[EXO]The Vow..ขอแค่ฉันได้รักนาย (HunHan)

ลำดับตอนที่ #12 : The Vow...11

�

� สนามบิน...

�� สถานที่ที่ผู้คนมากมายเดินไปมาอยู่ตลอดเวลา สับเปลี่ยนเที่ยวบิน ออกเดินทางกันไปตามสถานที่ต่างๆ พบเจอและลาจาก..

�
�� ร่างขาวราวหิมะที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนที่เดินไปมาอย่างขวักไขว้ ที่มีเพียงแว่นตาแฟชั่นและหมวกไหมพรมสีขาวสวมเอาไว้ปกปิดใบหน้าที่หากมีใครเห็นและจำได้ขึ้นมาว่า..

�� จาง อี้ชิง หรือ เลย์ กำลังยืนอยู่คนเดียวปราศจากการป้องกันของเจ้าหน้าที่นั้น เรื่องราววุ่นวายคงไม่วายจะตามมาเป็นแน่นอน...

�� แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนั้นเท่าไหร่เป็นเพราะลืมตัวหรือเพราะความเอ๋อกันแน่ที่ทำให้ร่างบางๆยืนนิ่งอย่างงงงวยต่อไป เขาไม่รู้ว่าเฉินพาเขามาที่นี้ทำไมแล้วเจ้าตัวตอนนี้หายไปไหน? ทั้งๆที่ดูเหมือนฝนกำลังจะตกหนักอยู่ในไม่ช้านี้อยู่แล้ว มือขาวจึงได้หยิบไอโฟนขึ้นมาโทรหาผู้จัดการส่วนตัวทันที

�


�� “เฉิน นี้นายอยู่ไหนฝนจะตกแล้วนะ”

�� “ฉันรู้แล้วแต่ว่าฉันยังทำธุระไม่เสร็จน่ะ นายรออยู่แถวๆนั้นไปก่อนนะเลย์ระวังใครจะจำหน้านายได้ล่ะ” ยังไม่ทันจะได้เถียงกลับสายของเขาก็ถูกตัดลงทันที ทำให้อี้ชิงได้แต่ถอนหายใจอย่างอ่อนใจ

ถ้ากลัวว่าจะโดนจับได้ทำไมไม่พาฉันไปด้วยล่ะเฉิน...

�

���� “อี้ชิง...”
��
�� เสียงทุ้มนุ่มที่เรียกชื่อเอาไว้ทำให้เจ้าของชื่อถึงกับชะงัก หัวใจเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอกเอาเสียให้ได้ ได้แต่พร่ำบอกตัวเองว่าเสียงที่แสนคุ้นเคยนั้นเป็นเพียงแค่เขาเท่านั้นที่หูฟาดไป แต่สมองของเขากลับสั่งการให้หันไปด้านหลังเพื่อพบกับความจริงที่ทำให้อี้ชิงรู้สึกราวกับว่ามีอะไรบางอย่างมาจุกอยู่ตรงบริเวณลำคอ ยามเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของใครบางคนยืนอยู่

�

�� “อู๋ฟ่าน...”

�� ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ๆพร้อมรอยยิ้มที่ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับพูดไม่ออก ร่างทั้งร่างกำลังสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้พร้อมกับความร้อนที่ก่อตัวขึ้นตรงหัวตาทั้งสองข้าง ริมฝีปากบางเม้นเข้าหากันอย่างอดกลั้นทั้งๆที่ร่างเล็กๆกำลังสะท้านไปทั้งตัวด้วยแรงสะอื้น จนต้องยกมือขาวซีดที่สั่นเทาขึ้นมาปิดปากกลั้นเสียงเอาไว้

� � อู๋ฟ่านปล่อยสัมภาระที่ถืออยู่ลงกับพื้นอย่างไม่แยแสต่อของข้างในถุงว่ามันจะแตกหักเสียหายหรือไม่ มือทั้งสองรวบร่างบางที่บางอยู่แล้วตั้งแต่ก่อนจากกันจนตอนนี้มันกลับบางลงเล็กน้อยจากความทรงจำของเขาเอาไว้แน่น มือบางยกขึ้นกอดตอบคนตัวสูงอย่างเด็กเอาแต่ใจซุกใบหน้าสวยลงกับอกกว้างอย่างโหยหาไออุ่น

�� “อู๋ อี๋ฟ่าน...อู๋อี๋ฟานจริงๆใช่ไหม..อู๋ฟาน”

�� “ครับ อู๋อี๋ฟ่านครับ..จาง อี้ชิง” สัมผัสอันแสนอบอุ่นประทับลงบนเส้นผมนุ่มลื่นของคนตัวเล็ก เพียงแค่ความอบอุ่นเล็กๆนั้นกลับทำให้หยาดน้ำใสๆที่เจ้าตัวทนเก็บเอาไว้หลั่งรินออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นราวกับเด็กขี้แยพร่ำเรียกแต่ชื่อของคนตัวสูงเอาไว้

�� “ไม่เอานา..ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานฉันอยากเห็นนายยิ้มมากกว่านะอี้ชิง” เด็กขี้แยของเขาได้แต่ส่ายหัวไปมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาจนเขาต้องใช้มือทั้งสองข้างฝืนบังคับให้ใบหน้าสวยที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตาเงยขึ้นมา

�� “มองหน้าอู๋ฟ่านด้วยสิ ไม่อยากเห็นหน้าหน่อยหรอ?” เอ่ยถามออกไปเมื่อคนตัวเล็กไม่แม้แต่จะสบตากับเขาแต่กลับเสมองไปทางอื่น ริมฝีปากบางสีกุหลาบที่ตอนนี้เจ้าตัวเม้มเอาไว้แน่นจนกลายเป็นสีแดงก่ำราวผลเชอร์รี่นั้นทำให้ร่างสูงต้องส่งนิ้วหัวแม่มือไปลูบเบาๆ “ไม่เอานะ เดี๋ยวปากเป็นแผลหรอก..ว๊าอี้ชิงของอู๋ฟ่านหายไปไหนกันนะ คนที่ยิ้มสวยๆร่าเริงสดใสหายไปไหนกันเอ่ย ทำไมอู๋ฟ่านถึงเจอแต่เด็กขี้แยเอาแต่ใจซะล่ะ หื้ม..”

