ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 12 ความรู้สึกของหยางไป๋ลั่ว
แสอาทิย์ยามเย็นส่อลอหน้า่าเ้ามา เหมยหลินยับัวเล็น้อย เปลือา่อยๆ เปิึ้น วาอเธอแ้ำาารร้อไห้ วามรู้สึแรที่สัมผัสไ้ืออาารปวหัวุบๆ และวามหนัในระบอา
เธอพยายามลุึ้นนั่ แ่ยัไม่ทันไ้ยับ เสียเปิประูัึ้นเบาๆ
"เหมยหลิน ื่นแล้วเหรอลู?"
เสียอุนายหยาเ็มไป้วยวามห่วใย เมื่อเ้ามาพร้อมับาเยี่ยนและาหล พวเาทั้สามนถือถาอาหาร และผ้าุบน้ำอุ่นเ้ามา้วย สีหน้าอทุนมีแ่วามเป็นห่ว
ุนายหยา รีบเินเ้ามานั่้าเีย ใ้มือลูบศีรษะอเหมยหลินเบาๆ "เป็นยัไบ้าลู? อาารีึ้นไหม? ยัเ็บแผลที่แนอยู่หรือเปล่า?"
เหมยหลิน ส่ายหน้าเล็น้อย พยายามส่ยิ้มบาๆ "หนูไม่เป็นอะไรแล้ว่ะ… อนนี้ี่โมแล้วะ?"
าหล วาถาอาหารลที่โ๊ะ้าเีย ่อนอบ้วยน้ำเสียอ่อนโยน "อนนี้ห้าโมรึ่แล้ว น้อหลับไปหลายั่วโมเลย"
เหมยหลิน เบิาว้าเล็น้อย "หนูนอนนานนานั้นเลยเหรอะ? อโทษที่ทำให้ทุนเป็นห่วนะะ"
ุนายหยา ส่ายหน้า้าๆ ับมือนุ่มๆ อเหมยหลินเอาไว้ "ไม่มีใรโทษลูเลยนะ แม่สิที่้อเป็นฝ่ายอโทษ…" เธอเม้มปาเล็น้อย ่อนพูเสียเบา "เมื่อเ้าแม่พูไม่ีใส่หนู แม่ไม่ไ้ั้ใเลย… นทำให้หนู้อร้อไห้แบบนี้ แม่เสียใริๆ"
เหมยหลิน ุมมือแม่แน่น แล้วยิ้มบาๆ "ไม่เป็นไร่ะ… มันเป็นอีไปแล้ว เราปล่อยมันไปเถอะนะะ"
าเยี่ยน วาถ้วยุปไ่ลรหน้าเธอ ่อนพู้วยน้ำเสียอ่อนโยน "พี่เอาุปไ่มาให้ ินสัหน่อยนะ แล้วเี๋ยวพี่ะเอาผ้าุบน้ำมาประบาให้ าะไ้หายบวม"
เหมยหลิน มอถ้วยุป้วยวามประหลาใ "พี่รู้ไ้ยัไะว่าหนูอบินุปไ่เวลาปวหัว?"
าหละัไปเล็น้อย เพราะวามริแล้วเารู้มาา หย่เล่อ แ่ไม่อยาพูออไป ึเพียแ่ยิ้ม่อนอบเรียบๆ "พี่สัเเอาน่ะ เวลาน้อป่วย น้อมัะสัุ่ปไ่าแม่บ้าน"
เหมยหลินพยัหน้า้าๆ "อ๋อ… อบุนะะพี่าย"
าเยี่ยน ลูบศีรษะอเหมยหลินเบาๆ "เี๋ยวพี่่วยแ่ัวให้นะ แนน้อยัเ็บอยู่ ไม่สะวแน่ๆ ะไ้ลไปิน้าวเย็นพร้อมัน"
เหมยหลินยิ้มว้าึ้น "ไ้่ะ อบุ่ะพี่สาวนสวยอน้อ!"
าเยี่ยนหัวเราะเบาๆ "รู้ัว็ี"
บรรยาาศในห้อเ็มไป้วยวามอบอุ่น วามเย็นาที่เยมีเมื่อเ้าถูแทนที่้วยวามรัและวามห่วใยารอบรัว…
ภายในห้ออาหารให่อวนระูลหยา บรรยาาศเียบันแ่ไม่ไ้อึอั แสโมไฟสีอ่อนส่อประายสะท้อนเรื่อลายรามบนโ๊ะ ลิ่นอาหารหอมรุ่นอบอวลไปทั่วห้อ
เหมยหลิน เินเ้ามาพร้อมับ าเยี่ยน และ าหล วาอเธอยัแเล็น้อย แ่สีหน้าไม่ไ้หม่นหมอเหมือน่อนหน้า เธอหย่อนัวลนั่้า ุนายหยา ที่เอื้อมมือมาลูบหลัมือเธอเบาๆ ราวับเป็นารปลอบโยนเียบๆ
ที่ฝั่ร้าม หยาไป๋ลั่ว นั่อยู่เรียบร้อย ใบหน้าเรียบเย แ่สายาเหลือบมอเหมยหลินเป็นระยะ ูเหมือนอยาพูอะไรแ่็เลือที่ะเียบไว้
นายท่านหยาวาสายามอทุน่อนล่าวึ้น "ไหนๆ ็พร้อมหน้าพร้อมาันแล้ว มาิน้าวันเถอะ"
ทุนเริ่มลมือทานอาหาร แ่วามเียบยัปลุมบรรยาาศ
หยาไป๋ลั่ว วาะเียบลเบาๆ ่อนพูึ้นมาเป็นนแร "พี่เหมยหลิน… ันอโทษ"
ทุนบนโ๊ะหยุะั เยหน้าึ้นมอ หยาไป๋ลั่ว เหมยหลินเอ็มอเธอ้วยวามใเล็น้อย
หยาไป๋ลั่ว สูลมหายใลึ "ันรู้ว่าันือสาเหุที่ทำให้พี่เหมยหลินเ็บ ันรู้ว่าเรื่อทั้หมมันไม่ยุิธรรมสำหรับพี่เลย… แ่ัน็ไม่ไ้อยาแย่ที่อพี่ไป"
เหมยหลิน ระพริบาเล็น้อย ่อนส่ายหน้ายิ้มบาๆ "เธอไม่ไ้แย่อะไรไปหรอ ไป๋ลั่ว"
บรรยาาศลับมาึเรียอีรั้
ุนายหยา ถอนหายใ "ไม่มีใรแย่ใรทั้นั้น พวลูทั้สอนเป็นลูอแม่ ไม่ว่าใระพูยัไ เหมยหลิน็ยัเป็นส่วนหนึ่อรอบรัวนี้"
นายท่านหยา พยัหน้า้าๆ "ถู้อ ั้แ่วันนี้ไป พ่อะไม่ยอมให้ใรมาูถูหรือทำให้เหมยหลิน้อรู้สึว่าัวเอไม่มีที่ยืนในบ้านหลันี้"
าเยี่ยน มอน้อสาว่อนยิ้มให้เล็น้อย "ิน้าวเถอะเหมยหลิน มีแ่อาหารที่น้ออบ พี่ให้แม่บ้านทำไว้ให้โยเพาะ"
เหมยหลินเยหน้ามอพี่ายแล้วพยัหน้า ย้อนัอาหารึ้นมา้าๆ หัวใอเธออบอุ่นึ้นอย่าบอไม่ถู แม้ว่าทุอย่าะไม่เหมือนเิมอี่อไป
เหมยหลิน นั่อยู่้า ุนายหยา ที่เอาใใส่เธอเป็นพิเศษ อยัอาหารให้ไม่าสาย าเยี่ยน ็อยุยับเธอ้วยน้ำเสียอ่อนโยน ส่วน าหล อยสัเอาารอเธอเป็นระยะ ไม่ให้เธอยับัวลำบาเพราะแนที่ยัเ็บอยู่
"เหมยหลิน ินเยอะๆ นะลู" ุนายหยา พูพร้อมับัเนื้อปลาิ้นสวยใส่าม้าวอเธอ
าเยี่ยน หยิบถ้วยุปไ่มาวารหน้า "น้อลอุปนี้สิ พี่ให้แม่บ้านทำามสูรที่น้ออบ"
"อบุ่ะพี่เยี่ยน" เหมยหลินยิ้มบาๆ วาอ่อนโยน แม้เธอะยัรู้สึปวหัวเล็น้อย แ่หัวใลับอบอุ่น
ทุนให้วามสนใแ่เหมยหลิน ราวับว่าทั้ห้อนี้มีเธอเพียนเียว
หยาไป๋ลั่ว นั่เียบอยู่ฝั่ร้าม มือับะเียบแน่นเล็น้อย วาลอไป้วยวามรู้สึบาอย่าที่บอไม่ถู ั้แ่เรื่อทุอย่าเปิเผย รอบรัวนี้็ยัปิบัิับเหมยหลินเหมือนเิม… ไม่สิ มาว่าเิม้วย้ำ
แล้วเธอล่ะ?
เธอือบุรสาวแท้ๆ อระูลนี้แท้ๆ แ่ลับถูละเลยไปโยปริยาย
เธอมอไปที่ นายท่านหยา ผู้เป็นบิา เาเพียแ่ทานอาหารเียบๆ อยฟับทสนทนาอาหลและาเยี่ยนที่พูุยับเหมยหลินเป็นหลั
ุนายหยา แม่แท้ๆ อเธอ ำลัยิ้มให้เหมยหลิน ลูบหลัมือออีฝ่ายเบาๆ เหมือนะปลอบโยน
รอบรัวนี้รัเหมยหลินมา… มานเธอรู้สึเหมือนัวเอเป็นนนอ
"ไป๋ลั่ว ทานอะไรเพิ่มไหมลู?" ุนายหยา ถามึ้นมาในที่สุ หลัาปล่อยให้เธอเียบไปนาน
หยาไป๋ลั่วสะุ้เล็น้อย ่อนฝืนยิ้มบาๆ "ไม่เป็นไร่ะ แ่นี้็อิ่มแล้ว"
เธอ้มหน้าิน้าว่อเียบๆ แ่ภายในใลับปั่นป่วน
หรือว่าสุท้ายแล้ว… เธอไม่วรลับมาที่นี่ั้แ่แร?
ความคิดเห็น