choi Siwon"

พรวดดดดดดดดดดดดด...

คิมฮีชอลสำลักน้ำทันที ร่างบางไอค่อกแค่กก่อนที่จะหันมามองเพื่อนสาวตาเขียวปัด

"ไปตายซะ"เสียงหวานสบถเบาๆ หญิงสาวเพียงแต่หัวเราะออกมาเบาๆผิดกับบุคคลสามคนที่นั่งตรงข้าม

"คิมแจจุง! ลีดงแฮ! ลีซองมิน! หุบปาก~"เจ้าของชื่อทั้งสามคนยังคงหัวเราะต่อไปเพียงเพราะสาเหตุเดียว...

คิมฮีชอลเสียรู้ให้กวอนโบอาเสียแล้ว

แถมยังเสียรู้เรื่องที่กำลังเป็นที่ซุบซิบนินทาไปทั่วโรงเรียนกันอยู่ด้วย

เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างคิมฮีชอลและชเวซีวอน!!!

ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ ริมฝีปากที่เคยอ้าปาดสบถด่าทอหุบลงพร้อมกับดวงตากลมโตที่เบิกกว้าง

โบอาที่สังเกตุปฏิกิริยาของเพื่อนซี้ตนรีบหันไปมองตาที่ดวงตากลมโตคู่นั้นมองไป หญิงสาวถอนหายใจออกมา

"โอ้ะโอ๋..."

"แขกไม่ได้รับเชิญ"

แจจุง ซองมินและดงแฮหันขวับไปมองตามสายตาของร่างบางทันทีก่อนที่ซองมินจะรีบหันกลับมาเป็นคนแรก

"ระยำ"ลีดงแฮสบถออกมาพร้อมกับหันกลับมาบ้าง

"บรรลัย"คิมแจจุงสบถเสียงหวานแล้วหันขวับกลับมาเป็นคนสุดท้าย

"โฮะๆ พรหมลิขิตจริงๆเสียด้วย...ของใครกันนะ? ของจารย์ซีวอนกับฮีชอล?"หญิงสาวพูดพร้อมกับเหล่และเอาศอกไปกระทุ้งเพื่อนซี้ข้างๆตนที่หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง

"หรือจารย์คิบอมกับดงแฮ"โบอาหันมามองเพื่อนซี้ของตนที่ยิ้มร่าอย่างพึงพอใจ

"จารย์ยุนโฮกับแจจุง?"เจ้าของชื่อสบถออกมาเบาๆ

"เอ้ะ...หรือว่า...จารย์คยูกับซองมิน?"คนถูกอ้างสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหลุบสายตาต่ำแล้วถอนหายใจเบาๆ

"ฉันว่าคงไม่ใช่..."

ลีซองมินถอนหายใจเบาๆ

"คงจะเป็นเจสสิก้าแทนฉัน..."

ปังงงงงงงงงงงงงงงงงง...

คิมฮีชอลตบโต๊ะเสียงดังลั่นพร้อมกับลุกขึ้นมา ทุกคนหันมามองพร้อมๆกับกลุ่มอาคันตุกะที่มาใหม่ด้วย

"ค คิมฮีชอล..."เสียงทุ้มเรียกชื่อร่างบางผมแดงที่ลุกขึ้นตบโต๊ะเสียงดัง

"เออ! ผมเอง!"เจ้าของชื่อพูดพร้อมกับตวัดสายตามามองอาคันตุกะทั้งห้า ฮีชอลสบตากับร่างสูงของชเวซีวอนก่อนที่จะละสายตาจากไปจ้องเขม็งที่หน้าหญิงสาวที่ยืนข้างๆคยูฮยอน

"พวกเธอ..."จุงยุนโฮดูเหมือนจะอึ้งไม่น้อยที่มาเจอแก็งสุดแสบนั่งกินไอติมอยู่ในร้านสเว่นแซ่บ

"จารย์จะแดก...เอ้ย จะกินด้วยไหมคะ?"กวอนโบอาถามเสียงใสพร้อมกับผายมือเป็นเชิงเชื้อเชิงแล้วหันไปสบตากับคิมฮีชอล

โบอาฉายรอยยิ้ม...อาบยาพิษเหมือนที่ร่างบางกำลังทำ

"เอ่อ พวกครูไม่.../ขอบคุณมากกวอนโบอา"ยุนโฮพูดขัดซีวอนที่ตั้งท่าจะปฏิเสธเพราะเขาเคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนหนะสิ!!!

