ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12: บทสรุปและการปรากฏตัวของเหมยฮวา
ารสนทนาระหว่าเหยาินและเหล่าเียนสาว ำเนินไปอย่าราบรื่น และออรส ราวับว่าพวนาำลันั่ิบา และพูุยันถึเรื่อราว่าๆ ในีวิประำวัน
นระทั่ เหล่าเียนสาวเริ่มรู้สึสสัยในัวนอบุลที่เหยาินมัะล่าวถึอยู่บ่อยๆ
"ท่านพี่เหยาิน" หลีู่เอ่ยถาม "ท่านพี่มัะพูถึ… ท่านไป่เสวี่ย… อยู่เสมอ"
"นา… เป็นใรหรือเ้าะ?" เหมยลี่ถาม
เหยาินยิ้ม เมื่อไ้ยินำถามนั้น
"ไป่เสวี่ย" นาเอ่ย "เป็นภรรยานแรและเป็นสัว์อสูรนแรที่อยู่ับหลินเทียน"
"นาอยู่ับเา มาั้แ่สมัยที่นายัเป็นเพียอสรพิษัวน้อย และเา็เป็นเพียายหนุ่มธรรมานหนึ่"
"ทั้สอ ่า็ผ่านพบเอเรื่อราวมามาย ทั้สุ และทุ์" เหยาินเล่า "เป็นายร่วมัน และรัใร่ผูพันัน ยิ่ว่าพว้าทั้เ้านเสียอี"
"แ่ถึระนั้น… " นาล่าว่อ "…นา็ยัมีวามใว้าและเมา… ยอมให้พว้า… มีวามสัมพันธ์อันลึึ้ับเาไ้"
"และพว้าทุน ็ไม่เยที่ะอิาริษยาในัวนาเลย" เหยาินสรุป
เหล่าเียนสาวไ้ยินันั้น ็ยิ่รู้สึสสัย และใร่รู้ในัวนอไป่เสวี่ยมายิ่ึ้น
"ท่านไป่เสวี่ย เป็นนอย่าไรหรือเ้าะ?" วนหยูถาม
"นา เป็นสัว์อสูร ที่มีพบหาไ้ยายิ่" เหยาินอบ "สายเลืออสรพิษลืนสวรร์"
"อสรพิษลืนสวรร์?" เสี่ยวหรันทวนำ
"ใ่" เหยาินพยัหน้า "สัว์อสูรบรรพาล… ที่มีเ์สวรร์เพาะัว"
"หานาฝึฝน นบรรลุถึแ่นแท้ในสายเลืออน" เหยาินอธิบาย "นาไม่ำเป็น้อไ้รับทั์สวรร์อัสนีบาาเ์สวรร์ เมื่อเลื่อนระับั้น เหมือนอย่าสรรพีวิทั่วไป"
"นาเพียแ่ ลืนิน ูับพลัปราาสรรพีวิมามาย มาทแทน"
เหล่าเียนสาวฟัแล้ว ็รู้สึทึ่ในวามสามารถอไป่เสวี่ย
"แ่" เหยาินล่าว่อ "้วยวาม่วยเหลืออหลินเทียน ทำให้นาเปลี่ยนพฤิรรมารบำเพ็เพียร ในารบรรลุ โยไม่้อเ่น่า"
เหล่าเียนสาวรู้สึสสัย
"แล้ว นาบำเพ็เพียรอย่าไรหรือเ้าะ?" หลีู่ถาม
เหยาินยิ้ม
"็… อย่าที่้าลโทษเาเมื่อืน นี่อย่าไรเล่า"
ำอบอเหยาิน ทำเอาเหล่าเียนสาวหน้าแ่ำึ้นมาอีรั้ ้วยวามเินอาย
เหยาินหัวเราะ
"นอานี้" นาล่าว่อ "นายัื่มเลืออเา ทุรั้ที่ร่วมรััน"
"นาะปลปล่อยสัาาิบอนเอออมา ทั้รุนแร และระหาย" เหยาินอธิบาย "นาในยามนั้น ะไม่เป็นัวอัวเอ เพื่อูลืนพลัปราาหลินเทียน"
เหล่าเียนสาวฟัแล้ว ็รู้สึหวาหวั่นเล็น้อย
"แล้ว ท่านหลินเทียน ไม่เป็นอันรายหรือเ้าะ?" เหมยลี่ถาม
เหยาินยิ้ม
"ไม่หรอ" นาอบ "เพราะเาฝึให้นา วบุมพลัอนเอ มาั้แ่สมัยที่นายัเป็นอสรพิษัวน้อย"
เหยาินถอนหายใเล็น้อย ราวับำลัหวนรำลึถึวามหลั อันแสนหวานและมื่น
"ในยามแร ที่้าไ้รู้ัับหลินเทียน และไป่เสวี่ย..." นาเอ่ย้วยน้ำเสียแผ่วเบา "...้า็อไม่ไ้ที่ะรู้สึอิา ในวามสัมพันธ์อันลึึ้อพวเาทั้สอ..."
"้ารู้สึว่า ้าไม่มีวันที่ะเ้าไปแทรลา ระหว่าพวเาไ้..." นายอมรับ
"แ่..." เหยาินยิ้ม "...ไป่เสวี่ย นาเ้าใวามรู้สึอ้า..."
"นาเป็นผู้ที่เปิใ และเิวนให้้า เ้ามาเป็นส่วนหนึ่ อีวิอหลินเทียน..."
"นาบอับ้าว่า หลินเทียน ยัมีที่ว่าในหัวใ สำหรับสรีอื่น..."
"และนา ็อยาให้้า ไ้เป็น สิ่สำั อีนหนึ่ ในีวิอเา..."
เหยาินเียบไปรู่หนึ่ ราวับำลัรวบรวมวามล้า ที่ะพู่อ
"้า... ไม่เยิเลยว่า ะมีใร ที่ใว้า และเสียสละ ไ้ถึเพียนี้..." นาล่าว้วยน้ำเสียสั่นเรือ
"และ้า ็าบึ้ใ ในวามเมาอนา เป็นอย่ายิ่..."
"าวันนั้น... ้า็ไ้ลายมาเป็น หนึ่ในภรรยาอหลินเทียน และเป็นสหายรั อไป่เสวี่ย..."
"พวเรา ่า็รัใร่ และให้เียริึ่ันและัน เสมอมา..."
เหยาินสรุปเรื่อราว ้วยรอยยิ้มแห่วามสุ
เหยาินสรุปเรื่อราววามรั และวามสัมพันธ์อันแสนับ้อน อเหล่าภรรยา ้วยน้ำเสียที่เปี่ยมไป้วยวามสุ และวามภาภูมิใ
"พวเรา่ารั และปรออัน..." นาล่าว "...และให้เียริึ่ันและันเสมอมา... ถึแม้ว่าบารั้... ะมีเรื่อหึหวันบ้า... ามประสาผู้หิ..."
นาเว้นวรรเล็น้อย
"...แ่พวเรา่า็รัหลินเทียน... บุรุษนเียวัน..." นาล่าว่อ "...และพวเรา... ็้ออยับาูเา... ที่อบไปยุ่เี่ยวับสรีอื่น..."
เหล่าเียนสาวที่ไ้ฟัเรื่อราวทั้หม ่า็พาันยิ้ม และหัวเราะเบาๆ ับวามเ้าู้อหลินเทียน
านั้น พวนา็ล่าวื่นมเหยาิน และแสวามยินีับนา ที่ไ้พบเอับบุรุษที่ี และมีวามรัที่แสนวิเศษเ่นนี้
ัภาพมาที่โรเี้ยมสรารม์
โถรับแ บริเวหลัเาน์เอร์้อนรับ หลินเทียนำลันอนเอนายอยู่บนเ้าอี้นวมัวยาว อย่าสบายอารม์
ในมืออเา ถือำราภาพวา ที่เ็มไป้วยภาพอหิสาวในอาภร์น้อยิ้น ำลัโพสท่าทาเย้ายวน
เามัะใ้เวลาว่า ในารอ่านำราภาพวาเหล่านี้ เพื่อผ่อนลายอารม์
นระทั่... มุมหนึ่อห้อ เิารสั่นไหวอมิิึ้น ราวับว่ามีใรบาน ำลัโยนหินลบนผิวน้ำ
ารอยแยอมิินั้นเอ ปราร่าอหิสาวนาหนึ่ เินออมา
นาือ "เหมยฮวา" หนึ่ในภรรยาอหลินเทียน และเป็นน้อสาวอเหยาิน
เหมยฮวา เป็นิ้อาราสวรร์ เ่นเียวับเหยาิน แ่เรือนผม และหาิ้ออนา เป็นสีาวบริสุทธิ์ แมมพูอ่อน ที่ปลายผมและหา
เรือนร่าอรรอนา ามและเย้ายวน เินำบรรยาย ภายใุ้เียนสีาวบริสุทธิ์ ที่มีลายปัรูปอเหมยสีมพูอ่อน
ทันทีที่เหมยฮวาปราัว นา็พุ่โผเ้าอหลินเทียน อย่ารวเร็ว นเาล้มลไปอับพื้น
โรม!
