ซัมปากีตา...สีหม่น : The Gray Jasmine

ลำดับตอนที่ #123 : 23 ความลับกับความรัก 4/4

“โทษทีว่ะ วันอื่นได้ไหม วันเสาร์กูต้องไปทำธุระแทนพ่อ” ร้านอาหารริมทะเลระยองแห่งนี้เขาลงขันกับภูธิปคนละครึ่ง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นภูธิปที่เป็นฝ่ายตรวจสอบความคืบหน้า และตอนนี้ใกล้เสร็จเรียบร้อยเต็มที

อายุรแพทย์หนุ่มลอบยิ้ม เข้าล็อกเห็น ๆ เพราะรู้อยู่แล้วว่าวันเสาร์ธตรัฐไม่ว่างเขาถึงได้ชวน

“เอาไงดีวะ มันสำคัญด้วยสิ กูนัดอินทีเรียไว้แล้วด้วย อืม...” ชายหนุ่มทำท่าคิดหนัก “ถ้าอย่างนั้นมึงให้น้องบรีสไปแทนก็ได้ น้องบรีสรู้ใจมึง อย่างน้อยก็พี่น้องกัน”

“แต่บรีสไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้เลยนะเว้ย”

“ความรงความรู้เอามาใช้กับการตกแต่งร้านอาหารไม่ได้หรอก ร้านนี้ใช้ความรู้สึกล้วน ๆ”

“เอาอย่างนั้นหรือวะ”

“เออ เอาตามที่กูบอกนี่แหละ”

“เอาก็เอา วันเสาร์บรีสไม่มีเรียน ไว้กูจะบอกให้”

“ดี ๆ เรื่องตกแต่งร้านจะได้เสร็จไว ๆ” ภูธิปอยากตบเข่าตัวเองนัก แต่กลัวแสดงพิรุธจึงทำนิ่งเฉยไว้

“มึงตั้งชื่อร้านหรือยัง”

“ในหัวมีอยู่ชื่อเดียวว่ะ...Breeze” เห็นเพื่อนขมวดคิ้วเหมือนสงสัยเสียเต็มประดา นายแพทย์หนุ่มจึงเสริมต่อ “ก็กูเห็นว่าร้านหันหน้าเข้าทะเล ลมมันพัดเข้ามาแล้วเย็นชื่นใจดี ชื่อนี้เหมาะสุดแล้ว”

“อืม บรีสก็บรีส กูเชื่อมึง”

“มึงทำถูกแล้ว เชื่อกู แล้วทุกอย่างจะดีเอง”

“เออ เอาแบบเปิดตัวแล้วลูกค้าติดตรึม ทำอาหารกันไม่ทัน เสิร์ฟกันจนมือเป็นระวิง”

“มือชั้นนี้แล้ว วันเสาร์กูจะไปรับน้องบรีสแต่เช้า ไปด้วยกันนี่แหละน้องมึงจะได้ไม่ต้องขับรถให้เหนื่อย”

“บรีสบ่นอยากเที่ยวทะเลตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ถ้ารู้ว่าเสาร์นี้จะได้ไปทะเลคงยิ้มแก้มแตก”

“ตามนั้น กูกลับก่อนแล้ว เชิญมึงตามสบาย” ภูธิปตบไหล่เพื่อนรักเป็นการบอกลาแล้วลุกขึ้นเดินตรงไปยังประตู

อะไรจะง่ายขนาดนี้ ไอ้บอมมันถอดเขี้ยวถอดเล็บ ไม่หวงน้องสาวแล้วหรือวะ

ลิฟต์โดยสารเปิดออกชั้นบนสุดของคอนโดมิเนียมซึ่งมีห้องเพนส์เฮาส์เพียงสี่ห้อง แน่นอนว่าหนึ่งในสี่คือห้องของธตรัฐ มานิลาเดินเรื่อยมาหยุดหน้าห้อง สองมือเล็กมีอาหารที่ตนปรุงเองกับมืออยู่ในกล่องพลาสติกใสมีฝาปิด และยังมีผลไม้หลายอย่างที่เขาชอบ เธอหั่นมาแล้วเรียบร้อย เพราะไม่เก่งง้องอนด้วยวาจาจึงต้องง้อด้วยรสมือที่ชายหนุ่มชมทุกครั้งว่ารสชาติถูกปากเขายิ่งกว่าร้านดัง ๆ หลายร้าน

หญิงสาวทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเย็นวานจึงตระหนักได้ว่าความผิดทั้งหมดมาจากตัวเธอ นามบัตรที่ดุจเดือนให้มาตอนเธอติดสอยห้อยตามธตรัฐไปที่พาวเวอร์สตีมได้ใช้ประโยชน์ก็คราวนี้ ก่อนออกจากอะพาร์ตเมนต์เธอโทรเช็กกับดุจเดือนเรียบร้อยแล้ว ได้ความว่าชายหนุ่มกลับจากออฟฟิศเมื่อราวหนึ่งชั่วโมงก่อน คำนวณเวลาต่อให้รถติดอย่างไรเขาก็ต้องถึงคอนโดมิเนียมแล้วอย่างแน่นอน