เมื่อคิมฮีชอลอยู่กับกวอนโบอา...มันต้องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ!!!

"โอ้ะ ฉันต้องไปแล้ว...ขอโทษที คงต้องให้แกโซโล่เดี่ยวซะแล้วฮีชอล"โบอาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

"อะไรวะ? จะไปเซ็นทรัลเวอร์เหรอ? เฮ้ยๆๆ อยากไปกินMass Burgerมากมาย ว่างๆไปกันนะเว้ย"หญิงสาวพยักหน้าพร้อมกับยิ้มหวานแล้วเดินจากไป

"เอ้า จารย์กินไร?"คิมฮีชอลหันมาถามร่างสูงที่กำลังนั่งลงข้างๆตนเสียงใส

"ช้อกชิพกับโอรีโอโรยหน้าด้วยช้อกชิพครับ"ดวงตากลมโตเบิกกว้าง

"ฮ้าาาา...ชอบเหมือนกันเลยจารย์~~"ฮีชอลร้องเสียงหวาน คนข้างๆหันมามองอย่างงุนงง

"จริงเหรอ?"

"เอ้ะ จารย์...ก็ใช่ไง"ไม่ว่าเปล่ามือเรียวก็ยกจานไอติมให้ร่างสูงดู

"ผมก็ชอบน้า นี่ไง แหกตาดูสิครับ^^"

ชเวซีวอนยิ้มแห้งๆกับร่างบางข้างหน้า

"จารย์คยู...เอาไร?"ลีดงแฮถามเสียงแข็งกับบุคคลที่นั่งข้างๆซีวอนและนั่งตรงข้ามกับตน ข้างๆคยูฮยอนมีหญิงสาวคนเดิมนั่งเผยอปากยั่วยวนเขาอยู่

"ครูขอ..."

"ไอติมสตอเบอรรี่สองถ้วยคะ"เจสสิก้าขัดขึ้นมาพร้อมกับยิ้มหวานให้พนักงาน ทุกคนหันมามอง

"มึงชื่อจารย์คยูเหรอวะ ไอ้ฟาย"ดงแฮสบถด่าอย่างหงุดหงิดสร้างความแปลกประหลาดใจให้แก่เหล่าอาคันตุกะผู้มาใหม่เป็นอย่างมาก

แต่เจสสิก้ากลับสั่นหัวไปมาพร้อมกับทำปากขมุบขมิบเป็นเชิงล้อเลียนดงแฮกลับไป

"ก็คยูฮยอนชอบสตอเบอรี่ใช่ไหมคะ? ตอนที่เราคบกันคยูฮยอนก็สั่งไอติมสตอเบอรรี่กินกับเจสสองคนอย่างมีความสุขนี่คะ"แต่ละคำพูดที่หญิงสาวพูดอย่างกระแทกกระทั้นกรีดลงไปในหัวใจของผู้ที่นั่งฟังเงียบๆ

"ผมว่าจารย์คยูชอบ...ช้อกโกแลตฮะ"

ลีซองมินพึมพำเบาๆเป็นจังหวะเดียวกับที่ทุกคนพร้อมใจกันเงียบ เมื่อร่างอวบรู้สึกว่าทุกคนได้ยินที่ตนพูดก็เงยหน้าแดงๆขึ้นมามองอย่างอายๆ

"เอ่อ...ผมแค่เดา =///="ซองมินพูดเบาๆอย่างอายๆ

คยูฮยอนตาโตอย่าประหลาดใจพอๆกับเจสสิก้าและคนอื่นๆในโต๊ะ ร่างสูงโปร่งนิ่งอึ้งไปสักพักก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ

"รู้ได้ไงเนี่ยลีซองมิน?"

