Dangerous รักอันตราย นายคุณชายจอมโหด (ฮัทแคน ft.ฮั่นส้ม)

ลำดับตอนที่ #12 : chapter 10. เป็นแฟนกัน

Ha .ha

            ร่างสูงของฮัทเดินออกมาจากห้องนอนตนเอง ตรงเข้าไปที่ห้องนอนของแคน เพื่อจะไปหาคนตัวเล็ก  ฮัทเดินหาไปทั่วห้องก็ไม่พบแม้แต่เงาของแคน ร่างสูงจึงเดินมาตามหาข้างล่างแต่ก็ไม่พบเช่นกัน

            “ป้าแจ๋ว เห็นแคนมั๊ยครับ”  ฮัทถามแม่บ้านสูงอายุที่เชื่อว่าน่าจะรู้ว่าแคนอยู่ไหน

            “ไม่เห็นเลยค่ะ  ตั้งแต่เมื่อเช้านี้ ป้าก็ไม่เห็นคุณแคนเลยค่ะ”  ป้าแจ๋วตอบตามความเป็นจริง ฮัทขมวดคิ้วเล็กน้อย สงสัยว่าคนตัวเล็กหายไปไหน  จะโทรหาก็ไม่ได้ เพราะไม่มีเบอร์โทรศัพท์ เขาไม่ได้ใส่ใจที่จะถามเบอร์โทรศัพท์ของแคนอยู่แล้ว

            แต่แล้ว เสียงริงโทนโทรศัพท์ของฮัทก็ดังขึ้น ร่างสูงหยิบมันขึ้นมาดูก็ต้องแปลกใจเล็กน้อยที่เป็นเบอร์ของพี่ชายโทรเข้ามา

            “ฮัลโหล”  ฮัทกรอกเสียงลงโทรศัพท์

            ‘ฮัลโหล ฮัท ตอนนี้แกอยู่ไหน’  น้ำเสียงที่ดูร้อนรนของฮั่นทำให้ฮัทแปลกใจ

            “อยู่บ้าน พี่ฮั่นมีอะไรหรือเปล่า”

            ‘ตอนนี้แคนอยู่ที่โรงพยาบาล แกรีบไปด่วนเลยนะ’

            “ห๊ะ!!! แคนอยู่โรงพยาบาล แล้วไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง”  ฮัทถามอย่างตกใจ เมื่อกี้นี้ก็ยังอยู่ที่นี่อยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้ถึงไปอยู่ที่โรงพยาบาลได้

            ‘ตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้รายละเอียดอะไรมากนัก แต่ตอนนี้แกรีบไปโรงพยาบาลก่อนเลยนะ’  ฮั่นพูดแกมบังคับ

            “โรงพยาบาลอะไร เดี่ยวผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” หลังจากที่รู้โรงพยาบาลที่แคนอยู่แล้ว ร่างสูงก็ไม่รอช้า รีบตรงไปขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว

            ใช้เวลาเพียงไม่นานนัก  ฮัทก็มาถึงโรงพยาบาลที่ฮั่นบอก  ร่างสูงรีบตรงเข้าไปหาพยาบาลที่เคาท์เตอร์ทันที

            “ขอโทษนะครับ คนไข้ที่ชื่อ อติรุจ กิตติพัฒนะ ตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ”  ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจอะไรร่างบางมากนัก แต่ก็พอจะจำชื่อกับนามสกุลได้

            “สักครู่นะคะ...ตอนนี้คนไข้พักอยู่ที่ห้อง 704 ค่ะ”  พยาบาลสาวตอบฮัท ร่างสูงก็ไม่รอช้ารีบตรงไปที่ห้องที่ว่าทันที

            ร่างสูงหยุดยืนอยู่หน้าห้อง 704  พลางมองป้ายชื่อหน้าห้อง เพื่อให้แน่ใจว่ามาถูก เมื่อป้ายชื่อหน้าห้องบ่งบอกว่าเป็นชื่อของคนตัวเล็กจริงๆ ร่างสูงก็ไม่รอช้า รีบเปิดประตูเข้าไปทันที

            ฮัทเดินมาตรงเตียงที่มีร่างของแคนนอนหลับอยู่ ร่างสูงมองใบหน้าร่างบางที่ซีดเล็กน้อย ร่างสูงนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆเตียง

            “เอ่อ...ขอโทษนะครับ คุณเป็นญาติของแคนหรือครับ”  เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังของฮัท ร่างสูงหันไปมองต้นเสียง

            “นี่นาย...”  ฮัทพูดขึ้นเมื่อเห็นหน้าชายหนุ่มชัดๆ คนที่เห็นว่ามายุ่งกับแคนอยู่บ่อยๆ

             “คุณเป็นน้องชายแคนใช่มั๊ยครับ สวัสดีครับพี่ชื่อรุจนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”  รุจยิ้มให้อย่างเป็นมิตร พร้อมยื่นมือไปเพื่อที่จะจับ

            “แต่ฉันไม่ยินดี”  ร่างสูงพูดเสียงต่ำพร้อมทั้งยังปัดมือของรุจอีกด้วย รุจตกใจเล็กน้อยกับท่าทีของฮัท

            “ทำไมครับ ผมไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า”  รุจถามอย่างสงสัย เขาไม่เข้าใจว่าคนตรงหน้านี้ เป็นอะไร ทำไมถึงทำท่าทางอย่างกับว่าเขาเคยไปทำอะไรไม่ดีให้

            “นายมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นซะ”  ฮัทพูดเสียงเข้ม

            “อะไรของคุณเนี่ย ผมไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจ”  รุจถามอย่างสงสัย

            “ไม่จำเป็นต้องรู้ ฉันบอกให้นายกลับไปได้แล้ว และต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมายุ่งกับแคนอีก”  ฮัทสั่งเสียงเข้ม แววตาดุดัน ไม่รู้เหมือนกันทำไมต้องทำแบบนี้ รู้แต่ว่า ผู้ชายคนนี้อาจจะมาแย่งร่างบางไปจากเขาก็ได้
 

            “ผมคงทำตามที่คุณบอกไม่ได้หรอกครับ ถ้าเจ้าตัวเขาไม่ได้เป็นคนพูดเอง ผมก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำตาม”  รุจพูดอย่างไม่เกรงกลัว ฮัทโกรธจัดเงื้อหมัดขึ้นเตรียมที่จะปะทะบนใบหน้าหล่อนั่น

            แกร็ก...

            แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรอย่างที่ใจคิด เสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้นเสียก่อน ฮั่นและแกงส้มรีบเดินเข้ามาในห้อง

            “พี่รุจ”  แกงส้มเรียกชื่อรุจ

            “ไอ้ฮัท แกจะทำอะไร”  ฮั่นถามเมื่อเห็นว่าฮัทกำลังจะทำร้ายร่างกายของรุจ  ฮัทมองหน้าพี่ชายแล้วค่อยๆลดมือลงช้าๆ  แต่ก็ยังส่งสายตาอาฆาตไปให้รุจ

            “เอ่อ...พี่ฮั่นฮะ นี่พี่รุจ คนที่ช่วยพี่แคนไว้”  แกงส้มแนะนำรุจให้ฮั่นรู้จัก รุจก้มหัวให้ฮั่นเล็กน้อย ฮั่นเองก็เช่นกัน

            “ขอบคุณมากนะครับ ที่ช่วยแคน”  ฮั่นกล่าวขอบคุณ

            “ไม่เป็นไรครับ” 

            ร่างสูงของฮั่นรีบตรงเข้าไปยังเตียงที่มีร่างบางนอนอยู่  ฮั่นใช้หลังมือของตนเองแตะไปที่หน้าผากมนของแคน

            “ตัวไม่ค่อยร้อนแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย”  ฮั่นถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นว่าแคนปลอดภัยแล้ว

            “เอ่อ...ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่”  รุจเอ่ยลาทุกคน

            “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา”  ฮัทพูดแทรกขึ้น ฮั่นจึงหันไปดุฮัททีหนึ่ง

            “ฮัท ไปพูดแบบนั้นได้ยังไง”

            “ไม่เป็นไรครับ งั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ”  รุจเอ่ยลาอีกรอบ

            “เดี๋ยวฮะพี่รุจ ผมไปด้วย”  แกงส้มขัดขึ้นมาเสียก่อนที่รุจจะได้เดินออกไป

            “ไปสิ”  รุจบอก แกงส้มหันมาหาฮั่นและฮัท

            “พี่ฮั่น ผมกลับก่อนนะฮะ ฮัท กลับก่อนนะ”  แกงส้มเอ่ยลาสองพี่น้อง ฮัทพยักหน้าเล็กน้อยให้

            “กลับดีๆล่ะ”  ฮั่นพูด  แกงส้มยิ้มออก อย่างน้อย พี่ฮั่นเขาก็เป็นห่วงเราเหมือนกัน

            “ฮะ  ไปกันเถอะพี่รุจ” แกงส้มชวนรุจกลับ เมื่อทั้งคู่เดินออกไปแล้ว ฮั่นก็หันไปพูดกับฮัท

            “ฮัท แกอยู่กับแคนประสาอะไร ทำไมถึงปล่อยให้แคนออกไปข้างนอกทั้งที่ไม่สบายแบบนี้ ถ้าเกิดแคนเป็นอะไรมากกว่านี้จะทำยังไง”  ฮั่นรัวเป็นชุดใส่ฮัทที่นั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่

            “แล้วผมผิดอะไรพี่ฮั่น ผมไม่ได้มีหน้าที่เฝ้าแคนนี่”  ฮัทโต้กลับ

            “ฉันจะไว้ใจให้แกทำอะไรได้บ้างเนี่ย ไปกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวพี่เฝ้าแคนเอง” 

            “อ้าวพี่...พอหมดประโยชน์นี่ไล่ผมเลยเหรอ”

            “แล้วแกจะอยู่ทำไม แกไม่ชอบแคนเขาไม่ใช่หรือไง”  คำพูดของฮั่นทำเอาฮัทนิ่งเงียบไป  นั่นสินะ จะอยู่ทำไมในเมื่อเกลียดคนคนนี้จะตายไป

            “งั้น...ผมกลับก่อนก็แล้วกัน แล้วพี่ล่ะ จะกลับบ้านหรือเปล่า” ฮัทถาม

            “ไม่ล่ะ เดี๋ยวพี่จะอยู่เฝ้าแคนเอง แกกลับไปก่อนเถอะ”

            “งั้นผมไปล่ะ”  ฮัทรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป  พร้อมกับความสับสนภายในจิตใจ

            “แล้วทำไมเราจะต้องไปเป็นห่วงด้วยนะ”  ฮัทถามตัวเอง แต่ก็ไม่ได้คำตอบกลับมา  ร่างสูงสะบัด
ศีรษะไล่ความคิดออก ก่อนที่จะตรงไปขับรถออกจากโรงพยาบาลไป  นายกำลังเล่นตลกอะไรกับฉัน แคน

            เช้าวันรุ่งขึ้น

            แสงแดดที่ส่องมากระทบเปลือกตา ทำให้ร่างบางรู้สึกตัวขึ้น  แคนลืมตาขึ้นแล้วกวาดตามองไปรอบๆห้อง ก็พบว่ามีร่างสูงของฮั่น นอนหลับอยู่บนโซฟา

            “พี่ฮั่น”  แคนเรียกชื่อพี่ชาย เสียงแผ่ว แต่มันก็ทำให้คนที่ตื่นง่ายอย่างฮั่นรู้สึกตัวได้

            “แคน ตื่นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง”  ฮั่นรีบเข้ามาหา พร้อมถามไถ่อาการของคนตัวเล็กทันที

            “หิวน้ำ”  แคนพูดขึ้น ฮั่นรีบหันไปรินน้ำใส่แก้วแล้วนำมาให้แคนดื่มทันที

            “เป็นไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง”  ฮั่นถามอย่างเป็นห่วง

            “ดีขึ้นมากแล้วฮะ แล้วนี่ แคนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” แคนถาม

            “เมื่อวานนี้ตอนที่แคนหมดสติไป คนที่ชื่อรุจเขาพาแคนมาส่งโรงพยาบาลน่ะ”  ฮั่นตอบ

            “อ๋อ...แล้วนี่พี่รุจอยู่ไหนฮะ แคนอยากขอบคุณเขา”

            “ตอนนี้เขาไม่อยู่หรอก แต่เห็นบอกว่าเดี๋ยวจะมาเยี่ยมอีก”

            “เหรอฮะ...งั้นก็ดีเลย เอ่อ...แล้วนี่พี่ฮั่นมาได้ยังไงเนี่ย แล้วงานพี่ล่ะ”  แคนถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่าฮั่นต้องทำงานอยู่ที่ต่างจังหวัด

            “ไม่เป็นไรหรอก พี่ให้ลูกน้องทำให้แล้ว แคนไม่ต้องเป็นห่วง”  ฮั่นลูบศีรษะของแคนเบาๆ

            “แคนทำให้พี่เดือดร้อนอีกแล้วใช่มั๊ย”

            “ไม่ใช่หรอก อย่าคิดมากสิ นอนพักผ่อนซะจะได้หายไวๆนะ”

            “แคนขอโทษจริงๆนะฮะ พี่ฮั่น”  แคนพูดเสียงสลด

            “ไม่เป็นไร พักผ่อนซะ อย่าคิดมากนะ หิวอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้”

            “ก็หิวนิดหน่อย” แคนตอบ จะไม่ให้หิวได้อย่างไร ก็ไม่ได้กินข้าวเลยนี่นา

            “อาหารโรงพยาบาลคงจะไม่อร่อย เดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้นะ รอก่อนนะ”

            “ฮะ”  แคน ยิ้มรับ ฮั่นจึงเดินออกไปซื้อของมาให้แคน

            ร่างบางเอื้อมมือไปหยิบรีโมต กดเปิดโทรทัศน์ดูแก้เหงา ภายในใจกลับคิดถึงชายคนหนึ่ง คนที่ทำร้ายเขาต่างๆนานา คนที่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องมานอนโรงพยาบาลแบบนี้  ฮัทจะรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้เขาป่วยอยู่ แล้วถ้ารู้ จะเป็นห่วงหรือเปล่า ขอแค่ฮัทเป็นห่วง แค่นิดเดียวก็ยังดี

            แกร็ก...

            เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น  แคนไม่ได้หันไปมองคนที่มาใหม่ เพราะคิดว่าคงจะเป็นฮั่นที่กลับมาแล้ว ว่าแต่ทำไมกลับมาเร็วจัง

            “พี่ฮั่นกลับมาแล้วเหรอฮะ ทำไมกลับมาเร็วจัง”  แคนถามขึ้น แต่สายตาจับจ้องอยู่ที่โทรทัศน์

            “.......”  ไม่มีเสียงตอบกลับมา

            “พี่ฮั่น แคนถามไม่ตอบนะ อ๊ะ..ฮัท”  แคนตกใจเมื่อหันไปเห็นบุคคลที่เข้ามาใหม่ ซึ่งเป็นฮัท ไม่ใช่ฮั่น

            “ทำไม ผิดหวังเหรอที่ไม่ใช่พี่ฮั่น”  ฮัทถามหน้านิ่ง

            “เปล่านะ...ว่าแต่ฮัทเถอะ มาได้ยังไง”

            “ขับรถมา  ทำไม ฉันจะมาไม่ได้หรือยังไง”

            “เปล่าๆ มาได้สิ ทำไมจะมาไม่ได้ล่ะ”  แคนรีบปฏิเสธทันที แม้จะสงสัยนิดหน่อยว่าทำไมฮัทถึงมาเยี่ยมได้

            “แล้วเมื่อวานนี้ นายออกมาจากบ้านทำไม”  ฮัทถามเสียงเข้ม พลางสาวเท้าเข้ามาใกล้แคน

            “เอ่อ...คือ แคนอยากออกมาเดินเล่นข้างนอกบ้างน่ะ อยู่แต่ในบ้านมันอึดอัด”  แคนตอบ แต่มันไม่ใช่เหตุผลจริงๆที่เขาออกจากบ้านมา

            “แน่ใจนะว่าแค่อยากออกมาเดินเล่น ไม่ได้คิดที่จะหนีฉัน” 

            “แน่ใจสิ แค่อยากออกมาเดินเล่นเฉยๆ”  แคนพูด หน้าหวานก้มลงต่ำ ไม่สบตากับร่างสูง ฮัทใช้มือของตัวเอง ช้อนคางร่างบางให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา

            “ทำไมเวลาพูดกับฉัน นายถึงชอบหลบตาฉัน”

            “........”  แคนเงียบ ไม่ได้ตอบอะไรออกไป

            “ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่ฉันจะบอกให้นายรู้เอาไว้นะว่าถึงนายจะพยายามหนีฉัน แต่นาย หนีฉันไม่พ้นหรอก จำเอาไว้ว่านายคือของฉัน แค่คนเดียว”  ฮัทพูด

            “แล้วแคน  เป็นอะไรของฮัท”  แคนถามด้วยความสงสัย

            “...เป็นที่ระบายความใคร่ของฉันไง”  คำตอบของฮัททำให้น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้  แค่นี้เองน่ะเหรอ คนอย่างแคนเป็นได้แค่เครื่องระบายความใคร่ของฮัท แค่นั้นน่ะเหรอ

            “แค่นั้นเองเหรอ ที่แคนเป็นให้ฮัทได้”  ร่างบางเอ่ยถาม น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเจ็บปวด ฮัทมองใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตานิ่ง  ใจจริงแล้วเขาไม่ได้ต้องการที่จะพูดแบบนี้ออกไป แต่ด้วยศักดิ์ศรีที่มันค้ำคออยู่ ทำให้เขาเลือกที่จะพูดจาตรงข้ามกับใจ

            ร่างสูงโน้มตัวลงประกบริมฝีปากของตัวเองกับริมฝีปากบาง  คนตัวเล็กหลับตาพริ้ม เต็มใจรับสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้ แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอร่างสูง ฮัทเองก็กระชับท้ายทอยร่างบางให้เข้ามาใกล้เพื่อรับสัมผัสมากขึ้น รสจูบที่อ่อนโยน หอมหวานดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งร่างเล็กทุบหลังร่างสูงเบาๆเพื่อให้สัญญาณว่ากำลังจะขาดอากาศ ร่างสูงผละออกอย่างอ้อยอิ่ง แคนมองเข้าไปในแววตาอันว่างเปล่าของฮัท แววตาที่ไม่ได้บอกความรู้สึกอะไรเลย

            แกร็ก...

            เสียงเปิดประตูดังขึ้นมา ฮัทรีบผละออกจากร่างเล็กอย่างรวดเร็ว

            “อ้าวฮัท มาตั้งแต่เมื่อไหร่”  เป็นฮั่นนั่นเองที่เดินเข้ามา พร้อมอาหารเต็มสองมือ ร่างสูงเดินนำอาหารไปเทใส่จานเพื่อเตรียมมาให้แคนรับประทาน และไม่เพียงแต่มี ฮั่นเดินเข้ามาเท่านั้น แต่ยังมีร่างสูงโปร่งของรุจเดินตามเข้ามาด้วย

            “มาเมื่อกี้นี้”  ฮัทตอบฮั่น แต่สายตากลับจ้องไปที่รุจอย่างไม่พอใจ แต่รุจไม่สนใจ  เดินเข้ามาหาแคนที่อยยู่บนเตียง

            “สวัสดีครับแคน เป็นยังไงบ้าง”  รุจถาม

            “ดีขึ้นเยอะแล้วฮะพี่รุจ แคนต้องขอบคุณพี่รุจมากนะฮะที่ช่วยแคน ไม่อย่างนั้นแคนคงแย่แน่ๆ”  แคนเอ่ยขอบคุณรุจอย่างจริงใจ ร่างสูงส่งยิ้มอ่อนโยนส่งกลับมาให้

            “ไม่เป็นไรหรอก แค่แคนไม่เป็นอะไรพี่ก็ดีใจแล้ว” รุจตอบกลับมา

            “ยังไงก็ ขอบคุณอีกครั้งก็แล้วกันนะฮะ”

            “ครับ ต่อไปนี้ก็ระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน ไม่สบายก็นอนพักอยู่กับบ้าน อย่าออกมาข้างนอกแบบนี้นะ”  รุจพูดเตือนอย่างเป็นห่วง ถ้าวันนั้นเขาไม่เจอคนตัวเล็ก ก็ไม่รู้ว่าป่านนี้แคนจะเป็นอย่างไร

            “ฮะ...เอ่อ...พี่รุจฮะ แคนถามอะไรอย่างนึงได้มั๊ยครับ” แคนเอ่ยถาม  ร่างสูงรีบพยักหน้า

            “ได้สิครับ ถามอะไรเหรอ”

            “คือ...พี่รุจ ชอบแคนหรือเปล่า”  คำถามที่แคนถามออกไป ทำให้รุจนิ่งอึ้ง ละไม่เพียงแต่รุจเท่านั้นที่ตกใจ ทั้งฮัทและฮั่นก็หันมามองแคนอย่างตกใจ

            “เอ่อ...คือ..พี่...”  รุจไม่รู้จะตอบอย่างไร เพราะทั้งพี่ชายและน้องชายของแคนก็อยู่กัน ความจริงแล้ว เขาก็รู้สึกดีกับคนคนนี้ไม่น้อยเลยทีเดียว

            “ว่าไงฮะ ชอบหรือไม่ชอบ”  แคนถามย้ำ ฮั่นรีบเข้ามาห้ามทันที

            “แคน ทำไมไปถามเขาอย่างนั้น”  ฮั่นเอ่ยเสียงดุ แต่แคนไม่สนใจ ยังคงมองหน้ารุจเพื่อเอาคำตอบ

            “ว่าไงฮะพี่ ตอบแค่ว่า ชอบหรือไม่ชอบ แค่นั้นพอ”

            “พี่...ชอบครับ พี่ชอบแคน”  ในที่สุดรุจก็ตอบออกมา แคนระบายยิ้มน้อยๆ

            “ถ้าอย่างนั้น เรามาเป็นแฟนกันนะฮะ”

            “ห๊ะ!!!”  ทั้งรุจและฮั่นต่างก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ ฮัทเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เพียงแต่ว่าไม่ได้พูดอะไรออกมาก็เท่านั้น

            “นะฮะพี่รุจ เป็นแฟนกับแคนนะ”  แคนย้ำอีกรอบ

            “เอ่อ...ครับ”  รุจตอบตกลงอย่างงงๆ แคนยิ้มกว้าง

            “แคน พี่ไม่ยอมนะ เป็นอะไรของเรา ทำไมถึงทำแบบนี้”  ฮั่นเริ่มโวยวายขึ้นมาบ้าง

            “ทำไมล่ะพี่ฮั่น แคนก็แค่อยากมีคนคอยดูแล จะได้ไม่ต้องลำบากพี่ไง”  แคนกันมาตอบฮั่น แต่ก็เหลือบตามองร่างสูงของฮัท ที่ยืนกอดอก ขบกรามแน่น

            “พี่ดูแลเราได้อยู่แล้ว ไม่ต้องลำบากคนอื่นหรอก”

            “พี่ฮั่น แคนโตแล้วนะ แคนก็อยากมีคนรักบ้าง”  แคนตอบกลับอย่างไม่ลดละ

            “เอ่อ...ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะดูแลแคนให้ดีที่สุด”  รุจเอ่ยขึ้นมาบ้าง ฮั่นไม่รู้ว่าจะเถียงอะไรได้อีก จึงเดินออกไปจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ภายในห้องจึงเหลือแค่ แคน รุจ และฮัท  แคนหันไปมองฮัทอย่างกล้าๆกลัวๆ ร่างสูงยังคงยืนกอดอกอยู่ท่าเดิม ไม่ได้พูดอะไร ฮัทหันมามองหน้าแคนนิดนึง ก่อนที่จะเดินออกไป

            หวังว่าที่เราทำลงไปคงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับทุกคนนะ พี่รุจ แคนขอโทษนะฮะที่ต้องลากพี่มาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย  ร่างบางหวังว่าการกระทำในครั้งนี้ จะทำให้ฮัทเลิกยุ่งกับตนเองเสียที


------------------------------------------------------
มาแล้วค่ะ ขอโทษที่หายไปนาน พี่แคนหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว เดี๋ยวตามมาดูกันเถอะว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
ส่วนฮั่นส้มก็ยังคงมึนๆกันต่อไป ฮั่นส้มเดี๋ยวกลับมาจากทะเล จัดหนักแน่จ้า อิอิ