ลำดับตอนที่ #12
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : สัญญาริมทะเล
่วปิเทอมยาวามหาวิทยาลัยเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุสำหรับารพัผ่อน หลัาหลายเือนที่้อรับมือับารเรียน ิรรมะ และานพิเศษ ทุนพร้อมที่ะเปลี่ยนบรรยาาศันบ้า
ระหว่าไปเสบาย ๆ ับพี่นิว เธอพูถึว่า้อารที่ะไปเที่ยวทะเล
“เราไปันเถอะ” เธอพู วาเปล่ประายเหมือนเ็ มันแ่าอย่าสิ้นเิับท่าทาที่เป็นผู้ให่อเธอนพีทอยิ้มไม่ไ้
“ล” พีทอบ เพราะไม่สามารถปิเสธสายาอเธอไ้
ะที่เธอเริ่มวาแผนทริปอย่าละเอีย ะไปที่ไหน ้อเรียมอะไร และะทำอะไรบ้า ิใอพีท็ล่อลอยไปยัวามทรำเ่า วามทรำที่ทั้เหาและอบอุ่นในเวลาเียวัน
อนที่เายัเป็นเ็ พีทเยนั่นเียวบนายหาทีู่เหมือนะทอยาวไปไม่มีที่สิ้นสุ วอาทิย์ส่อแสแรล้า ผู้นรอบัวหัวเราะและเล่นันอย่าสนุสนาน แ่เาลับรู้สึเหมือนเป็นนที่โเี่ยวที่สุในโล วามเวิ้ว้าอทะเลสะท้อนวามว่าเปล่าในใเา พีทหวัให้ทรายลืนเาลไป เพื่อพาหนีาแสสว่าที่ยิ่ทำให้วามมืในัวเาเ่นัึ้น
แล้วเธอ็ปราัว
“สวัสี ทำไมนั่นเียวล่ะ? ไม่มีเพื่อนเหรอ?”
เสียอเธอัผ่านวามโเี่ยวอพีทเหมือนแสอาทิย์แรที่ลอผ่าน้อนเม เธอเป็นเ็ผู้หิที่มีอายุไล่เลี่ยันับพีท รอยยิ้มอเธอสว่าไสว แ่ับวอาทิย์ เธอเ็มไป้วยพลัที่ทำให้พีทนึถึมีนา และทันในั้น พีท็รู้ัวว่าทำไมมีนาถึทำให้เาประหม่าในอนแร เธอทำให้นึถึเ็ผู้หินนี้นั้นเอ
เธอว้ามือพีท ึเาออาเามื โยไม่รับฟัำปิเสธ “อนนี้นาย้อมาเล่นับันแล้ว” เธอประาศพร้อมรอยยิ้ม เธอแนะนำให้เารู้ัพ่ออเธอที่นั่อยู่ใล้ ๆ และบอว่าพีทเป็นเพื่อนใหม่อเธอ
วันนั้น เธอไม่ปล่อยให้พีทมอยู่ในวามิอัวเอ เธอลาเาเ้าสู่โลอเธอ โลที่เ็มไป้วยเปลือหอยและปราสาททราย เสียหัวเราะอเธอึเาออาวามมืในิใ
นระทั่พระอาทิย์ิน ายหาถูย้อม้วยสีส้ม เธอยืนอยู่รนั้น อาบ้วยแสอ่อน ๆ ใบหน้าอเธอเ็มเปี่ยมไป้วยวามสุ มันเป็น่วเวลาที่พีทรู้สึถึบาอย่าที่อนนั้นยัไม่เ้าใี วามอบที่ไร้เียสา
“สัานะว่านายะมาที่นี่พรุ่นี้” เธอพู่อนะวิ่หายไป
ืนนั้น พีทแทบไม่ไ้นอน เพราะรอยยิ้มอเธอวนเวียนอยู่ในวามิอเา
วันถัมา ทั้สอใ้เวลาหลายั่วโมเ็บเปลือหอยและเล่าเรื่อราว พ่ออเธอเล่าให้เราฟัถึนิทานเี่ยวับเปลือหอยทะเล: “ถ้าเราระิบ้อวามลไปในเปลือหอยและทิ้ไว้ที่ายหา นที่เราั้ใส่้อวามถึะไ้ยินมันในวามฝัน”
ทัู้่่าเลือเปลือหอยนละอันและระิบ้อวามอัวเอ ้อวามอพีทนั้นเรียบ่ายแ่มาาใอเา: “อบุ”
วันถัมา พีทลับไปทีุ่ที่พวเานัพบัน้วยวามื่นเ้น แ่เธอลับไม่มา เารอ แ่เธอไม่ปราัว เปลือหอยยัอยู่ที่นั่น มีอเธอับอพ่อเธอหลเหลืออยู่ แ่อพีทหายไป เาหวัว่าเธอะเอามันไป เาเ็บเปลือหอยอเธอไว้ เป็นสิ่เือนใถึารเื่อมโยอันแสนสั้นแ่มีวามหมาย
นถึทุวันนี้ ทุรั้ที่เห็นพระอาทิย์ิน พีทยันึถึเธอ รอยยิ้ม เสียหัวเราะ และ แสสว่าอเธอ
“ไ้ยินันไหม?” เสียอนิวย้ำึ้น ทำให้พีทลับสู่โลปัุบัน
“อโทษนะ เมื่อี้เธอพูอะไร?” พีทถามอย่าเิน ๆ
เธอลอา แ่ยัยิ้มอยู่ “นายอบเหม่อัเลย”
เย็นวันนั้น พีทัสินใวนเพื่อน ๆ มาร่วมทริป้วยัน มันูเป็นไอเียที่สมบูร์แบบ โอาสให้ทุนไ้พัผ่อนและสนุ้วยัน
“เอาิ! ไปแน่นอน” เบสเป็นนแรที่อบลับ เาส่้อวามลับมาแทบะทันทีที่เห็น้อวามอพีท
อันนาและน้ำ็ื่นเ้นไม่แพ้ัน อันนาถึับเริ่มลิส์ิรรมที่้อทำและร้านอาหารที่้อไป
พีท็เ่นัน เาไม่สามารถหยุวามื่นเ้นไ้ ทริปนี้ไม่ใ่แ่เรื่ออารพัผ่อนที่ทะเล แ่มันือารสารสัมพันธ์ับนที่สำัในีวิอเา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น