คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : กลร้าย เล่ห์รักกามเทพ EP.12 สงสัย & คู่กัด 100%
รอมหยิบโทรศัพท์มือถือเบอร์โทรหาปานาวทันทีโยไม่ไ้รู้เลยว่านที่รับไม่ใ่หิสาวเ้าอมือถืออย่าที่ิ และไม่นานปลายสาย็อบลับมา
(อโทษนะะ...ือิันไม่ใ่ปานาวหรอ่ะ แล้วอีอย่าถามทีล่ะำถามไ้ไหมะ อบไม่ทัน) เ้าอน้ำเสียหวานเอ่ยวนประสาทู่สนทนาทันทีเหมือนัน ‘ผู้ายบ้าอะไรวะ ถามออมาเป็นุ ไม่ให้อบเลยหรือไ’
รอมอึ้ไปเมื่อเอน้ำเสียและำถามวนหาเรื่ออหิสาวที่เาเ้าใว่าเป็นหิสาวอีน เาึัสินใถามหิสาวอีรั้ เมื่อปรับน้ำเสียที่โรธให้เป็นปิ เาไม่เยเอผู้หินิสัยแย่แบบนี้มา่อน ปานาวมีเพื่อนแบบนี้ไ้ไ
“ไม่ทราบว่าุเป็นใรรับ แล้วทำไมโทรศัพท์ปานาวถึไ้อยู่ับุ”
(แล้วุิว่าันเป็นใรล่ะ) มินราถามอีฝ่ายอย่าวนประสาทไม่เลิ
“แล้วผมะไปรู้เหรอว่าุเป็นใร นาุยัไม่รู้เลยว่าัวเอเป็นใร แล้วุะมาถามผมไ้ไ”
(ไอ้บ้า...ผู้ายเฮวย) มินรา่าายหนุ่มลับ้วยวามโรธ นี่ถ้าผู้ายนนี้พูีับเธอหน่อยไ้รู้แล้วว่าอนนี้เพื่อนสนิทเธอำลัทำอะไรอยู่
“ุอย่ามา่าผมนะ ผมไม่อบ” รอมอบปลายสาย้วยวามโรธเหมือนัน ไม่เยมีผู้หินไหนล้า่าเาแบบนี้เลย้วย้ำ ‘ยัยบ้านี่เป็นใรถึล้ามา่าเา อย่าให้เอัว็แล้วัน ันเอาเธอายแน่’ เาิในใพลาาโทษผู้หิปาเสียไป้วย
(ัน็ไม่อบเหมือนัน ผู้ายบ้าอะไรไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาะเลย แถมปายัเหมือนไอู้บที่บ้านันไม่มีผิ)
“หุบปาอเธอเลยนะ ยัยบ้า!” รอมโวยวายออมานเวินทร์ถึับหันมามอ้วยวามแปลใ เพราะไม่เยเห็นอาารที่น้อายนรอไม่สามารถวบุมอารม์และสิหลุไ้ในะนี้ าทีู่ไม่ไุ้ยับปานาวแน่นอน
“รอม รอม! เอามานี่ันุยเอ” เวินทร์เอ่ยออมาพร้อมับรับโทรศัพท์าน้อายมาุย่อทันที แล้วเอ่ยออไป้วยน้ำเสียัวานและนุ่มนวล “สวัสีรับ ผมเวินทร์รับ” ส่ผลใหู้่สายถึับะัและอบรับอย่าสุภาพ
(่ะ)
“ือผมเป็นพี่ายอนทีุุ่ยเมื่อี้นะรับ ้ออโทษ้วยที่น้อายผมเสียมารยาท” เวินทร์เอ่ยออไป้วยน้ำเสียสุภาพ
(เอ่อ... ไม่เป็นไร่ะ ัน็้ออโทษุ้วยเหมือนัน) มินราอบลับอย่าเ้อเินีนะ ที่เธอไม่่าออไปอีุไม่ั้นวยแน่
“ไม่ทราบว่าปานาวล่ะรับ” เวินทร์ถามไปอีรั้
(อ้อ...ไอ้ปานมันหลับนะะ มีอะไรหรือเปล่า่ะ)
“ุเป็นเพื่อนอปานาวหรือรับ” เวินทร์ถามออไป้วยวามอยารู้เหมือนัน แ่ริๆแล้วอยารู้ว่าหิสาวนนี้เป็นใร่าหา ที่สามารถทำให้น้อายนรออเานมุมไ้ถึนานี้
“่ะ ันเป็นเพื่อนับไอ้ปาน...เอ่อ...ปานนะะ ไม่ทราบว่าพวุเป็นใระ แล้วมีอะไรับยัยปานมันเหรอ”
“ผมเป็นเ้านายอปานาวนะรับ”
(เ้านายปานเหรอ่ะ ั้นรอแป๊บหนึ่นะะ) มินราเอ่ยอบออมาอย่าเ้อๆเมื่อรู้ว่านที่เธอุยอยู่เป็นเ้านายอเพื่อนสนิท (ปาน...ปาน…ไอ้ปาน) ึะโนเรียื่อเพื่อนสนิทเสียั
“ไอ้บ้ามีน แเรียันเบาๆ็ไ้ ะโนทำไม เี๋ยวนอื่น็ื่นหมหรอ” ปานาวหันมาโวยวายเอาับเพื่อนสนิท
“โทรศัพท์แนะ เ้านายแโทร มา” มินราเอ่ยออไปพร้อมับส่โทรศัพท์ให้เพื่อนสนิททันที
“อบในะ” ปานาวอบ
“อ้อ...ันลืมบอแไปนะไอ้ปาน” มินราบอแล้วมอปานาวอย่ามีเลศนัย
“อะไรอีล่ะ”
“แเห็นไหมว่าในรถไม่มีใรนอนหลับเลย มีแ่แนี่แหละที่ึ้นรถแล้วหลับเป็นาย ไอ้บ้า” มินราเอ่ยออมาพร้อมับหัวเราะเยาะเพื่อนสนิท ส่ผลให้นโนบ่นถึับหน้าแ อายม้วนไปเลย
ปานาวมอนมินราลับไปนั่เรียบร้อยแล้ว เธอึหันมาสนใโทรศัพท์มือถืออีรั้ ว่าแ่เ้านายนไหนที่โทรศัพท์มาหาเธอในยามนี้ ท่านรอประธานไม่มีทาโทรมาหาเธอแน่ เพราะเธอเป็นนอลาหยุาเา ันั้นนที่โทรศัพท์มาหาเธอ เป็นท่านประธานแน่นอน และเรื่อที่โทรหาเธอ หนีไม่พ้นเรื่ออน้อายนเล็อเา
(อโทษนะะ ที่รับสาย้า ท่านประธานมีธุระอะไรับปานหรือ่ะ)
“ุรู้ไ้ยัไว่าเป็นผม” เวินทร์ถามลับอย่าแปลใ ่อนออปาเือนปานาวทันที “ุเป็นน้อสะใภ้อผม ่อไปวรแทนัวเอว่า ‘ปาน’ ับผมแล้ว็นายรอม้วยนะปาน” ในเมื่อเป็นภรรยาอน้อายนเล็ ปานาว็้อลายมาเป็นสมาิใหม่อระูลเทพสุริยะาร์
(ท่านรอประธาน...เอ่อ...พี่รอมไม่มีทาโทรมาหรอ่ะ เพราะพี่รอมเป็นนเ็นใบลาหยุให้ปานเอ แล้วพี่ิส์โทรมาหาปาน มีธุระอะไรหรือ่ะ) ปานาวถามถึสาเหุที่เวินทร์โทรศัพท์มาหาเธอ
“แล้วอนนี้ปานอยู่ที่ไหน” เวินทร์ถามออไป้วยน้ำเสียเรียบไม่บ่บอวามรู้สึ แล้วยัสีหน้าอน้อายนรออเาอีที่ยัทำหน้าเรีย เหมือนับโรธใรมาสัร้อยปี ไม่้อสสัยเลยว่ามาาไหน มาาเพื่อนอหิสาวผู้นี้อย่าแน่นอน
(อนนี้รถำลัะเลี้ยวเ้าหัวหิน่ะ ปานับเพื่อนนอนที่นี่สัืน แล้ว่อยลับพรุ่นี้ ุ...เอ่อ...พี่ิส์มีธุระอะไรับปานหรือเปล่า่ะ)
“ไม่มีหรอ พอีพวพี่ำลัะไปพัที่หัวหินเหมือนัน”
(แล้วะมาถึที่นี่ี่โมะ...อ้อ...เมื่อี้้ออโทษ้วยนะะพอีเพื่อนปานเป็นนรับโทรศัพท์)
