Fic~Reborn Bleach and other

ลำดับตอนที่ #12 : Fic Reborn:D18:Love me! Part3

       “เจ้าม้าบ้า...เมื่อกลางวันนี้...” หลังจากฝึกเสร็จฮิบาริก็เอ่ยขึ้นมาเบาๆ คราวนี้ดีโน่คงจะหาข้ออ้างมาหยุดไม่ให้ฮิบาริไม่ให้พูดคงไม่ได้แล้วล่ะ

            “หืม?”

            “ชั้นกับยามาโมโตะ...”

            “ฮ้าว ง่วงซะแล้วสิ   กลับกันเถอะโรมาริโอ้   ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะเคียวยะ” ดีโน่เฉไฉทำท่าจะกลับ

            “จะหนีเหรอ?” ฮิบาริเปรยพลางจ้องหน้าดีโน่อย่างมุ่งมั่น

            “โรมาริโอ้...” ดีโน่ส่งสัญญาณให้โรมาริโอ้ลงไปรอด้านล่าง

            “แกจะไม่ยอมฟังที่ชั้นพูดเลยรึไง”

            “เรื่องอะไรล่ะ??” ดีโน่ทำเป็นซื่อบื้อ

            “ตอนกลางวัน...ที่ชั้นอยู่กับยามาโมโตะ” ฮิบาริพูด

            “แล้ว...ทำไมต้องบอกชั้นด้วยล่ะ หืม?” ดีโน่ยิ้มหวานหากแต่นัยย์ตากลับเศร้าสร้อย

            “ก็แกคงจะเข้าใจผิด...”

            “ฮ่าๆๆ เหลวไหลน่าเคียวยะ   ชั้นจะเข้าใจผิดไปทำไม ในเมื่อนายเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับชั้นนี่” ดีโน่หัวเราะกลบเกลื่อน

            “แก...ไม่ได้ชอบชั้นแล้วงั้นเหรอ?” ฮิบาริถามเสียงอ่อน

            “ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ? ชั้นชอบเคียวยะ...และจะไม่เลิกชอบหรอก   ชั้นจริงจังนะ” ดีโน่พูดสีหน้าจริงจัง

            “ชิ” ฮิบาริเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะหน้าเริ่มแดงแล้ว

            “ถ้าเคียวยะไม่ได้สนใจชั้นก็ไม่ต้องอธิบายอะไรหรอก   เพราะนั่น...อาจจะเป็นการให้ความหวังชั้นซะเปล่าๆ ฮะๆ” ดีโน่ยิ้มฝืนๆ

            “แกมันบ้า   ชั้นถามหน่อยเหอะ...ทำไมแกถึงชอบชั้นล่ะ!?!” ฮิบาริพุ่งไปกระชากคอเสื้อของดีโน่

            “นั่นสินะ...ฮะๆ เพราะนายโดดเด่นกว่าคนอื่นๆ...” ดีโน่ยิ้มแห้ง

            “กลับไปซะ   แล้วพรุ่งนี้ไม่ต้องมาเพราะชั้นจะฝึกกับยามาโมโตะ” ฮิบาริผลักดีโน่ออกแล้วหันหลังให้เพราะไม่อยากให้ดีโน่เห็นแววตาที่ผิดหวังของเค้า

            “อะไรๆ ก็ยามาโมโตะ  นี่นายชอบยามาโมโตะขนาดนั้นเลยเหรอ!” ดีโน่สุดจะทนขึ้นเสียงใส่ฮิบาริจนร่างบางหันมาถลึงตาใส่แต่ดีโน่ก็ไม่แม้แต่จะหวาดหวั่น

            “พูดอะไรของแก??”

            “นายชอบยามาโมโตะมากสิ   งั้นชั้นจะทำให้นายลืมยามาโมโตะเอง!!” ดีโน่โกรธขึ้งจนฮิบาริตกใจถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

            ฟึ่บ

            ด้วยความรวดเร็ว   แส้หนังแข็งแรงสะบัดไปตวัดรัดรวบข้อมือเล็กให้พันติดกันก่อนเจ้าของแส้จะพุ่งถาโถมเข้าไปหาร่างบางทันที

            “แกจะทำอะไรของแกน่ะ!?!” ฮิบาริเบิกตากว้างพยายามต่อสู้แต่มือที่ถูกพันธนาการนั้นไม่สามารถใช้การได้

            ดีโน่ไม่พูดอะไรแล้วผลักร่างบางตรึงไว้กับประตูทางขึ้นดาดฟ้าก่อนจะก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากบางนั่นจนช้ำ

            ลิ้นอุ่นๆ ของร่างสูงสอดเข้าไปรุกไล้ในโพรงปากเหมือนจะควานหาความหวานจากปากของคนตรงหน้า

            “อื้อ...” ร่างบางหลับตาปี๋ครางออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่   น้ำใสๆ ไหลออกมาจากปากทั้งคู่และไหลลงมาตามลำคอเพรียวของฮิบาริ

            เนิ่นนานและรุนแรง   ดีโน่บดขยี้ริมฝีปากของฮิบาริจนเลือดค่อยๆ ไหลซึมออกมา   เมื่อได้รับรสของเลือดดีโน่จึงผละปากออก

            “แก...” ฮิบาริมองดีโน่เหมือนอยากจะฆ่าให้ตายแต่ร่างกายกลับอ่อนยวบยาบลงไปกองกับพื้น

            “ไม่เป็นไรใช่มั้ย...เคียวยะ” ดีโน่ทรุดลงไปนั่งยองๆ ตรงหน้าฮิบาริก่อนจะปาดเลือดออกจากมุมปากให้อย่างแผ่วเบาด้วยความสำนึกผิด

            “ชั้นเกลียดแก!” ฮิบาริฟาดกำปั้นไปทุบอกดีโน่หากแต่ตอนนี้แรงเค้าเหลือน้อยเหลือเกินจึงไม่ทำให้คนตรงหน้าระคายผิวเลย

            “ต่อไปนี้ ห้ามนายพูดถึงยามาโมโตะอีกนะ รู้มั้ย” ดีโน่เชยคางร่างบางขึ้นแล้วยิ้มหวานให้

            “ไอ้ม้าบ้า ไอ้ม้าเลว ชั้นเกลียดแกที่สุดเลย!!” ร่างเล็กระดมทุบอกกว้างไม่หยุดจนร่างสูงต้องรวบตัวร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก

            “ชั้นโกรธที่นายคิดถึงแต่ยามาโมโตะ   ชั้นขอโทษนะ” ดีโน่กระซิบเบาๆ ที่ปลายหูของร่างเล็กและกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น

            ฟิ้ว~

            ลมเย็นๆ พัดผ่านร่างกายทำให้ร่างทั้งร่างขนลุกซู่เพราะความหนาวเหน็บ   ร่างสูงกอดให้ความอบอุ่นร่างบางอยู่อย่างนั้นจนเสียงโทรศัพท์ของร่างสูงดังขึ้น

            “บอสครับ...ตอนไหนบอสจะลงมาครับเนี่ย   พวกผมรอจนจะกลายเป็นน้ำแข็งแล้วนะครับ” เสียงของโรมาริโอ้ดังขึ้นมาตามสายทำให้ดีโน่และฮิบาริตระหนักได้ว่า...ตอนนี้พวกเค้าอยู่ที่ไหน

            “ต่อจากนี้ไป...ห้ามแกทำอย่างนี้กับชั้นอีก   เพราะไม่งั้น...ชั้นจะฆ่าแก” ฮิบาริพูดเสียงเย็นยะเยียบ เล่นเอาดีโน่เศร้าหมองไปทันที

            “แกนี่มันปากไวจริงๆ เลยนะดีโน่” เช้าของอีกวัน   ดีโน่มานั่งดื่มกาแฟกับรีบอร์นที่ร้านคอฟฟี่ชอปแห่งหนึ่งแถวๆ ย่านการค้านามิโมริ

            “หือ?” ดีโน่ก้มลงมองรีบอร์นอย่างไม่เข้าใจ

            “ไม่ถูกฮิบาริฆ่าตายก็บุญแค่ไหนแล้ว” ประโยคถัดมาของรีบอร์นทำเอาดีโน่แทบพ่นกาแฟที่กำลังดื่มเข้าไปออกมาทันที

            “นะ...นายเห็นเหรอ?” ดีโน่เบิกตากว้าง หน้าแดงก่ำ

            “จ๊วบกันกลางดาดฟ้าขนาดนั้น” รีบอร์นพูดพลางตักน้ำตาลใส่ถ้วยกาแฟ

            “กึ๋ย~” ดีโน่ขนลุกซู่

            “แล้วแกจะทำยังไงต่อไป...จะมองหน้าหมอนั่นติดมั้ย?” รีบอร์นโซ้ยกาแฟอึกใหญ่

            “ชั้นก็กังวลอยู่เนี่ย   ทำไงได้...คนมันหึงนี่หว่า” ดีโน่เบ้หน้า

            “ฮึ” รีบอร์นแอบยิ้มเจ้าเล่ห์โดยไม่ให้ดีโน่ได้เห็น

            “เฮ้อ~ เคียวยะเกลียดชั้นแล้วแหงมๆ” ดีโน่บ่นพลางทำท่าหมดอาลัยตายอยาก