[Fic sj*snsd] OH BOY !! กลุ้มใจนัก..สะดุดรักนายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #12 : Oh boy !! chapter 10 .. จีบเธอนะ ได้มั๊ย ?? (คยูซอทั้งตอน *0*)

Oh boy !! กลุ้มใจนัก .. สะดุดรักนายตัวร้าย

ตอนที่ 10 .. จีบเธอนะ .. ได้มั๊ย??

 

 

            หลังจากที่คยูฮยอนพาซอฮยอนมาถึงบ้านแล้วก็เจอยุนอาที่ยืนรออยู่หน้าบ้านด้วยความเป็นห่วง โดยมีซูยอง พี่สาวของซอฮยอนยืนรออยู่ด้วย

 

“ซอเป็นไงบ้างคยู” ยุนอาปรี่เข้าไปทันทีเมื่อทั้งสองลงจากรถ เช่นเดียวกันกับซูยองที่เป็นห่วงน้องสาวจนเห็นได้ชัด

 

“พี่ว่ารีบพาซอขึ้นไปพักบนห้องก่อนเถอะจ้ะ ตามพี่มาๆ” ซูยองบอกก่อนจะเดินนำขึ้นไปที่ห้องนอนของน้องสาว คยูค่อยๆวางร่างบางในอ้อมแขนลงอย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้อีกคนตื่น ก่อนจะหันมาแนะนำตัวกับพี่สาวของซอฮยอนอย่างเป็นทางการ

 

“สวัสดีครับ ผมโจวคยูฮยอน เป็นเพื่อนซอครับ ” คยูพูดอย่างมีมารยาทแล้วคำนับเล็กน้อย ซูยองมองเพื่อนน้องสาวปลื้มเล็กน้อย

 

“จ้ะๆ พี่เรียกว่าคยูเหมือนคนอื่นๆแล้วกันนะ” ซูยองเอ่ย

 

“ยินดีครับ พี่...”

 

“พี่ชื่อซูยองจ้ะ เป็นพี่สาวแท้ๆของซอฮยอน” ซูยองแนะนำตัวเองบ้าง ก่อนที่ยุนอาจะแทรกขึ้นมา

 

“พอดีวันนี้คุณพ่อคุณแม่ของซอท่านมีธุระที่ต่างประเทศน่ะ ก็เลยอยู่แต่พี่ซูยอง ชั้นว่าเดี๋ยวนายคงมีโอกาสได้เจอพวกท่านเองนั่นแหละ อิอิ” ยุนอาพูดก่อนจะหันไปยิ้มกับซูยองอย่างเข้าใจกัน

 

“ฮ่าฮ่า ใช่จ้ะยุน พี่ว่ายังไงซะคยูก็ต้องพบพวกท่านแน่ๆ ^^” คยูฮยอนที่เหมือนจะเข้าใจสิ่งที่ยุนอากับซูยองคิดก็ก้มหน้าเขินเล็กน้อย แต่ก็ต้องยิ้มแก้เขินไป

 

“อ่อ ครับๆ”

 

“เอ้อคยู ว่าแต่เรากินอะไรกันมายังเนี่ย” ซูยองถาม

 

“ก็แวะกินกันมาเรื่อยๆอ่ะครับ แต่พอดีซอเป็นลมซะก่อน” คยูฮยอนตอบ

 

“เออใช่สิ ว่าแต่ซอเป็นไรอ่ะคยู อยู่ดีๆก็เป็นลมไปอ่ะหรอ” ยุนอานึกขึ้นได้เลยถาม คยูฮยอนอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบยังไง เลยตอบไปว่าไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆก็เป็นลมไปเลย

 

“จริงหรอเนี่ย ยัยกบซอนี่เป็นไรไปอีกนะ” 

 

“ยุน .. พี่ว่านี่ก็ดึกแล้วนะ ยุนกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวยัยซอพี่จะดูแลเอง” ซูยองแนะนำ ยุนอาพยักหน้าก่อนจะลาทั้งสองกลับบ้านในเวลาต่อมา

 

“อ่ะคยู ยุนกลับไปแล้ว คราวนี้ก็บอกความจริงมาได้แล้วว่าซอเป็นอะไรไป” ซูยองเอ่ยเสียงเข้ม ชายหนุ่มในห้องได้ยินก็พูดไม่ออกเลยได้แต่อ้ำอึ้ง

 

“เอ่อ .. ก็อย่างที่ผมบอกไปแหละครับ”

 

“ถ้าเธอไม่พูดความจริงกับพี่ ออกไปไหนมาไหนกันสองคนจะไม่มีครั้งที่สองแน่ !!”  เมื่อได้ยินพี่สาวของซอฮยอนพูดแกมบังคับ คยูเลยตัดสินใจพูดความจริง

 

“เอ่อ .. ถ้าผมบอกพี่ไปแล้ว อย่าบอกซอนะครับ” ซูยองพยักหน้าตกลง คยูฮยอนจึงเริ่มเล่า

 

“ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพี่ซูยองรู้เรื่องนี้รึป่าว เพราะตอนที่ซอตัดสินใจเล่าให้ผมฟัง เธอบอกว่าในกลุ่มเพื่อนก็ยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้” 

 

“อืม .. ว่ามา”

 

“ครับ .. คือเมื่อหลายปีก่อนซอฮยอนคบกับผู้ชายคนนึง” คยูฮยอนกำลังจะพูดต่อ แต่ก็ต้องหยุดไปทันที เพราะโดนซูยองขัดขึ้นมาโดยน้ำเสียงตกใจ

 

“จองยงฮวา !!!!!!!!!!!!!!!” พอคยูฮยอนได้ยินชื่อนี้ เค้าก็ตกใจไม่น้อยว่าซูยองรู้เรื่องนี้ด้วย

 

“พี่ซูยองรู้เรื่องนี้แล้วหรอครับ”

 

“ใช่จ้ะ แต่มันก็นานแล้วหนินา หรือว่า....”

 

“ครับ คือเมื่อไม่กี่วันก่อน ผมกับซอเผลอไปเจอยงฮวาเข้า แล้วเหมือนกับว่าเค้าต้องการจะกลับมาคบกับซอฮยอนอีกครั้ง” คยูฮยอนพูดไป เสียงจากตกใจในตอนแรกเริ่มแผ่วลงเรื่อยๆ จนซูยองอดเห็นใจไม่ได้

 

“ซอฮยอนคงยังไม่ลืมยงฮวาสินะ เฮ้อ ~ น้องพี่” ซูยองเดินเข้าไปนั่งข้างๆร่างน้องสาวที่นอนอยู่บนเตียง พลางลูบหัวอย่างสงสาร

 

“ครับ ผมก็คิดว่าซออาจจะยังลืมเค้าไม่ได้ ...”

 

“คยู ..”

 

“ครับ??”

 

“เธอชอบน้องสาวพี่ใช่มั๊ย??” จบคำถามของซูยอง คยูฮยอนก็เหวอไปทันที

 

“เอ่อ .. คือ”

 

“ใช่มั๊ยคยู”

 

“เอ่อ .. ครับ ผมชอบซอ” คยูตัดสินใจพูดไป ในใจยอมรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น หากแต่ว่าไม่เป็นอย่างที่เค้าคิด ซูยองกลับยิ้มออกมา

 

“ก็ดี .. มีเธอคอยดูแลซอ พี่ก็สบายใจ :D จะไปกินข้าวเย็นข้างล่างพร้อมพี่มั๊ย หรือว่าจะอยู่ที่นี่” ซูยองลุกขึ้นไปที่ประตูแล้วหันมาถาม

 

“ถ้าไม่เป็นอะไร ผมขอดูแลซออยู่ที่นี่แล้วกันครับ”   คยูฮยอนตอบ ซูยองยิ้มแล้วพยักหน้า

 

“ได้จ้ะๆ เดี๋ยวพี่ให้แม่บ้านยกข้าวมาให้แล้วกันนะ”

 

“ขอบคุณครับ”

 

หลังจากนั้นซูยองก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เพื่อนของน้องสาวนั่งเฝ้าแทน คยูฮยอนลากเก้าอี้ลายเคโรโระมานั่งข้างๆเตียง สายตามองไปที่ใบหน้าสวยที่ตอนนี้ซีดเผือดเพราะพิษไข้ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนอดสงสารคนที่นอนอยู่ไม่ได้

 

“ซอฮยอน .. ชั้นขอจองที่ไว้ก่อนได้มั๊ย ถ้าเธอลืมเค้าได้เมื่อไหร่ ชั้นอยากเข้าไปอยู่แทน...”

 

คยูฮยอนพูดกับซอฮยอนที่นอนอยู่ด้วยเสียงเศร้าอย่างไม่เคยเป็นว่าก่อน แต่เค้าจะรู้หรือไม่ว่าซอฮยอนได้ยินทุกอย่าง

 

“คยู~” ซอฮยอนพยายามเปล่งเสียง และปรือตาขึ้นมาจากแรงอันน้อยนิดที่มี

 

“หืม ?? อ้าว ซอ .. เอ่อ ซอไม่ได้หลับหรอ”   คยูฮยอนถามอย่างดีใจและตกใจปนกันไป

 

“อืม ก็ตื่นได้ซักพักแล้วแต่ไม่ค่อยมีแรงน่ะ” ซอฮยอนพูดเสียงแผ่วเบา ทำให้อีกคนรู้ทันทีว่าเธอไม่มีแรงจริงๆ

 

“งั้นก็นอนพักนะซอ นอนก่อนแล้วพอตื่นมาค่อยกินข้าวนะ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใย ซอฮยอนเห็นภาพตรงหน้าก็อมยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

“อืม ~ ก็ได้ ^^”   หลังจากนั้นไม่นานซอฮยอนก็ผล็อยหลับไปในที่สุด โดยมีเพื่อนร่วมห้องนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆตามองไม่กะพริบ ซักพักก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

 

“ขอพี่เข้าไปหน่อยนะ” เป็นเสียงของซูยอง คยูฮยอนจึงรีบลุกไปเปิดประตูให้ทันที

 

“อ่ะนี่จ้ะ พอดีพี่เห็นว่าพี่คงกินไม่นานก็เลยรอยกขึ้นมาเอง ขืนให้แม่บ้านยกมาให้อาจจะรบกวนเธอสองคนน่ะจ้ะ”   ซูยองพูดอย่างใจดีก่อนจะยื่นถาดในมือให้คยูฮยอน

 

“ขอบคุณมากครับ”

 

“ว่าแต่ซอเป็นยังไงบ้างหรอคยู”

 

“เมื่อกี้ผมลองวัดไข้ดู ก็ร้อนอยู่น่ะครับ ท่าทางจะไม่สบายซะแล้ว”

 

“เฮ้ออ ~ ยัยซอนะ โชคร้ายจริงๆเลย”

 

“ครับ”

 

“เอ้อ คยู .. นี่ก็ดึกมากแล้ว กลับบ้านก่อนเถอะจ้ะ เดี๋ยวพ่อแม่จะว่าเอา”

 

“อ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ พอดีวันนี้ผมจะไปนอนบ้านพี่ที่สนิทกันน่ะครับ”

 

“อ่อ จ้ะๆ จะกลับก็แวะมาบอกพี่แล้วกันนะ พี่อยู่ห้องกระจกตรงข้ามห้องนี้แหละจ้ะ” ซูยองพูดพลางชี้ไปที่กำแพงทางด้านซ้าย คยูฮยอนพยักหน้ารับทราบ

 

“งั้นพี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะจ้ะ” พูดจบซูยองก็ทำท่าจะหันกลับไป แต่ไม่ทันไรก็โดนคยูฮยอนเรียกไว้เสียก่อน

 

“พี่ซูยองครับ !!”