มานิลามองกุญแจห้องในมือ หากเธอไขกุญแจแล้วสแกนลายนิ้วมือเข้าไปก็สามารถทำได้ แต่เพราะไม่แน่ใจว่าเขาจะพร้อมรับแขกหรือเปล่า หญิงสาวเก็บกุญแจไว้ในกระเป๋ากางเกงแล้วกดกริ่งหน้าห้อง รออย่างใจจดใจจ่อว่าหากเขาเปิดประตูออกมาแล้วเธอยืนอยู่หน้าห้องจะทำหน้าเช่นไร

ช่วงเวลาที่ประตูห้องเปิดออกช่างยาวนานเหลือเกินสำหรับคนรอ แผ่นไม้หนาหนักค่อย ๆ แง้มออกทีละนิด ทว่ามานิลากลับยิ้มไม่ออก ร่างกายเย็นวูบเมื่อคนที่เปิดประตูออกมาไม่ใช่คนที่เธอปรารถนาจะเจอทุกเมื่อเชื่อวัน

“มาหาใครคะ” กิรตราถามผู้มาใหม่ด้วยท่าทางเป็นมิตร

“เอ่อ ขอโทษค่ะ คงเคาะห้องผิด” มานิลาบอกไปอีกอย่าง ตอนนี้ธตรัฐอาจไม่พร้อมเจอเธอ และเธอเองก็ไม่พร้อมเจอเขาแล้วเช่นกัน

“ไม่เป็นไรค่ะ” ใบหน้าสวยจัดยิ้มหวาน ต่อมาก็มีเสียงคล้ายของหล่นดังออกมาจากในห้อง หญิงสาวหันขวับไปดูแล้วก็ต้องส่ายหน้า “ซุ่มซ่ามอีกแล้วนะคะฮันนี่ แล้วทำไมเดินแก้ผ้าออกมาแบบนั้นคะ เดี๋ยวก็ได้อีกสักยกหรอก”

พูดจบกิรตราถึงรู้ว่ายังไม่ได้ปิดประตูห้อง และตรงนี้ไม่ได้มีเพียงเธอแค่คนเดียวจึงรีบก้มหน้าขอโทษขอโพย

“ตายจริง ขอโทษนะคะน้อง พี่ลืมตัวไปหน่อย”

ประตูปิดลงพร้อม ๆ เจ้าของร่างเพรียวหายเข้าไปด้านใน มานิลารู้สึกว่าช่องอกเธอตอนนี้เหมือนถูกจิ้มให้แตกจนแบนฟีบหลังจากที่พองลมจนสุดอยู่ได้ไม่นาน ธตรัฐกับกิรตราทำอะไรกันนั้นเธอมองไม่เห็นด้วยตา แต่ประโยคที่กิรตราเอ่ยกับชายหนุ่ม รวมทั้งรอยแดง ๆ ที่โผล่พ้นขอบเสื้อสายเดี่ยวทำให้เธอคิดเป็นอื่นไม่ได้เลย

ร่างผอมบางไร้เรี่ยวแรงจนต้องใช้ผนังเป็นที่พึ่ง คงเพราะน้ำตาไหลออกมาจนหมดแล้วตั้งแต่เมื่อวันก่อน วันนี้จึงไม่เหลือให้ไหลแม้แต่หยดเดียว หากแต่ในอกระบมเหลือแสน ดวงตาคู่หม่นมองกระเป๋าผ้าที่บรรจุกล่องอาหารหลายเมนูอยู่นาน สุดท้ายจึงแขวนมันไว้ตรงคันประตูห้อง มานิลาเปิดกระเป๋าเงินแล้วหยิบบัตรโดยสารรถไฟฟ้าแบบรายเดือนที่ธตรัฐซื้อในวันที่เขากับเธอโดยสารเจ้ารถขบวนยาวด้วยกันเป็นครั้งแรกออกมา ก่อนหย่อนมันลงในกระเป๋าผ้า

มือบางล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง คว้าเอากุญแจคอนโดมิเนียมที่ห้อยรวมกับคีย์การ์ดด้วยพวงกุญแจรูปหิ่งห้อยเรืองแสงได้ขึ้นมาดู พวงกุญแจที่เขาซื้อแบบไม่ต้องตัดสินใจนานเพราะรู้ว่าเธอชอบหิ่งห้อยมาก กุญแจที่เขาให้ไขเข้าห้องได้ แต่ไม่สามารถไขเข้าไปในหัวใจเขาได้เลย หญิงสาวหย่อนมันตามลงไปในกระเป๋าผ้า

ต่อไปนี้เธอกับธตรัฐไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว