My Passion, My Lust [fic.Johnny's Jr. yaoi]

ลำดับตอนที่ #12 : My Passion, My Lust - 10

My Passion, My Lust - 10

...โตเกียว...ในที่สุดก็ได้กลับมา...

คาเมะสูดหายใจเฮือกใหญ่เข้าเต็มปอด บรรยากาศในตอนเช้านั้นเงียบสงบเป็นที่สุด ไม่นึกว่าเวลาสี่เดือนจะผ่านไปรวดเร็วแบบนี้ เผลอแป๊บเดียวพวกเขาทั้งหกคนก็ทัวร์คอนเสิร์ตจนครบรอบทั่วประเทศ และนี่คือครั้งสุดท้ายของทัวร์ครั้งนี้...คอนเสิร์ตสั่งลาที่โตเกียวโดม

มือบางลากกระเป๋าเดินทางลงจากรถ รู้ดีว่าปกติจะมีคนยกให้เป็นประจำอยู่แล้ว แต่บางครั้งก็เกิดความรู้สึกที่ว่าอย่างน้อยขอให้ได้ถือของตัวเองซักใบก็ยังดี...เดินเกาะกลุ่มกับเพื่อนๆ เข้าไปในตึกบริษัทที่แทบจะเรียกว่าเป็นบ้านหลังที่สองก็ว่าได้

"เหนื่อยชะมัดเลยแฮะ ทัวร์ครั้งนี้" โคกิว่า มือนวดต้นคอไปพลางก่อนจะบิดขี้เกียจจนเสียงข้อต่อลั่น...นั่งรถตลอดจนชักเอียนซะแล้ว ไปเล่นมินิโฟร์วีลดีกว่า หุหุ ^o^

"เดี๋ยวเสร็จแล้วไปหาอะไรกินกันมั้ย" พี่ยูเอ่ยชวน 

"ก็ดี" คนหัวเกรียนพยักหน้ารับคำ "เฮ้...แล้วพวกนายล่ะ!"

ทุกร่างหันมาตามเสียงเรียก โคกิย้ำ "จะไปหาอะไรกินกันมั้ย...ยูมันชวน" 

ทัตจังกับจุนโนะตกลงตามนั้น ส่วนจินแค่ทำหน้าเซ็งก่อนจะเอ่ย "อืม..ยังไงซะฉันกับคาเมะก็ยังไม่ได้คิดว่าจะไปไหนอยู่แล้วนี่นะ ไปกับพวกนายก็น่าสนใจดี" 

คาเมะมองหน้าคนที่เอ่ยปากตัดสินใจแทนเขาโดยไม่ได้ขอความเห็นเลยซักนิด...ใครบอกกันล่ะว่าฉันจะไปกับนาย...กลับบ้านยังดีกว่าเยอะ -_-*

ถึงห้องพักในบริษัทที่แสนคุ้นเคย ทุกคนต่างแยกย้ายไปนั่งตามมุมโปรด คาเมะนั่งลงที่โซฟาหนังสีดำวาววับ ยังไม่วาวที่ปีศาจหมูจะตามมารังควาน...จะเอาอะไรอีก ช่วงนี้จะว่าไปเราก็ไม่ได้ทำให้จินโกรธเลยซักครั้ง โทรศัพท์ก็แทบไม่ได้คุยแล้ว คิดถึงฮิโระคุงมากๆ แต่ก็ต้องอดทนอดกลั้นเอาไว้...ให้ลืมไม่ได้หรอก ก็หัวใจมันคอยย้ำเตือนทุกครั้งว่าเป็นของใคร ทั้งๆ ที่จินจะพยายามย้ำให้ได้รับรู้บ่อยแค่ไหนว่าร่างกายนี้ต้องการใครกันแน่...

"ดื่มน้ำผลไม้หน่อยนะคาเมะ...ท่าทางนายเพลียมาก" กล่องน้ำส้มถูกยื่นมาใส่มือเรียวบาง ไม่รู้ว่าจินไปกดมาตอนไหน สงสัยตอนก่อนขึ้นลิฟต์แน่ๆ...ซึ้งใจในความหวังดีที่เขามีให้...แต่ขอร้องเถอะจิน...อย่าทำให้ฉันรู้สึกผิดต่อคนรักไปมากกว่านี้เลย...แค่ฉันไม่ใจแข็งพอที่จะห้ามนายจริงๆ ตลอดระยะเวลาสี่เดือนนี้มันก็มากเกินไปแล้ว...