 

“หืม ?? มีอะไรหรอจ้ะ”

 

“ถ้าไม่เป็นการรบกวน ขอผมนอนเฝ้าซอที่นี่ได้มั๊ยครับ ??” คยูฮยอนพูด ซูยองเมื่อได้ยินทีแรกก็ตกใจ แต่เมื่อเห็นแววตาที่จริงใจของคยูฮยอนก็เลยยอม อีกอย่างหนึ่งคือเธออยู่ห้องตรงข้าม ถ้าคยูฮยอนจะทำอะไร เธอได้ยินแน่นอน

 

“ได้จ้ะ.. พรุ่งนี้วันหยุดอยู่แล้วนินะ งั้นเดี๋ยวพี่ให้แม่บ้านยกผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำมาไว้ให้แล้วกัน เผื่อคุณบุรุษพยาบาลพิเศษของซอฮยอนจะทำหน้าที่ ^^”

 

“แหะๆ ขอบคุณครับ” คยูฮยอนเขินเล็กน้อยแต่ก็ก็ไม่ลืมเอ่ยปากขอบคุณตามมารยาท

 

“จ้ะๆ ดูแลดีดีนะคะ พี่ไม่มีค่าพยาบาลหรอกนะ ไว้น้องสาวพี่หายเมื่อไหร่ก็ไปเก็บกันเองแล้วกัน อิอิ >//<” ซูยองพูดแซวเองแต่กลับเขินซะเอง

 

“ค .. ครับ”

 

 

.

.

.

.

 

คืนนี้คยูฮยอนดูแลคนที่นอนป่วยเป็นอย่างดี เมื่อจับหน้าผากแล้วพบว่าตัวร้อนก็รีบจัดแจงเช็ดใบหน้าให้ทันที จนตัวเองไม่ได้หลับไม่ได้นอนกระทั่งถึงเช้าก็เผลอหลับไปในที่สุด

 

“เฮ้อออ ~” ซอฮยอนตื่นขึ้นมาพร้อมกับถอนหายใจ พิษไข้เริ่มจางหายไป เพราะได้บุรุษพยาบาลดูแลประคบประหงมตลอดทั้งคืนที่เธอหลับอยู่

 

“ค่อยยังชั่วหน่อย” ซอฮยอนพูดขึ้นหลังจากที่เอาหลังมือมาทาบที่หน้าผากตัวเองแล้วพบว่าไม่ร้อนแล้ว แต่ทันใดนั้นเธอก็ต้องตกใจเมื่อหันไปเห็นคยูฮยอนที่นอนขดอยู่บนโซฟา

 

“คยู !!!!!!!!!!!!! อุ๊บ~”   ซอฮยอนเผลอตะโกนออกมา เมื่อรู้ตัวก็รีบปิดปากตัวเองทันทีด้วยกลัวอีกคนจะตื่นซะก่อน 

 

ซอฮยอนค่อยๆลงออกจากเตียงแล้วเดินย่องไปดูอีกคนอย่างเบาที่สุด เธอนั่งลงบนโซฟาสีครีมขนาดใหญ่ข้างๆคยูฮยอน แล้วก็หลุดหัวเราะออกมาเพราะอีกคนนอนอ้าปากหวอ โชคดีที่ไม่มีน้ำลายไหลออกมาด้วย

 

“นายนี่นะ ฮ่าฮ่า ๆ”  สักพักเธอก็หยุดเพราะนึกถึงสิ่งที่คนที่กำลังนอนหลับอยู่ตอนนี้พูดเมื่อคืน

 

“นายชอบชั้นจริงๆนะหรอคยู ...” ทันทีที่ซอฮยอนพูดจบ ร่างของชายหนุ่มเจ้าเล่ห์ที่แกล้งหลับเมื่อกี้ก็สะดุ้งขึ้นมาแล้วกอดซอฮยอนไว้อย่างหลวมๆ แต่ตาทั้งสองข้างยังคงปิดสนิทเหมือนกำลังละเมอ

 

“ก็จริงอ่ะดิ” คยูฮยอนแกล้งตอบ แล้วก็ขโมยหอมฟอดใหญ่จากเพื่อนร่วมห้องที่น่ารัก จากนั้นก็ล้มตัวลงไปนอนเหมือนเดิม

 

“นี่!!!!!! นายคยู ตื่นขึ้นมาเลยนะ ไม่ต้องมาแกล้งหลับต่อเลย ไอ้โรคจิต !!!!!!! >//< ” ซอฮยอนรู้ทันก็ระดมหมัดทุบเข้าไปที่แขนของอีกคน แรกๆก็เหมือนจะทนได้ แกล้งเนียนต่อ แต่พอนานเข้าก็หนักขึ้นเรื่อยๆ จนเค้าต้องยอม

 

“โอ๊ยๆๆ ยอมแล้วก๊าฟฟฟฟฟฟ T^T” คยูฮยอนลุกขึ้นมา ยกมือขึ้นเหนือหัวเหมือนผู้ร้ายยอมมอบตัว

 

“นี่แน่ะ ผั๊วะ!! ฉวยโอกาสจริงนะนาย”   แต่ถึงคยูฮยอนจะยอมรับผิดแต่โดยดี สาวน้อยก็ยังไม่ยอมเลิก ยังตีเข้าที่แขนอย่างแรงอีกรอบ

 

“โห ถ้ารู้ว่าแรงเยอะขนาดนี้ไม่ชอบแล้ว !!” พอสิ้นคำคยูฮยอน อีกคนก็ตาโตแถมหน้าแดงอีกต่างหาก

 

“ก็แล้วใครให้มาชอบหล่ะ ไม่ได้จ้างซะหน่อย ชิ ~ ” ซอฮยอนกอดอก ก่อนจะสะบัดหน้าหนีเหมือนเด็กกำลังงอน

 

“โอ๋ๆๆๆ ขอโทษนะคร๊าบบบ” ทั้งสองหยอกล้อกันอย่างน่ารัก หารู้ไม่ว่าพี่สาวคนสวยแอบดูมาตั้งแต่ต้นแล้ว *0*

 

“ทีแรกก็ว่าจะทำมื้อเช้าให้กิน มาพูดงี้ไม่ทำให้แล้ว”

 

“โถ่ๆๆ อย่างอนสิ แต่เอ๊ะ ! ที่งอนเนี่ยเพราะอยากให้ชอบใช่มั๊ย ?? หึหึ”

 

“ถอยไปเลยนายเจ้าเล่ห์ !!!!!!!!” ด้วยความเขินถึงขีดสุด ซอฮยอนเลยคิดจะหนี แต่ก็ต้องชะงักเพราะเมื่อทันทีที่เปิดประตูห้องออกไปก็เจอซูยองยืนยิ้มกวนอยู่

 

“แหมน้องสาวพี่ อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะจ๊ะ สงสัยได้พยาบาลดี” ซูยองเริ่มแซว ซอฮยอนได้แต่เขินจนแก้มปริ

 

“อารายยยยย .. พี่ซูยองถอยไปเลยนะ ซอจะไปอาบน้ำแล้ว” พูดจบซอฮยอนก็เดินไปเลี่ยงไป แต่ซูยองก็ทักขึ้นมาอีก

 

“ซอจ้ะ นั่นมันห้องทำงานป๊าจ้ะ ห้องน้ำทางนี้ .. อารมณ์ดีจนลืมห้องเลยนะ อิอิ” ซอฮยอนที่หน้าแตก ทำอะไรไม่ถูกเพราะเขิน ก็เลยปั้นหน้าบึ้งแก้เขินไป แล้วคยูฮยอนก็ตามออกมา

 

“อ้าวพี่ซูยอง อรุณสวัสดิ์ครับ” คยูฮยอนเอ่ยทักทายอย่างมีความสุข

 

“จ้ะๆ แหม ดูท่าทางบุรุษพยาบาลคนนี้จะทำงานไม่หนักเท่าที่ควรนะ ดูสิ ตื่นเช้ามาหน้าบานมาเชียว”   ซูยองไม่รอช้าแซวเพื่อนของน้องสาวบ้าง

 

“แหะๆ ครับ ^^   เอ่อ .. พี่ซูยองครับ เดี๋ยวผมว่าจะกลับก่อนแล้ว”

 

“อยู่กินข้าวเช้ากันก่อนซิจ้ะ” ซูยองเอ่ยปากชวนเองมีหรอคยูฮยอนจะกล้าขัดว่าที่พี่สะใภ้ *0*

 

“ก็ได้ครับ”

 

            หลังจากที่ซอฮยอนอาบน้ำเสร็จ สองพี่น้องก็เข้าครัวทำอาหารมื้อเช้าเอง โดยแขกพิเศษของบ้านนั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าวตามคำสั่ง ไม่นานนักทั้งสองก็ออกมาพร้อมข้าวต้มกุ้งกลิ่นหอมน่าทานสามชาม

 

“ของคยูนี่ ยัยซอขอทำเองเลยนะจ้ะ กินให้หมดหล่ะ” ซูยองแซวก่อนจะสะกิดน้องสาวให้ส่งอาหารให้ ซอฮยอนปั้นหน้าบึ้งแล้วยื่นให้อย่างลวกๆ โชคดีที่ไม่หกเลอะเทอะ

 

“ไม่อยากให้กินนักก็บอกดีๆก็ได้ จะได้กลับบ้าน” คยูฮยอนแสร้งทำเป็นน้อยใจสุดๆ  พอเห็นซอฮยอนแอบมอง เค้าก็ลุกหนีออกไปทันที

 

“เอ้ยย !! คยู จะกลับจริงๆหรอ” ซอฮยอนสะดุ้งลุกออกจากเก้าอี้ วิ่งไปเกาะแขนอีกคน

 

“ผมขอโทษนะครับพี่ซูยองที่เสียมารยาท แต่เมื่อเจ้าของบ้านอีกคนเค้าไม่อยากให้ผมกิน ผมไม่กินดีกว่า”   คยูฮยอนหันมาบอกซูยองที่นั่งยิ้มอย่างรู้ทันอยู่ที่โต๊ะ ก่อนจะชายตามองคนที่จับแขนเค้าไว้แน่น

 

“อย่าเพิ่งกลับเลยนะ กินข้าวต้มก่อน ชั้นอุส่าตั้งใจทำให้นายเลยนะคยู T^T” ซอฮยอนพูดอย่างร้อนรนด้วยกลัวอีกคนจะโกรธจริงๆ 

 

“ก็ดูท่าทางไม่ค่อยอยากจะทำให้ซักเท่าไหร่”

 

“อยากสิ T^T   อย่าโกรธเลยนะคยู ซอขอโทษ” เมื่อเจอลูกอ้อนของซอฮยอน คยูฮยอนเลยต้องยอมในที่สุด

 

“ก็ได้ๆ” พอได้ยินแบบนั้น คนง้อก็ดีใจจนเผลอไปจับมือแล้วพามาถึงโต๊ะ ก่อนจะนั่งจดจ้องเพื่อรอดูว่าข้าวต้มฝีมือของเธอจะอร่อยมั๊ย

 

“กินเลยสิ  : ) ” 

 

“อืมๆๆ กินแล้วนะครับ” พูดจบคยูฮยอนก็ตักคำแรกเข้าปาก สองพี่น้องจ้องอย่างรอคำชม แล้วก็ได้มาสมใจ เพราะคยูฮยอนยกนิ้วโป้งให้สองข้างเลย

 

“อร่อยๆๆ ”

 

“อิอิ >//<”

 

“ก็คนทำเข้าตั้งใจซะขนาดนั้นไม่ให้อร่อยได้ไงหล่ะจ้ะ ^^”

 

            คยูฮยอนกินต่อคำแล้วคำเล่าจนหมดชาม ซอฮยอนเองเมื่อกินเสร็จก็นั่งมองแล้วยิ้มอย่างปลื้มใจในฝีมือของตัวเอง

 

“ฮ้า ~ อิ่มจังเลย” คยูฮยอนวางช้อนก่อนจะดื่มน้ำตามเป็นอย่างสุดท้าย

 

“อร่อยใช่มั๊ยหล่ะ ^0^” ซอฮยอนถามอีกรอบอย่างมีความสุข ซึ่งอีกคนก็พยักหน้าตอบกลับมา

 

“เอ่อ .. งั้นเดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนแล้วนะครับ”

 

“เดี๋ยวชั้นไปส่งหน้าบ้านนะ” ซอฮยอนบอกแล้วทั้งสองก็ลุกออกไปพร้อมกัน

 

“ซอ ..” คยูเรียกชื่ออีกคนระหว่างเดินออกไปหน้าบ้าน

 

“หะ ??”

 

“ตกลงว่าให้จีบได้ใช่มั๊ย ^^”

 

“>///<”

 

“ว่าไงหล่ะ ??”

 

“ไม่บอกหรอก”    คยูฮยอนถามซ้ำไปเรื่อยๆจนกระทั่งมีรถแท็กซี่ผ่านเข้ามาแล้ว แต่ซอฮยอนก็ไม่ยอมตอบซักที จนคยูฮยอนต้องบอกว่าไว้วันจันทร์จะมาเอาคำตอบ แล้วเค้าก็เปิดประตูรถเตรียมจะขึ้น ถ้าไม่มีใครเรียกไว้ซะก่อน

 

“นี่คยู !!!”

 

“หะ ?? มีไรอ่ะ”

 

“นายก็เจ้าเล่ห์นะ แต่ไม่ฉลาดเอาซะเลย ทำให้ขนาดนี้ ไม่ยอมให้จีบก็บ้าแล้ว >//<” เมื่อได้ยินคำตอบของซอฮยอน เจ้าของคำถามก็ถึงกับอึ้งไป ก่อนจะฉีกยิ้มออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร

 

“งั้นเดี๋ยวโทรหานะ ไปละ ^^”

 

 

 

 

หลังจากนั้นไม่นาน ...

 

“ตึ๊ดดๆ ตึ๊ดๆ ~”

 

 โอ้ยย !! ไม่เจอหน้าแค่ไม่กี่นาที คิดถึงจะแย่แล้ว     ..คยูฮยอน

 

 

 

-----------------------------------------------------------------

 

 

อิอิ ออกโรงหวานมาแล้วนะคะ คยูซอ กรี๊ดกร๊าดด >//<

ขอโทษด้วยที่หายไปนานอยู่ อัพทีก็อาจจะไม่เยอะสะใจด้วย

แต่ก็มาอัพให้แล้วน้าาาาาาาา   ^0^

ตอนหน้าก็ไม่แน่ใจว่าจะได้อัพเมื่อไหร่เพราะวันจันทร์นี้(24 พค)

ก็ได้ฤกษ์เปิดเทอมซักที หลังจากนอนอืดอยู่บ้านเป็นเวลาอาทิตย์เต็มๆ

** กำหนดการอัพฟิค (แบบคร่าวๆ)

อาทิตย์ละ 1-3 ตอน ทั้งนี้แล้วแต่การบ้าน&งานที่ รร.นะคะ

แต่อย่างน้อยจะพยายามแว๊บมาอาทิตย์ละครั้ง

แต่คิดว่าหลายคนคงไม่มีปัญหาเพราะก็ต้องไปเรียนเหมือนกัน

ที่สำคัญที่ขอแอบมาโปรโมทคือ กิ๊กเปิดฟิคอีกเรื่องได้ซักพักแล้ว

จะเหลือแค่สองคู่ แต่ความสนุกไม่ลดแน่นอน

อย่าลืมติดตามกันนะคะ

** อย่าลืมคอมเมนท์ซักนิดให้กำลังใจคนแต่งนะคะ :D