• Cruel {Baekhyun ft.sehun chanyeol kris kai luhan} 。

ลำดับตอนที่ #12 : + Cruel + Number Eight

ใครน่ารัก #ficcruel โอเค๊? (โดนถีบ 55555555555)

Number Eight

          ปังๆๆ! เสียงเคาะประตูไม้สีน้ำตาลเข้าราคาแพงดังขึ้นอย่างถี่รัว ด้วยความร้อนใจของผู้มาใหม่ โอเซฮุนใช้เวลากว่าสามชั่วโมงในการขับรถจากบ้านพักตากอากาศของคนรักมายังใจกลางเมืองกรุงโซล

            “พี่ลู่หานเปิดประตูให้ผมหน่อย พี่ลู่หาน!” มือหนากระทบกับเนื้อไม้อย่างไม่กลัวเจ็บ อีกมือหนึ่งก็ระดมกดกริ่งรัวอย่างไม่เกรงใจข้างห้อง หากแต่พักหนึ่งเจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมา

            “เซฮุน...”

            “พี่ลู่หานเป็นอะไร?” ดันประตูออกวิ่งเข้าไปในห้อง จับตัวรุ่นพี่คนสนิทพลิกไปพลิกมาอย่างร้อนรน ลู่หานเพียงแค่ยิ้มให้แล้วหันไปปิดประตูล็อคกลอน

            “พะ พี่ลู่หาน...นี่มันอะไร?” ถามออกไปด้วยความงวยงง เพราะเสียงที่ได้ยินจากทางโทรศัพท์คือลู่หานกำลังร้องไห้และดูเหมือนมีเรื่องร้อนใจ แต่เมื่อมาถึงลู่หานกลับดูปกติดี ไม่ได้มีเค้าโครงคนกำลังเศร้าโศกเสียใจเลยสักนิด

            “นั่งก่อนสิ” ยังคงไม่ตอบคำถามของรุ่นน้องอีกเช่นเคย น้ำเสียงหวานชวนน่าฟังกำลังโน้มน้าวให้เซฮุนนั่งลงบนโซฟากลางห้อง

            “พี่ลู่หาน...”

            “...”

            “นี่มันอะไร? ก่อนหน้านี้พี่ร้องไห้” คนตัวสูงจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็งราวกับกำลังคาดคั้นคำตอบ หากนี่เป็นเพียงการเล่นสนุกของลู่หานเพื่อให้เขาเสียเวลาเล่นล่ะก็...บอกเลยว่าโอเซฮุนไม่สนุก!

            “ก็ตอนนี้พี่ไม่ร้องแล้วไง”

            “ผมงง...ผมงงไปหมดแล้ว นี่พี่ล้อเล่นอย่างนั้นเหรอ!” จากเสียงทุ้มนุ่มที่ใครๆ ฟังก็บอกว่าหล่อ กลับกลายเป็นน้ำเสียงแข็งกร้าวตามแรงอารมณ์ที่เริ่มคุกรุ่น เซฮุนเริ่มนั่งไม่ติด เขารู้สึกหงุดหงิดและกำลังโมโหอย่างมากที่สุด ถ้าไม่ติดว่าลู่หานคือพี่ชายคนสนิทอีกคนเขาคงได้ประเคนหมัดใส่หน้างามๆ นี้ไปสักสามสี่หมัด

            “ใจเย็นๆ เซฮุน นั่ง...”

            “ไม่! พี่รู้ไหมผมกำลังมีความสุขกับพี่แบคฮยอนแล้วพี่ก็...”

            “อะไรๆ ก็มันอีกแล้ว!” เมื่อคนอ่อนกว่าเริ่มที่จะไม่เชื่อฟัง คนเป็นพี่จึงไม่อดกลั้น เพียงเพราะได้ยินชื่อของคนที่ตนเองแสนเกลียด คนที่แย่งความรักจากรุ่นน้องของตัวเองไป

          บยอนแบคฮยอน...

          ชื่อนี้ที่เกลียดเข้ากระดูกดำ...

            เซฮุนชะงักไปเล็กน้อยเมื่อถูกคนที่ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยตวาดเขาสักนิด แต่วันนี้กลับขึ้นเสียงใส่แถมยังผลักอกเขาจนหงายหลังล้มลงบนโซฟาอีก

            “พี่ลู่หาน...”

            “ฮึก...ทำไมเหรอ เรียกมาเฉยๆ บ้างไม่ได้เหรอ?” เซฮุนกลืนน้ำลายลงคอทันทีที่ร่างบางตรงหน้ายืนร้องไห้สะอึกสะอื้นใส่

            “ถ้าเป็นมัน...ถ้าพี่เป็นมัน...ถึงไม่ได้เรียกนายก็จะมาใช่ไหม? ฮึก..”

            “พะ พี่...”

            “หรือต้องรอให้พี่เป็นอะไรไปจริงๆ นายถึงจะมาเหลียวแล...ฮึก...ทั้งๆ ที่...”

            “...”

            “ทั้งๆ ที่พี่รักนายก่อน...แต่ทำไมถึงเป็นมันที่ได้นายไป...ฮึก...”

            “พะ...พี่...”

            “เซฮุน...พี่รักนายนะ ฮือออ...” เป็นคนตัวเล็กเองที่พุ่งเข้ากอดเซฮุนเอาไว้แน่น นัยต์ตาหวานที่ใครๆ ต่างก็ชมว่าสวยหวานราวกับกวางตัวน้อยกลับเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา เซฮุนที่อึ้งได้สักพักพอได้สติก็พลักลู่หานออกอย่างไม่ไยดี

            “พี่เรียกผมมาแค่นี้ใช่ไหม? พี่ก็รู้ว่าผมรักพี่แบคฮยอน พี่อย่าทำให้เรา...”

            “รักมันแต่มันรักเซฮุนไหม!” ลุกขึ้นวิ่งขวางกั้นทางออกอย่างรวดเร็วเพราะขณะที่เซฮุนกำลังพูด ขาเรียวยาวนั้นก็สาวเท้าอย่างเร่งรีบไปด้วย ลู่หานจ้องหน้าเซฮุนอย่างเอาจริงเอาจังจนเซฮุนชักทนไม่ไหว

            “พี่จะแต่งเรื่องโกหกอะไรผมอีก บอกไว้กอ่นว่ายังไงผมก็ไม่เชื่อ! ถอยไปผมจะ...”

            “แล้วถ้าพี่มีหลักฐานล่ะ!” คนตรงหน้ายกยิ้มขึ้นอย่างมีชัย ลู่หานเชิดหน้าขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะวิ่งไปคว้าโทรศัพท์มือถือของตน

          ก็ในเมื่อคุยกันดีๆ ไม่รับฟัง

          ก็คงต้องใช้แผนสุดท้ายแล้วล่ะนะ

          ขอโทษด้วยแล้วกันที่ทำให้เกมมันจบลงง่ายไปหน่อย

          ...บยอนแบคฮยอน..

            ตุ๊บ!~ เพียงแค่ได้ดูคลิปวิดีโอไปแค่ไม่กี่วิ โทรศัพท์เครื่องสวยของเจ้าของห้องก็ร่วงลงพื้นอย่างรวดเร็ว เรือนร่างของคนในคลิปที่ไม่ว่ายังไงก็คือคนที่เซฮุนรัก กำลังนอนราบอ้าขารับแกนกายจากอีกคน พร้อมกับเสียงหวานครางอื้ออึงราวกับใจจะขาด

          คงกำลังมีความสุขมากสินะ

          คงกำลังหัวเราะเยาะคนโง่อย่างเขาอยู่

          ไม่น่าล่ะทำไมถึงไม่ยอมพลีกายให้เขาเสียที

          ถึงจะเคยเข้าใจว่าแค่หวงและเหนียมอาย

          แต่วันนี้เขาเข้าใจแล้ว...

          พี่แบคฮยอนของเขา..กลัวเขาจะรู้ว่าผ่านมาเยอะนี่เอง!