จินนิ่ง ในมือยังคงถือกล่องเครื่องดื่ม แค่ท่าทางไม่ค่อยอยากรับของจากเขาของคาเมะก็ทำให้รู้สึกหงอยลงไปเยอะ แน่ล่ะ...แต่ก่อนคาเมะแม้จะเกรงใจแต่ก็ยังคงรับเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ แต่ตอนนี้...เขาเองที่เป็นต้นเหตุให้คาเมะตีตัวออกห่าง...ยิ่งใกล้ชิดมากเท่าไหร่ ก็เหมือนยิ่งไม่เข้าใจกันมากขึ้นเท่านั้น...

เจ้าตัวชักกล่องในมือกลับช้าๆ แต่ในใจร้อนรนยิ่งกว่าถูกไฟเผา ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาวูบหนึ่ง...บ้าน่าจิน...นี่แกจะร้องไห้เพราะเรื่องแบบนี้เหรอ...ควบคุมสติกล้ำกลืนความรู้สึกทั้งหมดเก็บไว้ และในตอนนั้นเองที่ปลายนิ้วเย็นๆ แตะลงที่ต้นแขน "เก็บทำไมล่ะ...เอามาสิฉันอยากดื่มน้ำอยู่พอดี...ขอบใจมากนะ" คาเมะคว้าน้ำส้มไปดื่มก่อนยิ้มจางๆ

...ก็แค่รักษาน้ำใจ...

บอกกับตัวเองอย่างน้ำขณะที่จินเขยิบเข้ามานั่งชิด 

...เพื่อน...

...แน่เหรอคาซึยะ...

...แน่ใจแล้วนะว่ามองจินเป็นแค่เพื่อนจริงๆ...ไม่สามารถเป็นได้มากกว่านั้นแล้ว...

หันไปมองจินที่ส่งสายตาเศร้าๆ มาให้...ทำไมหมู่นี้จินดูเนือยๆ เหมือนคนสิ้นหวังอะไรซักอย่างกันนะ...แล้วความรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาแบบนี้มันคืออะไร...ไม่ใช่ความสงสาร...ไม่ใช่แบบนั้น...รู้สึกแค่ว่าเราเองนี่แหละที่เป็นต้นเหตุของความเศร้าในครั้งนี้...
กุมมืออีกฝ่ายเอาไว้เบาๆ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่ว

"คาเมะ" จินอึ้ง สัมผัสจากการกอบกุมที่คาเมะเป็นคนเริ่มมันเต็มตื้นขึ้นมาในใจ สนใจแค่คนที่นั่งเคียงข้างโดยไม่รู้เลยว่าเพื่อนๆ อีกสี่คนที่เหลือนั้นหายไปไหนก็ไม่รู้...คงจะเปิดโอกาสให้ทั้งสองคนนั่นแหละ 

"คาซึยะ"

น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนจนคนฟังได้ยินกระทั่งเสียงเรียกร้องภายในใจ

...ใช่แน่ๆ...

...แบบนี้...คงเรียกว่าสิ่งนั้นใช่มั้ย...

"คุณคาเมะ...คิดถึงจังเลยครับ" คาเมะสะดุ้ง ปล่อยมือออกจากจินโดยเร็ว ประตูห้องพักเปิดขึ้นกะทันหันพร้อมกับคุซาโนะที่กึ่งวิ่งถลาเข้ามานั่งลงอีกฝั่งของร่างบาง หอบดอกกุหลาบขาวช่อใหญ่มาให้ "ฮั่นแน่...แปลกใจล่ะสิ"

คาเมะยิ้มตอบ พยักหน้างงๆ คุซาโนะดีใจสุดๆ ที่ทำให้ร่างบางเซอไพรส์ได้แบบนี้ ก็เขาอุตส่าห์ทำงานหามรุ่งหามค่ำให้เสร็จไวๆ เพื่อจะได้มาทันก่อนวันคอนฯ ปิดท้ายเลยนะเนี่ย

"ดีใจที่ผมมาหาล่ะสิ" ยิ้มให้กับความขี้เล่นของคุซาโนะ ไม่ได้หันไปมองคนข้างๆ อีกด้านเลยว่ามีสีหน้าอย่างไรบ้าง

"อืม"

คำตอบรับนั้นทำให้อีกคนที่ฟังอยู่รู้สึกเหมือนโดนผลักลงเหวที่แสนมืดมิด มองไม่เห็นอะไรแล้วทั้งนั้น...ฉันจะไขว่คว้าไว้ให้สุดกำลัง...

...มันกลับมาแล้ว...

ถ้าจะสู้...นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย และเขาจะลงมือให้เด็ดขาดเสียที จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนเข้ามาอยู่เคียงข้างคาเมะได้อีกแล้วนอกจากเขาคนนี้...