เสียัสนั่นหวั่นไหว ไปทั่วทั้โรเี้ยม
"เทียน..." เหมยฮวาร้อเรีย พลาลอเลียอออ้อนเา อย่าิถึ "...้าิถึเ้าเหลือเิน..."
ารปราัวอเหมยฮวา และารระทำอันแสนะอุอาอนา ทำให้เหล่าบริวาริ้อ ที่อยู่ในบริเวนั้น ่าพาันะลึ
แ่เมื่อพวเารู้ว่า หิสาวที่ปราัวึ้น ือเหมยฮวา หนึ่ในนายหิอโรเี้ยม พวเา็รีบแสวามเารพ่อนา
ทว่า... เหมยฮวาลับไม่ไ้สนใสิ่ใ นายัอรั และุไร้อยู่บนแผออหลินเทียน ราวับว่าโลทั้ใบ มีเพียนาับเา
เหล่าแำนวนน้อยนิ ที่ยัอยู่ในโรเี้ยม ่า็พาันมอูหลินเทียนและเหมยฮวา ้วยวามะลึ และอิา
พวเา่า็ะลึในวามาม และเสน่ห์อันเย้ายวนอเหมยฮวา ที่ไม่แพ้เหยาินเลยแม้แ่น้อย
เหมยฮวาในะนี้ ำลันั่ร่อมอยู่บนร่าอหลินเทียน โอบอเาไว้อย่าแนบแน่น ราวับว่านาิถึเามาเหลือเิน
หลินเทียนพยายามที่ะพยุัวลุึ้น แ่็ไม่สำเร็ เพราะร่านุ่มนิ่มอเหมยฮวา ที่ทาบทับอยู่บนัวเา เผยให้เห็นร่อออวบอิ่มอย่าใ
"เหมยฮวา..." หลินเทียนเอ่ยเรียภรรยา "เ้า... ออมาาโลปิั้นใบเล็... ทำไม?"
เหมยฮวายิ้มหวาน
"้าเบื่อ..." นาอบ "...้าิถึเ้า... เทียน..."
นาระับอ้อมอให้แน่นึ้น
"้า... อยาไปเที่ยวท่อแนารา้านอบ้า..."
หลินเทียนไ้ยินันั้น ็ยิ้มอย่าอ่อนโยน เาลูบหัวเหมยฮวาเบาๆ
"ไ้สิ... เหมยเอ๋อร์" หลินเทียนอบ "ไว้้าะพาเ้าออไปเที่ยว... ้าสัา..."
เหมยฮวาไ้ยินำสัาอสามี ็ยิ้มว้า้วยวามีใ นาผละออาหลินเทียนเล็น้อย เยหน้าึ้นหอมแ้มเาอย่ารวเร็ว
านั้น นา็อแนอหลินเทียนไว้ บหน้าลบนไหล่อเาอย่าอออ้อน หาิ้อทั้เ้าอนา ส่ายไปมาอย่ามีวามสุ
ในที่สุ ทั้สอ็สามารถพยุัวลุึ้นยืนไ้
ทว่า... ในะนั้นเอ เหมยฮวา็เหลือบไปเห็นำราภาพวา ที่หลินเทียนำลัอ่านอยู่่อนหน้านี้
นาหัวเราะเบาๆ
"เทียน..." เหมยฮวาเอ่ย พลาหยิบำราภาพวาึ้นมา "...เ้า... ยัูอะไรแบบนี้อยู่อีหรือ?"
นาเปิำราภาพวาู
"หรือว่า... มี้าับเหล่าพี่ๆ... ยัไม่พอ?" เหมยฮวาถาม้วยน้ำเสียที่แฝไป้วยวามเย้ายวน "...เรือนร่าอพว้า... ทำให้เ้าไม่พอใ... หรืออย่าไร?"
หลินเทียนไ้ยินันั้น ็ยิ้มแห้ๆ
"ไม่เอาน่า... เหมยเอ๋อร์..." หลินเทียนอบ "...้า... เพียแู่... ่าเวลาเท่านั้นเอ..."
เหมยฮวาไ้ยินำแ้ัวอสามี ็ยิ้มเ้าเล่ห์
"เ่นนั้น..." นาเอ่ย "...เรามา... ทำอะไร... ่าเวลา... ันีหรือไม่เล่า... เทียน?"
เมื่อไ้ยินำยั่วยวนอภรรยา หลินเทียน็ถึับเหื่อ
1ความคิดเห็น