เจ้าของชื่อสะดุ้งแล้วมองหน้าคยูฮยอนที่นั่งเกือบๆตรงข้ามกับตนอย่างตกใจ โจคยูฮยอนยิ้มหวานอย่างอบอุ่น

"ฉันชอบช้อกโกแลตมากกว่าสตอเบอรรี่"

ความเงียบเข้าปกคลุมทุกคนในโต๊ะอีกครั้ง

"ต แต่...คยูฮยอนเคยบอกเจสนี่คะว่าชอบสตอเบอร์รี่ด้วย"หญิงสาวพูดทำลายความเงียบขึ้นมาพร้อมกับควงแขนชายหนุ่มแล้วมองหน้าซองมินอย่างโกรธๆและสมเพช

"ผมชอบ...แต่ช้อกโกแลตนี่ผมรัก...จากใจจริง..."

มีเพียงซองมินที่อมยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ใบหน้าหวานน่ารักขึ้นสีแดงระเรื่อฝาดๆ ดวงตากลมเงยขึ้นไปสบตากับดวงตากลมโตของคิมฮีชอลที่นั่งยิ้มอย่างรู้ใจตน

ฮีชอลส่งยิ้มหวานเป็นเชิงแซวร่างอวบเล็กน้อย ซองมินก้มหน้างุดอย่างอายๆ

คงจะมีเพียงฮีชอลกับเขาสินะ...ที่มีความคิดเข้าข้างตัวเองเช่นนี้

หากมองลึกลงไปอีก...จะเข้าใจ...

หากคิดเข้าข้างตัวเอง...จะเข้าใจ...

เจสสิก้าบอกว่าคยูฮยอนชอบ สตอเบอรรี่

แต่ซองมินบอกว่าคยูฮยอนชอบ ช้อกโกแลต

มันก็เหมือนกับว่ามีสองอย่างให้เลือก...

และคยูฮยอนก็เลือกช้อกโกแลต...ซึ่งหมายความว่าคยูฮยอนเลือก...

ซองมิน

คยูฮยอนบอกว่าชอบช้อกโกแลตมากกว่าสตอเบอรรี่นั้นหมายความว่า

คยูฮยอนชอบซองมินมากกว่าเจสสิก้า

และที่เจสสิก้าถามว่าคยูฮยอนเคยบอกว่าชอบสตอเบอร์รี่นั้น คยูฮยอนก็บอกว่า

‘ผมชอบ...แต่ช้อกโกแลตนี่ผมรัก...จากใจจริง...’

ก็หมายความว่า โจคยูฮยอนรักลีซองมิน...จากใจจริง

แต่สุดท้ายก็เป็นได้แค่ความคิดเห็นแก่ตัวเท่านั้นแหละ

‘ฉันว่าเขารักแกว่ะ’ริมฝากเรียวบางได้รูปทำปากขมุบขมิบเมื่อซองมินเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง

ร่างอวบตาโตพร้อมกับอ้าปากเล็กๆเป็นเชิงตกใจ

‘ถามให้ปะ?’ร่างบางทำปากขมุบขมิบต่อไป ซองมินส่ายหน้าทันทีอย่างรวดเร็วจนดงแฮที่นั่งข้างๆหันมามองอย่างงุนงง

"เป็นไรของมันวะ?"ดงแฮสบถออกมาเบาๆก่อนที่จะหันไปยิ้มหวานให้คิมคิบอมที่นั่งลงข้างๆตน

คิบอมยิ้มกลับหน้าแดงๆ

‘ฉันว่าเขายังรักเจสสิก้าอยู่’ลีซองมินทำปากขมุบขมิบกลับไปบ้าง

‘โอ้ยยยยยย!!!’คิมฮีชอลตะโกนแบบไม่มีเสียงพร้อมกับสะบัดหัวไปชนแขนแกร่งของร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ

ชเวซีวอนหันมามองอย่างงุนงงกับกิริยาของร่างบาง แต่ฮีชอลไม่สนใจ

‘กูว่ามันชอบมึง! กูรู้! กูถูก!’