          หากแต่ถ้ามุมกล้องปรับขึ้นอีกซักนิด โอเซฮุนคงจะได้เห็น...สีหน้าและแววตาอันเจ็บปวดที่แสนทรมาณของคนรัก แค่นิดเดียว...เพียงแค่มุมกล้องถูกบิดเบือนแค่นิดเดียว...ความเป็นจริงก็เลือนหาย

            “ดื่มหน่อยไหมเซฮุน?” เอ่ยถามเมื่อเห็นว่ารุ่นน้องกำลังทรุดตัวลงกับพื้นร้องไห้ไม่มีเสียง ถึงลู่หานจะสงสารเซฮุนมากแค่ไหน แต่ความเห็นแก่ตัวก็ครอบงำความถูกผิด ลู่หานเลือกที่จะใช้แผนต่อไปเลยเสียมากว่าเพราะเขารู้เพียงแต่ว่า

          ...น้ำขึ้นให้รีบตัก...

            “ดื่มย้อมใจหน่อยเถอะ จะได้ลืมๆ มันไปก่อน...”

            “ทำไม...ทำไมพี่ทำกับผมแบบนี้...” ริมฝีปากหนาเอยเสียงไร้ชีวิตชีวา คนที่กำลังช็อคแทบไม่ได้สติ เมื่อถูกป้อนของมึนเมาก็ทำได้เพียงแค่น้อมรับ และกลืนมันเข้าไป

            “ผมรักพี่...ผมเฝ้ารอ...ผม...ทะ ทำไม...” ยังคงพูดจาเลื่อนลอยอย่างไร้สติอยู่อย่างนั้น จนฤทธิ์ของแอลกอฮอล์กำลังส่งผล ลู่หานประคองหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้าระคนเอ็นดู ใบหน้าเนียนใสที่ใครๆ เห็นก็ว่าไร้เดียงสาแต่แท้จริงแล้วมันกลับเป็นหน้ากากแสนสวยฉาบไว้เท่านั้นกำลังโน้มเข้าไปใกล้เด็กน้อยอย่างยั่วยวน

            และกลายเป็นเซฮุนเองที่เริ่มอดใจไม่ไหวเพราะน้ำเมา จมูกโด่งได้รูปซุกไซร้ไปทั่วลำคอเพรียวระหงส์อย่างหื่นกระหาย ลู่หานตอบรีบเพียงแค่เชิดหน้าขึ้นและอ้อนวอนขอร้องอะไรบางอย่าง

            “เซฮุน...ถ้าพี่เป็นของเซฮุนแล้ว...เซฮุนต้องรับผิดชอบพี่นะ” หลอกถามอีกฝ่ายทีเผลอ แต่เซฮุนที่ดูเหมือนว่าจะเมากลับชะงักตัวทันที...

          เหมือนเซฮุนจะรู้สึกตัว...

          แต่ภาพและเสียงในคลิปกลับตอกย้ำ...

          เซฮุนต้องเลือกสักทาง...

          และปีศาจในใจบอกให้เขาเลือกทางนี้เอง...

          “ครับ...ผมจะรับผิดชอบพี่เอง...”

           “สวัสดีเจ้าตัวเล็ก...มาเล่นหนังสดกันอีกรอบไหม?”

            “พะ พี่คริส! พี่มาที่นี่ได้ยังไง!?” เจ้าของบ้านถอยหลังกรูเข้าชิดเตียงด้วยท่าทีตืนตระหนก คนมาใหม่แสยะยิ้มร้ายแล้วค่อยๆ สาวเท้าก้าวเข้ามาในห้องอย่างใจเย็น ทำเอาร่างเล็กตัวสั่นอย่างน่าสงสาร

            “อย่า...อย่าเข้ามานะ!” ร้องห้ามเมื่อเห็นว่าอีกคนเดินเข้ามาใกล้เตียงตัวเองทุกที ใบหน้าเรียวหันซ้ายขวาเพื่อมองหาทางหนีทีไล่ ซึ่งก็มีแค่ประตูห้องแค่ทางเดียว

            “เก่งเหมือนกันนี่คราวที่แล้วลุกออกไปได้ทั้งๆ ที่โดนจัดหนักไปซะขนาดนั้น คงจะเคยเล่นกับเซฮุนบ่อยจนชินสินะ โดนแค่นี้ไม่ทำให้นายเป็นอะไรเลย...”