“ไม่เป็นไรหรอ แล้วเพื่อนเราื่ออะไร”
(ื่อ...มินรานะะ มีอะไรหรือ่ะพี่ิส์) ปานาวถามึ้น้วยวามัวล
“ไม่มีอะไรหรอ ั้น่ำๆพี่ะโทรหาเราอีที” เวินทร์เอ่ยออมาหลัาัสินใ เาับน้อายวรไ้พัผ่อนสอหรือสามวัน
(่ะ แล้วปานะรอนะะ) หิสาวเอ่ยออไป โยที่ไม่อารู้เลยว่าอีฝ่ายิยัไับน (ับรถีๆ นะะ แล้วเย็นนี้เอัน่ะ) ปานาวพูไป้วยวามที่ไม่ิอะไร โยที่หิสาวไม่รู้เลยว่านฟัรู้สึอย่าไร เธอัสายพร้อมับลนอนอีรั้ โยที่อีฝ่ายยัถือโทรศัพท์้าเอาไว้้วยวาม็อ เพราะไม่ิว่านะไ้ยินใรพูับเาแบบนี้มานานแล้ว
////////////
ปานาวัสายไปนานแล้ว ทว่าเวินทร์ยัถือโทรศัพท์มือถือ้าเอาไว้แบบนั้น เพราะเายัใับำพูประโยสุท้ายาเธอ และเพราะเวินทร์ยัระหนับำพูอปานาว เลยไม่ไ้สนใท่าทาเป็นห่วอน้อายนรอ
“เป็นอะไรไปรับพี่ิส์” รอมถาม้วยวามสสัยระนแปลใ
“ไม่มีอะไรหรอ แล้วนี่เ้าิมถึบริษัทยั” ยัไม่ทันที่ายหนุ่มะพูบ เา็เห็นน้อายนเล็เินมาแ่ไล ู็รู้ว่ามันมาเรื่อเิมอี ิมหัน์้าวเท้ายาวๆรมายัพี่ายทันที
ิมหัน์มอพี่ายทั้สอ้วยวามแปลใ และาสายาที่เารู้สึเหมือนับว่าพี่ายทั้สอ็มอเาอยู่เหมือนัน หรือะุยอะไรเี่ยวับเาอีหรือเปล่า? ‘ไม่มั้ อย่าิมาสิ ยิ้มเ้าไว้ แล้วะีเอ’
“นินทาอะไรผมันอยู่หรือรับ”
“เอาล่ะ พวแไม่้อมาเถียัน เอาล่ะไปันไ้แล้ว” เวินทร์เอ่ยออมาอย่าัรำา
“ะไปไหนหรือรับพี่ิส์ อย่าบอผมนะว่าเราะไปหัวหินัน” รอมเอ่ยออมาอย่าเ้าใวามหมายที่พี่ายเอ่ยออมา “ไ้รับ ั้นเี๋ยวผมสั่านเลาเอาไว้่อนละัน” แล้วเินผ่านโฟาไปยัโ๊ะทำานอัวเอ พร้อมทั้เรียเลาสาวเ้าไปสั่าน
“ะไปไหนันเหรอรับพี่ิส์” ิมหัน์เอ่ยถามพี่ายนโึ้นมาทันที
“เราะไปหัวหินัน…” เวินทร์อบพร้อมับลุึ้นาโฟาไปยัห้อัวเอเหมือนันเพื่อสั่านแ่เลา่อนะเินทาไปหัวหิน “แนั่รอันอยู่ที่นี่ ไม่้อเินไปไหนอี เี๋ยวะเสียเวลา พวเราะไปให้ถึที่นั่น่อน่ำ ไม่แน่อาไ้ร่วมทำิรรมับลุ่มอปานาว” เพอพูบ็เินออมาาห้อทำานอน้อายนรอ ลับไปยัห้อทำานอัวเอ
ิมหัน์ยิ้มว้า เมื่อพี่ายบอว่าปานาวอยู่หัวหิน ีเหมือนันเาะไุ้ยับปานาวให้รู้เรื่อเสียที ิอีทีเา็สสารเธอเหมือนัน บาทีถ้าสารภาพวามริออไป เธออาะ่วยเา็ไ้ เาิแผนารเอาไว้แล้วเพื่อหิสาว่วยเหลือเา และหลัานั้นเาะพาภรรยาไปแนะนำให้มารารู้ั
////////////
ความคิดเห็น