�� เสียงที่คนตัวโตดัดให้เล็กลงช่างฟังดูตลกไม่สมตัวคนพูด... รอยยิ้มบางค่อยๆเผยออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือจะหัวเราะกันแน่ยามเมื่อคนตรงหน้าส่งรอยยิ้มขี้เล่นมาให้พร้อมกับจับหัวของเขาโยกไปโยกมา “เดี๋ยวต้องโดนผู้จัดการว่าแน่เลยที่บังคับให้มาเปลี่ยนเครื่องที่เกาหลีแบบนี้ ไหนๆก็จะต้องโดนว่าแล้วยิ้มให้อู่ฟ่านเห็นหน่อยนะคนดี” รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นที่มอบให้ทำให้คนได้รับอดยิ้มตามไม่ได้ ดวงตาคู่สวยยิ้มตามไปด้วยพร้อมๆกับรอยลักยิ้มที่ผุดขึ้นที่ข้างแก้มอย่างน่ารัก

�� “คิดถึง..”

�� “คิดถึงยิ่งกว่าครับ..” นิ้วเรียวยาวจิ้มลงไปตรงรอยบุ๋มของแก้มเนียนใส ก่อนที่จะเกิดเสียงหัวเราะตามขึ้นมา...

�

�


�� “คริสเที่ยวบินถูกยกเลิกเพราะพายุฝน เครื่องเปลี่ยนเที่ยวบินของนายไปเป็นตอน7โมงเช้าวันพรุ่งนี้แทนนะ” ร่างสูงพยักหน้าเป็นอันรับรู้ นึกอยากขอบคุณพระเจ้าที่บันดาลให้วันนี้มีพายุฝนเกิดขึ้น..� เฉินมองดูร่างสูงของเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆตัวนั้นมีร่างเล็กๆของเลย์นั่งอยู่เงียบๆไม่พูดไม่จาอยู่ ก่อนจะส่งคีย์การ์ดให้เพื่อนของตนที่เงยหน้าขึ้นมามองอย่างสงสัย

� � “ฉันเปิดห้องของโรมแรมในสนามบินให้นายแล้ว อีก10นาทีรถของทางโรงแรมจะมารับพวกนายไปฉันจัดการคุยเรื่องระบบรักษาความปลอดภัยให้แล้ว ไปนอนพักผ่อนเถอะนาย2คนคงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เลย์พรุ่งนี้ฉันจะมารับที่สนามบินนะอย่าปิดเครื่องล่ะ” อี้ชิงเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างออกมาอุบอิบๆก่อนจะทำหน้ามึนเหมือนเดิมโบกมือลาให้เหมือนอย่างปกติ เฉินเดินออกมาพร้อมถอนหายใจเบาๆ

�� รู้ว่าผิดกฎของทางบริษัท ถ้าข่าวนี้รู้ไปถึงประธาน ดีไม่ดีเขาอาจถูกพักงานเลยก็เป็นไปได้..

�

�� ร่างสูงโปร่งหันหลังกลับไปดูคนทั้งสองที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมพูดคุยกันอยู่และดูเหมือนร่างขาวราวหิมะนั้นจะมีความสุขอย่างปิดไม่มิดเมื่อรอยยิ้มที่ช่างดูเจิดจ้าในสายตาของเขากำลังปรากฏอยู่บนกลีบปากบาง และคนตัวสูงก็ยิ้มอย่างมีความสุขอยู่

� เฉินถอนหายใจก่อนจะยักไหล่อย่างปลงๆแล้วยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ..

�
� นี้คงเป็นความสุขที่ฉันคงจะหาให้พวกนายได้...

� การจากลากับคนที่ตัวเองรักมากนานถึง5ปีมันทรมาณขนาดไหนถึงแม้เขาจะไม่สามารถรับรู้ได้ แต่เขารู้ว่ามันรู้สึกยังไง..

�



� การจากลาที่ไม่มีทางรู้ได้ว่าเมื่อไหร่..ถึงจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง..




//////////////////////////////////////////////////


คริสเลย์ค่ะ�อู๋ฟ่านกับอี้ชิง คู่นี้ไรเตอร์มีแพลนจะให้เป็นคู่เมนหลักในฟิคเรื่องหน้าค่ะ555
หวังว่าจะชอบกันนะค่ะ
ติชมได้เหมือนเดิมค่ะ อยากรู้ว่ามีใครฟินคริสเลย์ ป๊าม๊าบ้าง^^"
ออกแนวเป็นความรักที่ห่างไกล ไม่รู้ว่าความรักของคู่นี้จะแพ้เวลา+ระยะทางรึป่าว
ติดตามกันต่อไปนะค่ะ
เม้นๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ เจอกันตอนหน้าค่ะทุกคน : )