...ได้เลย...นายรนหาที่ให้ฉันต้องทำลายให้ย่อยยับเอง...

...คาเมนาชิ คาซึยะ...

...ฮิโรโนริ คุซาโนะ...

**********

"นายจะไปจริงๆ เหรอ คาเมะ" จินเอ่ยถามขึ้นในเย็นวันหนึ่ง เมื่อคาเมะเก็บข้าวของในคอนโดของพวกเขาแพ็คใส่ลงในกระเป๋าเดินทางใบโตเรียบร้อยหมดแล้ว...คาเมะกำลังจะกลับไปอยู่บ้านของตัวเอง ถึงแม้ปากจะบอกว่าอยากกลับไปอยู่กับพ่อแม่ก่อนขึ้นแสดงคอนฯ ครั้งใหญ่ แต่เขาก็รู้ดีว่านั่นแค่ข้ออ้าง...ความจริงแล้วคาเมะไม่อยากอยู่กับเขาแล้วต่างหาก...

"อยู่คนเดียวอย่าลืมดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะ...ฉันคงคอยอยู่เป็นเพื่อนนายไม่ได้อีกแล้ว" ร่างบางสั่งลาก่อนจะวางกุญแจลงบนโต๊ะข้างๆ มองหน้าแต่กลับหลบสายตาของอีกฝ่าย ไม่อยากรู้สึกใจอ่อนกับแววตาที่พยายามเหนี่ยวรั้งเอาไว้...มันนานเกินไปแล้ว สำหรับความสัมพันธ์แบบนี้...

จินมองภาพคนที่เขารักจนหมดใจเดินจากไป เสียงประตูงับลงเผ่าเบาพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่จางหายราวกับบานหน้าต่างในใจถูกปิดลงสนิทไร้ซึ่งสิ่งใดๆ เล็ดรอดเข้ามาอีก...ไม่รู้สึกอะไรเลย...ไม่ได้ยินกระทั่งเสียงของหัวใจที่เจ็บปวดจนไม่อาจพูดคำใดออกมาบรรยาย

**********

"ทุกคนแสตนด์บาย!!"

3...2...1...Let's go!!

บรึ้ม!!

เสียงพลุไฟพวยพุ่งเหนือเวที ส่องประกายสีส้ม และทองระยิบระยับ สมาชิกทั้งหกคนของคัตตุนโหนลงมาตามเพดานฟากต่างๆ ของเวทีกว้างใหญ่ ลวดสลิงรองรับน้ำหนักตัวที่เจ้าของร่างถลาลงมาด้วยท่าทางต่างๆ พร้อมกับร้องเพลงเปิดการแสดงด้วยจังหวะรวดเร็วและร้อนแรง เรียกเสียงกรีดร้องเชียร์กระหึ่มลั่นโตเกียวโดม แท่งไฟสารพัดสีชูขึ้นโบกอย่างบ้าคลั่ง รวมทั้งพัด ป้ายชื่อ ป้ายรูปอีกมากมาย
ทุกคนโยนของแจกรอบแรกเมื่อถึงช่วงกลางของการแสดง คาเมะคว้าตะกร้าใส่ลูกเบสบอลขึ้นมาเตรียมตีส่ง แต่มือที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อทำให้จับพลาดจนตะกร้าใส่บอลเลื่อนหลุดหล่นกลิ้งกระจายเต็มไปหมด บอลสีสดใสกลิ้งขลุกไปตามพื้น ร่างบางวิ่งเก็บใส่ตะกร้าพลางยิ้มแก้เขินขอโทษแฟนๆ จนไม่ได้มองใครอีกคน

"ระวังล้ม...คาเมะ" จินรีบคว้าแขนควาเมะไว้เพราะกลัวว่าจะเดินสะดุดสายไฟตรงหน้า ริบบิ้นหลากสีโปรยปรายลงมา พี่คิเรียกความสนใจจากแฟนๆ โดยการตะโกนเย้วๆ โหวกเหวกเรื่อยเปื่อย

"ขอบใจ" ร่างบางรีบตั้งตัวขึ้นและเดินไปแจกของต่อ ร้องเพลงคลอตามไปเรื่อยๆ 

สายตาคมๆ มองตามไปจนสุดอีกฝั่งขอเวทีที่คาเมะเดินเลี่ยง...คิดถึงจนแทบขาดใจ อยากกอด อยากสัมผัส จากมองเข้าไปให้ลึกภายในดวงตาคู่นั้นแล้วถามตรงๆ ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมามันไม่ได้มีความหมายต่อนายเลยหรือ...คาซึยะ