‘แล้วถ้ามึงผิดหละ?’ซองมินทำปากขมุบขมิบกลับไป

‘กูไม่รู้ กูไม่สน กูต้องถูก!!! แล้วมึงคอยดูฝีมือคิวปิดคิมฮีชอล!’ไม่ทันที่ซองมินจะได้พูดอะไรต่อ ไอติมก็ถูกนำมาเสิร์ฟข้างหน้าของเหล่าอาจารย์และหญิงสาว

"คยูฮยอน ทานไอติมสตอเบอรรี่สิคะ"หญิงสาวพูดพร้อมกับตักไอติมสีชมพูหวานขึ้นมาแล้วนำมาจ่อที่ปากของร่างสูงโปร่ง

เจ้าของชื่อยิ้มแห้งๆก่อนที่จะอ้าปาก

"เหมือนตอนเป็นคบกันใหม่ๆเลยหวะ"ชเวซีวอนแซวขึ้นเล่นๆแต่ก็ถูกศอกของร่างบางผมแดงข้างๆศอกเข้าใส่เสียเต็มแรง

ใบหน้าคมคายหันไปมองอย่างงุนงงประมาณว่าตนทำอะไรผิด

"จารย์พูดอะไรไม่เป็นมงคล"คิมฮีชอลพูดเรียบๆพลางเบ้ใบหน้าหวานไปทางลีซองมินที่นั่งหน้าสลดอยู่ ซีวอนมองตามก่อนที่จะผงกหัวเป็นเชิงเข้าใจและขอโทษ ใบหน้าคมคายมีสีหน้าสลดราวกับเด็กๆที่ชอบงอแง

"ทุเรศ อย่าทำ"ร่างบางพูดเรียบๆพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกแล้วมองกิริยาของร่างอวบข้างหน้าตน

ครืดดดดดดดด...

ลีซองมินลุกขึ้นยืนพร้อมกับมองหน้าทุกคนที่มองตนอย่างงุนงง

"ผ ผมขอตัว ไปเข้า ห ห ห้องน้ำก่อนนะครับ"ขอบตาร่างอวบร้อนผ่าวกับภาพที่เห็น

ไม่อยากเห็น

ไม่อยากได้ยิน

ไม่อยากฟัง

ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น!!!

"ซองมิน!"คยูฮยอนตะโกนเรียกชื่อร่างอวบที่วิ่งหนีออกไปจากร้านอย่างรวดเร็วดังลั่น

มีเพียงเสียงกระดิ่งประตูที่ปิดลงช้าๆเป็นคำตอบ

"อาจารย์คยูฮยอนชอบซองมินป่าวครับ?"คิมแจจุงที่เงียบมานานถามทันทีที่ร่างอวบวิ่งจากไป เหล่าเพื่อนซี้และหญิงสาวที่นั่งข้างๆเจ้าของซื้อต่างพากันอ้าปากค้างอย่างตกใจ

ถามกันโพล่งๆงี้เลยเร้อะ?

"เอ่อ...คือ..."

"ว่าไงหละฮะอาจารย์โจคยูฮยอน"

ร่างสูงโปร่งก้มหน้านิ่ง

"ฉันก็...รู้สึกดี...อยากอยู่ใกล้ๆเขา..."

"งั้นจารย์ชอบซองมิน!"

คิมฮีชอลสรุปออกมาเสียดื้อๆ ทุกคนหันไปมองร่างบางที่นั่งกอดอกแล้วจ้องหน้าคยูฮยอนอยู่

"ต แต่ฉันแค่กลัว...ว่าฉันอาจจะต้องเจ็บอีกครั้ง...เหมือนในสมัยก่อน...ล และตอนนี้ฉันก็ไม่รู้...ว่าฉันชอบใครระหว่างเจสสิก้าหรือซองมิน..."

โจคยูฮยอนสารภาพเสียงเศร้าสร้อย

จริงอยู่ที่เจสสิก้าเป็นรักแรกที่ทำให้เขาเจ็บปวดเจียนตาย

แต่ทุกครั้งที่มีซองมินอยู่เขามีความสุขเสียยิ่งกว่าอยู่กับเจสสิก้าเสียอีก

"ใครๆก็กลัวกันได้ ผมเองก็ยังกลัวเลย...ไม่ใช่เรื่องความรักโว้ย ดงแฮอย่างมองหน้าฉันแบบนี้เซ่ ไอ้เชี่ยยย~"ร่างบางโวยวายเสียงดังลั่นก่อนที่จะชูนิ้วด่าเพื่อนซี้ที่มองหน้าตนอย่างเจ้าเล่ห์และส่งยิ้มแซวๆไปให้

คิมฮีชอลสงบสติอารมณ์ก่อนที่จะหันไปมองร่างสูงโปร่งที่นั่งห่างตนไป

"จารย์...จารย์อย่าจมดิ่งกับอดีต อย่าขังตัวเองอยู่ในอดีตของตัวเองสิ...จารย์แก้ไขอะไรมันไม่ได้นี่"

"แต่ฉัน..."คยูฮยอนทิ้งช่วงเอาไว้ก่อนที่จะก้มหน้านิ่ง ร่างบางถอนหายใจเบาๆ

"ฮีชอลพูดถูกจารย์ ในเมื่ออดีตมันแก้ไขไม่ได้ จารย์ก็ปล่อยมันไปเลย...อย่ากลับไปดูมัน ปัจจุบันนี้จารย์มีใคร? ปัจจุบันนี้จารย์รู้สึกมีความสุขกับใครหละ?"

ทุกคนละความสนใจจากฮีชอลมายังร่างบางหน้าสวยอย่างแจจุงที่นั่งข้างๆยุนโฮ

"จารย์เชื่อผมเถอะฮะ...sooner or later...จารย์ก็ต้องรักใครคนอื่นอยู่ดี รักแรกก็อยู่ส่วนรักแรกสิฮะ รักที่สองจารย์ไม่คิดจะมีเหรอฮะ?"

ลีดงแฮที่นั่งเก้าอี้สองขาแล้วโยกไปโยกมาอย่างสบายอารมณ์พูดขึ้นมาพลางมองหน้าคนตรงข้ามตนที่ก้มหน้านิ่ง

โจคยูฮยอนถอนหายใจอีกรอบ

"หัวใจจารย์มันต้องการใครหละ?"

พองโตเวลาอยู่กับ...

มีความสุขเวลาอยู่กับ...

คิดถึงตลอดเมื่อจากกับ...

หัวใจของเขาร่ำร้องคนๆนั้น!!!

ครืดดดดดดดดดดดด...

ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากร้านไอติมทันทีท่ามกลางรอยยิ้มอย่างพึงพอใจของคิมฮีชอล คิมแจจุงและลีดงแฮเมื่อคำตอบของคยูฮยอนออกมา

หัวใจของโจคยูฮยอนต้องการลีซองมิน

"รักต้องห้ามระหว่างอาจารย์กับเด็กนักเรียนคู่แรก...เริ่มขึ้นแล้ว"เสียงทุ้มต่ำของชเวซีวอนดังขึ้นมาทำเอาทุกคนหันไปมองอย่างงุนงง

"คู่แรก? จารย์พล่ามอะไรของจารย์เนี่ย?"คิมฮีชอลถามพร้อมกับหันมามองอย่างงุนงง

"ก็ไม่แน่ อาจจจะมีคู่สองคู่สามคู่สี่ตามมาอีกก็ได้นะ..."ร่างสูงพูดยิ้มๆพร้อมกับสบตากับร่างบางข้างหน้า

ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อทันที

"อ่า เอ่อ...พ พูดบ้าอะไรของวะเนี่ย! จารย์!!! ถ้าจารย์ไม่กิน ผมกินแทนนะ จะละลายแว้วววว~"ร่างบางผมแดงพูดพร้อมกับมือเรียวที่เอื้อมไปตักไอติมของร่างสูงแล้วเอาเข้าปากทันที

ซีวอนมองตามยิ้มๆปนอึ้งๆเมื่อมือเรียวตักขึ้นมาอีกคำ ก่อนที่จะยกเข้าปาก ฮีชอลอ้าปากกว้างแล้วหลับตาเตรียมรับรู้รสชาติไอติมช้อกโกแลพชิพของโปรดตน...

หมับบบบบบบบบบบบบบ...

สิ่งที่ได้แทนที่จะเป็นรสหวานปนขมของไอติมช้อกโกแลตชิพแสนโปรดของสเวนแซ่บกลับกลายมาเป็นอากาศเปล่าๆ ดวงตากลมโตเบิกกว้างก็พบกับไอติมของตนที่ไปตกอยู่ในปากของร่างสูงข้างๆตนไปเสียแล้ว!!!

แถมช้อนนั้นยังเป็นช้อนที่เขาใช้กินอีกเสียด้วย...แบบนี้มันก็...

จูบทางอ้อมหนะเซ่!!!

"จะว่าไปแล้ว...ทำไมพวกนายโดดเรียนหละ?"ยุนโฮถามพร้อมกับเบนหน้าหนีภาพบรรยากาศหวานเลี่ยนของเพื่อนซี้ตนที่อมยิ้มอย่างพอใจและนักเรียนสุดแสบที่โวยวายเสียงดังกับเหตุการณ์เมื่อครู่

คิมแจจุงและลีดงแฮสะดุ้งก่อนที่จะหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มแฮ่ๆใส่กัน

"แล้วจารย์โดดทำไมหละ?"แจจุงถามย้อนกลับไป ยุนโฮหัวเราะเบาๆแล้วยิ้มกลับไป

"ก็เจสสิก้ามาขอคยูฮยอนกลับมาเป็นแฟนนี่ แต่ไอ้คยูฮยอนมันไม่แน่ใจตัวเองแล้วไง พวกฉันก็เลยพามันมาระบายทุกข์แต่เจสสิก้าดันตามติดมาเสียได้เนี่ย"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!"เสียงของหญิงสาวคนเดียวกรีดร้องขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนรับรู้ถึงการมีชีวิตอยู่ของตน

เจสสิก้าหน้าแดงสั่นอย่างโกรธจัด

พวกนี้ทำเหมือนกับว่าหล่อนไม่มีตัวตน เป็นเพียงแค่ธาตุอากาศ!!!

พวกนี้พูดโน้มน้าวคยูฮยอนให้ไปหาซองมินอะไรนั่นแทนหล่อน!!!

ไม่เคยมีใครกล้าเมินหล่อนได้ถึงขนาดนี้เลย!!!

"แดกดีๆไม่เป็นหรือไงหล่อนหนะ"

เสียงหวานเรียบของคิมฮีชอลดังขึ้นมาอย่างเย็นยะเยือกและน่ากลัวจนทุกคนสามารถสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงน่ากลัวของร่างบางแม้แต่เจสสิก้า

"คือมันเครียดจะตายห่าขนาดนั้นเลยเหรอวะไอ้การแดกไอติมหนะ? เครียดถึงหล่อนต้องกรี๊ดออกมาเลยหรือไงวะ? แค่หล่อนเอื้อมมือไปหยิบช้อน...ตักไอติม...เอาเข้าปาก แค่เนี้ย! ง่ายๆ!! ไม่มีการศึกษาก็ยังแดกได้เลยโว้ย!!!"

คิมฮีชอลตวาดเสียงดังอย่างหงุดหงิดพร้อมกับทำท่ากินไอติมประกอบไปด้วย

จุงยุนโฮและคิมคิบอมอึ้งทันที มีเพียงแจจุงกับดงแฮที่ยิ้มที่มุมปากเมื่อเพื่อนซี้เกิดอาการด่าไฟแล่บ และซีวอนที่กลั้นหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นยุนโฮและคิบอมที่ทำหน้าอึ้ง

เจสสิก้าอึ้ง!

"พอ พอ...จะด่าให้จำทางกลับบ้านไม่ได้เลยเหรอ?"ร่างสูงถามอย่างอ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้มที่ผ่านจากการกลั้นหัวเราะมา

"เหอะ จะเอาให้ไปคิดสั้นฆ่าตัวตายจากโลกใบนี้เลย จะได้ไม่หนักแผ่นดินอีกต่อไป!!!"ฮีชอลสบถออกมาก่อนที่จะหันไปมองหญิงสาวตาเขียวอีกครั้ง

"ถ้าหล่อนทำให้ซองมินกับจารย์คยูฮยอนทะเลาะกัน หรือทำให้ซองมินเจ็บ หรือคิดจะไปเป็นมือที่สาม...ฉันจะบอกอะไรหล่อนเอาบุญนะ...ฉัน คิมฮีชอล! นั่น คิมแจจุง โน่น ลีดงแฮ และที่ออกไปเมื่อกี้ ลีซองมิน...ยินดีที่ได้รู้จัก!!!"

หญิงสาวเบิกตากว้างทันที

คิมฮีชอล...หัวหน้าแก็งสยิว!!!

และอีกสามคนนั่น...คิมแจจุง...ลีดงแฮ...และลีซองมินนั่นอีก...

เอาเข้าแล้วไง! ดันไปมีเรื่องกับพวกแก็งสยิวซะแล้ว!!!

"เชิญ"มือเรียวของร่างบางผายออกไปทางประตูหน้าร้าน

"พูดดีๆอย่าให้ต้องใช้กำลัง"ดงแฮพูดบ้างพร้อมกับกระตุกยิ้ม เจสสิก้าลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินจากไปอย่างกระฟัดกระเฟียด

"แล้วพวกนายโดดเรียนนี่ จะให้พวกฉันจัดการยังไงดีเนี่ย"ยุนโฮถามน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ทันทีที่ประตูร้านส่งเสียงกริ่งดังขึ้นมาบ่งบอกถึงการจากไปของหญิงสาวนามเจสสิก้า

"อ้ะๆ อาจารย์ก็โดดเหมือนกัน คราวนี้ก็ถือว่าเจ๋าๆกันไปเด้!!!"แจจุงพูดบ้างพร้อมกับชี้หน้าหล่อของคนข้างๆตน

"ต้องถามซีวอนดูนะ"ร่างสูงพูดพลางเบ้หน้าไปทางเจ้าของชื่อที่นั่งมองร่างบางแย่งไอติมตนกินยิ้มๆ

"ก็ให้ๆไปก็แล้วกัน"

"เนื่องในโอกาสอะไร?"

ซีวอนยิ้มแห้งๆพร้อมกับดวงตาคมเข้มที่จับจ้องไปยังร่างบางผมแดงข้างๆตนที่อ้าปากกว้างจะกินไอติมที่แย่งมาจากตนได้

"วันที่คยูฮยอนจะมีความรักใหม่"

บัดซบที่สุด!!!

มือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของตนพลางเดินออกมาจากห้องน้ำ

"อาจารย์..."