            “หยุดพูดนะ!”

            “หื้ม? ทำไมล่ะ ไม่อยากรื้อฟื้น...”

            “ไม่ ไม่ ไม่ ไม่!!!! ฮือออออ” มือเรียวสวยยกขึ้นปิดหู ส่ายหน้าหนีพร้อมน้ำตาพรั่งพรู

          แบคฮยอนไม่อยากฟัง...

          แบคฮยอนไม่อยากรับรู้...

            “เลิกบ้าแล้วมาสนองความใคร่ของฉันได้แล้ว!” เสียงทุ้มประกาศกร้าวพร้อมกระชากแขนคนตัวเล็กให้มาอยู่ใต้อาณัติ ร่างกายกำยำกดทับกายบางทุกสัดส่วน ฝ่ามือหนาฉีกกระชากเสื้อผ้าตัวบางออกอย่างสนุกสนาน คริสแทบไม่ต้องออกแรงจับแขนแบคฮยอนเลย เพราะดูเหมือนว่าแบคฮยอนจะร้องไห้ฟูมฟายจนสติแทบไม่มี

          มันก็ดีที่จะได้ทำอะไรๆ ได้ง่ายขึ้นมาหน่อย

            “อึก...โอ๊ยยยย” ริมฝีปากบางเผยอเปล่งเสียงร้องโอดโอยเมื่อถูกจับกดให้คว่ำหน้าแล้วต่อด้วยสิ่งที่ก็รู้ว่าคืออะไรส่งเข้ามาในกายอย่างรุนแรง แบคฮยอนจิกผ้าปูที่นอนและกัดหมอนแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวด คริสรุนแรงและเอาแต่ใจ แบคฮยอนถูกจับให้พลิกตามความต้องการของคริสอยู่หลายครั้ง กายบางที่อ่อนเปลี้ยก็ได้แต่เพลียแรงตามทุกจังหวะ เสียงทุ้มครางด้วยความสุขสม แต่อีกคนมีแต่เสียงสะอื้นไห้ แบคฮยอนเรียนรู้วิธีที่จะไม่ทำให้ตัวเองโดนทุบตีเหมือนคราวก่อนด้วยการไม่ขัดขืน

          เพราะรู้ว่าออกแรงแค่ไหนยังไงก็ไม่พ้น ตกเป็นของใครอีกคนแล้วแก้ยังไงก็ไม่ทัน

          ดวงตาเรียวที่บอบช้ำทอดมองเพดานอย่างเหม่อลอย คริสจากไปแล้วเหลือทิ้งไว้แค่คราบอารมณ์และความเจ็บปวด แบคฮยอนไม่เคยรังเกียจร่างกายตัวเองขนาดนี้มาก่อนเลย เคยคิดว่าตกเป็นของชานยอลหลายครั้งก็น่ารังเกียจพออยู่แล้ว แต่พอมาตกเป็นของคนที่เกลียดแสนเกลียดถึงสองครั้งสองคราแบคฮยอนก็แทบจะเอาน้ำกรดอาบน้ำอยู่แล้ว แต่ติดที่ว่ามันทำจริงไม่ได้

            โทรศัพท์มือถือดังขึ้นหลายครั้งต่อหลายครั้งแบคฮยอนเองก็ไมได้รับสายเพราะรู้ว่าคนที่โทรเข้านั้นไม่ใช่เซฮุน แบคฮยอนพยายามโทรหาเซฮุนอยู่นานเซฮุนก็ไม่รับและสุดท้ายก็ปิดเครื่องหนีไป

            หัวใจที่กำลังเจ็บปวดรู้สึกทรมาณมากขึ้นไปอีกเมื่อเวลาที่ต้องการคนรักมาอยู่ข้างกายกลับไม่เคยมี แบคฮยอนจำได้ว่าแฟนหนุ่มบอกว่าจะรีบไปรีบกลับ แต่กลับกลายเป็นทิ้งให้เขาถูกคริสข่มเหงได้ถึงสองวันเต็มๆ แบคฮยอนไม่เข้าใจ...เกิดอะไรขึ้นกับเซฮุน?

