คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11
ม่านมัสลินนั่พับเพียบลับพื้น สายาะเ้อมอว่าอาอรทำอาหารอะไรสำหรับเย็นนี้
“อาอร ม่านอยา่วยั” ูเหมือนว่าอรปรียาำลัำน้ำพริอยู่ เมนูนี้แหละน่าะทำ่ายสุ เธอิ
“เอาสิอาะำน้ำพริมะามหมูสับ ม่านทำเป็นไหม?” อรปรียาเลื่อนรพร้อมับถาส่วนผสมไปให้
หิสาวรับไปโล่อ
“ม่านไม่เยทำับ้าวเลย อาอร่วยบอั้นอน้วยนะะ” เธออบออไปามร เพราะที่รุเทพมีแม่บ้านทำให้ิน
“อายุ 24 แล้วไม่ใ่เหรอ?” แสะวันถามึ้น ถ้าลูายเาไ้เธอเป็นภรรยาริๆแย่แน่
“เมื่อ่อนเมียแ็ทำไม่เป็น ันเป็นนสอนเอับมือ” ย่าสีาที่นั่รับลมอยู่นอานเป็นนอบแทน
ม่านมัสลินหัวเราะพอใับำอบอหิสูวัย อาแสัเธอไม่ปล่อยริๆยัีที่มีแบ๊อย่วย
แสะวันทำทีลุไปหยิบน้ำื่ม เพราะรู้สึเสียหน้าหน่อยๆ
“เทพริี้หนูใส่ แล้วำ่อไ้เลย้ะ” อรปรียาบอ
นสวยทำามแล้วโล่อ
“โอ๊ย...อาอร! พริเ้าาม่านเ็มๆ” มือเล็ยึ้นมาปิาทั้สอ้าแบบอัโนมัิ
“รีบไปลืมาในโอ่น้ำเลยลู”
ร่าเล็ยันายลุึ้น หมุนัวหมายะเินไปที่โอ่น้ำ แ่ันไปนเ้าับแผอแ็ๆอใรบานเสีย่อน
แนเรียวโอบอเอวอีนเอาไว้ามสัาา
“ภพพาน้อไปล้าหน้าหน่อย”
ายหนุ่มประอร่าเล็พาเินไปยัโอ่น้ำ
“้มหน้าลแล้ว็ลืมาเลยนะ” มือให่่วยันท้ายทอยอีน
“แสบมาเลย่ะ”
“้าว้มมั็ห่อยัไม่เป็น ำน้ำพริแ่นี้็ให้เ้าาัวเอ” เาำหนิออมาเบาๆแบบไม่ริันั
“อย่าบ่นไ้ไหมนยิ่แสบ” เธอทำเสียเล็อ้อนราวับปวแสบปวร้อนมามาย
“่อยๆลืมา”
หิสาวทำามที่เาบอ มือเรียวยึ้นมา หมายะยี้า ทว่าโนมือให่ับไว้เสีย่อน
“ยัแสบอยู่เลย”
“เี๋ยว็หาย” ภพะวันหลุบสายามอใบหน้าามที่ำลัแระเรื่อ เธอปวแสบปวร้อนมาริๆ็ผิวูบอบบาออปานนั้น แถมยัาวเนียนละเอียผุผ่อเป็นยอใย
“เห๊ย!! หน้านาย…หน้าพี่ภพไปโนอะไรมา อย่าบอนะว่าโนลูหลนลั่ยา” เธอถามอย่าใ ่อนะแะปลายนิ้วสัมผัสรอยแผลบนแ้มเา
“แ่หนามทิ่มเยๆ”
“้มลมาหน่อย” ภพะวันัวสูมา ทำให้นที่ศีรษะอยู่เพียระับอเามอเห็นแผลไม่ั
ายหนุ่มทำาม
“มันยาวและ็ลึมาเลยรู้ไหม ไม่รู้ัใส่ยา”
ัหวะนี้อรปรียาถึับหันไปยิ้มับย่าสีาและปู่สุอย่ารู้ัน ม่านมัสลินูเป็นห่วลูายนาออนอหน้า
“หนูบอแล้ว เี๋ยว็อัเสบ ไม่เื่อ” เป็นเสียอล้อมาว เธอำลัเินึ้นบันไมาพร้อมับผัหลาหลายนิในมือ
ที่ายหนุ่มโนหนามทิ่ม เป็นเพราะเาฝ่าไปเ็บผัป่าให้น้อสาวนี้แหละ
“ำน้ำพริยัไม่เสร็ ไม่ใ่เหรอ?” ภพะวันเือนวามำให้เธอ ะมายุ่อะไรับแผลเล็ระิ๊เียว
“อุ๊ย ... ม่านลืม”
หิสาวพาัวเอลับไปที่เิม ายหนุ่มสืบเท้าาม
“เอามานี่เี๋ยวำเอ” มือหนาเอื้อมไปยรมาวาไว้้าหน้าัวเอ
“อบุนะะที่่วย” นสวยยิ้มว้า
“่วยอะไร ันหิว้าว่าหา” ว่าเสียุ เ๊หน้ารึม
“พูับน้อเพราะๆหน่อย็ไม่ไ้” อรปรียาเปิปาำหนิลูาย
เรียวปาเล็ยยิ้มอย่าสะใที่อีนโน่อว่าึ่ๆหน้า
“ไม่เป็นไรหรอ่ะอาอร พี่ภพไม่อบม่านเอามาๆ” เธอบีบเสียเล็เสียน้อยใหู้น่าเห็นใ
นอื่นอาะรู้สึสสารเ้าหล่อน แ่ภพะวันลับมอว่ามันูเฟมา
“ม่าน เอาหมูสับใส่ในรให้พี่หน่อย”
ใบหน้ามาย่อยๆผุรอยยิ้มรมุมปา เธอแสละรเป็นนเียวหรือไ ลับหลันอื่นเรียเา ‘นาย’ ทุำ
สรรพนามที่เปลี่ยนไป ทำให้หัวใอหิสาวเ้นร่อมไม่เป็นัหวะ แ้มทั้สอ้าพลันเห่อร้อนึ้นมาะั้น
“ม่าน...”
หิสาวสะุ้นิๆ “ใร้อนัเลย” มือทำามที่เาสั่ ปายับ่อว่าแ้เิน
ภพะวันโล่ออีสัพั ่อนะยรไปยัเาแ๊ส เพื่อเอาน้ำพริไปผั ม่านมัสลินเินามหลัไป
“อยาิม” ลิ่นหอมลอยฟุ้ยั่วน้ำลาย ทำให้นที่ไม่เยินน้ำพรินินี้มา่อนเิอยาลิ้มลอ
“เอา้อนมาสิ” มือหนาเอื้อมไปปิเาแ๊สในะที่บอเธอ
ม่านมัสลินัน้ำพริในระทะึ้นมาเป่าให้เย็น
“อ้าปา่ะ” เธอไม่ไ้ินเอ แ่ลับยื่นไปให้เา
เฟน้ำพริยืนอึ้อยู่ั่วะ แ่เพียรู่เียว้อำใเปิปาให้เธอป้อน
อีเสี้ยววินาที่อมา วาอายหนุ่มเบิว้าึ้นเล็น้อยล้ายไม่อยาะเื่อ เพราะยัยนั่นำลัส่น้ำพริา้อนันเียวันเ้าปาัวเอ
“อร่อยี แ่เผ็มาเลย” เธอี๊ปา เพราะวามเผ็ำลัเล่นาน
ายหนุ่มเผลอัริมฝีปาล่าอัวเอ ามหรี่มออีฝ่ายอย่าวิเราะห์ เ้าหล่อนะมาไม้ไหนอีเนี่ย
ความคิดเห็น