ร่างสูงโปร่งตรงหน้าไม่พูดอะไรทั้งสิ้นเพียงแต่เดินุดุ่มๆเดินมาหาตนพร้อมกับคว้าตัวร่างอวบมากอด ใบหน้าหวานซบลงบนอกแกร่ง ดวงตาเบิกกว้างอย่างงุนงง

"อาจารย์คยูฮยอน..."เสียงหวานเรียกชื่อคนกอดแหบพร่า

"ลีซองมิน...ฉัน...คือว่าฉัน..."

"ผมทราบฮะ..."เจ้าของชื่อพูดพร้อมกับดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของร่างสูงโปร่ง หยาดน้ำใตที่เพิ่งแห้งไปกลับมาไหลอาบแก้มอีกครั้ง

ลีซองมินยิ้มหวานทั้งน้ำตาอย่างปวดร้าว

"...อาจารย์รักเจสสิก้า..."

"เคยรักต่างหาก!!!"

คนตรงหน้าพูดขัดเสียงดังลั่นจนร่างอวบสะดุ้ง

เคยรักงั้นเหรอ?

คยูฮยอนยิ้มแห้งๆอย่างอ่อนโยนและอบอุ่น มือหนาทั้งสองข้างจับมือเล็กทั้งสองข้างของซองมิน

"นายคิดถูกแล้วลีซองมิน"

ริมฝีปากเล็กยิ้มหวาน เจ้าของชื่อปล่อยโฮออกมาอีกระลอก

โจคยูฮยอนปล่อยมือเล็กมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานเบาๆอย่างนุ่มนวลพร้อมกับอมยิ้มที่มุมปาก

ซองมินเงยหน้ามาสบตากับสายตาจริงจังไม่ล้อเล่นเหมือนแต่ก่อน

หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ หน้าอกอึดอัด หายใจติดขัด

ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงฝาดๆ

ร่างสูงโปร่งสูดหายใจเข้า คำพูดบทสนทนาเมื่อครู่ดังก้องขึ้นมาในหัว

ใครๆก็กลัวกันได้

ฉันจะไม่กลัวความรักอีกต่อไปแล้ว เพราะฉันแน่ใจว่าคนตรงหน้าก็คิดแบบเดียวกับฉัน

จารย์...จารย์อย่าจมดิ่งกับอดีต อย่าขังตัวเองอยู่ในอดีตสิ...จารย์แก้ไขอะไรมันไม่ได้นี่

ฉันจะเดินออกมาจากหลุมดำแห่งอดีต จะเดินไปหาท้องฟ้าสีใสที่มีแสงอาทิตย์ทอประกายเจิดจ้าที่ๆมีคนตรงหน้ารอที่จะเดินไปตามถนนที่ปูลาดไปข้างหน้าด้วยกัน

ในเมื่ออดีตมันแก้ไม่ได้ จารย์ก็ปล่อยมันไปเลย...อย่ากลับไปดูมัน ปัจจุบันจารย์มีใคร? ปัจจุบันนี้จารย์รู้สึกมีความสุขกับใครหละ?

ปล่อยวางมันไป ไม่หันกลับไปดู ฉันจะยิ้มรับปัจจุบันอันสดใสที่ไม่เคยเหลียวมองเลย

จารย์เชื่อเถอะฮะ...sooner or later...จารย์ก็ต้องรักใครคนอื่นอยู่ดี รักแรกก็อยู่ส่วนรักแรกสิฮะ รักที่สองจารย์ไม่คิดจะมีเหรอฮะ

ลาก่อน...รักแรกของฉัน เจสสิก้า

สวัสดี...รักครั้งใหม่ของฉัน

ลีซองมิน

"ฉันชอบนาย ลีซองมิน"

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ฟิกนี้เฮคิ หรือ คิเฮก็ต้องติดตามกันต่อไปคะ แต่ทุกคนคงจะเริ่มเห็นกันลางๆแล้วน้าว่าอะไรเป็นอะไร ก็นะ...ซ๊องเขียนคำเตือนเอาไว้แล้วนะ :P

TB