            แบคฮยอนไม่ปล่อยความสงสัยเอาไว้เฉยๆ ร่างเล็กพยายามอย่างยิ่งที่จะลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวด้วยความยากลำบาก และท้ายสุดแบคฮยอนก็ดั้นด้นมาถึงคอนโดเซฮุนจนได้ แต่ติดที่ว่าเจ้าของห้องไม่อยู่ แล้วแบคฮยอนเองก็ไม่รู้ว่าจะติดต่อกับเซฮุนทางไหน สุดท้ายก็ต้องกลับห้องตัวเอง แบคฮยอนไม่เจอรูมเมทคนสนิทของเขาอยู่ในห้องเช่นกันทั้งๆ ที่วันนี้ชานยอลมีเรียนแค่ช่วงเช้า คิ้วสวยขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม ท้ายสุดจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวไปมหาวิทยาลัยอย่างร้อนรน

          ‘นั่น! บยอนแบคฮยอน’

          ‘เฮ้นแบคฮยอนจริงๆ ด้วย’

          ‘ที่ว่าคบกับเซฮุนใช่ไหม’

          ‘ดูหน้าสิ ซีดเชียว สงสัยเมื่อคืนจัดหนัก’

          ‘!@#$%^&*()_’ และเสียงซุบซิบนินทาอีกระรอกใหญ่ แบคฮยอนไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นจุดสนใจขนาดนี้ แต่ก่อนเขาแค่ถูกมองเพราะว่าคบกับเซฮุนแต่ตอนนี้สิ่งที่ได้เพิ่มคือสายตาที่ดูขยะแขยงและรังเกียจเขา

          ...ทำไมกันนะ?...

            ส่ายหัวไล่ความคิดไร้สาระของตัวเองออกไป สาวเท้าเร่งความเร็วเพื่อที่จะได้พบเจอคนรักของตน แต่เพราะแบคฮยอนยังคงติดต่อเซฮุนไมได้จึงได้แต่ยืนรอหน้าคณะ เพียงไม่นานก็เริ่มมีนักศึกษาหลายคนทยอยออกมา แบคฮยอนรู้สึกประหม่าเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว เมื่อนักศึกษาหลายคนที่เริ่มเดินอกมาต่างก็จ้องมองเขาและซุบซิบกันทั่ว จนแบคฮยอนกวาดสายตาไปเจอกันกลุ่มเพื่อนของเซฮุน คนตัวเล็กโบกมือทักมายเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหา

            “เซฮุนล่ะ วันนี้เซฮุนมาไหม?”

            “อะ เอ่อ...พี่...พี่แบคฮยอน...”

            “หื้ม? ว่าไงเซฮุนล่ะ”

            “พี่มา...มาทำไมครับ..” ยังไม่ทันจะได้ถามว่าทำไมถึงได้พูดกับตัวเขาเช่นนั้น นัยตาเรียวก็พบคนที่อยากเจอเสียที...แต่ติดที่ว่ามีใครอีกคนคล้องแขนตามมาด้วย

            “เซฮุน...” เสียงหวานเอื้อนเอ่ยอย่างล่องลอย เมื่อเซฮุนเพียงแค่ปรายตามองเขาเท่านั้นก่อนจะเดินหนีไป

            “เซฮุน! ทะ ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ?” วิ่งเข้าไปดักหน้าอีกฝ่ายแล้วเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนก

            “ทำอะไร...” น้ำเสียงเย็นชาตอบกลับออกมาทำให้คนฟังใจสั่น...แบคฮยอนไม่รู้ว่าเซฮุนเป็นอะไร และทำไมถึงได้มีท่าทีเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ไม่กี่คืนก่อนเขาสองคนกำลังมีความสุขด้วยกันแท้ๆ...

            “ไหนเซฮุนบอกว่าจะไปหาพี่ลู่หานไม่นาน แล้วทำไมเซฮุนถึงไม่กลับมาอีกเลย พี่โทรไปก็ไม่รับ เซฮุนเป็นอะไรบอกพี่ได้ไหม แล้วทำไมถึงได้...”

          “เลิกกันเถอะพี่แบคฮยอน”

            “!!” ถึงกับสะอึกเมื่อได้ยินประโยคที่ไม่อยากได้ยิน แบคฮยอนกำลังอึ้งและยืนหาเสียตัวเองอยู่นาน พอหาเสียงเจอเซฮุนก็เดินหนีไปอีกแล้ว ขาเรียวก้าวตามคนรักและโอบกอดเซฮุนจากด้านหลังอย่างแนบแน่น คนกอดได้แต่กลั้นน้ำตาและกลั้นเสียงที่สั่นของตัวเองไว้

            “ไม่เอา...เซฮุนทำไมบอกเลิกพี่ วันก่อนเรายังดีกันอยู่เลย” เซฮุนไม่ตอบและไม่มีปฏิกิริยาใดๆ มีเพียงผู้ชายหน้าหวานอีกคนที่เดินกอดแขนเซฮุนมาตั้งแต่แรกกำลังแย้มยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้เดินมาจ้องหน้าแบคฮยอน

          “ปล่อยมือออกจากแฟนฉันซะบยอนแบคฮยอน”

            “อะ อะไรนะ?”

            “ฉันบอกว่าให้นายปล่อยมือออกจากแฟนของฉัน”

            “พะ พี่ลู่หานพูดอะไร?” พยายามที่จะไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ลู่หานเดินมาจับแขนแบคฮยอนออกแล้วหอมแก้มเซฮุนต่อหน้าต่อตา

            “นี่มันอะไรกันเซฮุนอธิบายให้พี่เข้าใจที!” เริ่มขึ้นเสียงดวยความขุ่นเคืองใจ แบคฮยอนไม่เข้าใจว่าทำไมแฟนฟนุ่มของเขาถึงได้ทำแบบนี้ ลู่หานแสยะยิ้มอย่างมีชัยชนะ ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มบางพร้อมเอ่ยคำพูดที่สะกิดใจแบคฮยอนเสียที

          “ทำอะไรไว้ลับหลังเซฮุนล่ะ”

            “โอ๊ย!!” หลังจากที่มองภาพเคลื่อนไหวในจอมือถือได้แค่ไมกี่วินาที แบคฮยอนที่หน้าชาวาบก็ถูกผลักจนถอยหลังล้มลง

            “นายมันน่ารังเกียจนะแบคฮยอน เซฮุนเขารักนายขนาดนั้นนายก็ยังกล้าคบชู้”

            “ไม่จริง!” ตวาดลั่นพร้อมพยุงตัวลุกขึ้นเพื่อที่จะได้อธิบายความเป็นจริง หากแต่ก็ถูกมือเรียวของลู่หานผลักลงไปดังเดิม

            “คลิปเห็นเต็มตาขนาดนี้นายยังมีอะไรจะแก้ตัวได้อีกห้ะ!” เป็นลู่หานอีกเช่นกันทีตวาดใส่หน้าแบคฮยอนจนมีนักศึกษาอีกหลายคนมายืนมุงดู

            “ไม่จริงนะเซฮุน พี่โดนพี่คริส...”