จินแทบจะไม่ตัวของตัวเองเลยซักวินาทีเดียว แม้แต่รอยยิ้มที่ปรากฏต่อสายตาทุกคู่ก็ดูไม่ค่อยเต็มที่เท่าที่ควรนัก ร่างสูงได้แต่ปล่อยเวลาให้เลยผ่านไป...คาเมะคงไม่อยากอยู่ใกล้เขาแล้วจริงๆ ใช่มั้ย

"รอก่อนคาเมะ" จินเรียกตัวอีกฝ่ายเอาไว้เมื่อถึงเวลาแยกย้ายกลับบ้าน...เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เขาแยกแยะเรื่องส่วนตัวออกจากงานไม่ได้ เพราะคาเมะมีอิทธิพลต่อความรู้สึกทั้งหมดมากมายเหลือเกิน

คาเมะหันมาช้าๆ ดวงตาเคลือบฉายด้วยความสงสัย

"เอ่อ...คือว่า...วันนี้อย่าเพิ่งไปไหนได้มั้ย"

แทบจะถอยห่างออกไปเลยก็ว่าได้ แต่คาเมะยังพอชะงักยั้งตัวได้บ้างจึงรีบเลี่ยงประเด็นไปเรื่อย

"มะ...ไม่ได้หรอก" ร่างบางสั่นศีรษะ "ฉันต้องรีบกลับน่ะ...ฮ" เกือบจะหลุดปากบอกไปว่าฮิโระคุงจะพาไปเลี้ยงฉลองที่จบทัวร์คอนเสิร์ตแต่ก็หุบปากลงทันควันเพราะรู้ดีว่าคนตรงหน้าจะเดือดแค่ไหน

"ไม่ไปไม่ได้เหรอ" ก็รู้อยู่หรอกว่าวันนี้คาเมะมีโปรแกรมไปไหนกันแน่ ก็เจ้าคุเล่นหอบกุหลาบช่อโตมานั่งดูคอนเสิร์ตออกหน้าออกตาซะอย่างนั้น ถึงจะอ้างว่านิวส์มากันทั้งวงแต่มันก็ยังไม่หายข้องใจอยู่ดี "อย่าไปกับเจ้านั่นเลยนะ"

คำว่า 'เจ้านั่น' ที่จินพูดออกมาทำให้คาเมะถึงกับร้อนรน จินรู้....รู้ทั้งรู้ยังมาแกล้งถามกันแบบนี้อีก....

"นะ"

"ไม่ได้หรอก...ฉันนัดฮิโระคุงไว้ก่อนแล้ว ขอโทษนะ"

"งั้นฉันจะรอ" มือใหญ่เอื้อมไปจับข้อมือบอบบางไว้มั่น รัก...รักมากจนไม่สามารถเอ่ยคำพูดอื่นใดได้อีก รักมากจนไม่สามารถปล่อยมือคู่นี้ไปได้แม้ว่าจะต้องทำร้ายให้เจ็บปวด...ขอร้องล่ะ...

"แต่..." คาเมะอ้ำอึ้ง ทำไมจินชอบทำให้เรารู้สึกเหมือนกับว่าเป็นคนผิดอยู่เรื่อย ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือว่าจะทำยังไงดี "เกิดว่ามันนาน"

"ฉันจะรอ"

ขืนตัวออกห่าง...ทำไมถึงรั้นแบบนี้นะ "เกิดฉันอยู่ถึงเช้าล่ะ" คำพูดที่พูดประชดให้จินยอมล่าถอยเมื่อพูดออกมาแล้วคาเมะกลับรู้สึกว่าไม่น่าพูดออกไปเลย...ทันทีที่กล่าวประโยคนั้นร่างสูงก็นิ่งไป ไฟตามโถงทางเดินในโดมยังคงเปิดอยู่ แต่บรรยากาศรายรอบตัวกลับดูเศร้าหมองหม่นลง ทั้งดวงตา ท่าทาง แม้สัมผัสที่กอบกุมมือไว้ยังแผ่วเบา...

"ถึงอย่างนั้น...ฉันก็จะรอ"

เสียงทุ้มเอ่ยออกมาแผ่วเบา หากแต่แน่วแน่ หนักแน่น ก่อนจะจูบลงที่ฝ่ามือนิ่มๆ ของคนรัก "ฉันจะรอนาย...ที่บ้านของเรา" จินปล่อยมือคาเมะก่อนจะเดินแยกออกมาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าก้องกระทบตามทางเดินใกล้เข้ามาหา...คงจะเป็นคุซาโนะไม่ผิดแน่...ตอนนี้เราคงต้องไปแล้วสินะ...

แต่ยังหรอก...ยังก่อน...

ฉันจะรอนาย...คาซึยะ...ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอ