[fic Harry Potter]กรง(ฉบับดั้งเดิม/วาย)

ลำดับตอนที่ #12 : สิ่งไร้ค่าที่เรียกว่าทิฐิ(-_-)

 “................แฮร์รี่ เช้าแล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก..............…”
 
โทนเสียงทุ้มต่ำ แต่อ่อนโยนทำให้เด็กหนุ่มค่อยๆ ลืมตาช้าๆ เผยดวงตาสีเขียวสวยราวกับใบไม้ ภาพแรกที่เค้าได้เห็นคือภาพอาจารย์สอนปรุงที่เกลียดแสนเกลียด กำลังยิ้ม.......... ยิ้มอย่างอ่อนโยนจนเค้าเห็นใบหน้านั้นซ้อนทับกับภาพรอยยิ้มของแม่ เมื่อสมองปรับเข้าที่จึงเริ่มตระหนักได้ว่า ตอนนั้นตนอยู่ที่ไหน และ..............
 
............กำลังนอนหนุนตักสเนปอยู่................
 
..............เอ่..... หนุนตักเหรอ.....................?
 
แฮร์รี่สะดุ้งโหยง แล้วรีบพรวดพราดลุกขึ้น นี่เค้าหลับไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้สินะ (มองไปรอบห้องอย่างพิศวง) หม้อยาและอุปกรณ์อื่นๆ ก็ยังไม่ได้เก็บ แล้ว......... เด็กหนุ่มหันกลับไปมองตาแดงกล่ำของเจ้าของตักจึงรู้ว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้นอนเหมือนกัน เด็กหนุ่มรีบยืนขึ้นอย่างเคอะเขิน แล้วถามส่งๆ พยายามทำเป็นไม่แยแส “อาบน้ำได้แล้วมั้ง เช้าแล้วนี่”
 

 
"คุณอยากได้หนังสืออะไรหรือเปล่า" แฮร์รี่ตั้งคำถามอีกครั้ง หลังจากที่ช่วยให้อีกฝ่ายทำทำกิจวัตรยามเช้าจนเสร็จ

"อยากได้หนังสือภาพ รูปฤดูใบไม้ผลิ" 

"ทำไม" 

"อยากเห็นฤดูใบไม้ผลิอีกครั้งน่ะ" 

"ถ้าอยากดูขนาดนั้น ผมจะอุ้มไปดูก็ได้" พูดอย่างเหนื่อยหน่ายใจ

เซเวอรัสหันมามองเค้า.................. ก่อนจะตามด้วยรอยยิ้มสร้อยเศร้าที่เด็กหนุ่มเริ่มคุ้นเคย  "แฮร์รี่............... ชั้นมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงฤดูใบไม้ผลิหรอก เธอเองก็รู้" 

ราวกับถูกกำปั้นชกหน้าเข้าอย่างจังจนได้แต่ยืนนิ่ง เซเวอรัสหันกลับไปอ่านหนังสืออีกครั้ง ไม่รู้เลยว่าแฮร์รี่กำลังมีสีหน้าอย่างไร 
 

.......................ใช่ เค้าลืมไปสนิทเลย.....................

..................... เค้าอยากให้ชายคนนี้ตายตาย.....................

...................ถึงได้พามากักขังไว้ที่นี่..................... 

...............เพราะต้องการให้ตาย ตายอย่างทรมาน........................ 

แต่ตอนนี้ เค้าเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า เค้าอยากให้คนตรงหน้าตายจริงๆ หรือเปล่า............................?

***********************************************************

 
“นายทำอะไรน่ะ เดรโก”
 
แฮร์รี่พูดอย่างไม่เชิงโกรธ ไม่เชิงหงุดหงิด ขึ้นเมื่อเข้าไปพบภาพเดรโกนอนหนุนตักจินนี่อยู่ในห้องผู้ป่วย 2 ต่อ 2 ตอน 2 ทุ่ม เด็กหนุ่มลุกขึ้นอยากไม่สบอารมณ์ “ก็แค่นอนไม่หลับ เลยอยากคิดถึงเรื่องดีๆ ก่อนนอน”
 
“ก็มัน 2 ทุ้ม เอง ใครจะหลับลงไปได้”
 
“ก็ชั้นนอนไม่ไหลับมา 2 คืนแล้วนี่ แล้วตอนนี้ชั้นไม่ต้องการรับการเยี่ยมจากใครอีกด้วย”

"ไม่ง่วงก็ไม่ต้องนอนก็ได้  ถ้าหลับไม่ลงน่ะ" แฮร์รี่พูดเบาๆ
 
“แต่ถ้าเป็นศาสตราจารย์สเนปล่ะก็ ต่อให้ไม่ง่วงชั้นก็หลับได้นะ” เดรโกตอบโดยไม่หันกลับไปมองเลย
 
“เพราะเค้าวางยานายน่ะสิ” แฮร์รี่พูดเยาะเย้ย
 
“หนุนตัก” แฮร์รี่หันมามองอย่างพิศวง เดรโกพูดอย่างสบายอารมณ์  หากดวงตาสีเงินกลับมองไปไกลสุดขอบฟ้า “เค้าจะให้ชั้นหนุนตักแล้วลูบหัวไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหลับ”
 
แฮร์รี่อึ้ง........... นี่เดรโกรู้จักด้านนั้นของสเนปมาก่อนเค้าซะอีก  จะว่าไปแล้วเค้าไม่เคยสงสัยมาก่อนเลยว่า ทำไมเด็กสลิธีรีนจึงรักและเคารพสเนปมาก มากกว่าที่เด็กบ้านอื่นเคารพอาจารย์ประจำบ้านของตัวเอง  แม้เด็กหนุ่มจะให้เหตุผลว่า “ง่ายๆ ก็สเนปเข้าข้างสลิธีรีนนี่” แต่ในส่วนลึกแฮร์รี่ตระหนักเสมอว่า  ลำพังการเข้าข้างไม่อาจจะมัดใจใครได้  แต่.............   

เวลานี้เด็กหนุ่มประจักษ์ชัดถึงเหตุผลในข้อนั้นแล้ว  มันคือโฉมหน้าด้านหนึ่งที่พวกสลิธีรีนเท่านั้นจึงจะมีโอกาสได้รู้จัก  โฉมหน้าปรากฏต่อสายตาของแฮร์รี่เมื่อเร็วๆ นี้

“ฟังดู......... เหมือนคนที่เป็นแม่คนเลยนะ” จินนี่พูดเบาๆ อย่างคาดไม่ถึง  และเดรโกก็ยิ้มอย่างเป็นสุข

“อาจารย์เคยเล่าว่า......... อาจารย์ไม่ค่อยสนิทกับพ่อเท่าไหร่ เลยจำความอบอุ่นของพ่อไม่ค่อยได้(วูบหนึ่ง  ภาพของชายจมูกตะขอที่ตะโกนใส่ผู้หญิงร่างบางแวบเข้ามาในหัวของแฮร์รี่)  แต่ถ้าเป็นแม่  มันจะมีพลังมากกว่า  เพราะอาจารย์จำสิ่งที่แม่ทำเวลาที่อาจารย์ต้องการความอบอุ่นได้เสมอ” 

นั่นสินะ............ เหตุผลที่ทำให้เค้าเห็นภาพของสเนปซ้อนทับกับภาพของแม่  เพราะนั่นคือความอ่อนโยนของแม่สินะ

“ดีจริงๆ ที่ยังไม่มีใครเจออาจารย์” เดรโกกระซิบ เค้ากำลังร้องไห้ “ชั้นคงทนไม่ได้ถ้าอาจารย์ถูกจับและถูกลงโทษ” 

แฮร์รี่รู้สึกเหมือนใจหายวูบ  ไม่อาจจะมองเดรโกได้อีกแล้ว  จึงรีบออกไปจากห้องนั้นโดยเร็ว  พลางคิดอย่างลำบากใจว่าเดรโกจะว่ายังไง  ถ้าได้เห็นสภาพของสเนปตอนนี้  แล้วได้รู้ว่านั่นเป็นฝีมือของเค้า

******************************************************
 

แฮร์รี่แทบจะคว้างหนังสือทิ้ง เพราะไม่เข้าใจหลักสำคัญของการปรุงยาเลย แต่กอนที่เด็กหนุ่มจะท้อใจจนล้มตัวนอน เซเวอรัสก็พูดขึ้น 

"มานั่งข้างๆ ชั้นซิ แฮร์รี่................ เอาหนังสือเธอมาด้วย" 

"แล้วทำไมผมต้องไปนั่งข้างๆ คุณด้วยล่ะ" เด็กหนุ่มพูดอย่างหงุดหงิดไม่พอใจ แต่กลับเดินไปนั่งข้างๆ อีกฝ่ายอย่างง่ายดาย 

"เธอเห็นตรงนี้มั้ย เค้าบอกว่าต้องใช้ธาตุที่อยู่ในอัลโฟเดล แต่ถ้าเปิดตำราสมุนไพรจนคล่อง เธอจะพบว่า มีเห็ดราบางชนิดที่มีสารชนิดเดยวกัน แต่ที่เค้าไม่ใช้เพราะกลัวผลข้างเคียงที่จะเกิดกับน้ำยา" เซเวอรัสพูดพลางจดชื่อเห็ดขอนไม้พิษลงไป 

"ถ้ามันมีอันตรายคุณจะจดให้ผมทำไม" แฮร์รี่บ่น "รกกระดาษเปล่าๆ" 

"เพราะมีสรรพคุณที่สมบูรณ์กว่า และเรื่องปัญหาที่มีพิษรุนแรงนี่ เธอแค่ใส่ผงมะลำตานูนลงไป"

"มะลำตานูนนี่อันตรายถึงตายนะ!!!!!!" 

"ใช่แฮร์รี่........ แต่พิษมันขัดกับเห็ดขอนไม้พิษอย่างรุนแรง ทำให้ให้มันสลายพิษของกันและกัน แต่มีเงื่อนไขว่า เธอต้องใส่ผงทั้ง 2 ชนิดในปริมาณที่เท่ากันด้วย แล้วจากนั้นเธอไม่ต้องใส่เครื่องยาพวกนี้ลงไปเลย แล้วปล่อยให้เดือดแค่ 1 นาทีพอ" เซเวอรัสพูดพลางขีดฆ่าส่วนผสมอีก 15 ชนิดในหนังสือทิ้ง 

แล้วจากนั้น แฮร์รี่ก็เริ่มนั่งใกล้เซเวอรัสเมื่อเค้าไม่เข้าใจในวิชาต่างๆ ก่อนจะกลายเป็นให้เซเวอรัสสอนพิเศษทุกวัน และแน่นอนว่าการเรียนของแฮร์รี่ดีขึ้นมากจนเฮอร์ไมโอนี่ยังประหลาดใจ

ระยะเวลาที่เด็กหนุ่มจะอยู่กับรอน เฮอร์ไมโอนี่และแม้แต่จินนี่เริ่มลดลงเรื่อย แต่เวลาที่อยู่กับเซเวอรัสกลับมากขึ้นทุก วัน เค้าไม่ใช่นักเรียนประจำอีกแล้ว ทำให้ไม่มีปัญหาที่จะออกไปนอกโรงเรียน เด็กหนุ่มใช้เตาผิงดินทางไปที่กริมโมเพสก่อนจะไปหาเซเวอรัสด้วยกุญแจนำทาง

"คาถาเรียกฝน............. เป็นคาถาโบราณ ไม่ยากหรอกปัญหาก็คือสมาธิ......." 

แฮร์รี่มองดูเซเวอรัส ลืมที่จะฟังเสียงนั้นโดยสนิท ดวงตาสีเขียวกำลังจับจ้องใบหน้าเรียวยาวที่ขาวซีด ผมสีดำที่บัดนี้นุ่มสลวยยิ่งกว่าหญิงสาวคนใด หญิงสาว............ ใช่ เซเวอรัสนี่หน้าเหมือนผู้หญิงจริงๆ ถึงจะไม่ได้สวยสดงดงามอะไร แต่ใบหน้านี้เป็นใบหน้าของผู้หญิง 

เด็กหนุ่มพิจรณารูปคิ้วที่ดูบอบบาง ทั้งๆ ที่มันเคยดูหนาเมื่อวางบนใบหน้าของไอลีน พริ้นซ์ แต่อาจจะเป็นเพราะรูปจมูกที่โค้งลงเหมือนพวกชาวยิว หรือไม่ก็อาหรับ ที่ขับให้มันดูบางลง แต่มันก็ยังดูเหมือนผู้หญิงอยู่

จากใบหน้า เด็กหนุ่มไล่มองลงมาที่ลำคอระหง และสะดุด กระดูกไหปลาร้าที่โปนออกมา ร่องอกที่มีเนื้อน้อยเหลือเกิน ซี่โครงที่บานออกเพราะความผอม  นาทีนั้นเองที่เด็กหนุ่มใจหายวูบ

..........................สิ่งที่เกิดจากการกระทำของเค้า............................

“แฮร์รี่รี่  ชั้นรู้ว่าเธอไม่ชอบชั้น  แต่เธอควรสนใจสิ่งที่ชั้นสอนบ้างนะ  ถ้าอยากจะผ่านฉลุยทั้งๆ ที่หยุดเรื่ยนมาตั้งปี”

“ผมขอโทษ”

เซเวอรัสมองหน้าเค้าอย่างประหลาดใจ  ก่อนจะก้มหน้าลงต่ำ “ช่างเถอะ  แล้วอย่าเหม่ออีกล่ะ”

“ไม่ใช่เรื่องที่ผมไม่ฟังคุณนะ” แฮร์รี่รีบพูด “แต่เรื่องที่ผมมีทัศนะคติที่ไม่ดีกับคุณต่างหากล่ะ”

เซเวอรัสมองเค้าอย่างพิศวง   และแฮร์รี่ก็รู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูกที่มาพูดเรื่องนี้  ในเวลาอย่างงี้  แต่วูบหนึ่งดวงตาคมจัดของเซเวอรัสก็สลดวูบพลางก้มหน้าลงต่ำ “นั้นมันก็เป็นสิทธิของ  ชั้นเป็นแค่นักโทษของเธอ  เธอจะทำอะไรก็ได้นี่”

“ไม่ใช่นะ” 

ความเงียบแผ่ออกปกคลุมทั้งคู่ทันที  ดวงตาของแฮร์รี่เต้นระริกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  และสเนปก็ยังไม่สนใจ  เพียงแต่เขียนมายเมปปิ้งให้เค้าเงียบๆ แต่แฮร์รี่ไม่อาจจะรอให้เซเวอรัสเงยหน้าขึ้นมาฟังได้อีกแล้ว

เพราะมันถึงเวลาแล้วที่เรื่องที่น่าละอายใจนี้จะต้องจบลงซะที..............................