          เพี๊ยะ!~

            ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากพูดความจริง ความรู้สึกชาวาบและค่อยๆ เจ็บแสบเกิดขึ้นที่แก้มเนียนนุ่มของตน แบคฮยอนหันกลับไปมองคนใจร้ายที่ตบหน้าเขาช้าๆ ลู่หานจ้องเข้ามาในดวงตาของแบคฮยอนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เสียงหวานที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของตนหน้าหวานทำเอาใจแบคฮยอนกระตุก

          “ถ้าไม่อยากให้คลิปแพร่ไปทั่วมหาลัยล่ะก็หุบปากซะ!”

            เซฮุนเดินไปแล้ว ทิ้งแบคฮยอนไปแล้ว ความรักครั้งแรกของแบคฮยอนไม่มีอีกแล้ว เหลือไว้แต่ความทรงจำและคำพูดที่ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งตอกย้ำตัวเอง

          “ผมสัญญาว่าจะกอดพี่แบคฮยอนให้อ่อนโยนที่สุด เพราะพี่แบคฮยอนจะเป็นคนแรกของผม และผมก็จะเป็นคนแรกของพี่แบคฮยอน...”

          “ให้ผมได้เป็นคนซื้อแหวนวงนั้นให้พี่นะ...”

          “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ผมจะไม่มีวันทิ้งพี่...ผมสัญญา”

          “อยากสิ อยากมากๆ รอผมเรียนจบก่อนนะ เราจะแต่งงานกันและอยู่ด้วยกัน นอนกอดกันแบบนี้ทุกคืน ตื่นมามอนิ่งคิสกันทุกเช้า...ผมอยากให้เป็นแบบนั้น”

          “ฮึก...” ไม่มีอีกแล้วอนาคตที่เคยวาดฝัน

            “ฮึก...” ไม่มีอีกแล้วอ้อมกอดที่เคยโหยหา

            “ฮึก...” ไม่มีแม้กระทั่งความทรงจำดีๆ ก่อนจากลา

            “ฮึก...” ไม่มีอีกแล้วคำสัญญาของสองเรา

            “ฮือออ...ไหนสัญญาแล้วไงเซฮุน นายสัญ...ฮึก สัญญาแล้วไงว่าจะไม่ทิ้งพี่ ฮึก...ฮือออ”

          “สัญญาด้วยจูบแห่งนิรันดร์ว่ารักของเราจะมั่นคงตลอดไป ผมจะไม่ทิ้งพี่ไปไหน ผมสัญญา...”

          กายบางสะอึกสะอื้นอยู่ที่เดิมไม่ลุกไปไหน หัวใจถูกบีบให้แตกสลายจนไม่มีการรับรู้ใดๆ หลายคนที่ยืนมองเหตุการณ์ต่างก็แยกย้ายกันไป บางคนก็ยังอยู่มองดูด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่มีใครกล้ายื่นมือเข้ามา

            หยาดฝนเม็ดเล็กเริ่มตกลงมากระทบพื้นดิน ยังไม่ทันจะได้ตากน้ำฝนชะโลมความเจ็บปวดก็มีใครบางคนก้าวเข้ามาพร้อมร่มในมือและรอยยิ้มอันอบอุ่น รอยยิ้มที่แบคฮยอนไม่เคยนึกถึง รอยยิ้มที่แบคฮยอนมองข้ามไป

            “เดี๋ยวผมไปส่งพี่ที่คอนโดเองแล้วกัน”

            “จะ จงอิน...”

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

น้องหมาขอเห่า! : ปุ้งงง!~ มาครบสักทีเว้ยตอนนี้ 55555555555555555555555

ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำว่าขอโทษที่มาต่อใช้ช้าอีกแล้ว

ใครตามทวีตอยู่จะรู้เลยว่าเครียดเรื่องเรียนเรื่องเวลาแล้วก็เรื่องฟิคมากๆค่ะ

แบบว่าเขียนออกมาไม่ค่อยได้ดั่งใจมันเลยนานนะ

ยังไงฝาก #ficcruel หน่อยนะค้า จุ๊บๆ เจอกันตอนหน้าค่ะ

จุดเริ่มต้นความอัมหิตกำลังจะมา หึหึหึ~ #รู้สึกว่าตัวเองโรคจิตจัง ก๊ากกกกกก

G Minor!